“There comes a time in life when you have to let go of all the pointless drama and the people who create it

And surround yourself with people who make you laugh so hard that you forget the bad and focus solely on the good. After all, life is too short to be anything but happy.”

Ik heb een tijd gehad waarbij ik krampachtig probeerde te begrijpen waarom ik zo zwak ben en geen pif heb in vergelijking met andere zieken. Ik ken zieken die nog altijd kunnen werken bijvoorbeeld, zieken die uitstapjes kunnen maken, naar feestjes kunnen gaan … Verschrikkelijk jaloers ben ik op hen.

Maar langs de andere kant ken ik ook zieken die het nog erger hebben dan mij. Zieken die hun bed of hun huis helemaal niet uitkunnen, zieken die hulp nodig hebben met het kleinste ding dat ze willen doen … Als ik dan even vergeet hoe het de ‘betere’ zieken vergaat, kan ik niet anders dan blij zijn met de dingen die ikzelf wel nog kan. Hé … Het kan altijd slechter gaan.

Iemand anders vergeleek het ziek zijn met een ballon gevuld met water te zijn. Als je een gaatje prikt in de ballon, komt er een klein straaltje water uit. Het duurt een tijdje voor de ballon leeggelopen is. Als je meerdere gaatjes in de ballon prikt, loopt er meer water uit. Steek je een vork in de ballon, dan gaat hij kapot en loopt al het water weg.

Mijn energie is het water in de ballon. Wanneer ik geluk heb, begin ik elke nieuwe dag met een ballon vol water. Eender wat ik doe of wat me overkomt is een prikje in de ballon, waarlangs mijn energie wegloopt. Ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat wanneer ik veel prikjes krijg of wanneer er een vork in mijn ballon gestoken wordt, het water wel heel snel wegstroomt.

Wat zijn die prikken in mijn ballon? Dat kan alles en niets zijn: een douche nemen, de trap opgaan (oplopen klinkt echt wel niet realistisch J), rekeningen betalen, een boodschappenlijstje maken, koken, gewoon alles. Prik, prik, prik … mij druk maken over iets: de vork ;-)

Wat ik dus probeer elke dag opnieuw is proberen zo weinig mogelijk prikken te krijgen om ervoor te zorgen dat ik toch nog wel water in mijn ballon heb. Maar dat is dus makkelijker gezegd dan gedaan. Ik moet mij wassen, rekeningen moeten betaald worden, mijn ventje heeft zijn eigen ballon waar hij voor moet zorgen, want hij gaat nog wel werken Er is niet veel meer dat ik van hem kan vragen, hij doet al zoveel. Of wil vragen?

Kan ik dus nog iets schrappen op mijn dagelijkse “to do” lijstje? Het is geven en nemen. Stop ik met internetten? Het is een van de weinige dingen waardoor ik verbonden ben met de buitenwereld. In een perfecte wereld zou ik een secretaresse en assistente hebben, maar ik leef niet in een perfecte wereld.

Ik kan niet meer water in mijn ballon laten lopen, ik moet dus een manier zoeken om het aantal prikken te verminderen. Vandaar mijn nieuwe slogan: "Goodbye drama, Hello I don't give a shit!" En mijn ventje begint het nu al zowaar over te nemen

Het was de eerste keer in lange tijd dat ik nog eens naar “mijn stad”(Leuven) ging en ik heb van de bustrip genoten. Continu door het raam naar buiten kijken; dingen van vroeger herkennen en nieuwe dingen ontdekken … ontspannend.

Hoewel mijn ventje en ik er hard om gelachen hadden dat ik alleen op de bus zou zitten, omdat niemand naast mij zou durven komen zitten met al die boebbels in mijn gezicht (van de knutten, remember? J). Toch maar heel incognito op de bus gezeten met mijn boebbels verstopt achter een grote zonnebril en mijn haar in mijn gezicht JJJ Uiteindelijk zit er toch nog enige ijdelheid in mij hoor ;-)

In het ziekenhuis heb je twee manieren om je in te schrijven: je neemt een nummertje en wacht je beurt af aan de dienst inschrijvingen, of je bent modern en schrijft jezelf in via de computer met je SIS-kaart. Natuurlijk (J) had ik die computertruck nog nooit eerder gebruikt, omdat ik altijd naar een plannetje met de weg moet vragen ;-) Maar toen ik mijn nummertje nam en zag dat er nog heel veel mensen voor mij aan de beurt waren, besloot ik gewaagd te doen en die computer eens van dichterbij te bestuderen. Als er iets fout zou lopen, kon ik nog altijd netjes mijn beurt afwachten en doen alsof er niets gebeurd was ;-)

En heej ??!! Gelukkig voor mij verscheen er ineens ook de vraag of ik een wegbeschrijving wou afprinten !! Super !! J Ik probeerde iets nieuws uit dat mij normaal gezien zou doen freaken en het werkte zonder problemen !! Ikke in de zevende hemel en zo fier als een gieter JJJ

Toen de specialist mij kwam halen, keek hij nogal verwonderd naar mijn handschoenen. Mijn handen hadden het zo koud dat ik in de wachtkamer zat met mijn handschoenen aan ;-) En het eerste wat hij me vroeg was: “Wat kan ik voor u doen?”. Hmm … Even nadenken … ;-)

Dus ‘mijne uitleg’ gedaan over hoe lang ik al ziek ben en dat ik de revalidatie in Pellenberg gevolgd had en dat ik wou weten hoe het nu met mij ging en of er andere dingen zijn die ik nog kan doen (buiten wat ik nu al doe) om beter te worden.

Hij stelde me allerlei vragen over hoe het moe zijn nu is, hoe het met de pijn ging, welke medicijnen ik nam en wat ik allemaal uitspook bij de kine en wat voor oefeningen ik thuis doe.

Dan wou hij een klein lichamelijk onderzoek doen en hij vroeg me om me uit te kleden. Ik had drie sweaters aan (bloos-bloos J). Hij zei me dat ik mijn jogging broek ook kon uitdoen, maar dat heb ik fijntjes genegeerd ;-) Zeg! Het was daar wel koud en mijn benen waren niet geschoren, ik had een stoppelbaard (opnieuw bloos-bloosJ). No way zou ik daar in die koude kamer gaan zitten met mijn stoppelbaard ;-) Hij heeft het me gelukkig niet opnieuw gevraagd en testte dingen uit door of onder mijn jogging J

Voor het laatste dingetje dat hij wou testen, moest ik gaan neerliggen op de tafel en wanneer dat gedaan was zei hij dat ik terug recht mocht komen en me terug mocht aankleden. Hij ging ondertussen zijn bevindingen met de prof bespreken.

Ik mompelde iets als ok en probeerde terug recht te komen. Het is heel moeilijk voor mij om recht te komen wanneer ik plat op mijn rug lig, ik moet mij eerst op mijn zijde draaien en dan kan ik met een beetje geluk mijzelf rechtop duwen en dan pas geraak ik van de tafel ;-) Ik was nog steeds bezig met het op mijn zijde draaien, toen de specialist zei dat ik dus mocht opstaan hé … “Ja ja, ben ermee bezig” antwoordde ik, terwijl ik me toch wel een beetje belachelijk voelde … J Maar hij begreep het dan toch en verontschuldigde zich zelfs en zei dat ik al de tijd kon nemen die ik nodig had. In plaats van mij een beetje te helpen (zeur-zeur J) …

Enige tijd later kwam hij terug en wist hij me te vertellen dat ik goed bezig was met wat ik zelf deed. De oefeningen thuis, het werken met de kine, mijn medicijnen leken wel te helpen voor mij, dus doe zo voort. “We zouden je wel willen aanraden om naar een psycholoog te gaan, omdat die je kan helpen in het beter aanvaarden met hoe het met je gaat en we denken dat een psycholoog je ook kan helpen met het beter worden.” Details zullen volgen in het verslag dat naar mijn dokter zal gestuurd worden, maar daarnaast is er niets anders wat ik nog zou kunnen doen om beter te worden. Ik doe al alles wat ik moet doen en ik moet geduldig zijn …

Tussen ons gezegd en gezwegen … Dit was niet genoeg voor mij, dus ik was zeer teleurgesteld. Ik had gehoopt dat twee jaar nadat ik de revalidatie gevolgd had, ze iets anders/bijkomend hadden gevonden of ontdekt dat ik zou kunnen uitproberen in plaats van de gewone “leer ermee leven” routine …

Ik vroeg opnieuw wat ik zou kunnen doen om te werken aan mijn geheugen en concentratie problemen en legde uit dat ik me zeer dom voelde sinds ik ziek werd en dat ik terug slim wou zijn. Maar hij kon me niets aanraden. Erger zelfs …

Hij zei me dat ik zou moeten proberen te vergeten wie ik was voor ik ziek werd en dat ik zou moeten leren aanvaarden dat ik nooit meer dezelfde zou zijn als voor ik ziek werd. Ja, zelfs in het departement geheugen en concentratie.

Ondertussen was ik boos op mezelf geworden, omdat ik het gevoel had dat ik niet goed kon uitleggen wat ik nu juist bedoelde, ik raakte niet uit mijn woorden … En floepte er uiteindelijk uit of er niet zoiets bestond als een geheugen of concentratiedokter waar ik naartoe zou kunnen gaan (J). Ik kon zien dat hij erom moest lachen, maar hij deed zijn best om dat te verstoppen en zei me dat “Helaas, zo’n dokter bestaat er nog niet.” En hij herhaalde nog maar eens dat een psycholoog mij zou kunnen helpen.

Wanneer ik naar een prognose vroeg om terug te kunnen gaan werken, zei hij dat dat bekeken kon worden na een tijdje samen gewerkt te hebben met een psycholoog, maar hij denkt niet dat ik ooit nog full time zou kunnen werken. Misschien later een halftijdse, maar hij keek toch wel sceptisch toen hij dat zei, dus ik veronderstel dat hij iets positiefs wou zeggen, omdat ik echt wel teleurgesteld was.

Ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat ik nadien serieus veel spijt had dat ik op controle geweest was? ;-) Ik weet het … vooral omdat ik het niet leuk vond wat ik te horen kreeg … Ik had andere en betere dingen willen horen ;-)

Kijk … Ik heb zo ongeveer aanvaard dat ik niet meer dezelfde zal kunnen zijn zoals vroeger, maar dan in het lichamelijke. Ik bedoel maar dat ik aanvaard heb dat een marathon lopen of iets anders overdreven zwaar, er niet meer zal inzitten voor mij ;-) Maar ik hoopte toch wel dat ik op een dag opnieuw zou kunnen gaan shoppen bijvoorbeeld, zonder de rest van de week ‘out’ te zijn.

Maar vooral keek ik uit naar de dag dat mijn hersencelletje terug normaal zou werken en dat ik opnieuw zou kunnen lezen en schrijven. In de plaats van alleen stripverhalen en artikelen in roddelboekskes en de humo te lezen bijvoorbeeld.

En nu had ik moeten horen dat ik nooit nog 100% zou worden … zowel mijn lijfje niet als mijn hersencelletje … Shock !!!

