Elke maand probeer ik rond te surfen op het net om dingen te vinden over mijn superziekte. Kwestie van onderwerpen te blijven vinden om mezelf interessant te houden, niet ;-) Neen, graptje !! Ik blijf gewoon dapper zoeken of er niet een of ander goed nieuwsje opduikt.

Maar omdat ik nog steeds thuis ben, kan je er dus vanuit gaan dat ik daar nog altijd niet in geslaagd ben ;-)

Tijdens een van zo’n zoektochten heb ik een mooie uitdrukking gevonden gemaakt door een Amerikaanse, die perfect omschrijft hoe ik me de laatste tijd voel: “Superwoman has left the body”J

Het rare en tegelijk verwarrende eraan is dat ik me beter voel in vergelijking met een jaar geleden, maar tegelijkertijd voel ik me niet al te best om het zachtjes uit te drukken …

Heel moe worden, naar het uitputtende toe na elk klein ding dat ik doe, dus ik slaap veel voor de afwisseling J

Ik slaap verschrikkelijk veel eigenlijk … , omdat ik te weinig slaap. Makes no sense hé ;-) Wacht, ik zal het anders uitdrukken: Ik slaap verschrikkelijk veel, omdat ik zo slecht slaap. Is dit beter te begrijpen?

En op sommige momenten is het echt wel eng: Ik kan gewoon niet wakker blijven, ik val gewoon in slaap en op andere momenten: wakker worden van de wekker, maar niet wakker genoeg raken om wakker te blijven …

Maar tegelijkertijd voel ik me niet zo erg slecht meer terwijl ik dat klein dingetje aan het doen ben. Ik ga tegenwoordig 2 keer per dag wandelen bijvoorbeeld. De dagelijkse ochtendwandeling met de vriendinnen en ’s avonds een frisse neus halen met mijn ventje en de woef. Nu ja, wandelen … De ochtendwandeling duurt zo tussen een half uur en een uur naargelang we de honden loslaten zodat ze eens goed gek kunnen doen met elkaar en de frisse neus ’s avonds duurt hoop en al een kwartiertje.

Dus zo super is het nu ook weer niet als je bedenkt dat op sommige dagen gaan wandelen letterlijk het enige is wat ik kan doen. Maar als je aan het wandelen bent, maak je een wandeling, niet?? Het maakt niet uit voor hoe lang, ben uiteindelijk toch wel in beweging en ga toch wel 2 keer per dag naar buiten. Ha! J

Ondertussen ook mijn eerste maandelijkse toestanden gekregen sinds de snip-snip en ik moet zeggen dat die super verliepen J Voordat ik ziek geworden ben, had ik geen enkel ongemak van die maandelijkse toestanden, wel … buiten een verschrikkelijk humeur dan ;-) Het was eerder zoiets als een “Oh, ik heb het zitten” verrassing en dat was alles.

Met het ziek worden (lees: sinds ik de harde klop van de hamer gekregen heb), waren de maandelijkse toestanden gewoon verschrikkelijk geworden. Krampen en pijn in het buikje om u tegen te zeggen die een paar dagen voordien al begonnen, erge hoofdpijn om de muren van op te lopen en dan zwijg ik nog van mijn rug …

En deze keer: wel een verschrikkelijk, maar dan ook erg verschrikkelijk humeur. Ik kon niets verdragen van niemand, ik ergerde me zelfs heel erg aan de beestjes en dat wil al iets zeggen hé ;-) En dan ineens uit het niets de “Oh, ik heb het zitten” verrassing. Ik wist wel ongeveer wanneer ik ze zou moeten krijgen, maar geen krampen, geen pijntjes, geen hoofdpijn om ze aan te kondigen bij manier van spreken. Wel last en pijntjes gehad maar dus minder lang dan voor de snip-snip, vandaar mijn euforie, ik ben een nieuwe vrouw J
En ben eens benieuwd naar de volgende maandelijkse afspraak

Buiten de ‘normale’ bijwerkingen van mijn ziek zijn, zoals het moe zijn en pijntjes hebben en mijn verstand dat niet gehalveerd is, maar de laatste tijd helemaal verdwenen lijkt te zijn, zijn er ook nog altijd de problemen met mijn spieren en gewrichten …

Een -voor mijn lijfje- verkeerde beweging en laps een of ander ding in mijn lijfje dat blokkeert en voor de beruchte djiing pijn zorgt.

Zo heb ik afgelopen zaterdag iets verkeerds gedaan tijdens het hakselen, (maar vraag me niet wat, absoluut geen idee) en sindsdien kan ik mijn linkerarm amper bewegen. Wel … ik kan mijn arm nog wel bewegen, maar ik voel het dan en niet een klein beetje, amai … De nieuwe manier voor mij om te meten of iets erg is of draaglijk of ik al dan niet misselijk en draaierig word van de pijn en euhm … dit is niet al te goed …

Ik moet nog altijd naar een specialist gaan om de problemen aan de linkerkant van mijn lijfje te laten onderzoeken, maar ik heb er gewoon geen pif voor. Ik denk wel dat ik al eens eerder verteld heb dat ik problemen heb aan mijn linkerarm en mijn linkerheup, niet? Anyway, in geval van … zit met geblokkeerde zaken daar en er zou moeten onderzocht worden vanwaar die dingen nu juist komen.

Komen de problemen in mijn arm van mijn nek (wervels) of van mijn arm zelf, heb ook een ‘voos’ gevoel in mijn pink en wat is er aan de hand met mijn heup. Komt dat van mijn heup/bekken zelf of van mijn rug.

Zolang dat niet uitgezocht is kan de kine niet meer doen dan door allerlei -in mijn ogen althans- magische dingen zodat ik even toch wat minder pijn heb.

Maar opnieuw … omdat ik naar het ziekenhuis moet gaan, de onderzoeken moet ondergaan en dan ook nog thuis moet raken, heb ik toch wel wat meer pif nodig dan ik nu heb …

Onze woef heeft een paar nieuwe truckjes gevonden om ons duidelijk te maken dat ze met haar bal wil spelen en wel NU METEEN met haar bal wil spelen … Smekend piepen of ostentatief voor ons komen staan met de bal in haar mond werkt niet altijd meer, dus moest ze haar repertoire aanpassen

En denk nu niet “Och arme die sukkel! Zo bedelen zodat er eens met haar gespeeld wordt !!”, want ze is echt geen sukkel die te weinig aandacht krijgt hoor ;-) In tegendeel, ze is gewoon verschrikkelijk geobsedeerd door ballen. Grootte en kleur en stof maken niets, als het maar rond is. Zo heb ik eens hard moeten lachen toen we tijdens een wandeling een tuin passeerden waar er een beeld lag van steen … ja hoor, mooi rond zoals een bal, alleen … het was dus van steen  En toch wel wat moeite moeten doen om haar van die “bal” weg te krijgen hoor.

Ze heeft er een speciale neus voor … het zal niet de eerste keer zijn, dat ze tijdens een wandeling ineens kwispelend met een bal voor onze neus staat J Ligt er ergens een bal in een tuin, makkelijk of moeilijk te pakken, ze zal het in elk geval altijd proberen …

Zo heeft ze al eens een tennisballetje van achter een poortje ‘geleend zonder te vragen’ door er zo lang met “handen en voeten” naar te slaan dat ze het van onder het poortje kon wegpakken met haar mond. Een andere keer heeft ze een tijdje geprobeerd een kapotte basketbal te pakken van andere honden die achter een omheining zaten. Gewoon met haar poot en snoet door de draad van de omheining … totdat een van de honden door had wat ze daar aan het proberen was, de bal gaan wegpakken is en er ostentatief mee heen en weer langs de draad is blijven lopen met onze woef erachter aan de andere kant van de draad

Ook als we tijdens een wandeling even stoppen bij andere mensen en ze loopt los rond in de tuin, komt ze altijd wel aan met een bal die ze hier of daar gevonden heeft. Het is een gave JJJ Onze woef het ballenmeisje

De laatste keer dat ik bij Miss Marple was om samen iets te doen op haar computer, was de woef dus mee en de idee was dat ze buiten in de tuin zou spelen met de woef van Miss Marple. Yeah right … Na een paar seconden stond ze al aan de vliegendeur te piepen met een bal in haar mond. Toen er geen reactie op kwam naar haar zin (lees: iemand die naar buiten komt om met de bal te spelen …), zat ze na een paar minuten al terug te piepen aan de deur en deze keer met een andere bal die ze hier of daar in de tuin gevonden had J

En wat met de woef wiens tuin grondig doorzocht werd naar ballen?? Zij is het al gewoon en lag ontspannend te soezen, af en toe eens even opkijken om te zien welke bal het ballenmeisje nu weer gevonden had, maar voor de rest … J Ze lag daar goed J

Dan hebben we mijn ballenmeisje een hele tijd niet meer gehoord en dat had een waarschuwing moeten zijn voor mij … *zucht*

Maar druk bezig aan de computer, dus er geen aandacht aan gegeven tot de dag nadien Miss Marple mij vertelde dat ze vermoedde dat mijn woef iets stuk gemaakt had bij haar.

Blijkt dus dat mijn vedette de plastiek hoes die dient om de tuinmeubeltjes te beschermen stuk gemaakt had. Er was een gat in gebeten/geklauwd … en omdat het gat de grootte van mijn woef had, kon ik het echt niet op de andere woef steken

Neen graptje … zou ik nooit doen. Blijkt dus dat Miss Marple de ballen die ze in de tuin vindt tijdens het oprommelen onder die hoes gooit en wat kan ik zeggen … dat is duidelijk een hele uitdaging voor mijn ballenmeisje hé

Soit, we voelden ons zooo schuldig dat ik Miss Marple een kleine attentie gegeven had waarvan ik wist dat ze dat graag gehad had. Deed ze daar toch wel moeilijk over zeker  Ze wou het terug betalen en dan hebben we zo een beetje onze koppige kant aan elkaar laten zien .. Neen, geen ruzie gemaakt of zo, gewoon een welles-nietes spelletje  Tot ik al neuzend in de rekken van een supermarkt plastieken hoezen voor tuinmeubelen vond ;-) Direct een mee genomen om aan haar te geven en zij heeft mij dan de kleine attentie terug betaald. Voilà … alle twee blij en nog altijd vriendjes

Maar om op haar nieuwe truckjes terug te komen: Haar favoriet truckje tegenwoordig is de bal naar ons te ‘tuffen’ als we haar passeren … : Ze ligt daar onschuldig op de vloer te liggen, wij denken dan meestal dat ze aan het slapen is en net als we haar passeren gooit ze haar bal voor onze voeten, alsof ze het uitspuwt … en natuurlijk struikelen en strompelen we over de bal die daar plots voor onze voeten ligt

We proberen haar duidelijk te maken dat ze ons echt niet zo mag verrassen, en zeker mij niet , maar tot nu toe zijn we daar nog niet echt in geslaagd  Ze doet het wel al minder, maar het zou toch wel veiliger zijn, moest ze het helemaal niet meer doen ..

Op andere momenten laat ze haar balletje 100 keer achter elkaar stuiteren op de vloer. Je hoort dan constant “BOTS botsbotsbots bots” en opnieuw en opnieuw …

En sinds een paar dagen heeft ze ook ontdekt dat wanneer ze haar balletje netjes in een van onze schoenen die we gebruiken om naar buiten te gaan stopt, er ook met de bal gespeeld wordt. Ha ja … vooraleer we onze schoen kunnen aandoen, moet die bal er eerst uit en omdat er in huis niet met een bal gespeeld mag worden, gooien we die door het schuifraam naar buiten. Tot groot jolijt van de woef natuurlijk

Met ons kleinste gaat het nu terug beter. Een paar weken terug had ze problemen met het plassen. 100 keer per dag gaan bij manier van spreken, heel veel moeite doen om er iets uitgeperst te krijgen en dan kwamen er maar een paar drupjes per keer uit en je zag gewoon dat het haar geen deugd deed. Ik haat het als een van mijn babies of mijn ventje pijn hebben. Ik zie veel liever zelf af dan dat ik iemand die ik heel graag heb zie afzien. 

Dus gewacht tot het een deftig uur in de morgen was en dan onmiddellijk de dierenarts gebeld (als er een ding is dat ik weet, dan is het wel dat pipi-problemen absoluut niet goed zijn voor een kat.) anyway … de dierenarts dus gebeld en zij dacht aan een blaasontsteking. Zo vlug mogelijk mee langs komen om te laten nakijken en ook proberen een pipi-staaltje mee te brengen, zodat dat nagekeken kon worden op blaasgruis. Yep L hetzelfde wat Jefke ook had … Lap, mijn Jefke-doosje terug open

Natuurlijk in de namiddag weer eens een woordenwisseling gehad met mijn ventje … Hij vindt altijd dat ik overdrijf als er iets met de beestjes is en direct naar de dierenarts wil gaan … Hij is eerder van het principe om even af te wachten en als het niet vanzelf overgaat, dan pas naar de dierenarts gaan. Nu, ik ben grootmoedig genoeg om toe te geven dat ik inderdaad wel een overdreven bezorgd bazinneke ben (J), maar ik ga liever een keer te veel naar de dierenarts dan te weinig …

Dus koppig als ik ben, ik naar zuske gegaan en haar gevraagd of zij met ons naar de dierenarts wou rijden. En omdat ik toch alleen maar naar het gewone spreekuur kon gaan, besloten we om naar het spreekuur van haar dierenarts te gaan.

