Oei, ik zie dat ik weer eens serieus achterloop met vertellen…

Eind van de week ga ik op controle bij de huisarts en hoop ik dat hij wat papierwerk voor me heeft.

De “uitslag” en bespreking van de fietsproef die ik begin juni gedaan heb en dan zijn er ook nog de verslagen van de mensen van Pellenberg over het volgen van de revalidatie.

Eens ik die verslagen allemaal heb, kan ik meer vertellen over de fietsproef en de allerlaatste keer dat ik naar Pellenberg geweest ben. Kwestie van alles op een rijtje te hebben

Ik heb ondertussen ook een reumatoloog in de buurt gevonden, dus een van de volgende dagen kan ik een afspraak maken en gaan we de dingen eens laten nakijken

Wat ik wel al kan vertellen is dat het er naar uitziet dat er een verloren puzzelstukje gevonden is !!

De laatste keer dat ik naar Pellenberg geweest ben, hebben ze me verteld dat ik hypermobiel ben en een instabiel bekken heb. Hypermobiel zijn, wil gewoon zeggen dat ik té soepele gewrichten heb. Mijn gewrichten bewegen dus verder dan de gewrichten van een normaal persoon. Een paar voorbeelden: als je je hand plat op tafel legt, moet je eens proberen je pink naar omhoog te brengen. Ik krijg mijn pink in een hoek van 90° omhoog terwijl mijn hand plat op tafel ligt. Ik kan nu ook nog altijd voorover buigen en met gestrekte benen tegen elkaar mijn handen plat op de grond zetten. Ik dacht altijd dat dat kwam omdat ik, ondanks alles wat men tegen me zei toch geen “stijve plank” was, maar in tegendeel soepel. Blijkt nu, dat mijn knieën eigenlijk een beetje naar achteren buigen … En neen, niet zo extreem als een flamingo, ik ben geen weirdo
Hee !! Ik had ballerina moeten worden !!

En omdat het bekken ook een gewricht is …

De kinesist had me vroeger al eens gezegd dat ik een  superbekken heb om kinderen op de wereld te zetten. Als we alleen focussen op het bekken hé, even niet verder kijken naar de staat van mijn rug en de rest van mijn lijfje. Maar natuurlijk hangt het krijgen van kinderen niet alleen af van hoe het bekken zich gaat gedragen op het moment zelf, eens het kindje erdoor is zou het een ramp zijn voor mijn bekken … en de rest van mijn lijfje …

En raad eens??!!  Yep, dit is ook een syndroom  Ik kan niet meer op de juiste naam komen, maar blijkbaar is dit nieuwe syndroom dat erbij gekomen niet echt nieuw, want het is een erfelijk iets.

Ik moet wel zeggen dat ik het wel altijd een beetje vreemd gevonden heb dat andere mensen bepaalde dingen die ik wel kan, niet kunnen. Ik vond hun eigenlijk de ‘abnormale’, terwijl het eigenlijk dus omgekeerd is

Natuurlijk is het hebben van té soepele gewrichten nu ook weer niet goed hé. Omdat de gewrichten té soepel zijn, kunnen ze soms onstabiel zijn, waardoor je dus vatbaarder kan zijn voor kwetsuren. Ik heb ergens gelezen dat omdat mensen hypermobiel zijn, ze niet altijd doorhebben dat ze hun gewrichten te veel belasten, daardoor kunnen de dingen rond de gewrichten ook belast worden en krijgen sommige mensen fibromyalgie. Zou dat nu de ‘missing link’ kunnen zijn bij mij ??

Mijn ventje heeft een nieuwe hobby. Nu ja hobby, het begint meer op een verslaving te lijken dan op een hobby  Hij behoort sinds een tijdje tot de World of Warcraft-familie. World of Warcraft (WoW) is een computerspel dat je online speelt. Veel ken ik er niet van, maar mijn ventje amuseert er zich rot mee en dat is uiteindelijk het belangrijkste. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd zo.

