|
Op controle bij de huisarts
Twee weken geleden was het algemene controle week. Naar de huisarts geweest voor een drie maandelijkse check up en het nodige papierwerk en ook naar gasthuisberg geweest om te zien hoe het met mijn mentale staat gesteld is.
Vermits de dokter weet dat ik mijn neus laat zien als het echt niet gaat en ik zijn hulp nodig heb, hebben we afgesproken om zo om de drie maanden samen te zitten om te bespreken hoe het met me gaat.
We concludeerden dat het indertijd de tijd van het jaar weer was om terug meer last van ploppende wervels te hebben. Maar hij was onder de indruk dat ik bleef vechten tegen het ziek zijn en werken aan het beter worden. Hij kent andere mensen die blijven zitten en wachten tot het vanzelf wel weer overgaat bij manier van spreken. Wanneer ik hem (een beetje beschaamd en me schuldig voelend) dat ik dan toch een paar krukken in huis gehaald heb om door de slechte benen dagen te komen, zei hij dat het dat was wat hij bedoelde. Ik blijf zoeken naar creatieve manieren om toch vooruit te kunnen in het leven en er het beste van te maken. Wij hebben mekaar een paar keer ontmoet in de supermarkt en hij vertelde me dat hij toen kon zien dat het niet altijd even vlotjes ging, maar dat ik het toch maar deed. Ik kon het evengoed gewoon opgegeven hebben, maar dat deed ik dus niet J
Hij had er helemaal geen problemen mee dat ik de krukken in huis gehaald had en vond ze zelfs een goede oplossing om me te behelpen. Voor de eerste keer sinds ik de krukken in huis heb, voelde het aan als iets goeds. Ik moet ze niet bekijken als iets negatiefs, maar gewoon als wat ze zijn: een hulpmiddel voor de minder goede dagen. En het voelde aan als een opluchting J Ik zit er niet zo meer mee dat ik ze effectief heb J
We hebben het ook over mijn obsessieve en fobie- neigingen gehad. Omdat ik zo overgevoelig ben aan van alles en nog wat, heb ik de neiging om daar overdreven op te reageren door veel mijn handen te wassen en mensen te vermijden. Het is niet dat ik mijn huis niet meer uitdurf, maar ik voelde wel zelf aan dat ik niet goed bezig was en iets moest doen om het niet erger te maken. Het vies zijn aan allerlei normale dingen begon te verergeren waardoor ik om de vijf minuten aan de lavabo stond om mijn handen te wassen.
Eerste stap: mijn anti depressiva verhogen. Ik neem nu 30mg per dag (ipv 20mg voorheen om de pijn onder controle te houden) en daardoor denk ik meer na of het wel echt nodig is om mijn handen te wassen wanneer ik aan de lavabo sta.
Volgende stap: bespreken tijdens mijn controle met de psychiater in gasthuisberg en dan zien we wel verder.
En dan wou hij zelf voelen aan mijn rug hoe het nu gesteld was met mijn wervels. Daar is hij niet zo goed in
Hij duwt altijd heel hard opmijn wervels en wanneer ik bijna door mijn benen zak van de pijn, vraagt hij of dat pijn doet ;-) Hmm
effe denken JJJ
Daarna mijn mobiliteit testen, je weet wel zo ver als je kan voorover buigen (in mijn geval totdat mijn handen plat op de vloer zijn hehe J), achterover buigen (ging deze keer minder vlotjes omwille van mijn gevoelige wervels) en dan je bovenlichaam naar links en rechts draaien en dan de rest van mijn lijfje uittesten.