Toen mijn ventje door had dat ik effectief van plan was om naar de dierenarts te gaan met ons kleinste, zei hij me met een kleiner stemmetje dat hij wel zou rijden, maar koppig als ik was heb ik iets à la “Neen, ik ga met zuske!” geantwoord

Het was helemaal geen probleem om de poes in de bench te krijgen … Gewoon deurtje open gehouden en haar voor de ingang gezet en ze stapte er zelf in en installeerde haar direct comfortabel. Natuurlijk eens in de auto begon ze haar auto-aria’s te zingen ;-) Ik weet niet of alle poezen dat hebben, maar onze poezen beginnen een geluid te produceren dat lijkt op een baby dat huilt. Helemaal anders dan wat een poes normaal “zingt”. Zuske was verbaasd van het geluid dat mijn klein aan het maken was J Ze had dat nog nooit gehoord.

Wanneer we aankwamen zijn we dan in de wachtkamer gaan zitten en dan was het wachten tot het onze beurt was. Om de stress zoveel mogelijk te beperken voor onze beestjes en ook wel omdat met drie beestjes voor het “jaarlijks onderhoud” gaan gewoonweg veel is, maken we normaal gezien altijd een afspraak. Dit was dus de eerste keer dat ik in een wachtkamer bij de dierenarts zat en eerlijk gezegd … het zal ook wel de laatste keer geweest zijn, het is niet zo mijn ding Niet alleen voor mezelf, er zijn aangenamere dingen dan opgesloten te zitten in een kleine kamer met andere mensen die het constant over hun dieren hebben en dan vooral waarom ze bij de dierenarts zijn, maar ook voor onze meisjes want de beestjes reageren nu eenmaal op elkaar …

In het begin zaten er met ons een jong koppel met een jonge hond, een andere meneer met een jonge hond, een oudere vrouw met een oudere pekinees achtig iets en dan een vrouw die ik zou omschrijven als een oude vrijster, met haar oude moeder en die hadden 2 chihuahuas (geen idee wat de juiste spelling is, soit … de Paris Hilton hamsters die doorgaan voor petieterig kleine hond ) en een kat mee.

Een van die veredelde hamsters zat constant ‘vies’ te staren naar mijn klein in haar bench. Voor de rest deed het niets, maar het bleef zo staren, dat ik er zelfs ongemakkelijk van werd. Ikke de bench al verzet zodat ons klein toch iet of wat gerust was

Later is er dan een andere mevrouw bij komen zitten met nog een heel jong pupje en dat sukkeltje was bijna constant aan het huilen … Zo zielig. Maar mijn besluit om nooit meer op een spreekuur bij de dierenarts te komen was gemaakt toen er een ander koppel binnen kwam met 2 joekel grote honden. En die honden blaften naar alles wat veranderde … Iemand die vertrok, iemand die binnenkwam … Gewoon verschrikkelijk! Een grote hond met een zware blaf in een klein kamertje … niet goed!! Hoofdpijn !! En mijn klein die aan de achterkant van de bench plakte ;-) Toen het dan eindelijk onze beurt was, was ze met geen stokken uit de bench te krijgen … Ze plakte daar goed, zo helemaal achteraan in de bench

De praktijk waar we waren werd gehouden door een koppel die beiden dierenarts zijn. Dat betekende dat er in de praktijk 2 tafels waren en je daar tegelijkertijd met een andere “patient” bent. Wat mij dan ook weer uit mijn concentratie haalt …

Het eerste wat de dierenarts zei (wij hadden de man) was dat hij even de tafel ging proper maken en tot mijn verbazing goot hij een vloeistof uit een bakje over de tafel en met een aftrekker haalde hij dat water er weer af, splash! op de grond en dan al het water naar een duikertje onder de gootsteen trekken. Ik was zo verbaasd van deze manier van schoonmaken (de andere dierenartsen waar ik al geweest ben, gebruiken een doek en spuitbus om de tafel schoon te maken) dat ik mijn kluts een beetje kwijt was. Zo een beetje veel dat ik niet zo goed wist wat te zeggen toen de dierenarts vroeg wat het probleem was en zuske mij een teken gaf à la “Allee!”

Terwijl ik mijn klein uit de bench probeerde te halen, legde ik uit wat het probleem was. Ze werkte echt niet mee en mijn arm en zij hebben nogal serieus moeten worstelen eer ik haar eindelijk op de tafel kreeg ;-) Mijn schaapeke was zooo bang dat ze zich zo klein mogelijk maakte L

De dierenarts onderzocht haar heel grondig en concludeerde dan ook dat ze een blaasontsteking had. Hij gaf haar 2 spuitjes (wat ze helemaal niet leuk vond) en dan mocht ik haar terug in de bench zetten. Wat helemaal geen probleem was ;-) Ik moest alleen het deurtje opendoen en ze plakte alweer terug tegen de achterkant van de bench J

Antibiotica toestanden voor een week en dan zou het terug in orde moeten zijn.

Toen we eindelijk terug thuis kwamen, kwam een bezorgd ventje de deur opendoen en hij keek me met een vragende blik aan om te weten of alles in orde was. We waren dan ook wel heel lang weggebleven. En omdat hij toch ook wel bezorgd was, heb ik hem datzelfde moment vergeven (in mijn hoofd hé J) en besloot ik ook om terug tegen hem te praten  en heb ik hem alles verteld, terwijl ik ons klein haar vrijheid teruggaf.

Voor een paar uurtjes dacht ze dat ze terug superwoman was, maar dan heeft ze haar geïnstalleerd op haar plaatsje en is ze in slaap gevallen en heeft ze de hele nacht doorgeslapen J

De dierenarts had me ook een goede tip gegeven om de medicijnen aan ons klein te kunnen geven. Alles wat we haar geven moet heel klein zijn, want ze kan dat gewoon niet aannemen met haar voor de rest grote mond Dus pilletjes opsolferen is helemaal uit den boze.

De tip: de pilletjes pletten en door een beetje yoghurt mengen en dat mengsel met een spuitje in haar mond spuiten.

Heel mooi in theorie, maar in de praktijk wou dat wel zeggen dat ik een kat die serieus freakt als er iets anders dan anders is, moest oppakken en in bedwang houden EN dan ook nog dat spuitje in haar mond zetten en spuiten.

Het is me uiteindelijk wel gelukt hoor ;-) Heb genoeg wondjes om dat te bewijzen

Een ander probleem was ook om de yoghurt in dat spuitje te krijgen. Yoghurt kan je niet alle gauw eens opzuigen met een spuitje … Dus nadat ik al zo blij was als iets dat ik toch wel iets van dat mengsel in dat spuitje gekregen had, dacht ik slim te zijn en de rest van het mengsel op ons klein haar pootje te smeren. (Katten haten het als ze iets op hun pootjes hebben, beginnen zich dan als gek schoon te likken J)

Soit ons klein rende heel geïrriteerd naar buiten en ik zag haar nog net op het terras beginnen te likken aan haar pootje .. Oef, geslaagd in mijn opzet en ik ruim de rommel op die ons gevecht van voorheen achtergelaten heeft. Tot ik me terug omdraaide om te checken of ze zich verder bleef wassen en wat zie ik daar: ons klein die haar pootje omhoog houdt en onze woef die ons klein haar pootje aan het aflikken was! Echt!

Het was schattig om zien, maar tegelijkertijd had ik ook wel zoiets van verdorie omdat het uiteindelijk wel om een antibiotica-mengsel ging en ze me alweer te slim af zijn geweest …

Maar eind goed al goed zeker ??

Hoe het komt dat ik al deze dingen nog herinner?? Wel … ik zit hier met een collectie post-its, uittreksels uit brieven en chat-sessies
en mijn agenda. Van zodra er iets gebeurd schrijf ik dat wel ergens neer …
en tegen dat ik me goed genoeg voel om te schrijven aan mijn blogje verzamel ik mijn kattenkribbels en ...
probeer ik ze te ontcijferen

Een slapeloze nacht die er echt wel uitsprong

Door onaangekondigd bezoek waarbij de bezoeker tegelijkertijd EN naar de Olympische Spelen aan het kijken was EN dingen aan mijn aan het vertellen was, was ik een hoopje ellende tegen dat het avond was en het tijd was om te gaan slapen. (als ik te moe ben, heb ik veel pijn en heb ik dus ook altijd de pech dat ik niet in slaap geraak)

Toen ik eindelijk in slaap gesukkeld was (tegen middernacht), werd ik (schat na een klein uurtje slapen) wakker van een uil die aan het roepen was en maar bleef roepen … Volledig uit mijn hum vroeg ik geïrriteerd aan mijn ventje of dat geroep van een uil kwam. Mijn ventje vond niets beters dan “Oehoe?” te antwoorden. Ik kon hem wel wurgen ;-)

Soit, na een tijdje val ik terug in slaap en word ietsje later alweer wakker, want mijn ventje was aan het knoeien met een verpakking in de keuken. En dan moet je weten dat hij al speciaal naar de keuken gegaan was om mij niet wakker te maken ;-) Ik vroeg hem wat hij aan het doen was en het enig wat hij kon antwoorden was een schuldige en betrapte “shit’ J

No way dat ik nu nog direct in slaap ging vallen, dus een beetje rond getrippeld om mijn verkrampte benen uit te laten en dan naar tekenfilmpjes gekeken. Tekenfilmpjes ontspannen me en meestal val ik na een tijdje vanzelf in slaap. “meestal” wil niet zeggen “altijd”, dus pas na een paar uurtjes voelde ik dat ik nu misschien wel in slaap ging gevallen, ik draai me om en kruip gezellig dieper onder mijn deken en net als ik mijn ogen dicht wou doen: “Miauw??” … aaaarggghhh !!!!

Ik wist eindelijk

waarom ik niet zo heel veel vertel tijdens de ochtendwandelingen wanneer we compleet zijn met de vriendinnen:

1. Ik moet wakker genoeg zijn
2. Ik moet de kans krijgen om er een woord tussen te krijgen
3. Ik raak buiten adem na 2 of 3 zinnen

Toen ik deze ontdekking enthousiast aan mijn ventje vertelde, antwoordde hij direct met uitgestreken gezicht dat als ik minder zou roken, ik niet zo vlug buiten adem zou zijn … Dit komende van iemand die 2 keer meer rookt dan ik (als het zelfs niet meer is), ik was serieus “in mijn gat gebeten” en vroeg hem uitdagend wie er dan wel het meeste in huis rookt volgens hem … Snugger als hij is en zijn best doend om niet in lachen uit te barsten: “Wel Mieke …, vermits ik 9 uur per dag niet thuis ben, zijt gij dat hè” JJJ En daar stond ik …

Maar over het niet veel vertellen ’s morgens:

Vorige week wou ik dan eens iets goed vertellen aan zuske, ik had al haar aandacht en het enige wat gebeurde was dat ik buiten adem was, eens diep wou inademen en … een vlieg inslikte … het enige wat ik kon zeggen was

“areugh, areugh …” en mijn longen eruit hoesten

Wanneer ik hoofdpijn heb

Gaat de GSM af en leg ik de hoorn van de haak. Ten eerste om ervoor te zorgen dat het geluid van de telefoons mij niet gek maken en ook … ik kan eigenlijk niet telefoneren met barstende hoofdpijn, want de stem aan de andere kant snijdt letterlijk door mijn hoofd heen.

Na een paar dagen toen het terug beter was, zei ik tegen mijn ventje dat het echt wel rustig was en dat dat toch wel een beetje verrassend is, omdat er wel altijd iemand is die even belt. “Lijkt me logisch hé Mieke, de hoorn is nog steeds van de haak”

Onze Chinees was terug uit vakantie

En dat moesten we natuurlijk vieren hé J Zoals altijd hadden we wat extra besteld, dus mijn ventje kreeg de dag nadien de restjes ;-) Ik schikte alles ijverig op een bord en hup de microgolf in en terwijl het eten aan het opwarmen was vroeg mijn ventje of ik me wel herinnerde dat ik de microgolf niet op de maximum kon zetten om Chinees op te warmen (dat wordt dan plattekes en de rijst spettert in het rond). “Natuurlijk niet” antwoordde ik met een air van allee dat weet ik toch nog wel hoor! En dan begon ik te twijfelen, repte mij naar de keuken en … veranderde vlugjes de temperatuur van de microgolf

Ik heb ook ontdekt

dat ik een paar weken geleden een lekker stuk watermeloen had gekocht en dat stuk in de ijskast in de garage had gezet in een gesloten plastieken zak. Ik was eigenlijk nieuwsgierig wat er in zat toen ik die plastieken zak in de ijskast zag liggen. Ik dacht dat het iets was dat mijn ventje daar gezet had. Maar toen ik de zak opendeed … kwam alles terug J Ik bespaar je de details, maar laat me zeggen dat de watermeloen goed voor de composthoop was

Verwarrende dingen

Op een namiddag tussen mijn spannende soaps door was er eens een of ander GSM-spelletje in het reclameblok. Veel tralala tralalie en je moest een exotisch kruid raden met de volgende opgave: M  N  O

Ik heb daar dagen mijn hoofd over gebroken J, vooral omdat je elke keer opnieuw uitgedaagd werd om dat simpele exotische kruid te raden. Niet dat ik van plan was om te sms-en, ik doe daar niet aan mee, maar ik was wel nieuwsgierig wat dat exotisch kruid nu wel zou zijn … Tot mijn ventje me zei dat het over een exotisch Fruit ging …

Gisteren ook nog zoiets verwarrends … De telefoon maakt mij wakker, half suf neem ik op. Word ik daar enthousiast begroet door een Cindy huppeldepup van de firma huppeldepup. Ze vraagt of ik al van huppeldepup gehoord had, ik zeg neen en beleefd als ik ben voeg ik daar direct aan toe dat ik ook niet geïnteresseerd ben. (Zo de telefoon dichtgooien vind ik onbeleefd). “Ja maar, hoe kunt ge nu zeggen dat ge niet geïnteresseerd bent als ge niet weet waarover het gaat?” snauwde die Cindy huppeldepup met volle mond terug … (het was iets na de middag, dus ze zal zitten bellen hebben tijdens haar lunchpauze) Ho maar! Zo niet hé! Er wordt niet tegen mij gesnauwd en zeker niet met volle mond tegen mij gesproken! Jakkes!! Ikke kortaf terug geantwoord dat ik geen tijd had en dan afgelegd. En dan vlug naar de computer gegaan om op te zoeken wat dat huppeldepup nu eigenlijk wel was  Stofzuigers .. Pah, ik heb een hele goede stofzuiger, ziet ge wel dat ik niet geïnteresseerd ging zijn

Ik ging mijn pyjama aandoen na uit bad gesukkeld te zijn. Ik neem mijn broek, maar wat ik ook probeerde, ik kreeg die gewoon niet aan. Mijn broek omgedraaid, want soms overkomt het me wel eens dat ik hem achterste voren wil aandoen, niets. Nog eens goed gekeken, er was niets mis aan te zien …  Dan begin ik al ongeduldig te worden en te foeteren en lawaai te maken, dus mijn ventje komt kijken “naar wat ik nu weer aan het afbreken ben” zeg!  en dan vraagt hij doodleuk aan mij waarom ik mijn been in mijn pyjama hemd probeer te krijgen.

