Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
22-02-2018
Frank Roger, Santiago! Santiago!
Frank Roger is bekend door zijn satirische toekomstvisies, die zowel onze maatschappij als menselijk gedrag kritisch benaderen.
In zijn nieuwste korte roman, "Santiago! Santiago!", neemt hij religieus fanatisme op de korrel.
"Santiago! Santiago!", door Frank Roger, 2017, Nieuw Vennep (NL), uitg. St. Fantastische Vertellingen, Rare Boekjes-reeks 46, geïllustreerd door Fred Hemmes, omslagontwerp Ingrid Heit, paperbeck, 17,5 x 11 cm, 81 blz, ISBN 978-90-78499-38-1, 5 euro
Verkrijgbaar via de Stichting Fantastische Vertellingen
Pen Stewart werd op 7 april 1977 geboren in Gent (België), en woont nog altijd in die streek.
Haar creatieve activiteiten waren aanvankelijk sterk op schilderen gericht. Pas toen ze door persoonlijke omstandigheden tijdelijk niet meer kon schilderen, begon ze te schrijven.
In haar jongste fantasyroman, "Wintercode", heeft ze schrijven en schilderen samengebracht door het boek zelf te illustreren.
"Wintercode 1", Pen Stewart, 2017, Quasis Uitgevers, paperback, 220 mm x 150 mm x 36 mm, 440 p's, ISBN 9789492099303, 20 euro
Verkrijgbaar via Quasis en via De Standaard Boekhandel
Deze thematische bundel van de avonturen van Yoko Tsuno brengt de Duitse avonturen samen waarin Ingrid een rol speelt.
Net als in de vorige bundel is ook hierin een thematische inleiding, in dit geval over Roger Leloup en zijn belangstelling voor Duitsland, en vooral het Rijngebied op de Duits-Franse grens.
Open door or closed door?
by Peter Motte, 265 words
Lots of greenies will have been irritated by it from the early beginning, and lots of shivery people too: retailers keeping the doors open during the whole day, irrespective of the weather, hoping that walkers would be blown into the shop by the breeze.
But does it work?
A scientific study has been conducted using counters in the shops. That gave researchers more than ten thousand registrations, supplemented by street camera's with almost one and a half million registrations of passerbys. The shopkeepers were asked to follow a cycle of closed doors during one week, and open doors the next week, during in total five weeks. In that way a bunch of data was collected, which made it possible to compare the entering clients with passerbys in case of closed or open doors.
That information could also be compared with outside temperatures and the days of the week. After all, a sunny Saturday afternoon draws more visitors than a rainy Monday morning, and the type of shop is important too.
After comparing the figures in all possible ways, it turned out that closed or opened doors don't make any difference in the number of visitors or in the turnover. But it does make in difference in energy consumption: apparently closed doors prevent 39% of the energy to walk out of the store.
The research was conducted by Eandis, collaborating with Stadslab2050, Haystack International, the Flemish Energy Agency, the City of Antwerp, the shop keepers organisation Quartier National and the freelancers organisation Unizo.
Wednesday, 15 November 2017
translator: Peter Motte
Deurtje open of deurtje dicht?
door Peter Motte, 221 woorden
Het zal de groene jongens wel vanaf het begin hebben geïrriteerd, en de koukleumen zeker: handelaren die de hele dag door hun voordeur wagenwijd laten openstaan in de hoop dat passerende wandelaars door tocht in de winkel worden geblazen.
Maar werkt dat ook?
Er werd een wetenschappelijk onderzoek uitgevoerd met behulp van tellers in de winkel. Dat leverde meer dan tienduizend registraties op, door straatcamera's aangevuld met bijna anderhalf miljoen registraties van voorbijgangers. De winkeliers werd gevraagd hun deur afwisselend een week open en een week dicht te houden, en dat gedurende vijf weken. Daardoor werd een massa gegevens verzameld waarbij binnenkomende klanten konden worden vergeleken met passanten in geval van open en gesloten deuren.
Die data werden ook vergeleken met buitentemperaturen en de dag van de week. Een milde zaterdagmiddag trekt immers meer bezoekers aan dan een regenachtige maandagochtend, en de aard van de winkel speelt ook een rol.
Na de cijfers op alle mogelijke manieren met elkaar te hebben vergeleken, bleek dat gesloten of open deuren geen verschil maken in het aantal bezoekers, en evenmin in de omzet. Wel in het energieverbruik: als de deuren dicht blijven, gaat er 39% minder energie vandoor.
Het onderzoek werd uitgevoerd door een samenwerking tussen Eandis, Stadslab2050, Haystack International, het Vlaamse Energieagentschap, de Stad Antwerpen, winkelvereniging Quartier National en de zelfstandigenorganisatie Unizo.
woensdag, 15 november 2017
Bemoedigende afscheidsmail van een klant voor vertalingen
In september 2017 kreeg ik een e-mail van een project manager, die ik jullie niet wil onthouden.
"Dearest XXXXX Translators,
This is my goodbye message because, after three years, tomorrow is my last day (...).
I would like to express my deep and sincere respect for the way you work and the way you are as people. You have been reminding me how significant, demanding and at the same time exciting the translation profession is. Could we imagine the world without (good) translators? ;) Please always remember how meaningful your work is, and never underrate yourselves. You are the highest level.
During our cooperation I could unalterably rely on you, and I think that we could create kind of mutual trust and... comfortable, friendly relationship, which has been of a great importance to me and has made my work simply pleasurable. Well, working with you has been the best thing that could happen to me here.
Just not to keep that message too long (because who likes too long messages), let me finish with virtual massive thanks and the very best wishes for the future: loads of health, energy and passion! I really hope that you will remember me in a more positive than negative way. ;)
Warm wishes,"
Daarmee toont die language project manager waardering voor de vertalingen die ik drie jaar lang via hem uitvoerde.
Het ging om gebruikshandleidingen en onderhoudshandleidingen voor zwaar materiaal.
Meer informatie over mijn vertaalwerk
De uitgever doet hard z'n best om de nieuwe Robbedoes Special deel 1 âHappy Familyâ te steunen, en organiseert nu ook een wedstrijd in samenwerking met TUI waarmee je een reis naar Zuid-Frankrijk kunt winnen.
Iedereen mag meedoen!
Klik op de link en beantwoord de vragen.
Onlangs mocht ik van Ballon Media tekeergaan op de eerste integrale uitgave van de reeks Yoko Tsuno.
Ik heb me er enkele avonden lang op gegooid om de tekst van de strips zelf, dus vanaf pagina 27 tot en met 164, zo foutloos mogelijk te krijgen, dus niet de inleiding, het portfolio of andere tekst.
Van het resultaat daarvan krijg je in dit filmpje een voorproefje:
Robbedoes zoals je hem nog nooit zag!
Nog een paar nachtjes slapen voor de GROTE ONTHULLING!
Je komt alles te weten op maandag 29 mei 2017!
