Donderdag hoorde mijn ventje door de speakers op het werk omroepen dat hij zich naar het dichtstbijzijnde telefoontoestel moest begeven omdat er telefoon voor hem was. Een bijna-hartaanval moment … Omdat hij zijn gsm niet bij had die dag, spurtte hij lijkbleek naar de telefoon, omdat hij dacht dat er thuis iets gebeurd was. “Ha ja, gij waart niet goed en gij belt alleen maar als er iets aan de hand is en wie anders zou mij op het werk bellen?”

Bleek het uiteindelijk een collega te zijn die hem niet vond …

Toen mijn ventje me dat vertelde donderdagavond gingen er twee dingen door mijn hoofd:

“Hoe lief, hij zit echt met mij in” onmiddellijk gevolgd door “Wat een idiote collega die mijn ventje zo aan het schrikken gebracht heeft”.

Ja, het is niet alleen bibi die ongemakken heeft door mijn ziek zijn, voor mijn ventje is het ook niet altijd makkelijk.

Hij heeft mij gekend voor ik ziek geworden ben, toen ik nog snugger was en “madammeke” speelde op het werk ( ), toen er nog altijd wel iets te organiseren viel om te gaan doen en zo voort … Hij kent dus de “voor” en “na” het ziek worden en heeft het er bij momenten -net als ik- ook moeilijk mee.

Vooral in het begin, toen we nog geen idee hadden dat er iets met me scheelde en ik zo moe was dat ik alleen nog maar wakker kon blijven door bezig te blijven met andere mensen erbij, waren heel onbegrijpelijk voor hem. Bleven we onder ons tweeën alleen thuis voor een gezellige avond samen, dan duurde het niet lang voor ik als een blok in slaap viel. Het was moeilijk en frustrerend voor hem om te begrijpen dat ik zo moe en uitgeput was. Zoals het dat ook voor mij was, ik snakte keer op keer opnieuw naar een rustig avondje alleen met mijn ventje zonder verplichtingen en dan patat, val ik gewoon in slaap ... Ze konden zelfs een kanon naast mij afschieten, ik werd van niets wakker.

Toen mijn geheugen- en concentratieproblemen zo sterk opkwamen, dat we het niet meer konden negeren, was een ander moeilijk moment: Dat ik soms totaal niet begrijp wat hij me probeert te vertellen, dat ik de juiste woorden niet meer vind om iets aan te wijzen bijvoorbeeld, dat ik plots zo verstrooid ben zodat ik mijn draad helemaal kwijt raak of blooper, … Heel frustrerend voor zowel hem als mij.

En nu? Hij heeft het er echt moeilijk mee dat hij me niet echt kan helpen door “de slechte dingen weg te toveren” en ik zie hem “mee lijden” met mij wanneer hij mij pijn ziet lijden. Hij ziet en weet hoe ik me echt voel. Kan ook moeilijk anders als je alle dagen bij elkaar bent hé.

Hoewel ik ( zeker in het begin) probeerde de dingen mooier voor te stellen dan ze zijn hoor, gewoon omdat ik het hem niet moeilijk wou maken en zelfstandig wou blijven zijn. Met als gevolg dat wanneer het echt niet ging en ik neen moest zeggen op dingen, hij het niet zo goed snapte en verward was.

Maar nu niet meer … eerlijk duurt het langst. Hoewel … heel af en toe … Gewoon omdat ik wil dat hij het -al is het maar voor even- wat makkelijker heeft en eens kan doen wat hij wil zonder altijd rekening te moeten houden met mij