En zeer teleurstellend L Zelfs de positieve bibi in mij kan daar geen positieve draai aan geven … Het ziet er naar uit dat ik dom ga blijven voor de rest van mijn leven L Het ziet ernaar uit dat ik toch wel een psycholoog ga nodig hebben, want ik voel een depressie opkomen ;-)

Soit, ik was zo teleurgesteld dat ik helemaal geen zin meer had in de fietstest. De fietstest wou ik doen voor mezelf om te zien hoe het lichamelijk met me ging in vergelijking met de vorige keer … Maar ik werd zo hard door elkaar geschud door de specialist, dat ik mezelf niet langer voor de gek wou houden en hopen dat mijn resultaten beter zouden zijn dan vorige keer. Ik bedoel … Ik weet zelf wel hoe ik me voel hé … De vorige keer kon ik mezelf nog wel wijsmaken om mijn resultaten positief te zien door te concluderen dat ik gelukkig toch niet achteruit gegaan was. Maar heej … er zijn ook wel grenzen aan mijn positivisme hoor ;-)

Ik ben er dus van onderen gemuisd, vlug pitstoppen en dan naar de bushalte … Om te ontdekken dat ik net mijn bus naar huis gemist had ;-) Wat tegen mezelf zitten zagen en zeuren dat moest ik niet gaan pitstoppen zijn, ik mijn bus niet zou gemist hebben. Maar gelukkig was ik toch ook wel realistisch genoeg om te beseffen dat 40 minuten op een bus zitten met een volle blaas ook wel niet je dat zou geweest zijn J

En wanneer ik thuis kwam was het de beurt van mijn ventje om alles te moeten aanhoren wat er onderweg naar huis op de bus zoal door mijn hoofd ging ;-) Een paar voorbeelden:

-Ik zou zeggen dat mijn hersenen verandert zijn in een of andere gatenkaas … met heel veel gaten in !! En wanneer ik niet op een woord kan komen bijvoorbeeld, komt dat omdat dat bepaalde woord veranderd is in een van die gaten in de gatenkaas J

-Ik was een “problem solver”, een probleem hier of daar? Geen probleem voor mij, inventief als ik was vond ik wel altijd een of andere oplossing om het te fiksen. Maar deze “specialiteit” ben ik nu dus al een heel tijdje kwijt. De keren dat ik nu aan iemand over een simpel probleempje uit mijn dagelijks leven vertel en die persoon antwoordt dan gewoon met “Maar waarom heb je niet dit of dat gedaan?” en dat ik realiseer “Ha ja! Simpele en goede oplossing” gevolgd door een “Hoe komt het dat ik daar niet opgekomen ben?” zijn ontelbaar geworden.

Alsof mijn hersencelletje stilgevallen is … Weihhhh … Ik ben dom …

En nu dat ik toch bezig ben ;-) Dat ik nog steeds geen goed boek kan lezen, stoort me enorm. Enerzijds ben ik blij dat ik al terug iets langere artikels kan lezen in de plaats van stripverhaaltjes en roddelboekskes. Maar anderzijds mis ik het toch wel heel hard om meegevoerd te worden in een mooi verhaal of iets te kunnen lezen waar ik iets van kan opsteken.

Dat heeft me heel hard van mijn melk gebracht toen de specialist me zei dat ik moest leren aanvaarden dat sommige dingen nooit meer terug zouden zijn zoals vroeger. Geen probleem met het lichamelijke en dat een nachtje stappen, concerten, voetbalwedstrijden of naar de film gaan een no-go zijn geworden voor mij. Zooo jong ben ik uiteindelijk nu ook weer niet meer JJJ Allemaal goed en wel, als ik mijn hersencelletje maar terugkrijg en terug een film thuis kan volgen en begrijpen van begin tot het einde bijvoorbeeld ;-)

Maar ik heb een hele hoop boeken boven liggen, (yep, ik bleef goede boeken kopen) die ik opzij hield om te lezen wanneer ik terug beter zou zijn … Wat moet ik nu met al die ongelezen boeken doen?? Hou ik ze bij of doe ik ze weg?? Wat als ik echt nooit meer zou kunnen lezen en verstaan en onthouden wat ik lees??

… En nu ben ik echt wel aan het zeuren hé ;-) Ik heb het al verschillende keren gezegd en ik blijf het zeggen: als ik iets doe, doe ik het goed J

Wel … je zal me ondertussen wel al kennen zeker hé ;-) Eerst moet ik eens goed klagen en zeuren als een klein kind dat haar zin niet krijgt, maar na een nachtje slapen (of twee, drie, vier … J) neemt de meer volwassen en realistische ik het terug over ;-) Niet dat ik de dingen zomaar aanvaard en in een hoekje zit te wachten hoor … hoo neen J Maar ik ben rustiger nu. Hoewel … de zak chocotoffs zou daar iets op kunnen zeggen … ;-)

Samenvatting van het verslag:

[Klinisch onderzoek

Globaal hypermobiliteit van de cericale en lumbale wervelzuil

Mobiliteit is pijnlijk diffuus in alle richtingen

Normaal klinisch neurologisch onderzoek van de onderste en bovenste ledematen

Lasèguetest en fliptest zijn negatief

Cervicale lasèguetest en spurlingtest zijn negatief

Myofasciale triggerpunten in kader van fibromyalgie: 18/18

OI lijkt de patiente medicamenteus en kinesitherapeutisch goed ondersteund.

Wat nog mogelijk lijkt, is dat patiente psychotherapie aan haar huidige revalidatie toevoegt.

We verwijzen daarom terug naar de huisarts voor het zoeken naar een goede psycholoog bij patiente in de buurt.]

Heej gezien??!! Ik ben geslaagd met onderscheiding voor de fibro !! JJJ

Ok, dat was wel heel sarcastisch, want eigenlijk is dat dus heel slecht nieuws … Aan de hand van de triggerpunten wordt er bepaald hoe erg de fibro is … En goed als ik ben … ;-)

Na gepraat te hebben over “naar een psycholoog gaan” met vrienden en mijn huisdokters (heb ik al verteld dat mijn huisdokter sinds een tijdje een collega heeft? Wij houden ze uit elkaar door ze doc senior en doc junior te noemen J),

Ga ik nog wat wachten met beslissingen nemen totdat ik op controle geweest ben bij de psychologische dienst van prof Van Oudenhove eind juli.

We hebben allemaal ongeveer dezelfde mening dat het niet zo’n goed idee is om gewoon de dingen te aanvaarden zoals ze zijn (in mijn geval dan hé), want daardoor ga ik geen vechtlust meer hebben om er te blijven voor gaan. Ik ben bang dat als je alles gewoon aanvaard, dat je dan apathisch gaat worden op een bepaalde manier en gewoon zitten en wachten is niet echt mijn ding.

Anderzijds zou praten met een psycholoog misschien wel kunnen helpen om beter te leren omgaan met teleurstellingen. Te hoge verwachtingen hebben en wanneer die dan niet uitkomen, diep teleurgesteld zijn … Er zijn plezantere dingen in het leven ;-)

Anyway … genoeg therapeutische praat voor nu. Ik heb juist de poes horen vallen van de verwarming en ze staat nu hier naast mij met een “wat is er gebeurd?” en “verdorie” blik tegelijkertijdJJJ Dat plaats de dingen zowat terug in het juiste perspectief J Niets aan de hand met haar hoor, ze zal zich omgedraaid hebben toen ze op de verwarming lag en tja … het is nu niet dat een verwarming zo breed is hé ;-)

Moest het nog niet duidelijk zijn, het feit dat ik me een absoluut “dommeke” voel zit me hoog. Heel hoog ;-) Heb er dan ook veel over gebabbeld met vrienden en mijn ventje en ja … mezelf zo wat suf gepiekerd ;-) Ik wil mijn verstand terug !! En ik wil ook mijn geheugen en concentratie terug !! Ik wil veel hé J Moest ik mijn geheugen en concentratie al terug krijgen … dan komt mijn verstand wel vanzelf ook terug, niet?

Voor mij lijkt het alsof de tijd is blijven stilstaan sinds ik ziek geworden ben. Niet dat ik gestopt ben met leven of zo,. Neen hoor, zeker niet … in tegendeel zelfs. Maar in mijn koppeke ben ik nog altijd eind twintig en zo is ook alles rondom mij. Ik ben “vergeten” dat de tijd vooruit gegaan is en dat we allemaal ouder zijn geworden. Het gemakkelijkste om uit te leggen wat ik bedoel zijn de kinderen van de mensen om ons heen. Toen ik pas ziek geworden was, waren de meeste eigenlijk nog kleuters, “klein mannen” J en zo zijn ze in mijn gedachten nog steeds. Ik was serieus verbaasd toen ik onlangs met een vroegere vriendin praatte en ze me vertelde dat haar zoontjes al 6 en 8 waren. Huh?? Die zitten dus al in de lagere school hé !! J

Het lijkt nog steeds alsof het gisteren is dat ik nog ging werken. Ik betrap me erop dat ik nog steeds dingen vertel over hoe het aan toe ging op “mijn werk”, terwijl ik dus al 5 jaar thuis ben ;-)

Ik zou moeten stoppen met te vergelijken hoe ik was voor ik ziek geworden ben en hoe ik nu ben, maar op een of andere manier gebeurd dat niet in mijn herinneringen. Ik kan me nog vrij veel gedetailleerde dingen herinneren van vijf – zes jaar geleden en zelfs daarvoor, maar ik herinner me niets zonder geheugensteuntjes van de voorbije vijf jaar. Wanneer ik iets lees of iemand me iets verteld, dan herinner ik me die dingen meestal ook en zal ik “Ha ja!” zeggen. Maar het is toch niet op dezelfde manier zoals de dingen van daarvoor. Herinner je je de gatenkaas?? J

En zo blijf ik dus maar verder zeuren hé … ;-)

Ik heb iets nieuws uitgeprobeerd: bioresonantie therapie heet het beestje. Een vriend had me erover verteld en ik had er ook al wat over gelezen op forums. Dus nieuwsgierig als ik ben, wou ik toch wel eens weten wat het nu allemaal juist was ;-)

Kort samengevat: Bioresonantie gaat uit van de idee dat alles in ons lichaam een eigen unieke vibratie heeft. En de therapeut heeft een soort van toestel waarmee hij/zij de vibratie kan meten van elk onderdeel in ons lichaam. Het toestel stuurt een soort van vibratie uit naar een bepaald lichaamsdeel en het lichaamsdeel “beantwoordt” dat bericht door een vibratie terug te sturen. Ik gebruik het woord vibratie, maar het is niet dat je er iets van voelt of zo hé …

Men heeft op een of andere manier kunnen vastleggen wat de juiste vibratie van elk lichaamsdeel zou moeten zijn en als het antwoord dus niet juist is, weet men dat er iets fout is. Men gaat er ook nog verder in door te beweren dat door het zenden van de juiste vibraties naar je lichaam in combinatie met supplementen, je beter kan worden en zelfs genezen.

De belevenis:

De allereerste stap is natuurlijk het uitmeten van je lichaam. Vaststellen waar er dingen fout lopen.

Ik lag comfortabel en ontspannen op een tafel en de therapeute wees met iets dat je kan vergelijken als een soort van wichelroede, maar dan verbonden met het toestel naar mij. De (ik zal het maar verder) wichelroede blijven noemen om het mezelf gemakkelijk te maken … Het ziet er wat uit zoals het hulpstuk bij de mixer om deeg te mengen, die gedraaide ijzeren dinges, maar dan veel dunner en fijner en met een handvat (zoals andere keukenspullen zoals bijvoorbeeld grote roerlepels een handvat hebben).