Ontmoet de fans met #Robbedoes!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - ( Stemmen) Tags:gluren bij de buren, nederlands, taal, vlaams
31-12-2016
Gelukkig 2017
Sushi schijnt in Japan het traditionele nieuwjaarsgerecht te zijn,
daarom wil ik het nieuwe jaar inluiden met de beste wensen en de beste sushi voor iedereen:
De reportages van Lefranc: De strijd om de Pacific
De strijd om de Pacific, door Isabelle Bournier, O. Weinberg, Y. Plateau, Bruno Wesel, naar het personage van Jacques Martin
Bespreking: Peter Motte
De fabriek van Jacques Martin heeft jaren geleden het idee gehad om zijn personagers, zoals Alex en Lefranc, te gebruiken om documentaires op stripformaat te maken. Met "De reizen van Alex" kregen we daardoor goed geïllustreerde en gestoffeerde boekjes over de oudheid, en met "De reportages van Lefranc" doen ze dat over voor de 20e eeuw.
Sommigen zullen beweren dat de reeks niet boven het niveau van schooldocumentatie uitstijgt, maar ik moet nog de eerste volwassene ontmoeten die evenveel over de behandelde onderwerpen weet als wat er in die boekjes staat.
"De strijd om de Pacific" is het 8e deel in de reeks, en beschrijft de gevechten in de Grote Oceaan tussen Japan en vooral de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Het is een aspect van onze geschiedenis dat vaak wat onderbelicht blijft. Het fenomeen van "de ver van mijn bed"-show is echter misleidend: veel westerse mogendheden hadden kolonies en handelsposten in het Verre Oosten tot na 1945. Nederland bezat Nederlands-Indië, Frankrijk zat in Indochina (Vietnam, Laos en Cambodja), Duitsland en dus ook Italië hadden banden met Japan, Groot-Brittannië had India als kolonie, en zelfs tot in 1997 was Hong-Kong Brits bezit.
De botsing tussen het Westen en Japan was dus niet alleen een zaak voor de Verenigde Staten. Het kan geen kwaad om onze kennis erover op te frissen, en om het stof af te nemen dat de reeks Buck Danny er vanaf het verschijnen direct na de Tweede Wereldoorlog er nogal racistisch dik heeft opgelegd.
Het boek opent met een tijdlijn en een overzichtskaart van de belangrijkste gebeurtenissen.
Japan was in de jaren 30 geëvolueerd naar een militaire dictatuur, een fenomeen dat we ook in veel andere democratische landen zagen. "De strijd om de Pacific" behandelt die evolutie voor de oorlog zelf wordt besproken.
Het werk beperkt zich niet tot een opsomming van gevechten, maar gaat dieper op de omstandigheden in, zoals de strategie achter de gekozen doelen. Het is verdienstelijk dat het boek ook de vragen behandelt over de motieven om atoombommen op Japan te gooien. Niet iedereen is ervan overtuigd dat het noodzakelijk was. Maar als je leest dat een Amerikaanse luchtraid een bommentapijt op Tokio gooide dat 200.000 slachtoffers veroorzaakte - meer dan de A-bom op Hiroshima (80.000 doden) en op Nagasaki - dan is het duidelijk dat deze reportage van Lefranc alleen maar kan eindigen met de balans van het aantal slachtoffers dat deze oorlog heeft gemaakt.
De ogenschijnlijke oppervlakkigheid van het werk wordt gelogenstraft doordat de tekst details duidelijk maakt zoals wat "kamikaze" eigenlijk betekent. Het is een woord dat in het Westen al decennialang verkeerd wordt gebruikt, maar dit boekje zet dat gelukkig recht.
Voor de prijs van een stripverhaal krijg je dus een prachtig dossier met een pakket aan informatie, waarbij de verzorgde striptekeningen alleen maar dienen om scènes weer te geven waarvoor geschikt fotomateriaal ontbreekt. De samenstellers hebben in allerlei archieven authentieke foto's, affiches en documenten gezocht om een goed beeld van de tijd te schetsen. Er is bijvoorbeeld een foto van de capitulatieakte.
De laatste bladzijden beelden enkele van de belangrijkste Japanse en Amerikaanse vliegtuigen en schepen af en vermelden de technische kenmerken ervan. Ook de uniformen van de strijdende partijen worden weergegeven. Het boek sluit af met de belangrijkste musea in de V.S., Japan en Nieuw-Caledonië. Het vermeldt een korte beschrijving van hun collecties, en de openingstijden, websites en zelfs de gemakkelijkste routes erheen.
De strijd om de Pacific, door tekst: Isabelle Bournier, tekeningen: O. Weinberg, Y. Plateau, inkleuring: Bruno Wesel, naar het personage van Jacques Martin, 2016, Casterman, vertaling: James Vandermeersch, lettering: Sarah Schotte, paperback, kleur, 56 p's, 29,5 x 22 cm, isbn 978-90-303-7183-9, prijs: 8,50 euro.
vrijdag, 16 december 2016
Frank Roger is bekend door zijn satirische toekomstvisies, die zowel onze maatschappij als menselijk gedrag kritisch benaderen.
In zijn nieuwste korte roman, "Santiago! Santiago!", neemt hij religieus fanatisme op de korrel.
"Santiago! Santiago!", door Frank Roger, 2017, Nieuw Vennep (NL), uitg. St. Fantastische Vertellingen, Rare Boekjes-reeks 46, geïllustreerd door Fred Hemmes, omslagontwerp Ingrid Heit, paperbeck, 17,5 x 11 cm, 81 blz, ISBN 978-90-78499-38-1, 5 euro
Verkrijgbaar via de 
Pen Stewart werd op 7 april 1977 geboren in Gent (België), en woont nog altijd in die streek.
Haar creatieve activiteiten waren aanvankelijk sterk op schilderen gericht. Pas toen ze door persoonlijke omstandigheden tijdelijk niet meer kon schilderen, begon ze te schrijven.
In haar jongste fantasyroman, "Wintercode", heeft ze schrijven en schilderen samengebracht door het boek zelf te illustreren.
"Wintercode 1", Pen Stewart, 2017, Quasis Uitgevers, paperback, 220 mm x 150 mm x 36 mm, 440 p's, ISBN 9789492099303, 20 euro
Verkrijgbaar via 
Open door or closed door?
by Peter Motte, 265 words
Lots of greenies will have been irritated by it from the early beginning, and lots of shivery people too: retailers keeping the doors open during the whole day, irrespective of the weather, hoping that walkers would be blown into the shop by the breeze.
But does it work?
A scientific study has been conducted using counters in the shops. That gave researchers more than ten thousand registrations, supplemented by street camera's with almost one and a half million registrations of passerbys. The shopkeepers were asked to follow a cycle of closed doors during one week, and open doors the next week, during in total five weeks. In that way a bunch of data was collected, which made it possible to compare the entering clients with passerbys in case of closed or open doors.
That information could also be compared with outside temperatures and the days of the week. After all, a sunny Saturday afternoon draws more visitors than a rainy Monday morning, and the type of shop is important too.