Twee weken geleden terwijl ik naar de kine was

werd mijn ventje wakker gebeld door de postbode met een aangetekend schrijven van een deurwaarder. Blijkt dat ik de rekening van het huisafval van vorig jaar niet betaald had. Vraag me niet hoe ik dat heb kunnen vergeten, Miss Marple vroeg me ook “Maar je krijgt toch een herinnering na een tijdje?” … Ja, kan best zijn, maar echt … weet het echt niet en begrijp het ook niet eigenlijk.

Anyway … De rekening was voor € 40 en met al de kosten die de deurwaarder eraan toevoegde moesten we nu € 67 betalen … Ikke maar aan het zeuren en zagen tegen mijn ventje dat ik dat toch wel erg vond, € 27 kosten, gemakkelijk verdiend zou ik zo zeggen ;-) Terwijl mijn ventje aan het zagen en zeuren was dat de postbode hem wakker gemaakt had

Dus de dag nadien bibi door ons papierwerk aan het gaan om te zien of ik die rekening echt wel niet betaald had en indien niet dan wou ik toch wel een verklaring proberen te vinden waarom ik deze rekening vorig jaar niet betaald had.

Groot was de schok toen ik ontdekte tijdens het neuzen in ons papierwerk dat ik ook de papieren nog niet binnengebracht had bij de boekhouder en dus ook nog belastingaangifte heb gedaan en dat ik ook de meterstanden van de elektriciteit nog niet doorgegeven had. Aarrrghhh!!! Wat is er hier aan de hand???

Ik neem de meterstand op en stuur dat door via het internet en ik krijg een berichtje terug van Eandis dat er iets raars is met de standen die ik doorgegeven heb, dat ze dat gingen nakijken en mij later contacteren. Huh??? Ik vergelijk nog eens met de stand van vorige jaar en dan pas besef ik dat we op een heel jaar maar 1 Kilowatt op nachttarief hebben staan. Hmm … Dat is toch wel wat weinig  Er is hier toch wel een goede kans dat er iets mis is met onze meters JJJ

De dag nadien check ik met iemand die er wat van afweet en ja hoor “Uw meter zal kapot zijn, bel daar maar voor”. Tof, ik wil wel gerust bellen maar naar wie??

Soit, ik moest dus bij Eandis zijn en niet bij electrabel ;-) Ik lees mijn spiekbriefje voor waarop stond dat ik vermoedde dat onze meter stuk was en dat hij niet meer op nachttarief sprong. “Bent u daar zeker van mevrouw?” Huh????

Deze vraag was niet voorzien op mijn spiekbriefje, dus ik begin daar al stotterend te vertellen dat 1 kilowatt toch wel wat laag is voor een heel jaar. Soit, ze gingen het nakijken en doorgeven aan de technische dienst en dan ging er iemand van de technische dienst mij terugbellen om te bekijken wat het probleem is en eventueel een afspraak maken om eens langs te komen. Huh???? Dit kon mijn hersencelletje helemaal niet bolwerken ;-) Ik bedoel kapot is kapot, niet? Stuur gewoon iemand om dat te maken en probleem opgelost dacht ik zo …

Een paar dagen later krijg ik om kwart voor 8 ’s morgens telefoon van iemand die geïnteresseerd was in mijn kapotte meter en wou weten of het nog altijd stuk was. Verwarring alom bij mij: Euhm .. ???? Ja ...??

“Ha, ok, dan zullen we vrijdag iemand sturen. Is er iemand thuis overdag?”

7.45 is toch wel vroeg om te bellen niet?? Toen ik het daar later met Miss Marple over had zei ze dat ik niet mocht vergeten dat de meeste mensen wel werken en dat 7.45 een goed uur is om mensen te pakken te krijgen vooraleer ze moeten gaan werken .. OK, goed punt … maar toch vroeg hoor

En de vrijdag erop kwam er dan een technieker langs. Hij ging naar de garage, wierp een snelle blik op die kastjes en zei vrij direct:” Oh, deze kast is kapot, ik zal die vervangen en dan is het probleem opgelost.”. Ikke als een expert ook naar die kastjes aan het staren en staren, maar ik kon niets vinden wat me een hint zou kunnen geven dat dit of dat kastje stuk was

De woef en de poes vonden het natuurlijk zeer interessant dat er daar een onbekend iemand zat te prutsen in de garage. De poes hield alles in ’t oog van op een veilige afstand, hoewel ik zag dat het kriebelde om dichter bij te komen om dat allemaal eens van nabij te bestuderen. Maar ze durfde niet ;-)

De woef die had natuurlijk maar een ding in gedachten: “Misschien wil deze persoon wel met mijn bal spelen” en stond heel ostentatief in de deuropening te piepen met haar bal in haar mond J

Na een half uurtje was het al gepiept en kreeg ik een hele uitleg over het verschil tussen de differentieelschakelaar en de ik weet niet meer wat schakelaar … Mijn trots gebied me toch wel om hierbij even te vermelden dat ik die schakelaars wel al kende, alleen van de namen die hij eraan gaf had ik nog nooit gehoord. Vandaar mijn onnozele blik toen hij daarover begon, maar ik ben dan ook geen elektricien hé ;-)

Ik kreeg nog het advies om het de komende nacht eens in ’t oog te houden of de meter wel effectief zou overgaan op nachttarief en dan was hij weg.

En ja hoor, het is gefixt

Ik ging er dus van uit dat alles in orde was tot we een week nadien uit ons gebeld werden om 8 uur ’s morgens door een controleur van Eandis. Wij hadden de late shift en ik was terug in slaap gesukkeld (ik weet het, voor ne keer J), dus ik met slaaphoofd de deur opengedaan. De persoon aan de deur zei gewoon dat hij een controleur van Eandis was en dat hij de meterstand wou controleren. Ik dacht daar niet verder bij na, toen hem waar de meters staan en het allereerste wat hij zei was “Hoe? Maar het is al gemaakt, want er hangt een nieuwe meter?”. Nu dat had ik ook wel onmiddellijk kunnen zien, want we hebben nu 1 splinternieuw doosje aan de muur hangen naast de andere meters van de jaren stillekes  Ik bevestig dus dat ze dat inderdaad vorige week zijn komen maken en dan blijkt dus dat deze persoon gezien heeft dat er “iets niet klopte” toen ik de meterstanden doorgegeven heb en hij is daarom “zo vlug mogelijk” langsgekomen om te zien wat het probleem is ;-)

Ik lach er wel wat mee, maar eigenlijk vind ik het toch wel super dat het allemaal zo vlug verholpen is geweest. Er kan wel nog wat gewerkt worden aan de interne communicatie daar, dan hadden ze me niet uit mijn bed moeten bellen, maar ik ben gewoon blij dat het gefixt isJ

Nu is het vol spanning afwachten wat electrabel gaat doen met de eindfactuur. Volgens de technieker gaan ze terugkijken naar het gebruik van de jaren voorheen en daar een gemiddelde van nemen en dat zo omrekenen naar het verbruik van het afgelopen jaar, maar het zou wel een tijdje kunnen duren voor we die factuur zouden krijgen, omdat er dus gerekend moet worden …

-Ik heb niet kunnen vinden waarom ik de rekening voor het huisvuil niet heb betaald vorig jaar, maar het was inderdaad niet betaald. Dat is ondertussen ook in orde gemaakt.

-Moet nog altijd naar de boekhouder gaan, hoop dat deze week te doen.

-En oh ja, ik zou ook nog dringend naar het gemeentehuis moeten gaan om onze nieuwe identiteitskaarten te halen. Dacht dat vorige week te doen, maar kwam thuis met ja hoor de brieven om de nieuwe kaarten te gaan halen in plaats van de nieuwe kaarten ..  ;-) * zucht *

Toemaatje

Voor de afwisseling een héél slechte nacht achter de rug met verkeerd liggen, nachtmerrie (zeg maar een serieuze nachthengst!! ) en verkrampt lijfje … kortom weinig geslapen en ook nog niet terug kunnen gaan slapen, vandaar dat ik hier aan het schrijven ben.

Ineens zag ik dat het tijd was voor de ochtendwandeling, ikke dus hos-hos naar de badkamer om mij om te kleden en klaar te maken. Terwijl ik mijn handschoenen aantrok in mijn wandelschoenen gesprongen, bwah … zeg maar gekropen  en hup naar buiten op het terras.

“Brrr! Het is toch wel frisjes deze morgen” en ik besloot mijn sokken op te trekken. Vraag me niet hoe ik daarop gekomen ben … My mind works in mysterious ways JJJ … en dan zie ik dat ik in mijn haast mijn joggingbroek ben vergeten aan te trekken … Maar ik had wel mijn jas en handschoenen aan en wou mijn sokken optrekken

’t Zal wel opgevallen zijn dat het heel stilletjes was zeker ??  Tja … als ik me niet goed voel, ga ik stilletjes in een hoekje zitten wachten tot het overgaat hé … Maar hier ben ik weer !!

Hoe gaat het met mij??
Zolang ik flink ben en niets eet waar mijn buikje niet mee akkoord gaat, gaat het goed J Voor mij wil dat zeggen dat ik lichte en makkelijk verteerbare dingen moet eten. Een keer per week probeer ik wel steak te eten, kwestie van rood vlees binnen te hebben, maar dat is zwaar. Een volledige maaltijd (patatjes, groentjes en steak) kan ik vergeten, als ik dat probeer te eten is mijn buikje helemaal niet blij. Ik ben dan uitgeput en voel me misselijk en ziek. De oplossing: ik eet die dag mijn vlees en groentjes apart met een tijdje er tussen.

