# Ik ben een zondag mee met zuske naar de hondenschool geweest. Elke zondag gaat ze daar oefenen in agility met haar woef. Agility is het lopen over en tussen dingen en springen over dingen enzo … De hond hé !! J
En ze wou de puppy ook meenemen en ik ging babysitten op de puppy J

Heel veel kwam er zowat tegelijkertijd op me af … Wat is de hondenschool eigenlijk, wat doen ze daar allemaal … Ik heb zuske zien rondrennen en enthousiast doen alsof ze elk moment zelf een horde ging nemen J terwijl ze de oefeningen met haar woef deed en ondertussen zat ik dus de puppy gezelschap te houden.

Ik voelde me echt wel hulpeloos bij momenten … Ik spreek dus duidelijk geen puppy-taal  Dat arme schaapje probeerde me een paar keer iets duidelijk te maken en ik had echt geen idee wat ze wou … Bleek dus dat ze wou drinken en later wou slapen … Arm dutske …

Het dutske begon ook nogal veel te piepen als ze haar bazinneke of zusje niet meer zag en ik kon niet veel doen om haar te troosten. Moeilijk en een beetje stressy voor een softieke zoals ik! Dus op een gegeven moment haar maar opgepakt en gedaan alsof ze een mensen-babietje was en haar in mijn armen gehouden en er mee rondgewandeld enzo en het hielp! Yes! toch iets goeds gedaan J

Ik was blij toen ik weer thuis was nadien, want het was toch wel een zwaar uitje voor mij geweest. Maar ga ik zeker nog eens doen !! Al is het maar om met zuske te lachen … hehe

# Elke dag blijf ik dapper wandelen met de woef en de andere musketiers. Er zijn dagen bij dat we een goed uur onderwege zijn. Ha! Goed voor mijne fysiek ;-)

En het is dat onze gespreksonderwerpen altijd zo interessant zijn J Vandaag bijvoorbeeld ging het over de “hondenliefde” J Hoe kleine hondjes er toch maar in lukken om grote honden te verleiden enzo ;-)

En vorige week ben ik ook elke avond mee gaan wandelen met mijn ventje en onze woef. Tja … het was nog licht hé ;-) In het donker krijgen ze mij niet mee J

De maandag is dé dag van zuske en mij, dan is het tateren en zot doen na het weekend. Soms zijn we zelfs gekker dan onze woedkes J

En de zondag is de dag van Miss Marple en mij. Wij maken dan een andere wandeling waarbij we ook ons best doen met het tateren, gevolgd door het spelen met de bal (als mijn woef geen problemen heeft met haar heup). Tja wat kan ik zeggen … de drie musketiers zijn héél goed in het babbelen J

Mijn woef ziet zuske graag. Of is het misschien het snoep dat ze altijd bij heeft ?? ;-)

En mijn woef ziet Miss Marple graag. Of is het misschien de bal die ze meestal bij heeft ?? ;-)

Edus … het verschrikkelijkste dat kon gebeuren voor mij, is gebeurd … Mijn kleine man is niet meer …

We wisten vrijdagavond meteen dat er iets niet klopte. Jefke is een overdreven gewoonte-beestje en toen we vrijdagavond beseften dat hij de hele dag al weg was, wisten we genoeg … maar toch verdring je die gedachten en blijf je hopen …

Zaterdagmorgen heb ik naar het asiel gebeld om te checken of er een kat was binnengebracht, maar nope. We zijn dan ook direct beginnen zoeken in de omgeving … En omdat hij zelf niet naar huis gekomen was, wisten we dat we aan het zoeken waren naar zijn lijfje … Maar niets te vinden op de plaatsen waar hij altijd uithing. Zondag dan flyers gemaakt en overal in de buurt gaan verspreiden en tegen beter weten in toch nog gaan zoeken naar hem ...

Maandagmorgen vertelde zuske mij dat er een kattenlijfje op de grote baan hier in de buurt lag vrijdagmorgen. We zijn de omgeving nog gaan onderzoeken op zoek naar, maar niets meer te vinden.

Omdat ik toch wel meer wou weten ben ik beginnen rondbellen. Eerst naar de politie en de technische dienst van mijn gemeente, zij wisten van niets en hadden geen kattenlijfje opgehaald de laatste dagen. Dan naar de dienst van de naburige gemeente gebeld en zij hadden inderdaad een lijfje opgehaald afgelopen vrijdag. De beschrijving klopte, behalve dat de kat geen bandje aanhad. Ik vroeg om het lijfje te zien zodat ik zeker kon zijn of het al dan niet mijn kat was, en dan kon ik hem eventueel een deftige begrafenis geven, maar dat raadden ze me af omdat het hoofdje zwaar toegetakeld en onherkenbaar was.

Toch blijven aandringen en ze gingen checken met de mensen van de loods waar het lijfje was heengebracht. Later werd ik teruggebeld en bleek het lijfje al opgehaald te zijn door het afval-verwerkingsbedrijf.

In de namiddag heb ik telefoon gekregen van een vrouw die op de grote baan woonde, en zij vertelde me dat er vrijdagmorgen een kattenlijfje bij haar huis lag en dat het voldeed aan de beschrijving en foto’s van op onze flyer, maar zonder halsbandje.

Hoewel ik me eraan verwachtte, was het toch nog een zware slag … Elke vezel in mijn lijfje schreeuwde “niet mijn kleine man” …

En dan is het dus het nieuws laten weten aan onze omgeving … vooral zodat onze omgeving zou weten waarom we ons afsluiten van de buitenwereld en begrijpen waarom we niet “je dat” zijn. Lees: bibi ;-)

Het spijt me dat het misschien zo onpersoonlijk leek (zo via een algemeen bericht op mijn blog), maar ik kan en wil de rechtstreekse confrontatie met steunbetuigingen en emoties niet aangaan, maar wou “het” toch wel laten weten aan mensen die belangrijk zijn voor ons …

Hoewel er ook wel een paar mensen waren die dachten dat ik reclame of zo voor mijn blog aan het maken was. Niet dus ;-) En ja … diegene die ik bedoel: voel u maar aangesproken! J

Toen ik vorige week een vriend zag bijvoorbeeld, die ook de link naar mn blog gekregen had voor het nieuws, reageerde hij enthousiast. Het was goed gedaan en grappig … Ikke mijn kluts kwijt … Voorzichtig gepolst of hij het wel gelezen had. En ja hoor, niet alles maar het zag er goed uit en met sommige dingen moest hij echt lachen … euhm … ikke nog meer mijn kluts kwijt ;-) Soit, bleek dus dat hij vanalles had zitten bekijken en lezen, behalve dàt wat hij had moeten lezen, zodat ik mijn verhaal geen 100 keer zou moeten doen ;-) hmm … hij heeft het de hele tijd mogen horen hoor J

Ik heb tijd nodig om dit (voor mij) heel zware verlies te verwerken.

