Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
15-09-2007
Relativiteit en relativisme
Van het commentaar op YouTube bij deze videoclip waar de muziek van Pink Floyd (Us and Them) werd gezet op de reis door de sterrenpoort uit 2001 A Space Odyssee van Stanley Kubrick & A. C. Clarke: "why the fuck do you keep argueing with these guys on youtube. will anybody have trouble sleeping at night realizing some guy they will never meet or know "won an argument with them". you act all high and mighty because you know larger words than more people. the actual use of that nada zero zip. if i wanna say shut the fuck up theres no point in saying the same thing with bigger words"
Windows Vista blijft onder vuur, Linux krabbelt omhoog
Er doen nogal eens onheilberichten de ronde over Windows Vista, maar sommigevan die berichten dateren al van 2006 (o.a. de opmerking van Dell dat ze hunXp-aanbad gaan uitbreiden). Maar in informatica-land gaat alles snel, en dus is zo'n onheilstijding van2006 al oud nieuws. Alles gaat zelfs zo snel, dat PCPlus zijn jongste editie dateert met"October 2007"! En wat lezen we daarin over W Vista? Dittem: 'The future of Windows has fallen under recent scrutiny, with signs that thePC industry isn't happy with Vista. In an interview with Financial TimesDeutchland, Acer's President, Gianfranco Luca, said, "The whole industry isdisappointed with Windows Vista." ' bron: PCPlus, October 2007, p. 11 Linux lijkt daardoor nog altijd aan populariteit te winnen, net als Apple.
Geen Windows Vista op Olympische Spelen wegens onbetrouwbaar
zie: Geen Windows Vista op Olympische Spelen Het bericht verscheen echter ook al elders. Kort samengevat: De organisatoren van de Olympische Spelen in Peking hebben besloten om alle pc's te laten draaien met Windows XP in plaats van Windows Vista. Het nieuwe besturingssysteem van Microsoft blijkt nog steeds niet betrouwbaar genoeg.
Na een lange afwezigheid eindelijk nog eens een bijdrage voor mijn blog.
Er is immers onverwachts nieuws: uit een onderzoek blijkt dat het marktaandeel van Mozilla Firefox sinds jan. 2006 van 20% is gestegen tot meer dan 27%.
De auteurs van het artikel geven verschillende redenen:
"veiligheidsproblemen met MS Internet Explorer, anti-Microsoft-gevoelens, sterke plaatselijke steun van netwerken ten voordele van Firefox, of gewoon het algemeen verspreide gevoel dat Firefox 2.0 gewoon beter is dan Internet Explorer".
Als we er rekening mee houden dat Mozilla Firefox en Internet Explorer niet de enige browsers zijn (er is ook nog bijv. Netscape Navigator en de browser van Apple), dan moet de Explorer van MS in sommige landen zijn meerderheid kwijt zijn.In Slovenië gebruikt immers 47,9% van de surfers Firefox, in Finland 45,4% en in Slovakije 40,4%.
In Slovenië en Zweden moet Firefox dus de meest gebruikte browser zijn. Slovakije is een dubbeltje op zijn kant.
Ook opvallend is de sterke groei in sommige landen, vooral als je ziet welke landen dat zijn.
Het echte Ierland is al lang niet meer het land van de Irish Pubs en Guinness of Quilkeney, maar van high tech jobs die een sterke economische groei ondersteunen.
En niet in Ierland zien we een sterke groei: van 24,9% tot 38,6%.
Een andere sterke groeier is Hongarije: van 27,2% tot 39,7%.
Die cijfers tonen aan dat Mozilla Firefox een heel breed publiek kan bekoren, want Ierland en Hongarije verschillen erg van elkaar, net als Finland en Slovakijke.
Overigens flirt Firefox in de volgende landen met de 40%-grens: Polen (39,5), Duitsland (38) en Bosnië-Herzegovina (39,5).
Wie een website maakt kan er dus maar beter voor zorgen dat de site goed draait onder Firefox.
Technische gegevens: "Aan niemand opgedragen, gedichten", 13 gedichten in oblongformaat van 15 x 21 cm, crèmekleurig papier, geniet in de rug, 20 bladzijden. Genummerde oplage van 20 exemplaren. Bij aankoop via de auteur ontvangt u een gesigneerd exemplaar. Bestellen via peter.motte@skynet.be. 5 euro.
