Om het mezelf makkelijk te maken, antwoord ik altijd op de vraag wat cvs en fibro nu eigenlijk zijn met: “Simpel gezegd: ik ben altijd moe en heb altijd pijn. “ Gewoon omdat ik denk dat dit het makkelijkst te begrijpen is voor mensen die geen idee hebben wat dat cvs en fibro gedoe nu eigenlijk is. En ook omdat het niet altijd makkelijk is om te vertellen wat ik nu allemaal juist “heb” ;-) Omdat dat afhangt van moment tot moment, er zijn momenten dat ik het zelf allemaal niet begrijp (waarom ik nu dit of dat heb) en natuurlijk wil ik ook vermijden dat de persoon waar ik mee praat/schrijf zou denken “och arme sukkel toch”.

Natuurlijk is er wel wat meer mis met mij dan “gewoon” altijd moe zijn en altijd pijn hebben, maar meestal probeer ik toch te doen alsof ik ook “normaal” ben.

In zoverre dat gaat natuurlijk … mijn ventje ligt al in een deuk van het lachen door de combinatie “ik” en “normaal” in een zin J

Wat me doet denken aan een voorvalletje van een paar dagen geleden toen we ’s avonds samen de woef uitlieten. Mijn ventje toonde mij toen een narcis die in het wild groeide aan de overkant van de straat in het bos. Er zijn maar twee soorten bloemen die ik graag zie: meiklokjes en narcissen. Dus ik was door het dolle heen van de ontdekking van die ene narcis in het bos ;-) En zonder iets te zeggen stak ik over om die ene bloem van dichterbij te gaan bekijken. Na daar een tijdje gestaan te hebben vol bewondering voor die dappere enkeling, ging ik terug naar mijn ventje die me vroeg of het interessant was … “zo van plant tot plant … “ J, want hij had me al een paar keer geroepen en ik reageerde niet. (Ik had hem helemaal niet gehoord …)

Mijn hersencelletje hopt weer van hier naar daar … Waar had ik het over?

Ja! Heb mijn draad teruggevonden!

Ik denk dat het ondertussen wel al duidelijk is dat ik niet “gewoon” maar moe ben … Het moe zijn dat ik heb is iets anders dan gewone vermoeidheid. Het heeft niet alleen een invloed op mijn lijfje (dingen niet meer kunnen doen, onhandig zijn, wazig zien, wazig hoofd, draaierig zijn, duizelig en misselijk zijn), maar ook op mijn koppeke (een slecht geheugen, aandacht- en concentratieproblemen, doddelen). Bij gezonde mensen gaat de vermoeidheid over met rusten en goed slapen. Bij mij niet: ik ga uitgeput slapen en ik word ook opnieuw uitgeput wakker. 

Wanneer ik wakker word, lijkt het wel of mijn armen en benen van lood zijn en ik ben zo stijf als een plank. Ik die vroeger piep uit bed sprong, kan me de eerste minuten niet bewegen. Alsof er een gewicht op me drukt en me tegenhoudt. De pijntjes zijn er ook direct, overal. Alsof ik overreden ben door een vrachtwagen. En de ene dag ben ik aan het bibberen van de kou, de andere dag ben ik nat van het zweet. Ik moet me eerst oriënteren: Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Hoe laat is het? Is het dag of nacht? Hoe lig ik? Waar zijn mijn armen en benen? Die laatste twee zijn belangrijk om te weten hoe makkelijk of moeilijk het gaat worden om te bewegen en om me te concentreren op het bewegen tout court. En heel belangrijk: niet te veel met mijn ogen bewegen of ik word duizelig en draaierig en dan gaat het nog langer duren voordat ik kan rechtkomen. (Alsof mijn hoofd al die beelden niet kan verwerken en gewoon kortsluiting maakt.)