Waar ben je het meeste bang van ?
het donker
Wat is de meest recente film die je gezien hebt ?
nog steeds "The Simpsons Movie" op DVD
Geboorteplaats ?
Louvain !!
Favoriet eten ?
pistache ijs
Je natuurlijke haarkleur ?
donkerbruin richting zwart
Ben je ooit een kuisfreak geweest ?
in een heeel ver verleden
Ben je ooit naakt gaan zwemmen ?
Neen
Zoveel van je geliefde gehoudendat je er moest van wenen ?
Tuurlijk
In een auto-ongeluk geweest ?
yep, ik herinner me nog dat ik verrast was door de kracht van de bots, was verschietelijk
Favoriete dag van de week ?
Maandag, dan heb ik het meeste pif
Favoriete bloem ?
meiklokjes
Favoriete sport om te bekijken ?
voetbal en tennis
Favoriete zanger ?
De Bon Jovi van uit mijn bakvistijd
Favoriet afhaaleten ?
Chinees
Komedie of thriller?
Komedie
Ooit op een boot geweest?
Ja, verschillende keren (ventje is/was een hobby visser)
Welke kleur heeft je slaapkamertapijt ?
euhm … vergeten, ik slaap beneden in de living
Hoeveel keer ben je gebuisd voor je rijbewijs ?
geen enkele keer, maar ben dan ook nooit geweest (geen reflexen)
Wat doe je als je nerveus bent ?
veranderen in een hyperactieve kip
Wat verkies je thee of koffie ?
ne warme choco
Favoriete tv-shows ?
House MD, Gilmore Girls en Brits
Wieis de persoon waarmee je het laatst iets ging eten?
mijn ventje
Park of Zoo?
Zoo
Wat zijn je favoriete kleuren?
blauw
Hoeveel tattoos heb je ?
3
Hoeveel huisdieren heb je?
een woef en een poes
Wat kwam eerst, de kip of het ei ?
De kip
Wat wil je doen voor je sterft ?
lachen
Hou je van verrassingen ?
Neen, veel te nieuwsgierig
favoriete slaapkledij ?
mijne warme flanellen pyjama
wat ligt er onder je bed ?
waarschijnlijk veel stof
welke deo gebruik je ?
Nivea sensitive (aanrader voor overgevoelige mensen)
welk woord of zin gebruik je vaak ?
"absoluut!" en "dinges"
cremeren of begraven ?
cremeren, opgeruimd staat netjes
licht of donker ?
Licht, maar helaas op minder goede momenten donker
spreken of zwijgen ?
zwijgen
knuffel of kus ?
voorzichtige knuffel
geloof je in reïncarnatie ?
Geloven is een groot woord, maar 't zou toch wel mooi zijn
bestaan er buitenaardse wezens ?
Als ze bestaan zijn ze ongelooflijk slim dat ze hier wegblijven
huil je tijdens films ?
ho ja
wat was je eerste gedachte toen je vanmorgen wakker werd ?
Ik blijf wel liggen en wacht tot het over gaat
wat wilde je worden toen je klein was ?
dierenarts, maar niet voor gegaan omdat ik te softie ben en te hard meeleef
wat is je meest waardevolle bezit ?
Mijn knuffeldeken (ik zie mn beestjes niet als mn bezit)
wat doe je absoluut niet als je met vakantie bent ?
bakken met de massa in de zon
waarmee kunnen mensen je shockeren ?
dan gaan ze toch heel goed uit hun pijp moeten komen
seks, drugs of rock & roll ?
been there, done that and got a T-shirt
welke vraag stellen mensen je het vaakst ?
Gaat het?
Vindt je jezelf voorspelbaar ?
Tegenwoordig lukt het me zelfs om mezelf constant te verbazen, dus neen
Wat volg je, je hart of je verstand ?
Hangt van de situatie af, maar meestal mn verstand
Wat is volgens jou het grootste verschil tussen mannen en vrouwen ?
hahaha … goei grap

Ik had zoveel te vertellen, maar nu dat ik hier geïnstalleerd ben met mijn laptopje zit ik met een leeg hoofd naar een leeg scherm te staren en te bedenken wat ik nu toch weer wou neerschrijven …

Hmm … toch maar even mijn notitieboekje en mijn post-itjes erbij nemen ;-)

En terug J

De voorbije weken waren vrij druk geweest, omdat er een aantal vrienden langsgekomen zijn om te zien of we nog leefden ;-) Als het niet goed gaat hebben we de neiging ons volledig af te zonderen en dat kan je dus letterlijk nemen.

Het is natuurlijk altijd super om vrienden over de vloer te krijgen en eens goed te lachen … Maar soms kan het ook wel minder aangenaam zijn … Zo had ik op een keer bezoek eindelijk de deur uitgekregen, (ter verdediging: onaangekondigd bezoek en mij wakker gemaakt. Ik was dus echt wel gene mens J) en dan begon ze nog honderduit te vertellen toen we op de oprit stonden.

