Soit … en tot dusver mijn “drama-queen” gedoe ;-) Ik ga hier niet gaan beweren dat ik terug volledig in orde ben en rondhuppel van blijdschap, maar het gaat al veel beter. Ik heb ondertussen zelf ook ingezien dat in de opvang bij de poezen gaan helpen indertijd niet mijn beste idee was, ik vind het nog altijd niet tof (koppig kind hé J), maar ik verdrink niet meer in zelfmedelijden J Het is wat het is en nu terug focussen op het beter worden, want al dat verdrinken had natuurlijk ook een serieuze weerslag op mijn lijfje.

Ik heb een lang en goed gesprek met mijn ventje gehad … Een gesprek waarbij er soms gesproken, soms gefluisterd en soms geroepen en gejankt en soms gelachen werd ;-) Mijn ventje was niet altijd even lief tegen mij, maar ik veronderstel dat dit kwam omdat ik echt wel aan het verdrinken was in zelfmedelijden en depri was en wanneer hij mij kwaad kreeg door zijn niet lief gedrag, kwam mijn vechtlust terug naar boven J Een beetje van alles gewoon om te concluderen dat ja het is erg wat er gebeurd is, maar wat gebeurd is, is gebeurd en nu is het tijd om terug verder te gaan. Ge ziet: als ik iets doe, doe ik het goed hé J Zelfs depri wezen J

En ik heb mezelf getrakteerd op de Simpsons Movie DVD J Dat hielp ook wel een beetje J

De dokter was verrast dat mijn duimen er na een week al zo goed uitzagen en de wonden genezen goed. Hij zei me zelfs dat mijn duimen een week geleden er echt wel lelijk uitzagen, maar “natuurlijk” kon hij me dat toen niet zeggen ;-) Dus we kunnen concluderen dat ik nu mooie duimen heb J

Hij zei me ook dat ik er goed uitzag voor een cvs/fibro patiënt te zijn. Hij kent andere mensen die er vele slechter uitzien. Terwijl ik aan het denken was dat hij mij gelukkig de afgelopen week niet gezien had (J), antwoordde ik een beetje stoer dat het geen zin heeft om depri te zijn en zelfmedelijden te hebben JJJ Mijn ventje had tranen in zijn ogen van het lachen toen ik hem dat later vertelde J

De combinatie van antibiotica, spuiten en het belabberd voelen op zich hebben er ook voor gezorgd dat ik terug de wereldkampioen was in de 10 meter sprint naar de kleine kamer ;-)

Mijn duimen zijn ondertussen terug helemaal normaal en ik kan ze opnieuw volledig en goed gebruiken (Het valt pas op dat die dingen toch wel nuttig zijn van zodra je ze niet meer goed kan gebruiken J). Ik heb wel nog last van pijntjes hier en daar, maar daar zit de fibro natuurlijk voor een groot stuk tussen.

Als ik al veel sliep voor dit alles, dan was ik sinds dit alles aan een winterslaap bezig J Het enige wat ik de afgelopen weken gedaan heb is slapen, medicijnen innemen, wandelen met de woef, terug slapen, pitstops en oh ja … slapen J Wel … heel soms kon er een lichte activiteit vanaf, zoals eten opwarmen of zo ;-)

Een paar jaar geleden heeft een auto een dikke kus gegeven aan de straatverlichtingpaal voor ons huis en de paal was er zo van onder de voeten dat er een krak in gekomen was. Wij hadden er toen voor gebeld en ze hadden ons gezegd dat ze die paal wel eens zouden komen maken. Wel … die “eens” was de voorbije maand J Ze hebben een nieuwe paal geplaatst en dan de oude verwijderd. Een klein detail: de elektriciteit komt via kabels vastgemaakt aan die paal bij de overbuurvrouw binnen.

Toen de mensen aan het werken waren aan de paal, is de overbuurvrouw een paar keer naar buiten geweest om ditjes en datjes te doen. En om ook wel een beetje in het oog te houden wat die mannen daar allemaal aan het doen waren JJJ En geen enkele keer hebben de mannen iets aan haar laten weten dat ze zonder elektriciteit zou komen, omdat die kabels van de oude naar de nieuwe paal moesten verhuizen ;-)

Tot er rond de middag dan iemand aanbelde om te zeggen dat ze geen elektriciteit zou hebben voor het komende uur wegens werken aan de paal.

Ze was heel verontwaardigd J “Ik was zo dikwijls buiten geweest en geen enkele keer hebben ze iets tegen me gezegd !!” en “Mijn vis was juist in de pan !! … maar dan besefte ik dat ik op gas kook … maar toch … ze hadden toch wel eerder iets kunnen zeggen, niet??!!” J

Toen ze het me vertelde leefde ik echt wel met haar mee, maar als je er later aan terug denkt … geef toe, toch wel grappig, niet?

De nieuwe auto
Als alles meezit zouden we de eerste week van het nieuwe jaar onze nieuwe auto hebben!! De garage had eind oktober gebeld om te laten weten dat hij binnen gekomen was, maar als we hem nu zouden halen zou de auto van het jaar 2008 zijn, terwijl we toen maar 2 maand verwijderd waren van het jaar 2009. Vandaar … je weet nooit dat er iets gebeurd of zo en dan is het toch wel beter om een auto van 2009 te hebben. Leeftijd … alles draait hier bij ons tegenwoordig om leeftijd ;-)

Deze week belde de garage echter om te vertellen dat de verkeerde auto geleverd was. Omdat het een lichte vracht is willen we er een rooster in tussen de laadruimte en de bestuurdersruimte uit veiligheid voor de woef en die zat er niet in.

Dan moet je weten dat we in de problemen zaten met onze tank (huidige auto) omdat we een aanmaning gekregen hadden omdat we te laat waren voor de autokeuring. We hadden 14 dagen om hem aan te bieden voor de keuring of we zouden een boete krijgen tussen € 50 en € 2500 *slik*

Nu … een lichte vracht laten keuren waar je de koffer niet meer van open krijgt en waarbij het binnenregent omdat het dakraam niet meer werkt … Dat wordt al moeilijk ;-) En om kosten te gaan doen aan een auto om die door de keuring te krijgen als hij een dikke maand later in de pers gaat … Dat zou gewoon dom zijn ;-) En natuurlijk zijn wij niet dom J

De garage stelde voor om dan toch de nieuwe auto nu al te komen halen, maar dat vonden we ook te gek voor woorden, omdat opnieuw … hij met nieuwjaar dan al een jaar oud zou zijn volgens de papieren.

Enfin, we rijden nu met de wagen van een vriend, onze tank is afgezet aan de garage en de nummerplaat hebben we terug gestuurd zodat onze tank uitgeschreven wordt en wij in orde zijn met alles.

Wat ook weer idioot is, want binnen een paar weken moeten we dus ook een nieuwe nummerplaat aanvragen … Ik vond het eigenlijk jammer voor mijn ventje, want hij reed al zijn hele leven met de oude nummerplaat en nu gaat hij zo’n nieuwe nummering krijgen, waarbij iedereen gaat kunnen denken dat hij een “newbie” op de baan is ;-)

Soit, tegen begin januari zou de nieuwe en juiste auto klaar zijn … Ben eens benieuwd J

Economische crisis

We beginnen nu toch ook wel te ondervinden dat het niet zo goed gaat met de economie. Van de financiële crisis hadden we geen last, je moet geld hebben om dat kwijt te kunnen spelen hé ;-)

Maar onze koopkracht is ook gedaald (J hoewel het niet echt grappig is vind ik dat een grappige uitdrukking en ben ik het tegelijkertijd beu gehoord ;-)) en omdat het heel kalm is op het werk van mijn ventje, is hij economisch werkloos tijdens de maand december. Dat is minder … want dat gaan we natuurlijk wel voelen aan onze portemonnee L Anderzijds … omdat mijn ventje het grootste deel van zijn verlof opgeofferd heeft aan het rondrijden naar dokters en ziekenhuis met mij, heb ik zoiets van: nu heeft hij een beetje “echte” vakantie … Ach, we zullen wel zien. Zolang we de rekeningen nog kunnen betalen en elke dag eten hebben zal het wel goed komen zeker?? J

Het was vrij duidelijk dat toen Frank en Sabine voorspelden dat er een tiental centimeter sneeuw zou kunnen vallen in het binnenland, niemand dat echt geloofde. Wel … behalve een iemand J Of was het eerder hopen dat ze gelijk zouden hebben?? J

Ik vind sneeuw iets hebben, ik word er kalm en blij van en zou dan uren buiten kunnen zijn. Je hoort dan bijna niets meer omdat er niemand buiten is en omdat de sneeuw veel geluid dempt. Zaaalig J Na het avondeten zijn we een wandeling gaan maken in de sneeuw met de woef. Veel plezier gemaakt en veel gelachen met ik die altijd in de verse sneeuw wou stappen en kleine sprongetjes maakte in de sneeuw en mijn ventje die zoveel mogelijk de zachte sneeuw probeerde te vermijden om geen natte en koude voeten te krijgen. Maar ja … hij had dan ook geen blitse rubberlaarsjes aan met warme, donzige zooltjes in J