"Aan niemand opgedragen" is een dichtbundel door Peter Motte. Door mezelf dus. Hij telt 13 gedichten en werd uitgegeven op crèmekleurig papier. Dat is aangenamer voor de ogen dan wit papier. Als er te veel licht is, wordt wit papier een lichtexplosie in de ogen. Er werd een oblongformaat gekozen, omdat het beter past bij de lengte van de gedichten. De bundel werd uitgegeven op een manier die comfortabel is om te lezen, en om te passen bij de gedichten. De oplage telt slechts 20 genummerde exemplaren. Nadat de verzen geschreven waren, wou ik ze gewoon ter beschikking stellen van het publiek. Maar ik wou niet veel tijd besteden aan verspreiding en dergelijke. Wie via mij bestelt, ontvangt een gesigneerd exemplaar. Het formaat is 15 x 21 cm. Het boekje telt 20 bladzijden. Bibliografische gegevens: Aan niemand opgedragen - gedichten -, Peter Motte, 2007, Geraardsbergen, De voormalige Tijdlijn, oblong, 15 x 21 cm, 20 bladzijden, crèmekleurig. Bestellen via peter.motte@skynet.be. Prijs: 5 euro.
"DE 50 MEESTERDICHTERS van de Lage Landen bij de zee"
De bundel DE 50 MEESTERDICHTERS van de Lage Landen bij de zee is een ludiek initiatief van Thierry Deleu. Hieronder volgt een uittreksel uit het persbericht verspreid door Thierry Deleu.
Uittreksel uit het PERSBERICHT DE 50 MEESTERDICHTERS van de Lage Landen bij de zee Al 39 Nederlandstalige dichters werden geselecteerd om lid te worden van de exclusieve club De 50 Meesterdichters van de Lage landen bij de zee. Sommigen onder hen hebben hun proefperiode als âsolliciterende Meesterdichterâ bijna achter de rug. Na deze periode worden zij âMeesterdichterâ. Deze eervolle titel kunnen zij dan dragen en voluit gebruiken.
Het zijn (in alfabetische volgorde en niet volgens de datum van hun selectie)
Eergisteren schreef ik een gedichtje. Dat gebeurt nog. Gisteren liet ik het iemand lezen, samen met twee andere gedichten, en zij vond het gedichtje van eergisteren goed. Vandaag laat ik diezelfde drie gedichten aan iemand anders lezen, en hij raadt me af dat gedicht van eergisteren te publiceren, maar vindt de andere twee wel goed. Om maar te zeggen....
Er is geen stadsdichter van Geraardsbergen. De functie of titel of benoeming of blamage bestaat niet. Ze staat niet open, is niet vacant, of oningevuld, of leeg. Ze is evenmin vacuümgezogen of -getrokken, want ze heeft zich niet voorgedaan op een vroeger punt op de tijdlijn zoals wij die ervaren, als de min of meer driedimensionaal vrije en vierdimensionaal gevangen wezens die wij zijn. Maar als we mattentaarten in een vat zouden stoppen, met in elke taart een naamkaartje, welke namen zouden dan op die kaartjes staan?
We geven hieronder alfabetisch de mogelijkheden:
Hugo De Rijck
Marleen De Smet
Luc De Winde
Leen Dhaenens
Dirk
Maurice Geeroms
Eric Lancksweerdt
Theo Maes
Peter Motte
Wim Schrever
Wivina Steenput
Johan Van Cauwenberge
Rik Van Damme
Sommigen hopen dat verderop op de tijdlijn de lijst wordt uitgebreid, en dat sommigen wat meer over de verschillende namen willen vertellen.
Sinds het 10e deel van Capricornus zijn de scenario's van Andreas veranderd.
Er zijn nu 3 albums met de nieuwe aanpak verschenen: - Capricornus 10: De Chinezen - Capricornus 11: Patrick - Quintos.
C10 & C11 horen, duidelijk, thuis in zijn reeks over de 'astroloog' Capricornus.
Quintos is een apart album: het hoort in geen enkele reeks thuis. Het vertelt het verhaal van een groep idealisten die in Spanje de fascisten willen bestrijden, maar daarbij allemaal ten onder gaan. Of: dat wordt tenminste gesuggereerd. Andreas werkt een sterke symboliek uit over het fascisme dat zich over Europa verspreidt.
Wat de drie albums met elkaar gemeenschappelijk hebben, is dat Andreas het fantastische element zou sterk naar de achtergrond duwt, dat het de facto verdwijnt. Nochtans valt dat niet op.