Terwijl ik mijn best deed om te luisteren en daar ijverig stond te knikken (sommige mensen zijn beter in het houden van een monoloog ipv een dialoog J), keek ik eens rondom mij en ik zag een hond in de tuin bij de buren. “Leuk, ze hebben ook een hond hiernaast.”, ging even door mijn hoofd en ik probeerde me terug te concentreren op het luisteren (en op tijd knikken) naar de monoloog van mijn bezoek. Maar natuurlijk werd ik afgeleid door die hond bij de buren die zo aan het genieten was van het zonnetje in het gras en ik dacht voor heel even dat die hond een beetje op onze woef leek … “Hee, wacht es efkes … Dat IS onze woef!! ” en ik riep keihard haar naam en dat ze moest maken dat ze terug bij mij was J Ons madammeke was erin geslaagd zich door de haag met de buren te wurmen om van het gras te gaan genieten aan de andere kant.

Mijn bezoek had van dit alles blijkbaar niets gemerkt, want de monoloog was nog steeds bezig en natuurlijk was het vrij saai voor onze woef om daar gewoon te blijven zitten. Dus … pakkertje spelen met de poes en haar ronddrijven op de oprit. Het duurde natuurlijk niet lang vooraleer ons klein zich onder de auto van mijn bezoek verstopte …

Aaargghhh!!!! Ik begon me toch wel zo een klein beetje te ergeren ... Niet alleen door de meisjes, maar ook omdat mijn bezoek nog altijd lustig aan het doorratelen was over … tja … absoluut geen idee meer, omdat ik de meisjes dus in het oog aan het houden was

Ons klein vertikte het natuurlijk om van onder die auto te komen, ikke dus al sukkelend op mijn knieën naast die auto en mooie woorden geven … Toen ze eindelijk dicht genoeg was, haar gezegd dat ze daar weg moest gaan en tegelijkertijd haar een kleine pets op haar poep gegeven in de juiste richting naar waar ze moest gaan ;-) Verontwaardigd stoof ze van onder de auto uit en rende direct door naar binnen gevolgd door een enthousiaste woef, want haar speeltje was terug in beweging J En kort daarna heb ik eindelijk mijn bezoek weg-weg gekregen ... Haaa … Rust !!

Kort samengevat: Er staat een verandering op stapel ivm de CVS-Revalidatie, met meer nadruk op individuele begeleiding, dwz individuele kinesitherapie-coaching door de “eigen” kinesitherapeuten van de CVS-mensen, dus in hun eigen buurt; en daarnaast indiv cognitieve gedragstherapie.

Dit is echter enkel voor patiënten die zich vanaf nu aanbieden en het is niet mogelijk een tweede keer ingeschreven te worden in de Conventie.

Ik was teleurgesteld … Ik had gehoopt dat nu het meer individueel zou worden aangepakt, ze mij daar hadden kunnen vertellen hoe het nu juist met mij gesteld is en wat ik nog zou kunnen doen in mijn zoektocht naar het beter worden. Niet dus … Ik moet het zelf maar uitzoeken …

Van zodra het ietsje warmer wordt, laten wij het schuifraam open zodat de kids binnen en buiten kunnen wanneer ze willen. Ik geef toe, we doen dit vooral zodat we niet om de vijf minuten moeten rechtstaan, want eens beter weer spelen ze graag buiten. We zien ze ook graag rondrennen en zot doen.

En hoewel ik een gordijn voor de opening schuif, vliegt er dus soms wel eens een zoemend beest binnen … Ik heb het absoluut niet voor die brommende, zoemende of wat-dan-ook-voor-geluid makende insecten ... Als er eens eentje binnenkomt, maakt het mij gek door al zoemend heen en weer te vliegen in de living. Negeren lukt echt niet … dus dat beest moet weg!

Het liefst probeer ik dat beest terug naar buiten te krijgen door het raam verder open te zetten en er van op een veilige afstand wat naar te zwaaien in een poging om het zo weg te jagen, geholpen door een “ijverige” kat.

Maar meestal mislukt die poging dus en moet ik overstappen op plan B en dat is achter dat beestje aangaan met een vliegenmepper. Als je niet meer zo van de handigste bent, is dat echter niet zo makkelijk gedaan als gezegd … Om je iet of wat te kunnen voorstellen hoe dat in zijn werk gaat: Van zodra de meisjes zien dat ik de vliegenmepper vastheb, kruipen ze weg om de met een vliegenmepper zwiepende en zwaaiende, struikelende en vallende, hijgende en vloekende tweevoeter te ontwijken.

