Oei oei … goed begin voor een nieuwe update hé …

 

kwestie van er toch maar mee te blijven lachen

... de muggen zijn terug

en ik verdenk ze ervan dat ze het echt wel op mij voorzien hebben, amai!

Al een paar keer een allergische reactie gedaan op een simpele muggenbeet, lees: bigfoot is back in business
Heb vorige week zelfs afspraak bij de kine afgebeld omdat het niet te doen was om met mijn ‘bigfoot’ te fietsen ..

Wat heel raar is aan de muggen van tegenwoordig: je kan ze niet meer verjagen met je hand, je moet ze letterlijk van je lijf kloppen, want ze blijven dapper zitten … en steken … en jeuken ... aaargghh!!

Gisteren ben ik mijn moeder en mijn zuster tegengekomen in het frituur. Het was euhm …
wel … laat me zeggen nu dat ik erover nagedacht heb, dat het interessant was …

Ik had mijn moeder al meer dan 2 jaar niet meer gezien en het was ook al een heel tijdje geleden dat ik mijn zuster nog gezien had.

Ik had ze eerst niet zien staan (er was wat volk in het frituur), maar ze trokken mijn aandacht omdat ze zich zo opvallend gedroegen. Je weet wel, mij aanstaren, wegkijken, snoeten naar elkaar trekken, fezelen en lachen … hmm …

Ik dacht “ik ga mij hier niet laten kennen” en ben naar hun toe gestapt om dag te zeggen. Ik heb daar een tijdje een praatje gemaakt met mijn zuster, nu ja … voor zover je dat “een praatje” kan noemen. Mijn zuster deed echt wel haar best om een paar steken onder water te geven .. of het gelukt is, dat is wat anders   
Het ging bijvoorbeeld over hoe hard ze wel werkte nu dat ze 2 jobkes doet. En dan zo heel ostentatief:  “werken, altijd maar werken hé” … Hmm … Neen … Raakte me niet

Mijn moeder negeerde mij de hele tijd. Of neen … als ik haar rechtstreeks aansprak kwam er wel een één lettergreep woord als antwoord gevolgd door een snoet naar mijn zuster ..

En voor de rest zag ik gewoon snoeten heen en weer gaan tussen mijn moeder en mijn zuster in reactie op alles wat ik zei.
Een mimespeler was er niets tegen

Op een gegeven moment ging het erover dat ik moe was. “Hoe komt het?” vroeg mijn zus met gespeelde interesse. Wat ik best wel amusant vond, ’t is niet dat ze niet weten dat ik ziek ben  Ik antwoordde iets van “Dat is mijn ziekte misschien?” en huppekee daar ging terug een snoet heen en weer

Na een tijdje onderbrak mijn moeder het praatje tussen mijn zuster en mij, want het was hun beurt om de frietjes in ontvangst te nemen en mijn zuster moest mee, dus samen gingen ze dan naar de toog (een halve meter van mij weg ). Ik was benieuwd of ze dag zouden zeggen als ze vertrokken en yep, net voor ze de deur uitstapte draaide mijn moeder zich om en zei “Zeg Salut hè”. Hela … meer dan 1 lettergreep J Mijn zuster zei ook dag en weg waren ze.

En tot zover de eerste keer dat ik mijn familie in lange tijd terugzag …

Ik moet toegeven dat ik nadien onderweg naar huis wel geschokt was. Goede manieren zijn er echt wel ingepompt bij ons als kind en nu mijn moeder en mijn zuster zich zo zien gedragen … hmm …

Hun gedrag heeft me natuurlijk ook wel gekwetst … Ik denk dat er toch wel aangenamere manieren zijn om contact te hebben met uw moeder en zuster, zelfs al is het een hele tijd geleden dat je elkaar nog gezien hebt. Ik vroeg mij gisteravond thuis af of ik echt wel zo slecht ben dat zelfs zoiets als algemene beleefdheid er niet van afkon, maar mijn ventje wees me erop dat het niet aan mij ligt als anderen onbeleefd zijn , dat ligt aan de anderen zelf …

Nu ja … wat de bedoeling ook was van hun gedrag, het heeft me gisteravond geraakt, maar vandaag na het erover gehad te hebben met mijn goede vriendin en mijn ventje: ik zal er niet wakker van liggen ..

Die tijd is voorbij

Vorige week tijdens de ochtenwandeling in de gietende regen hadden zuske en ik het over .. yep de regen  En het afdroogwerk aan onze woefkes nadien als we thuiskomen … Zuske vertelde me dat ze een truckje toepaste om het wat makkelijker te hebben om haar woef af te drogen: ze blaast zachtjes in het oor van haar woef en in reactie daarop begint haar woef zich te schudden. “Superidee!”, dacht ik bij mezelf en bibi ging dat ook eens uittesten op haar woef als ze thuiskwam.

Ik roep dus mijn woef bij mij voordat we naar binnen gaan en als een echte pak ik haar oor vast en blaas zachtjes in haar oor, vol verwachting kijkend naar de woef en mijn woef … die doet niets.

Wel … behalve onnozel naar mij kijken  Ik kan me niet inhouden en begin te lachen en spreek mezelf wat moed in om het nog een keer te proberen (ik begon me zelf al wat onnozel te voelen ) ..

Tweede poging en ikke opnieuw vol verwachting naar mijn woef aan het kijken en mijn woef … die doet nog altijd niets, behalve onnozel naar mij kijken ... Met als gevolg dat ik de slappe lach kreeg, omdat ik mezelf wel heel belachelijk en onnozel voelde ten opzichte van mijn woef en mijn blaaspoging maar opgegeven heb.

Gisteren hadden we het er opnieuw over en zuske toonde mij wat ze deed bij haar woef en effectief die begint te schudden. Ik doe net hetzelfde bij mijn woef en … niks. Zuske probeert het eens bij mijn woef en … niks. Wij alle twee plat van het lachen, want met een klein beetje fantasie kan je je wel voorstellen dat het een grappig zicht was

We vroegen ons af of het misschien aan de oren zou kunnen liggen, de oren van zuske haar woef staan rechtop, die van de mijne hangen … Om ons onderzoek verder uit te breiden ging zuske het ook eens uittesten bij de puppy, want die haar oren hangen ook. Ha! Wij zouden eens geen échte onderzoekers zijn zeker

Vandaag vertelde zuske dat het truckje ook werkte bij de puppy … We hadden het er ook over met Miss Marple. Miss Marple die ook altijd wel in is voor een experimentje, roept haar woef bij zich en blaast in haar oor en yep … haar woef begon ook te schudden!

