Ik heb iets nieuws uitgeprobeerd: bioresonantie therapie heet het beestje. Een vriend had me erover verteld en ik had er ook al wat over gelezen op forums. Dus nieuwsgierig als ik ben, wou ik toch wel eens weten wat het nu allemaal juist was ;-)

Kort samengevat: Bioresonantie gaat uit van de idee dat alles in ons lichaam een eigen unieke vibratie heeft. En de therapeut heeft een soort van toestel waarmee hij/zij de vibratie kan meten van elk onderdeel in ons lichaam. Het toestel stuurt een soort van vibratie uit naar een bepaald lichaamsdeel en het lichaamsdeel “beantwoordt” dat bericht door een vibratie terug te sturen. Ik gebruik het woord vibratie, maar het is niet dat je er iets van voelt of zo hé …

Men heeft op een of andere manier kunnen vastleggen wat de juiste vibratie van elk lichaamsdeel zou moeten zijn en als het antwoord dus niet juist is, weet men dat er iets fout is. Men gaat er ook nog verder in door te beweren dat door het zenden van de juiste vibraties naar je lichaam in combinatie met supplementen, je beter kan worden en zelfs genezen.

De belevenis:

De allereerste stap is natuurlijk het uitmeten van je lichaam. Vaststellen waar er dingen fout lopen.

Ik lag comfortabel en ontspannen op een tafel en de therapeute wees met iets dat je kan vergelijken als een soort van wichelroede, maar dan verbonden met het toestel naar mij. De (ik zal het maar verder) wichelroede blijven noemen om het mezelf gemakkelijk te maken … Het ziet er wat uit zoals het hulpstuk bij de mixer om deeg te mengen, die gedraaide ijzeren dinges, maar dan veel dunner en fijner en met een handvat (zoals andere keukenspullen zoals bijvoorbeeld grote roerlepels een handvat hebben).

En ben mijn draad weer kwijt … ;-)

Ha ja … Telkens de therapeute aan een knopje draaide om een ander “bericht” te sturen naar mijn lichaam, zag je die wichelroede cirkeltjes maken of op en neer gaan of gewoon niets doen en ondertussen maakte de therapeute notities.

Sceptisch als ik altijd ben, had ik niet op voorhand vermeld dat ik doof was aan een kant. Kwestie van dat beestje toch eens uit te testen om te zien of de machine dat zou kunnen “zien” ;-) En … Het zag het niet ;-) Volgens de machine gaven mijn twee oren de juiste vibes J Toen we het erover hadden zei de therapeute dat de machine het misschien niet opgepikt had, omdat het al zo lang geleden was en ik er goed aan aangepast was. Ik moet toegeven dat dit iets of wat logisch klinkt, omdat niemand in mijn omgeving echt doorheeft dat ik eigenlijk doof ben aan een kant. Ze zijn altijd verbaasd wanneer ik het hun zeg. Mijn lijfje heeft zich eraan aangepast. Ok, de zenuw is nog steeds afgestorven, maar mijn goed oor en mijn schedel hebben de dingen overgenomen bij manier van spreken. Je kan het zo’n beetje vergelijken met de tastzin van blinden die veel beter is in vergelijking met iemand die wel kan zien. Wel mijn ene goede oor is ook veel beter dan een oor van iemand die ze nog alle twee kan gebruiken ;-)

Wat heeft de machine dan wel opgepikt? Glutenallergie, maar geen allergie voor melk. Volgens de machine kan ik terug zoveel melkprodukten gebruiken als ik wil. Maar anderzijds dan wel een lekkende darm (leaky gut syndrome, kom ik later nog wel op terug).

Zwaar allergisch aan metalen en mijn lichaam is ook vervuild door metalen en chemische toestanden. Serieus te kort aan mineralen. En veel last van iets dat Electro smog heet. Electro smog is de vervuiling die komt door de stralingen van electrische toestellen en dergelijke. Zoals van bijvoorbeeld een computer of televisie en daarnaast ook de stralingen die komen van draadloze verbindingen, zendmasten, de electrische kabels die boven een huis hangen enzovoort. En blijkbaar bestaat er een speciaal toestel dat je in huis kan plaatsen om al die dingen weg te nemen.

Wat ik ervan vind? Wel … ben nog even sceptisch als voorheen en ben niet echt geneigd het te geloven. Zoals met vele alternatieve therapieën doet het placebo effect al veel hé … Als je er hard genoeg in gelooft, voel je je ook wel beter. Maar een uitgebreid verslag met wat er nu juist allemaal scheelt met mijn lijfje en voorstellen wat eraan te doen valt, gaat nog komen. Dus nog even wachten … Maar het ziet er niet naar uit dat ik de deur ga platlopen ...