Jefke was mijn alles, mijn boeleke, mijn charmeurke, mijn steun, … gewoon alles en ik loop weg van alle omstandigheden waarbij ik zou kunnen geconfronteerd worden met … en dat “het” echt tot me door zou dringen en dan janken als een klein kind. Ik kan en wil niet over hem praten als het niet over neutrale dingen gaat en ik ben dus vrij koel in het alles ...

Niet goed, ik weet het, maar ik kan hem nog niet laten gaan. Komt nog wel … maar ik wil het nu gewoon nog niet. Ik heb al mijn gevoelens weggestopt in een doosje en dat doosje blijft dicht!

Gelukkig begrijpen de meeste het wel en laten ze me doen en zijn ze er gewoon voor mij. Een paar heel close vrienden polsen af en toe om te zien hoe het nu met me gaat en naargelang mijn reactie weten ze wat te doen of niet. Mijn ventje begrijpt me gelukkig en laat me doen en is er voor me wanneer ik hem nodig heb en wanneer ik iets eruit flap.

Sommigen begrijpen ook gewoon niet wat er door me heengaat, omdat “het maar een dier is” of “dat kan gebeuren als je een kat hebt” of “het is maar een kat”. Dingen die dus écht wel niet helpen hoor! Of we krijgen overdreven reacties uit de andere richting. Mensen die doen alsof ze zelf 3 katten ineens verloren hebben … zo dramatiserend … Kortom, weinigen kunnen “goed” reageren voor mij of waarschijnlijk ben ik gewoon te veeleisend? Het zal dat laatste wel zijn … want ik ben mezelf hier serieus aan het tegenspreken … Hoe kunnen mensen begrijpen wat er door me heengaat als ik er niet over wil praten? Hallo-oo kieken !!

Zoals wel duidelijk is, ben ik momenteel gewoon boos op de hele wereld. Bij momenten zelfs razend als ik dergelijke reacties hoor … want onze kat was niet gewoon maar een kat! Nee, hij was onze kleine man en mijn alles!

Als we alle puzzle-stukjes bij elkaar voegen, komt het erop neer dat (voor een reden die we nooit zullen weten) hij in de compleet tegenovergestelde richting was van waar hij normaal altijd is wanneer hij naar buiten gaat. Is hij opgejaagd of verjaagd in die richting? Is hij bang geworden van iets en beginnen rennen als gek? We zullen het wellicht nooit weten … Maar we weten wel dat hij NOOIT zomaar naar die grote baan zou gegaan zijn, omdat hij zo een schrikkepietje is.

De klap moet dus zo hard geweest zijn dat hij onmiddellijk dood was, gebaseerd op de details van hoe hij gevonden is en we gaan ervan uit dat hij zo ook zijn bandje kwijt geraakt is …

Ik kan dit allemaal zo gevoelloos neerschrijven omdat het lijkt alsof ik het niet over mijn kleine man heb. Ik leg de link niet echt tussen wat hierboven staat en mijn kleine man. Het dringt nog niet door … en ik wil het ook gewoon niet, punt! … Niet mijn kleine man !!!!!

Ik wou dat het allemaal gewoon een heel heel nare droom is en dat alles in orde is wanneer ik wakker word …

Sinds vorige week is mijn ventje terug aan het werk. Hij werkt in shifts en vorige week hadden we de vroege shift.

“Wij”, want natuurlijk kon ik -perfect huisvrouwtje- hem toch niet aan z’n lot overlaten J Koffietje zetten en dergelijke en er zeker voor zorgen dat hij niet zou merken dat ik doodmoe was en direct terug zou gaan slapen als hij vertrok

Hoewel … eens hij goed en wel vertrokken was, ben ik eigenlijk direct in actie geschoten en heb ik terug de “goede” routine aangevat. (Ha! de mensen in Pellenberg zouden tevreden zijn  ) Ik was verbaasd van mezelve ;-) En tegen de middag had ik de dingen gedaan die ik wou doen in het huishouden. Nu .. je er niet te veel van voorstellen, gewoon opgerommeld, gestofzuigd en voorbereidingen gemaakt voor het middageten voor wanneer mijn ventje terug thuis zou komen.

Voor onze woef was het een groot drama. Piepen en janken en droevig kijken naar mijn ventje … In mijn fantasie probeerde ze hem duidelijk te maken om haar “alstublieeeeft niet alleen te laten met dat rare mens” ;-) Na een uurtje had ze zich er dan uiteindelijk bij neergelegd dat ons ventje weg was en niet direct ging terugkomen en heeft ze zo wat liggen mokken op haar lievelingsplaatsje, ondertussen mij -dat rare mens- niet uit het oog verliezend …

In de namiddag is mijn beste vriend langs geweest. Ik was er eerst een beetje bang voor … zo lang elkaar niet meer gezien, waar moeten we over praten en zo … maar die rare, ongemakkelijke stiltes zijn er eigenlijk nooit geweest. Hij had trouwens zijn huiswerk heel goed gemaakt en wist bij manier van spreken beter dan ik hoe het leven hier zijn gangetje gaat ;-) Van de eerste seconde waren we aan het kletsen op dezelfde losse manier zoals vroeger en het ging heel vlot J

Hij zag er goed uit ook trouwens … en dat voor zijn oude dag

Mijn ventje was ook heel blij om hem terug te zien na al die tijd en heeft hem zowat overrompeld vrees ik met vanalles en nog wat over de bonsai en WoW J Maar voor de meeste zal dat wel geen verrassing zijn, mijn ventje “smijt” zich nogal gemakkelijk als hij het over dingen heeft die hij graag doet ;-)

Echt plezant dat we de dingen gewoon terug konden oppikken en [tetteren] … en naarmate de namiddag verstreek durfden we het ook aan om meer “serieuzere” onderwerpen aan te snijden, wat ik zie als een teken van vertrouwen.