Omdat het al donker was toen we terugkwamen en alles onder gesneeuwd was, kon de woef haar bal niet meer vinden. En omdat mijn ventje en ik mini sneeuwballen naar elkaar aan het gooien waren (mini omdat we elkaar niet echt wouden raken en pijn doen, uiteindelijk zijn we heel voorzichtige oudjes J) en we zagen dat onze woef altijd probeerde die mini sneeuwballen te pakken, hebben we ter plekke een nieuw spelletje uitgevonden. Sneeuwballen in de tuin gooien en onze woef die sneeuwballen laten vangen J Het was grappig om haar enthousiast achter de sneeuwballen te zien rennen en dan als zot zoeken naar de sneeuwbal op het sneeuwtapijt J

Later hebben we ook een sneeuwbalspel met de poes gespeeld, die ofwel wegsprong van de sneeuwbal ofwel probeerde de sneeuwbal in de lucht te raken J Er waren momenten dat ze als zot in de lucht aan het zwaaien was met haar voorpoten, op dezelfde manier dat ik met mijn armen zou zwaaien moest ik een spinnenweb tegenkomen tussen de bomen J

De dag nadien natuurlijk met mijn fototoestel achter hun aangezeten in de sneeuw, met als gevolg dat ik de rest van de week geen pif meer had, maar dat nam ik er graag bij J

Ik heb al zo dikwijls met “trots” verteld wat voor een super waakhond en kat wij hebben. Hier nog een voorbeeldje:

Op een morgen zag ik iets bewegen op de vloer voor de televisie en ik hoorde een “pets” geluid. Vanuit mijn sofa/bed leek het op een blad, maar een blad maakt geen “pets” geluid hé ;-) Dus inspector Gadget nam haar zaklamp (yep, ik heb altijd een zaklamp in de buurt J) en wat zat er daar op de vloer in de living voor de televisie??

Onze kikker !! J We noemen hem “onze kikker” omdat we hem een paar keer per jaar zien en elke keer is hij een beetje groter. Dus we veronderstellen dat het altijd dezelfde kikker is ;-)

Enfin, weet niet hoe hij daar in de living terecht gekomen is, de poes lag op mij te slapen en de kikker zat op een tien centimeter van onze woef haar snuit die op haar mat lag te slapen ;-)

Ik heb er een doosje over gezet en dan naar de keuken gesprint om een paar operatiehandschoenen (zoals mijn ventje mijn doos met wegwerphandschoenen noemt) te gaan halen, want no way! ging ik de kikker met mijn handen oppakken ;-) Heb mijn lesje ondertussen wel geleerd J Neen hoor … ik vind kikkers en padden gewoon heel eng om vast te houden, die voelen zo koud aan … bweik! ;-)

Dus met mijn handschoenen aan heb ik hem dan opgepakt en een beetje proper gemaakt, omdat er honden- en kattenharen aan hem plakte (yep, ruiftijd J) en dan heb ik hem naar buiten gebracht. Ik zette mijn hand op de grond in de veronderstelling dat hij van mijn hand zou springen, maar ho maar! J Ik heb hem voorzichtig een tikje tegen zijn achterste gegeven en dan sprong hij weg.

En onze waakbeestjes?? Wel … die sliepen rustig voort J

Voor de rest gaat alles goed met de meisjes. Nu dat het frisser is, doen ze het ook rustiger aan. Heel rustig aan J

Ze spenderen de namiddag ook in de sofa om een middagdutje te doen J Eens 2 uur is het hier tegenwoordig dus heeeel rustig, want ik oefen terug volop voor de titel van Doornroosje ;-)

En als de poes dan eens wakker is, amuseert ze zich met het plagen van de woef. Wanneer de woef op de vloer aan het slapen is, gaat ze er soms bijzitten en blijft ze ostentatief staren naar de woef … Natuurlijk is het niet leuk als er iemand naar jou aan het staren is, dus de woef draait haar hoofd weg en dat heeft de poes dan weer niet graag, dus begint ze als gek met haar voorpootje meppen uit te delen ;-) Ik veronderstel dat ze dat doet om terug aandacht van de woef te krijgen, maar dit is natuurlijk niét de manier om dat te doen J

Om ervoor te zorgen dat de poes zou stoppen met het jagen op mijn wol wanneer ik een poging deed om te breien of haken, heb ik haar haar eigen mini bolletje wol gegeven. Het was grappig om te zien hoe gebiologeerd ze was door haar eigen bolletje. Of wanneer ze verwoed met haar pootje aan het schudden is om die “viezigheid” van haar pootje te krijgen wanneer ze met een klauw blijven haken is in het bolletje en niet meer losraakt en wanneer dat niet lukt op 3 pootjes rondgaat en dat ene pootje met het bolletje wol aan omhoog houdt J Maar natuurlijk eens het nieuwe eraf, was mijn bewegende wol natuurlijk weer veel interessanter ;-) Behalve toen de woef -die in dat mini bolletje wol ook al een bal zag, met haar wol ging lopen, was ze als de kippen bij om haar bolletje wol terug op te eisen

De meisjes spelen ook regelmatig pakkertje in huis tegenwoordig. Ik veronderstel dat dat komt omdat onze woef het een tijdje zonder bal heeft moeten doen. Ze had haar voorpoot geforceerd met het gladde weer en moest het rustiger aandoen, dus geen bal. En ik geef toe dat onze poes er tegenwoordig een beetje uitziet als een voetbal met 4 kleine pootjes onder J Ons madammeke is een beetje verdikt, maar ter verdediging: ze heeft ook haar dikke winterjas aan en ze heeft nu eenmaal veel haar, waardoor ze er een beetje ontploft uitziet ;-)

Hun spelletje is eigenlijk heel simpel: de woef loopt achter de poes. Ze zal niets aan de poes doen of zo, ze wil de poes eigenlijk gewoon een beetje ronddrijven, alsof de poes een mini schaap is J Soms lukt het haar zelfs om de poes vooruit te duwen met haar snuit, maar meestal blijft het bij kwispelend proberen ;-)

Maar slim als de poes is (J), ze heeft een oplossing gevonden: ze kruipt onder de salontafel en dan rent de woef al piepend in cirkels rond de salontafel J

En het is nu echt officieel, ik heb echt geen privacy meer J Is het niet iemand die stiekem foto’s van mij neemt wanneer ik naar buiten kom om te gaan wandelen (J), dan is het wel een poes die achter het douchegordijn komt piepen en naar mij aan het staren is wanneer ik een “elegante” poging onderneem om mijzelf te wassen in de douche ;-)

Het goede aan de foto is … heb je gezien hoe laag de haag vooraan aan ons huis is??!! Het was dubbel zo hoog voordien. Mijn ventje had een verlengd weekend met wapenstilstand en heeft die vrijdag de haag onder handen genomen. De rest van het verlengde weekend was om te recupereren (rugproblemen, remember). De buren hebben ermee gelachen zeggende dat er een mirakel gebeurd was JJJ

Ik moet er wel nog aan wennen, aan die korte haag … Wij zaten echt wel verstopt achter die haag ;-) En nu is het zo licht aan de voordeur !! J

En het is me ook opgevallen dat ik toch wel eens de vensters ga moeten doen … ooit … ;-)

En toen ik dus kwiek in de douche sprong (creatieve vrijheid J Ik was niet echt aan het springen hé J), zat de poes op de rand van de douchebak, met haar hoofd tussen het gordijn en de muur en bleef ze daar gewoon zitten. Het moet wel echt interessant geweest zijn wat er daar allemaal achter dat gordijn gebeurd, want ze bleef daar gewoon zitten. Wel … totdat ik per ongeluk een beetje water op haar pletste tijdens het afspoelen, dan was ze weg J Toen ik uit de douche kwam, bleek dan dat ze niet veraf was … ze was aan het wachten op het tapijtje voor de douche ;-)

Nu dat we terug eten buiten zetten voor de vogeltjes en de eekhoorntjes, is de poes terug gebiologeerd door de vogeltjes.en observeert ze ze bijna altijd wanneer ze buiten is … door in het vogelhuisje te gaan zitten !! J Ze zit daar dan ineengedoken in, met oren die alle richtingen uitdraaien, want de vogeltjes willen natuurlijk komen eten en ze zien dan dat er een kat in hun restaurant zit en protesteren heel luidruchtig J Zij weten natuurlijk niet dat ons madammeke alles behalve een held is … zij zien alleen maar een gevaarlijke killerkat in hun restaurant zitten JJJ

Het gaat dus goed met onze meisjes J

Nu dat het bijna het einde van het jaar is, is het altijd de moment om eens terug te denken aan hoe “interessant” dit voorbije jaar wel was .. En ik denk wel dat ik kan zeggen dat ik blij ben dat dit jaar bijna voorbij is … Laat me stellen dat het zeker geen saai jaar was hier bij ons hé ;-) Genoeg ups en vooral downs gehad, amai … een mens zou voor minder depressief worden ;-)

Het gaat ondertussen terug beter in het koppeke. Ik heb me voor de afwisseling nog maar eens neergelegd bij het feit dat ik nu eenmaal niet alles kan doen wat ik wil doen … Het zij zo … en mijn ventje is terug lief, dat helpt ook ;-)

 Met mijn lijfje gaat het zo zo … Mijn buik protesteert nog veel, maar ben toch al geen kampioen meer in de zoveel meter sprint ;-) Veel last van pijntjes hier en daar, waardoor ik sommige dingen terug niet meer kan doen. Zoals bijvoorbeeld aardappelen schillen, mijn handen verkrampen en de gewrichten in mijn vingers blokkeren gewoon, waardoor ik mijn vinger niet zelf meer kan plooien, maar ze met mijn andere hand moet plooien en dan gaat het weer goed voor een tijdje. Lijkt enger dan het is hoor ;-)

Slapen lukt ook niet zo goed deze week … Ik word dikwijls wakker van pijntjes hier of daar en door mijn benen die regelmatig verkrampen … Ik ben dus terug meer zombie dan mens ;-)

En daarnaast doen mijn rug en nek ook terug volop mee aan de wedstrijd “welk ongemak is het ergst??” J

Ben er deze week ook in geslaagd om een spier te verrekken in mijn bovenbeen. En amai, dat deed geen deugd ;-)

Hoe? Vraag je je af? Wel op een onnozele manier zoals gewoonlijk hé J Ik zat neer in de sofa en wou mijn benen in de sofa zwieren om te kunnen gaan liggen … Echt, meer had ik niet gedaan J Met als gevolg dat ik kleinere pasjes moest nemen om pijnvrij te kunnen stappen ;-)

Kortom fibro en cvs rule !! J Het voelt terug aan alsof ik de ridder ben die zijn geroest harnas aanheeft en niet vrij meer kan bewegen … J



Yep! Dat omschrijft het best hoe ik eraan toe ben J

“In 2009 wens ik je geluk, liefde, blablabla

Allemaal bullshit!

