… moet het maar voelen, juist? Maar wat als er niets tegen je wordt gezegd?

Een paar weken geleden belde ventje van het werk om te checken of ik goed genoeg was om mee eentje te gaan drinken met zijn collega’s. Omdat we het er onlangs nog over gehad hadden om nog eens samen iets buitenshuis te doen en ik me vrij goed voelde, zei ik natuurlijk niet nee.

Maar eens ik de telefoon neerlegde kwam de spanning en stress, want wat moest ik aantrekken? J Daar stond ik dan: Bibi die bijna altijd in gemakkelijke trainingsbroeken en pyjama’s rond host en nu naar een drink ging … Omdat al mijn kleren om er netjes voor te komen boven waren, moest ik eerst de trap “beklimmen”. Trede per trede, stapje voor stapje, halverwege even uitblazen en dan voortgaan. En na een tijdje stond ik dan voor mijn kleerkast door mijn kleren te gaan op zoek naar iets dat niet te opgekleed was. Uiteindelijk dan maar gekozen voor de combinatie van een jeansbroek met twee neutrale donkere pulletjes en een geklede vest erover. Gelukkig viel mijn haar goed waardoor ik er niet al te veel werk aan had, een beetje mascara en lippenstift, een origineel sjaaltje erbij en hop, twee uur later was ik klaar J Amai, ik was vergeten hoeveel “werk” je eigenlijk hebt om er “casual” uit te zien ;-) Maar het verschil tussen de bibi in trainingsbroeken en de bibi die ik nu in de spiegel zag was toch wel groot. Ik zag er goed uit en was klaar om naar buiten te stappen. Heb er eigenlijk spijt van dat ik geen foto van mezelf heb genomen. Niet om er over op te scheppen, maar gewoon als iets om naar terug te kijken als ik me minder goed voel. Soit …

Een beetje later kwam ventje thuis, kleedde zich om en weg waren wij! Ik was best wel zenuwachtig. Het was alweer een tijdje geleden dat ik onder andere mensen ging zijn waarvan ik de meeste niet kende en dan nog buitenshuis ook! Ik had de kriebels alsof het voor de eerste keer was dat ik wegging J Maar ventje zijn collega’s hebben me goed opgevangen. Ik werd onmiddellijk warm ontvangen in de groep alsof er niets mis was met mij. Raar waar je allemaal aan denkt op zo’n moment, niet dat er iets mis was met mij, ik zag er tenslotte “gezond” uit, maar zij weten natuurlijk wel dat ik ziek ben plus ik was uiteindelijk een vreemde voor de meeste van hen. Veel van de gesprekken heb ik niet kunnen volgen, ik kan mijn concentratie niet vasthouden omdat ik voortdurend afgeleid word door van alles en nog wat eens we met meer dan twee zijn. Iemand die een beweging maakt, ik wil eens drinken van mijn glas water, er wordt door elkaar gesproken, er komen andere mensen binnen in de zaak, er speelt muziek op de achtergrond, noem maar op. Alles is goed om afgeleid te worden en dan ben ik de draad kwijt ;-) Maar eens het groepje kleiner werd (sommigen gingen naar huis, anderen gingen snookeren) en ik nog met twee andere vrouwen aan tafel zat ging het beter en kon ik zowaar meepraten over de gewone vrouwendingen als kleren, wasmachines en drogers  ;-)

Tijdens ons uitje met de collega’s ben ik ook gaan fitnessen. Fitnessen?? Wel, het nadelige aan de plaats waar de drink was, was dat de toiletten boven waren en je een steile trap op moest gaan. Uiteindelijk heb ik niet alleen twee keer die trappen gedaan (hela!J), ik heb ook serieus kunnen oefenen in het ophouden van mijn mini-blaas JJJ

De eerste keer ging een goede kennis mee. Tegen dat zij bovenaan was, had ik toch wel al zeker een derde van de trap gehaald J De tweede keer zei ik gewoon al lachend dat ik terug ging fitnessen en dan wisten ze dat ik wel even weg ging zijn ;-)