Kortom .. Zeker voor herhaling vatbaar !! J

Maar voor de rest van de avond (en in mijn geval de hele week ) was onze kaars uit. Ik was “impressed” hoe mijn ventje de avonden gepland had; tijd met ons, zijn meisjes J, natuurlijk WoW (!!) en daarna de avondwandeling en het avondritueel voor het slapen gaan. En hij heeft zich er de hele week aan gehouden.

Het was ook wel nodig … na maanden thuis zijn waar je kan gaan slapen en opstaan wanneer je maar wil, was het nu terug rond vieren dat de wekker afliep ’s morgens. Pijnlijk J

Wat het gaan werken betreft gaat het redelijk … de ene dag wat meer last van zijn rug dan de andere, maar het lijkt doenbaar. Hij was wel blij om al de collega’s terug in levende lijve te zien.

Naarmate de week verder ging werd ik wel moe-er en moe-er en tegen het einde van de week kon ik nog amper wakker blijven. Ik was even blij als mijn ventje dat het weekend was. Zuske had hem vrijdag gezien toen hij van het werk kwam en hij had een grote glimlach omdat het weekend was J

Deze week hadden wij de late shift. Super voor mijn ventje die absoluut geen ochtendmens is …  ;-) Omdat ik echter meer pif heb in de voormiddag was dat dus wel wennen voor mij ... Waar we vorige week al rond negenen aan het snurken waren, was het nu pas rond half elf dat mijn ventje thuis kwam. En ja … om goed te zijn zou ik mij altijd moeten houden aan “de routine” en op hetzelfde uur opstaan en gaan slapen, maar als ik wat quality-time met mijn ventje wil hebben gaat dat dus niet. Dus ik heb ook 2 shiften J

Later gaan slapen betekent natuurlijk ook later opstaan, maar daar ons kleinste er van bleef uitgaan dat we de vroege shift hadden, kwam daar niet veel van terecht. Ik MOEST om 4 uur opstaan.

Ik heb nog de truc uitgeprobeerd van me om te draaien en haar te negeren, maar geloof me … Zij wordt niet graag genegeerd en geeft je bijgevolg ook de kans niet om haar te negeren ;-) Er is een uitdrukking die zegt dat er geen “snooze” knop staat op een kat in de morgen … awel … die uitdrukking klopt dus als een bus J

Wanneer we de late hebben, is het de bedoeling dat ik mijn huishoudelijke klusjes in de namiddag doe nadat mn ventje vertrokken is. Ik kan moeilijk om 8 uur al beginnen stofzuigen wanneer hij nog in dromenland is ;-) … hmm … hoewel … ;-)

Maar echt gelukt is dat dus niet deze week … de laatste dagen en het weekend voordien was ik al doodmoe - kapot - op en had ik bijna altijd geslapen. Ik kon gewoonweg niet meer wakker blijven.

Maandag heb ik veel en lang aan de telefoon gehangen en dat heeft me geen deugd gedaan. We zijn bezig om een Pellenberg-reünie te houden. (De dames die samen revalidatie gevolgd hebben in Pellenberg) We zijn met 5 die geïnteresseerd zijn (van de oorspronkelijke 9) en bedoeling was om dinsdag samen te komen in Leuven, maar door snotvallingen en klop van de hamer hebben we het uitgesteld en gaan we een nieuwe poging ondernemen volgende maand.

Eerst mezelf voorbereiden (post-itje met naam, telefoonnummer en wat ik wil zeggen, yep zelfs voor zoiets eenvoudigs als iemand verwittigen *zucht*) en dan het bellen zelf … Kramp en pijn in mijn hand van de telefoon vast te houden, hoofdpijn van de stem aan de andere kant die door mijn oor schiet en uitgeput van het concentreren op het gesprek. Jaja … het is nogal wat “effe bellen” J

Met als gevolg dat ik de rest van de dag ‘out’ was met verschrikkelijke hoofdpijn. Toen ik het er later over had met een vriendin kwam zij met de wijze woorden: “Sms-sen was te gemakkelijk zeker?” Shoot! Dat ik daar niet aan gedacht had! ;-)

Bwah … nieuw poging op dinsdag dan maar, niet? ;-) Maar helaas … *heel dramatische zucht* J dinsdag ging me ook niet goed af. Rond de middag terug barstende hoofdpijn, dus ben ik maar gaan onderduiken onder mijn dekentje. Later op de dag toen ik terug bij de levenden kwam, had ik helemaal geen pif om ook maar iets te doen wat dicht bij het woordje ‘actief’ kwam, dus maar wat tokkelen en prutsen op mn laptopje.

Met frisse moed dan begonnen aan de woensdag en dat ging vrij goed. Ik heb een paar huishoudelijke dingen kunnen doen, op het gemakje zonder te overdrijven. En wanneer mijn ventje vertrokken was, heb ik me geïnstalleerd voor een bekwikkelend middagdutje …

Wel … dat viel serieus tegen. Ik was compleet ‘out’ voor 3 uur en toen ik wakkerschoot was ik volledig gedesoriënteerd en in de war … “Waar ben ik? Aha … living. Hoe laat is het? Half vijf. Dag of nacht? Effe denken, het is licht buiten, dus het kan geen nacht zijn. Dus het zal wel dag zijn. Is het wel dag?? Effe tv opzetten … Bon! Geen herhaling van het journaal, dus het is dag! J”

Ik ging een frisse neus halen in de tuin en ondertussen wat balletjes gooien voor de woef, maar omdat ik me nog altijd zo verward en niet al te goed voelde besloot ik maar een douche te nemen.