Wanneer mijn lijfje dan eindelijk terug naar mij luistert, probeer ik alles wakker te maken bij manier van spreken. Ik probeer dus te bewegen ;-)  En wanneer dat lukt, doe ik mijn stretchoefeningen. Opspannen en ontspannen van alle onderdelen van mijn lijfje. En als dat gebeurd is, haal ik eens diep adem en probeer ik recht te komen.

De ene dag gaat dit allemaal wat vlotter dan de andere dag, maar dat is het wakker worden en opstaan kort samengevat.

Dan strompel ik al bevend naar de kleine kamer. Eens ik recht ben heb ik “den bibber”. Niet van de koude, ik beef gewoon. Omdat ik nog niet stabiel genoeg ben en geen kracht heb, zit ik altijd voorover gebogen en leun ik met mijn ellebogen op mijn benen. Ik kan me gewoon niet rechtop houden. Ik heb altijd het gevoel dat mijn blaas op ontploffen staat wanneer ik opsta en uiteindelijk komen er dan een paar druppels uit, maar het voelt aan als liters immense opluchting J

Nog steeds strompelend, ga ik naar de keuken waar ik een tas warme nesquick probeer te fabriceren als ontbijt. Dat is altijd best spannend door mijn bevende handen J Ik moet me echt concentreren om het poeder in mijn tas te scheppen zonder morsen. Dan melk er al gutsend bijgieten, nog zo een uitdaging (J), even omroeren en dan in de microgolf. Terwijl mijn chocomelk aan het opwarmen is, heb ik de tijd om de melk in de koelkast te zetten en mijn gemors schoon te maken ...
Ping! Chocomelk klaar (J). Ik neem mijn tas uit de microgolf en probeer zonder te morsen, mijn tas met twee handen vasthoudend, naar ons bureau te gaan waar ik comfortabel kan gaan zitten op de bureaustoel (in vergelijking met een normale stoel) en ondertussen wat pruts aan de pioeter.

Eens ik goed wakker en wat gerecupereerd ben, ga ik naar de badkamer om mij op te frissen en mij om te kleden voor de ochtendwandeling.

Een superuitvinding zijn zo van die vochtige doekjes.  Ik gebruik zo’n doekjes om mijn gezicht “te wassen” en een andere soort om mijn lichaam op te frissen. Wanneer het wakker worden en opstaan ietsje vlotter gaan dan gewoonlijk (zo gemiddeld drie dagen per week), kan ik mezelf douchen in plaats van de vochtige doekjes te gebruiken. Op ‘vochtige doekjes’ dagen heb ik hulp nodig bij het “echt” wassen in douche of bad na de wandeling.

Wat ik aandoe hangt af van de pijntjes en mijn handigheid. Soms lukt het gewoon niet om mijn jeans dicht te krijgen (door mijn klungelige handen hé, niet door een te dikke buik J) en dan loop ik sexy te wezen in een jogging ;-) Gelukkig heb ik dat ondertussen al door voordat ik met mijn kleren worstel. Ik herinner me de momenten nog levendig dat ik uitgeput en buiten adem kleren moest omwisselen, omdat ik ze niet dicht kreeg. Vermoeiend om een jeans aan, terug uit en dan jogging aan te doen ;-) Dan tanden poetsen en als het nog gaat mijn haar borstelen. Maar meestal moet ik mijn haar borstelen skippen, omdat ik geen kracht meer heb in mijn armen en handen en dan zwijg ik nog maar van de pijntjes. Maar omdat ik meestal een muts of een pet draag voor de hoofdpijn, maakt dat toch niet zoveel uit.

En dan heb ik nog een halfuurtje om mij op te peppen om er zo “normaal” mogelijk uit te zien en om zo “normaal” mogelijk te doen tegen dat ik samenkom met de wandelvriendinnen.

