Waar ik ook euforisch over ben is dat ik een doodgewone verkoudheid heb. Jipie! Een normale ziekte! JJJ En ik ga ermee om zoals een echt man … Ik lig het grootste deel van de dag in bed met papieren zakdoekjes en warme chocomelk J Oké, oké … ik heb misschien een beetje overdreven … Ik gebruik geen papieren zakdoekjes JJJ

Neen grapje, zover gaat het goed. Het is maar juist het begin van een verkoudheid, je kent dat wel, verstopte neus, niezen en een beetje snotteren. Ik had wat koorts vanmorgen en dat tezamen met moe zijn en de koude buiten heeft me veel doen slapen. Maar ik ben met de woef gaan wandelen en ik heb eten kunnen koken, ik ben nog geen doodzieke man ;-)

Mijn kleine verkoudheid is een volwassen verkoudheid geworden, die maar niet wil weggaan. En weet je wat? Ik wil niet langer “normaal” zijn, laat me maar het speciale geval zijn dat ik ben ;-) Ik wil die verkoudheid dus niet meer. Ik voel me zo net als een kind dat eindelijk hetzelfde speelgoed heeft als haar vriendjes, maar wanneer ze ermee speelt beseft ze dat het toch niet zo’n leuk speelgoed is en moet ze het niet meer hebben. Jammer genoeg zeiden haar ouders: “Je wou het, wel nu zal je ermee spelen ook. Je krijgt geen ander speelgoed!” Of zoiets … want ik lig niet op de grond een scene te maken, omdat ik een ander speelgoed wil ;-)

Ik kreeg bezoek gisterennamiddag nadat ventje vertrokken was naar het werk. Hij was zo vriendelijk om eerst te bellen om te vragen of het ging. En hoewel ik het echt niet zag zitten, ik leef halftijds (J), heb ik toch maar voor de minste weerstand gekozen en gezegd dat het oké was.

“Oei, was je aan het slapen”? Neen, ik ben speciaal wakker gebleven voor jou, maar ik ben wel moe. “Je ziet er echt niet goed uit.” (verontschuldigend) Ik weet het, ik heb veel pijn. “Oei, weer jouw rug?” (glimlachend) Neen, de pijn komt van mijn ziek zijn, weet je nog? CVS en fibromyalgie.

Hij keek me aan alsof ik chinees praatte. Hij had echt geen idee waar ik het over had, hoewel het niet de eerste keer is dat ik geprobeerd heb om uit te leggen wat ik juist heb. Maar elke keer opnieuw wanneer we zeggen dat ik pijn heb, denkt hij dat het mijn rug is en wanneer we zeggen dat ik ziek ben, denkt hij dat ik de griep heb J

Je kan het vergelijken met een vorm van reuma. “Oei ja, dat kan pijn doen.” (troostend) Ik heb het nu ook wel heel erg. Je ziet me normaal niet als ik het zo erg heb. Dat zijn de momenten wanneer we zeggen dat het niet gaat om elkaar te zien omdat ik te ziek ben. Je ziet me alleen op de goede momenten. Hij knikte begrijpend en bleef me aankijken ... “ Zal ik even met de hond naar buiten gaan om met de bal te spelen, dan heeft ze haar plezier ook gehad en hoef jij het niet meer te doen?” (glimlachend) Ja doe maar J

Toen hij terug binnen kwam: “Kan je er niets aan doen dan?” Op momenten als deze kan ik alleen proberen de pijn draaglijk-met-aanhalingstekens te maken door allerlei medicijnen te nemen en hopen dat het vlug terug beter gaat. Hij knikte begrijpend, maar ik zag dat hij er over aan het nadenken was.

Na een half uurtje ging hij terug weg, keek me heel medelevend aan en zei terwijl hij troostend in mijn schouder kneep (Auw! Maar ik liet het niet merken J): “Rust jij nu maar goed uit, dat je je vlug terug beter voelt, hé.” Ik knikte en zei dank je.

Zou het dan toch echt kunnen? Zou hij het dan toch echt begrepen hebben? Dat het niet zomaar pijn aan mijn rug is of de griep, maar iets serieuzer? Hoewel ik doodop was van het bezoek en verging van de pijn, was ik ook blij. Blij dat hij het begrepen leek te hebben …

We zullen wel zien of het zo is de volgende keer dat hij langskomt.