En ik weet niet goed wat er juist gebeurd is, maar onder het warme water besefte ik opeens dat mijn kleine man er niet meer was en dat hij nooit meer zou terugkomen en dat was een slag in mijn gezicht L

… dikke tranen kwamen gewoon en wouden niet meer stoppen !! L Daar waar ik al die tijd voor weggelopen had, overkwam me gewoon enne … alles behalve plezant … Hoelang ik daar in de douche gezeten heb weet ik niet meer … ’t Is dat mijn lijfje ook zo goed meewerkte hé ;-) Pijntjes en ongemakken hier en daar en daar en hier. 

En alsof dat nog niet genoeg was belde mijn ventje ’s avonds van het werk om te vertellen dat hij zijn brug (met voorste tanden) gebroken had … Ping! Knopje omdraaien, want onmiddellijk afspraak bij de tandarts regelen en hem terugbellen zodat hij het met het werk kon regelen.

Donderdag was dus een vrij hectische dag. Naar de kine (En tja … mijnen “breakdown” van de vorige dag, was zich dus volledig aan het uiten in mijn lijfje hé. Als ik iets doe, doe ik het goed ;-) Dus volledig opgespannen en amper los te krijgen, hyper-overgevoelig (zelfs gewoon al naar mij wijzen deed pijn bij manier van spreken J) …), gaan wandelen met de woef, naar de bakker en toen ik langs het boekhoudkantoor reed besefte ik dat ik nog papieren moest gaan afhalen, dus daar ook even gestopt en een babbeltje gemaakt. Natuurlijk ontglipt haar naam me nu, maar daar is een vrouw die altijd zo een goed humeur heeft en zo vriendelijk is dat je er zelf goed gezind van wordt. Ze heeft een klein wit hondje dat zich soms gedraagt alsof het een grote waakhond is. Maar het is een schatje J

En dan was het vol spanning afwachten op het verdikt van de tandarts … Het goede nieuws is dat het gefixt kan worden. Het minder goede nieuws is dat het een tijdje gaat duren en het prijskaartje. Mijn ventje keek er tegenop dat het toch wel een aantal weken gaat duren voor zijn “sale à manger” terug in orde gaat zijn en ik probeerde positief te blijven en hem te doen uitkijken naar het moment dat het effectief terug allemaal in orde zal zijn.

Ondertussen begon ik meer lichamelijke probleempjes te krijgen, keelpijn erbij en de klieren in mijn keel waren net paaseitjes (kwestie van bij de tijd te blijven J) en dan ook nog problemen van onderen beginnen te krijgen, oh ja en weer een ploppende wervel. Yep … My body rules J

Mijn ventje raadde me aan om toch maar naar de kine te bellen om te zien of het mogelijk was om langs te gaan met mijn ploppende wervel. Ik heb het al eens gezegd dat je “gewoon” wordt aan pijn die je altijd hebt, maar een “nieuwe” pijn die er opeens bijkomt, is te veel … Dus vrijdagmorgen maar gebeld en de kine had nog een gaatje rond de middag. Bleek dat er weer een wervel vastzat. Ik ben blij dat hij me heeft kunnen helpen en de pijn verzachten, maar anderzijds voelde ik me immens schuldig. Hij heeft het al zo druk en dan kom ik hem ambeteren met mijn onnozele wervel ;-)

Omdat het stocktelling was voor mijn ventje, hadden we vrijdag de gewone dagshift. Bedoeling was om vrijdagavond zo een beetje op adem komen na de drukke week, maar daar dacht mijn lijfje natuurlijk weer anders over … Ik kreeg meer en meer pijn van onderen dat ik amper nog kon zitten, dus maar naar de huisarts gebeld met de vraag wat ik zou kunnen doen. Het leek hem beter om me te onderzoeken, dus huppekee … wij naar de dokter. Zelfs toen ik gezonder en kwieker was, had ik het nooit zo begrepen op die onderzoekstafel met beugels. Het gedoe voor ik goed en wel geïnstalleerd was … ho maar …J Laat staan om daar nu op te raken als je lijf je volledig tegenwerkt en bijna alles pijn doet. Het deed me denken aan een of ander ingenieus foltertuig uit de Middeleeuwen J Soit, blijkt dus dat ik een serieuze candida infectie heb daar beneden. Oh tof !! … Neen hoor!! ;-)

Maar met een pilletje dat een superbom zou zijn en een behandeling met speciale zalf zou alles terug in orde moeten komen. Ik heb ook nog een voorschrift gekregen voor een andere zalf (met cortison in) voor het geval zalf 1 niet zou helpen … Laat ons maar hopen dat het wel werkt, ’t is dat cortisone zo goed is voor mij ;-) Later nog in een deuk gelegen met het gepruts met de zalf die ik moet gebruiken (ligt het aan mij of zou iedereen daar zo mee knoeien??) en nu maar hopen dat het vlug terug in orde komt daar beneden ;-)


Meer info over candida:

Wat is candida?

Candida is eigenlijk een gistcel die van nature in het menselijk lichaam voorkomt (Deze zit op je huid, in je darmen, vagina en mond.) en  zolang het normaal kan functioneren en onder controle van het menselijke afweersysteem en de darmflora staat, geeft het geen problemen.

Bij een verzwakte afweer kan de Candida zich vermeerderen en veranderen in een schimmel  In eerste instantie nestelt de schimmel, zich in de slijmvliezen maar het kan zich ook uitbreiden naar ander weefsel en dan de oorzaak worden van ernstige infecties.

Een zeer veel voorkomende schimmelinfectie is de vaginale candida infectie.

In de vagina zijn vele verschillende nuttige bacteriën aanwezig die de inwendige geslachtsorganen beschermen tegen schadelijke invloeden van buitenaf. Ook de bron van schimmelinfecties, de gist Candida, is vaak al in de vagina aanwezig. Zolang er een natuurlijk evenwicht is tussen Candida en de bacteriën, is er niets aan de hand. Pas als de balans wordt verstoord, kan een schimmelinfectie ontstaan.