Hij speelt vooral ’s avonds als ik bijna aan het slapen ben en omdat hij geen licht wilde aandoen om mij te laten rusten, zat hij bij momenten dus echt wel zeer voorover gebogen over het toetsenbord. Ik kreeg er bijna pijn van aan mijn rug om hem daar zo bezig te zien …

Dat kon natuurlijk niet blijven duren, dus op een betere dag begin juli, ging bibi het bureau eens aanpakken zodat mijn ventje toch wel een betere houding zou hebben als hij achter het scherm zit.

Tja … en je kent dat wel hé, je begint met 1dingetje te veranderen en voor je het goed en wel door hebt, heb je alles gewoon van plaats veranderd en aangepast

Tegen het einde van de namiddag toen ik eindelijk tevreden was met het resultaat, toch maar even op “safe” spelen en testen of de computer nog wel werkt. (Ik had dus echt wel letterlijk ALLES veranderd en moest daarvoor kabeltjes uittrekken en weer insteken J)

En laps hé, het computerscherm vertelde me dat er problemen waren met het toetsenbord. Nu ja, problemen … de computer was ervan overtuigd dat er gewoon geen toetsenbord aangesloten was !!

Ik als een echte IT-er dingen zitten nakijken en de kabeltjes herstoken en dergelijk, maar de computer bleef volhouden dat er geen toetsenbord was! Ik begon al echt wel een hekel aan onze computer te krijgen.

Er zat dus niets anders op dan toch maar even een belletje te doen naar een vriend van ons die een “echte” IT-er is … Ik vertelde wat het probleem was en hij vroeg me of ik zeker was dat ik het toetsenbord op de juiste plaats had aangesloten op de computer. “Natuuurlijk” zei ik heel overtuigd en een beetje geïrriteerd. “Wat denkt hij niet” dacht ik nog wel bij mezelf, “Ik kan toch wel zoiets simpels als een toetsenbord aansluiten zeker”. Ik was er toen nog altijd van overtuigd dat het probleem “ergens” lag aan het feit dat het een draadloos toetsenbord was en dat er misschien iets mis was met het signaal. Soit, na het resetten van het signaal nog altijd geen leven in het toetsenbord, dus de vriend ging wel even langskomen om te kijken wat het probleem was.

Terwijl ik aan het wachten was op onze vriend, zat ik een beetje te prullen met de muis van de computer en ik vond dat de kabel van de muis zo kort was. Ik terug naar de computer gekeken en bleek dus dat ik me vergist had van muis en toetsenbord en als een echte het kabeltje van de muis had zitten hersteken in plaats van het kabeltje van het toetsenbord.. “Verdorie, het is toch niet waar hé !!” … maar het was wel waar Nadat ik de kabeltjes van plaats veranderd had bleek onze computer het toetsenbord ineens gevonden te hebben … ik kon mezelf wel tegen mijn hoofd meppen

Ikke dus teruggebeld naar onze vriend en gezegd dat het toetsenbord toch wel terug werkte en dat hij dus niet meer langs hoefde te komen. Mijn ego kon het echt niet aan om te bekennen dat het inderdaad wel aan de plaats van aansluiten gelegen had, dus maar mooi gezwegen voor de rest

Toen mijn ventje ’s avonds thuis kwam en de nieuwe setting van ons bureau uitprobeerde, was hij blij met het resultaat. En ik ook, want hij zat nu toch wel in een vele betere houding aan de computer

Later zei hij me dat er geen klank was. Shoot hé !! Bibi als een echte over het bureau gaan hangen om aan de achterkant van de pc te geraken om nog maar eens te gaan prullen met kabeltjes om dat vlug te fixen …

Ter info: Omdat ik alles zodanig van plaats veranderd had, had ik 2 opties om aan de achterkant van de computer te geraken … Ofwel alle kabeltjes terug uittrekken en de computer opzij zetten, ofwel over de bureau hangen en no way dat ik alle kabeltjes nog eens ging uittrekken

Enfin, ik hang daar op ons bureau en een beetje uittrekken en nog een beetje uittrekken om aan die verd**** kabel van de boxen te geraken en dan knapte er opeens iets in mijn schouder … Auch !! Amai !! Dat deed echt wel pijn !! Het lukte me nog net om van het bureau te kruipen (ik hing daar echt wel in een idiote positie bedenk ik nu terwijl ik dit schrijf ) en terwijl ik me op de grond liet zakken knapte er terug iets in mijn schouder op exact dezelfde plaats en voelde het aan alsof ik ging flauwvallen.

