Hoe het komt dat ik al deze dingen nog herinner?? Wel … ik zit hier met een collectie post-its, uittreksels uit brieven en chat-sessies
en mijn agenda. Van zodra er iets gebeurd schrijf ik dat wel ergens neer …
en tegen dat ik me goed genoeg voel om te schrijven aan mijn blogje verzamel ik mijn kattenkribbels en ...
probeer ik ze te ontcijferen

Een slapeloze nacht die er echt wel uitsprong

Door onaangekondigd bezoek waarbij de bezoeker tegelijkertijd EN naar de Olympische Spelen aan het kijken was EN dingen aan mijn aan het vertellen was, was ik een hoopje ellende tegen dat het avond was en het tijd was om te gaan slapen. (als ik te moe ben, heb ik veel pijn en heb ik dus ook altijd de pech dat ik niet in slaap geraak)

Toen ik eindelijk in slaap gesukkeld was (tegen middernacht), werd ik (schat na een klein uurtje slapen) wakker van een uil die aan het roepen was en maar bleef roepen … Volledig uit mijn hum vroeg ik geïrriteerd aan mijn ventje of dat geroep van een uil kwam. Mijn ventje vond niets beters dan “Oehoe?” te antwoorden. Ik kon hem wel wurgen ;-)

Soit, na een tijdje val ik terug in slaap en word ietsje later alweer wakker, want mijn ventje was aan het knoeien met een verpakking in de keuken. En dan moet je weten dat hij al speciaal naar de keuken gegaan was om mij niet wakker te maken ;-) Ik vroeg hem wat hij aan het doen was en het enig wat hij kon antwoorden was een schuldige en betrapte “shit’ J

No way dat ik nu nog direct in slaap ging vallen, dus een beetje rond getrippeld om mijn verkrampte benen uit te laten en dan naar tekenfilmpjes gekeken. Tekenfilmpjes ontspannen me en meestal val ik na een tijdje vanzelf in slaap. “meestal” wil niet zeggen “altijd”, dus pas na een paar uurtjes voelde ik dat ik nu misschien wel in slaap ging gevallen, ik draai me om en kruip gezellig dieper onder mijn deken en net als ik mijn ogen dicht wou doen: “Miauw??” … aaaarggghhh !!!!

Ik wist eindelijk

waarom ik niet zo heel veel vertel tijdens de ochtendwandelingen wanneer we compleet zijn met de vriendinnen:

1. Ik moet wakker genoeg zijn
2. Ik moet de kans krijgen om er een woord tussen te krijgen
3. Ik raak buiten adem na 2 of 3 zinnen

Toen ik deze ontdekking enthousiast aan mijn ventje vertelde, antwoordde hij direct met uitgestreken gezicht dat als ik minder zou roken, ik niet zo vlug buiten adem zou zijn … Dit komende van iemand die 2 keer meer rookt dan ik (als het zelfs niet meer is), ik was serieus “in mijn gat gebeten” en vroeg hem uitdagend wie er dan wel het meeste in huis rookt volgens hem … Snugger als hij is en zijn best doend om niet in lachen uit te barsten: “Wel Mieke …, vermits ik 9 uur per dag niet thuis ben, zijt gij dat hè” JJJ En daar stond ik …

Maar over het niet veel vertellen ’s morgens:

Vorige week wou ik dan eens iets goed vertellen aan zuske, ik had al haar aandacht en het enige wat gebeurde was dat ik buiten adem was, eens diep wou inademen en … een vlieg inslikte … het enige wat ik kon zeggen was

“areugh, areugh …” en mijn longen eruit hoesten

Wanneer ik hoofdpijn heb

Gaat de GSM af en leg ik de hoorn van de haak. Ten eerste om ervoor te zorgen dat het geluid van de telefoons mij niet gek maken en ook … ik kan eigenlijk niet telefoneren met barstende hoofdpijn, want de stem aan de andere kant snijdt letterlijk door mijn hoofd heen.

