Ik had zoveel te vertellen, maar nu dat ik hier geïnstalleerd ben met mijn laptopje zit ik met een leeg hoofd naar een leeg scherm te staren en te bedenken wat ik nu toch weer wou neerschrijven …

Hmm … toch maar even mijn notitieboekje en mijn post-itjes erbij nemen ;-)

En terug J

De voorbije weken waren vrij druk geweest, omdat er een aantal vrienden langsgekomen zijn om te zien of we nog leefden ;-) Als het niet goed gaat hebben we de neiging ons volledig af te zonderen en dat kan je dus letterlijk nemen.

Het is natuurlijk altijd super om vrienden over de vloer te krijgen en eens goed te lachen … Maar soms kan het ook wel minder aangenaam zijn … Zo had ik op een keer bezoek eindelijk de deur uitgekregen, (ter verdediging: onaangekondigd bezoek en mij wakker gemaakt. Ik was dus echt wel gene mens J) en dan begon ze nog honderduit te vertellen toen we op de oprit stonden.

Terwijl ik mijn best deed om te luisteren en daar ijverig stond te knikken (sommige mensen zijn beter in het houden van een monoloog ipv een dialoog J), keek ik eens rondom mij en ik zag een hond in de tuin bij de buren. “Leuk, ze hebben ook een hond hiernaast.”, ging even door mijn hoofd en ik probeerde me terug te concentreren op het luisteren (en op tijd knikken) naar de monoloog van mijn bezoek. Maar natuurlijk werd ik afgeleid door die hond bij de buren die zo aan het genieten was van het zonnetje in het gras en ik dacht voor heel even dat die hond een beetje op onze woef leek … “Hee, wacht es efkes … Dat IS onze woef!! ” en ik riep keihard haar naam en dat ze moest maken dat ze terug bij mij was J Ons madammeke was erin geslaagd zich door de haag met de buren te wurmen om van het gras te gaan genieten aan de andere kant.

Mijn bezoek had van dit alles blijkbaar niets gemerkt, want de monoloog was nog steeds bezig en natuurlijk was het vrij saai voor onze woef om daar gewoon te blijven zitten. Dus … pakkertje spelen met de poes en haar ronddrijven op de oprit. Het duurde natuurlijk niet lang vooraleer ons klein zich onder de auto van mijn bezoek verstopte …

Aaargghhh!!!! Ik begon me toch wel zo een klein beetje te ergeren ... Niet alleen door de meisjes, maar ook omdat mijn bezoek nog altijd lustig aan het doorratelen was over … tja … absoluut geen idee meer, omdat ik de meisjes dus in het oog aan het houden was

Ons klein vertikte het natuurlijk om van onder die auto te komen, ikke dus al sukkelend op mijn knieën naast die auto en mooie woorden geven … Toen ze eindelijk dicht genoeg was, haar gezegd dat ze daar weg moest gaan en tegelijkertijd haar een kleine pets op haar poep gegeven in de juiste richting naar waar ze moest gaan ;-) Verontwaardigd stoof ze van onder de auto uit en rende direct door naar binnen gevolgd door een enthousiaste woef, want haar speeltje was terug in beweging J En kort daarna heb ik eindelijk mijn bezoek weg-weg gekregen ... Haaa … Rust !!

Kort samengevat: Er staat een verandering op stapel ivm de CVS-Revalidatie, met meer nadruk op individuele begeleiding, dwz individuele kinesitherapie-coaching door de “eigen” kinesitherapeuten van de CVS-mensen, dus in hun eigen buurt; en daarnaast indiv cognitieve gedragstherapie.

Dit is echter enkel voor patiënten die zich vanaf nu aanbieden en het is niet mogelijk een tweede keer ingeschreven te worden in de Conventie.

Ik was teleurgesteld … Ik had gehoopt dat nu het meer individueel zou worden aangepakt, ze mij daar hadden kunnen vertellen hoe het nu juist met mij gesteld is en wat ik nog zou kunnen doen in mijn zoektocht naar het beter worden. Niet dus … Ik moet het zelf maar uitzoeken …

Van zodra het ietsje warmer wordt, laten wij het schuifraam open zodat de kids binnen en buiten kunnen wanneer ze willen. Ik geef toe, we doen dit vooral zodat we niet om de vijf minuten moeten rechtstaan, want eens beter weer spelen ze graag buiten. We zien ze ook graag rondrennen en zot doen.

En hoewel ik een gordijn voor de opening schuif, vliegt er dus soms wel eens een zoemend beest binnen … Ik heb het absoluut niet voor die brommende, zoemende of wat-dan-ook-voor-geluid makende insecten ... Als er eens eentje binnenkomt, maakt het mij gek door al zoemend heen en weer te vliegen in de living. Negeren lukt echt niet … dus dat beest moet weg!

Het liefst probeer ik dat beest terug naar buiten te krijgen door het raam verder open te zetten en er van op een veilige afstand wat naar te zwaaien in een poging om het zo weg te jagen, geholpen door een “ijverige” kat.

Maar meestal mislukt die poging dus en moet ik overstappen op plan B en dat is achter dat beestje aangaan met een vliegenmepper. Als je niet meer zo van de handigste bent, is dat echter niet zo makkelijk gedaan als gezegd … Om je iet of wat te kunnen voorstellen hoe dat in zijn werk gaat: Van zodra de meisjes zien dat ik de vliegenmepper vastheb, kruipen ze weg om de met een vliegenmepper zwiepende en zwaaiende, struikelende en vallende, hijgende en vloekende tweevoeter te ontwijken.

Na een tijdje lukt het me uiteindelijk wel om dat zoemende beest tot zwijgen te brengen hoor … En dan kan ik beginnen de dingen op te ruimen die ik in al mijn ijver omver of stuk gemept heb …

Maar ik ben héél opgelucht dat we terug zoemvrij zijn J

-        een chronisch syndroom dat pijn, (over)gevoeligheid en stijfheid veroorzaakt in de spieren en gewrichten bij de aanhechtingen van de pezen.

-        wordt ook wel "weke delen reuma" genoemd, omdat het qua klachten op reuma lijkt, maar er zijn geen zichtbare reumaverschijnselen in de zogenaamde “harde delen” (= het skelet) te vinden.

-        is vooral een pijnziekte. Naarmate de klachten erger worden, wordt bewegen steeds moeilijker. Traplopen en fietsen bijvoorbeeld kunnen een behoorlijke kwelling worden. Door de pijn word je moe en kan je depressief worden.

-        is geen constante ziekte, het komt en gaat. De aandoening verloopt bij iedereen anders. Soms kunnen de klachten verminderen, maar vaak worden ze erger en dient de gang van zaken in het dagelijks leven te worden aangepast. Fibromyalgie leidt overigens niet tot beschadiging van gewrichten of spieren.

-        is iets dat je niet van buitenaf ziet. Niet alleen kunnen artsen moeilijk iets ín je lichaam vinden, ook aan je uiterlijk is niks te zien. Hoewel de ziekte zeer heftig kan zijn, blijf je er uiterlijk gewoon normaal uitzien. Dit maakt het moeilijk voor anderen om te geloven dat je echt zoveel pijn hebt. Omdat je goede en slechte dagen hebt, begrijpen buitenstanders er vaak niets van. De ene dag kan je uren bezig zijn en de volgende dag kun je opeens niets meer.

-        heeft geen duidelijke oorzaak, maar mogelijk speelt het centraal regelmechanisme in de hersenen een rol. Ook het stellen van de diagnose is niet eenvoudig, omdat er niks in of aan het lichaam is te zien en de klachten bij veel aandoeningen kunnen voorkomen. Er is geen bloedonderzoek voorhanden om de ziekte vast te stellen en ook op röntgenfoto's is niets te zien.

-        Iedereen kan Fibromyalgie krijgen. Men weet nog niet of het erfelijk is, maar het komt wel vaker binnen families voor. Ongeveer 2 op de 100 volwassenen heeft er last van. Het komt vooral voor bij vrouwen. Het openbaart zich meestal tussen het 25e en 40e levensjaar. Naarmate de klachten erger worden, wordt vooral bewegen steeds moeilijker. Uiteindelijk kan men zelfs in een rolstoel belanden. De pijn is meestal erger na rust en wordt minder door beweging.

-        Er is geen behandeling die het probleem echt oplost. Medicijnen tegen de pijn en acceptatie van de ziekte zijn tot nu toe enige oplossingen.
Het is voor mensen met fibromyalgie erg belangrijk om in beweging te blijven en de spieren op die manier 'soepel' te houden. Je MOET je dus 'gedoseerd' inspannen en daarnaast ook heel duidelijk kunnen ontspannen.Van alle FM-ers zijn er geen twee die hetzelfde voelen. Het is dus van groot belang dat je leert je eigen grenzen te stellen. Het al dan niet accepteren van FM is erg belangrijk voor het verdere verloop van de ziekte en de kwaliteit van je leven. Vooral ook omdat in beweging blijven dus een must is.