Weg met die onzin

Ik wens je ongelooflijke wippartijen en onvergetelijke orgasmes

Dat je voor de helft hoeft te werken

En het dubbele verdient.

Als je dit naar 10 personen stuurt

Gebeurd er geen ruk maar je zult op zijn minst iemand laten glimlachen

Haha de groetjes”

Dit is de grappigste Nieuwjaarswens die ik dit jaar gekregen heb en die wil ik natuurlijk met jullie delen JJJ

Het is nu zaterdagavond 3 januari en ik heb de feestdagen redelijk goed overleefd. Nu ja … Ik lig hier in mijn zeteltje met een hoop kussens onder mijn rug, nek en hoofd zodat ik een beetje rechtop zit. Een groot, dik kussen onder mijn knieën en dan ook nog een kussen onder mijn linkerarm om deze te ondersteunen. Allemaal in een poging om wat druk van mijn lijfje weg te nemen en minder pijn te hebben … Ik was juist aan het bedenken of het afkappen van de dingen die pijn doen niet een oplossing zou kunnen zijn, maar dan zou alleen mijn hoofd overblijven en zou ik bijgevolg niet kunnen schrijven hé ... hmm ...

En neen, niet het beest uitgehangen de voorbije dagen, “Haha, de beest uithangen …  wat is dat nu ook alweer??” JJJ, maar er zijn -voor mijn doen- toch wel een paar zware dagen bij geweest.

Eerst hadden we een verjaardagsetentje in de familie dat hypervermoeiend was en ook wel stressy, omdat er nogal veel door elkaar gepraat en geroepen werd. En dan zwijg ik nog over al die geuren die op mij afkwamen. Allerlei parfums door elkaar en alle verschillende geuren van het eten … Ik kan er echt niet meer tegen L

Het dessert hebben we overgeslagen, omdat ik uitgeput was. Eens we terug thuis kwamen, heb ik nog net iets makkelijker kunnen aantrekken (kon moeilijk in mijn jogging naar het etentje gaan hé J) en dan ben ik als een blok in slaap gevallen.

En het recupereren van heeft toch wel een paar dagen geduurd. Dagen waar ik alleen met de woef gaan wandelen ben en voor de rest platte rust.

Het beetje energie dat ik terug verzameld had, heb ik dan opgebruikt aan het boodschappen doen in de supermarkt, de week van kerst, zodat we de rest van de week niet meer buiten hoefden te komen om dingen te gaan halen. Met als gevolg alweer recupereren, lees platte rust en niets doen buiten het gaan wandelen in de ochtend met de woef. Doornroosje, here I come !!

Kerst was heel rustig onder ons met de beestjes. Terwijl mijn ventje zich aan het uitleven was in zijn computerspelletje, heb ik gesoesd, een paar bladzijden in een Guust Flater boek gelezen en oh ja … geslapen J

In de vooravond heb ik ons Kerstdiner in elkaar geflanst. Letterlijk te nemen, want het ging hier over een combinatie van een kant en klare maaltijd, met groentjes die ik in betere tijden had klaargemaakt en ingevroren, een salademix uit een zakje en kroketjes uit de oven. Maar ik heb wel extra moeite gedaan om de tafel en onze borden te decoreren !!

 Tijdens het dessert (ijs !! J) hebben we naar de Kerstshow van Jeff Durnham gekeken. Jeff Durnham is een Amerikaanse komiek en buikspreker. Wel … hij speelt met poppen en laat ze praten ;-) Zijn bekendste pop hier zal wel “Achmed the dead terrorist” zijn, een skelet die dus Achmed heet en een dode terrorist is, duh .. J Hilariteit alom wanneer het skelet zijn wenkbrauwen fronst en dreigend zegt dat het je zal vermoorden als je niet zwijgt JJJ Wie hem niet kent, moet maar eens kijken op Youtube.

En ietsje na achten was ik al in dromenland J

De volgende morgen gaan wandelen met de woef en het was gewoon zalig. Geen mens of auto tegen gekomen en het weer was schitterend. Wel frisjes, maar de zon was juist op, mooi.

Toen we terug thuis kwamen van onze rustige ochtendwandeling, was mijn ventje wakker en hebben we genoten van de verse, lekkere pistolekes die de overbuurvrouw ons bezorgd had.

Dan ben ik rond gegaan met de stofzuiger, terwijl mijn ventje de beestjes bezig hield (Zij zijn niet zo scheutig op de stofzuiger, zien er een of ander gevaarlijk monster in J) en na wat samen gespeeld te hebben met onze beestjes was het terug tijd voor mij om te gaan rusten … En te slapen ;-)

 Nadien wanneer ik terug onder de levenden was, heb ik een avondwandeling gemaakt met Miss Marple en onze hondjes waarbij we het over onze kerstavond hadden en na wat gek doen met het ventje was het terug tijd voor … ja hoor J slaapjes doen J

Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren wat ik de dagen daarop gedaan heb. Wel behalve de ochtendwandelingen en het cocoonen met het ventje en de beestjes en de bezoekjes van vrienden en het slapen ;-) Dus we zappen door naar oudjaar …

In de voormiddag was ik naar het dorp gegaan voor een paar boodschappen (met taxi ventje J), zodat we de rest van de week opnieuw gerust konden cocoonen zonder naar daar of daar te moeten gaan om dit of dat te halen. Jammer genoeg de blunder gemaakt om dat net de dag van oudjaar te doen wanneer de kindjes hier nieuwjaar zingen. Met als gevolg dat ik aan het slalommen was om ofwel zingende kindjes ofwel hun dronken papa’s te ontwijken J Ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat ik uitgeput was eens ik terug thuis was en dan maar een dutje gedaan heb zeker ?? ;-)

De rest van de dag was ik eigenlijk meer aan het slapen dan wakker  Ik was zo uitgeput en had last van pijntjes hier en daar … Maar op de tanden bijten en ’s avonds hebben we voor de laatste keer genoten van de afhaalchinees, want onze favoriete chinees stopt ermee

 En dan was ik weer in dromenland tot iets rond half twaalf, want dan begonnen de eerste idioten met het afsteken van vuurwerk waardoor onze beestjes weer volledig uit hun doen waren. Toen het vuurwerk net begon was onze poes aan het grollen als een hond J, maar toen het vuurwerk heviger werd was ze opeens  gewoon verdwenen … Al die tijd dat het aan het knallen en bangen was buiten, was ze gewoon niet te vinden en ze verscheen even mysterieus terug zoals ze verdwenen was rond half 2 ’s nachts toen het vuurwerk voorbij was.

De woef zat de hele tijd verstopt … onder het bureau bij mijn ventje, tussen mijn benen op de grond of onder de salontafel (nu ja, haar hoofd dan toch, de rest was ietsje te groot om onder de salontafel te verstoppen J).

 
Onze beestjes hadden zo een schrik gepakt van het hevige vuurwerk dat ze pas de volgende morgen terug naar buiten durfden te gaan. Ik was zo blij als iets toen we zo rond de middag onze beestjes eindelijk terug hadden. Lees: ze terug zichzelf waren J

 Dan hebben mijn ventje en ik op onze traditionele manier het nieuwe jaar ingezet met een schuimballengevecht in bad en dan was het tijd om het beste voor het nieuwe jaar te gaan wensen aan de familie. Opnieuw veel door elkaar gepraat en geroep, dus … yep, bibi vrij vlug terug in dromenland nadat we thuis waren J
En geradbraakt wakker geworden … en in deze staat verkeer ik nu dus nog steeds

Maar … ik geniet tijdens de momenten dat ik wakker ben van de kleine dingen des levens ;-) Quality time met mijn ventje en de beestjes, de ochtendwandelingen met Miss Marple waarbij ze me elke keer opnieuw aan het lachen brengt met haar avonturen, Mr. en Mevr. Eekhoorn die de voederplaatsen voor de vogeltjes komen leegplunderen en ware worstelgevechten met andere eekhoorntjes en de eksters houden omdat ze de voederplaatsen als hun privé restaurant beschouwen, de oude heer die zijn hoed optilde om goedemorgen te zeggen en zijn hoed dan opnieuw optilde om me gelukkig nieuwjaar te wensen tijdens de ochtendwandeling op nieuwjaarsdag, zuske die terug thuis gekomen is van haar vakantie … Ja hoor! Mooi, het leven is mooi !!