Na een paar dagen toen het terug beter was, zei ik tegen mijn ventje dat het echt wel rustig was en dat dat toch wel een beetje verrassend is, omdat er wel altijd iemand is die even belt. “Lijkt me logisch hé Mieke, de hoorn is nog steeds van de haak”

Onze Chinees was terug uit vakantie

En dat moesten we natuurlijk vieren hé J Zoals altijd hadden we wat extra besteld, dus mijn ventje kreeg de dag nadien de restjes ;-) Ik schikte alles ijverig op een bord en hup de microgolf in en terwijl het eten aan het opwarmen was vroeg mijn ventje of ik me wel herinnerde dat ik de microgolf niet op de maximum kon zetten om Chinees op te warmen (dat wordt dan plattekes en de rijst spettert in het rond). “Natuurlijk niet” antwoordde ik met een air van allee dat weet ik toch nog wel hoor! En dan begon ik te twijfelen, repte mij naar de keuken en … veranderde vlugjes de temperatuur van de microgolf

Ik heb ook ontdekt

dat ik een paar weken geleden een lekker stuk watermeloen had gekocht en dat stuk in de ijskast in de garage had gezet in een gesloten plastieken zak. Ik was eigenlijk nieuwsgierig wat er in zat toen ik die plastieken zak in de ijskast zag liggen. Ik dacht dat het iets was dat mijn ventje daar gezet had. Maar toen ik de zak opendeed … kwam alles terug J Ik bespaar je de details, maar laat me zeggen dat de watermeloen goed voor de composthoop was

Verwarrende dingen

Op een namiddag tussen mijn spannende soaps door was er eens een of ander GSM-spelletje in het reclameblok. Veel tralala tralalie en je moest een exotisch kruid raden met de volgende opgave: M  N  O

Ik heb daar dagen mijn hoofd over gebroken J, vooral omdat je elke keer opnieuw uitgedaagd werd om dat simpele exotische kruid te raden. Niet dat ik van plan was om te sms-en, ik doe daar niet aan mee, maar ik was wel nieuwsgierig wat dat exotisch kruid nu wel zou zijn … Tot mijn ventje me zei dat het over een exotisch Fruit ging …

Gisteren ook nog zoiets verwarrends … De telefoon maakt mij wakker, half suf neem ik op. Word ik daar enthousiast begroet door een Cindy huppeldepup van de firma huppeldepup. Ze vraagt of ik al van huppeldepup gehoord had, ik zeg neen en beleefd als ik ben voeg ik daar direct aan toe dat ik ook niet geïnteresseerd ben. (Zo de telefoon dichtgooien vind ik onbeleefd). “Ja maar, hoe kunt ge nu zeggen dat ge niet geïnteresseerd bent als ge niet weet waarover het gaat?” snauwde die Cindy huppeldepup met volle mond terug … (het was iets na de middag, dus ze zal zitten bellen hebben tijdens haar lunchpauze) Ho maar! Zo niet hé! Er wordt niet tegen mij gesnauwd en zeker niet met volle mond tegen mij gesproken! Jakkes!! Ikke kortaf terug geantwoord dat ik geen tijd had en dan afgelegd. En dan vlug naar de computer gegaan om op te zoeken wat dat huppeldepup nu eigenlijk wel was  Stofzuigers .. Pah, ik heb een hele goede stofzuiger, ziet ge wel dat ik niet geïnteresseerd ging zijn

Ik ging mijn pyjama aandoen na uit bad gesukkeld te zijn. Ik neem mijn broek, maar wat ik ook probeerde, ik kreeg die gewoon niet aan. Mijn broek omgedraaid, want soms overkomt het me wel eens dat ik hem achterste voren wil aandoen, niets. Nog eens goed gekeken, er was niets mis aan te zien …  Dan begin ik al ongeduldig te worden en te foeteren en lawaai te maken, dus mijn ventje komt kijken “naar wat ik nu weer aan het afbreken ben” zeg!  en dan vraagt hij doodleuk aan mij waarom ik mijn been in mijn pyjama hemd probeer te krijgen.

Twee weken geleden terwijl ik naar de kine was

werd mijn ventje wakker gebeld door de postbode met een aangetekend schrijven van een deurwaarder. Blijkt dat ik de rekening van het huisafval van vorig jaar niet betaald had. Vraag me niet hoe ik dat heb kunnen vergeten, Miss Marple vroeg me ook “Maar je krijgt toch een herinnering na een tijdje?” … Ja, kan best zijn, maar echt … weet het echt niet en begrijp het ook niet eigenlijk.