Het was een paar weken terug. Een rustig avondje thuis: mijn ventje aan de pc en ik uitgeteld in mijn zeteltje naar tv aan’t kijken. Ik “hoorde” al een tijdje iets, maar kon het niet thuisbrengen. Ik probeerde het te negeren, maar het gezoem bleef. Hoe hard ik ook probeerde me te concentreren op de televisie.

Je kan het vergelijken met krassen op een schoolbord, je wil het negeren, maar het gaat gewoon niet. Dat krassend, onaangenaam geluid gaat door je lichaam heen en geeft je rillingen.

Ik vroeg aan mijn ventje of hij iets hoorde: natuurlijk niet ;-) Ondertussen begon ik echt last te krijgen van dat constante geluid op de achtergrond. Pijntjes hier en daar die opkwamen, een draaierig hoofd, ik begon duizelig en misselijk te worden … Ik kon maar aan een ding meer denken: dat geluid moet ophouden, want lang houd ik dat niet meer vol! Met veel moeite sleep ik mij uit mijn zeteltje en probeerde ik te bepalen van waar dat geluid kwam. Omdat ik hypergevoelig ben, hoor ik geluiden die mijn ventje niet hoort. Vooral de geluiden die elektrische apparaten uitstralen, zoals het hoog zoemend geluid van een televisie bijvoorbeeld als die aan is of het zoemend geluid dat een koelkast altijd maakt.

Ondertussen kon ik al bijna niet meer gaan, omdat de pijn door mijn lijfje raasde en moest ik mij aan allerlei dingen vasthouden voor steun. Naarmate ik dichter bij ons waskot kwam, werd het gezoem ook luider en ik dacht eerst nog dat het van de wasmachine kwam. Maar toen ik dan eindelijk bij de wasmachine en droogkast geraakt was, zag ik dat de stekker uitgetrokken was, dus dat kon het ook niet zijn. Wat kon dat verschrikkelijk geluid toch zijn?? Om gek van te worden!

En dan merkte ik dat het gezoem luider was in de gang, ik kreeg nog net de voordeur open en werd daar overrompeld door het alarm van een bedrijf in de buurt. Ik moest mij vasthouden aan de deur of ik was gewoon door mijn benen gezakt. Zo verschrikkelijk was dat geluid voor mijn lijfje. Vlug de deur weer dicht en al doddelend en snakkend naar adem aan mijn ventje gezegd dat het een alarm was. Ik kreeg geen lucht meer en was zo misselijk en draaierig als iets.

“Stop”, was het enige wat ik nog kon denken, dat geluid moest ophouden, want ik werd er slechter en slechter van. Ik geraakte nog net terug naar mijn zeteltje en ik gilde naar mijn ventje dat hij dat lawaai moest stoppen. Mijn ventje had echter nog altijd niet door dat er sowieso een geluid was … Hij sprong onmiddellijk recht en ging naar buiten om te horen wat er was en dan pas hoorde hij dat er inderdaad een alarm in de verte aan het afgaan was. Bijlange zo luid niet om er “last” van te hebben, maar hij besefte gelukkig wel dat ik er wél heel veel last van had.

Hij gaf me iets tegen de misselijkheid en de pijn, hielp me neer te liggen in mijn zeteltje en zocht dan het nummer van de politie op.

Ik kon niet rustig blijven neerliggen, alles deed gewoon pijn en ik was zo misselijk als iets, dus om mijn gedachten proberen te verzetten zou ik bellen. Tot mijn ontzetting werd er een bandje afgespeeld waar gezegd werd dat je de politie kan bereiken tijdens de kantooruren en voor dringende gevallen moet je naar de 101 bellen. Ik heb een drietal keer opnieuw gebeld, want ik begreep er niets van. Ik hoorde wel dat het een bandje was (vandaar mijn  ontzetting), maar het drong eerst niet door wat er nu juist gezegd werd. Ik moest mij echt vasthouden aan de kast, want ik zakte door mijn benen. Mijn ventje stond naast mij om mij te helpen, maar ik moest en zou zelf bellen … Koppig tot en met hé ;-)

Ik bel dan naar de 101 en probeer zo neutraal mogelijk te zeggen dat er een alarm hier in de buurt aan het gaan was. We willen niet dramaqueenen hé  Ik herinner me nog dat ze aan de andere kant van de lijn vroegen om mijn adres te bevestigen en dat ik onder de indruk was dat ze mijn adres wisten. Ik dacht dat er nog al iemand gebeld had. Wist ik veel dat ze nummeridentificatie hebben J Enfin, ze gingen een patrouille sturen om het te checken.

Met de hulp van mijn ventje ben ik terug in mijn zeteltje gesukkeld, want ondertussen was mijn bloeddruk ook nog de dieperik ingegaan en leek het alsof ik elk ogenblik ging flauwvallen en dan was het wachten … Kronkelend en hijgend van de pijn wachten tot dat verschrikkelijk geluid eindelijk zou stoppen.

Het alarm is nog zeker een uur na mijn telefoontje blijven doorgaan, ik was er doodziek van en verging van de pijn. Ik wist niet waar te kruipen en kon niets verdragen. Ik lag daar maar te wachten tot het voorbij zou gaan …En dan ineens hoorde ik het niet meer. Totaal op en opgelucht fluisterde ik naar mijn ventje dat ik dacht dat het gestopt was, ik had geen kracht meer om te spreken. Ik was kapot, op, dood … Mijn ventje is naar buiten gegaan om het te controleren en inderdaad, het was gestopt.

Het heeft nog een hele tijd geduurd voor dat ik mijn lijfje kon ontspannen en met de hulp van nog extra medicijnen ben ik dan eindelijk van de wereld geraakt en uiteindelijk in slaap gevallen.

Gisteren telefoon gekregen van een goede vriend om de laatste spannende nieuwtjes uit te wisselen. Alles bij elkaar heeft ons gesprek een 20 minuutjes geduurd waarbij mijn vriend het meeste babbelwerk gedaan heeft en daarna had ik barstende hoofdpijn, verschrikkelijke keelpijn, ik kon nog amper praten van de keelpijn, mijn hand en arm waren stijf en verkrampt en ik had het veel te warm … zooo warm!

Om je een idee te geven wat telefoneren zoal met een mens kan doen

... buiten een paar kleine energie opstoten, lig ik meestal uitgeteld in mijn zeteltje een gevecht te voeren met de klierkoorts. Maar ik merk dat ik aan het beteren ben, heb alleen nog maar probleempjes de eerste uurtjes dat ik wakker ben en in de late namiddag tot ik eindelijk wegzak in een koortsige slaap 

Had me vorige week te druk gemaakt. Het moeten niet altijd dezelfde zijn die problemen met de gezondheid hebben, niet?? Right ...  

Maandag morgen was mijn ventje vroeg wakker geworden van de pijn. Hij zag zo bleek als een lijk, zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd en hield zijn buik vast … Niercrisis L

Ervaringsdeskundigen als we zijn, meteen de juiste medicijnen bovengehaald en die gegeven … en terwijl hij die aan het innemen was, naar de badkamer gehobbeld en een warm bad laten lopen. Warme baden verzachten niet alleen de pijn voor mij ;-) Ondertussen naar de dokter gebeld en ook al mijn ventje zijn werk verwittigd en dan met al mijn krachten mijn ventje naar de badkamer geholpen. Gelukkig deed het warme water zijn werk en verzachte de pijn.

Nadat mijn ventje terug in de zetel was geraakt, was het wachten op de dokter. Honderd keer ben ik heen en weer naar het raam gestrompeld in de hoop dat de dokter vlugger zou komen als ik aan het uitkijken was naar hem. Niet dus ;-) Wachten kan echt wel iets verschrikkelijks zijn.

En ik kan wel stoer verklaren dat het niet altijd dezelfden moeten zijn die problemen moeten hebben met de gezondheid, maar ik zie mijn ventje echt niet graag pijn lijden en zou zo met hem willen wisselen. Dat machteloos zijn hé, verschrikkelijk … Neen, liever ik dan hem.

Omdat de pijn onder controle te houden was met onze uitgebreide huisapotheek, kon de dokter niet veel meer doen dan hem door te verwijzen voor foto’s en een echo te laten nemen en een briefje te schrijven voor het werk.

Nadat de dokter weg was en ik er zeker van was dat ik mijn ventje eventjes alleen kon laten, ben ik een korte wandeling gaan maken met de woef en heb ik ondertussen ook de wandelvriendinnen op de hoogte gebracht. Zij drukten me op het hart dat ik maar een seintje moest geven als we hulp nodig hadden. Lief hè

In de namiddag was mijn kaars uit en ben ik gewoon in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, merkte ik dat ik wat last had van mijn keel, maar "Negeren en doorgaan, meisje!! Uw ventje heeft u nodig!!". Peptalk kan toch iets moois zijn
Zolang het werkt dan toch Twee dagen later was het mijn beurt om uitgeteld te zijn en lagen wij hier alletwee gezellig "out" in de living te grappen dat ik toch zo'n jaloers ding ben en ook terug iets extra moest hebben
"Dat is liefde seh ..."