Het begint al bij het wakker worden na mijn stretchoefeningen: probeer ik nu op te staan of blijf ik nog even liggen en meer kracht verzamelen?

Ga ik eerst douchen en rusten en dan wandelen en rusten of ga ik eerst wandelen en rusten en dan pas douchen en rusten?

Kijk ik naar het nieuws of check ik mijn mailbox, want computeren met het nieuws op de achtergrond gaat niet meer.

Doe ik de overgordijnen open in de living of laat ik ze dicht, omdat ik al dan niet tegen het licht kan?

Als ik mijn haar was: gebruik ik nu ook balsem of zal het voor de volgende keer zijn, omdat mijn armen niet meer meewillen.

Ga ik zelf eten bereiden of wordt het een diepvriesmaaltijd?

Probeer ik zelf iets uit de diepvries te halen en de pijn te verbijten of vraag ik hulp?

Als ik met de bal speel: ga ik dan de bal gooien of ga ik er tegen trappen, wat is het zwaarst?

Als ik ga wandelen, tape ik mijn gewrichten in tegen de pijn die gaat komen of niet? Wat wil ik nog doen vandaag of kan ik rusten?

Als ik de poes buitenlaat: laat ik het schuifraam open zodat ik niet heen en weer moet lopen om ze terug binnen te laten of doe ik het weer dicht?

Neem ik nu al een pijnstiller of wacht ik nog een beetje om te zien hoe het evolueert?

Ga ik met de fiets naar de krantenwinkel of maak ik er een extra wandeling met de hond van? Wat is het zwaarst?

Dilemma’s, dilemma’s …

En dan heb ik het nog niet over andere dingen die voor gezonde mensen “normaal” zijn:

Boodschappen doen, gaan shoppen, familiefeestjes, op bezoek gaan of bezoek krijgen, uit eten gaan, telefoneren, de zwaardere huishoudelijke taken als poetsen en stofzuigen …

Hmm … vraagt veel organisatie en planning, want dan moet er de volgende dagen nog meer rust ingepland worden. En dat organiseren en plannen op zich is ook al vermoeiend en verwarrend en dan valt het nog regelmatig voor dat een afspraak op de laatste seconde moet afgezegd worden … Yep, het blijft altijd wel spannend of ik iets ga aankunnen of niet

Natuurlijk ga ik ook wel eens over mijn grenzen … De eerlijkheid gebied me toe te geven dat dit de laatste tijd weer meer gebeurd dan me lief is … En dan “mag” ik het voor een langere tijd voelen (nog minder energie en meer pijn) en duurt het langer om terug bij mijn positieven te zijn in plaats van met “gewoon” een paar dagen te rusten ...

Maar ja ... De wonderpil is nog steeds niet uitgevonden, dus maken we er maar het beste van hé

Bewust of onbewust leer je leven met de beperkingen die je hebt en je past je aan en je vind kleine truckjes om toch dingen te kunnen doen en ja … je maakt keuzes.

En natuurlijk geraak ik gefrustreerd wanneer ik dit of dat niet meer kan doen of wanneer ik dit of dat vergeet, maar zolang ik nog kan kiezen, ben ik al blij

Het is moeilijk om daarop te antwoorden, maar eigenlijk heb ik geen andere keuze dan erin te blijven geloven. Ik kan genezen! Ik moet erin blijven geloven!

De idee “Ik kan genezen, omdat ik voor de rest van mijn leven ga luisteren naar mijn lichaam en mijn leven zo ga aanpassen aan … en niet ga terugdenken aan hoe ik vroeger was”, werkt niet voor mij.

Een tijdje heb ik geloofd dat ik dat zou kunnen, echt, maar neen hoor … Ben daar uiteindelijk veel te kritisch en koppig voor  Ik zal mezelf pas als genezen beschouwen als ik effectief terug al de dingen kan doen die ik wil doen en zelf kan kiezen wanneer ik ze wil doen.

Er is dus nog een heeeele lange weg te gaan

En ondertussen probeer ik ermee te leren leven … Ik probeer niet over mijn grens te gaan, ik voel, ik tast af, ik maak keuzes, … Er zit niets anders op en zo is het toch wel ietsje makkelijker om met het ziek zijn te kunnen omgaan. Want veel willen, maar niet kunnen kan soms wel frustrerend zijn hoor. Wel … dat  IS frustrerend … Maar me focussen op de dingen die ik wel (nog of terug) kan doen in plaats van op de dingen die ik niet meer kan doen scheelt al een hoop frustratie.

Dus, tot ik van mezelf vind dat ik genezen ben, blijf ik erin geloven dat ik kan genezen en ben ik blij met alle kleine stapjes die ik wel kan zetten en maken we er gewoon het beste van

“Dat je je rugzak altijd moet meenemen en soms zitten er te veel bakstenen in, maar soms huppel je er zwaaiend de berg mee af.

Soms ziet iemand wat een cool rugzakje je er eigenlijk van gemaakt heb en soms verstop je hem en doe je net of hij er niet is.”

Dat vind ik zo’n schitterend idee! Ik bent nog steeds dezelfde, maar nu met een rugzak  Sommigen weten dat ik een rugzakje heb en anderen dan weer niet. Maar wat maakt het uit?

Het is mijn rugzak, helemaal alleen van mij !!

Ik had een plan begin deze maand. Een groots plan … Mijn plan was om terug beter te doseren en meer te luisteren naar mijn lijfje … Wel … misschien was dat groots plan van mij toch wel een beetje te hoog gegrepen

Yep, mijn autootje sputtert voor de afwisseling weer eens vooruit op de laatste druppels benzine …

En ik probeer nu (na al een hele week sputteren) nog steeds te vinden waar het misgelopen is, want ik heb helemaal niet zitten superwomanneren of zo. Integendeel zelfs, ik vond dat ik toch wel goed bezig was: iets doen en dan rusten, terug iets doen en terug rusten en zo verder en zo voort … hmm … Ergens is er dus iets misgelopen

Ik ben heel veel buiten geweest de eerste week van januari met al die sneeuw. Onze woef blijkt een echte sneeuwhond te zijn en ze kon maar niet genoeg krijgen van het spelen en lange wandelingen maken in de sneeuw. Heen en weer rennen en springen, snuffelen (en dan niezen van de sneeuw op te snuiven ) en gewoon gek doen … Dat was onze sneeuwhond!!

Langs de andere hadden we dan klagen en zeuren, met de pootjes schudden, uitglijden en vallen en dan opnieuw zeuren … Ja, dat was ons klein die heel duidelijk geen sneeuwkat is

Wat ik heel lief vond:

Toen ik mijn ventje vertelde over een gladde ijsplek op het terras; waar er iemand bijna altijd over uitgleed (bibi), er iemand bij momenten over uitgleed (de woef) en er iemand altijd over uitgleed (de poes), heeft hij direct die gevaarlijke ijsplek weggedaan. Als gek dat ijs zitten wegkloppen met allerlei wapens

En elke dag zorgde hij ervoor dat er een veilig sneeuwvrij pad was op ons terras, zodat ik zonder ongelukken kon gaan spelen in de tuin

De week van de sneeuw heb ik niet heel veel last van de koude gehad, hotflashes !!  Het was pas tijdens de laatste vriesdagen, dat de koude in mijn lijfje gedrongen was en ik constant zat te bibberen.

We hebben nog geen idee wat de zware vries gedaan heeft aan de bonsai. Ze waren wel allemaal beschermd in hun kartonnen doos en met hun dekentjes en we hadden het bonsaikot ook afgeschermd met grote lakens. Maar vries is vries hé … We zullen maar pas in de lente kunnen zien, wanneer de boompjes uit hun winterslaap zijn, wat de schade gaat zijn … Bang afwachten dus.

Ik ben ook terug afgekickt van suiker … Ik had mij een beetje laten gaan tijdens de feestdagen (ijs !! en niet een klein beetje ) en herinner je je nog dat ik verondersteld word een semi-suiker-vrij dieet te hebben? Suiker maakt me nog meer moe-er dan ik al ben (hoewel je het tegenovergestelde gevoel krijgt), mijn buik zwelt er verschrikkelijk van op en dan komen er ook nog meer pijntjes en ongemakken... Geen probleem hoor, ik was dat ook vergeten   want zoete dingen zijn toch zo gemakkelijk en zooo zoet en njammie hé !! Het was hard amai …

Bloeddrukproblemen zijn er ook terug … In mijn geval wil dat zeggen dat mijn bloeddruk ineens naar beneden valt … en ik dus ook  Het zou een combinatie zijn van te vlug recht te komen (wat al een grap op zich is in mijn geval ), mijn lijfje dat te hard verschiet van de koude (als ik mijn neus buiten steek en niet rondloop als een eskimo ) en een tekort aan zout (daar kan ik niets grappigs op verzinnen ).

Ja … Ik eet dus te weinig zout. Mijn ventje klaagde er nogal over toen we pas samenwoonden, dat er te weinig zout op de patatjes of groenten waren, maar ik veronderstel dat hij er nu gewoon aan is  Ik doe nochtans overal zout in hoor.

Maar zout ergens op doen? Neen, dat is niets voor mij. Ik griezel ervan wanneer ik mijn ventje zout op zijn frietjes zie doen. Het lijkt dan wel dat hij zout met frietjes aan het eten is in plaats van frietjes met zout.