Geloof me, ik heb het een heeel tijdje rustig aan gedaan

Nadat mijn schouderprobleem terug in orde was, ging het een tijdje eigenlijk vrij goed. Ok, zoals gewoonlijk was ik moe en had ik pijntjes en ging de eene dag wat beter als de andere ...   Wat in mijn geval dus wil zeggen dat het eigenlijk vrij goed gaat  Ik heb het al veel slechter gehad.

Maar dat kon natuurlijk niet blijven duren hé …

Halverwege juli op een late zaterdagnacht (of vroege zondagmorgen, hangt af van hoe je het bekijkt J) wordt ik wakker door onze kleinste (kat) die buiten op het terras een zeer sadistisch spelletje aan het spelen is met een muis. Wij slapen nog altijd beneden in de living en nu het beter weer is, is het schuifraam naar het terras altijd een beetje open zodat de katten in en uit kunnen wanneer ze willen.

Maar dat wil niet zeggen dat onze slaapkamers niet gebruikt worden hoor  De katten hebben elk een bed uitgekozen om op te slapen, dus de slaapkamer en de logeerkamer worden wel degelijk gebruikt

Tegen dat ik buiten geraakt was, zag ik dat het muisje nog amper in leven was , dus liet ik het aan haar over om het muisje uit zijn leiden te verlossen. Ik ben het gewoon met onze kleine man dat als de muis nog ok is, ik ze wegneem en ergens anders vrijlaat, is ze niet ok laat ik het over aan hem om het muisje dood te doen, wat ook altijd onmiddellijk gebeurd.

Dit was dus niet het geval met ons kleinste … Ze bleef maar verder sadistisch doen met dat arme muisje… Er zat niets anders op dan dat muisje weg te nemen en zelf uit zijn leiden te verlossen. En daar heb ik het toch wel heel moeilijk mee gehad. Niet met het feit dat ik dat sukkeltje geholpen had, ik denk dat ik me veel slechter zou gevoeld hebben, moest ik het laten leven hebben en verder laten afzien hebben. Maar omdat ik zelf een diertje uit zijn lijden heb moeten verlossen …Dat is niet iets wat ik elke dag doe ...

Ik heb heel veel zorgen aan mijn hoofd omdat het niet goed gaat met onze kleine man.
Hij heeft last van blaasgruis, kleine kristalletjes die zich in zijn blaas vormen en zijn blaas beschadigen. Hij heeft veel pijn gehad en problemen met het plassen (er kwam bloed bij). Na een spoedbezoek bij de dierenarts is hij een beetje beter, hij moet nog een paar weken een ontstekingsremmer nemen en hij heeft nu een speciaal dieet.

Dat speciale eten moet ervoor zorgen dat de chemie van zijn urine veranderd zodat de kristalletjes letterlijk wegsmelten en wegblijven. En laat me stellen dat hem die speciale voeding doen eten een confrontatie is tussen koppig en koppig.
Uit pure frustratie heeft hij al eens een keer serieus uitgehaald naar mijn ventje, hij heeft ons ook al echt letterlijk zitten uitdagen door op een paar uur 4 (vier !!) muizen naar binnen te brengen en die los te laten in de living. Allemaal tijdens de nacht, want dan hebben zijn protestacties meer effect  En hij werkt zijn frustraties ook uit op ons kleinste. Komen bedelen voor iets lekkers bij ons, niet krijgen wat hij in gedachten had en patat! De kleinste krijgt een mep.

Sinds een paar dagen vermoed ik dat wij aan de winnende hand zijn …
Hij eet het speciale eten, weliswaar alleen maar nadat ik hem eerst een paar brokjes met de hand geef, maar hij eet het nu dan toch.