Om het mezelf makkelijk te maken, antwoord ik altijd op de vraag wat cvs en fibro nu eigenlijk zijn met: “Simpel gezegd: ik ben altijd moe en heb altijd pijn. “ Gewoon omdat ik denk dat dit het makkelijkst te begrijpen is voor mensen die geen idee hebben wat dat cvs en fibro gedoe nu eigenlijk is. En ook omdat het niet altijd makkelijk is om te vertellen wat ik nu allemaal juist “heb” ;-) Omdat dat afhangt van moment tot moment, er zijn momenten dat ik het zelf allemaal niet begrijp (waarom ik nu dit of dat heb) en natuurlijk wil ik ook vermijden dat de persoon waar ik mee praat/schrijf zou denken “och arme sukkel toch”.

Natuurlijk is er wel wat meer mis met mij dan “gewoon” altijd moe zijn en altijd pijn hebben, maar meestal probeer ik toch te doen alsof ik ook “normaal” ben.

In zoverre dat gaat natuurlijk … mijn ventje ligt al in een deuk van het lachen door de combinatie “ik” en “normaal” in een zin J

Wat me doet denken aan een voorvalletje van een paar dagen geleden toen we ’s avonds samen de woef uitlieten. Mijn ventje toonde mij toen een narcis die in het wild groeide aan de overkant van de straat in het bos. Er zijn maar twee soorten bloemen die ik graag zie: meiklokjes en narcissen. Dus ik was door het dolle heen van de ontdekking van die ene narcis in het bos ;-) En zonder iets te zeggen stak ik over om die ene bloem van dichterbij te gaan bekijken. Na daar een tijdje gestaan te hebben vol bewondering voor die dappere enkeling, ging ik terug naar mijn ventje die me vroeg of het interessant was … “zo van plant tot plant … “ J, want hij had me al een paar keer geroepen en ik reageerde niet. (Ik had hem helemaal niet gehoord …)

Mijn hersencelletje hopt weer van hier naar daar … Waar had ik het over?

Ja! Heb mijn draad teruggevonden!

Ik denk dat het ondertussen wel al duidelijk is dat ik niet “gewoon” maar moe ben … Het moe zijn dat ik heb is iets anders dan gewone vermoeidheid. Het heeft niet alleen een invloed op mijn lijfje (dingen niet meer kunnen doen, onhandig zijn, wazig zien, wazig hoofd, draaierig zijn, duizelig en misselijk zijn), maar ook op mijn koppeke (een slecht geheugen, aandacht- en concentratieproblemen, doddelen). Bij gezonde mensen gaat de vermoeidheid over met rusten en goed slapen. Bij mij niet: ik ga uitgeput slapen en ik word ook opnieuw uitgeput wakker. 

Wanneer ik wakker word, lijkt het wel of mijn armen en benen van lood zijn en ik ben zo stijf als een plank. Ik die vroeger piep uit bed sprong, kan me de eerste minuten niet bewegen. Alsof er een gewicht op me drukt en me tegenhoudt. De pijntjes zijn er ook direct, overal. Alsof ik overreden ben door een vrachtwagen. En de ene dag ben ik aan het bibberen van de kou, de andere dag ben ik nat van het zweet. Ik moet me eerst oriënteren: Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Hoe laat is het? Is het dag of nacht? Hoe lig ik? Waar zijn mijn armen en benen? Die laatste twee zijn belangrijk om te weten hoe makkelijk of moeilijk het gaat worden om te bewegen en om me te concentreren op het bewegen tout court. En heel belangrijk: niet te veel met mijn ogen bewegen of ik word duizelig en draaierig en dan gaat het nog langer duren voordat ik kan rechtkomen. (Alsof mijn hoofd al die beelden niet kan verwerken en gewoon kortsluiting maakt.)

Wanneer mijn lijfje dan eindelijk terug naar mij luistert, probeer ik alles wakker te maken bij manier van spreken. Ik probeer dus te bewegen ;-)  En wanneer dat lukt, doe ik mijn stretchoefeningen. Opspannen en ontspannen van alle onderdelen van mijn lijfje. En als dat gebeurd is, haal ik eens diep adem en probeer ik recht te komen.

De ene dag gaat dit allemaal wat vlotter dan de andere dag, maar dat is het wakker worden en opstaan kort samengevat.

Dan strompel ik al bevend naar de kleine kamer. Eens ik recht ben heb ik “den bibber”. Niet van de koude, ik beef gewoon. Omdat ik nog niet stabiel genoeg ben en geen kracht heb, zit ik altijd voorover gebogen en leun ik met mijn ellebogen op mijn benen. Ik kan me gewoon niet rechtop houden. Ik heb altijd het gevoel dat mijn blaas op ontploffen staat wanneer ik opsta en uiteindelijk komen er dan een paar druppels uit, maar het voelt aan als liters immense opluchting J

Nog steeds strompelend, ga ik naar de keuken waar ik een tas warme nesquick probeer te fabriceren als ontbijt. Dat is altijd best spannend door mijn bevende handen J Ik moet me echt concentreren om het poeder in mijn tas te scheppen zonder morsen. Dan melk er al gutsend bijgieten, nog zo een uitdaging (J), even omroeren en dan in de microgolf. Terwijl mijn chocomelk aan het opwarmen is, heb ik de tijd om de melk in de koelkast te zetten en mijn gemors schoon te maken ...
Ping! Chocomelk klaar (J). Ik neem mijn tas uit de microgolf en probeer zonder te morsen, mijn tas met twee handen vasthoudend, naar ons bureau te gaan waar ik comfortabel kan gaan zitten op de bureaustoel (in vergelijking met een normale stoel) en ondertussen wat pruts aan de pioeter.

Eens ik goed wakker en wat gerecupereerd ben, ga ik naar de badkamer om mij op te frissen en mij om te kleden voor de ochtendwandeling.

Een superuitvinding zijn zo van die vochtige doekjes.  Ik gebruik zo’n doekjes om mijn gezicht “te wassen” en een andere soort om mijn lichaam op te frissen. Wanneer het wakker worden en opstaan ietsje vlotter gaan dan gewoonlijk (zo gemiddeld drie dagen per week), kan ik mezelf douchen in plaats van de vochtige doekjes te gebruiken. Op ‘vochtige doekjes’ dagen heb ik hulp nodig bij het “echt” wassen in douche of bad na de wandeling.

Wat ik aandoe hangt af van de pijntjes en mijn handigheid. Soms lukt het gewoon niet om mijn jeans dicht te krijgen (door mijn klungelige handen hé, niet door een te dikke buik J) en dan loop ik sexy te wezen in een jogging ;-) Gelukkig heb ik dat ondertussen al door voordat ik met mijn kleren worstel. Ik herinner me de momenten nog levendig dat ik uitgeput en buiten adem kleren moest omwisselen, omdat ik ze niet dicht kreeg. Vermoeiend om een jeans aan, terug uit en dan jogging aan te doen ;-) Dan tanden poetsen en als het nog gaat mijn haar borstelen. Maar meestal moet ik mijn haar borstelen skippen, omdat ik geen kracht meer heb in mijn armen en handen en dan zwijg ik nog maar van de pijntjes. Maar omdat ik meestal een muts of een pet draag voor de hoofdpijn, maakt dat toch niet zoveel uit.

En dan heb ik nog een halfuurtje om mij op te peppen om er zo “normaal” mogelijk uit te zien en om zo “normaal” mogelijk te doen tegen dat ik samenkom met de wandelvriendinnen.

Niet echt leuk? Bwah … Tuurlijk is het vervelend als je voordien piep was, maar ondertussen ben ik er aan gewend geraakt ... Het heeft geen zin om er te veel bij stil te staan en depri van te worden, want dat maakt het alleen maar erger. In de plaats daarvan probeer ik mezelf te entertainen met kleine wedstrijdjes te houden zoals:

Hoe lang duurt het vandaag om recht te komen? Wat doet er vandaag geen pijn? Zou ik vandaag tegen iets aanlopen als ik rondstrompel? De hoeveelste schep nesquick zal naast mijn tas vallen? J

Het lijkt wel of april voorbij gevlogen is!!

Gisteren was het nog maart en over een kleine week is het al mei. Waar zijn de weken van april naar toe?? Ja, ik ben een beetje verbaasd. Wel … zeg maar een beetje geschokt, want het lijkt wel dat ik een volledige maand gemist heb.