En ben mijn draad weer kwijt … ;-)

Ha ja … Telkens de therapeute aan een knopje draaide om een ander “bericht” te sturen naar mijn lichaam, zag je die wichelroede cirkeltjes maken of op en neer gaan of gewoon niets doen en ondertussen maakte de therapeute notities.

Sceptisch als ik altijd ben, had ik niet op voorhand vermeld dat ik doof was aan een kant. Kwestie van dat beestje toch eens uit te testen om te zien of de machine dat zou kunnen “zien” ;-) En … Het zag het niet ;-) Volgens de machine gaven mijn twee oren de juiste vibes J Toen we het erover hadden zei de therapeute dat de machine het misschien niet opgepikt had, omdat het al zo lang geleden was en ik er goed aan aangepast was. Ik moet toegeven dat dit iets of wat logisch klinkt, omdat niemand in mijn omgeving echt doorheeft dat ik eigenlijk doof ben aan een kant. Ze zijn altijd verbaasd wanneer ik het hun zeg. Mijn lijfje heeft zich eraan aangepast. Ok, de zenuw is nog steeds afgestorven, maar mijn goed oor en mijn schedel hebben de dingen overgenomen bij manier van spreken. Je kan het zo’n beetje vergelijken met de tastzin van blinden die veel beter is in vergelijking met iemand die wel kan zien. Wel mijn ene goede oor is ook veel beter dan een oor van iemand die ze nog alle twee kan gebruiken ;-)

Wat heeft de machine dan wel opgepikt? Glutenallergie, maar geen allergie voor melk. Volgens de machine kan ik terug zoveel melkprodukten gebruiken als ik wil. Maar anderzijds dan wel een lekkende darm (leaky gut syndrome, kom ik later nog wel op terug).

Zwaar allergisch aan metalen en mijn lichaam is ook vervuild door metalen en chemische toestanden. Serieus te kort aan mineralen. En veel last van iets dat Electro smog heet. Electro smog is de vervuiling die komt door de stralingen van electrische toestellen en dergelijke. Zoals van bijvoorbeeld een computer of televisie en daarnaast ook de stralingen die komen van draadloze verbindingen, zendmasten, de electrische kabels die boven een huis hangen enzovoort. En blijkbaar bestaat er een speciaal toestel dat je in huis kan plaatsen om al die dingen weg te nemen.

Wat ik ervan vind? Wel … ben nog even sceptisch als voorheen en ben niet echt geneigd het te geloven. Zoals met vele alternatieve therapieën doet het placebo effect al veel hé … Als je er hard genoeg in gelooft, voel je je ook wel beter. Maar een uitgebreid verslag met wat er nu juist allemaal scheelt met mijn lijfje en voorstellen wat eraan te doen valt, gaat nog komen. Dus nog even wachten … Maar het ziet er niet naar uit dat ik de deur ga platlopen ...

Gisteren was het weer zover. Op controle gaan om te bepalen of ik nog steeds in het vakje “invalide” thuishoor … En spijtig genoeg ben ik opnieuw geslaagd L

Toen ik aankwam in het wachtzaaltje en al die mensen daar zag zitten, kreeg ik even een kleine paniekaanval … Veel volk! Te veel volk … Dat gaat weer wachten worden en geklaag moeten aanhoren.

En daarnaast zaten we ook echt op elkaar gepakt in een te kleine ruimte zonder frisse lucht. Al die zuchtende, zwetende en klagende mensen bij elkaar, bweik! En deze keer had ik dan ook nog echt wel pech dat er zovele waren die hun problemen wouden delen met de anderen. En dan ook klagen over de te strenge controledokter en stoere taal verkopen à la “Bij mij zal het niet pakken zenne, want ik laat me niet doen!”. *zucht* Ik ben een paar keer naar het toilet gevlucht om even rust te hebben en me af te zonderen van al dat geroezemoes, maar ik kon ook geen uren op dat toilet blijven zitten hé ;-)

Het wachten was dus niet ‘je dat’ voor mij. Om 9h aangekomen en uiteindelijk om 10h15 naar buiten gestapt. Ik was kapot L

Toen het dan eindelijk mijn beurt was, protesteerde mijn lijfje natuurlijk volop. Barstende hoofdpijn en zo stijf als een plank en ‘den bibber’ en “wiebel wobbel” alsof ik dronken was. De controledokter had natuurlijk wel een raam in zijn kantoortje, dat wagenwijd openstond. Waardoor ik afgeleid werd door het verkeer van buiten. Ofwel begreep ik de vraag niet ofwel raakte ik niet uit mijn woorden … En als ik dan eens iets gezegd kreeg, probeerde de dokter mij halverwege mijn zin te helpen door een bijkomende vraag te stellen en poef! De draad kwijt. Soit, ik zal er weer eens intelligent bijgezeten hebben ;-)

De testjes waren ook grappig, bijvoorbeeld:

Dokter: “Kan je op je tippen staan?”

Bibi: “Natuurlijk” en ik ga op mijn tippen staan en ik verlies mijn evenwicht en val voorover JJJ

“Voor mij is het in orde hoor, ge moogt vertrekken.” En ik kon terug naar huis. Al mokkend want voor hem zal het wel best in orde zijn, maar voor mij? Daar ging mijnen dag, want voor de rest van de dag kon ik weer rusten en slapen in een poging om te recupereren. Zeur-klaag-zaag J

“Amai! Heb je het niet te warm?? Ik begin spontaan te zweten als ik je zie …” is een van de dingen die ik de laatste dagen te horen kreeg. En als ik zeg dat ik er geen last van heb en blij ben dat ik nu eens naar buiten kan komen zonder het te koud te hebben, word ik met een ongelovige blik aangekeken ;-)

De voorbije dinsdag toen ik over de markt liep, viel het me wel op dat ik hier en daar wat aangestaard werd, maar ik dacht er niet echt bij na, (wanneer wel, haha J, misschien lag mijn haar wat in de war of zo J) … Tot ik een goede kennis tegenkwam die me erop wees dat ik wel warm aangekleed was in mijn lange broek en sweater en mouwloos vestje. Huh?? Warm?? OK … Ik had mijn handschoenen wel uitgedaan, omdat mijn handen het warm kregen, maar te warm?? Neen hoor. En toen pas viel me op dat de mensen rondom mij eigenlijk wel heel weinig kleren aanhadden … Ik vond zelfs de manier waarop sommigen erbij liepen erover en waande me bij momenten op het strand in het warme zuiden ;-) Een straaltje zon en hup kleren uit J Neen, dan was ik toch wel “de normale” die deftig gekleed rondliep ...  Verkeerd gedacht dus J

Binnen, in huis heb ik toch ook wel een paar dagen in een topje of zomerkleedje rondgelopen hoor!!J (ter verdediging JJJ)

Nu … buiten het naar buiten kunnen zonder te koud te hebben, moet ik me natuurlijk ook wel beschermen tegen de zon en mijn stekende vriendjes. Zonneallergie en overgevoelig reageren op muggenbeten …

En OK … vrijdag was de warmte toch wel voelbaar binnen en had ik het ook wel te warm.

En alweer een nieuwe maand, tijd dus voor een update. Hmm … hoewel ik doodop ben en al een spierontspanner genomen heb, kan ik weer eens niet slapen voor de afwisseling. En om te vermijden dat ik hier ga draaien en keren en mijn slapende medemens ga wakker maken, dus maar stiekem de laptop genomen en hier ben ik dan! ;-)

Hoe gaat het nu?

Wel, ik heb een goede babbel met mijn beste vriendin gehad, waarbij ze me streng tot de orde geroepen heeft en het gepieker en zelfmedelijden heeft opnieuw plaats gemaakt voor de dingen terug in het juiste perspectief te zien. Heb ondertussen ook opnieuw een zware klierkoorts opstoot achter de rug, waarbij ik het moest doen met yoghurt, soep en nesquick om toch wat binnen te hebben. Vaster voedsel bleef “haken” in mijn keel (yep, keel dicht door mijn opgezwollen klieren) … Geen probleem met de nesquick, is sowieso een lekkere vervanger voor wanneer ik me te misselijk voel om te eten en niets binnenkrijg. Maar yoghurt en soep! Veel te gezond en na een tijdje kwam dat echt wel mijn oren uit ;-)

Natuurlijk eens de opstoot voorbij was en ik terug “normaal” kon eten, mijn schade goed ingehaald en mezelf zelfs verwend met ijs … OK, veel ijs … Dom meisje!! Dom !! J

En nu is het weer tijd voor de fibro om baas te spelen J Pijntjes hier en daar en overal. Meestal wel “te doen” met dank aan bepaalde hulpmiddelen (pijnstillers, acu en massages). Maar heb weer veel last van mijn benen. Het ergerlijke aan deze ziekte blijft nog steeds: op sommige momenten voel ik absoluut niets en kan ik me vrij vlot bewegen en vijf minuutjes later kan ik er zo’n last van hebben. Zoveel pijn soms dat ik rond waggel in plaats van stap. Gelukkig zie ik er de humor wel van in en schiet ik meestal in de lach wanneer ik mezelf zie “gaan” J Geloof me, echt geen zicht ;-)

Maar het wordt wel stilletjes aan tijd om eens goed na te denken over het aanschaffen van een hulpmiddel dat ik tot nu toe vermeden heb.

Ik denk dat ik al eerder vermeld heb dat ik bij momenten problemen heb met mijn benen. Soms is de pijn in mijn benen zo erg dat ik problemen heb om gewoon van mijn sofa/bed naar de kleine kamer te gaan en terug. Het is niet dat ik het hier over een marathon lopen heb of zo ;-)

Wat me een beetje zorgen maakt is dat die pijntjes de laatste weken meer en meer lijken op te komen in vergelijking met vroeger. En bij momenten (wanneer ik alleen ben, kwestie van mijn ego niet te hard te kwetsen J) gebruik ik dan een grote paraplu als steun om in huis en op het terras rond te strompelen. Niet alleen als steun om de steun, maar ook met de achterliggende gedachte van steun te hebben om zeker te zijn dat ik niet ineens door mijn benen zou zakken en vallen en niet meer zelf recht zou kunnen komen.

Want het rare is op zo’n slechte benen moment dat ik nog altijd super soepele benen heb wanneer ik lig of zit en ze bij manier van spreken naar alle kanten kan plooien en draaien (niet dat ik Cirque de Soleil achtige toestanden doe J), maar eens ik rechtsta verlies ik stabiliteit en moet ik veel moeite doen om niet door mijn benen te zakken van de pijn.

Mijn ventje en ik hebben het er vroeger al eens over gehad om een paar krukken aan te schaffen of niet, tijdens een andere slechte benen periode en mijn ventje bracht toen goede dingen op waarom het beter was van niet.

Het stappen met een kruk gaat meer druk geven aan mijn polsen en handen en dan ga ik daar meer last van krijgen.

De kans is groot dat ik dan meer ga ‘superwomanneren’, omdat ik me gemakkelijker kan voortbewegen en dat willen we natuurlijk ook niet ;-)

Mij kennende en een krak geworden zijnde in het blooperen … wat kan er niet allemaal gebeuren als ik een extra hulpmiddel in mijn handen heb J Uitdrukkingen als “doe een Mieke” zijn er niet voor niets hier gekomen ;-)

Soit … omdat het echt wel niet zo goed gaat bij momenten om mij voort te bewegen de laatste tijd, ben ik er dus terug over aan het nadenken.