Anyway … De rekening was voor € 40 en met al de kosten die de deurwaarder eraan toevoegde moesten we nu € 67 betalen … Ikke maar aan het zeuren en zagen tegen mijn ventje dat ik dat toch wel erg vond, € 27 kosten, gemakkelijk verdiend zou ik zo zeggen ;-) Terwijl mijn ventje aan het zagen en zeuren was dat de postbode hem wakker gemaakt had

Dus de dag nadien bibi door ons papierwerk aan het gaan om te zien of ik die rekening echt wel niet betaald had en indien niet dan wou ik toch wel een verklaring proberen te vinden waarom ik deze rekening vorig jaar niet betaald had.

Groot was de schok toen ik ontdekte tijdens het neuzen in ons papierwerk dat ik ook de papieren nog niet binnengebracht had bij de boekhouder en dus ook nog belastingaangifte heb gedaan en dat ik ook de meterstanden van de elektriciteit nog niet doorgegeven had. Aarrrghhh!!! Wat is er hier aan de hand???

Ik neem de meterstand op en stuur dat door via het internet en ik krijg een berichtje terug van Eandis dat er iets raars is met de standen die ik doorgegeven heb, dat ze dat gingen nakijken en mij later contacteren. Huh??? Ik vergelijk nog eens met de stand van vorige jaar en dan pas besef ik dat we op een heel jaar maar 1 Kilowatt op nachttarief hebben staan. Hmm … Dat is toch wel wat weinig  Er is hier toch wel een goede kans dat er iets mis is met onze meters JJJ

De dag nadien check ik met iemand die er wat van afweet en ja hoor “Uw meter zal kapot zijn, bel daar maar voor”. Tof, ik wil wel gerust bellen maar naar wie??

Soit, ik moest dus bij Eandis zijn en niet bij electrabel ;-) Ik lees mijn spiekbriefje voor waarop stond dat ik vermoedde dat onze meter stuk was en dat hij niet meer op nachttarief sprong. “Bent u daar zeker van mevrouw?” Huh????

Deze vraag was niet voorzien op mijn spiekbriefje, dus ik begin daar al stotterend te vertellen dat 1 kilowatt toch wel wat laag is voor een heel jaar. Soit, ze gingen het nakijken en doorgeven aan de technische dienst en dan ging er iemand van de technische dienst mij terugbellen om te bekijken wat het probleem is en eventueel een afspraak maken om eens langs te komen. Huh???? Dit kon mijn hersencelletje helemaal niet bolwerken ;-) Ik bedoel kapot is kapot, niet? Stuur gewoon iemand om dat te maken en probleem opgelost dacht ik zo …

Een paar dagen later krijg ik om kwart voor 8 ’s morgens telefoon van iemand die geïnteresseerd was in mijn kapotte meter en wou weten of het nog altijd stuk was. Verwarring alom bij mij: Euhm .. ???? Ja ...??

“Ha, ok, dan zullen we vrijdag iemand sturen. Is er iemand thuis overdag?”

7.45 is toch wel vroeg om te bellen niet?? Toen ik het daar later met Miss Marple over had zei ze dat ik niet mocht vergeten dat de meeste mensen wel werken en dat 7.45 een goed uur is om mensen te pakken te krijgen vooraleer ze moeten gaan werken .. OK, goed punt … maar toch vroeg hoor

En de vrijdag erop kwam er dan een technieker langs. Hij ging naar de garage, wierp een snelle blik op die kastjes en zei vrij direct:” Oh, deze kast is kapot, ik zal die vervangen en dan is het probleem opgelost.”. Ikke als een expert ook naar die kastjes aan het staren en staren, maar ik kon niets vinden wat me een hint zou kunnen geven dat dit of dat kastje stuk was

De woef en de poes vonden het natuurlijk zeer interessant dat er daar een onbekend iemand zat te prutsen in de garage. De poes hield alles in ’t oog van op een veilige afstand, hoewel ik zag dat het kriebelde om dichter bij te komen om dat allemaal eens van nabij te bestuderen. Maar ze durfde niet ;-)

De woef die had natuurlijk maar een ding in gedachten: “Misschien wil deze persoon wel met mijn bal spelen” en stond heel ostentatief in de deuropening te piepen met haar bal in haar mond J

Na een half uurtje was het al gepiept en kreeg ik een hele uitleg over het verschil tussen de differentieelschakelaar en de ik weet niet meer wat schakelaar … Mijn trots gebied me toch wel om hierbij even te vermelden dat ik die schakelaars wel al kende, alleen van de namen die hij eraan gaf had ik nog nooit gehoord. Vandaar mijn onnozele blik toen hij daarover begon, maar ik ben dan ook geen elektricien hé ;-)

Ik kreeg nog het advies om het de komende nacht eens in ’t oog te houden of de meter wel effectief zou overgaan op nachttarief en dan was hij weg.