Wat is er dan met april gebeurd? (Even mijn notities erbij nemen …)

Wel … die is zo een beetje verloren gegaan aan uitzieken en slapen. Zoals werkende mensen van weekend naar weekend gaan, ben ik van ziek zijn naar ziek zijn gegaan met een paar zeldzame goede dagen tussen in die ik gebruikt heb voor ditjes en datjes met de meisjes, mijn ventje en het huishouden. Ik had dus niet veel tijd J

Aha … daar zijn mijn dagen van april dus naartoe gegaan. (Ik begin het te bevatten JJJ)

Het is nu zondagmorgen half vier en ik ben klaar wakker. Heb zitten te bedenken wat ik zou doen …

Wat best wel grappig is in mijn situatie. ’t Is dat ik me zo vol leven en bruisend van energie voel ;-)

Het is dus bloggen op de laptop geworden, want op die manier kan ik blijven liggen waar ik lig J Ben sinds de middag in een patroon verzeild geraakt van twee uur wakker en iets doen en twee uur slaap. De hele namiddag en avond dus en het is nu duidelijk voor mij dat de nacht er ook aan moet geloven …

De rest volgt nog, want dankzij mijn notities weet ik weer wat ik allemaal wou vertellen. Maar eerst dit al posten zodat jullie weten dat ik nog leef ;-)

De voormiddag was nochtans goed begonnen hoor. Ik ben voor de eerste keer in weken alleen gaan wandelen met de woef vanmorgen en het was gewoon zaaalig! Het was wel een beetje te fris voor mij, maar met de nodige winterspullen had ik er geen last van. En waar ik normaal gezien alleen maar tot in bos ga als ik alleen op wandel ben (kwestie van niet te ver alleen te gaan, ik moest maar eens vallen met mijn evenwichtsproblemen, maar ook gewoon: ik moet ook terug thuis raken), heb ik nu zowaar een klein toertje kunnen maken op de baan met langs een kant huizen tussen het groen en de andere kant het bos. Gewoon genietend van de frisse en verse ochtendlucht, het zonnetje dat hier en daar tussen de bomen piepte, de woef die heel ontspannen elk sprietje en takje besnuffelde en de Stilte ... Zalig om niets te moeten zeggen, zalig om niet te moeten concentreren op wat gezegd wordt, zalig om niet constant mijn woef tot de orde te moeten roepen omdat ze te hevig is in haar spel met de andere honden en haar frustraties uitblaft, geen voorbij rijdende auto’s … Haaaa … gewoon zalig dus.

En wat ook mooi was: op een gegeven moment waren onze tegenliggers een koppel eenden die al snaterend van de ene vijverachtige toestand in het bos naar de andere vlogen over de baan. Zou ik ook gedaan hebben hoor, vliegen tussen bomen door lijkt me echt niet praktisch J

Te laat dacht ik eraan dat dit een mooie foto zou geweest zijn. Toen de eenden terug in het bos verdwenen waren, dacht ik er pas aan dat ik daar een foto van had kunnen proberen te maken ;-)

Als ik zo alleen op wandel ben in de stilte en me dus op niets hoef te concentreren, kan ik mijn verwarde gedachten de vrije loop laten gaan. En ze springen echt van de hak op de tak hoor.

Van “het gaat echt wel vlot dat alleen wandelen” naar “Ai, krampen in mijn been”. Van “Zou ik langs de steile helling omhoog gaan of gewoon omdraaien” naar “De woef wil echt wel elk sprietje besnuffelen”. Van “Hé, ik lijk minder hijgerig als gewoonlijk wanneer ik de helling doe” naar “Laps, nu doen mijn knieën pijn” en “hé, een vogeltje”. Van  “Zou die hond er niet meer zijn, heb hem al een paar dagen niet meer gezien” naar “Wat jammer, sebietjes is de wandeling al gedaan”. Van “Oei, een fietser, woef bij mij houden” gevolgd door een trotse “ Cool! Gezien hoe die fietser goedkeurend en bewonderend knikte en zelfs zijn duim omhoog stak omdat mijn woef braaf ging zitten en bleef zitten totdat hij gepasseerd is” en “Mag ik niet vergeten te vertellen aan mijn ventje, want nu ben ik fier” Natuurlijk wel vergeten te vertellen, want ik denk er nu pas terug aan. Zou ik hem wakker maken?? J

Grappig eigenlijk: cvs hebben dus altijd moe zijn, maar niet kunnen slapen … Kan het nog ironischer? Ik ben te moe om te kunnen slapen. Het is ook wel hatelijk hoor: wakker te liggen als de beestjes en het ventje zo goed aan het slapen zijn. Ik hoor ze dus allemaal ademen, af en toe onderbroken door een snurkgeluid of een smakkend geluid … Vroeger voor ik ziek geworden ben, kon ik niet verdragen als mijn ventje voor mij in slaap lag. Dan kon ik gewoon niet in slaap raken. Dus maakte ik hem wel altijd “per ongeluk” wakker en dan kon ik met een gerust gevoel gaan slapen ;-) Maar nu … ‘k zal ze maar allemaal laten slapen.

Half zes: de poes is wakker geworden en heeft zich met haar slaperige kop tot bij mij gesleept. Even rekken en strekken en nu is het tijd voor aandacht. Mijn aandacht … en mijn volledige aandacht … Ik kan ze stil houden door met een hand letters in te drukken op mijn klavier en met mijn andere hand haar te strelen …

Natuurlijk is dat na een tijdje niet genoeg meer en ze wil al mijn aandacht. Misschien omdat ik per ongeluk al strelend mijn vinger in haar oor gestoken heb en ze zo gemerkt heeft dat ik nog iets anders aan doen ben?? J

En nu dat ze denkt dat ze mijn volledige aandacht heeft, wil ze natuurlijk eten en dan naar buiten gaan. Allee, ik zal maar toegeven, want de klagende miauwtjes volgen elkaar sneller op. En zo kan ik -wanneer ik dan toch op moet staan om het vliegenraam opzij te schuiven zodat ze naar buiten kan- tegelijkertijd nog eens gaan pitstoppen ;-)

Iets voor zes: de poes is buiten en ik heb het raam op een kier gelaten waardoor ze zich kan wurmen wanneer ze terug naar binnen wil komen. Ik voel me nog steeds draaierig … Ik ben door de living en naar de kleine kamer gestommeld alsof ik dronken ben … Maar dan zonder het “happy alles is mooi” gevoel … Ik voel me niet al te best en begin te moe te worden om letters te blijven indrukken. Ik ga nog eens proberen om te slapen … Heb gezien op de digitale televisie dat de Flintstones gaan beginnen. Mijn ogen worden zwaar … Laat ons hopen de rest van mijn lijfje ook, slaap lekker J

… klaarwakker … Tijdens mijn paar uurtjes slaap heeft de poes zich op mijn benen geïnstalleerd en is zij daar in slaap gevallen. Krampen … Voorzichtig probeer ik mijn benen (en de poes) te verleggen zodat ik wat beter lig. Als dat eindelijk gelukt is, bedenk ik wat ik vandaag zou gaan doen, want nu is het dag. Haha … alsof ik piep genoeg ben, het voelt aan alsof ik overreden ben door een auto, maar een mens mag fantaseren hè J

Hmm … Ik zal het maar op bloggen houden ;-)

Na de schitterende ochtendwandeling gisteren, ben ik naar de achterkant van onze tuin gegaan om te zien wat ik daar zou kunnen doen. Zo’n lekker weer, dat vroeg gewoon om een beetje in de tuin te werken. Met de nadruk op een beetje in mijn geval ;-)

Onze tuin is in mijn hoofd onderverdeeld in drie grote stukken. Er is het terras (vooral in functie van de bonsai boompjes), daarachter is er “onze pelouse” of gazon (nu ja … met jaren van rondrennen en spelen, bestaat onze gazon uit een mix van allerlei groene dingen in plaats van gras J) en daarachter is er dan onzen bos (de achterkant van de tuin dus, bestaande uit een deel waar het snoeihout ligt van vorig jaar en het andere deel met bomen … anders zouden we niet van “onzen bos” kunnen sprekenJ).

De idee is om het linkergedeelte van onzen bos (waar bijna geen bomen zijn) een beetje op te rommelen zodat onze woef de volledige linkerkant van onze tuin gaat kunnen gebruiken om te lopen en te rennen en dan kunnen we gras bij zaaien op de rechterhelft van onze pelouse. Wow … Was dat effe ingewikkeld om uit te leggen ;-)

Soit, voorzichtig begin ik zo een beetje te harken. De bladeren en takken van het snoeien van vorig jaar zijn ondertussen verandert in goede compost, en het harken gaat vrij vlot. Tot ik opeens iets zie wegspringen van onder de dikkere takken die nog niet vergaan zijn. “Onze kikker is terug!” dacht ik even, maar dan zag ik ginder en daar ook nog dingen wegspringen … “Amai, hebben wij hier een kolonie van kikkers of zo, of hoe heet dat veel kikkers bij elkaar?” ging door mijn hoofd. Omdat ik zeker niet per ongeluk een kikker wou spiesen aan mijn hark (ik weet het … Ik heb een grote fantasie, maar ge weet maar nooit, mijzelf kennende … J), ben ik een grote plastieken bloempot gaan halen. En heb ik me zitten amuseren met de kikkers te vangen en in de bloempot te zetten (met wat compost en bladeren), zodat ik ze zou kunnen verhuizen naar het ander deel van onzen bos. Ik heb er zes gevangen! Vier grotere en twee petieterig kleintjes. Vooraleer ik ze terug vrijliet heb ik er nog vlug een paar foto’s van genomen, zodat ik later kon opzoeken wat voor diertjes wij nu juist in onze tuin hebben. En dan heb ik ze terug laten lopen. Wel ja … springen ;-)

Natuurlijk was mijn kaars uit na het vangen en wegzetten van die kleine diertjes, dus heb ik mijn hark maar netjes terug weggezet en ben ik gaan rusten.