Toen ik mijn bovenlichaam in alle richtingen aan het draaien was, zei hij dat ik hem bleef verbazen hoe flexibel ik wel ben ;-) Ik ben zijn flexibelste patiënte !! J Op de een of andere manier klonk dat als een complimentje ;-) Gevolgd door Alleen jammer dat je tegelijkertijd zoveel pijn hebt hé
en daaag complimentje omdat hij zon medelijden met me had ;-)
We hebben het ook over het griep- en Mexicaanse griepvaccin gehad. Of het nodig was om die te halen of niet
Hij vindt van niet, omdat hij mij niet als een risicopatiënt beschouwd. Hee! Nog een complimentje! Wel zo klonk het toch voor mij ;-) Omdat hij mij nog nooit met griepverschijnselen zien verschijnen heeft in zijn praktijk sinds ik cvs heb, komt het erop neer dat ik tot nu toe de winterkwaaltjes zelf heb kunnen uitzieken, Wat een heel goed teken is ivm mijn immuunsysteem, stapje voor stapje word ik terug sterker. Dit tezamen met het feit dat ik niet zoveel contact heb met andere mensen en daardoor minder kans heb om dingen op te pikken
Neen, ik behoor niet tot de risicogroep. Jipie!! J
Het zou trouwens een beetje gek zijn om mijn immuunsysteem bloot te stellen aan het griepvaccin, want uiteindelijk bevat dat vaccin kleine hoeveelheden van het griepvirus; vond ik zo, dus ik heel blij. Ik moet natuurlijk niet de held gaan uithangen en als ik me niet goed voel wel bij de dokter langsgaan hé, maar eerst mijn lijfje de kans geven om er zelf tegen te vechten. Mijn ventje was ook opgelucht toen hij hoorde dat de dokter het niet nodig vond om gevaccineerd te worden. Hij maakte zich zorgen dat ik er ziek van zou worden. Lief hé J
Naar prof Van Oudenhove voor mijn psyche
Normaal gezien was mijn afspraak een paar maanden geleden, maar omdat ik me toen niet zo goed voelde om te gaan had ik mijn afspraak verzet. En half oktober was dus de nieuwe afspraak. Natuurlijk toen het zover was, zag ik het niet meer zitten om naar Leuven te gaan ;-) Ik voelde me die dag al niet echt piep en de idee alleen al om op de bus te zitten en in het ziekenhuis rond te lopen met al die mensen en hun vieze dinges
Bweik
Maar gelukkig heb ik mijn ventje op zon momenten waar ik tegen kan zeuren en het lukt hem altijd opnieuw om mij op te peppen en aan te moedigen en ikke dus naar de bushalte J t Is te zeggen: Taxi ventje bracht mij naar de bushalte. Hoewel wij zijn overeen gekomen dat het een goede oefening* is voor mij is om met de bus naar het ziekenhuis te gaan als ik goed ben, zag ik er echt tegenop.
*De oefening bestaat erin om mezelf te verplichten mensen rondom mij te hebben, omdat ik de neiging heb om zulke situaties te vermijden. En omdat de bustrip naar het ziekenhuis heel makkelijk en veilig is
(taxi ventje zet me af aan de bushalte en de bus stopt aan het ziekenhuis en hetzelfde voor de terugweg).
Soit, afspraak is afspraak en mijn kleine (J) ego wou ook niet toegeven aan mijn ventje dat ik het niet zo zag zitten, omdat het al een heel tijdje geleden was dat ik nog helemaal alleen de wijde wereld in moest
Hoor je de drama?? J
Wanneer we bijna aan de bushalte waren merkte ik dat ik mijn gsm en sigaretten vergeten was en er was geen tijd meer om terug naar huis te gaan om ze te gaan halen L Verdorie, t begint hier al goed
Dus daar stond ik dan
hulpeloos en verloren aan de bushalte naast een jongen met te luide MP3 speler en drie oudere mensen J Ja
laat het dramatische maar goed tot je doordringen ;-)
Maar het werd interessant toen we een vrouw naar de bakker zagen gaan en vrij snel terug uit de bakkerij zagen komen. HET moment voor de oudjes om een gesprek te hebben JJJ
- Tja
t is normal dat ze zo vlug terug uit de bakkerij is hè, er is waarschijnlijk geen brood meer.
- Natuurlijk! Wie gaat er nu naar de bakker in de namiddag! Je moet s morgens naar de bakker gaan.
- Ja
de jeugd van tegenwoordig hè
- In mijnen tijd brachten ze het brood nog rond met paard en kar
- Ha, ik bakte mijn eigen brood!
- Wel ja, ik ook, maar een bakker is toch wel handig hoor
- Het is hetzelfde met eten hè
- Dat zal wel. Iedereen is aant klagen dat het leven zo duur is tegenwoordig, maar als ze eens zelf eten zouden koken hè
Ze zouden verschieten hoeveel ze dan zouden besparen!
- Inderdaad, maar nee hoor
Ze zijn te lui en gaan liever uit eten of kopen zo van die dinges uit de diepvries
- Amai ni en dan verschieten ze dat ze niet veel geld hebben. Heb je al eens gezien hoeveel dat allemaal kost??