Hoewel … als hij de kans ziet, hij toch liever iets anders wil binnenwerken. Hij heeft de laatste tijd ook interesse in het eten van onze hond en een paar dagen terug vond ik hem terug met zijn hoofd tussen restjes gekookte aardappel. Probeer je maar eens serieus te houden tegen een kat wiens snoet vol stukjes aardappel is

Wat het echt frustrerend maakt voor ons, is dat de kleinste verzot lijkt te zijn op die dieetvoeding … Waarom kan onze kleine man er niet verzot op zijn ??!! Aanvankelijk probeerden we haar er zoveel mogelijk van weg te houden, maar uiteindelijk heb ik met de dierenarts gecheckt of het kwaad kon als zij dat at en blijkbaar niet, dus krijgt ze het ook maar. En ik hoop dat onze kleine man haar voorbeeld gaat volgen … Wel een kostelijke zaak … Je moet een € 15 per kat per week tellen, maar het is voor zijn gezondheid hé.

Toen ik bij de dierenarts was met onze kleine man zei ze ook dat ze een ruis aan zijn hart hoorde.  Ik moest me daar nu nog geen zorgen over maken, we moeten ons eerst focussen op zijn blaasproblemen, maar het moet wel opgevolgd worden. Het kan zijn dat een hartklep niet goed afsluit of niet goed werkt.

We hebben het hier dus wel over mijn baby hé !! Een mens zou zich voor minder al zorgen maken.

Ik probeer om er zo rustig mogelijk onder te blijven, maar beseffen dat hij waarschijnlijk niet zo lang bij ons gaat blijven als eerst gedacht, maakt me bijna gek. De realist in mij zegt dat ik rustig moet blijven en elke dag als een geschenk zien, meestal lukt dat wel …
Tenzij ik soms op een harde manier geconfronteerd wordt met dat wat ik niet wil horen. Iemand zei koudweg tegen me
"Tja, dan weet je dat hij geen 20 jaar gaat worden hé.” , zulke dingen kan ik dus best wel missen …

Omdat ik me zorgen maak om mijn kleine man en omdat ik intensief bezig geweest ben met voor hem te zorgen, ben ik nu vrij dicht tegen het einde van mijn krachten. Ik ben zooo moe, ik zou zo graag eens een nachtje willen doorslapen, en goed doorslapen, maar het lukt niet. Te veel aan mijn hoofd …

Maar daarnaast zijn er gelukkig ook wel goede dingen hoor.
Sinds een paar weken spreek ik af met een lieve vrouw uit de straat waar ik woon die ook een hond heeft om samen met onze honden te gaan wandelen. De wandeling is natuurlijk vrij kort, aangepast aan mijn kunnen, maar we gaan naar een open plekje in het natuurgebied hier vlakbij waar we onze meisjes kunnen loslaten zodat zij kunnen ravotten en spelen.
Het doet zo goed om de interactie te zien tussen onze meisjes en ze te zien spelen als echte honden.
En ondertussen leren de vrouwen elkaar ook beter kennen en lachen we heel wat af tijdens onze gesprekjes.

Genieten van de kleine dingetjes hé, dat probeer ik te blijven doen !!

Ken je Murphy en de wet van Murphy? Als er iets verkeerd kan gaan, zal het ook verkeerd gaan? Wel, ik denk dat Murphy ervan uitgaat dat hij mijn beste vriend is. Of ik daar nu mee akkoord ga of niet

Het zijn dus de dagen van de ongemakken …

Het begon met een insectenbeet aan mijn wijsvinger … Kort na de beet was mijn vinger zo opgezwollen dat ik hem niet meer kon plooien en het leek wel alsof ik constant naar iets aan het wijzen was met een klein, dik worstje dat elk ogenblik zou openspatten  Gelukkig na een dag of 2 begon mijn vinger weer te “vermageren” en heb ik terug een normale wijsvinger.

Een paar dagen daarna een beet op mijn ooglid. Gevolg, een lodderoog zo gezwollen en halfdicht alsof ik er een mep op gekregen had. Het zag er zo jakkes uit dat ik van mezelf verschoot telkens ik in de spiegel keek  Het heeft wat langer geduurd eer ik de wereld terug deftig met twee ogen kon zien, maar dat is gelukkig dus ook wel weer goed gekomen.

Dan was het tijd voor een "echte" blooper  Toen ik het brood uit de broodoven haalde, kwam ik toevallig met mijn onderarm tegen de bakvorm … Auch !! Een vrij grote brandvlek op mijn onderarm, die nu met de nodige zorgen nog aan het genezen is.