Later dan opgezocht wat wij nu juist hebben en blijkbaar zijn het bruine kikkers en een of andere pad. Dat laatste is een gok, want hij zag er echt wel anders uit dan de andere diertjes die ik weggezet heb.

Ik ga ervan uit dat die inspanningen een beetje te veel van het goede waren, want de rest van de dag was ik misselijk en duizelig. “Hallo-oo slimmeke!” ;-)

Maar het is eigenlijk verschrikkelijk, want je kan dus bijna niets anders doen dan liggen en proberen het  weg te slapen en hopen dat het weg is als je wakker wordt. Maar neen … Ik had een beetje pech ;-) Want vanaf toen is het patroon van twee uurtjes slapen, twee uurtjes wakker zijn begonnen …

En nu is het tijd om me te gaan klaarmaken voor de ochtendwandeling. Tot later …

April is dus zo een beetje aan mij voorbij gegaan met uitzieken en slapen. Eerst griepachtige toestanden, dan een paar dagen ziek vrij en dan kwamen de snotterige toestanden samen met geblokkeerde wervels en mijn heup die weer opspeelde. Wanneer ik dus aan april denk, denk ik aan koortsig zijn, snotteren, sniffen, hoesten en niezen en wervels… ;-) Maar gelukkig is dat ook alweer voorbij. Ik voel nog wel aan mijn pijnlijke klieren dat er ergens in mijn lijfje nog stoute beestjes zijn, maar ik kan terug beter functioneren en het is fantastisch dat ik mijn smaak- en reukzin terug heb.

En toen ik dan terug kon ruiken had ik toch wel de pech dat mijn ventje bezoek had van iemand met een te sterk parfum zeker … Ik merkte het van zodra de persoon een voet binnen gezet had en onmiddellijk werd ik ziek. Letterlijk ziek … Misselijk, duizelig, draaierig, heel pijnlijke klieren, barstende hoofdpijn en ik voelde me zwakker worden met de minuut.

Dilemma: Hoe zeg je dat tegen iemand die je niet kent? Voor de mensen die ik ken is het vrij eenvoudig, als ik overgevoelig ben en er word een bezoekje gepland dan geef ik een hint. Maar iemand die je niet kent en zo sterk ruikt dat je er letterlijk ziek van wordt … Je kan toch niet tegen een persoon die je niet kent zeggen dat die persoon je ziekt maakt?

Ik dacht een oplossing voor mijn probleem gevonden te hebben door mijzelf naar buiten te slepen …Eerst nog pet en zonnebril opzetten en dan naar buiten, naar de frisse, zuivere lucht … haaa … Maar ik kon niet lang buiten blijven doordat ik zo zwak was en de zon maakte mijn hoofdpijn nog erger.

Tweede plannetje: ik stuur discreet een berichtje naar de gsm van mijn ventje … En wat zegt die idioot dan?? “Als het dringend is zullen ze wel bellen, ik ben nu bezig.” Terwijl ik ondertussen in stilte aan het uitschreeuwen was dat hij dat berichtje NU moest lezen ;-) En ik was ook wel heel lastig dat hij zijn gsm niet bekeek, maar ik kon toch moeilijk ruzie gaan maken over een berichtje hé.

Uiteindelijk na een paar duidelijk niet mis te verstane hints van mij heeft hij zijn bezoek mee naar buiten genomen naar de bonsai en is hij daar blijven praten met zijn bezoek. Oef, het ergste was toch al uit de living … En dan is zijn bezoek vertrokken zonder al te lang binnen te blijven plakken.

… Het heeft nog uren geduurd voor de geur uit de living en mijn systeem was en mijn hoofdpijn wegebde en voor de rest van de dag was ik een wrak.

Natuurlijk heb ik ondertussen ook wel al wat andere probleempjes gehad. We willen niet supergezond zijn en ons gaan vervelen hè JJJ Zo heb ik bijvoorbeeld mijn handen heel hard pijn gedaan niet zo lang geleden door proberen een pakje klaargemaakte groentjes uit de diepvries te nemen. Helaas voor mij zat het zakje vastgevroren in de schuif (zo een schuif in rooster vorm, dus allerlei “gaatjes” in). In de garage bevindt het aparte vriesvak aan mijn koelkast zich onderaan, dus ik stond daar een beetje voorover gebogen en probeerde mijn groentjes uit de schuif te krijgen. Om meer kracht te zetten, gebruikte ik mijn twee handen en zat ik daar als een idioot aan dat pakje groenten te trekken en plots schoot dat pakje los uit de schuif, maar omdat ik zo hard aan het trekken was, schoten mijn handen naar omhoog en sloegen ze heel hard tegen de bovenkant aan de binnenkant van het vrieszak en ik viel achterover … Niet vragen hoe hard ik daar wel aan het trekken was hè J Maar amai, deed dat pijn!! Het eerste half uur kon ik mijn handen gewoon niet gebruiken door die verschrikkelijke pijn van de smak. Snugger als ik was probeerde ik mijn handen onder koud water te houden (het grootmoeder’s trucje om pijn weg te nemen en te vermijden dat je zwellingen of blauwe plekken krijgt) en wel … Dit is dus absoluut geen goed idee als je fibro hebt J Voilà seh, ik heb weer eens iets nieuws bijgeleerd ;-) Nu kan ik er natuurlijk wel mee lachen, maar heb toch een kleine week last gehad van mijn handen. Mijn ventje probeerde me ook iets bij te brengen: “Ik denk dat je nu zo een beetje een idee hebt hoe het voelt wanneer je iemand met je vuist op zijn gezicht slaat J” … Hmm … Echt iets wat ik wilde weten ;-)

De paashaas heeft mij een elektrische grasmachine gebracht. Hmm … een grasmaaier … Ik geef toe dat dit niet onmiddellijk hét cadeau is wat je van de paashaas wil krijgen, maar het is beter dan zeg maar een busje dreft of zo, niet? J Neen, het is niet dat ik al ooit een busje dreft als cadeau gekregen heb, ik ben hier aan het proberen de dingen in het juiste perspectief te zien ;-)

Soit … Ik heb nu dus een elektrisch “grasmasjien” … Ik weet wat te doen de komende tijd ;-) En natuurlijk, toen ik mijn grasmachine juist had deed het niets anders dan regenen J Wat wil zeggen dat curieuzeneuze ik die graag dozen opent (zelfs als ik weet wat erin zit J) en graag dingen die uit een doos komen uittest, moest wachten tot het weer beter was. Deed me denken aan vorig jaar toen ik mijn blitse, blauwe rubberen laarzen gekocht had om te gaan wandelen en er maar geen regen kwam om ze uit te testen …Ik heb toch echt wel geen chance hè JJJ

Allee ondertussen natuurlijk wel, want het was zalig weer hier de voorbije week ;-) En ja hoor! Met de hulp van mijn ventje mijn nieuw speeltje kunnen uittesten J Je kan komen golven op onze “pelouse” JJJ

Over nieuw speeltje gesproken: Ik heb zo een hightech gsm toestel met touch-screen gewonnen. Al die moderne gsm snufjes interesseren mij niet zo, ik ben meer dan blij met mijn huidig museumstuk dat ik door en door ken (als ik maar kan bellen in nood en berichtjes sturen), maar die blitse gsm heeft een fototoestel. En wat voor een!! Voor iemand die al een paar fototoestellen gehad heeft, was dit wauw!

Ik heb dus geen nieuwe gsm, maar ik heb een nieuw digitaal fototoestel en alles en iedereen in mijn buurt heeft dat geweten J Op goede dagen ben ik een paparazzi JJJ

Soms ook wel op minder goede dagen hoor ;-) Kijk, wat ik heb is vervelend ...  De ene dag kan ik iets doen, de andere dag ben ik een wrak en kan ik bijna niets doen. Ik moet overal rekening mee houden, maar vooral met de hoeveelheid energie die ik heb elke dag.

“En ‘t is gene vette ;-)”. Het is moeilijk om de grenzen van mijn hoeveelheid energie te bewaken. Zelfs als je al jaren ziek bent kan dat nog erg moeilijk zijn. Je wil zoveel doen, maar je kan zo weinig. Dus als ik dan eens een goede dag hebt gebeurd het wel eens dat ik me daarin laat meeslepen en dan moet ik dat daarna bekopen met dagen (of zelfs weken) rust. Of nog erger, zo’n terugval waarbij mijn “normale energie” nog lager is dan gewoonlijk. Niet alleen omwille van het uitgeput zijn, maar ook omdat mijn pijntjes dan heviger zijn.

Kortom: Als ik teveel doe, voel ik het daarna wel. Tja … eigen schuld dikke bult zeker?? Elke dag moet ik dus keuzes maken. Soms ‘kies’ ik dan voor meer pijn om toch dat ene ding te kunnen doen …

Deze week besefte ik pas echt wat voor effect te moe zijn en te veel pijn hebben, kan hebben op mijn hersencelletje. Ik was nogal verstrooid en niet een klein beetje, hallo …

Zo moest ik een paar papieren binnen brengen bij onze verzekeringsagent en nog een blad aftekenen … “Hoe gaat dat ook alweer, mijn handtekening zetten?” Ik wist gewoon niet meer hoe mijn handtekening eruit zag, laat staan dat ik me nog kon herinneren hoe die te zetten … Ik stond daar maar met een balpen klaar in mijn hand … Hard na te denken, héél hard ;-) En dan herinnerde ik het me weer.