Ik heb problemen met mijn bloeddruk. Ik loop leeg bij manier van spreken tijdens mijn maandelijkse toestanden (de nieuwe vrouw is al lang weer verdwenen hoor ) en daardoor ben ik heel zwak en flauw die week. Dus probeer ik dingen te eten die mijn bloed een beetje zouden kunnen helpen, zoals de fameuze donkergroene groenten en steak en zwarte pens, om toch maar niet nog een extra pilletje te moeten slikken

Soms zijn er dagen dat ik letterlijk te moe ben om te eten. Niet alleen de handeling ‘het eten’ op zich maar ook het verteren zelf maakt mij dan zo moe. En in een poging om toch wat energie binnen te krijgen, bestaan mijn “maaltijden” dan uit soep of een goeie mok Nesquick. Niet al te gezond (die Nesquick dan toch), maar toch beter dan snoepen hé

Waar ik in september veel problemen had met het te koud hebben (Ik deed toen echt wel mijn best om er niet uit te zien alsof ik op noordpool expeditie ging … niet gemakkelijk als het voelt alsof je aan’t bevriezen bent J), heb ik het de laatste twee weken te warm ;-)

“Yep, I’m still hot !! Got the hot-flashes to prove that” Terwijl mijn ventje al bibberend in een dikke trui gaat wandelen ‘s avonds, ben ik aan het puffen en zweten naast hem

En ik heb ook ingezien dat ik eens terug naar de kapper zou moeten gaan … Niet alleen kan ik mijn haar weer niet zelf wassen wanneer ik het wil (moet regelmatig mijn ventje vragen om hulp), maar door die hitte opstoten wordt het ook nog eens vlugger plakkerig in mijn nek … bweik!! En omdat ik meestal een muts of een pet draag tegen de hoofdpijn, ook niet je dat hé .. ;-)

Ik dacht nog wel de oplossing gevonden te hebben voor het zelf-mijn-haar-wassen probleem door zo een busje droogshampoo te kopen. Maar dan las ik de gebruiksaanwijzing en kwam het erop neer dat je je haar veel moet borstelen ervoor en erna … En als ik mijn haar niet zelf kan wassen omwille van mijn armen zal ik het ook niet honderd keer kunnen borstelen op een dag hé ;-)

Neen, een afspraakje bij de kapper versieren en voor een kort koppeke gaan. Kwestie van wat zelfstandigheid terug te winnen

Wat ik dan weer wel super vond aan het kouder worden en koud hebben, was dat de meisjes terug meer bij mij in de zetel kropen om het ook warm en gezellig te hebben J

Elke morgen sleept de woef zich tot bij mij in de zetel om bij mij verder te slapen (slepen: want ze is amper wakker) en in de namiddag is het wedstrijdje van wie bij mij mag komen knuffelen en slapen ;-) Maar nu dat mijn kleine man er niet meer bij is, is de wedstrijd altijd vlug gespeeld: diegene die eerst in de zetel zit, heeft gewonnen. Er worden geen tegenkandidaten meer weg gemept

Maar het is zalig om tot rust te komen met een beestje bij mij. Zo lag op een namiddag toen ik mij wou installeren in de grote zetel ons klein daar al te wachten op mij. (Elke namiddag moet ik een twee uurtjes bijslapen om terug wat in vorm te zijn tegen de avond.) Ik verschoof haar een beetje zodat ik er bij kon en wanneer ik volledig geïnstalleerd was (dat duurt altijd een tijdje omdat ik de nodige kussens rond en onder mij moet zetten om zo pijnvrij mogelijk te liggen) begon ons klein op onderzoek te gaan onder de deken J Ze kroop eerst naar mijn benen om me daar te gaan kriebelen met haar snorharen J en dan kroop ze tegen mij aan terug naar boven naar mijn rug, masseerde zich daar een plaatsje en installeerde zich dan al spinnend tegen mijn rug. Zaaalig! Dat klein warm donzig spinnend levend kussentje tegen mijn rug en na een paar seconden was ik volledig ontspannen en in dromenland

Voor de rest gaat het redelijk. En met redelijk bedoel ik dat ik de pijntjes onder controle kan houden en geen overdreven ploppende gewrichten meer heb (hout vasthouden). OK af en toe heb ik nog wel een plop die geen deugd doet, maar ik probeer meer en beter op te letten naar hoe ik dingen doe en dingen vasthoud en dat lijkt te werken. (Vooral dingen vasthouden was belangrijk, want ik had veel problemen met geblokkeerde en ploppende vingers.)

Voor de rest een beetje snotterig, maar geen snotvalling. Heej! Het gaat eigenlijk wel goed

En nu komt de maar :

ik ben wel terug hyper gevoelig aan van alles en nog wat en dat is bij momenten niet zo leuk, want dan zijn de verschrikkelijke hoofdpijnen er weer L Geur, geluid en licht moet ik dus weer proberen te vermijden om toch maar geen hoofdpijn-aanval te krijgen.

Beeld je bijvoorbeeld in dat alles vijf keer luider klinkt en dat in de plaats van achtergrondgeluid, er iemand met zijn nagels over een schoolbord aan het gaan is. Zo voelt het overgevoelig zijn aan geluid nu aan. Dus terug zoveel mogelijk geluid proberen te vermijden en de telefoons staan terug af.

Mijn overgevoelig zijn aan licht kan je vergelijken alsof er iemand constant met een sterke lamp in je ogen aan het schijnen is. En wat geuren betreft: kan niet zo direct iets verzinnen, maar ik word bijvoorbeeld misselijk als ik eten aan het koken ben voor mijn ventje. En dan gaat het over iets simpels als patatjes en groenten koken en een biefstuk bakken.

Soit: ik ben het al gewoon, bezie dit dus niet als een klaagzang hé. Het is gewoon een poging om de dingen uit te leggen hé

Waar ik wel op zou moeten letten is om niet volledig geïsoleerd te raken … Hoe minder ik mensen om me heen heb, hoe moeilijker het wordt om onder de mensen te komen en om mensen om me heen te kunnen hebben, te kunnen verdragen .. Wanneer ik niet goed ben, doe ik niets liever dan gewoon weg te kruipen tussen ons 4 muren en mij af te zonderen. Nog een geluk dat er de dagelijkse ochtendwandelingen zijn, of er zouden dagen zijn dat ik gewoon niet naar buiten zou komen, gewoon omdat ik het niet zie zitten. Hoewel, ik moet toegeven dat er soms ochtenden zijn dat ik liever niet zou gaan, omdat dit of dat pijn doet of omdat ik zo moe ben en dan moet ik mezelf extra oppeppen. Maar als ik dan terug thuis kom ben ik blij dat ik toch wel doorgebeten heb en toch gaan wandelen ben en een babbeltje met de andere musketiers gemaakt heb J

En ik heb ook nog een ontdekking gedaan

Met naar de oude films van “The Pink Panther” te kijken, weet ik nu ook waarom ik de nieuwe, hedendaagse films niet kan volgen. Die gaan veel te snel voor mijn hersencelletje !!  Het ene moment zit je in deze scène en de volgende seconde al in een andere … Ik raak er mijn kluts van kwijt

Soit, kort samengevat: Het is al veel beter geweest, maar ook vele slechter. Dus je hoort me niet klagen

In ‘De laatste show’ was er van de week iemand die meer uitleg gaf over hyperventilatie en mijn ventje en ik concludeerden daarna dat ik dat ook heb  Neen, effe serieus, ik “krijg” niet zomaar alles wat ik zie of lees, hoor

Er zijn momenten waarbij ik begin te hyperventileren (het paniekerig, sneller gaan ademen in een poging om lucht binnen te krijgen), maar die heer op televisie legde uit dat je ook kan hyperventileren zonder dat je het beseft.

Wanneer je dikwijls diep inademt bijvoorbeeld omdat je het gevoel hebt dat je niet genoeg lucht krijgt of wanneer je dikwijls diep zucht (ook omdat je niet genoeg lucht binnen krijgt, niet omdat iets je niet aanstaat hé ). En daardoor lijkt je buik wel heel hard opgezwollen ’s avonds, omdat je eigenlijk lucht inslikt en dat komt in je buik terecht.

Blijkbaar komt het erop neer dat mensen soms de idee krijgen dat ze niet genoeg lucht krijgen en daardoor beginnen ze dieper in te ademen of te zuchten of ze beginnen te hyperventileren op de manier zoals we dat allemaal kennen. Dat komt omdat de balans tussen de hoeveelheid O2 en CO2 in ons lichaam verstoort is.Je hebt een bepaalde hoeveelheid O2 en CO2 nodig in je lichaam en wanneer je meer zuurstof dan CO2 in je lichaam hebt, krijg je het idee dat je meer lucht nodig hebt, terwijl je eigenlijk de balans tussen die twee terug in evenwicht moet brengen. Vandaar dat mensen die hyperventileren in een papieren zak moeten ademen. Je ademt de CO2 die je uitademt in de papieren zak terug in en zo herstel je de balans tussen O2 en CO2.

Oh en by the way: wanneer je meer CO2 dan O2 in je lichaam hebt, ben je dus wel degelijk echt aan het stikken

En ja hoor … Ik heb regelmatig de indruk dat ik dieper zou moeten inademen omdat het lijkt alsof ik niet genoeg lucht krijg en ik maak ook diepe zuchten in een poging meer lucht binnen te krijgen. Altijd al gehad de voorbije jaren dat ik ziek ben … dus neen, ik heb dit niet ter plekke uitgevonden

Wat kan je ertegen doen? Ademhalingsoefeningen zodat je terug juist leert ademen en juist ademt wanneer je iets doet …
* zucht!! *  (sorry, kon er echt niet aan weerstaan )

We begonnen problemen te krijgen met de kussens van onze grote zetel. Die zetel heeft de grootte van een eenpersoonsbed (die dient dan ook als bed voor mij J) en je zit (of ligt) op 2 grote kussens. Omdat wij altijd de neiging hebben om juist in het midden van de zetel te gaan zitten en dus ook net daar waar de 2 kussens tegen elkaar komen, begon zich daar een zonk te vormen. Niet zo tof voor de rug om daarop te gaan liggen

We wisselden de kussens wel regelmatig en klopten ze terug in vorm, maar na een tijdje haalt dat kloppen en wisselen niet veel meer uit … Dus toen er een tijdje geleden een promotieactie voor eenpersoonsmatrassen bij de Aldi was, leek ons dat de beste oplossing voor ons “zonk-probleem”.

Er vanuit gaande dat ik dat alle gauw wel zelf zou kunnen oplossen, ging ik wel vlug even met de fiets zo een matras gaan halen. (In het promotieblaadje stond dat de matras als een worst was opgerold en vacuüm verpakt) … juist

Ik zag vrouwen die kleiner en fijner gebouwd waren dan ik met het grootste gemak zo een worst in hun karretje zwieren, dus ik ging dat ook vlug eens doen .. ja, hallo-oo!!  Veel groter en zwaarder dan ik verwacht had, amai!!  Met veel gesleur kreeg ik de worst nog net in mijn karretje, maar daarna moest ik toch wel effe op adem komen

Met een gekrenkt ego dan maar naar mijn ventje gebeld om de worst met de auto te komen halen …

Eens we thuis waren was het interessant om te zien hoe de matras tot leven kwam van zodra we de verpakking verwijderd hadden. De worst rolde zich traag uit en eens volledig uitgerold werd het dikker en dikker. En tot onze verbazing bleek het een lekker harde matras te zijn.

Minpuntje was wel dat je met je knieën bijna tegen je kin zat wanneer je er gewoon op ging zitten  De matras was veel dunner dan de kussens die er oorspronkelijk in zaten … Hmm … snugger als we zijn, gingen we eens uittesten wat het gaf als we de matras op de kussens zouden zetten … Wel …  Veeel te hoog  Ik kon de vloer niet meer aanraken met mijn voeten, zo hoog zat ik  Maar het had wel iets bijzonders om zo hoog neer te liggen ;-)

… Uiteindelijk zat er niets anders op dan nog een matras te gaan halen en de matrassen op elkaar zetten en nu zitten EN liggen we goed J OK, wel wat hoger dan voordien, maar nu krijg ik ten minste geen hoogtevrees meer als ik in de zetel kruip

Een tijdje terug had ik al verteld dat het niet zo goed meer ging met onze tank (wij noemen onze auto altijd “onze tank” J), we kregen de koffer niet meer open en als het regent, is de binnenkant nat, soit … tijd om eens rond te gaan zien voor een andere. En na goed rondgekeken te hebben, is de knoop doorgehakt. We hebben een nieuwe auto gekocht. Begin volgend jaar zouden we hem hebben. Omdat we maar met ons tweetjes zijn en onze woef overal gemakkelijk willen meenemen is het de nieuwe Berlingo lichte vracht geworden.

De verkoper keek nogal raar op toen we auto’s in de garage aan het bekijken waren en tegen elkaar bezig waren dat er genoeg plaats moest zijn voor ons Kira daar achterin (we waren naar lichte vrachten aan het kijken J). Hij dacht waarschijnlijk dat we onze kleine daar gingen zetten of zo JJJ En toen we hem zeiden dat we het over onze hond hadden, keek hij nog raarder, omdat we een auto aan het kiezen waren in functie van onze hond J

Soit, na verschillende keren gepland te hebben om de auto van onze keuze te gaan bestellen (moesten we elke keer geweest zijn dat we van plan waren om te gaan, hadden we nu zeker 4 nieuwe auto’s J), zijn we hem uiteindelijk eind augustus gaan bestellen.

En nu zijn we aan het bedenken of we onze woef mee gaan nemen wanneer we de nieuwe auto gaan halen of dat we ze met de nieuwe auto zullen laten kennis maken wanneer we er mee thuis komen J

’t Is dat we nog wat tijd hebben om daaruit te komen hé

Bibi en de woef gingen eens alleen wandelen op een mooie zondagmorgen. We waren vroeg vertrokken en het was gewoon zaaalig  Zo rustig en stil, we kwamen amper auto’s of andere mensen tegen. Alleen ik en mijn woef zonder leiband.

Wij hebben meer dan een uur rondgewandeld !! Ik moet wel toegeven dat dat vooral kwam omdat ik verloren gelopen was  Ik wou een beetje avontuurlijk doen en ben ergens een straatje ingegaan waar ik nog nooit geweest was en dan nog een en nog een en voor ik het besefte … Yep! Verloren … Ik had geen idee meer waar ik was en naar waar ik moest gaan om terug thuis te komen

Ik had mijn GSM al in mijn hand om naar mijn ventje te bellen om mij te komen redden (  Ik weet het . Maar anderzijds nogal een geluk dat ik altijd mijn GSM bij heb als ik alleen op stap ben hé ), toen ik een straatnaam zag die me toch wel bekend in de oren klonk. Ik besloot om toch eerst eens die straat uit te checken vooraleer ik me belachelijk zou maken bij mijn ventje. Maar ik herkende niets

Dapper toch maar een beetje verder gegaan en dan zag ik aan mijn woef dat we terug op meer bekender terrein waren. De woef was zich trouwens rot aan het amuseren  Snuffelen en plaatsjes markeren … Ik vraag me af waar al dat water vandaan komt  Ik bedoel: op een bepaald moment moet daar toch gewoon een eind aan komen, niet?