Eergisteren verkeerd gelegen tijdens het slapen, lap … een stijve nek. Hmm… nu begint het stilletjes aan toch wel genoeg te worden

En vandaag een verkeerde beweging gedaan omdat ik ‘voorzichtig’ wou zijn door mijn stijve nek  Nu heb ik er dus een geknelde zenuw in mijn rug erbij gekregen. Dat is het minst leuke van alles wat me de voorbije dagen overkomen is. Met elke beweging die je maakt, gaat er een pijnscheut door je lichaam.

En dan ben ik nog vergeten te vertellen dat 2 weken terug toen ik voor het eerst sinds lange tijd terug zelf met de fiets naar het dorp ben gereden, ik gestoken ben geweest door een wesp in mijn hand. Amai !! Dat deed ook echt wel niet goed hoor !! Niet wetende hoe ik daarop zou reageren (moest het dus nog niet duidelijk zijn, ik ben overgevoelig aan insectenbeten J), ik dus de dichtstbijzijnde apotheek binnen voor een of ander wondermiddel. De plaats waar ik gestoken was, was de hele week gezwollen en piijnlijk, maar voor de rest gelukkig niets gebeurd

Ik ben nu dus een heeel braaf meisje dat in de juiste houding op haar laptop zit te tokkelen

Ohw … ik zie dat het tijd is om mijn supersoap te zien J Tot een volgende keer !!

Vrijdagnamiddag dus op controle bij de huisarts geweest. En ik heb het verslag van Pellenberg hier voor me liggen.

Maar eerst wou de dokter zelf ook eens kijken hoe het nu met mijn rug gesteld is. Tja … nog steeds een pijnlijke zaak hé ;-)

Volgens de kinesist is er “iets” verkeerd geschoten in mijn rug als reactie op mijn houding omwille van de stijve nek. En als er iets uitgeplopt is in mijn onderrug duurt het meestal niet lang vooraleer dat dan ook een reactie veroorzaakt in mijn linkerheup. Lees, ik waggel dus weer eerder rond ipv te gaan

De kinesist heeft al de eerste stappen gezet om het “uitgeplopte” terug op zijn plaatste krijgen, maar omdat mijn lichaam zo soepel is, is dat niet zo evident. “ Arrghh! Ge bent zo verdomd soepel hé!”    Hij moet meer moeite doen en verder doorbuigen dan bij een ‘normaal’ persoon en natuurlijk begint het dan pijn te doen op een andere plaats. Mijn lichaam wordt niet graag meer geforceerd … Probeert de kinesist een wervel op één plaats terug op zijn plaats te zetten, plopt er wel ergens anders een wervel eruit als protestactie. Hij moet het dus voorzichtig en met kleine stapjes doen, zodat hij geen extra druk veroorzaakt op een andere plek van mijn lichaam.
Ik moet met fluwelen handschoenen aangepakt worden, om het met zijn woorden te zeggen

Het onderzoek bij de dokter begon al goed … “Plaats je voeten bij elkaar.” “Amai, je hebt wel een groot verschil tussen jouw linker- en rechterheup hé!”

En dan zijn het de gewone dingen zoals buigen in alle richtingen en waar doet het pijn… “Doet het pijn als ik hier druk?” vragen terwijl ik ineen krimp bijvoorbeeld … Hmm, wat denk je??!!

Ik herinner me trouwens nog de eerste keer dat de dokter mijn rug zag (ik heb een tattoo in de lengte op mijn ruggenwervel halverwege mijn rug naar beneden) ... Men verwacht dat niet te zien bij mij en hij blijkbaar zeker niet, en hij had zich juist verzoend met de tattoo op mijn enkel en mijn buik ;-) Trui naar omhoog en dan zag hij blijkbaar mijn tattoo en viel hij stil voor een paar seconden

Anyway … We hebben dus geconcludeerd dat ik een probleem aan mijn rug heb 
Ik moet een fotootje laten maken en laten berekenen hoe groot het verschil nu is tussen links en rechts in mijn bekken, om te bekijken of we daar iets aan zouden kunnen verbeteren (eventueel met een aangepast zooltje) in de hoop dat er niet zo vaak meer geplopt gaat worden in mijn onderrug.