Daarna water gaan bestellen bij de brouwer. Voor een paar euro meer, brengt de lieve man mijn bakken Spa aan huis en draagt hij de volle bakken naar binnen waar hij ze op hun plaats zet. En om het mezelf makkelijk te maken vroeg ik of hij ook kleine plastic flesjes Spa kon brengen, terwijl ik ze aanwees, voor mijn ventje om mee te nemen naar het werk. Yep, wij zijn Spa-drinkers ;-) De volgende dag tijdens ons babbelmoment vroeg mijn ventje of ik me misschien niet vergist had in de grootte van zijn Spa flesje … Want toen hij tijdens de pauze zijn flesje water op tafel zette, begon iedereen met zijn babyflesje Spa te lachen en grapten ze of hij voor een keer zelf boodschappen gedaan had J En het is dus waar … nu pas zie ik dat er in het groot Spa Kids op de verpakking staat JJJ

Ik heb ook problemen gehad met een bad te laten vollopen. Ik wist niet meer hoe ik water uit de kraan kon laten lopen … Heb daar zitten prutsen aan het topje dat je omhoog moet trekken om water uit de “telefoon” te laten lopen (kan me niet meer herinneren hoe dat spul nu ook alweer heet) en toen dat niet lukte zat ik aan de knop om het water te laten weglopen te prutsen, want ik kon me echt niet voorstellen dat ik dat hendelding moest omhoog doen om water in bad te krijgen. Om water te krijgen moet je toch aan een kraan draaien?

Dan moet je dus weten dat wij al jaren geen draaikranen meer in de badkamer en de keuken hebben. Wij hebben eigenlijk nooit draaikranen hier in huis gehad sinds wij hier wonen en dat is toch wel al een goede negen jaar ;-) Onze kranen bestaan uit een ding (hendelding dus J)dat je omhoog doet en dan loopt er water uit de kraan en als je dat ding terug naar beneden doet stopt het …

Daarnaast waren er ook de “klassiekers” zoals sleutels kwijt zijn en die uiteindelijk een paar dagen later in de koelkast terug vinden … Of ik moet iets hebben, ik ga naar de kast waar ik me dan afvraag wat ik ook alweer moest hebben …  “Ha ja, een zakdoek.” en ik open de handdoek kast. “Wat moet ik hieruit hebben? Ha nee, niks …” en dan herinner ik me de zakdoek en open ik gelukkig de juiste kastdeur. Het vertellen gaat natuurlijk vlugger dan het in werkelijkheid gebeurde, want na een half uurtje was mijn ventje komen kijken wat ik in de badkamer aan het doen was, omdat ik zo lang wegbleef ;-)

Maar ik zou toch wel moeten proberen het allerbelangrijkste te onthouden wanneer ik verstrooid ben en dat is BLIJF WEG UIT DE KEUKEN. De keren dat ik me verbrand heb of in mijn vingers gesneden heb, waren niet te tellen deze week ;-) En dan zwijg ik nog maar over de dingen die ik gebroken of laten vallen heb J

En ondertussen is het al acht uur geworden … hoofdpijn komt op, tijd om te stoppen voor vandaag.

Vorige week belde een vriendin. Ze heeft haar voet gebroken en werd na een paar dagen al gek van het niet uit de voeten te kunnen en ze verveelde zich dood. En wanneer ‘gezonde’ mensen door omstandigheden een tijdje thuis moeten blijven en niet uit de voeten kunnen, komt natuurlijk de vraag terug: “Wat doe jij zoal op een dag en verveel jij je niet??”.

Ik kon niet onmiddellijk antwoorden, gewoon omdat ik niet wist wat te antwoorden ... Ik bedoel: voor mij, lijken mijn dagen serieus gevuld. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik me de laatste maanden verveeld heb. Maar als ik mijn dagen dan moet vergelijken met de dagen van ‘gezonde’ mensen, is het “geene vette” ;-)

Deze week bijvoorbeeld, had ik zo weinig pif dat ik naast de ochtendwandeling maar één ding kon doen in de voormiddag (ofwel zelf eten klaarmaken, ofwel een beetje afwassen, ofwel een paar boodschapjes doen met taxi ventje) en dan moest ik gaan neerliggen om te rusten en te recupereren. Alsof mijn lichaam van lood is, zo zwaar … Mijn hand opheffen bijvoorbeeld is zo moeilijk omdat mijn arm loodzwaar weegt. Het lijkt wel alsof ik platgedrukt word wanneer ik neerlig. Alsof ik door een magneet vastgehouden word, vastplak aan mijn sofabed. En het kost heel veel moeite om los te komen … (Yep, let’s dramaqueen J, maar daar komt het wel op neer.) Na het middageten was het dan een uur of twee slapen en daarna de beestjes entertainen, de bonsai boompjes water geven met mijn mini-gieter, eens door mijn venster naar de buitenwereld piepen (ook gekend als online zijn J) en dan opnieuw gaan neerliggen en rusten.

Voor mij waren dat zware en drukke dagen die voorbij leken te vliegen, maar ik kan me best wel voorstellen dat dit voor een ‘gezond’ iemand maar niks is .

Wat doe ik dan tijdens al die uren dat ik niets kan doen en neerlig?

Wel … Er is niets doen en “niets” doen. Sommige momenten kan ik tijdens het liggen kleine dingen doen zoals lezen, schrijven, prutsen met de laptop, haken of breien, televisie kijken of muziek beluisteren. En dan zijn er ook de andere momenten waarbij niets doen echt letterlijk kan genomen worden en ik echt ‘niets’ kan doen dat een vorm van intelligentie vereist, waarbij ik mijn verstand dus moet gebruiken met andere woorden ;-) Het lijkt alsof mijn verstand dan “off” is. Alsof ik te weinig werkgeheugen heb en de stroom van beelden en geluiden niet kan verwerken. Jammer genoeg kan ik niet vlug even wat werkgeheugen bij toveren ;-) En vergeet het dan maar dat ik twee dingen tegelijk kan doen, zoals bijvoorbeeld luisteren naar wat iemand zegt terwijl de radio aanstaat, ik hoor wat er tegen mij gezegd wordt, maar ik begrijp de woorden niet. Naar televisie kijken en mijn glas nemen om te drinken, dan ben ik de draad al kwijt van wat ik aan het volgen was ;-)

Lezen lukt dan niet, (een van de dingen die ik echt wel mis, mensen kenden mij als “de boekenwurm”), het is gewoon te moeilijk. Is het niet omdat de letters aan het dansen zijn en ik niet kan zien welke woorden ze samen maken, dan is het omdat ik me niet kan concentreren en na een paar zinnen de draad al kwijt ben. Of ik vat gewoon niet wat ik lees. Er is een probleem met het verwerken van de gegevens in mijn computer ;-)

Dus ik rust dan of ik slaap of ik kijk om me heen (ik kan heel gebiologeerd kijken naar de beestjes die aan het slapen zijn of naar de patronen in het plafond of naar de bomen die tot leven komen met elk zuchtje wind bijvoorbeeld J) en voor ik het me realiseer zijn er uren voorbij gevlogen … Soms lijkt het wel of ik ‘uit’ ben zoals een of ander toestel. Dan ben ik bijvoorbeeld al een uur wakker, maar vraag me niet wat ik gedaan heb, wat ik gedacht heb, wat ik gezien heb … geen idee … ben gewoon blijven liggen, stil blijven liggen.

*** Dit stukje schrijven bijvoorbeeld heeft twee uur geduurd. Maar het lijkt geen twee uur geduurd te hebben, het lijkt alsof ik nog maar pas begonnen ben met schrijven. Begrijp je nu een beetje dat voor mij de tijd voorbij vliegt en ik me dus niet kan vervelen? J

Net als de maand april, lijken nu ook de maand mei en de eerste weken van juni voorbij gevlogen te zijn. Druk, druk, druk …  met overactief zijn gevolgd door rusten en slapen ;-)

Sinds enkele weken proberen we ons allemaal terug aan te passen aan het werkregime van mijn ventje. Hij heeft verschillende niercrisissen gehad waarbij hij een paar weken thuis was, een paar weken gaan werken, terug een paar weken thuis … De niersteen is nog altijd niet weg; hij is nu 4,5 mm groot, maar omdat hij “te klein” is en niets blokkeert moet hij er op natuurlijke wijze uitkomen. Ik weet niet zo hoor … 4,5 mm lijkt me toch niet “klein” om door de pijplijn te gaan ;-) Op de foto is te zien dat hij uit zijn nier is en omdat hij er de laatste weken weinig last van gehad heeft gaan we ervan uit dat hij nu in zijn blaas zit (Volgens de dokter kan hij daar een tijdje blijven zitten zonder veel last te veroorzaken.), ook omdat we ervan uitgaan dat mijn ventje het wel zou gemerkt hebben moest het steentje er langs de natuurlijke weg uitgekomen zijn ;-)

Met mij gaat het vrij goed deze week. Wel …  buiten het moe zijn J Maar dat geldt voor alles en iedereen hier in huis, omdat we deze week dus de vroege shift hebben ;-)

Het is nu vier uur in de namiddag en vandaag heb ik nadat mijn ventje vertrokken is naar zijn werk geslapen, een beetje meer geslapen, met de woef gaan wandelen, geslapen, terug een beetje meer geslapen, en meer en meer en meer (J), mijn tomatenplantjes water gegeven in de regen. En neen, ik ben niet gek geworden of zo ;-) Mijn tomatenplantjes staan droog onder een afdak, maar dat afdakje is niet groot genoeg voor zowel de plantjes als ik. En vermits ze toch water moeten hebben … Ikke met mijn gietertje in de regen om ze water te geven J Daarna heb ik middageten gemaakt voor ons (Nog een geluk dat er zoiets bestaat als diepvriezers, zodat ik gewoon maar iets moest opwarmen J) en nu lig ik ondersteund door een lading kussens in de sofa met de laptop op mijn schoot. Ons klein slaapt op het kussen dat mijn knieën ondersteund, de woef ligt naast mij op de vloer … ook te slapen, want af en toe komt er een snurkgeluid vanuit haar richting J en mijn ventje zit aan de computer.