Niet echt leuk? Bwah … Tuurlijk is het vervelend als je voordien piep was, maar ondertussen ben ik er aan gewend geraakt ... Het heeft geen zin om er te veel bij stil te staan en depri van te worden, want dat maakt het alleen maar erger. In de plaats daarvan probeer ik mezelf te entertainen met kleine wedstrijdjes te houden zoals:

Hoe lang duurt het vandaag om recht te komen? Wat doet er vandaag geen pijn? Zou ik vandaag tegen iets aanlopen als ik rondstrompel? De hoeveelste schep nesquick zal naast mijn tas vallen? J

Het lijkt wel of april voorbij gevlogen is!!

Gisteren was het nog maart en over een kleine week is het al mei. Waar zijn de weken van april naar toe?? Ja, ik ben een beetje verbaasd. Wel … zeg maar een beetje geschokt, want het lijkt wel dat ik een volledige maand gemist heb.

Wat is er dan met april gebeurd? (Even mijn notities erbij nemen …)

Wel … die is zo een beetje verloren gegaan aan uitzieken en slapen. Zoals werkende mensen van weekend naar weekend gaan, ben ik van ziek zijn naar ziek zijn gegaan met een paar zeldzame goede dagen tussen in die ik gebruikt heb voor ditjes en datjes met de meisjes, mijn ventje en het huishouden. Ik had dus niet veel tijd J

Aha … daar zijn mijn dagen van april dus naartoe gegaan. (Ik begin het te bevatten JJJ)

Het is nu zondagmorgen half vier en ik ben klaar wakker. Heb zitten te bedenken wat ik zou doen …

Wat best wel grappig is in mijn situatie. ’t Is dat ik me zo vol leven en bruisend van energie voel ;-)

Het is dus bloggen op de laptop geworden, want op die manier kan ik blijven liggen waar ik lig J Ben sinds de middag in een patroon verzeild geraakt van twee uur wakker en iets doen en twee uur slaap. De hele namiddag en avond dus en het is nu duidelijk voor mij dat de nacht er ook aan moet geloven …

De rest volgt nog, want dankzij mijn notities weet ik weer wat ik allemaal wou vertellen. Maar eerst dit al posten zodat jullie weten dat ik nog leef ;-)

De voormiddag was nochtans goed begonnen hoor. Ik ben voor de eerste keer in weken alleen gaan wandelen met de woef vanmorgen en het was gewoon zaaalig! Het was wel een beetje te fris voor mij, maar met de nodige winterspullen had ik er geen last van. En waar ik normaal gezien alleen maar tot in bos ga als ik alleen op wandel ben (kwestie van niet te ver alleen te gaan, ik moest maar eens vallen met mijn evenwichtsproblemen, maar ook gewoon: ik moet ook terug thuis raken), heb ik nu zowaar een klein toertje kunnen maken op de baan met langs een kant huizen tussen het groen en de andere kant het bos. Gewoon genietend van de frisse en verse ochtendlucht, het zonnetje dat hier en daar tussen de bomen piepte, de woef die heel ontspannen elk sprietje en takje besnuffelde en de Stilte ... Zalig om niets te moeten zeggen, zalig om niet te moeten concentreren op wat gezegd wordt, zalig om niet constant mijn woef tot de orde te moeten roepen omdat ze te hevig is in haar spel met de andere honden en haar frustraties uitblaft, geen voorbij rijdende auto’s … Haaaa … gewoon zalig dus.

En wat ook mooi was: op een gegeven moment waren onze tegenliggers een koppel eenden die al snaterend van de ene vijverachtige toestand in het bos naar de andere vlogen over de baan. Zou ik ook gedaan hebben hoor, vliegen tussen bomen door lijkt me echt niet praktisch J

Te laat dacht ik eraan dat dit een mooie foto zou geweest zijn. Toen de eenden terug in het bos verdwenen waren, dacht ik er pas aan dat ik daar een foto van had kunnen proberen te maken ;-)

Als ik zo alleen op wandel ben in de stilte en me dus op niets hoef te concentreren, kan ik mijn verwarde gedachten de vrije loop laten gaan. En ze springen echt van de hak op de tak hoor.