Na een tijdje lukt het me uiteindelijk wel om dat zoemende beest tot zwijgen te brengen hoor … En dan kan ik beginnen de dingen op te ruimen die ik in al mijn ijver omver of stuk gemept heb …

Maar ik ben héél opgelucht dat we terug zoemvrij zijn J

-        een chronisch syndroom dat pijn, (over)gevoeligheid en stijfheid veroorzaakt in de spieren en gewrichten bij de aanhechtingen van de pezen.

-        wordt ook wel "weke delen reuma" genoemd, omdat het qua klachten op reuma lijkt, maar er zijn geen zichtbare reumaverschijnselen in de zogenaamde “harde delen” (= het skelet) te vinden.

-        is vooral een pijnziekte. Naarmate de klachten erger worden, wordt bewegen steeds moeilijker. Traplopen en fietsen bijvoorbeeld kunnen een behoorlijke kwelling worden. Door de pijn word je moe en kan je depressief worden.

-        is geen constante ziekte, het komt en gaat. De aandoening verloopt bij iedereen anders. Soms kunnen de klachten verminderen, maar vaak worden ze erger en dient de gang van zaken in het dagelijks leven te worden aangepast. Fibromyalgie leidt overigens niet tot beschadiging van gewrichten of spieren.

-        is iets dat je niet van buitenaf ziet. Niet alleen kunnen artsen moeilijk iets ín je lichaam vinden, ook aan je uiterlijk is niks te zien. Hoewel de ziekte zeer heftig kan zijn, blijf je er uiterlijk gewoon normaal uitzien. Dit maakt het moeilijk voor anderen om te geloven dat je echt zoveel pijn hebt. Omdat je goede en slechte dagen hebt, begrijpen buitenstanders er vaak niets van. De ene dag kan je uren bezig zijn en de volgende dag kun je opeens niets meer.

-        heeft geen duidelijke oorzaak, maar mogelijk speelt het centraal regelmechanisme in de hersenen een rol. Ook het stellen van de diagnose is niet eenvoudig, omdat er niks in of aan het lichaam is te zien en de klachten bij veel aandoeningen kunnen voorkomen. Er is geen bloedonderzoek voorhanden om de ziekte vast te stellen en ook op röntgenfoto's is niets te zien.

-        Iedereen kan Fibromyalgie krijgen. Men weet nog niet of het erfelijk is, maar het komt wel vaker binnen families voor. Ongeveer 2 op de 100 volwassenen heeft er last van. Het komt vooral voor bij vrouwen. Het openbaart zich meestal tussen het 25e en 40e levensjaar. Naarmate de klachten erger worden, wordt vooral bewegen steeds moeilijker. Uiteindelijk kan men zelfs in een rolstoel belanden. De pijn is meestal erger na rust en wordt minder door beweging.

-        Er is geen behandeling die het probleem echt oplost. Medicijnen tegen de pijn en acceptatie van de ziekte zijn tot nu toe enige oplossingen.
Het is voor mensen met fibromyalgie erg belangrijk om in beweging te blijven en de spieren op die manier 'soepel' te houden. Je MOET je dus 'gedoseerd' inspannen en daarnaast ook heel duidelijk kunnen ontspannen.Van alle FM-ers zijn er geen twee die hetzelfde voelen. Het is dus van groot belang dat je leert je eigen grenzen te stellen. Het al dan niet accepteren van FM is erg belangrijk voor het verdere verloop van de ziekte en de kwaliteit van je leven. Vooral ook omdat in beweging blijven dus een must is.

Het was een paar weken terug. Een rustig avondje thuis: mijn ventje aan de pc en ik uitgeteld in mijn zeteltje naar tv aan’t kijken. Ik “hoorde” al een tijdje iets, maar kon het niet thuisbrengen. Ik probeerde het te negeren, maar het gezoem bleef. Hoe hard ik ook probeerde me te concentreren op de televisie.

Je kan het vergelijken met krassen op een schoolbord, je wil het negeren, maar het gaat gewoon niet. Dat krassend, onaangenaam geluid gaat door je lichaam heen en geeft je rillingen.