Het was pas onderweg naar huis dat ik besefte hoe moe ik wel was van een namiddagje op café en het duurde niet lang nadat ik omgekleed was dat ik in slaap viel. De volgende morgen ben ik ziekjes en met koorts opgestaan en sindsdien ben ik “out”. Pijntjes hier en daar en zowat overal, veel mist in mijn hoofd waardoor ik de simpelste dingen niet meer begreep of kon doen en zooo moe. Ik ging er met een “Pah! Wat ik gehad heb, heb ik toch maar mooi gehad”, ik heb een leuke namiddag gehad en ik voelde me goed. Ventje voelde zich schuldig en vond dat we vroeger hadden moeten vertrekken, zodat ik me nadien niet zo slecht zou voelen. Maar ik ga daar natuurlijk niet mee akkoord ;-) Voor een keer dat ik me goed voelde en we ons buitenshuis geamuseerd hebben. Ik heb niet veel gevoeld, heb geen signalen gekregen of zo die me zeiden: “Ok, tijd om naar huis te gaan en te rusten juffrouw!”. Of zoiets … J Ja, ik werd moe tegen het einde, maar dan zijn we ook naar huis gegaan, dus …

Of “terugval” in Nederlands, maar dat staat niet zo leuk in mijn titeltje J

Phew … Het was alweer een tijdje geleden dat ik me zo voelde, amai. Pijn in mijn gewrichten waardoor ik amper kon stappen of dingen doen. De wat ik liefdevol (J) “mijn pijntjes” noem. De pijn die je kan vergelijken met moest je een hele tijd je arm in ijswater houden. Na een tijdje krijg je zo van die pijnscheuten door je arm, juist? Wel, ik krijg die pijn zonder mijn arm een tijdje in ijswater te houden, nana naaa J Ik heb ook de schone slaapster opnieuw van haar troon gestoten ;-) En dan waren er nog de bloopers omdat mijn hersencelletje vermist was ;-) De drinkkommetjes van de beestjes vullen bijvoorbeeld en die dan in de kast zetten. Een zakdoek willen nemen uit de kast en met een handdoek terugkomen (hilarisch eens ik die door had J). De waterkoker opzetten voor een kop thee en na een tijdje ongerust zijn of de waterkoker wel nog werkt, omdat het water nog altijd niet kookt en dan blijkt dat ik hem vergeten aan te zetten was. De microgolf laat me weten met een “ping” dat mijn eten opgewarmd is en ik ga in de koelkast zoeken naar mijn bord J

Daarnaast heb ik ook een kortsluiting gehad in mijn lijfje. Ik had het zo koud dat ventje mij in bad gestopt had. Dat kan je letterlijk nemen, hij moest mij uitkleden en in bad zetten (niet goed voor mijn ego, kan ik je wel vertellen …). Ik lig ontspannen te plonsen in bad en na een tijdje kreeg ik het ineens zooo warm. Zo warm dat “Eender wat, ik moest uit bad en ik MOET uit bad nu!”, zodat ik op de koude vloer kon gaan afkoelen, want ik voelde dat ik ging flauwvallen. Ik weet niet of anderen dat ook hebben, maar ik voel zo net een beetje op voorhand dat ik ga flauwvallen. Ik heb dan een gevoel en geluid in mijn hoofd van een bruisend tablet in water en ik voel me heel onaangenaam en slecht. Niet goed.

Soit, terug naar de badkamer ;-) Wanneer ik op de badkamervloer lag met mijn benen in de lucht gezwierd, nog altijd oververhit (ik kon niet voelen of de vloer koud was) en vechtend tegen het onplezierige gevoel van het gaan flauwvallen, ben ik beginnen hyperventileren. En dan kan ik me niet meer herinneren wat er juist gebeurd was, maar ventje zei dat ik niet was flauwgevallen, maar dat ik “weg” was. Wat dat ook moge wezen ;-) Hij kon tot mij doordringen om samen gecontroleerde ademhalingsoefeningen te doen, je kent dat wel: “En nu inademen en dan uit. In … en Uit …” en na een tijdje kon ik terug normaal ademhalen en was ik “terug”. Ik herinner mij wel nog ventje zijn gezicht en zijn mond die zo grappig ging toen hij zei “inademen” en meedeed met mij en “uitademen” en hij ook aan het blazen was J Grappig J Het is sindsdien niet meer gebeurd, dus we veronderstellen dat mijn bloeddruk naar beneden “gevallen” is toen ik het te warm kreeg, maar misschien toch wel iets om tegen de doctor te zeggen bij mijn volgende check up.