Een candida-infectie ontstaat vrijwel nooit door seksueel contact. Je kunt de gist wel bij seksueel contact doorgeven.

De infectie is niet ernstig en is meestal goed te behandelen. Het kan wel vervelend zijn en vaak terugkomen.

Als je een vaginale schimmelinfectie hebt, ben je heus niet de enige. Wel 75 procent van de vrouwen heeft er ooit last van.

Oorzaken kunnen zijn:

• Verminderde weerstand door ziekte of stress
• Antibiotica (die zijn over het algemeen niet kieskeurig: ze bestrijden niet alleen de bacteriën die infecties hebben veroorzaakt, maar ook de bacteriën die het lichaam beschermen en daar van nature thuishoren. De nuttige bacteriën in de vagina kunnen dus door een antibioticumkuur worden gedood. Candida kan helaas juist heel goed tegen de meeste antibiotica.)
• Teveel hygiënische maatregelen
  Iedereen wil graag schoon en fris zijn, maar je kan het ook overdrijven. Sommige hygiëne-producten veroorzaken juist problemen, omdat ze de natuurlijke bacteriebalans van de huid of de vagina verstoren. Met als gevolg: een reeks aan (huid)aandoeningen, van eczeem tot schimmels. De bacteriebalans in de vagina is uiterst gevoelig, daarom wordt aangeraden daar zo weinig mogelijk zeepachtige producten te gebruiken, met name inwendig. afgeraden. Wassen met lauw water geeft uiteindelijk hetzelfde resultaat en minder problemen.
• Verkeerde toilethygiëne (Candida huist meestal niet alleen in de vagina, maar ook rond de anus en in het maag-darmkanaal. Je kan jezelf dus steeds opnieuw besmetten bij toiletbezoek. Voorkom dat Candida van de anus naar de vagina verhuist en veeg altijd van voor naar achter.)
• Schommelingen in de hormoonhuishouding
  De menstruatiecyclus wordt beheerst door twee hormonen: oestrogeen en progesteron. Tegen de tijd dat je ongesteld moet worden, heb je een hoog gehalte van deze hormonen in het lichaam. En daar voelt Candida zich prettig bij.
  De pil kan ook de boosdoener zijn van schommelingen in de hormoonhuishouding.
  Het begin van een zwangerschap gaat samen met forse hormonale veranderingen.
• Beschadiging van de vaginawand
  Als de binnenzijde van de vaginawand beschadigd of geïrriteerd raakt, krijgt Candida makkelijker de kans om zich te ontwikkelen tot een schimmelinfectie. De wand van de vagina kan beschadigd raken door een bevalling, door gebruik van tampons of door geslachtsgemeenschap
• Knellende kleding
  Een strakke broek belemmert de ventilatie in de omgeving van de vagina. De temperatuur en de vochtigheidsgraad lopen op en zulke broeierige omstandigheden zijn ideaal voor de groei van Candida.
  Zoals mijn dokter het verwoordde: schimmels zijn graag daar waar het donker en vochtig is ;-)
• De rol van de partner
  Vaginale candidose kan ook voorkomen bij vrouwen die nooit seksueel contact hebben. Daarom wordt het dan ook geen seksueel overdraagbare aandoening genoemd. Indien er wel seksueel contact is en de klachten komen steeds terug, is het mogelijk dat de mannelijke partner toch een rol speelt. Het kan zijn dat de penis kleine wondjes veroorzaakt in het slijmvlies van de vagina of dat de partner drager is van Candida. In dat laatste geval moeten beiden worden behandeld met een geneesmiddel.

Wat kan je eraan doen?

Normaal gezien is een schimmelinfectie vrij onschuldig. Meestal gaat het uit zichzelf weer over. Behandeling is alleen nodig als er klachten zijn.

Er zijn lokale (via de vagina) geneesmiddelen. (middelen die er in diverse crèmes, ovules of vaginale tabletten zijn, die je met de hand of met hulp van een applicator in de vagina brengt.) Deze middelen moet je meestal een paar dagen gebruiken en kunnen alleen 's avonds voor het slapen gaan worden ingebracht. Er is ook een orale behandeling die maar 1 dag duurt: een capsule die wordt omschreven als de anti-schimmel-bom en die je gewoon met een beetje water inneemt.

Maar meestal komt het erop neer dat je een mix van de 2 behandelingen voorgeschreven krijgt (capsule en zalf).

Behandeling van de partner(s) is alleen noodzakelijk als die ook klachten heeft (hebben) en tijdens de behandeling is het beter om geen seks te hebben. Zo geef je je lichaam gelegenheid te herstellen.

Iets anders als het Candida Syndroom

Alternatieve behandelaars hebben het vaak over het Candida Syndroom. Dit zorgt voor allerlei klachten: hoofdpijn, darmklachten en depressies. De oorzaak ligt in sommige voedingswaren. Zij veroorzaken een Candida-infectie in de darmen. Om dit te verhelpen moet er een streng Anti-Candida-dieet worden gevolgd. Er mag geen suiker meer worden gegeten en geen voedingsproducten die schimmels of gisten in zich hebben: bijvoorbeeld champignons, kaas, bier en brood.

Het Candida Syndroom is alleen nooit wetenschappelijk bewezen. En door het dieet mis je belangrijke voedingsmiddelen. Dit kan klachten veroorzaken in plaats van verhelpen. Artsen uit het reguliere circuit erkennen dit syndroom niet.

Ik ben het nog volop aan het uitzoeken, ik kom er later nog wel op terug.

Het was zo’n mooie dag zaterdag! Zacht weer en zonnig hier bij ons, haa … ik voelde me op slag herboren !! J En blijkbaar ook de vele buren hier, want iedereen was al ijverig in zijn tuin bezig.