En na een tijdje herkende ik eindelijk ook iets  Nu ja … een joekel van een veld, ik kon er gewoon niet naast zien  Ik was zooo opgelucht en blij en ik kon niet vlug genoeg vooruit richting huis gaan! En! Ik was toch ook wel een beetje fier op mezelf dat ik uiteindelijk NIET naar mijn ventje heb moeten bellen

Op een bepaald moment tijdens het naar huis snelwandelen ( ) ging de woef toch wel heeel snel al snuffelend en nog steeds plaatsjes markerend vooruit …  ze ging een hoek om en ik kon haar niet meer zien. Het was op een weggetje waar geen auto’s rijden, maar toch … Wij hebben haar geleerd om altijd te stoppen aan een hoek en te wachten tot we zeggen dat het OK is om verder te gaan. Stoute woef! Foei!

Ik besloot daarop om te stoppen waar ik was en te wachten (wetende dat onze woef dan zou beginnen panikeren omdat ze alleen is en dan zou ze komen terugrennen en niet meer vergeten dat ze moet wachten ). En terwijl ik daar stond te wachten, deed ik alsof ik hier en daar naar een blaadje of een sprietje gras aan het kijken was (omdat ik me toch wel een beetje belachelijk voelde om daar zomaar stil te blijven staan en te wachten op mijn hond ). En ik maakte een stapje naar links en een stapje naar rechts en … Merde! Letterlijk en figuurlijk … Ik stapte in een hondendrol  Bweik !! En gelukkig had ik mijn rubber laarsjes aan, maar toch … als een hyper actief geobsedeerd konijn begon ik mijn laars schoon te vegen in het gras … En wanneer ik eindelijk tevreden was met eindresultaat, lees: mijn laarsje volledig proper  keek ik op en daar stond mijn woef heel geïnteresseerd te kijken naar wat ik daar nu weer aan het doen was  Ik voelde me voordien al een complete idioot, nu voelde ik me een super complete idioot  Ja … dan wilt ge uw hond eens een lesje leren … Wie heeft er hier een lesje geleerd hé

Op een morgen wanneer we de vroege shift hadden (lees: mijn ventje begint te werken om 6uur ‘s morgens), ging ik zoals gewoonlijk tegen half tien naar buiten voor de ochtendwandeling met de 3 musketiers en ik zag dat het licht op onze kleine kamer nog brandde …

-“Huh? Was mijn ventje op het toilet toen ik vertrok??”

-“Nee zotteke! Dat kan uw ventje niet zijn, die is op het werk.”

-“Ohw juist” … en dan paniekerig: “Maar wacht eens even … wie is er dan op ons toilet??”

En dan kwam Miss Marple bij mij aan en zei dat ik het licht op het toilet vergeten was. “Haa jaa … Ik ben naar het toilet geweest net voor ik vertrok.” Ging door mijn hoofd, gevolgd door “Gij Stommerik!”

 

Je weet dat je CVS en/of Fibro hebt wanneer je:

-          optimistisch blijft en blijft hopen dat er een dag komt waarbij iemand “Ik heb ervan gehoord, waarom ga je niet even zitten” of  “Dat verklaart waarom je dit of dat niet kunt doen!” zegt.

-          je bedenkt bij herhalingen op televisie: “ze komen soms een beetje bekend voor, maar geen idee wat er nu gaat gebeuren”.

-          alles “op zijn plaats” wil gaan leggen, afgeleid wordt door iets anders wat je ook nog wou doen en als je dan iets gaat halen, tja … dan ben je het kwijt.

-          het moeilijk hebt om streng te blijven kijken als je het ‘streng zijn’ serieus verpest hebt door iets belachelijks te zeggen en je voor een keer weet dat je het streng zijn verpest hebt.

-          regelmatig door het afval gaat om zeker te zijn dat je iets belangrijks NIET weggegooid heb.

-          Mensen die je kennen je bellen in de vooravond en vragen of ze je wakker gemaakt hebben

-          Lijfje beter is in het weer te voorspellen dan eender welke weerman of –vrouw

-          je niet meer kunt herinneren wat er op het vuur staat, maar je er sowieso van kunt uitgaan dat het meer zout kan gebruiken

-          Het je niet kan schelen waar je partner naartoe gaat, zolang je maar niet mee moet gaan

-          opstaat met het katergevoel, hoewel je de avond voordien niets gedaan hebt

-          moet gaan zitten om je tanden te poetsen

-          Een van de “normale” kussens op je bed een warm-water-fles is.

-          een dutje moet doen na het eten, omdat eten (als in het werkwoord J) vermoeiend is.

-          Alles dat werkt, pijn doet en dat wat geen pijn doet, tja … gewoon niet werkt

-          een gesprek niet kan afmaken omdat je niet meer weet waar je het over had

-          Mensen die 15 jaar en plus ouder zijn dan jij, meer kunnen doen dan jij in een weekend

-          pyjama vlugger verslijt dan je nylonkousen

-          je snijdt aan elke vorm van papier dat je vastpakt

-          vergeet  wat je aan het zien bent op televisie en honderden keren terug moet opzoeken waar je nu weer juist naar aan het kijken was (digitale televisie met TV-gids … een luxe !!J)

-          de ene minuut nog op je stoel zit en de andere minuut op de grond. Alsof je gewoon je evenwicht verloren hebt, al zittend op een stoel!!

-          Wanneer iemand je vraagt wat er gebeurd is en als antwoord op je verwarde en vragende blik naar een blauwe plek wijst waar je niets van afwist

-          in slaap valt tijdens het jaarlijkse vuurwerk van je dorp omdat je zo moe bent

-          hetzelfde koosnaampje hebt voor iedereen

-          je haren kort laat knippen omdat het te vermoeiend en pijnlijk is om het altijd te wassen en te kammen

-          blijft kijken naar iets wat je al gezien hebt op televisie omdat de afstandsbediening niet binnen handbereik is

-          opnieuw en opnieuw oefent op wat je gaat zeggen aan de telefoon wanneer je moet bellen om een defect te melden en je je kluts volledig kwijtraakt wanneer de persoon aan de andere kant van de lijn je naam en telefoonnummer vraagt om je te kunnen terugbellen om een afspraak te maken. (Niet alleen had je dat antwoord niet verwacht en dus niet ingeoefend, maar vooral wat is je telefoonnummer nu ook al weer??)

-          Een gesprek in “namen noemen” kan veranderen omdat je niet meer weet hoe een bepaald ding heet

-          stuntelt, struikelt en zwalpt terwijl je “even” een frisse neus gaat halen

-          je bloopers niet meer kunt herinneren wanneer je neerzit om ze neer te schrijven … (vandaar de luxe van post-its J)

Het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) en de Hoge Gezondheidsraad (HGR) maakten een balans op van de werking van de referentiecentra voor CVS. Begin oktober verschenen een paar artikels in de pers en zelfs Ter Zake besteedde er aandacht aan:"Patiënten met CVS voortaan in de kou?" Wat ik ervan vind volgt later ...

*Het KCE is een autonome instelling van openbaar nut, opgericht in 2003 en actief sinds 2004. Het voert wetenschappelijke studies en analyses uit om de overheid bij te staan in haar beslissingen i.v.m. gezondheidszorg en ziekteverzekering. Het KCE is niet betrokken bij de besluitvorming zelf, noch bij de uitvoering ervan, maar het heeft wel de opdracht om de weg te wijzen naar de best mogelijke oplossingen. En dit in een context van een optimaal toegankelijke gezondheidszorg van hoge kwaliteit rekening houdend met de groei aan noden en budgettaire beperkingen.

Chronisch Vermoeidheidssyndroom: zorgverleners moeten meer samenwerken

Het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) en de Hoge Gezondheidsraad (HGR) maakten een balans op van de werking van de referentiecentra voor CVS (Chronisch Vermoeidheidssyndroom), die opgericht werden in 2002. De behandelresultaten van de centra waren eerder teleurstellend en er bestaat tot hiertoe geen enkel wetenschappelijk bewijs dat diagnose en behandeling best in dergelijke centra gebeuren. Bovendien zijn de centra er niet in geslaagd om een zorgorganisatie op te zetten in samenwerking met de eerstelijnszorg (huisartsen, kinesitherapeuten, psychologen…) en nabijgelegen ziekenhuizen. Dit was nochtans één van hun belangrijkste doelstellingen. Het KCE en de HGR bevelen aan om het verder zetten van de referentiecentra strikt te koppelen aan het uitbouwen van een gestructureerd zorgnetwerk. Dit moet gepaard gaan met een wetenschappelijke evaluatie van de resultaten.

In 2002 richtte de Belgische overheid 5 referentiecentra voor CVS op. Ze was daarmee één van de koplopers in Europa. De referentiecentra zijn verbonden aan een universitair ziekenhuis (UCLouvain, UZ Leuven, UZ Antwerpen, UZ Gent voor volwassenen; en UZ Brussel voor kinderen en jongeren). Ze bieden een multidisciplinaire behandeling aan door artsen, kinesitherapeuten, psychotherapeuten, enz. Uit een onderzoek van het RIZIV in 2006 blijkt dat hun resultaten beperkt blijven: de patiënt klaagt wel minder van vermoeidheid, maar op gebied van levenskwaliteit, werkhervatting en inspanningscapaciteit is er geen duidelijke verbetering. Binnenkort vervalt de financieringsovereenkomst tussen het RIZIV en de centra. De vraag is of de financiering moet voortgezet worden of dat er een andere aanpak bestaat die betere resultaten biedt.

De oorzaak van CVS is nog altijd niet gekend. De meest geschikte benadering is die van het biopsychosociale model: CVS zou worden uitgelokt door fysieke én psychosociale klachten die elkaar in stand houden en versterken. Essentieel voor de diagnose van CVS, is een invaliderende vermoeidheid gedurende 6 maanden. Gemiddeld 7 % van de CVS patiënten herstelt zonder behandeling, meestal binnen de eerste 5 jaar. Zonder medische tussenkomst verergeren de symptomen bij 5 tot 20 % van de gevallen. Een behandeling kan bij 40 % van de CVS gevallen de situatie verbeteren, maar garandeert geen genezing. Jongeren hebben meer kans om te genezen dan volwassenen. Hoe vroeger CVS wordt behandeld, hoe meer kans er is om met de aandoening een normaal leven te kunnen leiden.

Wat zeker duidelijk is, is dat er tot hiertoe geen enkele medicatie bestaat die CVS kan genezen. De Belgische centra passen cognitieve gedragstherapie en graduele oefentherapie toe. Daarvan is wel bewezen dat ze voordelen bieden, tenminste als ze aangepast zijn aan de specifieke situatie van CVS en geleid worden door ervaren therapeuten. De resultaten in de centra vallen echter tegen en de reden hiervoor is niet duidelijk. Daarom dringt een strikt wetenschappelijke evaluatie zich op.
Bij de oprichting van de centra was één van de belangrijkste doelstellingen dat ze een zorgcircuit zouden organiseren in samenwerking met huisartsen, therapeuten en ziekenhuizen. Tot nu toe werd deze doelstelling niet door de centra gerealiseerd. Zowel het stellen van de diagnose, als de volledige behandeling gebeurden tot hiertoe uitsluitend in de referentiecentra zelf.

Het KCE en de Hoge Gezondheidsraad pleiten daarom voor een meer gestructureerde, wetenschappelijk gefundeerde zorgorganisatie, met een centrale rol voor de eerste lijnszorg (huisarts, kinesitherapeut, psycholoog…), in samenwerking met de tweede lijnszorg (nabijgelegen ziekenhuizen, centra voor geestelijke gezondheidszorg, …) en het referentiecentrum. Zoals vermeld werd in een rapport  van de Hoge Gezondheidsraad (Advies van de HGR nr 7814/2005) zal men daarbij met een aantal belangrijke knelpunten rekening moeten houden.

Persbericht Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE)  

Centra voor chronisch vermoeiden staan ter discussie

De werking van de vijf centra in ons land voor de behandeling van mensen met het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS), moet worden bijgestuurd. “De resultaten zijn teleurstellend en ze werken

nauwelijks samen met huisartsen en regionale ziekenhuizen”, zegt arts-expert Marijke Eyssen van het Federaal Kenniscentrum Gezondheidszorg (KCE). De centra zelf ontkennen de beschuldigingen.

In ons land hebben naar schatting tussen de 20.000 en 25.000 patiënten af te rekenen met een vorm van CVS, een aandoening gekenmerkt door aanhoudende vermoeidheid die geen aanwijsbare oorzaak heeft. De oorzaak van de ziekte is nog altijd niet bekend. Speciaal voor deze patiënten werden in 2002 vijf CVScentra opgericht, waarvan een in het UZ Antwerpen. “We moeten nu vaststellen dat deze centra tot weinig concrete resultaten hebben geleid. In al die jaren is er niet één patiënt genezen verklaard”, zegt dokter Marijke Eyssen. Het Kenniscentrum Gezondheidszorg tilt er ook zwaar aan dat de CVS-centra nauwelijks samenwerken met andere hulpverleners.

Wél effectief

Bij de CVS-centra reageren ze ontzet op het rapport. “We boeken wel degelijk resultaten. Zowat 40% van de patiënten kan na gemiddeld vijf jaar weer deeltijds aan de slag. Heel wat meer kunnen hun sociaal leven weer oppikken. Genezen moet ruimer worden bekeken dan weer in staat zijn om buitenshuis te werken, zoals het Kenniscentrum doet”, zegt professor Greta Moorkens van het Antwerpse referentiecentrum.