Later zijn we te weten gekomen dat “Plotseling opkomende aanvallen van duizeligheid of misselijkheid na lichamelijke of geestelijke inspanning. Soms gepaard gaande met flauwvallen en verschijnselen die op verlamming lijken” een van de zovele symptomen zijn die cvs-ers kunnen voorhebben. Zie! Ik blijf origineel. Van zodra we denken dat we alles al wel gehad hebben, komt er iets nieuws. ’t Zou anders maar gaan vervelen, niet J

De idee was eigenlijk om gisteren al te posten wat ik tot nu toe geschreven had, maar een “woops, ik val” is er tussen gekomen. Ik voelde me de laatste paar dagen een ietsje beter en moest gisteren naar het dorp voor een paar boodschappen. Het was niet dat ik kon rondhuppelen als een blij konijn, maar ja … sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren. En natuurlijk, wanneer je je niet al te super voelt, heb je niet veel nodig om te verongelukken, ik ben dus gevallen ;-)

Wat er juist gebeurd is weet ik nu nog altijd niet. De bedoeling was om vlug een magazine te gaan halen in een krantenzaak en ja … het was het allerlaatste op mijn lijstje, dus ik was al moe en niet meer zo geconcentreerd. De krantenzaak heeft nu automatische deuren die open en dicht gaan. Open en dicht, open en dicht J Toen ik voor die deur stond, besefte ik dat ik al een andere magazine van een andere plaats bij had. Om niet in de problemen te geraken in de zaak die ik wou binnenstappen, gaf ik de tas aan mijn zuske en vroeg haar om buiten te blijven wachten, terwijl we daar mee bezig waren, gingen die automatische deuren maar open en dicht, open en dicht en ik raakte mijn kluts kwijt van alles dat tegelijkertijd leek te gebeuren (tas aan zuske geven, die deuren) en wat er dan juist gebeurde weet ik niet (Gestruikeld over een trapje? Mijn eigen voeten? Niets? J), maar voor ik het goed en wel besefte zat ik op mijn knieën op de grond, en knalde ik met mijn schouders tegen die automatische deuren die gelukkig bezig waren met open te gaan, ze bleven half open staan en mijn hoofd zat in die opening. Ik bedoel maar, nog een geluk dat ze open waren, anders was ik met mijn hoofd tegen die deuren geknald J

Ik raakte vrij makkelijk recht en heb nog mijn magazine gekocht met bibberbenen, maar voelde voor de rest niets. Totdat ik in de auto ging zitten om naar huis te gaan. Alles waar ik ergens tegen geknald was deed pijn, vooral mijn knieën en mijn schouders en … mijn ellebogen. Mijn ellebogen?? Ik heb geen idee wat ik daarmee uitgestoken heb ;-) Ik heb me nog dapper kunnen houden tot ik alleen thuis was en dan … heb ik gehuild als een klein kind … Van het verschieten, ik voelde me draaierig en bibberig, had pijn … en een gekwetst ego ;-) Ventje moest mij ’s avonds weer helpen met omkleden, ik probeer het nu te zien alsof ik een persoonlijke assistent heb voor het omkleden ;-)

Vandaag voel ik me dus niet zo schitterend, ik zit vast in mijn berucht vastgeroest harnas en heb toch wel pijn aan mijn ellebogen en schouders. Maar er is niets te zien, ik veronderstel dat het een combinatie is van forceren en fibro pijntjes,want uiteindelijk heb ik daar toch wel een smak gemaakt J

Ik lig hier goed met een verzameling bonte kussens rondom mij om het liggen makkelijker te maken. Een groot kussen onder mijn knieën, een kussentje onder elke elleboog en dan nog een hoop kussens in mijn rug en nek. Heb ik al gezegd dat wij veel kussens hebben?? ;-) Alles is dus terug ok in mijn hoofd, na een tijdje leer je de dingen wel relativeren hoor ;-)

Ik doe nu mijn best om niet in lachen uit te barsten terwijl ik me probeer voor te stellen in welke “elegante” houding ik daar aan die automatische deuren op de grond zat JJJ