Van “het gaat echt wel vlot dat alleen wandelen” naar “Ai, krampen in mijn been”. Van “Zou ik langs de steile helling omhoog gaan of gewoon omdraaien” naar “De woef wil echt wel elk sprietje besnuffelen”. Van “Hé, ik lijk minder hijgerig als gewoonlijk wanneer ik de helling doe” naar “Laps, nu doen mijn knieën pijn” en “hé, een vogeltje”. Van  “Zou die hond er niet meer zijn, heb hem al een paar dagen niet meer gezien” naar “Wat jammer, sebietjes is de wandeling al gedaan”. Van “Oei, een fietser, woef bij mij houden” gevolgd door een trotse “ Cool! Gezien hoe die fietser goedkeurend en bewonderend knikte en zelfs zijn duim omhoog stak omdat mijn woef braaf ging zitten en bleef zitten totdat hij gepasseerd is” en “Mag ik niet vergeten te vertellen aan mijn ventje, want nu ben ik fier” Natuurlijk wel vergeten te vertellen, want ik denk er nu pas terug aan. Zou ik hem wakker maken?? J

Grappig eigenlijk: cvs hebben dus altijd moe zijn, maar niet kunnen slapen … Kan het nog ironischer? Ik ben te moe om te kunnen slapen. Het is ook wel hatelijk hoor: wakker te liggen als de beestjes en het ventje zo goed aan het slapen zijn. Ik hoor ze dus allemaal ademen, af en toe onderbroken door een snurkgeluid of een smakkend geluid … Vroeger voor ik ziek geworden ben, kon ik niet verdragen als mijn ventje voor mij in slaap lag. Dan kon ik gewoon niet in slaap raken. Dus maakte ik hem wel altijd “per ongeluk” wakker en dan kon ik met een gerust gevoel gaan slapen ;-) Maar nu … ‘k zal ze maar allemaal laten slapen.

Half zes: de poes is wakker geworden en heeft zich met haar slaperige kop tot bij mij gesleept. Even rekken en strekken en nu is het tijd voor aandacht. Mijn aandacht … en mijn volledige aandacht … Ik kan ze stil houden door met een hand letters in te drukken op mijn klavier en met mijn andere hand haar te strelen …

Natuurlijk is dat na een tijdje niet genoeg meer en ze wil al mijn aandacht. Misschien omdat ik per ongeluk al strelend mijn vinger in haar oor gestoken heb en ze zo gemerkt heeft dat ik nog iets anders aan doen ben?? J

En nu dat ze denkt dat ze mijn volledige aandacht heeft, wil ze natuurlijk eten en dan naar buiten gaan. Allee, ik zal maar toegeven, want de klagende miauwtjes volgen elkaar sneller op. En zo kan ik -wanneer ik dan toch op moet staan om het vliegenraam opzij te schuiven zodat ze naar buiten kan- tegelijkertijd nog eens gaan pitstoppen ;-)

Iets voor zes: de poes is buiten en ik heb het raam op een kier gelaten waardoor ze zich kan wurmen wanneer ze terug naar binnen wil komen. Ik voel me nog steeds draaierig … Ik ben door de living en naar de kleine kamer gestommeld alsof ik dronken ben … Maar dan zonder het “happy alles is mooi” gevoel … Ik voel me niet al te best en begin te moe te worden om letters te blijven indrukken. Ik ga nog eens proberen om te slapen … Heb gezien op de digitale televisie dat de Flintstones gaan beginnen. Mijn ogen worden zwaar … Laat ons hopen de rest van mijn lijfje ook, slaap lekker J

… klaarwakker … Tijdens mijn paar uurtjes slaap heeft de poes zich op mijn benen geïnstalleerd en is zij daar in slaap gevallen. Krampen … Voorzichtig probeer ik mijn benen (en de poes) te verleggen zodat ik wat beter lig. Als dat eindelijk gelukt is, bedenk ik wat ik vandaag zou gaan doen, want nu is het dag. Haha … alsof ik piep genoeg ben, het voelt aan alsof ik overreden ben door een auto, maar een mens mag fantaseren hè J