En neen, moest ik ze in huis halen ga ik –ijdeltuit als ik ben- er zeker niet mee “en pleine public” rondhuppelen. Ik ben al zot genoeg zo ;-) ’t Zou echt alleen maar zijn om makkelijker in huis te bewegen en OK … op het terras als ik onze meisjes ga entertainen ;-)

Enerzijds haat ik de gedachte om er in huis te halen, omdat ik dan aan mezelf moet toegeven dat het minder goed gaat dan ik wel zou willen. Anderzijds vind ik het ook niet leuk (en is het ook niet altijd even makkelijk en handig) om niet te kunnen rondlopen wanneer het minder goed gaat …

Meer pijnstillers nemen misschien? Probleem hier is dan dat het enige wat de pijn enigszins verlicht mijn super pijnstillers zijn en daar word ik zo wizzy woozy van en “haai” J en dan ben ik aan het rondzwalpen in plaats van strompelen. Hmm … Ik weet het niet zo goed …. Rondstrompelen van de pijn, maar met een iet of wat helder hoofd of rondzwalpen zonder pijn, maar dan ben ik zo high dat ik roze olifantjes zie rondfladderen JJJ Dilemma, dilemma … hmm …

Drama oh drama !! Het einde is nabij !! Ik heb mijn tweede grijze haar gevonden JJJ Niet zomaar een grijze pluim, neen zo een ijzerdraad-achtig exemplaar … Oh help! Zou dat het begin van het einde zijn?? Ben ik nu echt oud aan het worden?? J

Van zodra ik de eerste gezien had, heb ik hem direct uitgetrokken. Maar nu is er dus een tweede ijzerdraad opgedoken … enne natuurlijk ook wel uitgetrokken hoor ;-) Maar toch …

Omdat alles zo immens van hoe ik ben en hoe ik me voel afhang en mijn ventje zijn werkuren, is het heel moeilijk om iets te plannen voor ons. ’t Zal niet de eerste keer zijn dat we iets uiteindelijk niet kunnen doen omdat er een of ander ongemak naar boven is gekomen. Mijn ventje zijn weekje vakantie was dus de kans voor ons om eens gezellig een tripje te maken en … het glas weg te brengen ;-)

Doordat er altijd wel iets tussenkwam (ik niet goed, een niersteen of twee bij mijn ventje, het weer), was het al bijna een jaar geleden dat we het glas gaan wegbrengen waren naar het bollenpark. Pietje precies als ik ben zijn er nu eenmaal dingen die ik niet aan mijn ventje alleen wil laten. Erg, ik weet het … ;-)

Dus wij naar het bollenpark met een auto vol kartonnen dozen met glas om weg te gooien. In mijn hoofd was alles perfect gepland: mijn handschoenen en natte doekjes meenemen om mijn handen proper te houden en die en die dozen eerst en dan die en die naargelang de kleur van het glas. Kortom, ik was goed voorbereid.

… Tot we eraan gingen beginnen en ik met afschuw moest vaststellen dat ik mijn handschoenen vergeten was!! Horror !! Met de nodige bweik! geluiden en snoeten, want no way ging ik die bokalen aanraken met mijn blote handen … Weet je wel hoe vies dat wel is??!! J

Omdat ik me na een tijdje toch wel schuldig begon te voelen, het was tenslotte toch wel een gezamenlijk uitje. Heb ik mezelf moed ingesproken en ben ik uiteindelijk ook glas gaan weggooien in de containers. Het was verschrikkelijk en bweik !!! Alle bokalen zaten onder het stof en sommige waren zelfs plakkerig en zo … Jakkes !! Als je mij wil folteren … Laat me dan maar vieze dingen aanraken zonder handschoenen aan ;-)

Natuurlijk was ik mijn natte doekjes uit mijn handtas vergeten te halen vooraleer ik aan dit verschrikkelijk vies werkje begonnen was en ik moest er niet aan denken om met mijn vieze handen in mijn handtas te vissen naar mijn doekjes … Er zat uiteindelijk niets anders op dan de sweater die ik aanhad en het flesje water dat we altijd in de auto hebben, op te offeren voor een goede zaak ;-) Dus nadat ik uit deze vuile sweater gewriemeld was, gebruikte ik die dan maar om mijn handen te wassen en wanneer ze proper genoeg waren naar mijn zin, ging ik door mijn handtas om mijn natte doekjes te nemen om mijn handen écht proper te maken. En het is toch niet te geloven hé! Geen doekjes bij ook niet!! Nu was ik dus echt wel aan het griezelen, want ik MOEST iets hebben om mijn handen proper-proper te maken.

Dan maar mijn tweede sweater gebruikt om nog maar eens mijn handen te wassen met het laatste restje water van de fles …

Toen we eindelijk thuis kwamen ben ik naar de badkamer gespurt, heb ik mijn handen gewassen en heb ik maar direct ook een douche genomen om al die viezigheid van mij af te wassen. De sweaters? Die heb ik weggedaan, no way ging ik die ooit nog dragen ;-)

Het wordt langzaam aan tijd dat ik de waarheid zie … Er is hier een samenzwering gaande in huis om mij te mishandelen … En niet door een lid van mijn kleine familie, niet door twee, maar door allemaal !! JJJ Het eerste signaal dat er iets niet klopte was toen mijn ventje de tennisbal met de werparm wou weggooien in de tuin (zodat de woef erachter kan rennen en het terug brengen), er liep zogezegd iets fout en ik kreeg de bal vol op mijn bil. Ik weet niet of je al ooit een tennisbal vol tegen je lichaam gekregen hebt, maar geloof me: dat doet geen deugd J Wat later was het de beurt aan de woef: ze sprintte vol energie achter de bal aan, zag mij niet rond huppelen (J) in de tuin, botste keihard tegen me aan en … ik was de minst sterke van ons tweeën en maakte van dichtbij kennis met ons gras J

En om de lijst van mishandelingen volledig te maken. De volgende dag wou ik de poes borstelen, zij ging daar absoluut niet mee akkoord en … ze won het gevecht om de borstel en ik had een grote schram op mijn arm.

Geef toe: er is toeval en toeval, hé ;-) Zogezegd verkeerd gooien met de bal, mij omver lopen en mij bewerken met klauwen … jaja … Ik zal maar beter opletten van nu af aan JJJ

Natuurlijk kunnen we ons afvragen waarom ik in de tuin aan het rond huppelen was, terwijl mijn ventje en de woef met de bal aan het spelen waren of waarom, WAAROM ik de poes wou borstelen ??? Maar daar gaat mijn samenzweringtheorie als ik ga moeten toegeven dat het eigenlijk allemaal ongelukjes waren door mijn eigen fout hé

Wij hebben nu die tandpasta in huis die lijkt op een busje scheergel. En neen !! Ik heb mijn benen niet geschoren met tandpasta JJJ Zo erg is het nu nog net niet hoor J Ik heb het over de nieuwe tandpasta die uit de spuitbus als gel komt en verandert in een schuimig iets. En natuurlijk moest bibi dat ook eens uittesten hé J Dus als een echte professioneel spuit ik gel op mijn tandenborstel, ik hou mijn tandenborstel even onder de kraan en dan begin ik te poetsen. En poetsen en poetsen en poetsen en de gel verandert in schuim … VEEL schuim !! J Zoveel schuim dat het uit mijn mond aan het schuimen was en mijn eerste reactie is … mond dichtdoen en dichthouden … zodat de schuim in mijn keel terechtkwam en ik aan het hoesten en proesten was als gek met een mond vol schuim JJJ Ik kan je vertellen dat dit een euhm … speciale ervaring was JJJ Ik heb lang zitten spoelen om die schuim uit mijn mond … en keel te krijgen J

Maar ik moet zeggen dat, nu ik weet hoeveel schuim er van die gel komt en ik dus minder gel op mijn tandenborstel spuit ;-) dat je er nadien een zalig proper en fris gevoel van in je mond krijgt. Zeker iets om ook uit te proberen! Natuurlijk niet zo gedetailleerd als ikzelf, maar zeker iets om uit te testen.

Ik dacht grappig te wezen en er niets van aan mijn ventje te vertellen, zodat hij ook eens van nabij kennis zou kunnen maken met al dat schuim, maar bleek dus dat hij het al voor mij had uitgetest en hetzelfde had voorgehad. Alleen was hij snugger genoeg om zijn mond niet dicht te houden wanneer het schuim er kwam J Nu, dat is niet mooi van hem hé! Mij niet waarschuwen! JJJ

Juist wanneer het tijd was om te vertrekken voor de wandeling, begon het te regenen. En niet een klein beetje regen, neen … er werden emmers water naar beneden gegooid J Natuurlijk tegen dat de woef en ik terug thuis aankwamen zagen we eruit als een stel verzopen katten. Dus eerst de woef afdrogen en ondertussen kwam de echte verzopen kat ook binnen, haar dus ook maar afgedroogd en dan was het tijd voor mij om met mijn natte en plakkerige Jeans te worstelen om die uit te krijgen. Ik dacht dat ik dat discreet aan het doen was in de badkamer, terwijl ik op de grond zat, maar toen ik mij omdraaide omdat ik dacht dat ik iets gehoord had … Daar zaten mijn supporters, de woef en de poes in de deuropening verwonderd naar mij te kijken met een “Wat ben je nu weer aan het doen??” blik op hun teut … *  

Deze week hadden we de vroege shift na een weekje vakantie en dat was pijnlijk … opstaan rond half vijf … heel pijnlijk J

’t Probleem was ook zo een beetje dat we ’s avonds niet op tijd aan het slapen waren. Ken je dat? Volledig geïnstalleerd en goed liggen om te gaan slapen en ping! ogen wagenwijd open en niet kunnen slapen. En om beurten aan elkaar “Slaap jij al?” vragen en lachen en grappen, omdat dat dus niet het geval was. ’s Morgens werd er veel minder gelachen en gegrapt ;-)

We hadden een plan. Een goed plan J Terwijl mijn ventje naar de kapper ging, zou ik een paar kleine boodschappen gaan doen en we spraken terug af aan de auto op de parking. Kwestie van aan mijn onafhankelijkheid te werken, ik moet oefenen om dingen alleen te doen zonder babysit ;-) Mijn ventje zette me af aan de supermarkt, nadat hij me uitgelegd had hoe de sleutel van de auto werkte en reed dan door naar de kapper. Ja, wij zijn ook modern nu en het is dus een sleutel met afstandsbediening … Waar is de tijd dat je gewoon de sleutel in het slot moest steken, een ‘draaike’ geven en de deur is los?? J Ik ben echt ouderwets aan het worden, al die moderne snufjes … niets meer voor mij. Maar ik hoopte dat ik de truc met die sleutel niet zou moeten doen en dat mijn ventje voor mij terug aan de auto zou zijn.