En ja hoor, het is gefixt

Ik ging er dus van uit dat alles in orde was tot we een week nadien uit ons gebeld werden om 8 uur ’s morgens door een controleur van Eandis. Wij hadden de late shift en ik was terug in slaap gesukkeld (ik weet het, voor ne keer J), dus ik met slaaphoofd de deur opengedaan. De persoon aan de deur zei gewoon dat hij een controleur van Eandis was en dat hij de meterstand wou controleren. Ik dacht daar niet verder bij na, toen hem waar de meters staan en het allereerste wat hij zei was “Hoe? Maar het is al gemaakt, want er hangt een nieuwe meter?”. Nu dat had ik ook wel onmiddellijk kunnen zien, want we hebben nu 1 splinternieuw doosje aan de muur hangen naast de andere meters van de jaren stillekes  Ik bevestig dus dat ze dat inderdaad vorige week zijn komen maken en dan blijkt dus dat deze persoon gezien heeft dat er “iets niet klopte” toen ik de meterstanden doorgegeven heb en hij is daarom “zo vlug mogelijk” langsgekomen om te zien wat het probleem is ;-)

Ik lach er wel wat mee, maar eigenlijk vind ik het toch wel super dat het allemaal zo vlug verholpen is geweest. Er kan wel nog wat gewerkt worden aan de interne communicatie daar, dan hadden ze me niet uit mijn bed moeten bellen, maar ik ben gewoon blij dat het gefixt isJ

Nu is het vol spanning afwachten wat electrabel gaat doen met de eindfactuur. Volgens de technieker gaan ze terugkijken naar het gebruik van de jaren voorheen en daar een gemiddelde van nemen en dat zo omrekenen naar het verbruik van het afgelopen jaar, maar het zou wel een tijdje kunnen duren voor we die factuur zouden krijgen, omdat er dus gerekend moet worden …

-Ik heb niet kunnen vinden waarom ik de rekening voor het huisvuil niet heb betaald vorig jaar, maar het was inderdaad niet betaald. Dat is ondertussen ook in orde gemaakt.

-Moet nog altijd naar de boekhouder gaan, hoop dat deze week te doen.

-En oh ja, ik zou ook nog dringend naar het gemeentehuis moeten gaan om onze nieuwe identiteitskaarten te halen. Dacht dat vorige week te doen, maar kwam thuis met ja hoor de brieven om de nieuwe kaarten te gaan halen in plaats van de nieuwe kaarten ..  ;-) * zucht *

Toemaatje

Voor de afwisseling een héél slechte nacht achter de rug met verkeerd liggen, nachtmerrie (zeg maar een serieuze nachthengst!! ) en verkrampt lijfje … kortom weinig geslapen en ook nog niet terug kunnen gaan slapen, vandaar dat ik hier aan het schrijven ben.

Ineens zag ik dat het tijd was voor de ochtendwandeling, ikke dus hos-hos naar de badkamer om mij om te kleden en klaar te maken. Terwijl ik mijn handschoenen aantrok in mijn wandelschoenen gesprongen, bwah … zeg maar gekropen  en hup naar buiten op het terras.

“Brrr! Het is toch wel frisjes deze morgen” en ik besloot mijn sokken op te trekken. Vraag me niet hoe ik daarop gekomen ben … My mind works in mysterious ways JJJ … en dan zie ik dat ik in mijn haast mijn joggingbroek ben vergeten aan te trekken … Maar ik had wel mijn jas en handschoenen aan en wou mijn sokken optrekken

Met ons kleinste gaat het nu terug beter. Een paar weken terug had ze problemen met het plassen. 100 keer per dag gaan bij manier van spreken, heel veel moeite doen om er iets uitgeperst te krijgen en dan kwamen er maar een paar drupjes per keer uit en je zag gewoon dat het haar geen deugd deed. Ik haat het als een van mijn babies of mijn ventje pijn hebben. Ik zie veel liever zelf af dan dat ik iemand die ik heel graag heb zie afzien. 