Hmm … Ik zal het maar op bloggen houden ;-)

Na de schitterende ochtendwandeling gisteren, ben ik naar de achterkant van onze tuin gegaan om te zien wat ik daar zou kunnen doen. Zo’n lekker weer, dat vroeg gewoon om een beetje in de tuin te werken. Met de nadruk op een beetje in mijn geval ;-)

Onze tuin is in mijn hoofd onderverdeeld in drie grote stukken. Er is het terras (vooral in functie van de bonsai boompjes), daarachter is er “onze pelouse” of gazon (nu ja … met jaren van rondrennen en spelen, bestaat onze gazon uit een mix van allerlei groene dingen in plaats van gras J) en daarachter is er dan onzen bos (de achterkant van de tuin dus, bestaande uit een deel waar het snoeihout ligt van vorig jaar en het andere deel met bomen … anders zouden we niet van “onzen bos” kunnen sprekenJ).

De idee is om het linkergedeelte van onzen bos (waar bijna geen bomen zijn) een beetje op te rommelen zodat onze woef de volledige linkerkant van onze tuin gaat kunnen gebruiken om te lopen en te rennen en dan kunnen we gras bij zaaien op de rechterhelft van onze pelouse. Wow … Was dat effe ingewikkeld om uit te leggen ;-)

Soit, voorzichtig begin ik zo een beetje te harken. De bladeren en takken van het snoeien van vorig jaar zijn ondertussen verandert in goede compost, en het harken gaat vrij vlot. Tot ik opeens iets zie wegspringen van onder de dikkere takken die nog niet vergaan zijn. “Onze kikker is terug!” dacht ik even, maar dan zag ik ginder en daar ook nog dingen wegspringen … “Amai, hebben wij hier een kolonie van kikkers of zo, of hoe heet dat veel kikkers bij elkaar?” ging door mijn hoofd. Omdat ik zeker niet per ongeluk een kikker wou spiesen aan mijn hark (ik weet het … Ik heb een grote fantasie, maar ge weet maar nooit, mijzelf kennende … J), ben ik een grote plastieken bloempot gaan halen. En heb ik me zitten amuseren met de kikkers te vangen en in de bloempot te zetten (met wat compost en bladeren), zodat ik ze zou kunnen verhuizen naar het ander deel van onzen bos. Ik heb er zes gevangen! Vier grotere en twee petieterig kleintjes. Vooraleer ik ze terug vrijliet heb ik er nog vlug een paar foto’s van genomen, zodat ik later kon opzoeken wat voor diertjes wij nu juist in onze tuin hebben. En dan heb ik ze terug laten lopen. Wel ja … springen ;-)

Natuurlijk was mijn kaars uit na het vangen en wegzetten van die kleine diertjes, dus heb ik mijn hark maar netjes terug weggezet en ben ik gaan rusten.

Later dan opgezocht wat wij nu juist hebben en blijkbaar zijn het bruine kikkers en een of andere pad. Dat laatste is een gok, want hij zag er echt wel anders uit dan de andere diertjes die ik weggezet heb.

Ik ga ervan uit dat die inspanningen een beetje te veel van het goede waren, want de rest van de dag was ik misselijk en duizelig. “Hallo-oo slimmeke!” ;-)

Maar het is eigenlijk verschrikkelijk, want je kan dus bijna niets anders doen dan liggen en proberen het  weg te slapen en hopen dat het weg is als je wakker wordt. Maar neen … Ik had een beetje pech ;-) Want vanaf toen is het patroon van twee uurtjes slapen, twee uurtjes wakker zijn begonnen …