En om dit mooie plaatje volledig af te maken: Dr. Phil is op televisie JJJ Neen graptje … Het mooie plaatje is volledig af omdat af en toe de zon binnenpiept.

* Hoewel … Wij hebben hier juist hard gelachen omdat Phillie Boy met een getrouwd koppel aan het praten is waarvan de man homoseksueel is en hij had het met de vrouw over de kleine alarmbellen die ze al had voor ze trouwden. Blijkt dat de man het trouwkleed van de vrouw genaaid heeft (en neen … Hij is geen ontwerper of zo, ’t is een hobby J). Mijn ventje zijn commentaar was daarop dat dat geen klein alarmbelletje was, maar juist een loeihard brandalarm JJJ Dr. Phil heeft hier zo’n Jerry Springer gehalte, als je er per ongeluk naar zapt blijf je er geamuseerd naar luisteren ;-) *

En ik ben weer afgeleid … Waar had ik het nu over?

Ah ja, hoe het hier gaat. Wel … Het zijn niet alleen de mensen die moeite hebben met zich aan te passen aan het vroege uur. Wanneer de wekker afloopt, ben ik de enige die echt wakker word: de meisjes heffen hun hoofd op voor een seconde en de volgende seconde hebben ze zich al omgedraaid en zijn ze weer aan het slapen. Mijn ventje?? Die wordt zelfs niet meer wakker en snurkt rustig verder en wanneer ik hem wakker schud krijg ik een kreunend “neeeeen … nog niet, nog een minuutje, please??” te horen J

En hij krijgt zelfs vijf minuten van mij: want zoals het een perfecte huisvrouw betaamt, sleep ik mezelf al strompelend naar de keuken om koffie te zetten (nu ja … oploskoffie hé, zo perfect ben ik nu ook weer niet, aheum J). En wanneer ik zijn tas breng, doe ik het licht aan en zet ik de televisie aan zodat we naar de herhaling van het laat avondjournaal kunnen kijken … keiluid ;-) En dan kruip ik terug onder mijn deken JJJ Yep, wij kamperen nog altijd in de living, omdat ik de trap niet opkan.

* En nu is er een ander koppel bij Phillie Boy waarbij de man lui is volgens zijn vrouw. Maar dat is niet juist volgens de echtgenoot: “Ik ben niet lui, het is meer een tekort aan ambitie.” JJJ *

En televisie uit, want wij worden te veel afgeleid ;-)

De woef die wakker geworden is van mijn shock therapie om mijn ventje wakker te krijgen, kruipt dan met kleine ogen bij mij in de sofa en ligt aan mijn voeten te soezen.

En nu moet ik denken aan gistermorgen … De avond daarvoor was het aan het donderen in de verte en toen het tijd was voor de laatste wandeling om de hond uit te laten, was mijn ventje alleen buiten. De woef en ik waren niet zo scheutig om met die dondergeluiden te gaan wandelen, helden als we zijn J Ik ben nog later die avond een korte wandeling gaan maken met de woef, maar omdat het terug aan het regenen was had onze salonhond geen zin om tijd te verliezen en nog natter te worden door stil te staan ;-) En dus niets gedaan … Bezorgd als ik ben, bibi haar dus mee naar buiten genomen gistermorgen nadat mijn ventje wakker was, zodat ze haar ding kon doen en … Wel … Ze zag eruit zoals ik wanneer ik me al strompelend vooruitsleep in huis met mijn slaapkop J Ze sleepte zichzelf vooruit met piepkleine ogen en van zodra ze gras onder haar poten voelde, plofte ze neer om te pitstoppen en wanneer ze gedaan had draaide ze zich onmiddellijk om en sleepte ze zich terug naar de voordeur … geen gesnuffel, niet op zoek gaan naar het perfecte plekje om te markeren, niets … ;-) En wanneer ik haar terug binnenliet, sleepte ze zich voort naar haar kussen waar ze zich op liet neervallen en een paar tellen later waren haar oogjes terug toe J

Naast het moe zijn, krijg ik ook elke dag wel weer terug hoofdpijn, de ene dag wat erger dan de andere en dan verandert hij in een migraine aanval, maar als het dat maar is … ;-) Meestal voel ik het goed op tijd aankomen en neem ik mijn voorzorgen. Yep, ik loop weer meestal rond met iets op mijn hoofd en blits te wezen met mijn zonnebril. En soms loop ik ook minder blits te wezen wanneer ik struikel, omdat ik niet goed kan zien waar ik loop met mijn donkere bril op J

Tijd om te stoppen, want mijn vingers raken verkrampt en doen niet meer wat ik wil dat ze doen ;-)

Voor de verandering ben ik ook weer onhandig geweest … Of “gewoon lomp” zoals mijn ventje zou zeggen ;-) Ik ben nu de trotse eigenaar van een mooie blauwe plek aan mijn enkel J Ik was een beetje te optimistisch en veronderstelde dat ik wel langs de smalle vensteropening terug naar binnen zou kunnen raken in plaats van het schuifraam een beetje verder open te schuiven … Het elegant naar binnen stappen werd dus onhandig naar binnen wringen en daardoor met mijn enkel tegen het raam gebotst … Ik moet toegeven dat dit geen deugd deed met zowel een deuk in mijn enkel als mijn ego ;-)

En ik ben er ook in geslaagd om met een schaar in mijn vinger te knippen. Echt letterlijk te nemen: zoals je in een blad papier knipt … Zo heb ik in mijn vinger geknipt.Ik was een harde plastic verpakking in twee aan het knippen en ik had niet door dat ik aan het einde van die verpakking was … Dat deed geen deugd ;-)

Daarnaast wou ik ook eens experimenteren en een nieuwe handcrème uitproberen … Ik weet echt niet wat er door mijn hoofd ging toen ik op dat ‘fantastisch’ idee kwam. Ik die allergisch reageer op van alles en nog wat. Wel … niet lang nadat ik mijn handen ingesmeerd had begon het al te branden en te pikken en kreeg ik rode vlekjes … Yep, allergische reactie dus ;-) Ik heb mijn handen als gek zitten wassen met een klassiek stuk zeep (op aanraden van mijn ventje, had iets met zuur en base te maken uit de chemie, maar ben al vergeten wat J) en daarna maar mijne gewone nivea gebruikt (blauw, rond potteke J) en dat voelde zooo goed ;-)

Ik ben ook opgegeten geweest door knutten. Ken je dat? Ze zien eruit als een hoop kleine vliegjes die rondzwermen, maar die bijten dus hé! Je vindt ze vooral in de buurt van water. Het was de avond van het Eurovisie songfestival … Yep, dat zal ik niet vlug vergeten denk ik ;-)

Natuurlijk tegen de tijd dat ik doorhad dat die rotdinges mij aan het bijten waren, werd ik gek van het brandend gevoel in mijn gezicht J En pikken dat dat deed!!