Dus gewacht tot het een deftig uur in de morgen was en dan onmiddellijk de dierenarts gebeld (als er een ding is dat ik weet, dan is het wel dat pipi-problemen absoluut niet goed zijn voor een kat.) anyway … de dierenarts dus gebeld en zij dacht aan een blaasontsteking. Zo vlug mogelijk mee langs komen om te laten nakijken en ook proberen een pipi-staaltje mee te brengen, zodat dat nagekeken kon worden op blaasgruis. Yep L hetzelfde wat Jefke ook had … Lap, mijn Jefke-doosje terug open

Natuurlijk in de namiddag weer eens een woordenwisseling gehad met mijn ventje … Hij vindt altijd dat ik overdrijf als er iets met de beestjes is en direct naar de dierenarts wil gaan … Hij is eerder van het principe om even af te wachten en als het niet vanzelf overgaat, dan pas naar de dierenarts gaan. Nu, ik ben grootmoedig genoeg om toe te geven dat ik inderdaad wel een overdreven bezorgd bazinneke ben (J), maar ik ga liever een keer te veel naar de dierenarts dan te weinig …

Dus koppig als ik ben, ik naar zuske gegaan en haar gevraagd of zij met ons naar de dierenarts wou rijden. En omdat ik toch alleen maar naar het gewone spreekuur kon gaan, besloten we om naar het spreekuur van haar dierenarts te gaan.

Toen mijn ventje door had dat ik effectief van plan was om naar de dierenarts te gaan met ons kleinste, zei hij me met een kleiner stemmetje dat hij wel zou rijden, maar koppig als ik was heb ik iets à la “Neen, ik ga met zuske!” geantwoord

Het was helemaal geen probleem om de poes in de bench te krijgen … Gewoon deurtje open gehouden en haar voor de ingang gezet en ze stapte er zelf in en installeerde haar direct comfortabel. Natuurlijk eens in de auto begon ze haar auto-aria’s te zingen ;-) Ik weet niet of alle poezen dat hebben, maar onze poezen beginnen een geluid te produceren dat lijkt op een baby dat huilt. Helemaal anders dan wat een poes normaal “zingt”. Zuske was verbaasd van het geluid dat mijn klein aan het maken was J Ze had dat nog nooit gehoord.

Wanneer we aankwamen zijn we dan in de wachtkamer gaan zitten en dan was het wachten tot het onze beurt was. Om de stress zoveel mogelijk te beperken voor onze beestjes en ook wel omdat met drie beestjes voor het “jaarlijks onderhoud” gaan gewoonweg veel is, maken we normaal gezien altijd een afspraak. Dit was dus de eerste keer dat ik in een wachtkamer bij de dierenarts zat en eerlijk gezegd … het zal ook wel de laatste keer geweest zijn, het is niet zo mijn ding Niet alleen voor mezelf, er zijn aangenamere dingen dan opgesloten te zitten in een kleine kamer met andere mensen die het constant over hun dieren hebben en dan vooral waarom ze bij de dierenarts zijn, maar ook voor onze meisjes want de beestjes reageren nu eenmaal op elkaar …

In het begin zaten er met ons een jong koppel met een jonge hond, een andere meneer met een jonge hond, een oudere vrouw met een oudere pekinees achtig iets en dan een vrouw die ik zou omschrijven als een oude vrijster, met haar oude moeder en die hadden 2 chihuahuas (geen idee wat de juiste spelling is, soit … de Paris Hilton hamsters die doorgaan voor petieterig kleine hond ) en een kat mee.

Een van die veredelde hamsters zat constant ‘vies’ te staren naar mijn klein in haar bench. Voor de rest deed het niets, maar het bleef zo staren, dat ik er zelfs ongemakkelijk van werd. Ikke de bench al verzet zodat ons klein toch iet of wat gerust was

Later is er dan een andere mevrouw bij komen zitten met nog een heel jong pupje en dat sukkeltje was bijna constant aan het huilen … Zo zielig. Maar mijn besluit om nooit meer op een spreekuur bij de dierenarts te komen was gemaakt toen er een ander koppel binnen kwam met 2 joekel grote honden. En die honden blaften naar alles wat veranderde … Iemand die vertrok, iemand die binnenkwam … Gewoon verschrikkelijk! Een grote hond met een zware blaf in een klein kamertje … niet goed!! Hoofdpijn !! En mijn klein die aan de achterkant van de bench plakte ;-) Toen het dan eindelijk onze beurt was, was ze met geen stokken uit de bench te krijgen … Ze plakte daar goed, zo helemaal achteraan in de bench