Niet dus J Ik dus op zoek naar onze auto. Ik wist nog dat ik naar een zwarte Berlingo moest uitkijken en ja! Gevonden! “Hoe? Er is een antenne aan die auto?? Hebben wij een antenne aan onze auto?? Neen, wij hebben geen antenne.” Dus maar verder gekeken en er was nog een andere zwarte Berlingo. Maar toen ik dichter bij die auto kwam zag ik dat deze geen lichte vracht was. Dus maar terug gegaan naar de eerste auto en ja hoor dat was een lichte vracht en ik herkende mijn doosje tictacjes J En natuurlijk was ik tegen dan al vergeten waar ik op moest drukken om de auto los te maken … Een verwarrend iets voor mijn eenzaam hersencelletje ;-) Heb je er al eens bij stilgestaan waar je allemaal op kan drukken op zo’n “moderne” sleutel voor een lichte vracht?? OK … ik had drie knopjes om op te drukken, “maar drie knopjes”, maar heel verwarrend dus voor mij. Na zo een paar keer op alles gedrukt te hebben, kreeg ik de deur eindelijk open en kon ik mijn boodschappentas in de wagen zetten J

Ik wachtte ongeveer een kwartiertje en dan begon ik me al af te vragen waar mijn ventje bleef. Ik bedoel … hij gaat altijd voor een kort kopje, dat is zo gepiept hoor J

Dus wandelde ik zo rustig mogelijk naar de kapperszaak om eens te gaan piepen wat er aan de hand was. Mijn fantasie begon ondertussen al rare kronkels te maken en ik zag hem al op straat liggen of zo. Ja … Ik geef toe dat ik een echt watje geworden ben met een veel te grote fantasie

Ik was dus heel opgelucht toen ik hem daar zag zitten in de drukke zaak, zijn beurt aan het afwachten J Ik keerde maar terug naar de auto, opnieuw de knopjes afgegaan en dan maar gaan zitten en wachten …

… en wachten en wachten … Ik stak de sleutel in het contact in een poging om het raam open te krijgen, maar dat werkte dus niet. Ik durfde de sleutel niet te ver te draaien, bang dat de auto zou starten en wegrijden met mij erin of zo … Dus opende ik maar mijn deur om zo te wachten … Maar er kwamen meer auto’s naar de parking en ik voelde me toch niet echt veilig daar met mijn deur open. Ik heb gezegd dat ik een watje geworden ben  Dus nieuwe strategie: uitgestapt, auto vast en op het bankje gaan zitten in de buurt van de auto J … Dat werkte dus ook niet, want passerende mensen bekeken me maar raar ;-)

Ondertussen was het al een uur verder en nog steeds geen ventje te zien … Ikke terug in de auto en deze keer achter het stuur gekropen met de deur open … Natuurlijk werkte dat ook niet ;-)

En ik begon zo een beetje heel veel ongerust te worden, dus ikke terug uit de auto, auto afgesloten en terug naar de kapperszaak gewandeld om nog maar eens te gaan piepen. En mijn ventje zat daar oor de spiegel en een meisje was zijn haar aan het bij snoeien ;-) Oef!!

Ik dus maar terug naar de auto gewandeld, ondertussen mezelf moed aan het inspreken om toch nog maar eens een poging te ondernemen om de sleutel in het contact te steken. Eens in de auto verzamelde ik al mijn moed (met in mijn achterhoofd dat moest de auto starten, ik onmiddellijk de sleutel terug uit het contact zou halen en dan zou het wel goedkomen J) en ik stak de sleutel in het contact. Zachtjes draai ik eraan … tik … “Aha! Er brandt en klein rood lampje. Kan ik mijn venster opendoen?  Neen … nog maar eens zachtjes draaien dan …” … nog een tik … Niks speciaals te zien en nope … raam ging nog steeds niet open L “Zou ik nog een draaike geven of niet??” … “OK, Ik probeer het nog een keer, maar dat is echt wel de laatste keer!” … Ondertussen was ik dus zo gestresst als maar kon zijn en met bibberende handen draaide ik de sleutel nog een beetje verder en ik hoorde een derde tik en … verschoot me daar een bult, want de radio sprong op en het volume was heel luid!  “Waar is de knop? Dit? Verdorie, neen … Dat misschien?? Aah rust en hey, het raam gaat ook open nu, super! … En ik ben goed!” JJJ

Na een tijdje (een tien minuten of zo) werd mijn aandacht getrokken door een berichtje dat op het schermpje verscheen en dat zei dat de auto nu gaat overgaan op economic-iets en poef! Geen radio meer! Huh?? “Ai ai, er is hier iets verkeerd … serieus verkeerd!” Dus in paniek draaide ik snel de sleutel om en haalde de sleutel uit het contact en dan zag ik dat de ramen nog helemaal open stonden ... “Verdorie! Als iemand dat ziet, gaat die zeker proberen om in de auto te komen!!” Dus vlug vlug en paniekerig stak ik de sleutel terug in het contact en draaide eraan tot ik de drie klikken hoorde en dan duwde ik op het knopje om de ramen terug dicht te doen en dan ging ineens de deur open, “Aaargggh!!” en … het was mijn ventje! “Mieke wat is er? Gaat het?” vroeg hij bezorgd.

Ik was te beschaamd om hem onmiddellijk te vertellen wat er allemaal door mijn hoofd was gegaan en wat ik gedaan had terwijl ik zat te wachten JJJ

Soit, toen we daarna thuis waren (mijn veilige vier muren J) en ik terug rustig was, kon ik zelf ook wel lachen met mijn gepruts en paniekerig gedoe terwijl ik het allemaal aan mijn ventje vertelde J

Maar ik denk dat het wel duidelijk is dat ik nog veel ga moeten oefenen in dingen terug alleen te doen

Zeer beschaamd, moet ik het volgende bekennen: Ik heb iets meegenomen van de supermarkt zonder ervoor te betalen. En ja … Je kan net zo geschokt zijn zoals ik was toen ik het ontdekte!

Afgelopen weekend ben ik naar de supermarkt geweest met zuske. Voor grote boodschappen te doen, neemt zuske mij altijd mee naar de grote supermarkt, waar zij me helpt en op me let. Je kan niet geloven hoe blij ik wel ben dat ik haar heb om mij te helpen ! J In die grote supermarkt kan je zelf je boodschappen scannen om tijd te besparen. Je scant het produkt dat je wil kopen en zet het weg in je boodschappentas of krat. Daarna geef je je scanner af aan de kassierster en betaal je voor wat je gescand hebt. Er wordt wel hier en daar een klant uitgepikt door de computer en dan moet de kassierster al je boodschappen ook scannen ter controle, maar afgelopen zaterdag was het niet aan ons om gecontroleerd te worden.

Toen we aan de lift kwamen om naar de parking te gaan, herinnerden we ons plots het karton melk dat zuske voor mij op onze kar geladen had. Wij zetten onze tassen en kratten op een kar waar zuske mee rijdt, ik ben geen goede chauffeur J Het karton melk dus … “Had ik die wel gescand en dus betaald?” Niet dus … L Zo vlug als ik kon ging ik naar het onthaal, waar ik mijn verhaal aan de kassierster deed en vroeg of ze me de melk nu zou willen aanrekenen. Ze vond het heel vriendelijk dat ik daarvoor terug kwam. In een vorig leven heb ik zelf nog in een supermarkt gewerkt, ik weet dus hoe leuk het is voor de mensen die in een supermarkt werken om vriendelijk en beleefd te zijn. Vandaar dat ik dat dus ook heel normaal vond … En ik ben gewoon eerlijk, mijn ventje krijgt er soms de kriebels van, maar ik kan het niet helpen. Zo ben ik nu eenmaal. Ik rekende af en gerustgesteld ging ik naar huis met mijn boodschappen.

Maar omdat ik mijn melk had vergeten te scannen begon ik toch wel te twijfelen of er misschien nog andere dingen waren die ik vergeten was te scannen, dus alles mooi nagekeken met mijn kasticket en … Ja hoor L Ik heb ook de doos ijs vergeten te scannen. En wat nog erger is: ik had dus wel een kortingbonnetje afgegeven voor het ijs! Ik voel me zo schuldig en zo dief-ig !! L

Je leest dus eigenlijk de blog van een heel erge beschaamde ijsdief ;-)

Nu … de eerstvolgende keer dat ik terug naar die supermarkt ga, ga ik wel vragen om een doos ijs bij mijn boodschappen aan te rekenen … Eerlijk duurt het langst ;-)

Woow … is dat nogal verschieten …  twee maanden geleden was de laatste keer dat ik nog iets gepost heb … Ik bedoel … TWEE maanden??!! Woeps …

Kort samengevat: “Down is up, left is right, and Logic is on a ski vacation with his buddy Reason.”

Met andere woorden:

-        De weersveranderingen hebben mijn lijfje geen goed gedaan. Het is toch altijd weer wennen wanneer we van zomerweer naar herfstweer gaan. De pijnstiller fabrikanten hebben weer goed in hun handen konden wrijven ;-) En wanneer de bladeren vallen, ploppen de ruggenwervels ;-)

-        Ik heb uiteindelijk dan toch een paar krukken in huis gehaald om mij door de “slechte benen” dagen te helpen. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad, want het voelde toch wel aan alsof ik toegaf aan mijn ziekte en koppig als ik ben … dat wou ik helemaal niet!! Maar ik heb me er nu min of meer mee verzoend.

-        Ik heb een paar obsessieve verschijnselen aangekweekt en ben daaraan aan het werken.

-        Ondertussen ook alweer een jaartje ouder geworden J

-        Onze routine was veranderd van vroege en late shifts naar weekend shifts en dat heeft mijn dagelijkse routine serieus in de war gebracht. Erm … Welke routine?? JJJ

-        Een aantal oude bekenden terug gevonden en een paar nieuwe mensen leren kennen via het net.

-        Meer gedaan dan eigenlijk goed voor me was, waardoor de tijd die overschoot volledig naar het rusten en bijslapen ging.

-        Er zijn ook een paar “dramatische” (J) hartaanvalmomenten geweest die ervoor gezorgd hebben dat ik een paar dagen “out” was zoals daar zijn storm en onweer vlak boven ons hoofd met de nodige enge geluiden en electriciteit pannes, de grafische kaart van de computer gecrasht, beslopen geweest door een dikke, vieze, vette spin,  een paar keer gaan rat racen naar promotie artikelen in een supermarkt, …

-        Maar natuurlijk ook hele leuke momenten gehad met bezoekjes van vrienden en hoewel deze er ook voor gezorgd hebben dat ik een paar dagen “out” was, nam ik die met plezier erbij J

Maar eerst even vertellen hoe het nu met me gaat. Wel … Moest het nog niet duidelijk zijn, heb het een beetje druk gehad. OK … Ik geef het toe ;-) drukker dan goed voor me was, waardoor ik nu aan het recupereren ben van een terugval. Het minder goede daaraan is dat ik een serieuze fibro-opstoot en griepachtige toestanden heb (Pah, toch iets dat normaal is J) en terug overgevoelig ben aan licht, geluid en geuren waardoor ik me bij momenten vrij belabberd voel, maar heej … Het goede eraan is dat ik nu alle tijd heb om te prutsen met de laptop en daar hoort op mijn blogje schrijven ook bij J

Op controle bij de huisarts

Twee weken geleden was het algemene controle week. Naar de huisarts geweest voor een drie maandelijkse check up en het nodige papierwerk en ook naar gasthuisberg geweest om te zien hoe het met mijn mentale staat gesteld is.

Vermits de dokter weet dat ik mijn neus laat zien als het echt niet gaat en ik zijn hulp nodig heb, hebben we afgesproken om zo om de drie maanden samen te zitten om te bespreken hoe het met me gaat.