- t Is hetzelfde met werken hè. Ze gaan niet graag meer werken
- Ja, ik heb altijd veel en hard gewerkt toen ik jong was en zie! Ik ben er niet dood van gegaan hè
- Dat zijn de moderne tijden hè. Ze doen liever andere dingen dan te gaan werken
- Ja zoals op vakantie gaan hè?? Weet je wel wat dat allemaal kost?? Als ze ne keer zouden sparen in plaats van dat te verspillen aan vakanties, ze zouden het vele makkelijker hebben
- Maar we kunnen niet klagen hè. We zijn nog goed en dat is het belangrijkste
En dan kwam de bus J
Ik vond het verschrikkelijk toen ik op de bus stapte en merkte dat al mijn goede plaatsjes al bezet waren
De plaatsen waarbij niemand achter je kan zitten ;-) Ik vind het verschrikkelijk als er iemand achter mij zit op de bus. En dan wil ik zelfs nog niet denken wanneer die persoon begint te hoesten of te niezen. Bweik !!
Maar omdat blijven rechtstaan echt geen optie was, had ik geen andere keuze dan de kraag van mijn jas omhoog te zetten en voor iemand te gaan zitten die er gezond en proper uitzag en maar hopen dat die persoon niet zou beginnen hoesten of zo
(ik heb hierboven al verteld dat ik een paar fobieën aangekweekt heb
) De rit verliep gelukkig vlot en zonder problemen en na een tijdje heb ik me zelfs een beetje kunnen ontspannen en me amuseren met het observeren van de anderen op de bus J
Toen ik dan eindelijk in het ziekenhuis was, was het eerste wat ik deed checken of er nog een ouderwetse betaaltelefoon was, zodat ik mijn ventje kon laten weten wanneer ik op de bus naar huis was. (In mijn dorp bijvoorbeeld zijn er geen betaaltelefoons meer.) Tot mijn opluchting waren er nog in het ziekenhuis, het probleem van die vieze dingen aan te raken zou ik wel oplossen wanneer het tijd was om ze effectief te gebruiken ;-) En dan kwam het spannende moment om de weg te zoeken naar de dienst van de professor
.
Toen er iemand anders werd opgeroepen om te gaan op mijn uur van afspraak, realiseerde ik me geërgerd dat mijn timing niet zou werken zoals gepland. Mijn plan was om in het ziekenhuis aan te komen, mijn afspraak bij de prof te hebben en terug op de bus naar huis te zitten in twee uur
Juist ;-)
Wanneer het dan eindelijk mijn beurt was, was ik verbaasd dat het Van Oudenhove zelf was die ik te zien kreeg.
Ik bedoel maar: normaal gezien op controle in het ziekenhuis, krijg je een assistent die voor je zorgt, dan jouw geval even gaat bespreken met de prof en je dan komt vertellen wat de prof beslist heeft ;-) Niet dus met Van Oudenhove
Wat vrij ironisch was, was dat hij er zo moe uitzag. (cvs humor J)
Hij gaf me het gevoel dat hij me nog steeds kende (of in ieder geval mijn geval J) en we praatten over hoe het nu met me ging en hoe ik de dingen aanpakte. Ik had een verwijsbrief van mijn huisarts mee en nadat hij die gelezen had, hadden we het over mijn obsessieve verschijnselen. Hij vroeg me daar echt over uit en vond ook wel dat ik niet echt een obsessieve stoornis had, maar hij maakte zich wel zorgen dat die obsessieve verschijnselen een deel van mijn energie opslorpten die ik nodig had om te werken aan het beteren van de cvs. Misschien was het geen slecht idee om iemand te zien die gespecialiseerd is in obsessieve symptomen. Het verhogen van de anti depressiva was al een goed idee, als ik geen problemen had met de bijwerkingen. En het feit dat ik al op het punt ben aangekomen dat ik nadenk of het echt wel nodig is om mijn handen te wassen wanneer ik aan de lavabo sta, was zeker ook al positief. Vooral dan het deel waarbij ik ze niet was, omdat ik zelf vastgesteld heb dat het niet nodig is om ze effectief te wassen
Als ik dat kan blijven doen en blijf volhouden, gaat de druk om mijn handen altijd te willen wassen weggaan. Het is eigenlijk ook een soort van cognitieve gedragstherapie zoals de revalidatie die ik gevolgd heb waarbij je aanleert andere gewoontes aan te kweken
Hij kon me niets nieuws vertellen over wat ik zou kunnen doen aan mijn concentratie en geheugen problemen. De kleine oefeningetjes die mijn ventje en ik doen om mijn hersencelletje te trainen leken hem in ieder geval niet slecht. (Dingen zoals bijvoorbeeld naar het nieuws kijken en zoveel uur later een paar nieuwsitems vertellen aan mijn ventje.) Hij wist me wel te vertellen dat er meer onderzoek gedaan wordt naar wat de oorzaak zou kunnen zijn. Maar dat moet ik zelf terug eerst opzoeken, want ben dat al vergeten ;-)
Soit, hij heeft me de naam gegeven van iemand die ik zou kunnen zien ivm met mijn obsessieve verschijnselen en tegelijkertijd heeft hij me ook de titel gegeven van zijn laatste nieuwe boek dat juist uitgekomen was ;-)
Toen ik vroeg of er nog iets anders was dat ik kon doen om beter te worden kreeg ik Tja mevrouw, u kent de regels die u moet volgen
en hij herhaalde het accepteren van en leven met, de geleidelijk opbouwen en de zelf aanvoelen waar de grens ligt, zodat je die niet overschrijdt regeltjes
Dus nog steeds niets nieuws onder de zon
En dan sprintte ik (voor zover je dat sprinten kan noemen J) naar de inkomhal van het ziekenhuis om te zien wat uur het was en verdorie
net mijn bus terug naar huis gemist. Nu moest ik dus een uur wachten op de volgende
(het nadeel als je op de boerenbuiten woont J) Ik belde naar mijn ventje om hem dat te vertellen en kon het natuurlijk niet laten om mijn teleurstelling te verbergen ;-) Mijn ventje pepte me opnieuw op en maakte me zelfs aan het lachen en troostte me, dus ik voelde me al wat beter nadat ik opgehangen had.