De praktijk waar we waren werd gehouden door een koppel die beiden dierenarts zijn. Dat betekende dat er in de praktijk 2 tafels waren en je daar tegelijkertijd met een andere “patient” bent. Wat mij dan ook weer uit mijn concentratie haalt …

Het eerste wat de dierenarts zei (wij hadden de man) was dat hij even de tafel ging proper maken en tot mijn verbazing goot hij een vloeistof uit een bakje over de tafel en met een aftrekker haalde hij dat water er weer af, splash! op de grond en dan al het water naar een duikertje onder de gootsteen trekken. Ik was zo verbaasd van deze manier van schoonmaken (de andere dierenartsen waar ik al geweest ben, gebruiken een doek en spuitbus om de tafel schoon te maken) dat ik mijn kluts een beetje kwijt was. Zo een beetje veel dat ik niet zo goed wist wat te zeggen toen de dierenarts vroeg wat het probleem was en zuske mij een teken gaf à la “Allee!”

Terwijl ik mijn klein uit de bench probeerde te halen, legde ik uit wat het probleem was. Ze werkte echt niet mee en mijn arm en zij hebben nogal serieus moeten worstelen eer ik haar eindelijk op de tafel kreeg ;-) Mijn schaapeke was zooo bang dat ze zich zo klein mogelijk maakte L

De dierenarts onderzocht haar heel grondig en concludeerde dan ook dat ze een blaasontsteking had. Hij gaf haar 2 spuitjes (wat ze helemaal niet leuk vond) en dan mocht ik haar terug in de bench zetten. Wat helemaal geen probleem was ;-) Ik moest alleen het deurtje opendoen en ze plakte alweer terug tegen de achterkant van de bench J

Antibiotica toestanden voor een week en dan zou het terug in orde moeten zijn.

Toen we eindelijk terug thuis kwamen, kwam een bezorgd ventje de deur opendoen en hij keek me met een vragende blik aan om te weten of alles in orde was. We waren dan ook wel heel lang weggebleven. En omdat hij toch ook wel bezorgd was, heb ik hem datzelfde moment vergeven (in mijn hoofd hé J) en besloot ik ook om terug tegen hem te praten  en heb ik hem alles verteld, terwijl ik ons klein haar vrijheid teruggaf.

Voor een paar uurtjes dacht ze dat ze terug superwoman was, maar dan heeft ze haar geïnstalleerd op haar plaatsje en is ze in slaap gevallen en heeft ze de hele nacht doorgeslapen J

De dierenarts had me ook een goede tip gegeven om de medicijnen aan ons klein te kunnen geven. Alles wat we haar geven moet heel klein zijn, want ze kan dat gewoon niet aannemen met haar voor de rest grote mond Dus pilletjes opsolferen is helemaal uit den boze.

De tip: de pilletjes pletten en door een beetje yoghurt mengen en dat mengsel met een spuitje in haar mond spuiten.

Heel mooi in theorie, maar in de praktijk wou dat wel zeggen dat ik een kat die serieus freakt als er iets anders dan anders is, moest oppakken en in bedwang houden EN dan ook nog dat spuitje in haar mond zetten en spuiten.

Het is me uiteindelijk wel gelukt hoor ;-) Heb genoeg wondjes om dat te bewijzen

Een ander probleem was ook om de yoghurt in dat spuitje te krijgen. Yoghurt kan je niet alle gauw eens opzuigen met een spuitje … Dus nadat ik al zo blij was als iets dat ik toch wel iets van dat mengsel in dat spuitje gekregen had, dacht ik slim te zijn en de rest van het mengsel op ons klein haar pootje te smeren. (Katten haten het als ze iets op hun pootjes hebben, beginnen zich dan als gek schoon te likken J)

Soit ons klein rende heel geïrriteerd naar buiten en ik zag haar nog net op het terras beginnen te likken aan haar pootje .. Oef, geslaagd in mijn opzet en ik ruim de rommel op die ons gevecht van voorheen achtergelaten heeft. Tot ik me terug omdraaide om te checken of ze zich verder bleef wassen en wat zie ik daar: ons klein die haar pootje omhoog houdt en onze woef die ons klein haar pootje aan het aflikken was! Echt!

Het was schattig om zien, maar tegelijkertijd had ik ook wel zoiets van verdorie omdat het uiteindelijk wel om een antibiotica-mengsel ging en ze me alweer te slim af zijn geweest …

Maar eind goed al goed zeker ??