We concludeerden dat het indertijd de tijd van het jaar weer was om terug meer last van ploppende wervels te hebben. Maar hij was onder de indruk dat ik bleef vechten tegen het ziek zijn en werken aan het beter worden. Hij kent andere mensen die blijven zitten en wachten tot het vanzelf wel weer overgaat bij manier van spreken. Wanneer ik hem (een beetje beschaamd en me schuldig voelend) dat ik dan toch een paar krukken in huis gehaald heb om door de “slechte benen” dagen te komen, zei hij dat het dat was wat hij bedoelde. Ik blijf zoeken naar creatieve manieren om toch vooruit te kunnen in het leven en er het beste van te maken. Wij hebben mekaar een paar keer ontmoet in de supermarkt en hij vertelde me dat hij toen kon zien dat het niet altijd even vlotjes ging, maar dat ik het toch maar deed. Ik kon het evengoed gewoon opgegeven hebben, maar dat deed ik dus niet J

Hij had er helemaal geen problemen mee dat ik de krukken in huis gehaald had en vond ze zelfs een goede oplossing om me te behelpen. Voor de eerste keer sinds ik de krukken in huis heb, voelde het aan als iets goeds. Ik moet ze niet bekijken als iets negatiefs, maar gewoon als wat ze zijn: een hulpmiddel voor de minder goede dagen. En het voelde aan als een opluchting J Ik zit er niet zo meer mee dat ik ze effectief heb J

We hebben het ook over mijn obsessieve en fobie- neigingen gehad. Omdat ik zo overgevoelig ben aan van alles en nog wat, heb ik de neiging om daar overdreven op te reageren door veel mijn handen te wassen en mensen te vermijden. Het is niet dat ik mijn huis niet meer uitdurf, maar ik voelde wel zelf aan dat ik niet goed bezig was en iets moest doen om het niet erger te maken. Het “vies zijn” aan allerlei “normale” dingen begon te verergeren waardoor ik om de vijf minuten aan de lavabo stond om mijn handen te wassen.

Eerste stap: mijn anti depressiva verhogen. Ik neem nu 30mg per dag (ipv 20mg voorheen om de pijn onder controle te houden) en daardoor denk ik meer na of het wel echt nodig is om mijn handen te wassen wanneer ik aan de lavabo sta.

Volgende stap: bespreken tijdens mijn controle met de psychiater in gasthuisberg en dan zien we wel verder.

En dan wou hij zelf voelen aan mijn rug hoe het nu gesteld was met mijn wervels. Daar is hij niet zo goed in … Hij duwt altijd heel hard opmijn wervels en wanneer ik bijna door mijn benen zak van de pijn, vraagt hij of dat pijn doet ;-) Hmm … effe denken JJJ

Daarna mijn mobiliteit testen, je weet wel zo ver als je kan voorover buigen (in mijn geval totdat mijn handen plat op de vloer zijn hehe J), achterover buigen (ging deze keer minder vlotjes omwille van mijn gevoelige wervels) en dan je bovenlichaam naar links en rechts draaien en dan de rest van mijn lijfje uittesten.

Toen ik mijn bovenlichaam in alle richtingen aan het draaien was, zei hij dat ik hem bleef verbazen hoe flexibel ik wel ben ;-) Ik ben zijn flexibelste patiënte !! J Op de een of andere manier klonk dat als een complimentje ;-) Gevolgd door “Alleen jammer dat je tegelijkertijd zoveel pijn hebt hé …” en daaag complimentje omdat hij zo’n medelijden met me had ;-)

We hebben het ook over het griep- en Mexicaanse griepvaccin gehad. Of het nodig was om die te halen of niet … Hij vindt van niet, omdat hij mij niet als een risicopatiënt beschouwd. Hee! Nog een complimentje! Wel zo klonk het toch voor mij ;-) Omdat hij mij nog nooit met griepverschijnselen zien verschijnen heeft in zijn praktijk sinds ik cvs heb, komt het erop neer dat ik tot nu toe de winterkwaaltjes zelf heb kunnen uitzieken, Wat een heel goed teken is ivm mijn immuunsysteem, stapje voor stapje word ik terug sterker. Dit tezamen met het feit dat ik niet zoveel contact heb met andere mensen en daardoor minder kans heb om dingen op te pikken … Neen, ik behoor niet tot de risicogroep. Jipie!! J

Het zou trouwens een beetje gek zijn om mijn immuunsysteem bloot te stellen aan het griepvaccin, want uiteindelijk bevat dat vaccin kleine hoeveelheden van het griepvirus; vond ik zo, dus ik heel blij. Ik moet natuurlijk niet de held gaan uithangen en als ik me niet goed voel wel bij de dokter langsgaan hé, maar eerst mijn lijfje de kans geven om er zelf tegen te vechten. Mijn ventje was ook opgelucht toen hij hoorde dat de dokter het niet nodig vond om gevaccineerd te worden. Hij maakte zich zorgen dat ik er ziek van zou worden. Lief hé J

Naar prof Van Oudenhove voor mijn psyche

Normaal gezien was mijn afspraak een paar maanden geleden, maar omdat ik me toen niet zo goed voelde om te gaan had ik mijn afspraak verzet. En half oktober was dus de nieuwe afspraak. Natuurlijk toen het zover was, zag ik het niet meer zitten om naar Leuven te gaan ;-) Ik voelde me die dag al niet echt piep en de idee alleen al om op de bus te zitten en in het ziekenhuis rond te lopen met al die mensen en hun “vieze dinges” … Bweik … Maar gelukkig heb ik mijn ventje op zo’n momenten waar ik tegen kan zeuren en het lukt hem altijd opnieuw om mij op te peppen en aan te moedigen en ikke dus naar de bushalte J ’t Is te zeggen: Taxi ventje bracht mij naar de bushalte. Hoewel wij zijn overeen gekomen dat het een goede oefening* is voor mij is om met de bus naar het ziekenhuis te gaan als ik ‘goed’ ben, zag ik er echt tegenop.

*De oefening bestaat erin om mezelf te verplichten mensen rondom mij te hebben, omdat ik de neiging heb om zulke situaties te vermijden. En omdat de bustrip naar het ziekenhuis heel makkelijk en veilig is … (taxi ventje zet me af aan de bushalte en de bus stopt aan het ziekenhuis en hetzelfde voor de terugweg).

Soit, afspraak is afspraak en mijn kleine (J) ego wou ook niet toegeven aan mijn ventje dat ik het niet zo zag zitten, omdat het al een heel tijdje geleden was dat ik nog helemaal alleen de wijde wereld in moest … Hoor je de drama?? J

Wanneer we bijna aan de bushalte waren merkte ik dat ik mijn gsm en sigaretten vergeten was en er was geen tijd meer om terug naar huis te gaan om ze te gaan halen L Verdorie, ’t begint hier al goed …

Dus daar stond ik dan … hulpeloos en verloren aan de bushalte naast een jongen met te luide MP3 speler en drie oudere mensen  J Ja … laat het dramatische maar goed tot je doordringen ;-)

Maar het werd interessant toen we een vrouw naar de bakker zagen gaan en vrij snel terug uit de bakkerij zagen komen. HET moment voor de oudjes om een gesprek te hebben JJJ

-        Tja … ‘t is normal dat ze zo vlug terug uit de bakkerij is hè, er is waarschijnlijk geen brood meer.

-        Natuurlijk! Wie gaat er nu naar de bakker in de namiddag! Je moet ’s morgens naar de bakker gaan.

-        Ja … de  jeugd van tegenwoordig hè

-        In mijnen tijd brachten ze het brood nog rond met paard en kar

-        Ha, ik bakte mijn eigen brood!

-        Wel ja, ik ook, maar een bakker is toch wel handig hoor

-        Het is hetzelfde met eten hè

-        Dat zal wel. Iedereen is aan’t klagen dat het leven zo duur is tegenwoordig, maar als ze eens zelf eten zouden koken hè … Ze zouden verschieten hoeveel ze dan zouden besparen!

-        Inderdaad, maar nee hoor … Ze zijn te lui en gaan liever uit eten of kopen zo van die dinges uit de diepvries

-        Amai ni en dan verschieten ze dat ze niet veel geld hebben. Heb je al eens gezien hoeveel dat allemaal kost??

-        ’t Is hetzelfde met werken hè. Ze gaan niet graag meer werken

-        Ja, ik heb altijd veel en hard gewerkt toen ik jong was en zie! Ik ben er niet dood van gegaan hè

-        Dat zijn de moderne tijden hè. Ze doen liever andere dingen dan te gaan werken

-        Ja zoals op vakantie gaan hè?? Weet je wel wat dat allemaal kost?? Als ze ne keer zouden sparen in plaats van dat te verspillen aan vakanties, ze zouden het vele makkelijker hebben

-        Maar we kunnen niet klagen hè. We zijn nog goed en dat is het belangrijkste

En dan kwam de bus J

Ik vond het verschrikkelijk toen ik op de bus stapte en merkte dat al mijn goede plaatsjes al bezet waren … De plaatsen waarbij niemand achter je kan zitten ;-) Ik vind het verschrikkelijk als er iemand achter mij zit op de bus. En dan wil ik zelfs nog niet denken wanneer die persoon begint te hoesten of te niezen. Bweik !!

Maar omdat blijven rechtstaan echt geen optie was, had ik geen andere keuze dan de kraag van mijn jas omhoog te zetten en voor iemand te gaan zitten die er “gezond” en proper uitzag en maar hopen dat die persoon niet zou beginnen hoesten of zo … (ik heb hierboven al verteld dat ik een paar fobieën aangekweekt heb …) De rit verliep gelukkig vlot en zonder problemen en na een tijdje heb ik me zelfs een beetje kunnen ontspannen en me amuseren met het observeren van de anderen op de bus J

Toen ik dan eindelijk in het ziekenhuis was, was het eerste wat ik deed checken of er nog een ouderwetse betaaltelefoon was, zodat ik mijn ventje kon laten weten wanneer ik op de bus naar huis was. (In mijn dorp bijvoorbeeld zijn er geen betaaltelefoons meer.) Tot mijn opluchting waren er nog in het ziekenhuis, het probleem van “die vieze dingen aan te raken” zou ik wel oplossen wanneer het tijd was om ze effectief te gebruiken ;-) En dan kwam het spannende moment om de weg te zoeken naar de dienst van de professor ….

Toen er iemand anders werd opgeroepen om te gaan op mijn uur van afspraak, realiseerde ik me geërgerd dat mijn timing niet zou werken zoals gepland. Mijn plan was om in het ziekenhuis aan te komen, mijn afspraak bij de prof te hebben en terug op de bus naar huis te zitten in twee uur … Juist ;-)

Wanneer het dan eindelijk mijn beurt was, was ik verbaasd dat het Van Oudenhove zelf was die ik te zien kreeg.