Het bezoek naar de reumatoloog ga ik dus nog wat verder opschuiven, eerst mijn rug …

Ik wist al op voorhand dat mijn fietsproef beter was gegaan dan de vorige keer.
Heel eenvoudig, ik had nu iets meer dan 5 minuten kunnen blijven fietsen, terwijl ik de eerste keer nog geen minuut gehaald had

Bij de fietsproef krijg je allerlei draadjes opgeplakt op je bovenlichaam waardoor je verbonden bent met een computer  en krijg je een mondstuk in je mond geduwd en wordt je verondersteld er voor te gaan. Elke minuut wordt de weerstand verhoogd, dus hoe langer je fietst hoe harder je moet trappen om vooruit te raken. Je wordt verondersteld aan 60 toeren per minuut te raken. Dus je zit daar te loenzen boven dat mondstuk uit om dat getal in ’t oog te houden en proberen nog harder te trappen als je ziet dat dat getal onder de 60 gaat.

Aan de hand van die gegevens wordt dan je inspanningscapaciteit berekend. (rekening houdende met leeftijd en geslacht) De mijne is nu 43% , vorige keer 28%, dus ik ben erop vooruit gegaan. Maar als goede cvs-er zou ik toch wel naar 75% moeten gaan …
Ik heb dus nog wel een eindje af te leggen.

“Het maximale energieverbruik dat over een periode van 8 uur kan volgehouden worden, is 1.3 Mets.
Dit komt overeen met activiteiten zoals aanschuiven in een rij en zittend lezen.”
De dokter zag er ook de humor van in, “Dan is het wel normaal dat je moe bent als je eens naar het dorp fietst hé J”

Na de fietsproef had ik afgesproken met een collega-cvs-er van Pellenberg die ook moest komen fietsen en we zijn samen iets gaan drinken en we hebben er lustig op los gebabbeld. Ik vond het leuk om samen gedachten uit te wisselen en te kletsen over ditjes en datjes en elkaar beter te leren kennen. Zeker voor herhaling vatbaar

Eind juni werden we dan voor de allerlaatste keer in Pellenberg verwacht voor een individueel gesprek om onze resultaten te bespreken.
Het voelde bijna aan als je rapport krijgen. We zaten allemaal een beetje zenuwachtig bij elkaar en van zodra iemand terug kwam van gesprek “En? En? Hoe is’t geweest??”

Na de middagpauze zijn we dan nog voor een laatste samen gekomen met de verpleegkundige om in groep te bespreken wat we nu vonden van de resultaten. En dan was het echt gedaan !!
We namen allemaal afscheid van elkaar vol goede voornemens dat we zeker contact zouden blijven houden en iedereen naar huis.

Ik ben eerst bij de kinesitherapeut – psychomotore therapeut geweest en hij was blij om me te vertellen dat ik goed bezig ben en er goed op vooruit gegaan ben. Hij moest eerlijk bekennen dat hij eerst zijn twijfels had toen hij de uitslag gezien had van mijn eerste inspanningsproef.
Ik zat diep.

Hij drukte me wel op mijn hart dat omdat ik hyperlaxiteit (overgevoelige gewrichten) heb en een instabiel bekken, dat ik héél voorzichtig moet zijn en blijven. Ook gewoon al met het stretchen, omdat ik mezelf gemakkelijk zou kunnen kwetsen.

En omdat het zo goed gaat met mij kon ik overschakelen van wandelen naar hometrainen. (Omdat ik ziek geworden ben in het begin van de revalidatie heb ik aan mijn conditie gewerkt door te gaan wandelen ipv te hometrainen.)

En voor de rest verder blijven doen met wat ik bezig ben, op tijd stoppen met een activiteit om niet alle energie die ik heb ineens kwijt te raken en werken aan het leren ontspannen van mijn lichaam en spieren.

En als er iets is, kan ik altijd een mailtje sturen om advies te vragen.

Daarna zat ik bij de psychologe.
Dat was verschietelijk … Uit de testen die ik voorheen had moeten invullen en die zij verwerkt had, bleek dat het psychologisch minder goed met mij leek te gaan. Ik zou agorafobie hebben en richting depressie aan het gaan zijn. Huh??
 “Wat heb ik in hemelsnaam ingevuld??” ging er door mijn hoofd toen ze mij dat vertelde. Ik was echt wel mijn kluts kwijt, want ik vond mijzelf vrij goed omgaan met alle probleempjes waar ik mee sukkel en ondanks het feit dat ik me belabberd voelde door mijn eetproblemen en buikproblemen door de IBS.