Onze woef heeft een paar nieuwe truckjes gevonden om ons duidelijk te maken dat ze met haar bal wil spelen en wel NU METEEN met haar bal wil spelen … Smekend piepen of ostentatief voor ons komen staan met de bal in haar mond werkt niet altijd meer, dus moest ze haar repertoire aanpassen

En denk nu niet “Och arme die sukkel! Zo bedelen zodat er eens met haar gespeeld wordt !!”, want ze is echt geen sukkel die te weinig aandacht krijgt hoor ;-) In tegendeel, ze is gewoon verschrikkelijk geobsedeerd door ballen. Grootte en kleur en stof maken niets, als het maar rond is. Zo heb ik eens hard moeten lachen toen we tijdens een wandeling een tuin passeerden waar er een beeld lag van steen … ja hoor, mooi rond zoals een bal, alleen … het was dus van steen  En toch wel wat moeite moeten doen om haar van die “bal” weg te krijgen hoor.

Ze heeft er een speciale neus voor … het zal niet de eerste keer zijn, dat ze tijdens een wandeling ineens kwispelend met een bal voor onze neus staat J Ligt er ergens een bal in een tuin, makkelijk of moeilijk te pakken, ze zal het in elk geval altijd proberen …

Zo heeft ze al eens een tennisballetje van achter een poortje ‘geleend zonder te vragen’ door er zo lang met “handen en voeten” naar te slaan dat ze het van onder het poortje kon wegpakken met haar mond. Een andere keer heeft ze een tijdje geprobeerd een kapotte basketbal te pakken van andere honden die achter een omheining zaten. Gewoon met haar poot en snoet door de draad van de omheining … totdat een van de honden door had wat ze daar aan het proberen was, de bal gaan wegpakken is en er ostentatief mee heen en weer langs de draad is blijven lopen met onze woef erachter aan de andere kant van de draad

Ook als we tijdens een wandeling even stoppen bij andere mensen en ze loopt los rond in de tuin, komt ze altijd wel aan met een bal die ze hier of daar gevonden heeft. Het is een gave JJJ Onze woef het ballenmeisje

De laatste keer dat ik bij Miss Marple was om samen iets te doen op haar computer, was de woef dus mee en de idee was dat ze buiten in de tuin zou spelen met de woef van Miss Marple. Yeah right … Na een paar seconden stond ze al aan de vliegendeur te piepen met een bal in haar mond. Toen er geen reactie op kwam naar haar zin (lees: iemand die naar buiten komt om met de bal te spelen …), zat ze na een paar minuten al terug te piepen aan de deur en deze keer met een andere bal die ze hier of daar in de tuin gevonden had J

En wat met de woef wiens tuin grondig doorzocht werd naar ballen?? Zij is het al gewoon en lag ontspannend te soezen, af en toe eens even opkijken om te zien welke bal het ballenmeisje nu weer gevonden had, maar voor de rest … J Ze lag daar goed J

Dan hebben we mijn ballenmeisje een hele tijd niet meer gehoord en dat had een waarschuwing moeten zijn voor mij … *zucht*

Maar druk bezig aan de computer, dus er geen aandacht aan gegeven tot de dag nadien Miss Marple mij vertelde dat ze vermoedde dat mijn woef iets stuk gemaakt had bij haar.

Blijkt dus dat mijn vedette de plastiek hoes die dient om de tuinmeubeltjes te beschermen stuk gemaakt had. Er was een gat in gebeten/geklauwd … en omdat het gat de grootte van mijn woef had, kon ik het echt niet op de andere woef steken

Neen graptje … zou ik nooit doen. Blijkt dus dat Miss Marple de ballen die ze in de tuin vindt tijdens het oprommelen onder die hoes gooit en wat kan ik zeggen … dat is duidelijk een hele uitdaging voor mijn ballenmeisje hé

Soit, we voelden ons zooo schuldig dat ik Miss Marple een kleine attentie gegeven had waarvan ik wist dat ze dat graag gehad had. Deed ze daar toch wel moeilijk over zeker  Ze wou het terug betalen en dan hebben we zo een beetje onze koppige kant aan elkaar laten zien .. Neen, geen ruzie gemaakt of zo, gewoon een welles-nietes spelletje  Tot ik al neuzend in de rekken van een supermarkt plastieken hoezen voor tuinmeubelen vond ;-) Direct een mee genomen om aan haar te geven en zij heeft mij dan de kleine attentie terug betaald. Voilà … alle twee blij en nog altijd vriendjes