Dus gebaseerd op mijn eetgewoontes zou het geen kwaad kunnen om mezelf te bedotten en meer zout op de patatjes en groenten te doen bijvoorbeeld en zo geleidelijk aan wennen aan meer zout in mijn eten, zoals mijn beste vriendin mij aanraadde. Want anders zou ik daar ook tabletjes voor kunnen nemen en ik slik al genoeg per dag

En dan is onze woef ook nog serieus ziek geweest de voorbije twee weken. Ik zal de spannende details er tussen uit laten: ze had een infectie in haar buikje. De eerste week heeft ze me elke nacht wakker gepiept omdat ze dringend naar buiten moest om haar ding te doen. Ik heb toen nooit langer dan vier uur achter elkaar kunnen slapen. Wel uurtjes hier en daar bij geslapen, maar dit is niet hetzelfde als acht uur na elkaar slapen hé … Zelfs voor een gezonde mens zou dat zwaar zijn, dus niet vragen voor supermuis  En dan zwijg ik nog maar van het bezorgd zijn L Mijn arm schaapke !!

Een goede vriend leefde zo hard mee dat hij voorstelde om een namiddag op onze woef te passen, zodat ik eens zou kunnen bijslapen. Ik vond dat zooo lief, maar natuurlijk zou ik er zelfs niet over nadenken om mijn woef alleen te laten … Maar omdat dat zooo een lief voorstel was, heeft hij wel een pluspuntje bijgekregen

Sinds woensdag gaat het terug beter met haar en we zijn zo blij als iets dat we onze hond terughebben, maar de stress en zorgen moeten nog uit mijn lijfje...

Hmm … Misschien is dit allemaal tezamen toch wel een beetje te zwaar geweest voor mijn lijfje??

Þ Onze bureaustoel was stuk, dus een nieuwe aangeschaft en bleek dat je die zelf in elkaar moest puzzelen. Het was heel makkelijk om in elkaar te zetten, ik bedoe:de handleiding was heel duidelijk Er was maar een klein probleempje:om sommige onderdelen in elkaar te zetten, had je kracht nodig … dus ik had wel de ‘brains’, maar niet de kracht  Wat op zich al een goede stap voorwaarts was, ha!

Wanneer alles in elkaar gezet was, moest je een paar keer “energiek” gaan zitten in de stoel, zodat de stoel in het wieltjes-ding zou klikken. Hmm … “energiek” …  Ik vertrouwde deze instructie niet zo, en ook: wat als ik toch iets fout gedaan had tijdens het puzzelen … Dus ik vroeg aan mijn ventje of hij een paar keer “energiek” in de stoel wou ploffen

Wel … mijn ventje was zeer “energiek”  Zo “energiek” dat hij bijna van de stoel viel, omdat de bureaustoel begon weg te rollen tijdens het “energiek” in de stoel ploffen

Maar na een paar minder “energieke” , maar voorzichtigere ploffen in de stoel, hoorden we dan de verlossende klik en de stoel zat in elkaar. Nu vertrouwde ik de stoel meer en durfde ik hem ook eens uit te testen. Ik vond het plezant om er eens voorzichtig mee rond te draaien, “nu ziet ge mij en nu weer niet!” , maar na een halve cirkel daar toch maar mee opgehouden, want ik waande me op een of andere wilde attractie in een pretpark …

Þ Op een avond toen ik alleen met de beestjes thuis was, klopte er iemand ineens op de voordeur. Ik een meter omhoog van het verschieten en onze superwaakhond aan het blaffen als gek. Ter info: ik ben absoluut geen held en zeker niet in het donker... Ik dus alle lichten aangedaan en met mijn gsm klaar in mijn hand (ik moest alleen nog maar op het telefoontje drukken ) en mijn blaffende superwaakhond naast me, de deur opengedaan met een héél klein hartje …

Het was een jonge vrouw die zich verontschuldigde voor zo laat nog te storen, maar ze had gezien dat mijn sleutels nog op onze brievenbus waren en ze wou die teruggeven.

Hoe vriendelijk is dat hé??!! Vooral omdat ik de brievenbus in de namiddag leeggemaakt had en mijn sleutels dus al die tijd op de brievenbus gezeten hebben.

Ik was natuurlijk nieuwsgierig wie die vrouw was en zag dat ze onze oprit afwandelde, in haar wagen stapte en wegreed. Ik ga ervan uit dat ze voorbij reed, mijn sleutels op de brievenbus zag en besloot om in het donker mijn sleutels terug te brengen. Mooi hé??!!

Þ Mijn ventje was vorige week naar de kapper geweest voor een fris kort kopje. Jammer genoeg doen ze altijd allerlei sterk geurende dingen in zijn haar (gel en toestanden om zijn pluimen in model te brengen J) en hoewel dat wel lekker rook, was het toch te sterk voor mij. Moest ik een mug zijn, ik zou doodgevallen zijn

Na een half uurtje kon ik er echt niet meer tegen (barstende hoofdpijn) en uiteindelijk heeft mijn ventje zijn haar opnieuw moeten wassen L Maar toch lief dat hij dat wou doen hé …

Þ Ik heb het vierde seizoen van House Md.!! Vraag me niet meer wat de mysterieuze ziektes allemaal zijn die de revue gepasseerd hebben, mijn super geheugen remember   Of was het omdat ik zo verlekkerd ben op House dat ik alleen maar op hem en zijn mooie ogen gefocust ben JJJ. Ik heb de eerste helft al gezien en ik kan trots zeggen dat ik nog altijd heb kunnen weerstaan om de andere helft te bekijken.

Ok … ik geef toe … Ik heb op het internet gepiepeloerd om te weten te komen wat er nog ging gebeuren J Mijn ventje verklaarde me voor volledig gek toen hij me betrapte

Þ Ik wou het toilet onder handen nemen en daar heb je dus een speciale fles voor. Wat ik ook probeerde, ik kreeg die fles niet open … Ja hoor, kinderslot, dus je moet het toppeke indrukken en draaien tegelijkertijd en tja …  Op een bepaald moment heb ik daar zelfs op de vloer gezeten met de fles tussen mijn knieën en probeerde ik dat toppeke met mijn twee handen los te krijgen, maar neen hoor Gewoon geen beweging te krijgen in dat stom toppeke …

Ik heb dus moeten wachten tot mijn ventje thuis was van het werk om hem dan te vragen die fles open te doen. En ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat hij die fles open kreeg alsof het niets was? Frust!

En om de frust nog erger te maken, kon hij het niet laten mij belerend uit te leggen hoe ik die fles moet opendoen …Hij wou niet geloven dat ik dat gewoonweg niet kon, ik heb het hem dus moeten tonen hé

Þ Om extra vet aan de vogeltjes te geven, verwarm ik het vet dat achterblijft in de pan en “veeg” ik de pan schoon met brood. Dat laten afkoelen en de vogeltjes hebben iets extras om aan te knabbelen.

Eergisteren hetzelfde, ik zet de pan op het vuur met brood in zodat het vet kan smelten en in het brood trekken, maar dan vroeg mijn ventje of we nog andere dingen hadden om aan de vogeltjes te geven. Natuurlijk, dus wij allemaal naar buiten en terwijl we met onze beestjes speelden ondertussen dingen aan het ophangen en strooien voor de vogeltjes en onze eekhoorns en … ik vergat de pan op het vuur

Ik was nog even bezig met nootjes op te hangen voor de eekhoorns, terwijl mijn ventje terug naar binnen ging en wanneer ik ietsje later ook terug binnenkwam hoorde ik de ventilator gaan en ik rook dat er iets serieus aangebrand was. “Oh Neen, wat heeft hij nu weer proberen te doen? ” dacht ik nog en pas wanneer ik in de keuken kwam (klaar om een sarcastische opmerking te maken over mijn ventje zijn experiment ) en al de rook daar zag en mijn ventje die de pan aan het blussen was, realiseerde ik me “shoot, het brood voor de vogeltjes!” …

De kookplaat was gloeiend rood, het brood volledig zwart en de pan … tja, die is naar de pannenhemel  Natuurlijk heb ik het eerst mogen horen, maar toen mijn ventje zag dat ik volledig verbouwereerd was en het echt gewoon vergeten was, zei hij dat ongelukken kunnen gebeuren, maar of ik in het vervolg alstublieft voorzichtiger zou willen zijn en terug aan het truckje met het lichtje zou denken. (Het lichtje van het vuur moet uit zijn vooraleer ik uit de keuken ga om iets anders te doen, om er zeker van te zijn dat ik niet vergeet dat er iets opstaat. )

De rook was gewoon verschrikkelijk … onvoorstelbaar dat zoiets simpels als een boterham zoveel rook kan maken! Wow … We hebben de beestjes buiten gelaten en hebben een tijdje kou geleden omdat we ramen en deur open gedaan hebben om die rook buiten te krijgen

Maar alles gelukkig goed gekomen …

Vandaag wel beseft wat een geluk we gehad hebben, omdat het op het journaal ging over een huis dat afgebrand was omdat er een kookvuur oververhit geraakt was …

Þ En als laatste

We hebben de laatste tijd een wedstrijdje in huis van wie er in de grote sofa kan slapen in de namiddag. De deelnemers zijn de woef, de poes en … bibi  Het is eigenlijk heel simpel: wie er eerst in de sofa ligt, heeft gewonnen en kan daar slapen.