We kunnen nu dus wel concluderen dat het aan mijn woef ligt dat het blaastruckje niet werkt. En mijn woef … die huppelde gelukkig verder

Zondagavond tijdens een ontspannende avondwandeling met mijn ventje en de woef zijn we een goede vriendin tegengekomen. Onze aandacht was getrokken door een auto die een nogal raar manouver deed … en achteruit bleef rijden … We hadden onderling al wat commentaar gemaakt in de trant van “Wat doet die nu?”  Tot die auto dan ineens bij ons stopte en dan bleek het onze vriendin te zijn die nogal plezier had in de snoeten die we op onze toeten hadden

Een beetje heen en weer getetter, kwestie van bij te praten en dan merkte ze ineens op dat ik klaar voor de winter was .. Huh??
En dan viel mijn euro  Ik zag er vrij “winterig” uit met mijn mutsje en mijn dikke fleece  Maar zeg! ’t Was wel al avond hé

Art nouveau

Een paar weekends terug besloten om de haag bij te snoeien … Niets is zo ontspannend als met de schaar een takje hier en daar weg te knippen

Het eindresultaat daarentegen … wel …
euhm, ik ben aan het hopen dat de haag zo vlug mogelijk teruggroeit 
“Het is om zeeziek van te worden” om de woorden van mijn ventje te gebruiken, maar een goede vriend troostte me door te zeggen dat ik me er niets van moest aantrekken en dat het “Art Nouveau” is. Pah! 

Een gewone maandagmorgen ??

We hadden de vroege shift, dus vanaf half vijf liepen er 2 zombies rond in huis  Mijn ventje is alles behalve een ochtendmens en ik had een slechte nacht achter de rug door fibro-toestanden en amaai! Draaien en keren en draaien en keren in een poging om een goede houding te vinden, maar toen mijn benen dan ook nog begonnen te verkrampen heb ik het maar opgegeven .. Ik heb mij zo goed en zo kwaad als het kon al zittend geïnstalleerd met allerlei kussens rond en onder mij en ben uiteindelijk zo in slaap gesukkeld

Ik was dus geen mens  Maar eens mijn ventje goed en wel vertrokken was naar het werk, ben ik in de grote zetel gekropen met tekenfilmpjes op tv en het duurde niet lang voor ik in dromenland was

Rond negenen voor de tweede keer opgestaan en ik voelde me al ietsje minder zombie in vergelijking met eerder in de morgen. En na de ochtendwandeling begon ik me zowaar al menselijk te voelen

Zuske en haar woef waren even meegekomen naar onze tuin, zodat de woefkes een beetje konden spelen terwijl wij ons babbeltje deden. Alles ging goed totdat de bezoekende woef onze poes in het oog kreeg en vol enthousiasme naar haar toe begon te rennen … Ons klein volledig in paniek en .. de korte beentjes van onder haar lijfje rennen Tot ze hoog en droog in een boom zat .. “Ai, ons klein en hoog in een boom …”

Heb per email een quizje doorgekregen dat ik jullie niet wil onthouden:

Er is een enorm hoge palmboom en bij die boom staan er vier dieren:

Een leeuw

Een chimpansee

Een giraffe

Een eekhoorn

Ze besluiten een uitdaging aan te gaan:

Welk dier zal het snelste een banaan uit de top van de boom halen?

Wat denk jij?

Zal het de leeuw zijn of de chimpansee of de giraffe of toch de eekhoorn??

*** Antwoord volgt later ***

"Bien que les fleurs se fanent, meurent et disparaissent,

leurs précieux parfums demeurent toujours.

Tout comme ces fleurs éclatantes,

ceux que nous aimons ne meurent jamais;

ils demeurent avec nous à jamais,

empreints dans nos souvenirs précieux."

Mijn tante had mij afgelopen maandagnacht gebeld om te vertellen dat mijn grootmoeder (de mama van mijn moeder) overleden was. Ze kon mijn moeder of mijn zuster niet bereiken en vroeg me of ik eens wou proberen. Ik belde alle telefoonnummers die ik had, maar ofwel bleef de telefoon rinkelen tot ik op de antwoorddienst terecht kwam ofwel werd de gsm gewoon afgeduwd. Dan maar berichtjes inspreken en voor alle zekerheid ook maar een smsje naar mijn zuster gestuurd. Op dat smsje kreeg ik uiteindelijk dan wel reactie. Mijn zuster belde mij onmiddellijk terug, ze zei me dat ze naar mijn moeder ging gaan en ze zou me zeker op de hoogte houden van de details van de begrafenis en zo. Ik wacht nog altijd op een telefoontje

Woensdag heeft mijn tante mij de informatie van de begrafenis voor vrijdag doorgebeld, maar omdat mijn ventje een niet plezierige beurt bij de tandarts had die dag en omwille van de niet zo super situatie met mijn moeder, had ik afgesproken dat ik zaterdag ging langskomen bij haar en dan samen met haar naar het kerkhof zou gaan. Het ging uiteindelijk om de begrafenis van mijn grootmoeder en ik wou zeker die dag niet moeilijker maken dan het al was voor mijn moeder en de familie door daar aanwezig te zijn.* Maar donderdag belde mijn tante me om me te vertellen dat mijn moeder, zuster en broer niet van plan waren om naar de begrafenis van mijn grootmoeder te komen. Dus ik antwoordde onmiddellijk dat ik dan natuurlijk wel zou komen.

*Wie al eerdere dingen gelezen heeft, weet dat ik niet zo’n super contact met mijn moeder en zuster heb.

Kort samengevat: Mijn ouders wouden niet naar mijn huwelijk komen. Waarom weet ik nu nog eigenlijk nog altijd niet. Ik bedoel maar: de trouw van uw oudste dochter, is toch wel iets bijzonders niet? Ik ga ervan uit dat het te maken heeft met het feit dat ik gaan samenwonen ben met mijn ventje op een gegeven moment en daardoor “het gezin” verraden heb. Of dat ik iets van mijn leven aan het maken was en dat gezien werd als pronken als ik er thuis over vertelde in plaats van blij en fier te zijn voor mij … “Who knows?”

Soit, als reactie op het niet komen naar mijn huwelijk, had ik toen besloten om niet meer naar het ouderlijke huis te gaan, goed wetende dat dat eigenlijk betekende dat ik geen contact meer met mijn ouders ging hebben, omdat alles altijd van mij uitkwam. Als ik niet belde of niet langsging bij mijn ouders, hoorde ik niets van hun.

Na 5 jaar van geen contact gehad te hebben met mijn familie (mijn ouders, mijn zuster en mijn broer) heb ik dan een brief naar mijn ouders geschreven, waarin ik uitlegde wat ik toen dacht en me verontschuldigde (ik heb alles op mij genomen) en sindsdien had ik terug contact met mijn ouders en zuster. Ik had hun ook uitgelegd dat ik ziek geworden was en niet veel meer kon enzo. Mijn broer wou geen contact meer met mij. Waar ik begrip voor had, na al die jaren van geen contact waar ik uiteindelijk voor gekozen had.

Alles ging redelijk goed, maar na een tijdje kwam het wel weer alleen van mij uit. Ik moest altijd bellen en proberen langs te gaan naargelang mijn gezondheid het toeliet, anders hoorde ik niets van hun.

Dan is mijn moeder ineens beginnen te veranderen ten opzichte van mij, waar ze eerst vriendelijk was, begon ze negatieve commentaar te geven (die ik gewoon negeerde) of gewoon te fezelen en te lachen met mijn zuster terwijl ik erbij was en het leek wel alsof ze mij niet geloofde.