C10 en C11 hebben nu eenmaal bizarre personages.
Van Quintos wordt geen fantastisch element verwacht, zodat het verhaal volledig kan steunen op de karakters van de personages. Dat wil zeggen dat de lezer tijdens het verhaal hun karakter leert kennen, door de manier waarop ze tegen elkaar en tegen hun omgeving reageren. Andreas verzamelde een bonte groep, waarvan elk lid zijn eigen redenen heeft om in Spanje ten strijde te trekken.
Ook opvallend is dat Andreas' tekenstijl is veranderd. Het zijn nog altijd duidelijke tekeningen, maar hij experimenteert minder met in het oog springende elementen. Zijn stijl is subtieler geworden. De tekeningen dragen nog altijd betekenis aan, maar doen dat nu voor de betekenis van het verhaal. Opvallend daarbij zijn de laatste pagina's van Quintos en Capricornus 11: Patrick.
Niets zo leuk als in een cabrio met open dak door het landschap suizen. Met de haren in de wind, de natuurlijke airco, genietend van het landschap; in laag motortoerental om het geluid te beperken; met een soepele maar krachtige motor om desnoods weg te kunnen schuren van mogelijk gevaar.
Maar dat gevaar komt soms uit onverwachte hoek. Zelfs uit de hoek van de mode.
In strips en films zie je wel eens in cabrio's elegante mensen omwikkeld in lange, zuiverwitte sjaals. Die sjaals hebben echt bestaan, namelijk in de Dolle Jaren Twintig - wanneer anders?
Ook de danseres Isadora Duncan droeg wel eens zo'n vaandel, dat vrolijk achter haar aan wapperde als ze in haar cabrio rondtoerde.
In welke auto Duncan stierf, is niet duidelijk. Er zijn twee kandidaten. In het autotijdschrift 'Automobile Quarterly,', jg. 20, nr 3, schreef Carl Perk su over de kunstwerken van Rene Vincent: "He liked to get movement into his compositions through the uses of sashes and scarves which billow in the wind. This device lost its charm in 1927, When Isadora Duncan lost her life when her long scarf became entangled in an Amilcar's rear wheel."
Volgens Perk was het dus een Amilcar.
Echter, in een aflevering van "Oldtimer Markt" wordt gesteld dat een artikel in de "New York Herald Tribune" van 1 september 1927 dacht er anders over: "Isadora Duncan 50, famous American danseuse, died last monday evening in an automobile accident. Miss Duncan was driving a Bugatti, which she intended to buy, on the Promenade des Anglais, Nice. She wore, in the style she herself had made famous, a red silk scarf wound twice round her neck. While the car was in motion, one end of the scarf became entangled in the left rear wheel and it dragged the dancer out of the machine and onto the roadway where Miss Duncan died instantly."
Volgens hen was het dus een Butatti.
Het volgende citaat klinkt sterk voor het idee dat het een Bugatti was, omdat het zo veel details verschaft over Duncans dood: Isadora is accidentally killed in an automobile accident on Wednesday, Sept. 14 (She was in a Bugatti driven by Benoit Falchetto in Nice. Before getting into the car, she said to her friend, Mery Desti, "Adieu, mes amis. Je vais a la gloire! (Good-bye, my friends, I am off to glory)."(Duncan, Irma. & Macdougall: P353.))" bron
Maar dat de kwestie niet helemaal is opgelost, blijkt wel uit sommige discussies, zoals hier , waar de conclusie het toch vooral voor aan CGS Amilcar heeft.
