We zijn met een goede vriend naar The Hobbit gaan kijken op kerstavond. Het was sinds de derde Lords of the Rings film geleden dat ik nog eens naar de film ben geweest (december 2003). Ik was best wel zenuwachtig, want ondanks de voorbereidingen vroeg ik me wel af hoe mijn lijfje zich ging gedragen. Ja … Ik moet me voorbereiden om naar de film te kunnen gaan J Allereerst moet ik “goed” genoeg zijn. Dat wil zeggen dat ik de dagen voordien het heel rustig moet aandoen om er proberen voor te zorgen dat ik niet te moe ben en niet te veel pijn heb. Ik moest erop letten dat ik warm genoeg aangekleed was, maar ook niet “te” warm. Dat is een heel denkproces geweest hoor J En natuurlijk heel belangrijk: mijn speciale oordopjes niet vergeten. Want ja hoor, het geluid staat verschrikkelijk hard in een filmzaal. Het was ook omwille van mij dat we op kerstavond naar de film geweest zijn. We gingen ervan uit dat er dan minder volk ging zijn. Wel … ja en neen. Er waren toch wel veel mensen in de bioscoop, maar we hadden een extra gelukje dankzij mij. Ik kan geen films in 3D zien, omdat je dan zo’n brilletje moet dragen. Omdat mijn ogen niet meer op eenzelfde punt kunnen focussen, kan ik dus niet door zo’n brilletje kijken. Dus we zijn naar de voorstelling in 2D gaan zien (gewoon dus J). En wat super was, het leek wel alsof we de zaal voor ons alleen hadden, de meeste mensen gingen naar de 3D voorstelling kijken. We hadden perfecte plaatsen! Daar zat ik dan, in de filmzaal, comfortabel onder mijn dikke winterjas (want het was wel koud in de zaal) en zoals de echten met popcorn in mijn hand J Ik was zo gelukkig, ik voelde me terug even … je weet wel … niet ziek J

En het is allemaal goed gegaan. Ik heb me een paar keer moeten verzetten om krampen te vermijden, maar ik heb van de film en het hele “naar de film gaan” gebeuren genoten. Maar het was wel een lange film … een hele lange film voor mij (drie uur) en ik moet toegeven dat ik het laatste uur een paar keer ben ingedommeld. Ken je het gevoel waarbij je comfortabel en knusjes zit en indommelt, je schiet wakker, je moet even uitdokteren waar je bent,  je beseft dat je in een filmzaal bent, je probeert de film terug te volgen, je wordt opnieuw moe van je te concentreren, je dommelt opnieuw in … en opnieuw en opnieuw? Wel, ik ook JJJ

De volgende dag was ik net een zombie. Ik wist niet dat naar de film gaan zo een inspanning kon zijn. Ik maakte me al zorgen voor de familiebezoeken, maar ventje gaf me het perfecte kerstcadeau. We hadden geen familiebezoeken te doen, omdat er afgesproken was om op nieuwjaarsdag samen te komen. Hij had voorzien dat ik geen mens zou zijn na ons avondje uit en had dat stiekem geregeld. Moest ik het gekund hebben, ik zou rondgesprongen en gedanst hebben in onze living J Maar het enige wat ik kon doen was een kleine vuist van blijdschap maken onder mijn donsdeken (ik was te moe en te zwak om mijn hand van onder mijn donsdeken te halen) en een grote glimlach op mijn snoet toveren en dankjewel fluisteren J

Ik voelde me wat beter en dacht zo bij mezelf: “waarom test ik niet eens uit of ik nog wel kan fietsen?”. Het was al van november geleden dat ik nog eens met de fiets naar het dorp geweest was. En ja, waarom niet?

Wel … het was niet een van mijn betere ideeën … Naar het dorp fietsen ging nog net, maar de paar kleine boodschappen (brood enzo) doen (het stil blijven staan en op je beurt wachten) en terug naar huis fietsen waren er te veel aan. Ik raakte amper vooruit … Ik had helemaal geen kracht meer… Het ging ook niet om nog trager te fietsen, want dan was ik zeker omgevallen ;-) Hijgend, kreunend en steunend zat ik mezelf luidop op te peppen “Komaan! En duw, duw, DUW die pedalen vooruit”. De hele weg naar huis en ik heb het gehaald. Met tranen die over mijn wangen liepen van de inspanning en de pijn, maar ik heb het gehaald. Ik kon wel mijn benen niet meer gebruiken voor de rest van de dag. Neen, niet gewoon “wat spierpijn” van een inspanning te doen (J), echt lelijke pijn die uitstraalt langs de zenuwbanen waardoor ik amper op mijn benen kon blijven staan. Het was weer rond hobbelen met mijn krukken.

Ik ben er nu mee aan het glimlachen, omdat ik me aan het voorstellen ben hoe het eruit zou gezien hebben van de andere kant. Men zou me voor gek verklaard hebben … zo tegen mezelf roepen ;-) Maar ik moet wel toegeven dat het niet leuk was voor mijn egootje. Ik was echt teleurgesteld in mijn lijfje. En, wanneer mijn verstand terug was, in mezelf … Ik had beter moeten weten … Mij gewoon “wat beter voelen” is niet genoeg voor de trip heen en terug naar het dorp. (Gezonde mensen doen er een tiental minuten over per keer) Ik had moeten luisteren naar de “Hela! Wat denk je daar te gaan doen?!!” dat mijn lijfje uitriep toen ik vertrok ...