Ik vroeg aan mijn ventje of hij iets hoorde: natuurlijk niet ;-) Ondertussen begon ik echt last te krijgen van dat constante geluid op de achtergrond. Pijntjes hier en daar die opkwamen, een draaierig hoofd, ik begon duizelig en misselijk te worden … Ik kon maar aan een ding meer denken: dat geluid moet ophouden, want lang houd ik dat niet meer vol! Met veel moeite sleep ik mij uit mijn zeteltje en probeerde ik te bepalen van waar dat geluid kwam. Omdat ik hypergevoelig ben, hoor ik geluiden die mijn ventje niet hoort. Vooral de geluiden die elektrische apparaten uitstralen, zoals het hoog zoemend geluid van een televisie bijvoorbeeld als die aan is of het zoemend geluid dat een koelkast altijd maakt.

Ondertussen kon ik al bijna niet meer gaan, omdat de pijn door mijn lijfje raasde en moest ik mij aan allerlei dingen vasthouden voor steun. Naarmate ik dichter bij ons waskot kwam, werd het gezoem ook luider en ik dacht eerst nog dat het van de wasmachine kwam. Maar toen ik dan eindelijk bij de wasmachine en droogkast geraakt was, zag ik dat de stekker uitgetrokken was, dus dat kon het ook niet zijn. Wat kon dat verschrikkelijk geluid toch zijn?? Om gek van te worden!

En dan merkte ik dat het gezoem luider was in de gang, ik kreeg nog net de voordeur open en werd daar overrompeld door het alarm van een bedrijf in de buurt. Ik moest mij vasthouden aan de deur of ik was gewoon door mijn benen gezakt. Zo verschrikkelijk was dat geluid voor mijn lijfje. Vlug de deur weer dicht en al doddelend en snakkend naar adem aan mijn ventje gezegd dat het een alarm was. Ik kreeg geen lucht meer en was zo misselijk en draaierig als iets.

“Stop”, was het enige wat ik nog kon denken, dat geluid moest ophouden, want ik werd er slechter en slechter van. Ik geraakte nog net terug naar mijn zeteltje en ik gilde naar mijn ventje dat hij dat lawaai moest stoppen. Mijn ventje had echter nog altijd niet door dat er sowieso een geluid was … Hij sprong onmiddellijk recht en ging naar buiten om te horen wat er was en dan pas hoorde hij dat er inderdaad een alarm in de verte aan het afgaan was. Bijlange zo luid niet om er “last” van te hebben, maar hij besefte gelukkig wel dat ik er wél heel veel last van had.

Hij gaf me iets tegen de misselijkheid en de pijn, hielp me neer te liggen in mijn zeteltje en zocht dan het nummer van de politie op.

Ik kon niet rustig blijven neerliggen, alles deed gewoon pijn en ik was zo misselijk als iets, dus om mijn gedachten proberen te verzetten zou ik bellen. Tot mijn ontzetting werd er een bandje afgespeeld waar gezegd werd dat je de politie kan bereiken tijdens de kantooruren en voor dringende gevallen moet je naar de 101 bellen. Ik heb een drietal keer opnieuw gebeld, want ik begreep er niets van. Ik hoorde wel dat het een bandje was (vandaar mijn  ontzetting), maar het drong eerst niet door wat er nu juist gezegd werd. Ik moest mij echt vasthouden aan de kast, want ik zakte door mijn benen. Mijn ventje stond naast mij om mij te helpen, maar ik moest en zou zelf bellen … Koppig tot en met hé ;-)

Ik bel dan naar de 101 en probeer zo neutraal mogelijk te zeggen dat er een alarm hier in de buurt aan het gaan was. We willen niet dramaqueenen hé  Ik herinner me nog dat ze aan de andere kant van de lijn vroegen om mijn adres te bevestigen en dat ik onder de indruk was dat ze mijn adres wisten. Ik dacht dat er nog al iemand gebeld had. Wist ik veel dat ze nummeridentificatie hebben J Enfin, ze gingen een patrouille sturen om het te checken.

Met de hulp van mijn ventje ben ik terug in mijn zeteltje gesukkeld, want ondertussen was mijn bloeddruk ook nog de dieperik ingegaan en leek het alsof ik elk ogenblik ging flauwvallen en dan was het wachten … Kronkelend en hijgend van de pijn wachten tot dat verschrikkelijk geluid eindelijk zou stoppen.

