Ik had het gevoel dat ik alles wat er te vertellen viel ondertussen wel verteld had, waardoor de zin en de behoefte om te schrijven veel minder was geworden. Maar nu, na een “pauze” van een jaar, begint het terug te kriebelen. Ik ben dus terug!

Hey, dat is lang geleden, hoe gaat het met je?

Na een heel goede zomer; de warme dagen hebben me echt deugd gedaan en ik heb zelfs een paar uitstapjes kunnen maken, is het nu terug naar de dagelijkse realiteit ... Met de koude zijn de "ongemakken" weer terug.

Oh, maar je ziet er niet ziek uit – Ik ben ook moe – Het is gewoon de leeftijd – Je moet er tegen vechten – Je moet meer bewegen – Oh, ik voel daar ook iets – Je moet gewoon harder proberen – Kruip eens vroeger in je bed, een nachtje goed slapen en je zal je al veel beter voelen – Ik ken iemand die dat ook heeft en die werkt voltijds – Ik weet een goed middel – Als je er minder aan zou denken, zal het wel weggaan – Iedereen vergeet wel eens iets – Ik wou dat ik ook gewoon thuis kon zitten – Als je zou gaan werken, zou je er minder aan denken – Het komt gewoon door stress, je moet je gewoon ontspannen – Stress?? Hoe kan jij nu stress hebben, je bent de hele dag thuis – Je moet gezonder eten – Natuurlijk krijg je spierpijn, je bent het niet meer gewoon om te bewegen – Ben je nog altijd ziek?? Je moet je echt wel beter verzorgen hoor- …

Een bloemlezing van de dingen die door de jaren heen al eens tegen me gezegd werden. Vorige maand zelfs ging een buurvrouw me eens vertellen wat ik nu juist had en wat ik moest doen om te genezen. “Het is gewoon een depressie, je mag je niet laten gaan.” En toen ik antwoordde dat het geen depressie was en haar uitlegde waarom niet: “Oh, dan is het gewoon een burn-out”. En toen ik uitlegde waarom het geen burn-out was: “Je bent gewoon overwerkt dan”. Met die betweterige, koppige ondertoon van “Luister nu toch eens naar mij, ik zal het toch wel weten zeker?!” ;-) Hoewel het op het puntje van mijn tong lag om te vragen hoe het kon dat ik na al die jaren ziek thuis nog steeds “overwerkt” kon zijn, heb ik het maar zo gelaten ;-)

Er was een tijd dat zulke dingen me konden kwetsen en kwaad maken, maar nu … ach … Het gaat er het ene oor in en het andere alweer uit. Sommige mensen kunnen of willen gewoon niet geloven dat je “echt” zo uitgeput kan zijn en “echt” zoveel pijn kan hebben. Of ze weten het gewoon beter en kunnen het niet laten om je te zeggen wat je nu “echt” hebt en wat je ertegen moet doen. Ik heb ervoor gekozen mijn energie niet meer te verspillen in zo’n situaties. Ik heb een zogenaamde onzichtbare ziekte, je kan niet echt aan me zien dat er iets mis is met mij ( Alhoewel … Wanneer ik foto’s vergelijk van een gezonde Mieke met de huidige Mieke ^^). Als je je been gebroken hebt, krijg je een plaaster en dan kan iedereen zien dat er iets mis is met je been. Ik? Ik ben “gewoon” moe en heb pijntjes (mijn koosnaampje voor de pijn die ik heb).  Ondertussen weet ik zo zelf wel wat ik heb en wat ik voel en ik steek liever de energie die ik nog heb in “het leven met” J

Ik zag door het keukenraam dat de poes iets gevangen had in de tuin en dat ze van plan was het naar binnen te brengen. “Oh neen, dat zal niet waar zijn!” ging door mijn hoofd en ik “sprintte” naar buiten en kon haar nog net tegenhouden op het terras. Ik vroeg haar wat ze meegebracht had en ze zette voorzichtig een piepjong muisje voor me neer. Omdat ik niet wou dat ze met dat muisje zou spelen, probeerde ik het muisje te pakken (om het weg te nemen van de poes en ergens anders in de tuin terug vrij te laten). Ja hallo! Snel dat dit muisje was! Voor ik het goed en wel besefte, zat dat kleine ding al in mijn mouw! Ik ben absoluut niet bang van muizen, maar om ze zo maar te laten rondkruipen in mijn mouw, dat nu ook weer niet. Daar stond ik dus … Ik probeerde het muisje uit mijn mouw te krijgen door zo een beetje met mijn arm te schudden, maar neen hoor …Ze kroop gewoon verder naar omhoog. Ik legde mijn hand voorzichtig over het bultje in mijn mouw om het muisje tegen te houden en natuurlijk … Terwijl ik daar stond na te denken hoe ik dat muisje uit mijn mouw zou kunnen krijgen, kwam ventje net thuis van het werk. Hij vroeg bezorgd of alles oké was en toen realiseerde ik me hoe ik daar stond en hoe lachwekkend die hele situatie was. Ik begon te lachen en zei de memorabele woorden: “Ik heb problemen met mijn muis”. Gelachen dat wij hebben J

Voor diegenen die het willen weten; we kregen het muisje veilig uit mijn mouw en hebben het terug vrijgelaten in de tuin ver weg van de poes. Wel … de poes was nog steeds naar het muisje aan het zoeken (op het terras) wanneer wij al terug naar binnen gingen. Wij zijn zo’n perfect koppel, de poes en ik ;-)