Gisteren werd op Auto-tv een nieuwe type auto van BMW voorgesteld: een waterstofauto. Het is de eerste in productie zijnde auto die rijdt met een motor die draait op waterstof. Het programma wees erop dat vanaf 2020 de aardolieproductie zal dalen. Van doemdenken kunnen ze daarmee niet worden beschuldigd, want doorgaans hoor je 2018. Toen viel me wat op: dat is over 13 jaar. Hoe lang denken jullie met een nieuwe auto te kunnen rijden? Mijn Citroen CX is 18 jaar geworden. Mijn Citroën XM was 14 jaar toen ik hem doorverkocht. Mijn Mazda MX-5 is 10 jaar... Met andere woorden: wie nu een nieuwe auto koopt, moet ernstig beginnen nadenken. Een dure auto kopen, hem goed onderhouden en er je hele leven mee rijden is onmogelijk geworden. We kunnen niet meer doen wat sommige mensen doen die nog met hun geliefkoosde auto uit de jaren 60 rondrijden. Je ziet nog wel eens oude MG B's, Lotus Elan's, Jaguar E's, enz. Sommige van die auto's zijn eigendom van de oorspronkelijke eigneaar. Mits toewijding kan een auto je hele leven meegaan, maar wat als er geen brandstof meer voor is? Als je een groot ding hebt gekocht, zoals een Citroën XM, kun je die misschien nog ombouwen met een waterstofmotor, maar met de ranke sportmodellen zal dat niet lukken: je gaat nooit een waterstofmotor in een kleine Lotus Elan S3 krijgen. Wie nu een exclusief model koopt, en hoopt er zijn hele leven mee te kunnen toeren, kan al binnen vijftien (15!) jaar flink schrikken. Overigens geldt het probleem niet alleen voor dure auto's: ook gewone auto's gaan vele jaren mee. In de buurt rijdt iemand nog met een Citroën Ami, en ik zie regelmatig DS'en en 2 pk's. Sommigen zullen denken: geen probleem voor mij, want ik heb na 5 jaar een nieuwe auto. Maar ook zij vergissen zich: de waarde van hun 5 jaar oude auto dreigt in elkaar te zakken. De uitputting van de aardolievoorraden is een acuut probleem geworden.
David Bowie en tentoonstelling over Bertold Brecht
In 1982 bracht David Bowie de EP 'Bertold Brecht's Baal' uit, waarop hij liedjes van Brecht zong. Het bekendste daarvan is 'Alabama Song' (ook 'Whiskey Bar', ook 'Moon of Alabama'), dat soms als extra op andere albums verscheen. Het album is tegenwoordig zo goed als onvindbaar, maar af en toe duiken er sporen van op. Zo was er in december 2006 in het Koetsenhuis in Geraardsbergen een tentoonstelling over Bertold Brecht, waar onderstaande afbeelding te zien was. De tentoonstelling heette 'Muziekale expo - Lost in the Stars'. Ze liep van 24 november tot 3 december 2006, en was gratis toegankelijk. Bertold Brecht schreef de teksten voor de muziek van Kurt Weill. Weill stierf in 1950. De tentoonstelling toonde afbeeldingen van ongeveer 25 albumhoezen. 'Alabama Song' is van Bertolt Brecht. Hij scheef het ook in het Engels. Dat was voor Hauspostille, dat hij integreerde in zijn opera Mahagonny. Ook bij Duitse opvoeringen van Mahagonny wordt het in het Engels gezongen. De tekst is vaak veranderd. In Mahagonny stond "Show us the way to the next pretty boy", maar in de versie van The Doors werd dat "Show me the way to the next little girl", en dat werd in de versie van Bowie "Show us the way to the next little dollar". Daardoor keerde Bowie terug naar de oorspronkelijke versie uit Hauspostille van Brecht zelf. De volledige titel van Brechts Mahagonny is trouwens... Rise and Fall of the City of Mahagonny! In het oorspronkelijke Duits: Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny. Om de verwarring compleet te maken: het album "Bertolt Brechts' Baal" is een EP met liedjes uit het toneelstuk Baal van Bertolt Brecht waarin Bowie optrad. Maar dat optreden gebeurde niet in Berlijn, maar voor de BBC, en dus hoogstwaarschijnlijk in Londen. Bowie heeft de Alabama Song wel gebruikt als B-kant van de Duitse uitgave van de single 'Ashes to Ashes'.
Bertolt Brecht's Baal, gezongen David Bowie, 1982, EP
"Maar wat je daar in drie regels weet te verwoorden vind ik zeer mooi, soort kleine juweeltjes die je meerdere keren leest. Mooie uitgave met pakkende illustraties.Wat mij betreft een zeer geslaagde 'oefening' en denk dat je wel meer positieve reacties gehad zal hebben." Rob Boutmy
"Ik was verrast door "Ik ben geen boeddhist" omdat ook ik je alleen als prozaschrijver kende. Jouw tekenstijl herkende ik meteen uit De Tijdlijn. Mooie bundel! Mijn favorieten zijn 'De machete', 'De crashende schijf'en 'De vlinders.' Inderdaad is dit verhaal [= De Verkoop, red.] donkerder van toon dan je haiku's. De teneergang van de mensheid wordt tussen de regels door mooi neergezet. Mijn complimenten, Peter." Marco Knauff
Europa moet tegen 2020 20 procent energie besparen
Europa moet tegen 2020 20 procent energie besparen.