Ik bedoel maar: normaal gezien op controle in het ziekenhuis, krijg je een assistent die voor je zorgt, dan jouw geval even gaat bespreken met de prof en je dan komt vertellen wat de prof beslist heeft ;-) Niet dus met Van Oudenhove … Wat vrij ironisch was, was dat hij er zo moe uitzag. (cvs humor J)

Hij gaf me het gevoel dat hij me nog steeds kende (of in ieder geval “mijn geval” J) en we praatten over hoe het nu met me ging en hoe ik de dingen aanpakte. Ik had een verwijsbrief van mijn huisarts mee en nadat hij die gelezen had, hadden we het over mijn obsessieve verschijnselen. Hij vroeg me daar echt over uit en vond ook wel dat ik niet echt een obsessieve stoornis had, maar hij maakte zich wel zorgen dat die obsessieve verschijnselen een deel van mijn energie opslorpten die ik nodig had om te werken aan het beteren van de cvs. Misschien was het geen slecht idee om iemand te zien die gespecialiseerd is in obsessieve symptomen. Het verhogen van de anti depressiva was al een goed idee, als ik geen problemen had met de bijwerkingen. En het feit dat ik al op het punt ben aangekomen dat ik nadenk of het echt wel nodig is om mijn handen te wassen wanneer ik aan de lavabo sta, was zeker ook al positief. Vooral dan het deel waarbij ik ze niet was, omdat ik zelf vastgesteld heb dat het niet nodig is om ze effectief te wassen … Als ik dat kan blijven doen en blijf volhouden, gaat de druk om mijn handen altijd te willen wassen weggaan. Het is eigenlijk ook een soort van cognitieve gedragstherapie zoals de revalidatie die ik gevolgd heb waarbij je aanleert andere gewoontes aan te kweken …

Hij kon me niets nieuws vertellen over wat ik zou kunnen doen aan mijn concentratie en geheugen problemen. De kleine oefeningetjes die mijn ventje en ik doen om mijn hersencelletje te trainen leken hem in ieder geval niet slecht. (Dingen zoals bijvoorbeeld naar het nieuws kijken en zoveel uur later een paar nieuwsitems vertellen aan mijn ventje.) Hij wist me wel te vertellen dat er meer onderzoek gedaan wordt naar wat de oorzaak zou kunnen zijn. Maar dat moet ik zelf terug eerst opzoeken, want ben dat al vergeten ;-)

Soit, hij heeft me de naam gegeven van iemand die ik zou kunnen zien ivm met mijn obsessieve verschijnselen en tegelijkertijd heeft hij me ook de titel gegeven van zijn laatste nieuwe boek dat juist uitgekomen was ;-)

Toen ik vroeg of er nog iets anders was dat ik kon doen om beter te worden kreeg ik “Tja mevrouw, u kent de regels die u moet volgen …” en hij herhaalde het accepteren van en leven met, de geleidelijk opbouwen en de zelf aanvoelen waar de grens ligt, zodat je die niet overschrijdt regeltjes … Dus nog steeds niets nieuws onder de zon …

En dan sprintte ik (voor zover je dat sprinten kan noemen J) naar de inkomhal van het ziekenhuis om te zien wat uur het was en verdorie … net mijn bus terug naar huis gemist. Nu moest ik dus een uur wachten op de volgende … (het nadeel als je op de boerenbuiten woont J) Ik belde naar mijn ventje om hem dat te vertellen en kon het natuurlijk niet laten om mijn teleurstelling te verbergen ;-) Mijn ventje pepte me opnieuw op en maakte me zelfs aan het lachen en troostte me, dus ik voelde me al wat beter nadat ik opgehangen had.

Mijn eerste stop na mijn telefoontje was het toilet, want het aanraken en vasthouden van de betaaltelefoon … je weet maar nooit wie die telefoon voor mij aangeraakt heeft ;-) En dan gaan pitstoppen, want petieterige blaas en dan terug handjes wassen .. (J)

En dan ging ik naar het winkeltje van het ziekenhuis om sigaretten en drama, drama !! Er worden daar geen sigaretten meer verkocht !! Bibi terug naar buiten gegaan en ik zag een jong koppel staan die ja hoor aan het roken waren. Mijn stoute schoenen aangetrokken en hun gaan vragen of ik een sigaret kon overkopen.  Zij waren heel vriendelijk en gaven me direct een sigaret, maar wouden niet dat ik ervoor betaalde. (Wat ik wel vriendelijk vond, want uiteindelijk kost dat toch wel geld) en we raakten aan de praat.

Toen mijn sigaret op was, ging ik binnen iets te drinken halen en zei hun dat ik direct terug ging zijn. Ik kon zien dat ze blij en opgelucht waren dat ik mijn woord gehouden had toen ik terug naar buiten kwam. Echt schattig om zien J Ik kreeg nog een sigaret omdat ik voor hun ook drinken meegebracht had en wanneer de jonge vrouw naar het toilet ging, vertelde haar man me dat ze in het ziekenhuis waren voor chemo voor zijn vrouw. En dat zij er zelf weinig over praatten omdat het een gevoelig onderwerp was voor zijn vrouw, het maakte haar boos. En dat het bij momenten toch wel zwaar was voor hem om er niet over te kunnen praten, waardoor hij problemen aan zijn maag had. Ik liet de man zijn verhaal vertellen, wetende dat het hem goed zou doen om de dingen gewoon eens te kunnen zeggen. Wanneer de vrouw terug kwam, vertelde hij haar onmiddellijk dat hij “het” verteld had aan mij. Maar omdat ik gewoon bleef doen en niet een of andere “ocharme toch” act deed, vond ze het OK en ze vertelden er allebei meer over. Je kon echt wel zien dat ze het beiden nodig hadden om eens te kunnen praten.

Het was tegelijkertijd raar en super dat het zo klikte met uiteindelijk compleet vreemde mensen. Ha, zie waar een sigaret goed voor kan zijn hé :p

We hebben daar toch wel een hele tijd gestaan en toen het tijd was om mijn bus te halen, namen we afscheid van elkaar en wensten we elkaar het beste toe. Toen ik even later op de bus naar huis zat, voelde ik me goed vanbinnen.

Toen de bus aan het station stopte, stapte een vriendin van me op die ik al een hele tijd niet meer gezien had. En ik moest toch wel twee keer kijken, want amai, ik herkende haar bijna niet, ze had een serieuze make-over gehad. Ik was echt aangenaam verrast hoe goed ze er wel uitzag. Ze zag er zeker tien jaar jonger uit. Omdat het al een hele tijd geleden was dat we elkaar nog gezien hadden, was er veel bij te praten en voor we het goed en wel doorhadden waren we terug in ons dorp.

Yep, mijn tripje naar het ziekenhuis waar ik zo hard tegenop had gezien, was uiteindelijk toch een mooie namiddag geworden J Maar oh zo vermoeiend J Maar toen ik mijn ventje met grote glimlach zag aankomen om mij terug op te pikken, was ik echt blij. We zijn het niet meer gewoon om zolang zonder elkaar te zijn …

Alweer een jaar vol “uitdagingen” voorbij … Joepie, een nieuw jaar, een nieuw begin en dus ook een nieuw begin voor mijn blog! Omdat ik de voorbije maanden zo wat van de ene terugval naar de andere strompelde, heb ik de betere momenten gespendeerd aan andere dingen ipv hier te vertellen over mijn leventje.

Ik had eerlijk gezegd ook geen zin meer om de dingen neer te schrijven … De (naar mijn gevoel) kleine kostbare momenten die ik had tussen de “minder goede” perioden wou ik eventjes doorbrengen in de illusie dat het allemaal toch niet zo erg was en dat als ik gewoon wat meer moeite deed, het allemaal wel goed zou komen.

“in de illusie dat” omdat het me nu wel duidelijk geworden is dat ik mezelf blaasjes aan het wijsmaken was. Yep, het was weer de periode van het jaar waarbij ik aan alles twijfelde en alles probeerde te ontkennen … Je kent dat wel: Ben ik wel echt ziek? Beeld ik het me allemaal in? Is het niet eerder dat ik gewoon geen zin heb om dit of dat te doen ipv niet kunnen? Ben ik wel echt moe? Heb ik wel echt pijn? En zo verder en zo voort ;-)

Dus hier ben ik met een nieuw plan! Ha ja … Een nieuw jaar, een nieuw plan hé  Ipv alles in vraag te stellen, alles te ontkennen en aan alles te twijfelen, is het tijd om de dingen weer onder ogen te zien. En niets beters dan de dingen neer te schrijven en mijn hart eens te luchten en dingen toe te geven vooral aan mezelf …

Routine? Huh??

Door allerlei dingen (en zeker in de maand december) is mijn routine gewoon een ramp geworden als in bestaat niet meer. Afspraken met dokter en kine uitstellen en nog maar uitstellen en uiteindelijk gewoon afbellen met de belofte later een nieuwe afspraak te maken, medicijnen niet meer op tijd ingenomen en zelfs regelmatig vergeten in te nemen, voor mij ongezond eten, niet meer dagelijks mijn oefeningen gedaan, slaapritme volledig in de war, en ga zo maar verder.

Hoe komt het? Tja … Voor december ben ik zo een beetje ongemerkt de verkeerde richting opgegaan, maar door allerlei stressy toestanden in de maand december zo een beetje van de regen in de drup verzeild L De feestdagen met alles wat daarbij komt kijken, allerlei familiale toestanden die me extra stress gegeven hebben, woordenwisselingen die de adrenaline door mijn lijfje hebben doen razen, wandelingen door het gladde sneeuwlandschap die me uitgeput hebben en (nog) meer pijntjes bezorgd hebben en dan hebben we ook nog een verwaarloosd vondeling-katje in huis genomen die aan het bevriezen was in de kou. Kan je toch niet gewoon buiten laten hé?! Kortom zowel goede als slechte dingen die mijn vrij routineus leventje in de war gebracht hebben en dat kwam dus niet goed  Met als gevolg dat ik doodop was, extra veel pijn had, gefrustreerd en “gehumeurd” (om het mooi uit te drukken) was. En hoe meer pijntjes ik had, hoe minder ik deed, kon doen … (Behalve de ochtendwandelingen met de woef, ik moet al echt half dood zijn vooraleer ik daarmee stop) Hoe minder ik deed, hoe meer pijntjes en de bijkomende frustraties … Hmm … En om de dingen dan compleet te maken kwamen de dipjes waarbij ik verdronk in zelfmedelijden erbij … Ik heb het al eerder gezegd hé: als ik iets doe, doe ik het goed

Neen, het gaat niet zo goed

De eerste vraag wanneer je iemand na een tijdje terug ziet is “Hoe gaat het? Goed? Je ziet er in ieder geval goed uit.” Hmm … Ga je gewoon mee en zeg je “goed” of zeg je hoe het echt is (“niet zo goed” dus J) met die ongemakkelijke stilte als gevolg, want de meeste mensen weten niet hoe daarop te reageren. Of je krijgt een “Hoe? Ben je nu nog altijd ziek? Ik dacht dat je ondertussen wel genezen zou zijn!” en daar weet ik dan weer niets op te zeggen …

Omdat ik alleen maar onder de mensen kom op de betere momenten, samen met “Alles gaat goed!” in mijn hoofd, was het antwoord dus natuurlijk goed. Maar nope, zo werkt het dus niet … Ik ga ermee om, lach op sommige momenten en huil bij andere en kom er weer bovenop, maar ik ben nog altijd ziek.

Neen, sorry, ik kan je nu niet helpen

En neen, het ligt niet aan jou … Ik zou mijn eigen leven terug geregeld moeten krijgen. Ik zou moeten focussen op mezelf en zorgen dat mijn batterijtje opgeladen raakt en blijft, dan kan ik er terug voor jou zijn. Zou ik dus moeten zeggen wanneer iemand vraagt om dit of dat te doen of om te helpen bij dit of dat probleem of wat dan ook.