Bron: gazet van antwerpen 01/10/2008

Financiering centra in vraag gesteld door kenniscentrum

'Amper resultaat in strijd chronische vermoeidheid'

De vijf universitaire referentiecentra waar patiënten met het chronische vermoeidheidssyndroom

terechtkunnen, behalen amper resultaten met de behandeling. Dat besluit het federaal kenniscentrum voor de gezondheidszorg in een rapport. De negatieve evaluatie stelt verdere financiering ter discussie.

Brussel l Professor Dirk Vogelaars van het Gents centrum ontkent dat ze geen resultaten behalen. 'Het doel van de overheid was om CVSpatiënten professioneel weer te reïntegreren, maar ik vrees dat dat een illusie is.'

Patiënten met chronisch vermoeidheidssyndroom lijden aan een invaliderende vermoeidheid

gedurende minstens zes maanden. De oorzaak van CVS is nog altijd niet bekend en er bestaat geen

enkele medicatie die CVS kan genezen. In 2002 richtte de Belgische overheid vijf referentiecentra voor

CVS op verbonden aan universitaire ziekenhuizen in Leuven, Antwerpen, Louvain-la-Neuve, Gent en

Brussel. Ons land was daarmee een van de koplopers in Europa.

In de centra krijgen de patiënten cognitieve gedragstherapie en graduele oefentherapie. Daarvan is wél bewezen dat ze voordelen bieden als ze aangepast is aan de specifieke situatie van CVS en geleid wordt door ervaren therapeuten. De behaalde resultaten in de centra vallen echter tegen,besluit het rapport van het kenniscentrum. De door de patiënten ervaren vermoeidheid verbeterde wel enigszins na behandeling, maar de resultaten op de fysieke inspanningsproef gingen er niet op vooruit. Ook professioneel raakten de

patiënten nadien niet geïntegreerd. Er is bovendien geen aanwijzing dat diagnose en behandeling het

best in die centra gebeuren. Bijkomende kritiek: de centra maakten geen werk van een samenwerking

met de eerstelijns- en tweedelijnszorg, wat nochtans bij aanvang een van hun belangrijkste

doelstellingen was.

Voor eind dit jaar moet het RIZIV beslissen of de financieringsovereenkomst met de centra wordt

verdergezet of niet. "Voorlopig geven we de centra nog het voordeel van de twijfel", zegt Marijke

Eyssen, experte van het kenniscentrum. "Maar als de behaalde resultaten niet beter worden en er geen

samenwerking wordt uitgebouwd, dan zal verdere financiering zeker opnieuw bekeken moeten

worden."

"Zestig tot zeventig procent van de patiënten verbetert wel: hun levenskwaliteit gaat erop vooruit en

hun frustraties nemen af", reageert professor Dirk Vogelaars van het universitaire referentiecentrum in

Gent. Al betekent dat niet dat ze weer actief deelnemen aan het sociaal en professioneel leven. "Soms

kunnen ze wel weer wat huishoudelijke klusjes doen. Een kleine groep gaat ook weer professioneel aan

de slag, maar dat is vaak niet op hetzelfde niveau als voordien."

"We hebben een leerproces doorgemaakt", nuanceert Vogelaars verder. "In het begin kregen we veel

patiënten met langdurige lichamelijke klachten, daar was de kans à a-priori klein om veel succes te

boeken. Ook werden veel patiënten ten onrechte met de diagnose CVS naar de centra gestuurd. Dan

bleek het te gaan om psychiatrische klachten, depressies of slaapstoornissen. We hebben geleerd

juistere diagnoses te stellen. "Het doel van de overheid was om CVS-patiënten weer professioneel te

kunnen reïntegreren. Dat is een illusie. Zulke mensen blijven hun kwetsbaarheid behouden. Het is alsof

je een veer te ver hebt uitgerekt, die krijg je ook heel moeilijk weer in dezelfde staat als voordien",

besluit Vogelaars. "Ik hoop dat de overheid blijft investeren in deze groep patiënten en dat dit rapport

geen alibi is om dat niet langer te doen."

Bron: De Morgen 02/10/2008

Nadat ‘dit nieuws’ zich verspreid had kon ik op verschillende fora lezen over de teleurstelling van cvs-ers hoe “CVS weer eens werd afgeschilderd” en hoe “de vooroordelen tegen deze ziekte weer werden opgeflakkerd”. Ik las zelfs ergens dat er hiervoor “een wicht gebruikt werd dat denkt dat ze ME/CVS heeft” en dan volgden er meningen over wie nu wel CVS heeft of niet.

Hmm … Als er een ding duidelijk is dan is het dat men nog altijd niet zeker weet wat cvs nu juist is (de ene zegt dit, de andere zegt dat), waarom juist die of die persoon het krijgt, maar vooral wat je eraan kan doen. Er wordt nog altijd naar antwoorden gezocht. Als dit om te beginnen al allemaal zo onduidelijk is dan is het zeker niet aan ons om te gaan oordelen over anderen of die nu wel of niet CVS heeft.

Door de klachten die ik heb, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat CVS iets anders is dan gewoon iets tussen mijn oren. Je kan je gewoon niet inbeelden hoe gelukkig ik zou zijn om terug te kunnen gaan werken en mijn hersencelletje opnieuw te kunnen gebruiken zoals het hoort en gewoon terug alle dingen te kunnen doen die ik zou willen doen wanneer IK ze wil doen. Maar zolang er geen -voor mij- bevredigend antwoord komt op wat er nu juist mis is met mij en wat ik eraan kan doen, zit er niets anders op dan te roeien met de riemen die ik heb en in mijn geval is dat er gewoon het beste van proberen te maken en proberen beter te worden op eender welke manier. En geloof me, op sommige dagen is dat echt wel heel moeilijk en bijna onmogelijk tot gewoon onmogelijk.

Ik heb ondertussen begrepen dat het in ons land heel eenvoudig is: het RIZIV bepaalt de spelregels en willen of niet, we hebben gewoon geen keuze dan die spelregels te volgen. We kunnen proberen en blijven proberen om iets aan de dingen te veranderen, maar ik vrees dat dit niet gaat lukken door elke keer dat er iets in de pers verschijnt moord en brand te gaan roepen. Het is juist door elke keer opnieuw boos te zijn op alles en iedereen op zo’n moment dat we overkomen als klagerige, betweterige mensen die niets beters te doen hebben dan constant te klagen en wedstrijdje te houden over wie nu wel of niet cvs heeft.

Als we dan toch wedstrijdje gaan spelen: in de groep waar ik zat om revalidatie te volgen, was ik de “winnaar” met de slechtste fysieke quotiënt (en neen ik zeul geen tientallen kilos te veel mee of was geen patattenzak voor ik ziek geworden ben.), ik had/heb het dus zwaar te pakken. Ik heb hier al verschillende dingen verteld over hoe ik veranderd ben sinds ik ziek geworden ben, maar ik weet dat er mensen zijn die het nog zwaarder hebben dan ik. En ik besef ook dat er mensen zijn die het niet zo zwaar te pakken hebben. Net zoals niet iedereen zich even belabberd voelt bij een verkoudheid ben ik ervan overtuigd dat er ook verschillende gradaties zijn in het cvs-er zijn. Maar dat geeft ons niet het recht om te veronderstellen en op sommige fora zelfs gewoon te beschuldigen dat die of die geen CVS heeft. Wie denken we wel dat we zijn? Wanneer er iemand verbetert of zelfs geneest door dit of dat, ben ik blij voor die persoon en zelfs een beetje jaloers. Ik wou dat ik ook serieus beterde, laat staan dat ik genezen was. Maar ik begin dan zeker niet te denken dat “die persoon zeker geen CVS zal gehad hebben, want verbeteren en/of genezen dat kan gewoon niet!”

Voor mij was het heel simpel: de controledokter van mijn ziekenfonds zei me dat mijn werkonbekwaamheid door CVS alleen maar aangenomen zou worden door het RIZIV als ik mij zou laten onderzoeken door een referentiecentrum en van hun de bevestiging kreeg dat ik CVS had en ik de revalidatie zou volgen in een referentiecentrum. Edus, dan heb ik dat maar gedaan. Ik heb hier eerder al verteld hoe het gegaan is en wat ik ervan vond. En ik blijf er bij: iets is echt wel beter dan niets. De meeste mensen van Pellenberg die hun tijd in mij gestoken hebben, hebben zich daar echt wel voor meer dan 100% ingezet. De wil om te helpen was er daar echt wel.

Ik probeer nu elke avond mee te gaan met mijn ventje en de woef voor de avondwandeling. Om een frisse neus te halen net voor het slapen gaan en ook zodat mijn ventje en ik een beetje tijd samen hebben  We babbelen over ditjes en datjes en maken grapjes en doen een beetje onnozel en lachen veel af  Die avondwandelingen zijn echt “ons” kwartiertje geworden waarbij we pijntjes en ongemakken en dingen die moeten gedaan worden voor even thuis proberen te laten. Gewoon super! Kan ik iedereen aanraden

In het weekend staat de televisie bijna de hele dag aan voor achtergrond geluid: muziek, het nieuws … wel, gewoon iets van geluid  En op een zaterdag speelden ze de film “The Commitments” nog eens. “Ons” liedje is de “Try a little tenderness” versie vanuit “The Commitments”. En wanneer ons liedje begon te spelen, stopte mijn ventje met spelen aan de computer en ik stopte met schrijven in mijn zetel en we zaten daar gewoon … zo ver van elkaar, maar toch zo heel dicht bij elkaar tegelijkertijd … alsof de wereld voor eventjes stilstond (wel, toch zo lang als ons liedje duurde ) … alle twee ineens met iets in ons oog

En dan was ons liedje gedaan en deden we terug voort waarmee we bezig waren

Ik had de oren van mijn ventje zijn hoofd gezaagd of hij niet een dagje verlof op mijn verjaardag zou kunnen nemen. Maar omdat het vrij druk was op het werk, had mijn ventje me gezegd dat dat vrijwel onmogelijk was … Ik had me er bij neergelegd dat hij niet thuis zou zijn die dag ... Groot was de verrassing die maandag morgen dan ook wanneer zijn wekker afliep om op te staan, dat hij zijn wekker afzette, mij een gelukkige verjaardag toewenste en dat zijn cadeau voor mij was dat hij toch wel een dagje verlof had!! En dan draaide hij zich om en viel terug in slaap Het was dan ook wel half vijf ’s morgens  Lief! Niet?? Zie, af en toe heb ik toch wel een super ventje hé !!

Op een avond waren we mopjes aan het voorlezen aan elkaar en mijn ventje vertelde ook wat verhalen uit zijn legerdienst … Gelachen dat we hebben  Wij waren zo hard aan het lachen dat de tranen over ons gezicht liepen en de woef verward heen en weer tussen ons aan het gaan om ons hondenkusjes te geven tegen de tranen

En ik zie dat het alweer een hele tijd geleden is dat ik je nog iets heb laten weten … tja, je zal mijn trucje ondertussen wel al kennen zeker?? ;-) Als het minder goed gaat, verschijn ik hier ook minder. Maar vermits ik er nu ben … yep, het gaat terug de goede kant uit J

Ondertussen zijn we van herfstweer naar echt winterweer gegaan en terug. En hoewel ik echt genoten heb van de sneeuw, mijn lijfje vond dat veel minder … Maar beginnen bij het begin. Kort samengevat kan ik zeggen dat er de afgelopen tijd verschillende fases waren in mijn interessant bestaan ;-)

Zo was er de overgevoeligheid en barstende hoofdpijn fase. Dan was er de snif en snotter fase, gevolgd door een kreun en steun fase. Gelukkig was er gedurende een paar dagen een bezige bij fase, die (natuurlijk) spijtig genoeg overgegaan is in een dipperdedip en ziek zijn fase. Maar na zonneschijn komt regen en hoewel ik nu de fibro fase doorspartel gaat het alweer beter in het koppeke.

Overgevoelig zijn gevolgd door barstende hoofdpijn

Ik ben het ondertussen zo wat gewoon worden dat ik hoofdpijn krijg tijdens de week van de maandelijkse toestanden. En als ik er even over nadenk: die hoofdpijn is even origineel als ik zelf ben J De ene dag is het aan de rechterkant van mijn hoofd en de andere dag de linkerkant. Het kloppend gevoel in mijn hoofd waar je de muren van kan oplopen … Buiten pijnstillers heb ik (natuurlijk J) een originele manier gevonden om dat geklop in mijn hoofd draaglijk te maken ;-) Een zwaar kussen zetten daar waar het geklop in mijn hoofd is en de druk van dat kussen verzacht de pijn een beetje. En door dat kussen op mijn hoofd is het ook gemakkelijk voor mijn ventje om te zien wanneer hij mij met rust moet laten: “Aha! Er ligt een kussen op haar hoofd, ze heeft hoofdpijn.” J

Daardoor kan ik zeggen dat de hoofdpijn/migraine toestanden mij eerst nogal verrast hadden, want het was niet de maandelijkse-toestanden-week ;-) En voor ik het goed en wel besefte was de hoofdpijn overgegaan in een ferme migraine aanval L En hoewel ik een schrikkepiet in het donker ben, wil ik toch wel toegeven dat ik heel blij was dat ik op zo’n momenten een liggend standbeeld kon zijn in het donker ;-)

Maar nu niet meer!! Van zodra ik iets merk of voel opkomen (Mijn ogen die raar beginnen te doen, waardoor ik niet goed meer kan zien. Of een raar gevoel in mijn buikje of in mijn hoofd.), neem ik meteen iets in, hopende dat ik op tijd was en geen lelijke aanval krijg ;-) Dit tezamen met het heel rustig aan doen, mijn ogen beschermen (Ik ben dan opnieuw ‘cool’ met mijn zonnebril op.), geen pioeter, geen radio of televisie en niet lezen en erop letten dat er geen (voor mij) bweik! geuren zijn en ook heel belangrijk: mijn hoofd warm houden (dus altijd iets op mijn hoofd: is het geen pet dan is het een muts of sjaal.), helpen meestal wel om erge aanvallen te voorkomen. Ik zou eens geen “professional” zijn zeker J

Nu gaat het terug beter, maar ik ‘voel’ nog wel dat ik voorzichtig moet zijn, omdat het nog altijd terug kan komen.