En nu is het tijd om me te gaan klaarmaken voor de ochtendwandeling. Tot later …

April is dus zo een beetje aan mij voorbij gegaan met uitzieken en slapen. Eerst griepachtige toestanden, dan een paar dagen ziek vrij en dan kwamen de snotterige toestanden samen met geblokkeerde wervels en mijn heup die weer opspeelde. Wanneer ik dus aan april denk, denk ik aan koortsig zijn, snotteren, sniffen, hoesten en niezen en wervels… ;-) Maar gelukkig is dat ook alweer voorbij. Ik voel nog wel aan mijn pijnlijke klieren dat er ergens in mijn lijfje nog stoute beestjes zijn, maar ik kan terug beter functioneren en het is fantastisch dat ik mijn smaak- en reukzin terug heb.

En toen ik dan terug kon ruiken had ik toch wel de pech dat mijn ventje bezoek had van iemand met een te sterk parfum zeker … Ik merkte het van zodra de persoon een voet binnen gezet had en onmiddellijk werd ik ziek. Letterlijk ziek … Misselijk, duizelig, draaierig, heel pijnlijke klieren, barstende hoofdpijn en ik voelde me zwakker worden met de minuut.

Dilemma: Hoe zeg je dat tegen iemand die je niet kent? Voor de mensen die ik ken is het vrij eenvoudig, als ik overgevoelig ben en er word een bezoekje gepland dan geef ik een hint. Maar iemand die je niet kent en zo sterk ruikt dat je er letterlijk ziek van wordt … Je kan toch niet tegen een persoon die je niet kent zeggen dat die persoon je ziekt maakt?

Ik dacht een oplossing voor mijn probleem gevonden te hebben door mijzelf naar buiten te slepen …Eerst nog pet en zonnebril opzetten en dan naar buiten, naar de frisse, zuivere lucht … haaa … Maar ik kon niet lang buiten blijven doordat ik zo zwak was en de zon maakte mijn hoofdpijn nog erger.

Tweede plannetje: ik stuur discreet een berichtje naar de gsm van mijn ventje … En wat zegt die idioot dan?? “Als het dringend is zullen ze wel bellen, ik ben nu bezig.” Terwijl ik ondertussen in stilte aan het uitschreeuwen was dat hij dat berichtje NU moest lezen ;-) En ik was ook wel heel lastig dat hij zijn gsm niet bekeek, maar ik kon toch moeilijk ruzie gaan maken over een berichtje hé.

Uiteindelijk na een paar duidelijk niet mis te verstane hints van mij heeft hij zijn bezoek mee naar buiten genomen naar de bonsai en is hij daar blijven praten met zijn bezoek. Oef, het ergste was toch al uit de living … En dan is zijn bezoek vertrokken zonder al te lang binnen te blijven plakken.

… Het heeft nog uren geduurd voor de geur uit de living en mijn systeem was en mijn hoofdpijn wegebde en voor de rest van de dag was ik een wrak.

Natuurlijk heb ik ondertussen ook wel al wat andere probleempjes gehad. We willen niet supergezond zijn en ons gaan vervelen hè JJJ Zo heb ik bijvoorbeeld mijn handen heel hard pijn gedaan niet zo lang geleden door proberen een pakje klaargemaakte groentjes uit de diepvries te nemen. Helaas voor mij zat het zakje vastgevroren in de schuif (zo een schuif in rooster vorm, dus allerlei “gaatjes” in). In de garage bevindt het aparte vriesvak aan mijn koelkast zich onderaan, dus ik stond daar een beetje voorover gebogen en probeerde mijn groentjes uit de schuif te krijgen. Om meer kracht te zetten, gebruikte ik mijn twee handen en zat ik daar als een idioot aan dat pakje groenten te trekken en plots schoot dat pakje los uit de schuif, maar omdat ik zo hard aan het trekken was, schoten mijn handen naar omhoog en sloegen ze heel hard tegen de bovenkant aan de binnenkant van het vrieszak en ik viel achterover … Niet vragen hoe hard ik daar wel aan het trekken was hè J Maar amai, deed dat pijn!! Het eerste half uur kon ik mijn handen gewoon niet gebruiken door die verschrikkelijke pijn van de smak. Snugger als ik was probeerde ik mijn handen onder koud water te houden (het grootmoeder’s trucje om pijn weg te nemen en te vermijden dat je zwellingen of blauwe plekken krijgt) en wel … Dit is dus absoluut geen goed idee als je fibro hebt J Voilà seh, ik heb weer eens iets nieuws bijgeleerd ;-) Nu kan ik er natuurlijk wel mee lachen, maar heb toch een kleine week last gehad van mijn handen. Mijn ventje probeerde me ook iets bij te brengen: “Ik denk dat je nu zo een beetje een idee hebt hoe het voelt wanneer je iemand met je vuist op zijn gezicht slaat J” … Hmm … Echt iets wat ik wilde weten ;-)