Wat heel moeilijk is voor iemand die er altijd voor anderen wil zijn en anderen wil helpen en anderen niet wil teleurstellen. Maar ik heb (terug) ingezien dat ik er alleen maar kan zijn voor anderen, als ik goed voor mezelf zorg.

Drama-queen

Heel raar: wanneer ik niet goed ben, zijn het de kleine pietluttige dingen die me “breken” of euforisch maken … Ik kan bijvoorbeeld nergens meer de kruidenthee vinden die ik zo graag drink. Een DRAMA hé!! Gelukkig dank zij de moderne tijden kan ik ze wel online bestellen, maar de eerste momenten dat het tot me doordrong dat ik ze hier in de buurt niet meer kon kopen … Hola !!

Een ander voorbeeld: Wij kopen melk in’t groot. Ipv een brik per keer, kopen wij ze dus per karton. De week van oudjaar had ik een nieuw karton melk gekocht, omdat we bijna geen brikken meer hadden en een 2 weken geleden pas een brik van dat nieuwe karton gebruikt. En er is een “touche” aan die melk … Een ander brik geopend om te testen en daar is ook iets mis mee … Ik heb blijven zeuren en me druk maken omdat we dat karton melk terug moeten brengen naar de supermarkt. Niet om om te ruilen (Ik wil geen melk meer van deze supermarkt en heb trouwens mijn kasticket niet meer), neen: “ Die paar euro’s kunnen me niets schelen, maar ik ga al die brikken niet leeggieten en de verpakking sorteren! Dat moeten zij maar doen!”.

Onnozele dingen … ik weet het

Maar zoals eerder gezegd: nieuw jaar, nieuw plan

Het drong uiteindelijk tot me door dat ik ofwel verder sukkel en blijf sukkelen, ofwel me herpakken en terugraken naar waar ik was voor al dat gesukkel. Tijd dus om al mijn schema’s en plannetjes terug boven te halen om al de dingen terug beter onder controle te krijgen ipv van de ene terugval naar de andere te strompelen met de bijhorende dipjes.

Hoe impulsief ik bij momenten ook moge wezen, routine is het enige wat het leven “met” makkelijker maakt. Dus zijn de schema’s er weer met hoe mijn dagen er zouden moeten uitzien, wat en hoeveel ik wel of niet kan doen op een dag, hoeveel ik zou moeten slapen, wat ik zou moeten eten, etc. Kortom mijn hele doen en laten wordt stapje voor stapje terug gepland. Klinkt vrij raar en niet plezierig voor de gezonde mensen onder ons, maar voor mij met al mijn ongemakken (J) is routine het enige wat me terug beter doet worden voor een langere tijd en kan ik beter omgaan met de terugvallen.

Hehe … Ik voel me opgelucht … Alsof er een grote druk van mijn schouders afgevallen is … Diep van binnen wist ik het allemaal wel al, maar nu ik het zo voor mij zie staan … Ik had gezegd dat de dingen neerschrijven me ging helpen hé ;-) ’t Is dan ook niet de eerste keer dat ik zo teruggevallen ben en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn J Zoals een vriendin me zei: “De dingen kunnen beter worden. We kunnen ze misschien niet perfect maken of hoe ze voorheen waren, maar ze kunnen beter worden!” Edus … stapje voor stapje …

Alles ziet er dan zo mooi uit bedekt met dat donzig, wit tapijt van sneeuw. En als de zon schijnt, ziet er alles er nog  mooier uit! Ik wist niet dat ik sneeuw zo graag zag. Ik hou van de gedempte stilte wanneer het gesneeuwd heeft, alsof alle geluiden van onder een dik deken moeten doorkomen. Ik hou ervan om de eerste te zijn die voetstappen maakt in de sneeuw. Ik hou van het gevoel van te wandelen door verse sneeuw, niet wetende hoe diep je eigenlijk moet gaan vooraleer je vaste grond voelt onder je voeten. Ik hou ervan om te spelen met de woef in de sneeuw en sneeuwballen weg te gooien die ze dan probeert te vangen. En voor heel eventjes hou ik ervan om rond te rennen en te strompelen in de sneeuw en eens heel hard te lachen met mezelf  Haaa … Ik hou van sneeuw J

Waar ik niet zo van hou is de koude die de sneeuw met zich meebrengt. Op het moment zelf wanneer ik aan het genieten ben merk ik er meestal niets van (hetzelfde wanneer ik bijvoorbeeld een warm bad neem, ik kan meestal niet voelen of het water toch een ietsje te warm is), maar nadien wanneer het doorgedrongen is tot mijn lijfje … Amai! Pijn dat dat doet! En ik ben nochtans op zijn eskimo’s ingepakt hoor

En waar ik ook niet van hou is wanneer de sneeuw smelt. Wel ’t is te zeggen, in het begin vind ik het super om er zo splish splash in rond te stappen met mijn rubber laarsjes aan, maar later wanneer het terug aanvriest … Neen, niets voor mij. De ondergrond is dan veel te hard voor mijn gewrichten en dus nog meer pijn en natuurlijk veel te glad. De dagen dat het hier zo glad was, waren de wandelingen uitputtend. Constant uitkijken waar je je voeten neerzet en volop concentreren om toch maar niet uit te glijden en de grond persoonlijk te ontmoeten ...

Maar ik hou van sneeuw !!

1.      In november 2009 heb ik de vijfde verjaardag gevierd van het ziek thuis zijn, heb wel de toeters en bellen maar achterwege gelaten …

2.     Eind 2005 heb ik het officiële label CVS en fibro gekregen.

3.     Maar als ik nu terugkijk is het wel duidelijk dat ik al eerder symptomen had. In mijn apenjaren had ik al regelmatig last van onverklaarbare pijntjes en mijn ouders noemden me een stijve plank en soms zelfs gewoon lui (wat toch hard aankwam).

4.     De grootste aanpassing die ik heb moeten doen: is het plannen en beheren van mijn tijd en energie. Constant in ’t oog houden hoeveel pif ik heb en wat ik ermee kan doen vandaag. En allerlei trucjes uitdokteren om eenvoudige dingen toch gedaan te krijgen.

5.     De meeste mensen gaan ervan uit: dat het goed met me gaat omdat ik “er toch goed uitzie” als in “niet ziek”. Maar wanneer ik foto’s van mezelf terugzie van toen ik echt op mijn best was, vind ik mezelf er nu allesbehalve goed uitzien …

6.     Wat me het hardste raakt is: wanneer sommigen me niet geloven of met onbegrip reageren als ik moet toegeven dat ik dit of dat toch niet kan doen. Het is al confronterend en teleurstellend genoeg als je dat aan jezelf moet toegeven terwijl je er zo naar uitkeek …

7.     Het moeilijkste aan de ochtenden zijn: het wakker worden en me voelen alsof ik aangereden ben door een truck, mijn lijfje “wakker” proberen te maken zodat ik kan bewegen en opstaan en (alsof ik dronken ben) strompelen naar de badkamer. Daarna gaat het meestal beter …

8.     Een gadget waar ik niet zonder kan: zijn vochtige doekjes om mijn handen te wassen of me op te frissen en mijn gsm (in geval van …).

9.     Mijn lievelingsdingen zijn: de kussens die ik heb om mijn lijfje te ondersteunen bij het zitten en liggen, mijn knuffeldeken die ik door het huis met me meesleep en handschoenen die ik winter en zomer mee heb (als ik ze niet vergeet) voor het geval dat .

10.  Het moeilijkste aan de nachten zijn: te kunnen doorslapen. Word ik niet wakker van de pijntjes en moet ik andere houdingen uitproberen, dan moet ik wel naar de kleine kamer of lig ik gewoon wakker te liggen.

11.   Elke dag neem ik: 6 pillen en vitaminen zonder de pijnstillers erbij geteld te hebben (en daar wil ik zelfs niet aan beginnen …)

12.  Wat betreft alternatieve geneeswijzen: Sommige dingen zouden kunnen helpen (en sommige dingen helpen me in het verlichten van de ongemakken), maar het wondermiddel om te genezen ben ik nog steeds niet tegengekomen …

13.  Als ik moest kiezen tussen een zichtbare of onzichtbare ziekte: kies ik toch wel voor de onzichtbare … Ik geef het toe, ondanks alles ben ik toch ook nog altijd een beetje ijdel

14.   Wat betreft werken: Ik blijf nog altijd hopen dat er een dag komt dat ik terug uit werken zal kunnen gaan, maar ik besef dat ik nog een lange weg te gaan heb. (Ik ben nog altijd fysiek te zwak en mijn hersencelletje is nog steeds aan het rondzweven.)

15.   Mensen zouden verbaasd zijn als ze wisten: dat ik bijna altijd met pijntjes rondloop en veel rust en slaap nodig heb waardoor ik verbazingwekkend weinig kan doen.

16.  Wat me het meeste moeite gekost heeft om te aanvaarden is: dat ik niet meer kan doen wat ik wil wanneer ik wil. En bij momenten heb ik er nog altijd moeite mee om dat te aanvaarden.

17.  Wat ik gedacht had dat ik nooit meer zou kunnen doen, maar toch heb kunnen doen is: voor een paar minuutjes rondrennen en onnozel doen al spelend in de sneeuw.

18.   Wat ik zeker mis sinds ik ziek ben is: een avondje uitgaan met vrienden en me eens goed laten gaan (“Sex, Drugs & Rock’n Roll” J)

19.   Wat heel moeilijk op te geven was, was: mijn zelfstandigheid en mijn vrijheid. Ik heb hulp nodig om sommige simpele dingen te doen (haar wassen bijv.). En vrijheid heeft opnieuw te maken met iets kunnen doen wanneer en hoe je maar wil.

20.  Een nieuwe hobby die ik heb sinds het ziek zijn is: foto’s nemen, schrijven en knutselen.

21.  Het moeilijkste aan leven met mij is: dat ik bijna nooit  “Het gaat niet” kan zeggen en het moeilijk heb om hulp te vragen. Wat voor anderen best wel frustrerend kan/zal zijn …

22.  Als ik een dag kon hebben waarbij ik volledig gezond en normaal zou zijn, dan zou ik: dus een avondje uitgaan en me eens goed laten gaan J

23.  Het ziek zijn heeft me geleerd om: geduld te oefenen. Geduld hebben, lukt nog niet altijd, maar beseffen dat geduldig zijn soms moet … en blij te zijn met de dingen die ik nog wel kan.

24. Ik vind het super wanneer mensen: me verrassen doordat ze iets spontaans voor me doen waarmee ze me laten weten “Ik weet dat je het niet altijd makkelijk hebt, maar ik ben er voor je.”.

25.  Mijn motto is: Het glas is halfvol, niet half leeg.

26.  Als iemand anders dezelfde ziekte heeft als ik, zou ik willen zeggen dat: Hoe moeilijk het ook is, blijven bewegen moet je doen!

27.  Wat me verrast heeft aan het leven “met” is: de nieuwe wereld van de kleine dingen des levens die voor me opengegaan is.

28.  Het liefste wat iemand voor me gedaan heeft toen ik me niet goed voelde was: me aan het lachen brengen door iets grappigs te vertellen of iets grappigs te geven.

29. Wil je een geheim weten? Ik vind dit verdomd moeilijk om in te vullen … te veel om toe te geven dat ik eigenlijk niet wou toegeven.

30.  Dat je dit leest maakt me: dankbaar. Ik vind het lief dat je de moeite neemt om dit te lezen! Juist omdat het zo moeilijk voor me was …