Een achttal maanden nadat ik terug contact had met mijn ouders is mijn vader dan omgekomen in een lelijk auto ongeval. Diezelfde dag nog heeft mijn moeder tegen me gezegd dat ze me niet wou zien, dat ze tijd nodig had om de dingen te verwerken en dat ze me wel zou laten weten wanneer ik langs mocht komen. Ik ben ondertussen na de frietkot toestand gestopt met wachten op een seintje ;-) Ik dacht dat het lag aan het feit dat ze het verlies van mijn vader moest verwerken … hmm … heb ik even verkeerd gedacht ;-)

Tegelijkertijd met de brief die ik naar mijn ouders gestuurd had, had ik ook een brief naar mijn grootmoeder gestuurd. Want ik had al jaren geen contact meer met haar en de Franstalige kant van mijn familie en dat is wel volledig mijn eigen fout geweest. Ik leefde hier, zij ginder in Brussel en voor je het goed en wel beseft groei je uit elkaar en sta je niet stil bij wat je aan het doen bent.

Sindsdien probeerde ik regelmatig een brief naar mijn grootmoeder te schrijven om haar de laatste nieuwtjes te vertellen uit mijn leven. Omwille van mijn gezondheid kon ik niet op bezoek gaan. Een uur in de auto zitten, het bezoek zelf en een uur in de auto terug, was gewoon te zwaar en te pijnlijk voor mij.

Ik wou niet dat mijn ventje zijn afspraak bij de tandarts verzette, alweer een aantal weken vertraging, en nog langer dat ik naar dat gat in zijn voortanden zou moeten zien ;-) dus bibi ging als een groot meisje met de trein naar Brussel gaan.

Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat ik verschrikkelijk slecht geslapen had donderdag nacht?? Zoveel dat er door mijn hoofd ging. Stress en paniek alleen al maar van de gedachte dat ik alleen met de trein naar de grote stad zou gaan. Het terugzien van familieleden die ik al meer dan 10 jaar niet meer gezien had en dan was er ook de begrafenis zelf.

Dus tegen de tijd dat het tijd voor me was om op te staan, voelde ik me alsof ik aangereden was door een vrachtwagen en wou ik dat ik me kon omdraaien en wegkruipen onder mijn veilige deken ;-)

Omdat ik exact 4 minuten de tijd zou hebben tussen het van de bus afstappen aan het station en op de trein springen in het station en omdat dat toch wel HEEL kort was voor super-mij, heb ik een vroegere bus naar het station genomen. Lees ik zat op de bus van zeven uur in de morgen, terwijl ik om half elf aan het funerarium moest zijn.

De hele tijd op de bus (ritje van een half uur) zat ik me zorgen te maken en te piekeren over het vinden van mijn weg op het station en over op de juiste trein terecht te komen. Een van mijn grootste angsten is verloren te lopen of geraken en mijn weg naar huis niet meer vinden. Zit er al van kleins af in. Ik heb die angst kunnen overwinnen toen ik werkte en wekelijks naar Italië reisde, maar die zelfzekerheid ben ik nu natuurlijk al lang terug kwijt, vooral omwille van mijn concentratieproblemen.

En wanneer ik op het station aankwam, kreeg ik dus bevestiging voor al mijn gepieker en gestress. Ik had er nog nooit eerder een voet binnengezet en het enige wat ik zag waren de trappen om naar boven te gaan naar de sporen. Geen loket te zien, laat staan informatieborden met uren en sporen … Oh help! Her en der waren er wel van die automaten waar je een treinticket kon aanschaffen, maar ik en van die dingen … Ik was bang dat ik zo een automaat tilt ging doen slaan met mijn gepruts ;-) Kortom: dikke paniek en ik voelde me totaal verloren en dat werkte zich natuurlijk uit op mijn lijfje. Duizelig worden, hyperventileren, fibro-pijntjes hier en daar … niet goed L Held bibi dus naar het toilet gevlucht en ik ben daar een tijdje gebleven tot ik mezelf terug onder controle kreeg ;-)

Wanneer ik terug rustiger was, ben ik terug in het station gegaan en heb daar op mijn gemakje de boel verkent. Wat best wel raar moet geweest zijn, iedereen is daar van hot naar her aan het redden en ik zat daar op mijn gemakje de toerist uit te hangen ;-)

En zo heb ik dan een andere hal ontdekt en in de hal ?? … Ja hoor! J Zowaar een loket met een mens achter het raampjeJ Die mijnheer was ook zo vriendelijk om mij uit te leggen waar ik moest zijn, dus zo fier als een gieter met mijn treinticket in de hand, ikke naar het juiste spoor J

Onderweg stopte ik voor een croissant en een flesje water voor mijn ontbijt en dan heb ik me daar op een bankje bij het juiste spoor neergezet en ik ben daar niet meer weggegaan totdat mijn trein kwam (een uur later) J Omdat ik zeker wou zijn dat ik in het juiste station in Brussel zou afstappen, heb ik gewacht op de trein die dat station als terminus had. Er waren eerdere treinen die naar Charleroi via Brussel gingen, maar omdat ik bang was om ergens in Wallonië terecht te komen, toch maar mooi gewacht op “mijn” trein.

Ik had nog maar een hapje van mijn ontbijt genomen of daar landde een duif voor mij op de grond. Ze keek met nogal grote hongerige ogen naar mijn croissant en natuurlijk had ik zo’n medelijden met dat beestje dus ikke kruimeltjes gegeven aan dat duifje ;-) Wij beide blij dan J

Toen “mijn” trein dan kwam, voor alle zekerheid toch nog maar eens gecheckt met de conducteur of dat de juiste trein was met terminus waar ik moest zijn en toen ze dat bevestigde kon ik me eindelijk rustig neerzetten. Nu kon er niets meer mislopen J

Terwijl ik naar het landschap keek dat voorbij hobbelde (ik zat op een boemeltrein) zat ik daar een beetje te denken en te peinzen van hoe de reünie met mijn tante ging verlopen.

Op een gegeven moment zitten glimlachen toen een man vaststelde dat hij zijn stop gemist had ;-) Hehe, dat zou mij niet overkomen J

En dan stopte de trein in het station in Brussel. Ik stapte uit en liet me gewoon meevoeren met de stroom van mensen die naar de uitgang gingen. Al een probleem opgelost hé, het vinden van de uitgang ;-)

Ik herinnerde me van bezoeken toen ik nog kind was dat het een eindje te voet was van het station naar het appartementsgebouw waar mijn grootmoeder woonde. Dus ik een taxi genomen.

De taxichauffeur had absoluut geen idee waar de straat was waar ik moest zijn. Hij moest het zelfs opzoeken in zijn stratenboekje. Maar 10 minuutjes later kwamen we dan toch aan op de juiste plaats en ik herkende zelfs het appartementsgebouw. Mijn familie was door het raam aan het kijken toen ik uitstapte en wanneer ik naar de deur ging zwaaiden ze zelfs naar mij. Een super begin om kennis te maken J

Een vriendelijke buurvrouw liet me binnen en legde me uit waar ik moest zijn en dan heb ik mijn tante voor de eerste keer in lange tijd terug gezien. En het ging goed. Mijn tante en oom zien er nog steeds hetzelfde uit zoals vroeger, alleen een beetje ouder en ik had foto’s via mail en profielen op het internet gezien van mijn nichtje en haar vriend, dus ik herkende ze onmiddellijk.