De paashaas heeft mij een elektrische grasmachine gebracht. Hmm … een grasmaaier … Ik geef toe dat dit niet onmiddellijk hét cadeau is wat je van de paashaas wil krijgen, maar het is beter dan zeg maar een busje dreft of zo, niet? J Neen, het is niet dat ik al ooit een busje dreft als cadeau gekregen heb, ik ben hier aan het proberen de dingen in het juiste perspectief te zien ;-)

Soit … Ik heb nu dus een elektrisch “grasmasjien” … Ik weet wat te doen de komende tijd ;-) En natuurlijk, toen ik mijn grasmachine juist had deed het niets anders dan regenen J Wat wil zeggen dat curieuzeneuze ik die graag dozen opent (zelfs als ik weet wat erin zit J) en graag dingen die uit een doos komen uittest, moest wachten tot het weer beter was. Deed me denken aan vorig jaar toen ik mijn blitse, blauwe rubberen laarzen gekocht had om te gaan wandelen en er maar geen regen kwam om ze uit te testen …Ik heb toch echt wel geen chance hè JJJ

Allee ondertussen natuurlijk wel, want het was zalig weer hier de voorbije week ;-) En ja hoor! Met de hulp van mijn ventje mijn nieuw speeltje kunnen uittesten J Je kan komen golven op onze “pelouse” JJJ

Over nieuw speeltje gesproken: Ik heb zo een hightech gsm toestel met touch-screen gewonnen. Al die moderne gsm snufjes interesseren mij niet zo, ik ben meer dan blij met mijn huidig museumstuk dat ik door en door ken (als ik maar kan bellen in nood en berichtjes sturen), maar die blitse gsm heeft een fototoestel. En wat voor een!! Voor iemand die al een paar fototoestellen gehad heeft, was dit wauw!

Ik heb dus geen nieuwe gsm, maar ik heb een nieuw digitaal fototoestel en alles en iedereen in mijn buurt heeft dat geweten J Op goede dagen ben ik een paparazzi JJJ

Soms ook wel op minder goede dagen hoor ;-) Kijk, wat ik heb is vervelend ...  De ene dag kan ik iets doen, de andere dag ben ik een wrak en kan ik bijna niets doen. Ik moet overal rekening mee houden, maar vooral met de hoeveelheid energie die ik heb elke dag.

“En ‘t is gene vette ;-)”. Het is moeilijk om de grenzen van mijn hoeveelheid energie te bewaken. Zelfs als je al jaren ziek bent kan dat nog erg moeilijk zijn. Je wil zoveel doen, maar je kan zo weinig. Dus als ik dan eens een goede dag hebt gebeurd het wel eens dat ik me daarin laat meeslepen en dan moet ik dat daarna bekopen met dagen (of zelfs weken) rust. Of nog erger, zo’n terugval waarbij mijn “normale energie” nog lager is dan gewoonlijk. Niet alleen omwille van het uitgeput zijn, maar ook omdat mijn pijntjes dan heviger zijn.