Laat me zeggen dat er maar een verliezer is … Yep, ikke  De woef en de poes liggen meestal samen in de grote sofa volledig uitgestrekt en ik vind dat zo super dat ik ze maar laat liggen

Jaja ... "het leven met" kan soms best wel spannend en amusant zijn

Een goede vriendin gebruikte die omschrijving om me te vertellen hoe het met haar ging en ik vind die uitdrukking zo geweldig van toepassing op mezelf dat ik plagiaat gepleegd heb

Nog maar goed dat ik er mee kan lachen, want het gaat echt wel niet goed …

En nu komen de spannende details

- Ik ben op, leeg, kapot

Nadat ik zag dat het echt terug beter ging met de woef, heeft de reserve-batterij dat me aan de gang hield het opgegeven en ik ben als een pudding in mekaar gezakt, ik ben een slappe vod … Ik ben dus niet gewoon maar een beetje moe, ik ben uitgeput, op, leeg, kapot.

Ik heb geen pif, buiten de wandeling met de woef (waar ik al mijn krachten voor verzamel, waardoor ik gelukkig toch iet of wat “normaal” kan overkomen) doe ik dus niets, kan ik niets doen ... Letterlijk niets: zelfs lezen of televisie kijken of naar muziek luisteren, of een gesprek hebben gaat niet. Ik lig hier ofwel te slapen, ofwel te suffen

- Pijntjes hier en daar en overal

Yep … fibro-opstoot. Ik heb heel veel last van mijn gewrichten en spieren. Ken je de wasknijper truc nog?

1. Zet een wasknijper op de top van een vinger

2. Zet de keukenwekker op 30 minuten

3. Kijk hoe lang je dit kan volhouden

4. Stel je nu voor continue met die pijn rond te lopen.

Dit is vergelijkbaar met de pijn die ik altijd heb, soms wat meer … en soms wat heel veel meer ... En dat “soms wat heel veel meer” is wat ik nu heb … Overal, niet gewoon op een vingertop en spijtig genoeg kan ik niet gewoon de wasknijper even weghalen

Ik kan niet lang in dezelfde positie blijven zitten, liggen of hangen, want ik krijg het slaapgevoel (zoals soms jouw voet kan slapen, maar ik kan dat overal in mijn lijfje krijgen) op de plek waar ik op zit, lig of hang, bijvoorbeeld mijn linkerzijde of mijn achterwerk of ik krijg gewoon veel pijn op de plek waar ik op zit, lig of hang.

Hoofdpijn die varieert van “gewoon een beetje hoofdpijn”, naar “verschrikkelijke steken in mijn hoofd” tot “Hoofdpijn die me zo gek maakt, dat ik met mijn hoofd tegen de muur zou willen bonken”, ook wel gekend als migraine …

- overgevoelig

Overgordijnen zijn weer dicht in huis en ik loop meestal rond met mijn zonnebril wanneer ik mijn neus buitensteek. Ja hoor, overgevoelig aan licht, zelfs nu in de donkere winter …

Geluid tot een minimum beperken, want het lijkt wel dat het door mijn hoofd schiet. Tellen (ook wel gekend als telefoneren ) is dus absoluut een no-go …

En alle geuren die op me afkomen … Gewoon een ramp! De fles “antimisselijk” komt weer heel goed van pas.

Regen en douche voelen aan alsof ik op een koude winterdag hagel in mijn gezicht krijg. (Met dank aan zuske, die me vertelde dat de hagel in haar gezicht geen deugd deed toen ze met de fiets op een koude winterdag een boodschap ging doen J)

Een knuffel of elkaar eens goed vastpakken? Vergeet het maar, te pijnlijk …

- Mijn hersencelletje is in staking

Mijn geheugen laat me weer serieus in de steek. Dat gaat van me niet meer herinneren wat ik vanmorgen gedaan heb (Ben nu dus echt diep aan het nadenken J) tot een film niet kunnen volgen (heb gisteren naar de “Golden Compass” gekeken en ik heb nog steeds geen flauw idee waar die film nu juist over ging) tot een gesprek hebben met iemand en halverwege mijn uitleg de draad kwijt te raken en die draad dus helemaal niet meer terug te vinden. Wat gelukkig niet echt opvalt bij gesprekken met mensen die me halverwege onderbreken, op het onderwerp inpikken en hun verhaal vertellen

Ik kan me ook niet concentreren, word door het minste afgeleid … Ik ga naar het toilet, word afgeleid door de poes die voor mijn voeten loopt en weet al niet meer wat ik ging doen. Om maar iets op te noemen

Ik doddel … Tot groot vermaak van mijn ventje J Alhoewel niet altijd: met een wanhopig gezicht vroeg hij me onlangs om alstublieft duidelijker proberen te zijn, want hij begreep echt niet wat ik wou zeggen.

- Vanalles en nog wat

Ik heb een ijl hoofd … Vergelijkbaar met het gevoel dat je in je hoofd krijgt voor je gaat flauwvallen.

Op andere momenten lijkt het wel alsof ik alleen maar wattekes of zagemeel in mijn hoofd heb. Ja “lijkt”, want er was een tijd dat ik brains had !! J (Zal het maar zelf zeggen )

Krijg ook regelmatig van die rare tintelingen in mijn armen en benen en ook dat rare gevoel dat je krijgt wanneer je arm afgespannen wordt om bloed te laten nemen … Waardoor ik niet superhandig meer lijk … of ben …

En mood swings hé … Moet ik zeggen dat het best wel frustrerend kan zijn als je iets niet gezegd krijgt, maar wel alle aandacht hebt?? J Frustrerend en gênant J

Ik fladder zo heen en weer tussen comateus rustig en gelaten, gefrustreerd, dipperig en blij J

Gisteren was er dan ook het spekincident: Ik had van de hele dag nog niets gegeten, ik kreeg met de beste wil van de wereld geen hap binnen … Het is soms gewoon te vermoeiend om iets in elkaar te flansen, of gewoon te vermoeiend om de handeling “eten” uit te voeren, lees iets naar je mond brengen, bijten, kauwen en doorslikken, of gewoon te vermoeiend om te verteren.

Anyway, het spekincident: ’s avonds wou ik een stukje spek bakken, mijn ventje had ook wel zin in een gebakken sneetje spek. Ik wou mijn sneetje knapperig krokant en was ervan overtuigd dat mijn ventje zijn sneetje niet zo hard gebakken moest worden, dus ik haal zijn stukje eerder uit de pan. 3 keer (drie !!) heeft mijn ventje me gezegd dat zijn sneetje ook wel harder mocht gebakken zijn en ik heb dat wel gehoord, maar niet geregistreerd en verwerkt in mijn koppeke, dus wanneer ik onze sneetjes op ons bord legde, vond ik dat mijn ventje toch wel aan het zeuren was omdat zijn sneetje niet zo hard gebakken was als dat van mij … Ik werd daar opeens zo kwaad (kwaad is nog zacht uitgedrukt, ik was gewoon woedend) dat ik het spek gewoon al brallend en blind van woede weg gezwierd heb en in kolere naar buiten, op het terras ben gegaan …

Woops! Na een tijdje was ik afgekoeld en ben ik terug naar binnen gegaan en ik kan nog altijd niet goed begrijpen waarom ik zo woedend geworden ben … Ik was echt om te ontploffen en dat van een sneetje spek ;-) Komt het van opgekropte frust van de hele dag al niet goed zijn en zoveel pijn te hebben? Ik weet het niet … Maar het is wel terug voorbij … gelukkig

En toch kunnen schrijven??

Yep J Met de hulp van mijn geheugensteuntje, mijn ventje die ondertussen zowat gek wordt van al mijn vragen

Een paar letters typen en dan stoppen en een paar oefeningen met mijn vingers en polsen doen (opspannen en ontspannen, opspannen en opspannen, erover wrijven, met mijn handen schudden, …) en dan terug een paar letters …

Ik heb er nogal wat voor over om de spannende details van mijn interessant leven te delen met jou hé JJJ

Voor de nieuwelingen, als ik dus zeg dat ik niet kan, kan ik dus echt niet hé

En nu ga ik terug suffen en slapen

*met dank aan mijn ventje voor de hulp bij het vertellen en het posten

Er zijn terugvallen en terugvallen, maar nu heb ik wel écht een serieuze terugval gehad, amai!

Doe maar wat ik de vorige keer vertelde maal twee of zo … Poeh !!