Ik verschoot wel even toen ik vernam dat mijn oom even oud als mijn ventje is. Om een of andere reden verwacht je toch wel dat je tante en oom ouder zijn als jezelf en je ventje ;-)

Mijn tante was blij om me te zien na al die tijd en we spraken af dat we vanaf nu toch wel beter ons best gingen doen om het contact te behouden. Het deed me zo’n deugd om zo verwelkomd en geliefd te worden en te zijn J Het was heeel lang geleden dat ik me zo gevoeld heb bij familie.

We zijn een uurtje bij mijn tante gebleven en dan ben ik met mijn oom naar het funerarium gegaan. Mijn tante kon het echt niet aan om naar de begrafenis te gaan. Ze had zo’n verdriet om het verlies van haar moeder. Ik wou echt dat ik iets kon doen om haar pijn te verzachten. Maar ze zei dat het belangrijkste was dat ik was gekomen. En omdat mijn nicht hoogzwanger is, mocht ze niet naar de begrafenis gaan. Stel je voor dat ze op het kerkhof moest bevallen …

Ik wou niet naar binnen gaan in het funerarium en mijn grootmoeder gaan groeten. Ik heb nog nooit een dood persoon gezien en ik ben daar eerlijk gezegd bang van. Dus ik bleef buiten met mijn oom en daar heb ik een paar neven en een nicht ontmoet die ik in jaren ook niet meer gezien had.

Wij vonden het wel erg eigenlijk, geen enkele van de dochters van mijn grootmoeder was aanwezig op haar begrafenis. Allemaal begrepen we dat onze tante niet aanwezig kon zijn, omdat zij echt echt verdriet had, maar de andere twee dochters …

Er was geen dienst voor mijn grootmoeder, dus we zijn allemaal onmiddellijk naar het kerkhof doorgereden achter de lijkwagen. Wat ik wel een mooi gebaar vond, was dat er ook een aantal buren van mijn grootmoeder aanwezig waren aan het funerarium en zij hadden zich in een soort van erehaag aan de wagen gezet en groetten de kist van mijn grootmoeder. Een klein gebaar dat toch zoveel vertelde. Op het kerkhof aangekomen moesten we een paar minuutjes wachten, omdat de mensen daar nog bezig waren met het begraven van iemand anders. Maar toen het wachten toch wel lang begon te duren, bleek dat de mensen van het kerkhof ondertussen al begonnen waren met nog iemand anders te begraven waarvan ze dachten dat het mijn grootmoeder was. (!!) Een vergissing in het papierwerk. Niet echt een probleem voor ons, ik bedoel dat wij gewoon nog ietsje langer moesten wachten vooraleer we onze grootmoeder konden begraven, maar wat met de familie die na ons aan de beurt kwam? Tegen dat zij aan het kerkhof zouden aankomen zouden ze ontdekken dat het al gebeurd was. Kan niet plezant zijn hé …

Mijn neven en ik vonden het echt wel erg voor mijn grootmoeder. We hadden ondertussen ontdekt dat het mensje echt niet veel geluk in haar leven gehad heeft en zelfs op de dag van haar begrafenis had ze pech L

Wanneer het dan uiteindelijk onze beurt was, zijn we dan naar de laatste rustplaats van mijn grootmoeder op het kerkhof gegaan. We volgden de mensen met de kist tot aan wat haar laatste plaats zou worden, we konden allemaal een bloempje op haar kist leggen als afscheid en stonden daar voor haar kist, iedereen in gedachten verzonken bij mijn grootmoeder. Maar dan werden we gevraagd om weg te gaan, omdat de mensen van het kerkhof mijn grootmoeder zouden gaan begraven en ze voelden zich ongemakkelijk als we daar zouden blijven staan en kijken. Huh ???

We spraken af om bij mijn tante bij elkaar te komen en gegevens uit te wisselen, want we wouden allemaal graag contact houden met elkaar en wie weet kan er toch nog iets moois bloeien uit zoiets droevigs hé.

En dan was het tijd voor iedereen om naar huis te gaan.

Ik ben verschoten toen ik te weten kwam hoe slecht mijn grootmoeder er eigenlijk aan toe was. Toen ik vroeger aan mijn moeder vroeg hoe het ging met mijn grootmoeder, zei ze altijd “goed”. Bleek nu dat ze amper haar appartementje nog uit kwam, behalve om naar mijn tante te gaan. Ik voel me eigenlijk opgelucht dat ik haar zo niet gezien heb en het beeld kan blijven behouden van de kwieke, kleine vrouw die mijn grootmoeder vroeger geweest is.

Ik ben opgelucht dat ze mijn laatste brief nog heeft kunnen lezen met mijn kant van het verhaal over de situatie met mijn moeder. Want ik ben daar echt afgeschilderd geweest als “de slechte”.

Ik heb begrepen dat mijn moeder rond verteld heeft dat ik “een ziekte op het internet gevonden heb om mezelf interessant te maken”. Ik moet toegeven dat dat een klap in mijn gezicht was. Maar nu een paar dagen later en het te hebben laten bezinken, moet ik ermee lachen en kan ik het niet laten zo nu en dan “ja maar, ik heb op internet gelezen dat …” te zeggen ;-)

Ik vind het echt jammer en heb medelijden met mijn moeder dat ze zo’n verbitterde vrouw is geworden. En ik hoop dat ze op een dag eens in de spiegel kan kijken en zien wat ze aan het doen is en zich kan herpakken en terug een gelukkigere vrouw kan worden die kan genieten van de kleine dingen des levens.

Tegen vier uur ben ik dan terug vertrokken naar huis. Serieus gepanikeerd op het station, want ik vond mijn trein niet en daar een tijdje verloren gelopen. Maar het is uiteindelijk toch nog goed gekomen. Anders was ik het hier niet aan het vertellen hé ;-)  Zolang ik daar bij mijn familie was, kon ik sterk blijven, correctie: me sterk houden. Maar wanneer ik van de bus afstapte en die paar meters naar huis wandelde wetende dat ik naar mijn ventje en naar mijn beestjes aan het gaan was, kwamen de traantjes. Ze kwamen gewoon en ik kon ze niet meer tegenhouden, zodat tegen de tijd dat ik binnen kwam, ik aan het janken was als een klein kind ;-)

Mijn ventje vond het zo erg voor mij, omdat ik zoveel pijn had. Niet alleen omwille van al het verdriet, maar ook lichamelijk. Ik was echt op en kon niet meer en verging van de fibro-pijntjes. Hij heeft mij in bad gestopt en mijn benen en schouders en nek gemasseerd en me daarna naar mijn zeteltje gebracht en met een knipoog zei hij tegen me: Ik heb op het internet gelezen dat je nu moet rusten en proberen te slapen” J En dat maakte me aan het lachen en ik voelde me al een stukje beter J

Buiten de morgen- en avondwandeling en de dingen neerschrijven, heb ik niets kunnen doen het hele weekend. Ik heb de hele tijd proberen de dingen te verwerken en te rusten en slapen.