Kortom: Als ik teveel doe, voel ik het daarna wel. Tja … eigen schuld dikke bult zeker?? Elke dag moet ik dus keuzes maken. Soms ‘kies’ ik dan voor meer pijn om toch dat ene ding te kunnen doen …

Deze week besefte ik pas echt wat voor effect te moe zijn en te veel pijn hebben, kan hebben op mijn hersencelletje. Ik was nogal verstrooid en niet een klein beetje, hallo …

Zo moest ik een paar papieren binnen brengen bij onze verzekeringsagent en nog een blad aftekenen … “Hoe gaat dat ook alweer, mijn handtekening zetten?” Ik wist gewoon niet meer hoe mijn handtekening eruit zag, laat staan dat ik me nog kon herinneren hoe die te zetten … Ik stond daar maar met een balpen klaar in mijn hand … Hard na te denken, héél hard ;-) En dan herinnerde ik het me weer.

Daarna water gaan bestellen bij de brouwer. Voor een paar euro meer, brengt de lieve man mijn bakken Spa aan huis en draagt hij de volle bakken naar binnen waar hij ze op hun plaats zet. En om het mezelf makkelijk te maken vroeg ik of hij ook kleine plastic flesjes Spa kon brengen, terwijl ik ze aanwees, voor mijn ventje om mee te nemen naar het werk. Yep, wij zijn Spa-drinkers ;-) De volgende dag tijdens ons babbelmoment vroeg mijn ventje of ik me misschien niet vergist had in de grootte van zijn Spa flesje … Want toen hij tijdens de pauze zijn flesje water op tafel zette, begon iedereen met zijn babyflesje Spa te lachen en grapten ze of hij voor een keer zelf boodschappen gedaan had J En het is dus waar … nu pas zie ik dat er in het groot Spa Kids op de verpakking staat JJJ

Ik heb ook problemen gehad met een bad te laten vollopen. Ik wist niet meer hoe ik water uit de kraan kon laten lopen … Heb daar zitten prutsen aan het topje dat je omhoog moet trekken om water uit de “telefoon” te laten lopen (kan me niet meer herinneren hoe dat spul nu ook alweer heet) en toen dat niet lukte zat ik aan de knop om het water te laten weglopen te prutsen, want ik kon me echt niet voorstellen dat ik dat hendelding moest omhoog doen om water in bad te krijgen. Om water te krijgen moet je toch aan een kraan draaien?

Dan moet je dus weten dat wij al jaren geen draaikranen meer in de badkamer en de keuken hebben. Wij hebben eigenlijk nooit draaikranen hier in huis gehad sinds wij hier wonen en dat is toch wel al een goede negen jaar ;-) Onze kranen bestaan uit een ding (hendelding dus J)dat je omhoog doet en dan loopt er water uit de kraan en als je dat ding terug naar beneden doet stopt het …

Daarnaast waren er ook de “klassiekers” zoals sleutels kwijt zijn en die uiteindelijk een paar dagen later in de koelkast terug vinden … Of ik moet iets hebben, ik ga naar de kast waar ik me dan afvraag wat ik ook alweer moest hebben …  “Ha ja, een zakdoek.” en ik open de handdoek kast. “Wat moet ik hieruit hebben? Ha nee, niks …” en dan herinner ik me de zakdoek en open ik gelukkig de juiste kastdeur. Het vertellen gaat natuurlijk vlugger dan het in werkelijkheid gebeurde, want na een half uurtje was mijn ventje komen kijken wat ik in de badkamer aan het doen was, omdat ik zo lang wegbleef ;-)

Maar ik zou toch wel moeten proberen het allerbelangrijkste te onthouden wanneer ik verstrooid ben en dat is BLIJF WEG UIT DE KEUKEN. De keren dat ik me verbrand heb of in mijn vingers gesneden heb, waren niet te tellen deze week ;-) En dan zwijg ik nog maar over de dingen die ik gebroken of laten vallen heb J

En ondertussen is het al acht uur geworden … hoofdpijn komt op, tijd om te stoppen voor vandaag.