Ze vroeg wat ik daarvoor vond en ik zei dat ik daar niet echt mee akkoord ging. (Maar uiteindelijk ga je er wel van uit dat zij het beter weet, niet? Dus heel veel heb ik niet tegengesputterd.) Ik bedoel, natuurlijk voel ik me ongemakkelijk in het gezelschap van vreemden, gewoon omdat mijn hoofd niet meewerkt. Ik begrijp niet alles onmiddellijk meer wat tegen mij gezegd wordt. Je kan dat vergelijken met een computer, je voert gegevens in, de computer verwerkt de gegevens en antwoord dan. Awel, het verwerken van de gegevens kan soms wel heel lang duren bij mij. En als je dat zelf weet, wordt je daar ongemakkelijk van en vermijdt je die situaties als je je minder goed voelt (omdat het dan eens zo erg is), maar dat wil niet zeggen dat ik mijn huis niet meer uit durf te komen.

Maar blijkbaar zag de psychologe het niet al te positief in bij de meeste onder ons. Dus ik had zo iets van … Eerst wachten op het verslag en dan zien. Ze vroeg wel of ik het nodig vond om verder contact te blijven houden om gesprekken te hebben. Ik had geantwoord dat ik dat voor het ogenblik niet nodig achtte, maar van zodra het nodig blijkt te zijn wel de nodige stappen zou ondernemen.
Maar toch maar iemand anders zoeken

Het verslag is eigenlijk vrij kort en bondig. Ik had meer uitleg verwacht, eerlijk gezegd.

Dit staat erin:

Revalidatieverloop

- Fysiek:

Objectieve conditieverbetering: van 28% naar 43%

Subjectieve verbetering: ja

Trainingsfrequentie: goed

Link met ADL: Mets (8u): 1.3

Follow-up: zal zelf verder revalideren

Kan zich bewust ontspannen

Maakt weinig gebruik van relaxatie CD

Neemt weinig tijd om even tot rust te komen

Ademt bewust via buikademhaling in rusttoestand

Follow-up: Patiënte heeft adressen meegekregen

- Psychosociaal:

Patiënte werkte gemotiveerd aan het psychotherapeutische luik van het revalidatieprogramma, met een beperkt effect op haar psychische draagkracht.

Patiënte hield reeds lang rekening met haar beperkingen.

De bezwarende voorgeschiedenis zal wegen op de prognose.

Besluit:

Patiënte volgde gedurende een achttal maanden het ambulante revalidatieprogramma CVS in UZ Pellenberg. Hoewel patiënte op een aantal fysieke, psychologische en gedragsaspecten in de positieve zin is veranderd, blijft zij nog persisterende functionele beperkingen houden. Om die redenen adviseren wij dat patiënte het werk niet kan hervatten. Wij achten patiënte verder werkonbekwaam.

Wij verwijzen patiënte opnieuw naar de eerste lijn, de huisarts en blijven uiteraard bereid tot verder overleg.

Eerste indruk:

Vrij confronterend en ook wel teleurstellend … omdat het zo confronterend is. Iemand heeft dus op papier gezet dat ik nog altijd niet kan gaan werken. Slik. Ik wist het natuurlijk wel, maar toch heb je zo diep vanbinnen iets van … misschien toch wel??

Ik ga natuurlijk niet akkoord met een aantal zaken die erin vermeld staan. Had je iets anders verwacht??!!  
En ik snap niet echt wat er nu juist in dat psycosociale onderdeel wordt gezegd. Hoe patiënte hield reeds lang rekening met haar beperkingen?? Het is juist omdat ik dat NIET deed dat ik ziek geworden ben. ??!!
Maar zoals eerder gezegd, ik snap niet echt wat er nu juist gezegd wordt, dus misschien interpreteer ik het verkeerd ...

Toch eens rondhoren wat de anderen van hun verslag vinden

En ik ga nu even in een hoekje de confrontatie met het feit dat ik nog een tijdje out ga zijn wegslikken …