Dat is een goede zaak, natuurlijk, en zou de consument niet alleen energie maar ook geld kunnen besparen.
De Europese regeringen willen daarom dat fabrikanten hun elektrische apparatuur zuiniger maken. Ze willen vooral dat er geen sluipverbruik meer is door standby-staan van apparaten. Per gezien zou daardoor in België zo'n 100 euro worden bespaard.
Maar die kleine besparing zal volledig worden uitgewist door Windows Vista.
De Aero-interface eist videokaarten van minstens 128 Mb, en dat zijn energieslurpers. Momenteel zit in mijn pc een kaart van... 4 Mb.
Kaarten van 128 Mb zijn echter zelf kleine computers. Het hart ervan is een gpu: graphical processing unit. En er zit een pakket RAM op dat groter is dan wat in het begin van de jaren tachtig in een computer zat.
Door de grote warmteontwikkeling krijgen veel kaarten hun eigen ventilator mee.
Er zijn zelfs kaarten waarvoor de fabrikant aanraadt om de computer te voorzien van voedingen van meer dan 600 Watt, waarvan minstens 300 Watt alleen nodig is voor de videokaart.
De energiemaatregelen van de overheid worden daardoor een druppel op een gloeiende plaat.
Je bent wel niet verplicht om Aero te gebruiken, maar zul je nog pc's kunnen kopen zonder grote videokaarten nadat Vista is ingevoerd?
Overigens betekent het ook dat de gebruiker zich ernstige vragen moet beginnen stellen over het energieverbruik van zijn computer. Dat konden we vroeger zonder problemen onder tafel vegen, maar de vraag is hoe lang dat nog kan.
Het hogere verbruik zal niet worden gecompenseerd met maatregelen zoals verplichte spaarlampen. Die spaarlampen zijn trouwens slechter dan gewone lampen.
Marco Knauff over "De verkoop" en "Ik ben geen boeddhist"
De eerste reactie op "De verkoop" en "Ik ben geen boeddhist" is binnengekomen. Ze is van de schrijver Marco Knauff. Ik mag ze van hem mis - euhh - gebruiken.
"Ik was verrast door "Ik ben geen boeddhist" omdat ook ik je alleen als prozaschrijver kende. Jouw tekenstijl herkende ik meteen uit De Tijdlijn. Mooie bundel! Mijn favorieten zijn 'De machete', 'De crashende schijf'en 'De vlinders.' Ook 'De verkoop'beviel me. Een bizar verhaal, Peter! Mooi van sfeer en stijl. Fraaie vondst: poseidonkreeftjes. Ik heb ook genoten van de poetische namen. Inderdaad is dit verhaal donkerder van toon dan je haiku's. De teneergang van de mensheid wordt tussen de regels door mooi neergezet. Ook de omgeving is behoorlijk benauwend. De ambifieen komen realistisch en sterk over. En of de onderhandelingen werkelijk tot iets leiden? Een somber en indringend verhaal. Mijn complimenten, Peter."
De Zondvloed IV 13 augustus 2003 om 14.30u In de Ristaertzaal van het Stadhuis van Dendermonde (B)
De dag is voorbij. Wat me vooral zal bijblijven, is de grote afwisseling onder de kunstenaars. Er waren sterk geëngageerde mensen zoals Joke Kaviaar, halve humoristen zoals Peter Motte, filosofen zoals Frank Roger, voordrachtkunstenaars zoals Tin Vankerkom, experimentelen zoals Peter Wullen, sterk metaforische zoals Eric Rosseel, met het dichterschap worstelenden zoals Mirjam Al, romanschrijvers zoals Robert Verhoeven, en bezadigde dichters zoals Merik van der Torren. Bovenstaande typeringen zijn niet alleen onvolledig, maar waarschijnlijk ook verkeerd. De zaal werd gedecoreerd door schilderijen van oude meesters, en wat doeken van Peter Motte. Er waren ook boeken verkrijgbaar, maar sommigen dachten dat ze deel uitmaakten van de tentoonstellling. Voor herhaling vatbaar, zeker door de afwisseling van het materiaal.
Nog een 