Nu, bijna een weekje later gaat het terug ietsje beter. Ik heb mijn gevoelens en gedachten en plaatsje kunnen geven.

Maar op het gebied van mijn gezondheid zal het nog wel een heel tijdje duren voor ik van die zware dag gerecupereerd ben.

Doe me een lol en drop die drol

Wat een onderwerp … maar als hondeneigenaar toch wel iets om even bij stil te staan.

De wet stelt het achterlaten van hondenpoep gelijk aan sluikstorten, het kan je maximum 250 euro kosten en op veel plaatsen zijn hondenbegeleiders zelfs verplicht om een poepzakje bij zich te hebben als ze met hun viervoeter op stap gaan.

Sinds vorig jaar heeft onze gemeente op verschillende locaties in de buurt van bewegwijzerde wandelwegen en parken hondenpoepbakken geplaatst. Op het gemeentehuis kan je de bijhorende hondenpoepzakjes kopen tegen € 1,75/rol van 50 zakjes. Deze zakjes zijn 100% composteerbaar en mogen dus ook in de GFT-bak en op de composthoop gegooid worden. En om mensen met honden er attent op te maken dat je geen hondenpoep in je voortuin, op het voet- en fietspad en dergelijke wenst, kan je ook een gratis sticker gaan afhalen op het gemeentehuis en dat dus ergens aan je huis bevestigen.

En daar gaan we weer hé … De hondenpoepbakken op zich vind ik een lovend initiatief. Niemand trapt graag in hondenpoep en ik ben ook van het principe dat als iedereen alles opruimt wat hij of zij vuilmaakt, dan kan er geen ergernis zijn en hebben we een nette omgeving.  Als onze woef iets op het voet-en fietspad zou draaien, dan ruimen we dat op.

En nu komt de maar …

Is dit “sticker-initiatief” echt nodig? Is het echt zo erg gesteld in onze gemeente?
Ik heb nog nooit in een hondentaart getrapt hier … Ik vind er geen om in te trappen!  Op het voet- en fietspad en op straat bedoel ik dan hé, natuurlijk in het bos of op plaatsen waar veel honden komen wel .. euhm .. hallo-oo!

Onze straat ligt aan een natuurdomein - schuine streep - jachtgebied waarlangs we wandelen met onze woef . Onze woef doet dus meestal haar ding daar in de vrije natuur.  We hebben zoiets van … dat vergaat snel.

Maar blijkbaar is dit dus niet goed … hmm …

Ik ben over laatst in Brussel geweest,  daar moet je dus echt opletten waar je gaat en staat, want de taarten vliegen je door bij manier van spreken rond de oren. Maar hier in mijn dorpje?? Ikzelf ben dus ook onverdraagzaam, want ik stoor mij aan de onverdraagzaamheid van mensen die vinden dat ze zo’n sticker aan hun huis moeten bevestigen.

Ik zal vanaf nu maar een plastieken zakje meenemen op de wandeling zeker??

Gisteren naar het ziekenhuis geweest om een nieuwe fietsproef af te leggen. De fietsproef wordt zo wat beschouwd als het enige “echte” middel dat dokters kunnen gebruiken om te weten te komen hoe het gaat met cvs-ers. Tijdens de fietsproef wordt je hartslag en ademhaling gemeten terwijl je alles geeft wat je hebt op een hometrainer. Je begint aan een weerstand van 20 Watt te fietsen en elke minuut komen er 10 Watt bij. En aan de hand van die cijfertjes wordt je inspanningscapaciteit gemeten.

De inspanningscapaciteit van een “gezonde” bibi wordt gelijk gesteld aan 100%, als ik als cvs-er 75% kan halen, zou ik terug kunnen gaan werken. 75% wordt beschouwd als heel goed voor een cvs-er, dat is dus mijn uiteindelijke doel.

Groot was mijn teleurstelling dus wel toen bleek dat ik niet zo heel veel beter als een jaar geleden gefietst had …

Herinner je je nog ergens in augustus vorig jaar, dat ik zo fier was dat ik de 5 minuten gehaald had?

Vorig jaar heb ik dus 9 seconden met een weerstand van 70 Watt kunnen fietsen. Wat wel wow was toen, omdat ik de keer voordien amper een minuut gehaald had. Mijn inspanningscapaciteit was toen van 28% naar 43% gegaan.

Wel … dit jaar heb ik wel mijn record verbroken, maar heeel miniem  Vandaar de teleurstelling .. Ik heb een volledige 25 seconden met een weerstand van 70 Watt kunnen fietsen. Een kleine verbetering, maar voor het ziekenhuis verwaarloosbaar.

Ik troost me wel met de gedachte dat ik gelukkig niet minder gepresteerd heb, maar toch … Het ziet er naar uit dat het nog een heel tijdje gaat duren voor ik de 75% ga halen. Mijn juiste score ga ik later nog te weten komen bij mijn huisdokter. Maar ’t zal dus gene vette zijn.

Langs de andere kant: ik heb heel veel op mijn bord gekregen de laatste weken en dat heeft natuurlijk een weerslag gehad op mijn lijfje. Toch nog maar eens gaan fietsen over een paar maanden om te zien hoe het gaat als ik het wat rustiger gehouden heb …

Bibi nog maar eens de moderne toer op … ha! J

Een tijdje terug (een weekje of twee denk ik) ben ik lid geworden van een leuk forum. Je kan het vinden op http://kattenparadijs.come2me.nl/ en je kan daar gezellig babbelen met andere mensen over je katten en andere huisgenoten. Echt iets voor mij hé J Als ik maar over mijn beestjes kan vertellen ;-)

Maar ik vind het daar echt plezant. Ik werd onmiddellijk verwelkomd door iedereen en we zijn elkaar nu een beetje aan het leren kennen en vooral ook elkaars beestjes hé ;-)

En ik heb ook een profiel op de Franstalige zijde van Netlog. Een tijdje geleden had ik mij daar lid gemaakt om het profiel van mijn nichtje te kunnen bekijken en ik vond het niet slecht om mijn beste Frans terug naar boven te halen en een beetje te prutsen op de pagina daar. Voornamelijk om mijn Frans te oefenen … lees mijzelf verstaanbaar te maken in het Frans J

En nu dat ik een paar neven terug gezien heb na zo’n lange tijd, wil ik dat Netlog-ding gebruiken om de contacten proberen aan te houden met hun. Je weet maar nooit hé, kan nog leuk worden.

En ook eindelijk eens teruggebeld naar een goede vriend

Gisteren dus ... Toen hij de telefoon opnam ben ik maar direct met de deur in huis gevallen door “Koekoe! ’t Ben ik, de verloren dochter” uit te roepen J Waardoor hij moest lachen en we waren vertrokken ;-)

Wat ik zo super aan onze vriend vind, is dat het maanden geleden mag zijn dat we elkaar nog gesproken hebben, maar dat het lijkt alsof het van gisteren geleden is. Geen ongemakkelijke stiltes of zo om te bedenken wat ik nu zou kunnen vertellen. Neen, we tateren en vooral lachen de hele tijd door.