Oppassen dus ;-)

Sniffen en snotteren

Na de hoofdpijn fase was het tijd voor het echte herfst- en winterweer plezier: de snotvalling fase J

En natuurlijk is ‘het origineel zijn’ hier ook weer heel belangrijk: die vieze kleine beestjes zijn zo graag bij mij, dat ze gewoon niet meer weg willen gaan! ;-) Er is geen week voorbij gegaan dat ik niet een paar dagen aan het sniffen en snotteren en koortsig was en me belabberd en grieperig voelde … Dan terug een paar dagen snottervrij en huppekee … terug van dat ;-)

En wanneer ik zo’n snottermoment doormaak, heb ik een heel klein lontje … Euhm … mijn huisgenoten en wandelgenoten kunnen er van meespreken, want ze hebben het aan den lijve mogen ondervinden *bloos, bloos* …

De grote uitbarstingen heb ik kunnen vermijden, maar geloof me, ik heb een paar keer op ontploffen gestaan ;-) Gewoon … bijna niets tot niets kunnen verdragen hé … ;-)

Zo heb ik een paar pogingen ondernomen om mijn ventje de ‘silent treatment’ te geven (lees: mokken en doodzwijgen J) maar omdat ik ziek was, moest ik bij momenten om hulp vragen en daar ging ‘the power of the silent treatment’ JJJ En ik … ik was omdood te vallen JJJ

Maar ondertussen alles terug in orde hoor, we zijn nog altijd goede vriendjes ;-)

Ik ben ook een paar keer niet naar de kine kunnen gaan omdat ik me te belabberd voelde … Het deed me denken aan de tijd dat ik gezonder was en nog kon gaan werken. Voor het eerst in een paar jaar moest ik bellen naar iemand om te zeggen dat ik niet kon komen omdat ik (te) ziek was ;-)

Wiskundig bezien heb ik dat grieperig gevoel tot de tweede macht wanneer ik ook de snotvalling fase heb ;-)

Het cvs/fibro griep-gevoel én het grieperig griep-gevoel en als je weet hoe blä je bent wanneer jij grieperig bent … Je niet afvragen hoe het voelt tot maal twee ;-) Gosh, waar ik allemaal aan denk hé J Maar gelukkig kan ik niet klagen, die periodes zijn gelukkig kort en alles is weer normaal: lees griep-gevoel maal 1 JJJ

Kreunen en steunen

Hoewel ik er niet zo veel last van had (“I’m still hot !!” J), hebben de koude temperaturen mijn lijfje toch wel aangetast … Heel raar: hoewel ik meestal geen kou had, in tegendeel: ik had het veel te warm ;-) Hebben mijn spieren en gewrichten toch wel problemen met de koude. Yep: mijne thermostaat is weer op tilt geslagen en dus is het seizoen van de ploppende wervels opnieuw begonnen J

Mijn ventje had meer last van de koude dan ik. Het enige waar ik last van had was de koude aan mijn hoofd, dus ik loop constant rond met iets op mijn hoofd, maar in een T-shirt ;-)

Toen we ons op een avond aan het klaarmaken waren voor de avondwandeling, zat mijn ventje rond te kijken voor een extra sweater. Ik was al buiten en zei hem dat het niet zo koud was. Hij kwam ook naar buiten, vroeg of ik soms gek geworden en draaide zich meteen terug om, om de extra sweater toch maar aan te doen. Ik kreeg al gewoon vapeurekes van hem zo warm aangekleed te zien voor de korte avondwandeling J

Hoewel het me op een gegeven moment gelukt was om zelf een verkeerde wervel in mijn rug terug te ploppen.

Na een korte avondwandeling met een klein djing probleem terug thuis gekomen. (djing: de korte, hevige pijnscheut die door mijn lijf gaat wanneer ik beweeg met een geblokkeerde zenuw) De dag nadien heel voorzichtig gevallen bladeren aan het ruimen op ons terras (ik moest maar eens uitglijden en vallen J) en terwijl ik ijverig aan het borstelen was, een display voor een bonsai boompje niet gezien en daarover gestruikeld en ik kan je vertellen dat ik voor heel even aan het vliegen was J Het was mij nog net gelukt om niet plat op mijn gezicht te gaan (waar ik trouwens heel trots over was, toch enige reflexen aanwezig in mijn lijfje J), maar de struikel- en vliegactie heeft een klik in mijn rug gemaakt en de djing pijn was weg J

De kinesist heeft me echter afgeraden om mijn plop-probleem zelf te blijven oplossen op deze manier ;-)

Dit jaar heeft mijn ventje de verhuis van de bonsais naar hun winterverblijf veel beter georganiseerd in vergelijking met vorig jaar. Hij heeft een paar vrienden opgetrommeld die de boompjes in kartonnen dozen gezet hebben en verhuisd hebben naar het bonsaikot, zoals wij hun winterverblijfplaats noemen.

En terwijl de mannen de boompjes aan het verslepen waren, heb ik me geamuseerd met de voederplaatsen voor de vogeltjes en ons eekhoorn koppel in orde te zetten. Veel lichter werk ;-)

We hebben uiteindelijk 3 boompjes verloren door het slechte weer in de zomer, maar anderzijds zijn we heel blij dat het ons gelukt is 3 andere er terug bovenop te krijgen. Waaronder mijn lievelingetje: het kleine appelboompje J

Doordat de puppy van zuske een paar keren mee gaan wandelen is de laatste, heb ik met een schok moeten vaststellen dat onze woef niet meer zo piep is. De puppy is bijna een jaar oud en is ook een border en het valt echt op hoe ze altijd naar elkaar trekken en meestal alleen maar met elkaar willen spelen. Maar onze woef moet toch wel meer rustpauzes inlassen de laatste tijd. In januari wordt ze al 7 jaar (help! Waar zijn al die jaren naartoe!!J) en vanaf dan moeten we ook overschakelen op eten voor oudjes bijvoorbeeld. Voelt raar aan …

Nu dat het kouder geworden is (in vergelijking met de zomer) spenderen de meisjes de namiddag ook in de sofa om een middagdutje te doen J Eens 2 uur is het hier tegenwoordig dus heeeel rustig, want ik oefen terug volop voor de titel van Doornroosje ;-)

Ondertussen ook een nieuwe samenzweringstheorie ontdekt JJJ

Na de rokers (zogezegd) te willen doen stoppen met roken door de prijs van sigaretten te verhogen (maar ondertussen vullen wij wel de schatkist J), heeft men nu een nieuwe manier gevonden om rokers te pesten.

De aansteker met een ‘kinderslot’: aanstekers die te moeilijk zijn voor kinderen om te kunnen gebruiken ;-)

Tof om te vermijden dat kinderen met een aansteker kunnen spelen … niet dat ik begrijp waarom verantwoordelijke ouders sigaretten en aanstekers zonder toezicht bij kinderen zouden laten liggen. Maar ja … er is zoveel dat ik niet begrijp wanneer het gaat over ouders en kinderen ;-)

Soit! The aanstekers zijn nu zo veilig voor kinderen dat zelfs ik ze niet meer kan gebruiken J Ik doe mijn handen dus pijn of ik heb er gewoon de kracht niet voor om dat verdomde vlammetje aan te krijgen om een sigaret op te steken!

Voor een tijdje kon ik nog de automatische aanstekers krijgen (waarbij je gwoon moet klikken en hup: een vlam J), omdat ik gewoon de kracht niet heb om een aansteker met een wieltje aan te krijgen. Maar nu hebben ze dus ook een ‘kinderslot’ op de automatische aanstekers gezet, waarbij je eerst een klein dingetje moet induwen en dan pas kunt klikken om een vlammetje te krijgen. Elke keer opnieuw … En dat dingetje dat je eerst moet induwen is zo klein dat met mijn superhanden die zo goed werken, het elke keer opnieuw een spannende bezigheid is J En ik mag geen lucifers gebruiken van mijn ventje, want hij is bang dat hij op een dag naar huis komt van het werk en ons huis afgebrand is JJJ

“Waarom stop je dan niet gewoon met roken ipv te klagen over aanstekers?”

Wel … wie moet er dan voor zorgen dat de schatkist gevuld wordt ?? JJJ

De momenten dat ik me toch iet of wat beter voelde, heb ik natuurlijk misbruikt door zoveel mogelijk te willen doen om mijn achterstand in te halen of omdat ik dat of dat NU wou doen ;-) Tja … echt slimmer ben ik er nog altijd niet op geworden ;-)

Zo was er het spannende douche-moment:

Op een gegeven moment had de woef liggen rollen in het hoge gras en de gevallen bladeren tijdens een wandeling en hoewel ze er proper uitzag, het parfum dat ze op had … Oh la la ! ;-) Bweik!!!! En het ergste was nog wel dat ik het pas de dag nadien echt doorhad wanneer mijn neus terug beter werkte. Ik had de dag voordien wel “iets” geroken tijdens de korte momenten dat ik wakker was, maar ik was te verward om een en een bij elkaar te tellen …

Soit! Naar de douche hé J Hoewel de woef mij altijd overal volgt in huis en mij gezelschap houdt bij alles wat ik doe, muisde ze er toch stilletjes van onder toen ze zag dat ik de douche aan het prepareren was voor haar (handdoeken in de douche leggen, zodat ze niet zou uitglijden bijvoorbeeld) J

Natuurlijk hielp dat wegmuizen en verstoppen niet echt, ze gaat namelijk uit van het principe “Als ik jou niet kan zien, kan jij mij ook niet zien” en lag met alleen haar hoofd onder de salontafel J

Het wassen ging veel makkelijker deze keer. Gelukkig maar J De truc is heel simpel: ik ga met haar in de douche staan (douchegordijn weg, want ze is een beetje claustrofobisch J) en zorg ervoor dat ze niet uit de douche springt ;-) En ondertussen blijf ik tegen haar praten met een heel enthousiaste stem. Geloof me, je zou er zelf ambetant an worden van al de enthousiast klinkende onzin die ik vertel J ’t Is niet dat je veel kan zeggen wanneer je samen met je hond in de douche zit en een mini-gevecht hebt om haar in de douche te houden en haar tegelijkertijd te wassen.

En op een gegeven moment was het haar toch wel gelukt zeker om tussen mijn benen door te glippen en weg was ze. En ik zat daar … alleen in de douche met mijn busje hondenshampoo J Maar gelukkig rende ze deze keer niet kletsnat uit de badkamer. Neen, ze bleef daar gewoon voor de douche staan met haar typische “Wat ben je nu weer aan het doen?” blik JJJ

Wanneer ze eindelijk helemaal gewassen was en ik haar afspoelde stond ze daar gewoon verstijfd en met ingetrokken buik te wachten tot het gedaan was. Ze heeft zo’n bang van water hé … zo zielig. Maar toen het allemaal voorbij was en ze uit de douche mocht, was ze zo blij dat ze haar zotte kuren kreeg en wou spelen. Met als gevolg dat ik natter was van de poging om onze hond af te drogen, dan toen ik met haar in de douche was J

En uitgeput … J

Boodschappen doen met mijn nichtje

Af en toe ga ik met mijn schoonzusje mee naar de supermarkt om boodschappen te doen. De gelegenheid om ondertussen dan ook even bij te babbelen. De laatste keer waren de kinderen erbij en mijn nichtje ging samen met mij mijn boodschappen doen.

Omdat ik weet hoe saai boodschappen doen kan zijn voor een kind, had ik er een spelletje van gemaakt en liet ik mijn nichtje zoeken naar de dingen die ik nodig had en ik gaf haar ook het gevoel dat ik haar hulp nodig had bij het zetten van dingen in onze kar en bij het kiezen wat ik ging kopen. Zoals douchezeep en wasverzachter bijvoorbeeld. We openden verschillende flacons om eraan te ruiken en dan beslisten we samen welke het beste rook en we zouden meenemen. Heel leuk voor mijn nichtje, maar minder voor mij natuurlijk … Het ruiken aan al die verschillende flacons gaf me daar een joekel van een hoofdpijn L En het werkte !! We hadden allebei veel plezier in het boodschappen doen (ondanks de hoofdpijn) en we hebben veel gelachen J

Ik was verbaasd dat zij haar weg zo goed wist in de supermarkt, terwijl ik me meestal verloren voelde. En het verbaasde me ook hoe ordelijk ze was tijdens het zetten van de spullen in de kar. Alles netjes bij elkaar, de zwaardere dingen onderaan en zo … Terwijl ik alles gewoon maar in mijn kar kieper en dan naar de kassa sprint ;-)

Voor me aan de kassa gingen aanschuiven checkten we nog vlug mijn boodschappenlijstje om zeker te zijn dat we niets vergeten waren. Ik mijn lijstje luidop aan het aflezen en mijn nichtje alles nakijken in de kar en ja of neen roepen J

Terwijl we aan de kassa aan het aanschuiven waren, was mijn nichtje aan het hopen dat wij het spelletje ‘wie heeft het eerste gedaan aan de kassa’ zouden winnen van haar mama en broertje. De kassierster volgde mijn nichtje daarin en deed haar best om zo vlug mogelijk de dingen te scannen en over te zetten in de andere kar. Mijn nichtje was zo blij toen wij gewonnen hadden J

En ik was heel bij toen ik terug thuis was ;-) Ik was uitgeput en verging van de hoofdpijn, maar was toch blij dat mijn nichtje zich geamuseerd had tijdens zoiets saais als boodschappen doen.