Mijn eerste stop na mijn telefoontje was het toilet, want het aanraken en vasthouden van de betaaltelefoon
je weet maar nooit wie die telefoon voor mij aangeraakt heeft ;-) En dan gaan pitstoppen, want petieterige blaas en dan terug handjes wassen .. (J)
En dan ging ik naar het winkeltje van het ziekenhuis om sigaretten en drama, drama !! Er worden daar geen sigaretten meer verkocht !! Bibi terug naar buiten gegaan en ik zag een jong koppel staan die ja hoor aan het roken waren. Mijn stoute schoenen aangetrokken en hun gaan vragen of ik een sigaret kon overkopen. Zij waren heel vriendelijk en gaven me direct een sigaret, maar wouden niet dat ik ervoor betaalde. (Wat ik wel vriendelijk vond, want uiteindelijk kost dat toch wel geld) en we raakten aan de praat.
Toen mijn sigaret op was, ging ik binnen iets te drinken halen en zei hun dat ik direct terug ging zijn. Ik kon zien dat ze blij en opgelucht waren dat ik mijn woord gehouden had toen ik terug naar buiten kwam. Echt schattig om zien J Ik kreeg nog een sigaret omdat ik voor hun ook drinken meegebracht had en wanneer de jonge vrouw naar het toilet ging, vertelde haar man me dat ze in het ziekenhuis waren voor chemo voor zijn vrouw. En dat zij er zelf weinig over praatten omdat het een gevoelig onderwerp was voor zijn vrouw, het maakte haar boos. En dat het bij momenten toch wel zwaar was voor hem om er niet over te kunnen praten, waardoor hij problemen aan zijn maag had. Ik liet de man zijn verhaal vertellen, wetende dat het hem goed zou doen om de dingen gewoon eens te kunnen zeggen. Wanneer de vrouw terug kwam, vertelde hij haar onmiddellijk dat hij het verteld had aan mij. Maar omdat ik gewoon bleef doen en niet een of andere ocharme toch act deed, vond ze het OK en ze vertelden er allebei meer over. Je kon echt wel zien dat ze het beiden nodig hadden om eens te kunnen praten.
Het was tegelijkertijd raar en super dat het zo klikte met uiteindelijk compleet vreemde mensen. Ha, zie waar een sigaret goed voor kan zijn hé :p
We hebben daar toch wel een hele tijd gestaan en toen het tijd was om mijn bus te halen, namen we afscheid van elkaar en wensten we elkaar het beste toe. Toen ik even later op de bus naar huis zat, voelde ik me goed vanbinnen.
Toen de bus aan het station stopte, stapte een vriendin van me op die ik al een hele tijd niet meer gezien had. En ik moest toch wel twee keer kijken, want amai, ik herkende haar bijna niet, ze had een serieuze make-over gehad. Ik was echt aangenaam verrast hoe goed ze er wel uitzag. Ze zag er zeker tien jaar jonger uit. Omdat het al een hele tijd geleden was dat we elkaar nog gezien hadden, was er veel bij te praten en voor we het goed en wel doorhadden waren we terug in ons dorp.
Yep, mijn tripje naar het ziekenhuis waar ik zo hard tegenop had gezien, was uiteindelijk toch een mooie namiddag geworden J Maar oh zo vermoeiend J Maar toen ik mijn ventje met grote glimlach zag aankomen om mij terug op te pikken, was ik echt blij. We zijn het niet meer gewoon om zolang zonder elkaar te zijn
|