Ik heb natuurlijk verteld over de ziekte die ik op het internet gevonden heb om mezelf interessant te maken en hij antwoordde daarop “Ziet ge wel !! Ik wist het wel !!” JJJ

Ik vroeg of hij aan het werken was, met de bedoeling “Wanneer heb je vakantie?”. Ik weet het, soms komt het er anders uit dan ik eigenlijk bedoel ;-) “Ah natuurlijk! Niet iedereen kan de hele tijd op het internet zitten hoor!!” JJJ

Ik ga het nog een heel tijdje mogen horen van hem J En dat is juist zo leuk aan hem, hij brengt de dingen terug in het juiste perspectief en maakt mij aan het lachen J

Communicatie

# Hoe is mijn ventje te weten gekomen dat er ook vrouwen WoW spelen??

“BRB (be right back), burning sausages !!”

# Ventje toen hij begroet werd door onze woef wanneer hij thuis kwam van het werk:

Daar seh !! Een bal met een hond aan!

Laat mijn hond gerust, stomme bal ! J

# Ventje spelend met woorden om mij te verwarren:

Ja maar … wat wil je nu dat ik doe?? Ik moet voor u zijn en achter u staan.

Waar moet ik nu gaan staan??

*** en het werkte nog ook *** 

De bankkaart

Wij Belgjes gaan ook de moderne toer op en krijgen een nieuw gadget. Een identiteitskaart zo groot als een bankkaart … Meer kans voor mensen om hun identiteitskaart te verliezen … OK … ikke !!!

Een tweetal maanden geleden moest ik al naar het gemeentehuis gaan met een pasfotootje en € 15, maar ikke natuurlijk geen pasfotootjes meer en omdat ik er niet op mijn best uitzag toen (theebuiltjes onder mijn ogen en zo wit als een lijk J), ging ik dat wel even doen als ik me wat beter voelde en er wat beter uitzag. Nu ja, voor zover dat laatste nog mogelijk is hé ;-) ik zal het zelf maar vermelden JJJ

Maar een paar weken geleden, toen ik terug kwam van de ochtendwandeling en de post ging halen, zat er een briefje van de wijkagent in de bus die me toch wel aanmaande om naar het gemeentehuis te gaan. Hola … Ik was het ondertussen ook al rats vergeten en als de politie aan je deur geweest is, dan toch maar gaan zeker? ;-)

De mijnheer in het gemeentehuis die verantwoordelijk was voor de nieuwe identiteitskaarten zei dat hij mijn naam op zijn zwarte lijst moest zoeken … “Oei, dat begint hier al goed” dacht ik al … Maar hij maakte gelukkig maar een grapje. Hij was zo sympathiek dat tegen dat ik het gemeentehuis verliet, ik al zijn vakantieplannen kende tot in detail (de wanneers en waars), maar die ben ik nu natuurlijk al lang vergeten

En gisteren een mysterieuze, geheime brief van de postvrouw gekregen ;-) Ik kan mijn bankkaart gaan halen op het gemeentehuis. En dan ook maar meteen mijn ventje meenemen, want die zal ondertussen ook wel al op de zwarte lijst staan ;-)

Logistieke problemen

Twee weken terug was het weer eens het tofste moment van de maand voor een vrouw … Blä J En deze keer had ik het weer erg, al zeg ik het zelf. Ik kon weer niets verdragen van niets of niemand. En het kleinste ding dat me dan niet aanstaat, kan mij onvoorstelbaar boos maken.

Zo onderwege naar de kine gemerkt dat de band van mijn fiets toch wel aan de platte kant was en natuurlijk geen fietspomp mee. Dus tegen de tijd dat ik bijna thuis was, te voet kunnen gaan want ik was op dat ijzeren ding van mijn wiel aan’t rijden en ik heb geleerd dat dat niet goed is ;-)

En natuurlijk was ik heel boos op mijn fiets, omdat die mij zo in de steek gelaten heeft

Soit, we zouden een poging kunnen ondernemen om de band proberen te plakken, maareuh … ik zal wel met mijn fietsje naar de fietsenmaker gaan

Wat een klein probleempje is voor het ogenblik, daar we om een of ander mysterieuze reden de koffer van de auto niet meer open krijgen. Echt! De koffer is op slot en blijft op slot, er is gewoon geen beweging in te krijgen.

Maar het dakraam daarentegen, krijgen we niet goed meer dicht ;-) Wat best wel “interessant” is wanneer het aan het regenen is. Hmm … We hebben zo een klein vermoeden dat het langzaam tijd is om uit te kijken naar een nieuwe tuut

Slaapproblemen

Geef toe, best wel ironisch voor diegene die zelf geen cvs-er zijn. Als je moe bent, kan je toch slapen, moet je toch slapen??

Wel … normaal gezien dus wel

Meestal val ik als een blok in slaap waar ik ben en word ik na een paar uur wakker totaal gedesoriënteerd en versuft. “Waar ben ik?” “Wat is er gebeurd?”, die zaken …

Maar de laatste weken heb ik weer een serieuze fibro-opstoot en ofwel houdt de pijn mij wakker ofwel maakt ze me wakker en houdt me dan wakker.

Het enige wat ik dan kan doen is mij knock-out verdoven met mijn super pijnstiller, maar dan ben ik dus knock-out en zie ik roze olifantjes ;-) Dus niet iets om elke avond te doen. Ben bang om verslaafd te raken aan pijnstillers.

Vandaar dat ik zoveel hier op mijn blogje kan zetten … Een mens moet wat doen om zich stilletjes bezig te houden hé

Maar dat betekend ook dat ik bevries tijdens de ochtendwandeling. Ik heb er niet echt een verklaring voor, maar ondanks het schitterende weer, heb ik het koud. Heeel koud. Ik ga wandelen met een extra trui en handschoenen aan, wat natuurlijk wel zot staat, omdat de wandeljuffrouwen er op z’n zomers bijlopen

Tip om fibromyalgiepijn te verduidelijken

De ‘National Fibromyalgia Association’ (VS) heeft volgende tip om je te helpen de pijn van Fibromyalgie te verduidelijken voor je omgeving.

Laat hen het volgende doen:

1. Een wasknijper op de top van een vinger plaatsen

2. De keukenwekker opzetten op 30 minuten

3. Kijk hoe lang iemand dit kan volhouden

4. Vraag hen nu zich voor te stellen continue met die pijn rond te lopen. En zeg het dan dat dit de pijn is die jij alle dagen hebt. En voor jou is het niet zo evident als gewoon de wasknijper weghalen

“Think big”

Vorige week vertelde ik zuske dat ik een van de volgende dagen toch wel eens naar de oogarts zou moeten gaan om mijn ogen te laten testen, want ik zie echt niet goed meer. En ik vertelde van een voorval van de avond voordien, waarbij mijn ventje vroeg wat de uitslag tijdens de voetbal was en ik kon de uitslag gewoon niet lezen. Ik stond daar bijna met mijn neus tegen het televisiescherm geplakt om die 2 onnozele cijfertjes te kunnen lezen ;-)

Zuske kwam met een heel eenvoudige, maar toch intelligente oplossing: mijn bril JJJ Ik heb dus een bril om beter te kunnen zien ;-) Maar had er helemaal niet aan gedacht om die op te zetten …

Iets soortgelijks deze week: De fietsenmaker lijkt met vakantie te zijn deze week, al verschillende keren gebeld en geen antwoord. Mijn fiets is dus nog altijd in panne ;-)

Elke woensdag laat ik aan de wandelvriendinnen weten wat het juiste uur is om te gaan wandelen de donderdag ochtend, dat hangt af wanneer ik naar de kine moet. Dus woensdag een seintje gegeven dat we op het gewone uur kunnen gaan wandelen, omdat mijn fiets nog steeds niet gemaakt is.