After comparing the figures in all possible ways, it turned out that closed or opened doors don't make any difference in the number of visitors or in the turnover. But it does make in difference in energy consumption: apparently closed doors prevent 39% of the energy to walk out of the store.
The research was conducted by Eandis, collaborating with Stadslab2050, Haystack International, the Flemish Energy Agency, the City of Antwerp, the shop keepers organisation Quartier National and the freelancers organisation Unizo.
Wednesday, 15 November 2017
translator: Peter Motte
Deurtje open of deurtje dicht?
door Peter Motte, 221 woorden
Het zal de groene jongens wel vanaf het begin hebben geïrriteerd, en de koukleumen zeker: handelaren die de hele dag door hun voordeur wagenwijd laten openstaan in de hoop dat passerende wandelaars door tocht in de winkel worden geblazen.
Maar werkt dat ook?
Er werd een wetenschappelijk onderzoek uitgevoerd met behulp van tellers in de winkel. Dat leverde meer dan tienduizend registraties op, door straatcamera's aangevuld met bijna anderhalf miljoen registraties van voorbijgangers. De winkeliers werd gevraagd hun deur afwisselend een week open en een week dicht te houden, en dat gedurende vijf weken. Daardoor werd een massa gegevens verzameld waarbij binnenkomende klanten konden worden vergeleken met passanten in geval van open en gesloten deuren.
Die data werden ook vergeleken met buitentemperaturen en de dag van de week. Een milde zaterdagmiddag trekt immers meer bezoekers aan dan een regenachtige maandagochtend, en de aard van de winkel speelt ook een rol.
Na de cijfers op alle mogelijke manieren met elkaar te hebben vergeleken, bleek dat gesloten of open deuren geen verschil maken in het aantal bezoekers, en evenmin in de omzet. Wel in het energieverbruik: als de deuren dicht blijven, gaat er 39% minder energie vandoor.
Het onderzoek werd uitgevoerd door een samenwerking tussen Eandis, Stadslab2050, Haystack International, het Vlaamse Energieagentschap, de Stad Antwerpen, winkelvereniging Quartier National en de zelfstandigenorganisatie Unizo.
woensdag, 15 november 2017
In september 2017 kreeg ik een e-mail van een project manager, die ik jullie niet wil onthouden.
"Dearest XXXXX Translators,
This is my goodbye message because, after three years, tomorrow is my last day (...).
I would like to express my deep and sincere respect for the way you work and the way you are as people. You have been reminding me how significant, demanding and at the same time exciting the translation profession is. Could we imagine the world without (good) translators? ;) Please always remember how meaningful your work is, and never underrate yourselves. You are the highest level.
During our cooperation I could unalterably rely on you, and I think that we could create kind of mutual trust and... comfortable, friendly relationship, which has been of a great importance to me and has made my work simply pleasurable. Well, working with you has been the best thing that could happen to me here.
Just not to keep that message too long (because who likes too long messages), let me finish with virtual massive thanks and the very best wishes for the future: loads of health, energy and passion! I really hope that you will remember me in a more positive than negative way. ;)
Warm wishes,"
Daarmee toont die language project manager waardering voor de vertalingen die ik drie jaar lang via hem uitvoerde.
Het ging om gebruikshandleidingen en onderhoudshandleidingen voor zwaar materiaal.
In memoriam: Alfons J. Maes (1950 - 2017) [1 - voor noten: zie onderaan artikel, na de bronnen]
door Peter Motte, 1987 woorden
1. Het begin
Begin de jaren tachtig trokken twee Antwerpse vrienden vaak naar Rotterdam om er zich in de winkel "Fantastic Visions" met sciencefiction en fantasy te bevoorraden. Schertsend vonden ze dat ze een vereniging waren, en in 1982 noemden ze zich "The Academy of Science-Fiction, Fantasy & Horror vzw". Die vrienden, Alfons J. Maes en Willy van Osdorp, begonnen een tijdschrift uit te geven, "Survival Magazine", waardoor het zaakje plots ernstig werd. Voor het tijdschrift betrok Alfons zijn neef Louis Hoornaert bij de zaak. Maar dat "The Academy" scherstend was, blijkt uit het vierde lid: George Breams. Hij was nodig om aan de statutaire eisen te voldoen, maar het was een fictieve naam: George Breams bestond niet! [2]
Het was niet de eerste activiteit van Alfons Maes. Hij was drummer van verschillende Antwerpse bandjes. Pas na het stopzetten van de laatste band waarin hij speelde, richtte hij "Cerberus" op. Samen met zijn vrouw Christiane reisde hij de hele wereld rond voor muziek- en sciencefictionactiviteiten. Hij gaf altijd toe dat het dankzij haar was, dat hij zich zo veel met muziek kon bezighouden. [3]
2. Survival Magazine en Cerberus
De bombastische naam "The Academy of Science-Fiction, Fantasy & Horror" verraadde de komische basis ervan, maar de vereniging organiseerde veel. Het tijdschrift "Survival Magazine" is daarvan het best overgeleverde bewijs. In mei 1982 verscheen het nulnummer. De eerste aflevering was gepland voor augustus 1982, en verscheen in september. De laatste aflevering was nummer 52 in november 1990, en Alfons Maes was altijd de redacteur. Het was in zwart-wit geïllustreerd en uitgegeven op gefotokopieerde A4-pagina's, die aan de linkerkant van het blok waren samengeniet. De linkersnede van de pagina's werd met tape van boven tot onder afgeplakt, zodat de nietjes verborgen werden en de korte linkerkant van de bladzijden niet kon omkrullen. Het magazine was vooral een recensietijdschrift, maar bevatte ook verhalen, nieuws en aankondigingen.
In 1991 sloeg Alfons met "Survival Magazine" een andere richting uit. Zijn vereniging "The Academy of Science-Fiction, Fantasy & Horror" was aangesloten bij een overkoepelende organisatie van de Belgische sciencefiction-, fantasy- en horrorverenigingen, nl. "SF Belgium". Die ontstond in 1988 te Brussel in het café "The Drum". Daar besloten de Belgische verenigingen die zich met die onderwerpen bezighielden om hun krachten te bundelen.[4] Al heel snel verdwenen of fusioneerden de clubs. In 1989 waren de overblijvers The Academy en SFAN, en er werd besloten om ze samen te voegen. In februari 1991 verscheen de eerste aflevering van "Cerberus", de fusie van "Survival Magazine" en Eddy C. Bertins "SF-Gids", dat al een tijdje de enige activiteit van de Belgische vereniging SFAN was. [5] Qua uitvoering was "Cerberus" hetzelfde als "Survival Magazine", en het verscheen eveneens tweemaandelijks.
Maar Alfons wou verder. "Cerberus" was zwart-wit, en hij wou kleur. Bovendien klaagde hij al een hele tijd dat de verzendkosten te hoog werden. [6] Uitgeven op papier werd te duur. In juli/augustus 2001 veranderde "Cerberus" na 63 afleveringen in een website: "Cerberus Online". [7] Het was een onderdeel van de vzw "Flanders Fantastic", die op 1 maart 1982 was opgericht [8] met BTW-nummer BE 0423.633.543.[9] "Survival Magazine" en "Cerberus" telden samen 115 tweemaandelijkse afleveringen, waardoor de lijn."Survival Magazine - Cerberus" een van de grootste Nederlandstalige sciencefiction-, fantasy- en horrorbladen is.