Op de terugweg naar huis van de ochtendwandeling, kwamen we de puppy tegen die met zuske ging wandelen JJJ Ze is al flink gegroeid amai en zo enthousiast !! Mooi om zien J

Rond de middag heb ik mijn ventje geholpen met kleine zaken met de bonsai. Voor de bonsai was het al een paar weken terug al volop lente en nu zijn ze bijna allemaal terug blaadjes aan het krijgen. En daarna heb ik onze meisjes zitten stalken in de tuin met mijn fototoestel ;-) Op aanraden van Miss Marple probeer ik zoveel mogelijk foto’s te nemen op de hoogte van de beestjes. Kwestie van een ander (en beter) resultaat te krijgen. Met de woef is dat nog best te doen, maar om op dezelfde hoogte te komen als een kat … het naar beneden gaan is niet zo een probleem, daarna terug recht komen … ;-)

Het goede weer had ook effect op onze kleinste: veel te veel energie en probeer ze dan maar te volgen J

Toen ik later aan het bekomen was van mijn “gymnastiek” en de resultaten van mijn pogingen aan het bekijken was, kwam een goede vriend langs. Hij springt zo om de 14 dagen eens binnen om bij te praten. De mannenzaken zoals voetbal en wielrennen en basket passeren dan de revue ;-), maar we babbelen ook over muziek en films enzo. Onze woef ziet hem doodgraag en is niet van hem weg te slaan als hij bij ons. Gelukkig is de liefde ook wederzijds J Afgelopen zaterdag kon de woef gewoon maar niet genoeg krijgen van het spelen met de bal. En ze wierp al haar charmes in de strijd om hem ervan te overtuigen om terug met haar te gaan spelen J

Ze zat nog met zoveel energie en dat werkte zo aanstekelijk, dat ik besloot naar de speelplaats te gaan met haar, nadat de vriend vertrokken was. Eerst een afspraakje gaan versieren bij Miss Marple voor onze zondagwandeling J en na een kort babbeltje met de achterbuur over Jefke en katten (hij ziet ze ook heel graag en het gaat niet lang meer duren voor we er een buurkat bij krijgen, jipie!! J) ben ik dan zot gaan doen met onze woef ;-)

En … de combinatie van het goede weer, de rust thuis en de kleine babbeltjes hier en daar werkten zo goed op mijn gemoed dat ik zowaar energie had om beginnen te rennen met onze woef. Een hond-mens versie van pakkertje spelen waarbij de woef altijd van en naar mij rende J Natuurlijk was ik na vijf minuutjes al stikkapot, maar ik had maar vijf minuutjes nodig om alle zorgen van de voorbije week van me af te rennen en ik kan terug de grote, boze wereld aan !! JJJ

We eindigen onze hectische week dus in schoonheid ;-)

Yep, dat is een onderdeel van mijn charme … Wel …Ik hoop toch dat dat charmant is, aangezien het een van de grootste kenmerken van mijn persoonlijkheid is

Ik weet eigenlijk niet goed waarom –waarschijnlijk omdat het al een hele tijd geleden was dat ik onafhankelijk was- maar er moesten boodschappen gedaan worden en bibi de koppigaard, kwam op het “lumineuze” idee om terug eens met de fiets naar het dorp te rijden om zelf de boodschappen te doen … * zucht * en nu ben ik kapot … J Nu … het voordeel aan het kapot zijn is dat ik geen pif meer kan doen nu, dus ik heb mij hier als een echte in de sofa geïnstalleerd met mn laptopje en ik kan jullie nu dus entertainen met mijn groot avontuur J

Zuske gaat sowieso elke dinsdag naar de markt met de fiets, dus na de ochtendwandeling, ikke mee met haar. Wel … met mijn eigen fiets hé

1 klein probleempje: Er is een stuk van de weg onderbroken om het dorp binnen te rijden en naar de supermarkt te gaan … Dus om het ons makkelijk te maken (wisten wij veel toen we dat bedachten) maakten we een “kleine” omweg en … moesten we al zigzaggend met onze fiets over de markt gaan. Iedereen in het dorp had blijkbaar ook besloten dat het vandaag een goede dag was om boodschappen te gaan doen … spannend!! En de uitdrukking “het onszelf makkelijker maken” kreeg een nieuwe betekenis J

Toen we aan het afrekenen waren aan de kassa van de supermarkt, stelde ik voor dat ik mijn boodschapjes al in mijn fietstassen ging zetten, omdat ik meer boodschappen had dan zuske en ik sowieso altijd langer prul om mijn tassen te vullen, zo zou ze niet op me moeten wachten om naar de markt te gaan. Yeah right! As if hé  Ondanks mijn serieuze voorsprong heeft ze toch nog mooi op mij mogen wachten J

Nadat we onze fietsen netjes geparkeerd hadden ( nee nee! Geen gezigzag meer J) gingen we een toertje over de markt maken. Trouwens toch even vermelden dat ikke zo fier als een gieter was, omdat mijn fiets niet omviel !! J Het heeft maanden oefenen gekost, maar nu kan ik mijn fietstassen eindelijk zo vullen dat mijn fiets in evenwicht blijft J Applaus voor mezelf J

Om onze marktwandeling interessanter te maken amuseerden we ons met het checken of de honden die we tegen kwamen op de markt jongetjes of meisjes waren … We zien ‘het gerief’ van jongetjes-honden niet zo graag hangen, dus het was een giechelspelletje met veel commentaar, bweiks en lachen J En arme honden, nu ik eraan terugdenk … En ja … als we een border tegenkwamen “Pah! Die van ons zijn toch mooier! J”

Wij gingen kip van het spit eten, bij zuske ging het vis zijn. Rauwe zalm om precies te zijn … bweik!! Rauwe vis!! Ik lust amper klaargemaakte vis, laat staan rauwe vis J Zuske vond dat zeer grappig en kon het niet laten om mij met haar rauwe vis te plagen J Tot in detail alles erover vertellen enzo … bweik!!

We passeerden het viskraam en zuske bleef verder lopen, dan stopte ze opeens en met een heel droevig en teleurgesteld gezicht zei ze dat haar kraam er niet was vandaag … Snugger als ik ben (aheum … aheum … J) vroeg ik al wijzend naar het viskraam dat we juist passeerden of deze niet goed was J “Zeg!” en met een stoute glimlach vroeg ze of ze voor mij ook een stukje vis moest meebrengen … Bweik!!!!!