En de volgende morgen zag ik eruit alsof ik de wijnpokken had of zoiets ;-) Knalrode boebbels, die verschrikkelijk jeukten. Ik werd er gek van en ook licht passief agressief en mijn huisgenoten hebben het geweten ;-) Zelfs op mijn oren en op mijn hoofd onder mijn haar had ik van die verschrikkelijk boebbels. En natuurlijk kon ik er niet zomaar iets aansmeren hé … Wel geprobeerd maar niets hielp echt. Dus uiteindelijk maar naar de dokter gegaan en wanneer hij mij zag moest hij toegeven dat ik er niet uitzag. (Toen ik voordien naar de praktijk belde, klonk zijn collega een beetje sceptisch toen ik zei dat ik overbeten was J) Hij was verbaasd dat ik zoveel beten had en hij was zelfs behulpzaam door te zeggen dat ik daar en daar ook een beet had. Alsof ik dat zelf niet wist en voelde J

Soit … een andere soort pilletjes tegen allergische reacties meegekregen om uit te proberen (ik ben allergisch aan anti allergie pillen, remember) en ook een ander zalfje om op te beten te smeren. Ik kon niet rap genoeg thuis zijn om het uit te proberen J Dure dingen toch hoor … Die pilletjes en twee zalfjes: 25 euro! Yep … Ik ben niet goedkoop J

Maar het kon me nadien niets meer schelen dat het zo duur was, want het hielp!! Wel wat last gehad van mijn buikje door de anti allergie pilletjes, maar dat nam ik er graag bij. En passief agressieve bibi veranderde terug in gewoon passieve bibi J

En dan was er ook de pompbak in de keuken die niet meer zo vlotjes leegliep en de normale truc om er een fles ontstopper in leeg te gieten werkte ook al niet meer. Niet dat ik dat sowieso kan doen, omdat ik er … ja hoor … niet tegen kan ;-) Dus loodgieter bibi in actie! J Ik kreeg de “dinges die onder de pompbak in de kast is, dat je moet proper maken en waarvan ik niet meer op de juiste naam kan komen” niet los van de rest van de afloop, dus maar de hele afloop losgekoppeld ;-) De sifon! Zo heet dat dinges. Natuurlijk was ik al moe van de hele afloop dat in de kast verstopt ligt los te koppelen, dat ik weer eens een fantastisch idee had om dat proper te maken met zo weinig mogelijk inspanning: het hele zaakje mee naar buiten nemen en er water met hoge druk door spuiten! Geef toe, een super idee, niet?? Wel … Ik zette de kraan open en het water spoot tegen de buis recht in mijn gezicht J Natuurlijk was ik zo verschoten van dat niet voorziene detail dat, tegen dat ik de kraan terug dicht had, ik helemaal nat was J

In gedachten houdende dat ik dus de afloop wou proper spuiten, moet ik je waarschijnlijk niet vertellen dat ik huiverde van de gedachte dat ik vies spul in mijn gezicht gekregen had, bweik!! … Ikke dus naar de badkamer, mij gaan wassen en proper kleren aangetrokken en dan was ik klaar voor poging twee J Hint: ik ben twee keer van kleren gaan wisselen terwijl ik de afloop aan het uitspuiten was JJJ En dan kwam het er nog op neer dat de derde keer dat ik water in mijn gezicht kreeg, ik zo kwaad op mezelf was dat ik het vertikte om toe te geven aan mijn bweik-gevoel om mij terug te gaan wassen en om te kleden. Mijn gezicht begon te pikken, maar ik dacht dat het kwam door het water en probeerde het gewoon te negeren. Tot het mij opviel dat er een paar kleine “vliegjes” rond mijn hoofd aan het vliegen waren. Verdorie! Weer die knut dinges!! En dan pas besefte ik dat mijn gezicht niet pijn deed door het water, maar omdat die knutten mij voor ontbijt hadden … Gelukkig was de afloop tegen dan al volledig proper, dus ik met de afloop onder mijn arm naar binnen gelopen J

Mij opnieuw gewassen en omgekleed en dan de afloop terug proberen vast te koppelen aan de pompbak … Niet simpel ;-) Tijdens het gevecht met de buizen om ze proper te krijgen, waren die buizen alle kanten gedraaid en ze pasten natuurlijk niet meer tussen de twee uiteinden in de keukenkast J

Dus maar een rookpauze ingelast op de vloer voor de keukenkast met de afloop voor mijn neus om proberen deze puzzel op te lossen ;-) En terwijl ik daar op de vloer zat kwamen mijn twee behulpzame assistenten naast mij zitten om geïnteresseerd te kijken naar waar ik aan het kijken was: de lege keukenkast J En na nog een paar pauzes hebben we de puzzel met zijn drieën opgelost (J) en de afloop werkt weer fantastisch!

En op een keer werd ik wakker in het midden van de nacht omdat het aan het onweren en hagelen was. De poes kruipt dan altijd weg, maar begint te grollen als een hond ;-) Ik dacht onmiddellijk aan de bonsai die onder het afdak moesten en ikke met mijn slaapkop naar buiten gespurt. Nu ja spurten … in mijn tempo hé en met paraplu ;-) De meest kwetsbare boompjes naar het bonsaikot gebracht en wanneer ik het laatste boompje binnenzette viel pas mijn euro dat het aan het bliksemen was en … ik durfde er niet meer door om naar binnen te gaan ;-) Ik heb daar toch wel een tijdje bij de bonsaiboompjes gestaan vooraleer ik genoeg lef verzameld had om naar binnen te spurten en onder mijn deken weg te kruipen J En neen, ik heb geen hagelballen in de ijskast liggen JJJ … het waren maar knikkers hier ;-)

Maar gelukkig voor mijn ego ben ik niet de enige die blooper. Wat zeg ik? De titel van “Queen of Bloopers” is nu doorgegeven aan ons klein J

Zo zat ze op een dag op een van de stoelen aan de eettafel en terwijl ze daar gek zat te doen op die stoel, viel er iets omver op tafel. De eettafel is zo een beetje mijn verzamelpunt van dingen die ik niet mag vergeten te doen of dingen die ik niet kwijt mag spelen.

Ons klein, de poes dus, verschoot zo hard van het geluid op de tafel en was tegelijkertijd zo nieuwsgierig, dat ze opsprong van het verschieten en tegelijkertijd besloot om op tafel te gaan kijken wat er gebeurd was. Met als gevolg dat ze met haar voorpoten aan de rand van de tafel hing te bengelen, in paniek proberend om haar op te trekken. Ik hoef je niet te vertellen dat dit een heel lachwekkend zicht was. En omdat ik in een deuk lag van het lachen, kon ik niet op tijd bij raken om haar te “redden” en moest ze op een gegeven los laten en viel ze naar beneden. Maar gelukkig kwam ze voor de verandering eens op haar vier pootjes terecht, dus niets aan de hand behalve ook een gedeukt ego J

Haar laatste nieuwe hobby is om de kleine kikkers in de tuin op te jagen. Wel … ze vindt het super om die kleine, rare dingetjes te doen rondspringen. Ze is er te bang van om ze echt te vangen. Wij hebben een kikkertje in de grote bloembak tussen het terras en het gazon waar de bonsai staan en ’s avonds is dat beestje heel levendig op zoek naar zijn -ik veronderstel- middageten. Na een paar avonden had ons klein dan ook door wanneer het tijd was voor het “middageten”, en dan zit ze tussen de bonsai wanneer het donker wordt te wachten op haar nieuw speeltje. Echt stout is ze er niet mee: ze geeft het gewoon een klein tikje tegen zijn achterste en wanneer het kikkertje dan wegspringt, volgt ze het en wanneer het kikkertje stopt en stil blijft zitten, stopt ze ook en blijft ze er gewoon naar staren. En na een tijdje begint het spelletje opnieuw en proberen we het kikkertje terug een tikje tegen zijn achterste te geven zodat het terug zou rondspringen. Wie een kat heeft weet wel hoe die -wanneer ze twijfelen, maar toch nieuwsgierig zijn- met hun poot heel voorzichtig iets aanraken en een duwtje geven. Zo raakt ze dus de kikker aan. Ik veronderstel dat ze akkoord met me is dat kikkers eigenlijk iets heel “bweik” zijn om aan te raken ;-)

Maar soms wanneer het kikkertje aan het rondspringen is, vergist het zich en valt het van de bloembak op het terras en omdat hij nog te klein is geraakt hij er niet meer terug in. Dan is het aan mij om dat klein mormel proberen te vangen en terug te zetten. Met handschoenen aan, want ik vind het echt wel een vies ding ;-) Is het woord “proberen” je opgevallen?? J Er zijn al verschillende avonden geweest dat ik achter het springende kikkertje aan het gaan was en -dit kan verrassend zijn- zo een klein kikkertje kan verdorie best wel vlug zijn. Te vlug voor mij althans ;-)

En dus zwijg ik maar over de momenten waarbij je een ventje hebt die hard aan het lachen is tijdens de pogingen om dat beestje te vangen en waarbij je een hond hebt die wel nieuwsgierig is, maar niet dichterbij durft te komen en alles dus van op een veilige afstand aan het volgen is met grote ogen. En zwijg ik zeker over de zeer behulpzame kat die jou wil helpen dat beestje te vangen … Zo behulpzaam dat wanneer het kikkertje al springend tegen haar botst om mijn handen te ontwijken, ze in paniek wegspringt met een grote “bweik” op haar snoet J

En daarnaast hebben we natuurlijk ook gelachen met onze woef. Omdat haar kussen vrij dun is en we het schuifraam open laten staan ’s nachts, slaapt ze altijd in de trek en is ze zo stijf als ik ’s morgens ;-) Dus besloten we om haar een groter en dikker kussen te geven. Maar omdat de juffrouw niet graag veranderingen heeft, vertrouwde ze haar nieuwe kussen absoluut niet. Ondertussen hebben we ze al spelend aan het verstand gekregen wat haar nieuwe slaapplaats is, maar de eerste dagen ging ze er verkrampt op liggen met een “moet ik hier echt blijven liggen?” blik en wanneer we ons omdraaiden kroop ze stilletjes van het kussen om er naast op de vloer te gaan liggen J