De website van "Cerberus Online" bestaat nog op het moment van schrijven, maar wordt sinds 26 augustus 2014 niet meer bijgewerkt. [10] Toen verhuisde de organisatie naar "Out of this World". [11] Daarvan veranderde de url twee keer: een eerste keer begin 2016, en een tweede keer op 8 mei 2017. [12] Voortdurend veranderen van url's, domeinnamen en providers lijkt de ziekte van het internettijdperk. "Cerberus Online" had al een beperkte afdeling over sf-schrijvers in het Engels, maar "Out of this World" telde veel meer Engelse teksten.
3. Diram
Eind de jaren tachtig wou Alfons Maes samen met Didier Rypens (1960-2010) [13] verder gaan dan louter een sf-blad voor een vereniging uitgeven, en in 1987 vormden ze uitgeverij "DIRAM" [14] (DIdier Rypens en Alfons Maes). In de loop van 1987 en 1989 gaven ze twee romans [15] en twee bundels uit, waaronder "Ganymedes 11" van samensteller Vincent van der Linden, dat door Bruna was stopgezet. [16] De andere bundel was "Bizarre Visioenen", samengesteld door Alfons J. Maes, dat de vijf beste verhalen bevatte van de verhalenwedstrijd voor de eerste en enige "Academy Award", uitgeschreven in 1987. De bundel bevat een korte verklaring van Alfons J. Maes over de wedstrijd. [17] De uitgeverij werd officieel failliet verklaard, omdat een van de uitgevers (hoogstwaarschijnlijk Didier Rypens) in een echtscheiding was beland. "Diram" behoorde tot de bezittingen van Didier Rypens, en werd daardoor bij de echtscheiding betrokken. Om te veel complicaties bij de echtscheiding te vermijden doordat Alfons mede-eigenaar van de uitgeverij was, besloten ze "Diram" failliet te verklaren. Het duo was er één keer in geslaagd om de krachten te bundelen, maar een nieuwe gelegenheid deed zich niet meer voor. Exit "Diram". [18]
Alfons J. Maes laat Brian Stableford enkele boeken signeren tijdens The Comeback-Con. Vanaf linksboven en rechtsom: 1 Vermoedelijk Colin Harris aan de stand van Critical Wave, 2 Peter Motte, 3 Gerard Uytdenhouwen, 4 Jan Motte, 5 de echtgenote van Brian Stableford, 6 Alfons J. Maes, 7 Brian Stableford, 8 Guido Eekhaut, bijna volledig buiten beeld
4. The Comeback-Con
Maar Alfons Maes was een gemotiveerde organisator. Rond 1990 was er het gevoel dat er meer moest gebeuren voor sciencefiction, fantasy en horror in Vlaanderen. Nederland kende jaarlijks één tot twee bijeenkomsten, onder leiding van goed georganiseerde verenigingen zoals het "Nederlands Contactcentrum voor de Science Fiction" en de "Perry Rhodan Science Fiction Vereniging Terra".
In Vlaanderen was het op dat gebied kaal. De Vlaamse fans hielden contact met elkaar via tijdschriften, zoals "Cerberus" en "De Tijdlijn", en ze ontmoeten elkaar af en toe in een kroeg. Maar een bijeenkomst met allerlei activiteiten zoals panelgesprekken, lezingen, signeersessies door auteurs en acteurs, filmvertoningen, tentoonstellingen, kraampjes met boeken en tijdschriften, en informatiestands van verenigingen, waarop bezoekers uit binnen- en buitenland zouden komen en ook mensen die het verenigingsleven niet kenden of die meer wilden weten over de drie genres van de verbeelding, werden slechts zeer sporadisch georganiseerd.
Dat werd door liefhebbers en vakmensen als een tekort ervaren. Internet bestond nog niet, en er was daardoor weinig kans om gelijkgezinden te vinden, beginnende schrijvers konden moeilijk ervaringen uitwisselen of hun eerste werk aan belangstellenden aanbieden, en professionele auteurs en uitgevers hadden weinig kans om zich voor te stellen aan het publiek.
Alfons besloot aan de kar te trekken, en de kernen van het toenmalige fandom, waaronder groepjes uit Gent, Aalst, Leuven en "De Tijdlijn", zetten zich samen met de organisatie van Maes in om het fandom "terug te laten komen" in Vlaanderen. De bijeenkomst werd "The Comeback-Con" genoemd, en vond plaats in Antwerpen, van 30 april tot 1 mei 1994. [19]
Er is niet echt een vervolg op gekomen. Het Vlaamse fandom had erg geleden onder te klein en te versnipperd, al was ook het Nederlandse fandom geen eenheid. Sommigen vermoeden dat de stedelijke agglomeratie van de Randstad het geografisch en verkeersinfrastructureel gemakkelijker maakte om verspreid wonende liefhebbers een tot twee keer per jaar samen te brengen. De aanwezigheid van de belangrijkste uitgeverijen voor sciencefiction en fantasy in de Nederlanden te Amsterdam kan een rol hebben gespeeld. Ook het woon-werk-verkeer is verschillend. Er was een periode na de Tweede Wereldoorlog waarin Vlamingen niet meer in hun eigen dorp of stadje werkten, maar als forenzen elke dag naar hun werk trokken. Nederlanders daarentegen verhuisden vaker voor hun werk. Daardoor werkten Vlamingen verder van huis, en zouden ze minder geneigd zijn geweest om in het weekend ergens heen te gaan, terwijl dat voor Nederlanders net een gelegenheid was om de vertrouwde omgeving eens te verlaten. Een gelijksoortig effect merkte auteur dezes op bij de leden van de beroepsvereniging de "Belgische Kamer voor Vertalers en Tolken": op bijeenkomsten waren er altijd veel meer vertalers dan tolken aanwezig, vermoedelijk omdat tolken bijna nooit thuis werken en vaak zelfs moeilijke verplaatsingen moeten doen, terwijl vertalers thuiswerkers zijn of elke dag op dezelfde plek aan hetzelfde bureau zitten. En misschien geven Nederlanders gewoon minder om een kilometer meer of minder dan Vlamingen.