Nadat we al onze boodschappen gedaan hadden, besloten we om via de onderbroken weg terug naar huis te gaan. En nadien bekeken omdat niemand anders gewoon zo avontuurlijk (of is het dom?) is aangelegd als wij. Het voelde aan alsof we een mountainbike circuit aan het doen waren … Amaaaii !! En natuurlijk moest en zou ik die hobbelwegen in het zand toch ook eens al rijdend op mijn fiets uitproberen hé … aangemoedigd door zuske ikke alles geven ;-) Ik was uitgeput toen we voorbij het onderbroken stuk waren en dan had ik nog ¾ te fietsen naar huis!! Ik was zooo blij toen we eindelijk in onze straat aankwamen !!

Nadien heb ik het als een klein kind wel mogen aanhoren van mijn ventje dat mijn tripje naar het dorp niet echt snugger was … “bwah … binnen een paar dagen ben ik terug beter en het was heel plezant, want ik heb veel gelachen met zuske J’

Al de hele week zag mijn ventje het niet zitten om naar de tandarts te gaan vandaag. Vorige week was er afgesproken dat vandaag de afgebroken tand/wortel uit zijn tandvlees zou gesneden worden … Vanmorgen probeerde hij nog klein jongensachtig “Ik heb echt zin om de afspraak af te bellen …”, maar hem toch kunnen overhalen om door te bijten (J) en dan zou hij al van deze stap af zijn en hup naar de volgende stap …

De hele tijd dat hij bij de tandarts was vol spanning gewacht en kramp in al mijn vingers van het duimen dat het goed zou gaan ;-) En toen hij dan eindelijk thuis kwam, viel er niet veel te vertellen, gewoon omdat hij zijn mond amper kon opendoen … Ruuustig dat het hier was J Neen, graptje!! Ik vond het heel erg en leefde erg mee.

Met handgebaren vroeg hij me of ik mee wou gaan naar de apotheek voor antibiotica, maar ik vond het zo erg hoe hij was, dus vastberaden geantwoord dat ik wel ‘vlug’ met de fiets zou gaan … ’t is dat hij niet kon protesteren hé ;-)

We hadden eerder al afwisselend regen, smeltende sneeuw en hagel gekregen, dus toen het zachtjes drupte, superwoman op haar fiets en hup naar de apotheek J

Mijn tripje heen en terug ging vrij vlotjes, tot een paar meter vooraleer ik mijn straat moest inslaan … Ik werd verrast door een korte, maar felle windstoot en poef! mijn petje weg! Die wind heeft gewoon mijn petje afgepakt!! Held als ik ben durfde ik niet de straat op te gaan om proberen mijn petje terug af te pakken van die rotwind …

Het verkeer op de baan was druk, het begon harder te regenen en niet vergeten dat ik ondertussen ook nog aan het klungelen was om mijn evenwicht te behouden op mijn fiets, want ikke natuurlijk mijn kluts kwijt en dus ook mijn concentratie … Dus ramp oh ramp! Ik ben mijn pet kwijt!!

Kwestie van de dingen in het juiste perspectief te plaatsen hé ;-)

Mijn ventje en zijn mond waarin serieus geprutst is door de tandarts <> Ikke mijn pet kwijt …
hmm …

Ik ben mijn pet kwijt !!!! JJJ

Vrijdag:21 maart 08

Buiten een paar ongemakkelijke ongemakken, gaat het vrij goed met mijn ventje. Heel belangrijk, want dat betekend dat ik het zelf ook rustiger kan aandoen … met het overbezorgd zijn en verpleegstertje spelen ;-)

De ochtendwandeling was best wel spannend vandaag … af en toe een beetje regen, dan wat hagelbuien … Nu dat ging Miss Marple en mij toch niet afschrikken zeker ;-) Ewa regen en hagel … pff … peanuts!

Maar dan een hevig gedonder … Euhm … ikke niet graag donder ;-) En mijne woef zeker niet! En Miss Marple en haar woef sloten zich aan bij onze mening, want opeens zonder iets te zeggen gingen we allemaal ineens toch wel een beetje sneller wandelen … en sneller J

En ja, zoals gewoonlijk … tegen de tijd dat we thuis waren, was er geen donder meer te horen J

Mijn vriendin van het werk kwam langs voor een kort bezoekje vandaag met een super-cadeau. Omdat ik afgeleid was door de woef die weer eens naar buiten wou lopen om het bezoek enthousiast te begroeten, had ik haar eerst niet herkend. Ik zei “hallo” en toen ik beter keek zag ik pas dat het mijn vriendin was  Maar dat ging ik natuurlijk niet toegeven hé … had de woef zich gedragen, had ik haar direct herkend J

Ze vroeg verschillende keren bezorgd hoe het met me ging … ok, ik geef het toe, ik zag er niet op mijn best uit (mijne sexy pijama/jogging en mijn haar nog niet kunnen kammen), maar ik vond dat het wel best goed ging met mezelf … maar ze kent me te goed, soms zelfs beter dan ik mezelf me ken, dus ze geloofde er niet al te veel van … djuh! ;-)

Ik kreeg een korte update hoe het op het werk ging en ik moet toegeven dat voor de eerste keer in al die jaren dat ik al thuis ben nu, ik eigenlijk wel blij was dat ik er niet meer ben.

Zaterdag:22 maart 08

Vandaag is het al 1 maand dat mijn kleine man er niet meer is … Zo raar … Met een schok gerealiseerd dat het AL een maand geleden gebeurd is … Waar zijn al die dagen naartoe??

Het weerbericht voorspelde serieuze vriestemperaturen voor de komende nacht, dus konden Kwik en Flupke weer eens gaan samenwerken om de bonsai-boompjes te prepareren voor de koude. Min vijf graden!! Allee!! Ik kan me zelfs niet herinneren dat we het zo koud gehad hebben tijdens de winter!!