En in tegenstelling tot toen was ik niet meer een morsdode vlieg op haar rug met de pootjes in de lucht; want voor de eerste keer sinds heel lang had ik zoveel pijn, dat ik alles héél goed kon voelen ;-)

Wat ik nu voelde kan je vergelijken wanneer je je elleboog stoot en net dat bepaalde plekje in je elleboog raakt dat verschrikkelijk veel pijn doet. Ook wel gekend als “weduwnaarspijn: kort maar krachtig” in de volksmond. Wel … Ik had dat constant en bijna overal in mijn gewrichten. Mijn vingers, handen, ellebogen, schouders, bekken, knieën en enkels. Alleen mijn voeten, konden er nog mee door, daar was het ‘maar’ de wasknijperpijn ;-)

Andere plaatsen deden naar het belachelijke toe pijn. Mijn ventje moest nog maar naar mij wijzen en ik voelde al iets bij manier van spreken JJJ

En omdat je toch nog wel wil verbijten en onafhankelijk zijn, ga je dus nog meer over je grenzen heen. Gewoon omdat je jezelf toch nog wil wassen en aankleden bijvoorbeeld. Allez, ikke toch J

Maar uiteindelijk wint de pijn het toch wel hoor en dinsdag ben ik dan tegen mijn zin naar de dokter gegaan, omdat ik helemaal niet meer uit te voeten kon. Ik kon niet meer alleen rechtkomen en mijn knieën klapten bij momenten dubbel, dus ikke op de grond en dan maar al kruipend naar een stoel om mij proberen recht te trekken en mezelf dan nog meer pijn doen, omdat mijn handen niet wouden meewerken  … Echt geen zicht ;-)

De dokter verschoot toen hij mij naar binnen zag hobbelen aan de arm van mijn ventje en zei een paar keer dat hij mij nog nooit zo slecht gezien had. Terwijl ik gewoon al blij was (en ja … misplaatst trots J) dat ik nog zelf tot bij hem geraakt was ;-) Ik probeerde zijn reactie nog een beetje weg te lachen door te zeggen dat ik alleen maar langskom als ik er beter uitzie, maar hij kon mijn humor niet appreciëren ;-)

Eerst was er het gesprek waarbij ik probeerde de dingen wat af te zwakken en … mijn ventje en de dokter samenspanden om mij te doen toegeven dat het uiteindelijk toch niet zo super ging als ik zelf wou …

En dan mocht ik me naar de onderzoekstafel slepen om wat bloed te doneren om na te kijken en mijn bloeddruk en hartslag en dergelijke te meten.

Ik voelde me een kleinzierig onnozel ‘jonk’ toen ik daar zat te kermen van de pijn toen hij mijn bloeddruk nam en de band rond mijn arm meer en meer begon op te spannen en dan zwijg ik nog maar toen hij de naald in mijn arm stak om bloed te trekken … Ik was effe van de wereld toen, amai!

En natuurlijk was dat niet genoeg … ha, neen … de dokter wou toch ook eens checken of dit en dat pijn deed, terwijl hij mij hier en daar aanraakte en zijn vinger in mijn vel duwde ;-) Ik geraakte nadien helemaal niet meer terug zelf in mijn kleren … Ja, hallo-oo! Wat wilt ge als ge daar gefolterd wordt??!!

Soit, het enige wat kon helpen was “rusten en véél rusten hé! Alleen maar opstaan om naar ’t toilet te gaan!”. Yeah, right ;-) En voor de rest mijn dagelijkse hoeveelheid pilletjes blijven nemen, opnieuw de homeopathische pilletjes die dienen als ontstekingsremmer en spierontspanner en pijnstiller, de “echte” spierontspanner voor het slapen gaan samen met de contramal druppels en omdat de pijn toch heel erg is, ook tramadol* retard uitproberen overdag.

Tramadol*: is een morfineachtige pijnstiller. Het heeft dus een sterke pijnstillende werking. Wanneer je pijn hebt, stuurt het beschadigd deel van je lichaam via de gevoelszenuwen een`bericht` naar de hersenen. De hersenen reageren hier op door beweging, bijvoorbeeld de handen weg te trekken van een hittebron, en met emoties, zoals angst. In veel situaties zijn deze reacties nuttig, maar bij ziekte, operaties en eerdere verwondingen is dat vaak niet meer zo, dan krijg je het gevoel “pijn”.
Tramadol zorgt ervoor dat het `bericht` in de hersenen niet of minder sterk aankomt. Hierdoor voel je de pijn minder. Tramadol retard werkt een twaalf uur doorlopend.
Contramal bevat tramadol en is ook een pijnstiller. Ik ben dus weer een trapje hoger gegaan op de ladder van pijnstillers L

Kort samengevat: Als ik niet zou slapen, zou ik wel van de wereld zijn door de pijnstillers ;-)

En om mijn hulpeloosheid compleet te maken, stelde de dokter ook voor om speciale sapjes van bij de apotheek te gaan halen, om ervoor te zorgen dat ik toch wel genoeg binnenkreeg ondanks mijn “eetprobleem”. Het niet kunnen eten, met andere woorden. Als je vergaat van de pijn, heb je niet echt zin om uitgebreid te dineren ;-)

Komaan hé!! Moest ik nu vel over been zijn … tot daar aan toe, maar ik heb nog genoeg reserves aan mijn billen hoor JJJ

Dus de volgende morgen toen we bij de apotheek waren, ik zitten petten als een klein kind in de auto dat ik die sapjes NIET wou ;-) En wat doe je met iemand die zich gedraagt als een klein kind? Yep, dat behandel je dan ook als een klein kind. Dus ik moest beloven dat ik mijn best zou doen om te eten en dan zouden we de sapjes nu nog niet meebrengen. “Maar Owee hé!” … Ik was om dood te vallen, maar dat lijfje werkte niet mee hé … dus kon mijn ongenoegen niet echt uiten ;-)

Maar de echte doodsteek was dat de dokter het onverantwoord vond om alleen thuis te blijven en dus mocht mijn ventje weer eens opdraven als babysit. Gewoon verschrikkelijk !! Daar ging mijn laatste greep op mijn oh zo belangrijke onafhankelijkheid.

En nu??

Ik ben terug ietsje onafhankelijker: ik kan me terug zelf aankleden en mijn plan trekken, dus geen babysit meer J Mezelf aankleden is in mijn joggingbroek kruipen en een T-shirt en sweater over mijn hoofd trekken, maar hee !! Ik heb daar geen hulp meer bij nodig !! J

Het wandelen met de woef ging de voorbije dagen ook wat vlotter, ik viel niet meer direct in slaap eens thuisgekomen ;-) Hoewel vandaag een mindere dag was … Ik was te misselijk en te draaierig om de gewone ochtendwandeling te doen. Dus een korteke gedaan.

En ik heb zaterdag een paar boodschappen kunnen gaan doen met zuske. Dat was ook wel het enige wat ik kon doen die zaterdag, maar ik ben al blij dat ik dat heb kunnen doen J

Als ik niet aan het slapen ben, zie ik roze olifantjes heen en weer vliegen JJJ De pijn is houdbaar met het “straffe spul”. Niet weg, maar doenbaar …

Dankzij de nieuwe pijnstillers die ik neem, ziet het leven er nog altijd schoon uit ;-)

En toch ben ik ook heel kwaad op mijn lijfje. Ik kan nog altijd niet goed begrijpen vanwaar deze zware terugval gekomen is. Want uiteindelijk ben ik niet aan het superwomanneren geweest. Er zijn momenten geweest dat ik veel meer gedaan heb en me veel meer zorgen gemaakt heb. Ik kan wel toegeven dat ik mijn limieten overschreden heb, maar komaan hé … het zijn toch wel héél kleine limieten dat ik heb hé!!

... dat ik ziek ben ??
Het heeft een tijdje geduurd voor ik het durfde, maar hier dus een "voor" en "na" de zware terugval foto.

                                                                               
     "voor" in 12/2008                                                                                          "na" van vorige week

Euhm ... Ik heb er al beter uitgezien hé

en ja ... zo kom ik dus niet naar buiten,
met mijn lodderoog van de hoofdpijn en theezakjes en verkrampt van de pijn ...

Ik hoop dat ik niet al te klagerig overkwam vorige week?? Het is bij momenten toch wel een fijne lijn tussen neer te schrijven wat er met mijn lijfje gebeurd en het niet al te zeurderig te vertellen … Dus, op een minder goede dag is er kans dat je pech hebt  En dan zwijg ik nog maar over “mijne schone foto”

Het is eigenlijk heel simpel hoor: zolang anderen niet in mijn lijfje kunnen kruipen en ondervinden wat het nu juist allemaal is, kunnen ze het ook niet echt begrijpen en/of er ook niet echt over oordelen.

En ja … op dat vlak ben ik ook niet echt een hulp ... Als iemand me vraagt hoe het met me gaat, zal ik met een paar woordjes antwoorden. Het gaat goed of het gaat minder goed of iets anders dat dicht in de buurt komt. Ik wil ze niet overstelpen met alle "spannende details" en zich ongemakkelijk doen voelen, omdat ze niet weten wat te zeggen of niet weten wat ze zouden kunnen doen.

Neen, daarvoor heb ik mijn blogje

Maar nu gaat het terug al wat beter. Hoe raar ook … Ik ben terug aangepast en de erge pijn “vergeten”. Je kan het vergelijken met de mogelijkheid van vrouwen om de pijn na een bevalling te vergeten en toch opnieuw een kindje op de wereld te zetten. Wel … De ergste pijn ben ik ook alweer “vergeten”  Ik weet nog wel dat ik veel pijn had, maar kan me niet meer herinneren hoe erg het wel was. Goed hé

Ik zou mezelf eraan moeten herinneren tijdens een terugval en pijnopstoot dat hoe lelijk en hard die pijn op dat moment wel is, het uiteindelijk terug afzwakt naar een zachtere, vriendelijkere compagnon waarbij ik de lelijkheid ervan kan vergeten … OK, totdat het terugkomt, maar tot dan … Het glas is halfvol, remember

En zo is het ook met de andere ongemakken … Ik doe wat ik kan, wanneer ik het kan. Of probeer dat toch althans te doen  Ik ben nog jong hé, moet nog veel leren J Maar wat ik toch wel al bereikt heb, is niet te lang meer te blijven stilstaan als iets me niet lukt. De tijden dat ik me druk maakte over een rommelig huis of me schuldig voelde omdat ik alweer een afspraak moet afzeggen, zijn voorbij bijvoorbeeld. Haalt toch niets uit, want ik kan er niets aan doen.