Maar dat verklaart niet waarom de BeneluxCons desondanks ontstonden in België. De Vlaamse sciencefictionclub "SFAN" organiseerde in 1970 voor de eerste keer een bijeenkomst, en dat groeide uit tot het eerste BeneluxCon: "Sfancon 4" in 1974 te Gent. Daarvoor werkten Nederlandse en Belgische (Vlaamse en Waalse) verenigingen samen. Sindsdien was er afwisselend in Nederland en België een BeneluxCon. Half de jaren 80 werd het echter altijd moeilijker om iets in Vlaanderen gedaan te krijgen, waardoor "Fantasy World" in Antwerpen in 1988 de laatste BeneluxCon in België werd. Dat was het tekort dat Maes en enkele anderen besloten te verhelpen. En daarom heette die bijeenkomst in Antwerpen "The Comeback-Con". [20] Maes had trouwens aan de laatste BeneluxCons in Vlaanderen meegewerkt. [21]
"The Comeback-Con" had de sciencefictionconventies in Vlaanderen niet echt geherlanceerd, maar Maes heeft achteraf nog diverse andere bijeenkomsten georganiseerd.
5. Het einde
Nadat Maes als drummer was gestopt, motiveerde zijn belangstelling voor muziek hem om in januari 2001 [22] de muzieksite "Keys and Chords" op te richten. [23] Als onderdeel daarvan begon hij in 2010 met Concert Pixels, [24] een website voor foto's van concerten. [25] In 2011 breidde hij zijn muziekactiviteiten uit als event manager met "Woodland Hillcrest Promotion". [26] Het was een promotiekantoor voor jong beginnend muzikaal talent, [27] zowel in België als in het buitenland, en voor de promotie voor nieuwe cd's, dvd's, boeken, enz. Hij trad ook op als organisator van muzikale events. Op LinkedIn vermeldde hij zelfs twee locaties voor "Woodland Hillcrest Promotion": Europa en de VS. [28] Daardoor kon hij ten volle genieten van muziek en festivals. Maar tijdens de "Vostertfeesten" van 2016 [29] werd hij ziek, brak zijn bezoek af, en ging naar huis. [30] Hij bleek een ver uitgezaaide kanker te hebben. Zijn activiteiten voor sciencefiction en fantasy waren al sterk verminderd, maar hij hield nog vol voor de muzieksite "Keys and Chords". Eddy C. Bertin vertelde op 2 september 2017 dat het de laatste maanden van Alfons waren. [31] Frank R. F. De Cuyper antwoordde daarop, dat die prognoses onzeker waren, en dat hij een vrouw kende die nog jaren had geleefd ondanks de slechte vooruitzichten. Dat Alfons al negen dagen later stierf, was dus ook voor ingewijden onverwachts.
Bibliografische links:
--- Alle opmerkingen over fouten en hiaten zijn welkom ---
Valerian and the City of a Thousand Planets:
filmbespreking door Peter Motte
DE SPECIEÃN
Al sinds "Valerian and the City of a Thousand Planets" in de bioscopen kwam, volg ik op Box Office Mojo de ontvangsten ervan op. Maar het is een Amerikaanse site, en het duurde lang voor de inkomsten van buiten de V.S. werden vermeld. Van de Belgen of de Nederlanders duurde het nog langer.
Na een kleine twee weken was het totaal (VS + andere landen) 61 miljoen. Dat is een flinke hap, maar de film kostte ongeveer 200 miljoen, en naar het schijnt mag je op die bedragen altijd een schep reclamekosten bijdoen. Reken maar op zo'n 240 miljoen. Bovendien betekent het niet dat hij 30 miljoen per week zal blijven opbrengen. Op die site zie je al na één week de inkomsten soms met 2/3e zakken.
DE GETROUWHEID AAN DE STRIEP
Om te beginnen is Ravian in de film inderdaad de blufferige antiheld uit de strip, die vaak zichzelf in problemen brengt en daar door Laureline uit moet worden gered. Wat ze in de film ook wel eens doet.
Toen de strip eind de jaren 60 verscheen, was dat een groot verschil met helden zoals Jan KORDAAT, Rik Ringers, De Blauwe Sperwer, Ginger, Luc Orient (mag in dit lijstje zeker niet ontbreken) enz. Vrouwen speelden daarin zelden een belangrijke rol, en de reeks Kuifje heeft zelfs misogyne trekjes. Ravian brak met die traditionele mannelijke heldenrol, al was dat niet direct zo. Hij kreeg zelfs trekjes van een antiheld, en dat aspect is in de film behouden.
Geen chemie tussen Ravian/Valerian en Laureline? Nogal wiedes: Laureline is aanvankelijk niet echt dol op hem. Het duo is door hun oversten in hetzelfde team gezet, en zit zo'n beetje met elkaar opgescheept. Ravian wil de versierder uithangen, en Laureline is daar niet blij mee. Net als in de strip speelt ze vaak "poten thuis".
DE STORIE
De opmerking dat er geen verhaal in de film zou zitten, heb ik nooit gesnapt. En ben ik nu de enige die de parallel heeft gezien tussen Ravians stommiteit en het gedrag van commandant Arün Filitt?
Ravian gaat zijn boekje te buiten door een energie-parel te stelen. Zijn opdracht was de convertor weg te halen, niet ook nog die energie-parel. Maar als het wat kortzichtige ettertje dat hij is, maakt hij van de situatie misbruik door die parel in te pikken. Die parel diende om Igon Siruss te betalen voor de convertor. Wat Igon extra motiveert om Ravian op te jagen. Dat kan nog vuurwerk geven in de volgende films, en veroorzaakt in dit deel al de dood van het volledige plaatselijke ondersteuningsteam. Het is het geblunder van de Ravian uit de latere strips.
De plot bevat daardoor een parallellisme tussen het gedrag van Ravian, en op grotere schaal het gedrag van commandant Arün Filitt. Die laatste begint iedereen te vermoorden die aan het licht zou kunnen brengen dat hij zelf een volk heeft uitgeroeid. Die genocide zou je nog het gevolg van geopolitieke omstandigheden kunnen noemen: die buitenaardsen waren in de grand scheme of things op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, en werden een vorm van collatoral dammage op interstellaire schaal. Zoals veel inwoners van eilanden in de Grote Oceaan overkwam tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar als Arün Filitt anderen doodt zodat zijn fout niet wordt ontdekt, probeert hij gewoon zijn eigen hachje te redden.
DE KRIETIESCHE MASSA
Ravian en de commandant zijn dus blijkbaar uit hetzelfde hout gesneden, al heeft Ravian wel het morele inzicht om de energie-parel terug te geven. Maar hij is majoor, en geen hooggeplaatste commandant. Laureline, daarentegen, die Ravian op de menselijke kant van de zaak wijst, is sergeant. Of: hoe hoger de militaire rang, hoe immoreler ze lijken te worden. Toegegeven, de generaal en de minister keuren het gedrag van de commandant af, maar door die parallellen en die kritiek wordt de film meer dan een reeks mooie plaatjes. De trailers hebben dat goed verborgen.
DE SUPERAKTRIESE
Overigens heeft Cara Delevingne de moeilijke scènes uit de film goed aangepakt. En haar bewegingen in de vechtscènes zijn niet helemaal getrukeerd. Ze is echt wel zo lenig als het lijkt. Al bij al heeft ze meer in haar mars dan wat supermodelleren.