Gisteren was het weer zover. Op controle gaan om te bepalen of ik nog steeds in het vakje “invalide” thuishoor … En spijtig genoeg ben ik opnieuw geslaagd L

Toen ik aankwam in het wachtzaaltje en al die mensen daar zag zitten, kreeg ik even een kleine paniekaanval … Veel volk! Te veel volk … Dat gaat weer wachten worden en geklaag moeten aanhoren.

En daarnaast zaten we ook echt op elkaar gepakt in een te kleine ruimte zonder frisse lucht. Al die zuchtende, zwetende en klagende mensen bij elkaar, bweik! En deze keer had ik dan ook nog echt wel pech dat er zovele waren die hun problemen wouden delen met de anderen. En dan ook klagen over de te strenge controledokter en stoere taal verkopen à la “Bij mij zal het niet pakken zenne, want ik laat me niet doen!”. *zucht* Ik ben een paar keer naar het toilet gevlucht om even rust te hebben en me af te zonderen van al dat geroezemoes, maar ik kon ook geen uren op dat toilet blijven zitten hé ;-)

Het wachten was dus niet ‘je dat’ voor mij. Om 9h aangekomen en uiteindelijk om 10h15 naar buiten gestapt. Ik was kapot L

Toen het dan eindelijk mijn beurt was, protesteerde mijn lijfje natuurlijk volop. Barstende hoofdpijn en zo stijf als een plank en ‘den bibber’ en “wiebel wobbel” alsof ik dronken was. De controledokter had natuurlijk wel een raam in zijn kantoortje, dat wagenwijd openstond. Waardoor ik afgeleid werd door het verkeer van buiten. Ofwel begreep ik de vraag niet ofwel raakte ik niet uit mijn woorden … En als ik dan eens iets gezegd kreeg, probeerde de dokter mij halverwege mijn zin te helpen door een bijkomende vraag te stellen en poef! De draad kwijt. Soit, ik zal er weer eens intelligent bijgezeten hebben ;-)

De testjes waren ook grappig, bijvoorbeeld:

Dokter: “Kan je op je tippen staan?”

Bibi: “Natuurlijk” en ik ga op mijn tippen staan en ik verlies mijn evenwicht en val voorover JJJ

“Voor mij is het in orde hoor, ge moogt vertrekken.” En ik kon terug naar huis. Al mokkend want voor hem zal het wel best in orde zijn, maar voor mij? Daar ging mijnen dag, want voor de rest van de dag kon ik weer rusten en slapen in een poging om te recupereren. Zeur-klaag-zaag J

“Amai! Heb je het niet te warm?? Ik begin spontaan te zweten als ik je zie …” is een van de dingen die ik de laatste dagen te horen kreeg. En als ik zeg dat ik er geen last van heb en blij ben dat ik nu eens naar buiten kan komen zonder het te koud te hebben, word ik met een ongelovige blik aangekeken ;-)

De voorbije dinsdag toen ik over de markt liep, viel het me wel op dat ik hier en daar wat aangestaard werd, maar ik dacht er niet echt bij na, (wanneer wel, haha J, misschien lag mijn haar wat in de war of zo J) … Tot ik een goede kennis tegenkwam die me erop wees dat ik wel warm aangekleed was in mijn lange broek en sweater en mouwloos vestje. Huh?? Warm?? OK … Ik had mijn handschoenen wel uitgedaan, omdat mijn handen het warm kregen, maar te warm?? Neen hoor. En toen pas viel me op dat de mensen rondom mij eigenlijk wel heel weinig kleren aanhadden … Ik vond zelfs de manier waarop sommigen erbij liepen erover en waande me bij momenten op het strand in het warme zuiden ;-) Een straaltje zon en hup kleren uit J Neen, dan was ik toch wel “de normale” die deftig gekleed rondliep ...  Verkeerd gedacht dus J

Binnen, in huis heb ik toch ook wel een paar dagen in een topje of zomerkleedje rondgelopen hoor!!J (ter verdediging JJJ)

Nu … buiten het naar buiten kunnen zonder te koud te hebben, moet ik me natuurlijk ook wel beschermen tegen de zon en mijn stekende vriendjes. Zonneallergie en overgevoelig reageren op muggenbeten …

En OK … vrijdag was de warmte toch wel voelbaar binnen en had ik het ook wel te warm.