Wel … Kwestie van niet gek te worden over dat rommelig huis in mijn geval  Maar zoals een lief familielid altijd zegt: “Als iemand anders het niet kan aanzien, dat ze dan wegblijven. Het is uw huis.” Ik heb daar trouwens ook een goede oplossing voor gevonden. Als iemand vraagt wanneer het past om langs te komen, antwoord ik dat het afhangt wie ze willen zien: mij of het huis, want om het huis te bezoeken moeten ze een afspraak maken, liefst een week of twee op voorhand  En tot nu toe heeft er nog niemand een afspraak een week of twee op voorhand gemaakt  En aan de vrienden: “Neen! Krijg nu niet een grappige ingeving”

Na het weemoedig terugdenken aan het leven pre cvs, kom je tot de “Het is wat het is, en we moeten er het beste van maken” vaststelling. Edus … Het is wat is het  Ik kan opgeven en als een plant wegkwijnen en wachten in het donker tot de wonderpil uitgevonden is of ik kan gewoon accepteren dat ik die ongemakken heb en er het beste van maken.

Hmm … effe denken … Wat zou ik toch doen …

Terwijl ik hier aan’t schrijven ben, is mijn ventje gevlucht in de wereld van WoW met de voetbal op de achtergrond. Na een paar keer mijn naam roepen (!) had hij eindelijk mijn aandacht en zei me dat de laatste nieuwe aanwinst van GBA het goed doet.

“Ha ja, is dat niet diegene waar we een van de voorbije dagen iets van gezien hadden op tv?”
Mijn ventje was niet mee …

“Allee, diene knappe daar!”
Mijn ventje kijkt me nogal geërgerd aan … “Ja, nu ga ik zeker weten wie je bedoeld.”

Ik, heel serieus met de uitvinding van de avond: “Oei ja, knap is niet echt een referentie voor voetbal zeker hé?”

Mijn ventje doet alsof hij zich door het hoofd schiet …
en ik … ik kijk niet begrijpend naar hem …

Donderdag hoorde mijn ventje door de speakers op het werk omroepen dat hij zich naar het dichtstbijzijnde telefoontoestel moest begeven omdat er telefoon voor hem was. Een bijna-hartaanval moment … Omdat hij zijn gsm niet bij had die dag, spurtte hij lijkbleek naar de telefoon, omdat hij dacht dat er thuis iets gebeurd was. “Ha ja, gij waart niet goed en gij belt alleen maar als er iets aan de hand is en wie anders zou mij op het werk bellen?”

Bleek het uiteindelijk een collega te zijn die hem niet vond …

Toen mijn ventje me dat vertelde donderdagavond gingen er twee dingen door mijn hoofd:

“Hoe lief, hij zit echt met mij in” onmiddellijk gevolgd door “Wat een idiote collega die mijn ventje zo aan het schrikken gebracht heeft”.

Ja, het is niet alleen bibi die ongemakken heeft door mijn ziek zijn, voor mijn ventje is het ook niet altijd makkelijk.

Hij heeft mij gekend voor ik ziek geworden ben, toen ik nog snugger was en “madammeke” speelde op het werk ( ), toen er nog altijd wel iets te organiseren viel om te gaan doen en zo voort … Hij kent dus de “voor” en “na” het ziek worden en heeft het er bij momenten -net als ik- ook moeilijk mee.

Vooral in het begin, toen we nog geen idee hadden dat er iets met me scheelde en ik zo moe was dat ik alleen nog maar wakker kon blijven door bezig te blijven met andere mensen erbij, waren heel onbegrijpelijk voor hem. Bleven we onder ons tweeën alleen thuis voor een gezellige avond samen, dan duurde het niet lang voor ik als een blok in slaap viel. Het was moeilijk en frustrerend voor hem om te begrijpen dat ik zo moe en uitgeput was. Zoals het dat ook voor mij was, ik snakte keer op keer opnieuw naar een rustig avondje alleen met mijn ventje zonder verplichtingen en dan patat, val ik gewoon in slaap ... Ze konden zelfs een kanon naast mij afschieten, ik werd van niets wakker.

Toen mijn geheugen- en concentratieproblemen zo sterk opkwamen, dat we het niet meer konden negeren, was een ander moeilijk moment: Dat ik soms totaal niet begrijp wat hij me probeert te vertellen, dat ik de juiste woorden niet meer vind om iets aan te wijzen bijvoorbeeld, dat ik plots zo verstrooid ben zodat ik mijn draad helemaal kwijt raak of blooper, … Heel frustrerend voor zowel hem als mij.

En nu? Hij heeft het er echt moeilijk mee dat hij me niet echt kan helpen door “de slechte dingen weg te toveren” en ik zie hem “mee lijden” met mij wanneer hij mij pijn ziet lijden. Hij ziet en weet hoe ik me echt voel. Kan ook moeilijk anders als je alle dagen bij elkaar bent hé.

Hoewel ik ( zeker in het begin) probeerde de dingen mooier voor te stellen dan ze zijn hoor, gewoon omdat ik het hem niet moeilijk wou maken en zelfstandig wou blijven zijn. Met als gevolg dat wanneer het echt niet ging en ik neen moest zeggen op dingen, hij het niet zo goed snapte en verward was.

Maar nu niet meer … eerlijk duurt het langst. Hoewel … heel af en toe … Gewoon omdat ik wil dat hij het -al is het maar voor even- wat makkelijker heeft en eens kan doen wat hij wil zonder altijd rekening te moeten houden met mij

Waar ben je het meeste bang van ?
het donker
Wat is de meest recente film die je gezien hebt ?
nog steeds "The Simpsons Movie" op DVD
Geboorteplaats ?
Louvain !!
Favoriet eten ?
pistache ijs
Je natuurlijke haarkleur ?
donkerbruin richting zwart
Ben je ooit een kuisfreak geweest ?
in een heeel ver verleden
Ben je ooit naakt gaan zwemmen ?
Neen
Zoveel van je geliefde gehoudendat je er moest van wenen ?
Tuurlijk
In een auto-ongeluk geweest ?
yep, ik herinner me nog dat ik verrast was door de kracht van de bots, was verschietelijk
Favoriete dag van de week ?
Maandag, dan heb ik het meeste pif
Favoriete bloem ?
meiklokjes
Favoriete sport om te bekijken ?
voetbal en tennis
Favoriete zanger ?
De Bon Jovi van uit mijn bakvistijd
Favoriet afhaaleten ?
Chinees
Komedie of thriller?
Komedie
Ooit op een boot geweest?
Ja, verschillende keren (ventje is/was een hobby visser)
Welke kleur heeft je slaapkamertapijt ?
euhm … vergeten, ik slaap beneden in de living
Hoeveel keer ben je gebuisd voor je rijbewijs ?
geen enkele keer, maar ben dan ook nooit geweest (geen reflexen)
Wat doe je als je nerveus bent ?
veranderen in een hyperactieve kip
Wat verkies je thee of koffie ?
ne warme choco
Favoriete tv-shows ?
House MD, Gilmore Girls en Brits
Wieis de persoon waarmee je het laatst iets ging eten?
mijn ventje
Park of Zoo?
Zoo
Wat zijn je favoriete kleuren?
blauw
Hoeveel tattoos heb je ?
3
Hoeveel huisdieren heb je?
een woef en een poes
Wat kwam eerst, de kip of het ei ?
De kip
Wat wil je doen voor je sterft ?
lachen
Hou je van verrassingen ?
Neen, veel te nieuwsgierig
favoriete slaapkledij ?
mijne warme flanellen pyjama
wat ligt er onder je bed ?
waarschijnlijk veel stof
welke deo gebruik je ?
Nivea sensitive (aanrader voor overgevoelige mensen)
welk woord of zin gebruik je vaak ?
"absoluut!" en "dinges"
cremeren of begraven ?
cremeren, opgeruimd staat netjes
licht of donker ?
Licht, maar helaas op minder goede momenten donker
spreken of zwijgen ?
zwijgen
knuffel of kus ?
voorzichtige knuffel
geloof je in reïncarnatie ?
Geloven is een groot woord, maar 't zou toch wel mooi zijn
bestaan er buitenaardse wezens ?
Als ze bestaan zijn ze ongelooflijk slim dat ze hier wegblijven
huil je tijdens films ?
ho ja
wat was je eerste gedachte toen je vanmorgen wakker werd ?
Ik blijf wel liggen en wacht tot het over gaat
wat wilde je worden toen je klein was ?
dierenarts, maar niet voor gegaan omdat ik te softie ben en te hard meeleef
wat is je meest waardevolle bezit ?
Mijn knuffeldeken (ik zie mn beestjes niet als mn bezit)
wat doe je absoluut niet als je met vakantie bent ?
bakken met de massa in de zon
waarmee kunnen mensen je shockeren ?
dan gaan ze toch heel goed uit hun pijp moeten komen
seks, drugs of rock & roll ?
been there, done that and got a T-shirt
welke vraag stellen mensen je het vaakst ?
Gaat het?
Vindt je jezelf voorspelbaar ?
Tegenwoordig lukt het me zelfs om mezelf constant te verbazen, dus neen
Wat volg je, je hart of je verstand ?
Hangt van de situatie af, maar meestal mn verstand
Wat is volgens jou het grootste verschil tussen mannen en vrouwen ?
hahaha … goei grap