DE PERFECTIE
Wie beweert dat er gaten in de plot zitten, of zelfs dat er helemaal geen verhaal is, heeft niet goed opgelet. Het schijnt dat bioscoopbezoekers tegenwoordig meer aandacht hebben voor de emmers popcorn en cola die ze binnenwerken, en voor wat hun buren zeggen, dan voor de film zelf. Sommigen zetten zelfs hun smartphone niet meer af.
Wel heeft Besson het verhaal soms kort verteld. Als Ravian Laureline apart neemt om te overleggen over het weggeven van de converter, stelt zij plots dat Ravian niet weet wat liefde is. Ze lijkt van de hak op de tak te springen. Het is zo'n plek waar een bruggetje mist. Iets zoals: "Jij kunt niet aanvoelen wat die opdracht voor mensen betekent. Net zoals je niet kunt aanvoelen wat liefde is".
Perfect is de film dus niet, maar het blijft twee uur amusement, en wie echt naar de film kijkt, vindt er meer in dan alleen maar speciale effecten over een flinterdun verhaaltje. De film mag gezien worden.
woensdag, 2 - maandag, 7 augustus 2017
De uitgever doet hard z'n best om de nieuwe Robbedoes Special deel 1 âHappy Familyâ te steunen, en organiseert nu ook een wedstrijd in samenwerking met TUI waarmee je een reis naar Zuid-Frankrijk kunt winnen.
Iedereen mag meedoen!
Klik op de 
HET nieuws uit eerste hand over #Robbedoes
Robbedoes Special deel 1: Happy Family!
Maandag 29 mei werd dé nieuwe telg in de Robbedoes-familie voorgesteld, de strip voor de hele familie: Robbedoes Special 1. Happy Family.
Een primeur, want voor het eerst in 79 (!) jaar mochten twee Vlamingen aan de slag met het rijke Robbedoes-universum: tekenaar Charel Cambré en scenarist Marc Legendre (het duo van o.a. Amoras)
In het bijzijn van de uitgever, de auteurs, de trotse Robbedoes-peter Guga Baúl, het zesde leerjaar van de Sint-Ludgardis basisschool in Antwerpen en de pers, werd dit eerste album uit de reeks zopas boven het doopvont gehouden in de kapel van het Elzenveld in hartje Antwerpen.
Het verhaal is een avontuurlijke roadtrip!
Een superbrein ter grootte van een ei? Dat kan alleen maar uit de koker van de graaf van Rommelgem komen. Met zijn nieuwe uitvinding vliegen vliegtuigen zonder piloot en parkeren autoâs zichzelf op de krapste plekjes. De mogelijkheden zijn eindeloos, maar ook mensen met minder nobele bedoelingen hebben het op het ei gemunt. Hij rekent op Robbedoes om zich als een moederkloek over het ei te ontfermen.
Een link naar de PREVIEW van het album: http://player.yieha.be/read/9789031435012.html
Extra info vind je in BM MAG: http://www.ballonmedia.com/Aanbiedingsfolder
Het album Robbedoes Special 1.Happy Family is vanaf woensdag 31 mei te koop in de boekhandel en stripspeciaalzaak. Deel 2 volgt in december, deel 3 is voor het voorjaar van 2018.
Copyright cover: Dupuis 2017
Ontmoet de fans met #Robbedoes!
Zidrou is momenteel een van de productiefste scenaristen. Hij slaagt erin om in heel diverse genres goeie scenario's af te leveren, en daarom werd hem gevraagd om de humoristische reeks Clifton te herstarten.
Clifton werd in 1959 geboren uit de pen van Raymond Macherot. De reeks draait dus al een tijdje mee, hoort bij de "klassiekers" uit de jaren 60, hobbelde door de jaren 70 en kreeg dus een boel kritiek, zoals wel meer gebeurt met oudere reeksen, waarvan de criticasters vaak vergeten dat ze niet voor hun puberende generatie waren bedoeld.
Want al had Macherot zijn gebreken, en had ook de reeks Clifton tekortkomingen, het idee om wat te spotten met typische Britse trekjes kan iedereen wel eens smaken. Het is de dubbelzinnigheid van een parodie die tegelijk steunt op nostalgie, waar de Britten zelf ook wel eens sterk in zijn.
Zidrou slaagde erin om de ros-besnorde detective-kolonel Clifton in zijn tweezits-cabrio door het Engeland van kort na de Tweede Wereldoorlog te laten brommen, waardoor we kunnen genieten van Engelse tradities, die tegelijk op de hak worden genomen.
De scenarist doet het door een confrontatie tussen Albion en Frankrijk, waardoor hij de draak steekt met de gebruiken van beide landen. Want al is "chauvinisme" van oorsprong een Frans woord, de Engelsen hadden evengoed aan de basis ervan kunnen liggen.
Er is één plaatje in het album dat misschien nog het sterkst het parodiërende karakter van "Spookrijders onder invloed" samenvat. Als Clifton in hartje Londen de Franse winkel "Paris Joly" binnenstapt, lijkt het alsof hij in de toekomst wordt gekatapulteerd. Een sterker oordeel over het traditionele Engeland is moeilijk te tekenen.
Lezers die de typische trekjes en kenmerken van beide landen herkennen, zullen veel plezier aan dit boekje beleven. En de anderen ook. My goodness!
Een nieuw avontuur van Clifton 1: Spookrijders onder invloed, scenario Zidrou, tekeningen Turk, 2017, Brussel, Le Lombard, kleur, 48 p's, ISBN-nummer: 9789055819423
Gluren bij de buren, Heidi Aalbrecht & Pyter Wagenaar
bespreking: Peter Motte, 1484 woorden
Woordenboeken bestaan in allerlei maten. Er zijn dialectwoordenboeken met combinaties met Belgisch-Nederlands, Zuid-Nederlands of Vlaams-Nederlands.
Om met het eenvoudigste te beginnen: Vlaams-Nederlands. In principe is dat Nederlands in Vlaanderen. Maar terwijl tegenwoordig Vlaanderen wordt beschouwd als het Nederlandstalige gebied van België, is er ook een stuk Vlaanderen in het noordwesten van Frankrijk, en in het zuidwesten van Nederland is er Zeeuws-Vlaanderen. Die gebieden hebben de ingweonismen gemeenschappelijk: taalkenmerken die ook in het Engels bestaan en die afkomstig zijn van volkeren uit Noord-Europa.
Het Zuid-Nederlands is een groep Nederlandse dialecten die zich onderscheidt van Noord-Nederlands. De grens tussen beide streken wordt gevormd door de "Grote Rivieren". Dat is een gebied waarin de Rijn en de Maas eerst een tijdje gescheiden van elkaar lopen, om uiteindelijk door allerlei waterlopen en kanalen te verstrengelen, zodat je niet eens meer weet in welk water je zwemt.
De taalkundige scheiding ontstond door de uittocht van Vlamingen in de periode van de Val van Antwerpen. Wie al eens Noord-Brabant heeft bezocht, zal hebben gemerkt dat het Nederlands daar inderdaad anders is dan in bijv. Noord-Holland. Het klinkt in Vlaamse oren vertrouwder door de gemeenschappelijke Brabantse elementen. Het Brabantse dialect is de dominante taalvorm in Vlaanderen, maar komt ook voor in het zuiden van Nederland, ten zuiden van de Grote Rivieren.