De donderdagmorgen lieten ze me allebei weten dat ik gerust hun fiets had mogen gebruiken om naar de kine te gaan. “Ha jaa … Ik heb daar niet aan gedacht”

Er is dus wel degelijk iets serieus mis met mijn verstand … ;-) Ik denk klein, in plaats van groot

Niet waar hoor, maar geef toe dat ik je aandacht heb ;-)

“Krijgt uwen hond wel genoeg eten?” J

Wij hebben gewerkt met het belonen-principe om onze woef haar vertrouwen te winnen en haar dingen aan te leren. Het schaapke had al genoeg meegemaakt voor ze bij ons kwam, dat leek ons de beste manier. Wat dus wil zeggen dat wanneer ze iets goeds doet, ze een hondensnoepje krijgt.

Als we gaan wandelen, hebben we dan ook altijd haar speciaal potje met snoepjes mee ;-) En ik heb dus ook altijd snoepjes mee tijdens de ochtendwandeling. Zuske ook en Miss Marple nu ook.

Alleen … de honden zijn zo gewoon aan het krijgen van snoepjes wanneer ze iets goeds doen of wanneer we op een bepaalde plaats tijdens de wandeling komen dat ze experts zijn geworden in het bedelen …

Als ik bijvoorbeeld een complimentje aan mijn woef geven, zitten de andere woefkes al mooi voor mij te wachten op een snoepje vooraleer dat mijn woef mooi voor mij zit  We zijn van het “allemaal gelijk” principe, dus als de één een snoepje krijgt, krijgen de anderen er ook een en slim als ze zijn, hebben ze dat al lang door

De woef van Miss Marple is eigenlijk een klein snoepertje  Ze heeft mij ongelooflijk graag, wel … mijn rechterzak eigenlijk, want daar zitten de snoepjes  En soms kan ze echt wel al haar charmes gebruiken om zo zielig mogelijk bij ons om een snoepje te komen bedelen. Miss Marple wordt er soms echt verlegen van en dan kunnen we het natuurlijk niet laten om haar een beetje te plagen en haar te vragen of ze haar hond wel genoeg eten geeft

Onlangs dus weer en ik maar aan het lachen met Miss Marple “Zeg, geeft ge uw hond wel genoeg eten??” J totdat we aan ons plaatsje kwamen waar we bij elkaar komen om te gaan wandelen … De hondjes deden mooi hun toer bij ons drieën. (Mooi gaan zitten bij persoon 1 en als ze hun snoepje gehad hebben, zich al zittend draaien naar persoon 2 en dan persoon 3.J) En dan begon mijn woef echt met haar neus tegen Miss Marple’s hand te duwen van “Ik wil nog een snoepje” … Miss Marple mij dan ferm terug liggen gehad, door bezorgd te vragen of ik mijn hond wel genoeg eten gaf. 1 – 1

Ik denk niet dat ze het zelf echt weten, maar het is dank zij de wandelvriendinnen dat ik er elke dag opnieuw kan staan om te gaan wandelen. Het is zo het moment om de dag goed te beginnen met wat geklets en gelach. Maar soms is mijn lijfje echt aan het protesteren dat moest ik de wandelafspraak niet hebben, ik later zou gaan of een kortere wandeling zou maken. En vooral, meestal wanneer we daar aan het kletsen zijn, vergeet ik dan even de afstand die ik nog moet afleggen of de pijntjes die ik hier en daar heb. Ze zouden eens geen goede invloed op mij hebben zeker

Spelen in de tuin

De buurman heeft me een tijdje terug gevraagd of hij onze haag mocht snoeien (staat op onze tuin naast de draad die onze tuinen van elkaar scheidt), want die haag heeft weer een serieuze groeischeut gehad en schiet door de draad heen. Ik had hem verteld dat hij ermee mocht doen wat hij wou, omdat wij niet de fysiek hebben om hem nu te doen.

Ze hebben er bijna het hele afgelopen weekend aan bezig geweest … Ik vond dat zo erg …

Toen ik dinsdag in de vooravond de bonsai water wou gaan geven, hoorde ik hem nog steeds bezig aan de haag. Ik ben een praatje gaan maken en hij zei me dat ik me zeker niet schuldig hoefde te voelen, het ontspant hem om in de tuin te werken na een dagje werken. Maar geloof me, hij werkt hard in zijn tuin hoor, amai.

Dinsdag heeft hij de laatste takken en dingen die hij van de haag geknipt heeft over de draad gezwierd en wij gaan het een van de volgende dagen verhakselen. Of hoe heet dat nu juist?  Soit, In kleine stukjes doen J

Een hakselaar vind ik een super speelgoed voor de tuin J Ik vind het fascinerend hoe je er van boven een tak indoet en het er in kleine stukjes langs onderen uitschiet JJJ Ik weet nog toen we ons speelgoed in het begin hadden, dat mijn ventje en ik bijna ruzie aan het maken waren “omdat het nu mijn beurt is om te gaan hakselen” ;-)

Maar eerst nog een beetje recupereren vooraleer ik ga spelen

Tegenwoordig voor we vertrekken voor de ochtendwandeling hebben de woef en ik nog even tijd om met de bal te spelen. Maar vooraleer het zover is, is het eerst zoeken naar de bal, terwijl ik op mijn gemakje probeer wakker te worden met mijn tas warme choco en een sigaretje.

Op een van die ochtenden was de bal serieus vermist, want ze vond het maar niet .. Tot mijn woef naar mij kwam en me probeerde duidelijk te maken dat haar bal onder de paletten in het bonsaikot* was.

*het bonsaikot is de plaats waar de bonsai hun winterslaapje doen, beschermd tegen vocht en koude. Vandaar dat alles daar op paletten staat. Zo dat ze geen last van grondvorst zouden kunnen krijgen.

Ze bleef maar heen en weer lopen tussen de ingang van het bonsaikot en mij, dus ik op mijn knieën om te kijken waar die bal nu juist lag. En omdat het niet vlug genoeg ging naar de juffrouw haar goesting, zij dus naast mij, in die smalle ingang en ook proberen onder die paletten te kijken. Ik zal je een hint geven … Ze heeft een harde kop

Ik zei dat ze opzij moest gaan zodat ik naar haar bal kon zoeken, maar tegen dat ik terug gebukt onder de palet probeerde te kijken, stond ze al terug naast mij en waren we alle twee schouder tegen schouder aan het wringen om te proberen die  bal te pakken te krijgen

En om het volledig te maken wou de kleinste natuurlijk weten wat we daar aan het doen waren, ’t is niet dat ik elke dag op mijn knieën naast mijn hond ben  en ze kreeg het gevonden om zich aan mijn andere kant er ook tussen te wriemelen om te kijken wat wij daar nu juist aan het doen waren. En we zaten daar al met zijn drieën te proberen om onder die paletten te kijken

Wetende dat dit een ongelooflijk lachwekkend zicht moet geweest zijn, begon ik te lachen en kreeg ik uiteindelijk de slappe lach J En kon ik me helemaal niet meer bewegen (ik word de laatste tijd heel slappekes als ik de slappe lach krijg), wat me nog meer aan het lachen bracht.