Natuurlijk zijn alle bonai-boompjes al wakker geworden uit hun winterslaap en hebben ze allemaal fragiele baby-blaadjes en knopjes … dus we moesten dingen verzinnen om ze te beschermen …

Ze binnen in huis zetten was geen optie, omdat het verschil in temperatuur tussen binnen en buiten (zelfs als het niet vriest) te groot is en dan zouden sommige boompjes alsnog kapot kunnen gaan. (Dit klinkt heel slim van mij, maar ik herhaal gewoon de les die ik heb mogen aanhoren daarstraks toen ik voorstelde om de fragielste boompjes gewoon binnen in de living te zetten J)

Edus konden we ons alweer amuseren met het verzetten van kleine (maar oh zo zware!!) boompjes en hen bedekken met allerlei dekentjes en handdoeken (als dit allemaal hun niet warm zou houden, dan weet ik het ook niet meer hoor!) En we hebben het bonsaikot ook volledig afgesloten met 2 grote lakens, zodat de vries-dinges buiten zou blijven.  Fun, fun, fun !! NOT!! ;-) Zoals altijd wanneer wij samen moeten werken was dit stressy J

Hoe dan ook … bevroren vingers en overgevoelige zenuwen en protesterende ruggen later, konden we ons in huis gaan opwarmen en terug vriendjes worden ;-)

Zondag:23 maart 08

Mijn ventje was dolgelukkig dat er terug verwarming was, want hij was zowat aan het bevriezen in huis en kon het niet laten om grapjes te maken zoals “Waar is mijn muts, want ik ga gaan pitstoppen?” J, maar ikzelf heb er geen last van gehad … Mijn vapeurkes hé ;-)

En we zijn voor de afwisseling weer aan het snotteren en niezen en we bekijken de wereld weer met een glazige blik … yep, grieperig …

Zuske wou de ochtendwandeling wat spannender maken gisteren door voor de eerste keer de kleinste ook mee te nemen. Hoewel … kleinste … ze groeit als kool. Het klein bolletje wol is een lammetje geworden J

En ik … ik heb heel veel gelachen J De oudste woef die naar links wou gaan om haar ding te doen en de puppy die naar rechts wou gaan om haar ding te doen en zuske … wel die kreeg de nodige stretchoefeningen voor de armen J

Het wandelen op zich was ook wel amusant, omdat de puppy zo geïnteresseerd was in mijn woef en haar altijd probeerde de drijven alsof ze een schaap was … en ondertussen zuske en de oudste woef met haar meesleurend … Wanneer we op het stuk van de route kwamen waar mijn woef los mocht lopen, nam ze wraak en ging zij de puppy eens ronddrijven … en zo indirect ook ?? ;-)

De hondjes hadden zoveel plezier dat we besloten om ze te laten samen spelen bij zuske in de tuin. En dat ging goed … allee voor de hondjes dan toch J Als er buren waren die nog niet wakker waren, zouden ze dat nu wel geworden zijn van het lawaai dat de enthousiaste meisjes maakten ;-)

Hoe dan ook, toen we er zeker van waren dat alle buren wakker waren, was het tijd om te stoppen met spelen en om naar huis te gaan, want ik begon moe te worden J

Vandaag was het speeltijd op de open plek na de wandeling met de 3 vriendinnen in de sneeuw. Wat grappig was, het allereerste wat ze alledrie deden toen we op de open plek aankwamen na de wandeling was sneeuw eten J Maar daarna zijn ze er goed ingevlogen en hebben ze achter elkaar aan gezeten en aan hond-worstelen gedaan alsof hun leven ervan afhing J

Hmm …
Ik denk dat het zo langzaam aan tijd wordt om aan mezelf toe te geven dat het niet zo goed met me gaat de laatste tijd …
Het is raar, mijn dagen starten altijd fantastisch ’s morgens,
maar na mijn dutje in de namiddag voel ik me gewoon slecht en depri
en helemaal alleen in deze grote, slechte wereld
(als ik iets doe, doe ik het goed … remember??)
en dan gaat mijn lijfje nog meer protesteren en poef! … dipperdedippen …

Mijn ventje had een halve dag verlof vandaag en “wij zullen eens een babbelke doen vandaag” …
willen of niet … Hoe ik ook draaide of keerde, ik geraakte er maar niet onderuit …
* shoot, shoot, shoot*

Maar ik moet toegeven dat ik me nadien opgelucht voelde …
Ik kon vertellen hoezeer ik mijn kleine man miste
en dat ik hem terug wil en dat het zo pijn doet en dat ik me zo leeg voel
en dat ik zo jaloers ben op mijn ventje en de meisjes, omdat ik ervan overtuigd ben dat ze hem liever hebben dan mij
en dat onze kleinste niet zo knuffelig aangelegd is als mijn kleine man
en … en … en …

Kortom, heb me uiteindelijk eens goed laten gaan …

Nu ja … stapje voor stapje kruip ik uit mijn dipje …

Sinds het goed tot me doorgedrongen was dat ik mijn kleine man voorgoed kwijt was,

gingen mijn dagen met hoogtes en laagtes.

De ene dag voelde ik me super, de andere vele minder …

of alles gewoon op een en dezelfde dag, waarom ook niet?

En als het niet goed in het koppeke gaat, volgt het lijfje hé …

ik voel me een stijve, verkrampte zombie ;-)

Ik ben blij dat de wandel-vriendinnen me de tijd gegeven hebben om er zelf over te praten als ik er klaar voor was.

Ze zagen wel aan me dat het bij momenten niet zo goed ging,

maar ze hebben me laten doen en hielden me ondertussen ook wel in het oog en dat vind ik lief!

Ik besefte het eerst niet echt tot ze me afgelopen vrijdag zeiden dat ze blij waren dat ik terug kon lachen  oops

Dus het gaat langzaam aan terug wat beter …

Het heeft geen zin om mij te laten gaan,

ik moet een manier vinden om met mijn verlies om te gaan

en mag niet vergeten om rekening te houden met mijn “superlijf”.

aan de vrienden die ik serieus verwaarloosd heb:

Sorry!! Ik blijf de fout maken om me zo klein mogelijk te maken en weg te kruipen als het niet goed met me gaat …

Ik probeer wel hoor …

maar dan bedenk ik me altijd, omdat ik anderen niet wil lastigvallen met mijn gezeur.

Bibi wil altijd zelf haar plan trekken hé