Belgisch-Nederlands is Nederlands dat alleen in België wordt gebruikt, ontstaan door de staatkundige scheiding van België en Nederland. Het bevat vooral gallicismen, gemakzuchtige letterlijke vertalingen van het Frans naar het Nederlands, die werden ingevoerd door Vlamingen die gebrekkig onderwijs in hun eigen taal hadden gekregen, maar ook door Franstaligen die Nederlands probeerden te spreken. Een groot deel van de gallicismen is ingevoerd door tweetalige Belgen. Bovendien hebben sommige Franstaligen in de Nederlandstalige streken van België zich wel degelijk aangepast. Spijtig genoeg hebben zij daarbij veel gallicismen ingevoerd.
Als er dus een taalboek of woordenboek over taalverschillen tussen Vlamingen en Nederlanders verschijnt, bestaat het gevaar dat er een potpourri ontstaat doordat taalelementen met totaal verschillende achtergronden door elkaar worden gegooid.
Een extra complicatie is dat Hollands gemakkelijk als echt Nederlands wordt beschouwd. Het is inderdaad de dominante dialectgroep in Nederland, maar de streek ervan is beperkt tot de provincies Zuid- en Noord-Holland, en belangrijke stukken van de aangrenzende provincies. De noordoostelijke streken van Nederland, vooral Groningen, spreken geen Hollands. En de zuidoostelijke streken, zoals rond Maastricht, spreken Limburgs. En zoals hierboven uiteengezet, wordt de zaak gecompliceerd door de Grote Rivieren. Noord-Brabanders klagen soms dat "de Hollanders" hun teksten "te Vlaams" vinden. De kous is dus niet af door "Vlaams" te contrasteren met "Hollands".
Die ingewikkelde achtergrond is een ideale voedingsbodem voor misverstanden over wat Vlaams en correct Nederlands zijn.
Want ondanks alles is er wel degelijk correct en niet correct Nederlands, en de discussie erover wordt vaak verwrongen door verzwegen belangen.
Om te beginnen dient een standaardtaal in de eerste plaats om door zoveel mogelijk mensen over een zo groot mogelijk gebied te worden begrepen. Het gaat niet om cafépraat of om moppen vertellen. Het gaat om wetteksten, contracten, technische handleidingen en wetenschappelijke teksten. Het gaat om rechtszekerheid en duidelijk overgebrachte informatie, die in sommige gevallen van levensbelang is (cfr. veiligheidsrichtlijnen in technische handleidingen). Veel klachten over Standaardnederlands doen daardoor niet ter zake.
Mensen die het zouden moeten weten - taalkundigen, taalleraren en taaljournalisten - lijken dat soms niet door te hebben, en gooien samen met de luidst roependen het kind met het badwater weg. Enige jacht op populariteit om boekjes te verkopen, zal daar niet vreemd aan zijn.
De verschillen tussen al die Nederlandse varianten worden vaak uitvergroot om het publiek te overtuigen. En toch kunnen we nog altijd Nederlandse en Vlaamse radio- en tv-programma's volgen zonder vertaler of tolk. Probeer dat maar eens met het Duits. En hoe verklaar je dat sommigen klagen dat Nederlanders en Vlamingen verschillende talen spreken, terwijl anderen beweren dat je Duits gemakkelijk begrijpt zonder les te volgen? Sommigen zeggen zelfs dat ze Frans zouden leren door gewoon een week in Frankrijk te zijn!
Zulke bedenkingen kun je in het achterhoofd houden als je de inleidingen van Rik Schutz en Ludo Permentier leest. Eigenlijk ontkennen ze die ook niet. Ze willen alleen maar dat de vaststelling over de hoge onderlinge begrijpelijkheid de eer krijgt die ze toekomt en dat er minder streng wordt gereageerd op een afwijking. Maar daarmee lopen ze het risico het idee van de standaardtaal te begraven.
Wat zeggen de auteurs zelf over hun benadering? Wel, in het treffend genoemde Tussenwoord staat: "In dit boek gaat het alleen om woorden en uitdrukkingen. Om precies te zijn: om woorden en uitdrukkingen die maar aan één kant van de grens gebruikelijk zijn en daardoor bij de buren voor verwarring kunnen zorgen, bijvoorbeeld het Vlaamse woord "buitenwipper" en het Nederlandse "beunhaas". Het kunnen ook woorden of uitdrukkingen zijn die een andere betekenis hebben in Nederland en Vlaanderen, zoals "lopen" voor "wandelen" (Nederland) en "rennen" (Vlaanderen). Of juist verschillende woorden of uitdrukkingen die hetzelfde betekenen, bijvoorbeeld "dat zijn vijgen na Pasen" (Vlaanderen) en "dat is mosterd na de maaltijd" (Nederlands) (â¦) Je vindt in dit boek woorden die in Vlaanderen en Nederland algemeen gebruikt worden, of ze nu tot de spreektaal of de schrijftaal behoren, formeel of informeel zijn, en puristisch of niet. Omdat het alleen om variatie in woorden en uitdrukkingen gaat, staan er in dit boek dus geen woorden waarvan het enige verschil is dat Vlamingen en Nederlanders ze verschillend uitspreken, maar die verder gelijk zijn in spelling en betekenis, en waarvan de gevoelswaarde ook hetzelfde is. (â¦) Om dezelfde reden vind je in dit boek geen grammaticale verschillen, die overigens toch al gering zijn. "
Maar het echte probleem met het boekje is niet zozeer dat ze erkennen dat er varianten zijn. Het echte probleem is dat ze suggereren dat er één variant in Vlaanderen zou voorkomen. Alleen al de complexiteit van die verschillen maakt duidelijk dat zoiets onmogelijk is.
Ook krijgt de lezer in dit boekje de indruk dat de samenstellers niet vertrekken van objectieve gegevens, maar van hun eigen ervaringen, voorkeuren en omgeving en op basis daarvan woorden als "vreemd" of "niet vreemd" klasseren. Steunen de auteurs op dialectwoordenboeken? Hun gewoonten? Steekproeven? En bij wie hebben ze die steekproeven uitgevoerd?
Het is een goede zaak dat ze geen rekening hielden met uitspraakverschillen, maar taal is meer dan uitspraak. Vlamingen zeggen woorden die slechts een minderheid van hen zal schrijven, en omgekeerd. En hetzelfde geldt ook in Nederland. Daardoor kunnen Nederlandse teksten die voor de andere taalgroep worden aangepast in het beste geval koddig en in het slechtste geval misplaatst overkomen. Bijna elke Vlaming zegt "kleedje" als hij "jurk" bedoelt, maar als "kleedje" op een etalageruit staat, kijkt iedereen vreemd op.
