Een mooie doordenker die ik onlangs doorgestuurd kreeg:

Een jonge vrouw was bij haar moeder en vertelde over haar leven en hoe moeilijk ze het had. Ze wist niet meer hoe ermee om te gaan en wilde het opgeven. Het leek wel dat als er een probleem werd opgelost er onmiddellijk een nieuwe werd gecreëerd. Ze was moe van het vechten en worstelen. Herkenbaar?

Haar moeder nam haar mee naar de keuken. Ze vulde drie potten met water en zette ze alle drie op het vuur. Van zodra het water begon te koken deed ze in de eerste pot wortelen, in de tweede eieren en in de laatste pot deed ze de gemalen koffiebonen. Zonder een woord te zeggen liet ze de potten op het vuur koken.

Na ongeveer twintig minuten draaide ze het vuur uit. Ze viste de wortelen uit de eerste pot en deed ze in een kom. Ze haalde de eieren uit de tweede pot en deed ze in een andere kom. En dan gebruikte ze een pollepel om de koffie in een andere kom te zetten.

Ze draaide zich om naar haar dochter en vroeg: “Vertel me eens, wat zie je?”

Het antwoord van de dochter was: “Wortelen, eieren en koffie.”

De moeder bracht haar dichter bij de kommen en vroeg de dochter om de wortelen eens vast te pakken en te voelen. Toen ze de wortelen vastpakte voelde ze dat ze zacht waren geworden. Daarna vroeg de moeder haar om een ei te pakken en te breken. Na het verwijderen van de schaal, kwam het hardgekookte ei te voorschijn. Ten slotte vroeg de moeder om een slokje van de koffie te nemen.

De dochter glimlachte toen ze het rijke aroma proefde. “Wat wil je me vertellen, moeder?” vroeg de dochter.

Haar moeder legde uit dat elk van deze dingen geconfronteerd werden met dezelfdetegenspoed -het kokend water, maar dat elk ding daar anders op reageerde. De wortel was eerst sterk, hard en

onverbiddelijk. Maar na te zijn onderworpen aan het kokende water, werd de wortel zacht en week.

De eieren waren breekbaar. De dunne schaal beschermde eerst de vloeibare inhoud, maar na

een tijdje in het hete water was de inhoud hard geworden. Alleen de gemalen koffiebonen waren

 uniek. Nadat ze in het hete water hadden gelegen, hadden ze het water veranderd.

“Wat ben jij?” Vroeg ze haar dochter. “Het kokende water stelt jouw problemen voor en wanneer er tegenspoed op je deur klopt, hoe reageer jij dan? Ben je dan een wortel, een ei, of een koffieboon? ”

“Ben je de wortel die sterk lijkt, maar die bij pijn en tegenspoed, zacht wordt en langzaam zijn kracht verliest?

Of ben je het ei dat begint met een smeedbaar hart, maar dat na een overlijden, een break-up, financiële problemen, een crisis gehard wordt? Je schaal ziet er nog altijd hetzelfde uit , maar aan de

 binnenkant ben je bitter en taai met een verstarde geest en een versteend hart?

Of ben je zoals de koffieboon? De boon die daadwerkelijk het warme water veranderd, de omstandigheid die eerst de pijn bracht. Als het water warm wordt, geeft de boon zijn heerlijke

 aroma en smaak af. Als je net als de boon bent en wanneer de zaken op zijn slechtst zijn, wordt jij dan ook beter en verander je dan ook de omstandigheden in je omgeving?”

Hoe ga jij om met tegenslagen? Ben je een wortel, een ei, of een koffieboon?