Nadat ik eindelijk uitgelachen was, heb ik me dan los kunnen wriemelen -want ik zat daar nog altijd vast tussen een hond en een poes- met strenge stem zei ik tegen de beestjes dat ze opzij moesten gaan EN opzij moesten blijven en dan heb ik eindelijk die stomme bal kunnen pakken. Wanneer de woef zag dat ik haar bal had, was ze door het dolle heen J heen en weer springen en piepen en dan konden we eindelijk met de bal spelen J Nu ja … ik heb het een keer kunnen weggooien en dan was het al tijd om te gaan wandelen

Het is terug lekker weer hier … stralende zon en bijgevolg heeel warm hier op ons terras.

Onze poes heeft het niet zo op de warmte. Ze kan er niet goed tegen en denkt dat op te lossen door de hele tijd te zeuren dat het dus te warm is  Wanneer ze wil kan ze naar de koelte in huis vluchten … maar als de meerderheid van ons gezinnetje buiten is, wil ze niets missen en erbij zijn

Gistermiddag toen ik de bonsai ging water geven, kwam de woef mee en speelde ik een beetje met de bal met haar. Niet lang daarna strompelde de poes met slaapoogjes ook naar buiten en plofte meteen uitgeteld neer op het terras. Yep … te warm  Ze lag daar op haar zijde met haar kopje onderste boven in het midden van het terras. Haar lijfje bewoog niet, maar ik kon zien dat ze alles aan het volgen was met haar slaapoogjes.

Op een gegeven moment laat de woef de bal vallen, de bal botst vooruit en blijft doorrollen naar ons kleinste. Die blijft gewoon bewegingsloos liggen en nog steeds onderste boven staren naar de bal die uiteindelijk volop tegen haar snoetje botst. En dan pas sprong ze op  Nu ja, verzette ze haar kopje met een geïrriteerde blik Heb ik al verteld dat ons kleinste niet zo goed ziet

Toen ik het later vertelde aan mijn ventje, hadden we dan het volgende gesprek:

-         Ik ben er zeker van dat ons kleinste bijziend of verziend is. Wat is ze nu ook alweer?

-         Blind

-         Maar neen, ze ziet toch nog wel. Ze kan alleen niet goed afstanden inschatten. Als ik haar roep om een stukje hesp te geven, komt ze enthousiast aangehold en botst ze volop tegen mijn hand.

En na even nagedacht te hebben:

-         Ja ok, omgekeerd heeft ze eigenlijk ook wel problemen … Haar frank valt niet als iets van ver op haar afkomt …

-         Blind dus hé

Later als de zon weg was, wou ze ook met de bal spelen. Natuurlijk zei haar kattenballetje haar weer niets. Stijf negeren, hoe enthousiast ik ook deed.  Neen, ze wil ook achter een grote bal hollen, zoals onze woef. Alleen, zij brengt haar bal nog altijd niet terug ... Ze holt enthousiast achter haar bal en gaat er naast zitten … en blijft wachten tot ik tot bij haar kom en haar bal terug weggooi

En dan kan het soms mislopen hé … haar bal tot onder de haag gerold, madammeke holt enthousiast achter haar bal en blijft dan ostentatief zitten onder de haag. En haar bal ... natuurlijk niet te vinden

Op een gegeven moment de woef haar bal weggestopt en aan de woef gevraagd om ons klein haar bal te pakken, maar neen hoor …“Awel ja … Dat is mijn bal niet hé”

Tarzan bibi uiteindelijk dan maar onder de haag gekropen om die bal te gaan halen en alsof er niets aan de hand was liepen de beestjes enthousiast terug rond “Ja! Ja! Gooi mijn bal!”

> Een paar weken terug hebben we ons klein ook op straat teruggevonden  toen we van de avondwandeling terug kwamen. Ze zal het beu geweest zijn om op ons te blijven wachten .. Ze wil altijd mee gaan, maar dat gaat natuurlijk niet. En dus was ons madammeke aan de overkant van de straat aan het wachten op ons. We hebben haar zonder problemen kunnen halen en mee naar huis genomen, maar niet goed voor mijn hart hé …* zucht * Sindsdien sluiten we haar dus op in huis als we vertrekken en mag ze pas terug naar buiten als we terug zijn. Dit natuurlijk dik tegen haar zin ...

> Tegenwoordig kruipt ze altijd achter mij in de zetel. Ze rolt zich dan op in een klein bolletje in de hoek die mijn geplooide knieën maken. Omdat mijn thermostaat weer eens aan het flippen is, lig ik helemaal ingeduffeld onder mijn deken en zij dan in een klein bolletje bovenop de deken

Maar soms, wanneer ik teveel last heb, moet ik er even uit en stap ik wat rond om mijn stijf lijfje terug soepel te maken en dan rekt en strekt dat klein bolletje zich helemaal uit bovenop mijn deken.

En omdat ik een softie ben en het zo schattig vind hoe ze daar ligt te soezen, krijg ik het niet over mijn hart om tegen haar te zeggen dat ze opzij moet gaan, wanneer ik terug moet gaan liggen.

Voorzichtigjes om haar niet te storen (ik weet het … ) kruip ik dan terug onder mijn deken, het kleine mormel gaat daar niet mee akkoord … zet zich met haar rug tegen de leuning van de zetel en begint dan uit alle macht te duwen met haar pootjes tegen mijn rug

En tot mijn grote schaamte: er zijn momenten dat ik het gewoon niet haal van haar. Maar ter verdediging: Ik ga niet voor niets rusten, dat wil zeggen dat ik dus geen kracht heb en aan het recupereren ben … en ze maakt daar gretig gebruik van  Want als ik goed ben, zal ze het niet proberen hoor, echt !!   

> Ik ben dus ook al een paar keer omver gelopen door mijn poes …  Net als de woef kan ze soms volop tegen de achterkant van mijn onderbenen lopen en dan knikken mijn knieën van de schok en lig ik op mijn appel. Als ik niet goed ben maakt het echt niet uit of er twintig kg hond of vier kg kat tegen mij aanloopt ... er liggen doe ik

> Tijdens het spelen met de bal met de woef, kan ze ook zo ostentatief in de weg gaan liggen J Zo van “Hela!! Ik ben hier !!” en ze vertikt het om uit de weg te gaan. Zelfs als de woef dan hard komt aangerend. Ze blijft dan gewoon staren met een air van “Ik lig hier goed en ik ga niet weg. Nah!”. En dan gebeuren er soms kleine ongelukjes hé … een botsje hier en daar en kan verpleegster bibi weer in actie schieten, want de poes is dan zooo geschokt dat de hond gewoon het lef had om haar omver te lopen !!