Boekjes als dit gaan voortdurend voorbij aan de grote variatie in de taalverschillen, terwijl ze die zouden verdedigen. Niet elke Vlaming zegt "tas" in plaats van "kopje". Maar "tas" staat wel in het boekje, en de andere varianten niet. "Tas" wordt hier dus tot "gebruikelijk" in Vlaanderen uitgeroepen, terwijl dat niet waar is. Het boekje vermeldt zelfs woorden die ik niet eens ken.
De algemeenheid van sub-standaardtaal is vaak van korte duur. Niet elke Vlaming gebruikt het woord "schuifaf" in plaats van "glijbaan". "Schuifaf" is maar in een klein gebiedje rond Vilvoorde bekend, en kende tijdelijk een bredere verspreiding omdat het ooit de titel van een kinderprogramma was dat werd gemaakt door een tv-zender ⦠in Vilvoorde! Toen het programma verdween, zakte ook het woord weg.
Tegelijk is de ijver voor een algemeen Vlaams een slag in het water. Vlamingen die denken dat Algemeen Vlaams gemakkelijker zou zijn dan Standaardnederlands, vergissen zich. Ze zouden hun taalgebruik nog altijd moeten aanpassen aan dat van anderen. Het blijft vechten tegen de rode balpen. Een standaard blijft een standaard, en niemand wordt daarmee geboren.
Het boekje wekt de indruk dat er over de grens een standaard bestaat, die er niet is. De lezer riskeert zijn taal aan te passen zodat hij nog minder begrepen wordt en bovendien in de verkeerde context met de verkeerde zinsneden uitpakt.
Wat is dan de verdienste van "Gluren bij de buren"?
Het kan een leuk cadeauboekje zijn. Uiteindelijk zijn al die taalverschillen amusant. Je merkt aan de ruime lay-out dat men er een luchtig boekje van wou maken. Er staan zelfs wat cartoons in.
Spijtig genoeg is alleen de lay-out luchtig. De teksten vertellen af en toe een grap op basis van clichés of van "plezante woorden" zoals "poepen". Ook is de uitleg soms onduidelijk. Veel brengt het ons niet bij. Gelukkig kun je het op één avond uitlezen. Het is iets voor onder de kerstboom. Die wordt na de feesten ook in brand gestoken.
Gluren bij de buren, Heidi Aalbrecht & Pyter Wagenaar, inleidingen: Rik Schutz & Ludo Permentier, 2016, Utrecht/Antwerpen, Van Dale uitgevers, paperback, 21x12 cm, 130 p's,
isbn 978-94-6077-311-2
prijs: 12,50 euro
woensdag, 11 januari 2017 
De strijd om de Pacific, door Isabelle Bournier, O. Weinberg, Y. Plateau, Bruno Wesel, naar het personage van Jacques Martin
Bespreking: Peter Motte
De fabriek van Jacques Martin heeft jaren geleden het idee gehad om zijn personagers, zoals Alex en Lefranc, te gebruiken om documentaires op stripformaat te maken. Met "De reizen van Alex" kregen we daardoor goed geïllustreerde en gestoffeerde boekjes over de oudheid, en met "De reportages van Lefranc" doen ze dat over voor de 20e eeuw.
Sommigen zullen beweren dat de reeks niet boven het niveau van schooldocumentatie uitstijgt, maar ik moet nog de eerste volwassene ontmoeten die evenveel over de behandelde onderwerpen weet als wat er in die boekjes staat.
"De strijd om de Pacific" is het 8e deel in de reeks, en beschrijft de gevechten in de Grote Oceaan tussen Japan en vooral de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Het is een aspect van onze geschiedenis dat vaak wat onderbelicht blijft. Het fenomeen van "de ver van mijn bed"-show is echter misleidend: veel westerse mogendheden hadden kolonies en handelsposten in het Verre Oosten tot na 1945. Nederland bezat Nederlands-Indië, Frankrijk zat in Indochina (Vietnam, Laos en Cambodja), Duitsland en dus ook Italië hadden banden met Japan, Groot-Brittannië had India als kolonie, en zelfs tot in 1997 was Hong-Kong Brits bezit.
De botsing tussen het Westen en Japan was dus niet alleen een zaak voor de Verenigde Staten. Het kan geen kwaad om onze kennis erover op te frissen, en om het stof af te nemen dat de reeks Buck Danny er vanaf het verschijnen direct na de Tweede Wereldoorlog er nogal racistisch dik heeft opgelegd.
Het boek opent met een tijdlijn en een overzichtskaart van de belangrijkste gebeurtenissen.
Japan was in de jaren 30 geëvolueerd naar een militaire dictatuur, een fenomeen dat we ook in veel andere democratische landen zagen. "De strijd om de Pacific" behandelt die evolutie voor de oorlog zelf wordt besproken.
Het werk beperkt zich niet tot een opsomming van gevechten, maar gaat dieper op de omstandigheden in, zoals de strategie achter de gekozen doelen. Het is verdienstelijk dat het boek ook de vragen behandelt over de motieven om atoombommen op Japan te gooien. Niet iedereen is ervan overtuigd dat het noodzakelijk was. Maar als je leest dat een Amerikaanse luchtraid een bommentapijt op Tokio gooide dat 200.000 slachtoffers veroorzaakte - meer dan de A-bom op Hiroshima (80.000 doden) en op Nagasaki - dan is het duidelijk dat deze reportage van Lefranc alleen maar kan eindigen met de balans van het aantal slachtoffers dat deze oorlog heeft gemaakt.
De ogenschijnlijke oppervlakkigheid van het werk wordt gelogenstraft doordat de tekst details duidelijk maakt zoals wat "kamikaze" eigenlijk betekent. Het is een woord dat in het Westen al decennialang verkeerd wordt gebruikt, maar dit boekje zet dat gelukkig recht.
Voor de prijs van een stripverhaal krijg je dus een prachtig dossier met een pakket aan informatie, waarbij de verzorgde striptekeningen alleen maar dienen om scènes weer te geven waarvoor geschikt fotomateriaal ontbreekt. De samenstellers hebben in allerlei archieven authentieke foto's, affiches en documenten gezocht om een goed beeld van de tijd te schetsen. Er is bijvoorbeeld een foto van de capitulatieakte.
De laatste bladzijden beelden enkele van de belangrijkste Japanse en Amerikaanse vliegtuigen en schepen af en vermelden de technische kenmerken ervan. Ook de uniformen van de strijdende partijen worden weergegeven. Het boek sluit af met de belangrijkste musea in de V.S., Japan en Nieuw-Caledonië. Het vermeldt een korte beschrijving van hun collecties, en de openingstijden, websites en zelfs de gemakkelijkste routes erheen.
De strijd om de Pacific, door tekst: Isabelle Bournier, tekeningen: O. Weinberg, Y. Plateau, inkleuring: Bruno Wesel, naar het personage van Jacques Martin, 2016, Casterman, vertaling: James Vandermeersch, lettering: Sarah Schotte, paperback, kleur, 56 p's, 29,5 x 22 cm, isbn 978-90-303-7183-9, prijs: 8,50 euro.
vrijdag, 16 december 2016