“Yes we can”

Heb ook de presidentsverkiezingen van de Verenigde Staten gevolgd. Op de NOS en ondertussen ook al zappend naar andere nieuwskanalen, want op onze eigen VRT-nieuwsdienst moesten we niet rekenen … En van zodra je aan de percentages kon zien dat Obama niet meer ingehaald kon worden, ben ik blij gezind gaan slapen.

Allerheiligen en Allerzielen

Ook hier is het nog de gewoonte dat op 1 november de mensen naar het kerkhof gaan om de graven te bezoeken van overledenen. Ikzelf doe daar niet aan mee … Een vriendin heeft me eens een mooie quote doorgestuurd:

“Het graf van een overledene ligt niet op het kerkhof, maar in je hart.” En dat is veel belangrijker voor mij. Komt waarschijnlijk ook wel door de competitiedrang dat ik gezien heb toen ik vroeger van mijn ouders mee moest naar het kerkhof. Het hele jaar door niet gaan, alleen op 1 november en ervoor zorgen dat jij de mooiste en grootste bloemen bij het graf kon leggen. Neen, niets voor mij.

Mijn ventje en ik herdenken dus de overledenen die belangrijk zijn voor ons op onze eigen manier, net zoals we ze herdenken op hun verjaardag en de dag dat ze overleden zijn. Door herinneringen op te halen en terug te denken aan de tijd toen ze er wel nog waren.

Stormweer

We hebben ook onze portie mini stormen gehad hier … Daar ben ik niet zo scheutig op, hoop dan altijd dat ons dak het zal houden en er geen bomen omvervallen ;-) Het goede aan het stormweer van de voorbije maand was wel dat het absoluut geen zin had om de gevallen bladeren op te ruimen

 

Dag van de kat

Voor de eerste keer dit jaar werd er ook een dag van de kat in België gehouden. Met z’n drieën zijn we naar de aveve gegaan om eens te gaan kijken. We hebben ons goed geamuseerd en gelachen met van alles en niets, maar veel te veel mensen bij elkaar. Ik was volledig gedesoriënteerd en kon niet meer begrijpen wat mensen tegen me zeiden. Ik hoorde de woorden wel, maar ze drongen niet door. En dan is het plezier er wel vlug af natuurlijk L

Uiteindelijk wel beseft dat “de dag van de kat” actie gewoon een grote promotiestunt van een dierenvoeding merk was.

Poezenopvang

Bij toeval had ik ontdekt dat er een poezenopvang niet ver van mij uit de buurt gelegen is en waarom eens niet gaan kijken om te zien of ik met iets kon helpen.

Een nieuw katje in huis halen gaat momenteel niet voor mij, (Ben nog altijd niet over het verlies van mijn kleine man heen en ben niet goed genoeg om het hummeltje op te leren.), dus waarom niet als vrijwilliger verschillende poesjes gaan helpen. Maar eerst toch maar eens gaan kijken en zien of ik dat wel ging aankunnen, zowel fysiek als emotioneel.

De meeste katten zijn dieren die niet veel of geen contact gehad hebben met mensen en ze zijn dus euhm … een beetje “wild”. Daar kunnen zij niet aan doen, het is nu eenmaal zo en de mensen van de opvang zijn veel bezig met die poezen om ze te domesticeren zodat ze op een bepaald ogenblik kunnen geadopteerd worden.

Ik ken wat van poezen dus ik weet (en voel aan) hoe ik ze moet benaderen, zodat ze je niet zomaar gaan aanvallen of zo om zichzelf te verdedigen.

De eerste kennismaking viel heel goed mee en we spraken af dat ik de volgende dag een halve dag zou komen helpen met de poesjes proper te zetten in hun kooien en ze eten en drinken te geven en zo.

Samen met iemand anders ben ik de volgende dag dan de poezen gaan verzorgen. En na een drietal uur hadden we  alles gedaan. Ik heb tegen iedere poes die ik tegenkwam gesproken en aandacht gegeven, ik heb dus mijn tijd genomen. En ik was heel voorzichtig en lette goed op wat en hoe ik dingen deed, om er zeker van te zijn dat ik het fysiek aankon en zeker terug kon komen, want ik vond het heel plezant.

Als je even wegdenkt waarom de poezen daar zijn en hoe ze daar terecht gekomen zijn, was dat het paradijs voor mij J Verschillende katten in allerlei maten, gewichten, modellen en kleuren en ik mocht ze allemaal aandacht geven en strelen en er tegen praten. Gewoon zalig J

Natuurlijk was ik uitgeput eens ik terug thuis was, maar dat leek me maar niet meer dan normaal. Na het verzorgen had ik nog een hele tijd blijven babbelen met de mevrouw van de opvang. Chapeau wat zij en haar man doen hoor!

Maar voor de rest geen extra pijntjes of ploppende wervels of zo.

Dus daar waar ik bang voor was: zou ik het aankunnen om poesjes in een opvang te zien en niet onmiddellijk gaan zoeken naar een vervanger voor mijn kleine man en zou het fysiek niet te zwaar zijn voor mij, want mijn lijfje moet het wel aankunnen. Was goed meegevallen en ik was enthousiast en van plan om de week erop terug te gaan! J

En nu komt de maar: spijtig genoeg was er een poes uit een van de kooien ontsnapt en die moest gevangen worden. De poes was nog vrij wild, dus je kon ze niet gewoon even terug roepen, laat staan proberen te pakken. Er waren zo van die dikke beschermingshandschoenen ter beschikking, maar het was echt niet te doen om dat beestje met die handschoenen aan proberen te pakken te krijgen (Je kreeg gewoon geen grip op de poes en echt leuk was dat voor dat beestje nu ook weer niet, achterna gezeten worden door 2 mensen). Dus op een bepaald moment heb ik die handschoenen terug uitgedaan en die poes in haar nekvel kunnen pakken. Helaas, niet vooraleer zij mij eerst eens goed in mijn duimen gebeten had (yep, alle twee J). Ik had het niet echt gevoeld toen ik de poes pakte, maar nadat ik ze terug in haar kooi had gezet, merkte ik pas hoe hard ik aan het bloeden was … *zucht* Duimen onder koud water gehouden om de bloeding te doen stoppen en ervoor te zorgen dat ze niet zouden opzwellen. Ik zag dat ze rond de bijtwonden blauwig begonnen te kleuren en een beetje te zwellen, maar dat zou wel overgaan dacht ik ;-) Hup, plakkertje erop en verder gaan doen J

Soit … tegen dat ik eindelijk thuis was, waren mijn duimen zo hard opgezwollen dat ik mijn linker duim bijna niet meer kon plooien. “Bwah .. zal wel overgaan. Natuurlijk zwelt dat een beetje …petite accident de parcours …” ;-) Ik had de wonden goed ontsmet en ik ging het wel in het oog houden. Ging allemaal wel goed komen ;-)

En de week erop ging ik gewoon terug gaan om te helpen. Mijn ventje was wel een beetje lastig omwille van mijn duimen, maar tegelijkertijd was hij blij voor mij en trots op mij dat het zo goed gegaan was en ik zo blij was.

Euhm … de volgende morgen kon ik mijn linkerduim helemaal niet meer plooien en mijn rechterduim nog een heel klein beetje en het deed serieus pijn. Alsof ik ze verstuikt had.

Toen ik aan de apotheek vroeg naar een nieuw flesje met ontsmettingsmiddel (was daar voor mijn maandelijkse voorraad medicijnen), wierp ze even een blik op mijn duimen en zei me dat ik onmiddellijk naar de dokter moest gaan voor antibiotica, want dat zag er toch niet zo goed uit. Ik vond dat ze wat aan het overdrijven was en zal waarschijnlijk ongelovig gekeken hebben, want ze zei dat ik naar mijn dokter moest bellen als ik haar niet geloofde ;-)

Eens thuis, ik dus naar mijn dokter gebeld en gewoon gezegd waar het op neer kwam:” Dag dokter, ik ben in mijn duimen gebeten door een wilde kat en mijn duimen zijn gezwollen. Wat moet ik doen?” J

“Direct langskomen was zijn antwoord, zodat we kunnen zien hoe erg het is en het verzorgen.”

“Huh?? Laps hé …” dacht ik nog geërgerd …

Soit, ik moest direct komen (het was ondertussen al middag) .. Hup! Wij in de auto naar de dokter ;-)

Ik kwam bij de collega van mijn dokter terecht en hij onderzocht mijn duimen en yep, ik moest antibiotica nemen, want mijn duimen zagen “er toch niet zo goed uit”. Ook bloed genomen om te laten nakijken. En wanneer hij mijn dossier aan het bestuderen was en zag hoe “origineel” ik wel was (J), zei hij me ook dat gaan helpen in een poezenopvang misschien niet een van mijn betere ideeën was en omwille van de hevige reacties op de beten (en ik had ook een paar diepe schrammen *bloos*) en niet wetende hoe mijn lijfje zou reageren op de antibiotica, dat het beter zou zijn daar gewoon mee te stoppen. “Ik kan je natuurlijk niet zeggen wat je mag doen of niet, maar je weet dat antibiotica niet goed is voor jou. Je gaat het uzelf moeilijk maken als je meerdere keren geïnfecteerd geraakt en antibiotica moet nemen, vergeleken met gezondere mensen. Het jezelf niet moeilijker maken dan het al is hé”.

Soit, antibiotica om de 8 uur nemen in een poging om mijn lijfje eraan te laten wennen en zeker mijn duimen goed in het oog houden en tegen het einde van de week terug op controle gaan.

Toen ik dat later onderweg naar huis aan mijn ventje vertelde, was hij voor te ontploffen. En ik heb daar een preek gekregen … amai ;-) Natuurlijk was dat niet het juiste moment om te gaan preken tegen mij, zo juist nadat de dokter mij aan het denken zette of in de opvang gaan werken wel nog zou kunnen … Dapper verbeet ik mijn tranen (want no way ging ik voor mijn ventje gaan beginnen wenen ;-)) en eens thuis ben ik naar de badkamer gegaan om daar mijn diepe teleurstelling eens goed uit te huilen.

‘s Avonds kwam mijn dokter nog langs en hij vertelde me dat hij en zijn collega mij besproken hadden (J) en ze hadden geconcludeerd dat het toch wel beter zou zijn als ik de tetanus spuit diezelfde dag nog zou krijgen en daarnaast nog een andere spuit met antistoffen tegen tetanus later. (De gewone spuit zorgt ervoor dat uw lichaam antistoffen aanmaakt tegen tetanus, de tweede spuit waren de antistoffen.)  Laps! Een spuit in mijn poep !!

Nadat we thuis gekomen waren van de dokter en ik in de badkamer aan het uitjanken was, kwam mijn ventje na een tijdje bezorgd zien wat ik daar aan het doen was en hij probeerde me te troosten. Maar het was al te laat, ik was al volop aan het verdrinken in zelfmedelijden en teleurstelling ;-)

Hij zei me dat het toch zo geen drama was en dat mijn duimen wel vlug terug beter zouden zijn, maar het was wel een drama voor mij. Mijn duimen … pff … dat kon me niet schelen. Neen, het ging erom dat ik niet meer naar de opvang zou kunnen gaan om met de poezen bezig te zijn. Voor de eerste keer sinds mijn kleine man er niet meer is voelde ik me beter. Ik vond het zo fantastisch om bij al die poezen te zijn en het voelde zo goed aan om te kunnen helpen. Terug nuttig te zijn … En in een paar seconden tijd was dat allemaal van mij weggenomen.

Ik had zo mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat er me niets overkomen. Om niet gehecht te geraken aan al die poezen en ze mee naar huis te willen nemen, en om er zeker voor te zorgen om het kalm aan te doen, zodat ik niet de rest van de week ‘out’ zou zijn … Maar mijn immuniteitsprobleem compleet vergeten … Ik voelde me voor even weer eens “normaal” zoals al de rest .. Maar dit bracht me terug met mijn voeten op de grond en deed me terug piekeren over alles en nog wat.

Iedereen zegt me dat ik misschien iets anders zou kunnen doen om de opvang te helpen, maar dat gaat niet hetzelfde zijn als ik niet meer bij de poezen mag komen hé. Dat zou hetzelfde zijn als Homer Simpson bij een doos donuts zetten en hij mag er niet aankomen J

Kort samengevat: “It sucks being sick. En het speelt geen rol hoe hard ik ook mijn best doe om het glas halfvol te zien. Sometimes it really sucks and sucks hard!”