Het alarm is nog zeker een uur na mijn telefoontje blijven doorgaan, ik was er doodziek van en verging van de pijn. Ik wist niet waar te kruipen en kon niets verdragen. Ik lag daar maar te wachten tot het voorbij zou gaan …En dan ineens hoorde ik het niet meer. Totaal op en opgelucht fluisterde ik naar mijn ventje dat ik dacht dat het gestopt was, ik had geen kracht meer om te spreken. Ik was kapot, op, dood … Mijn ventje is naar buiten gegaan om het te controleren en inderdaad, het was gestopt.

Het heeft nog een hele tijd geduurd voor dat ik mijn lijfje kon ontspannen en met de hulp van nog extra medicijnen ben ik dan eindelijk van de wereld geraakt en uiteindelijk in slaap gevallen.

Gisteren telefoon gekregen van een goede vriend om de laatste spannende nieuwtjes uit te wisselen. Alles bij elkaar heeft ons gesprek een 20 minuutjes geduurd waarbij mijn vriend het meeste babbelwerk gedaan heeft en daarna had ik barstende hoofdpijn, verschrikkelijke keelpijn, ik kon nog amper praten van de keelpijn, mijn hand en arm waren stijf en verkrampt en ik had het veel te warm … zooo warm!

Om je een idee te geven wat telefoneren zoal met een mens kan doen

... buiten een paar kleine energie opstoten, lig ik meestal uitgeteld in mijn zeteltje een gevecht te voeren met de klierkoorts. Maar ik merk dat ik aan het beteren ben, heb alleen nog maar probleempjes de eerste uurtjes dat ik wakker ben en in de late namiddag tot ik eindelijk wegzak in een koortsige slaap 

Had me vorige week te druk gemaakt. Het moeten niet altijd dezelfde zijn die problemen met de gezondheid hebben, niet?? Right ...  

Maandag morgen was mijn ventje vroeg wakker geworden van de pijn. Hij zag zo bleek als een lijk, zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd en hield zijn buik vast … Niercrisis L

Ervaringsdeskundigen als we zijn, meteen de juiste medicijnen bovengehaald en die gegeven … en terwijl hij die aan het innemen was, naar de badkamer gehobbeld en een warm bad laten lopen. Warme baden verzachten niet alleen de pijn voor mij ;-) Ondertussen naar de dokter gebeld en ook al mijn ventje zijn werk verwittigd en dan met al mijn krachten mijn ventje naar de badkamer geholpen. Gelukkig deed het warme water zijn werk en verzachte de pijn.

Nadat mijn ventje terug in de zetel was geraakt, was het wachten op de dokter. Honderd keer ben ik heen en weer naar het raam gestrompeld in de hoop dat de dokter vlugger zou komen als ik aan het uitkijken was naar hem. Niet dus ;-) Wachten kan echt wel iets verschrikkelijks zijn.

En ik kan wel stoer verklaren dat het niet altijd dezelfden moeten zijn die problemen moeten hebben met de gezondheid, maar ik zie mijn ventje echt niet graag pijn lijden en zou zo met hem willen wisselen. Dat machteloos zijn hé, verschrikkelijk … Neen, liever ik dan hem.

Omdat de pijn onder controle te houden was met onze uitgebreide huisapotheek, kon de dokter niet veel meer doen dan hem door te verwijzen voor foto’s en een echo te laten nemen en een briefje te schrijven voor het werk.

Nadat de dokter weg was en ik er zeker van was dat ik mijn ventje eventjes alleen kon laten, ben ik een korte wandeling gaan maken met de woef en heb ik ondertussen ook de wandelvriendinnen op de hoogte gebracht. Zij drukten me op het hart dat ik maar een seintje moest geven als we hulp nodig hadden. Lief hè

In de namiddag was mijn kaars uit en ben ik gewoon in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, merkte ik dat ik wat last had van mijn keel, maar "Negeren en doorgaan, meisje!! Uw ventje heeft u nodig!!". Peptalk kan toch iets moois zijn
Zolang het werkt dan toch Twee dagen later was het mijn beurt om uitgeteld te zijn en lagen wij hier alletwee gezellig "out" in de living te grappen dat ik toch zo'n jaloers ding ben en ook terug iets extra moest hebben
"Dat is liefde seh ..."