Maar om op haar nieuwe truckjes terug te komen: Haar favoriet truckje tegenwoordig is de bal naar ons te ‘tuffen’ als we haar passeren … : Ze ligt daar onschuldig op de vloer te liggen, wij denken dan meestal dat ze aan het slapen is en net als we haar passeren gooit ze haar bal voor onze voeten, alsof ze het uitspuwt … en natuurlijk struikelen en strompelen we over de bal die daar plots voor onze voeten ligt

We proberen haar duidelijk te maken dat ze ons echt niet zo mag verrassen, en zeker mij niet , maar tot nu toe zijn we daar nog niet echt in geslaagd  Ze doet het wel al minder, maar het zou toch wel veiliger zijn, moest ze het helemaal niet meer doen ..

Op andere momenten laat ze haar balletje 100 keer achter elkaar stuiteren op de vloer. Je hoort dan constant “BOTS botsbotsbots bots” en opnieuw en opnieuw …

En sinds een paar dagen heeft ze ook ontdekt dat wanneer ze haar balletje netjes in een van onze schoenen die we gebruiken om naar buiten te gaan stopt, er ook met de bal gespeeld wordt. Ha ja … vooraleer we onze schoen kunnen aandoen, moet die bal er eerst uit en omdat er in huis niet met een bal gespeeld mag worden, gooien we die door het schuifraam naar buiten. Tot groot jolijt van de woef natuurlijk

Buiten de ‘normale’ bijwerkingen van mijn ziek zijn, zoals het moe zijn en pijntjes hebben en mijn verstand dat niet gehalveerd is, maar de laatste tijd helemaal verdwenen lijkt te zijn, zijn er ook nog altijd de problemen met mijn spieren en gewrichten …

Een -voor mijn lijfje- verkeerde beweging en laps een of ander ding in mijn lijfje dat blokkeert en voor de beruchte djiing pijn zorgt.

Zo heb ik afgelopen zaterdag iets verkeerds gedaan tijdens het hakselen, (maar vraag me niet wat, absoluut geen idee) en sindsdien kan ik mijn linkerarm amper bewegen. Wel … ik kan mijn arm nog wel bewegen, maar ik voel het dan en niet een klein beetje, amai … De nieuwe manier voor mij om te meten of iets erg is of draaglijk of ik al dan niet misselijk en draaierig word van de pijn en euhm … dit is niet al te goed …

Ik moet nog altijd naar een specialist gaan om de problemen aan de linkerkant van mijn lijfje te laten onderzoeken, maar ik heb er gewoon geen pif voor. Ik denk wel dat ik al eens eerder verteld heb dat ik problemen heb aan mijn linkerarm en mijn linkerheup, niet? Anyway, in geval van … zit met geblokkeerde zaken daar en er zou moeten onderzocht worden vanwaar die dingen nu juist komen.

Komen de problemen in mijn arm van mijn nek (wervels) of van mijn arm zelf, heb ook een ‘voos’ gevoel in mijn pink en wat is er aan de hand met mijn heup. Komt dat van mijn heup/bekken zelf of van mijn rug.

Zolang dat niet uitgezocht is kan de kine niet meer doen dan door allerlei -in mijn ogen althans- magische dingen zodat ik even toch wat minder pijn heb.

Maar opnieuw … omdat ik naar het ziekenhuis moet gaan, de onderzoeken moet ondergaan en dan ook nog thuis moet raken, heb ik toch wel wat meer pif nodig dan ik nu heb …

Ondertussen ook mijn eerste maandelijkse toestanden gekregen sinds de snip-snip en ik moet zeggen dat die super verliepen J Voordat ik ziek geworden ben, had ik geen enkel ongemak van die maandelijkse toestanden, wel … buiten een verschrikkelijk humeur dan ;-) Het was eerder zoiets als een “Oh, ik heb het zitten” verrassing en dat was alles.

Met het ziek worden (lees: sinds ik de harde klop van de hamer gekregen heb), waren de maandelijkse toestanden gewoon verschrikkelijk geworden. Krampen en pijn in het buikje om u tegen te zeggen die een paar dagen voordien al begonnen, erge hoofdpijn om de muren van op te lopen en dan zwijg ik nog van mijn rug …

En deze keer: wel een verschrikkelijk, maar dan ook erg verschrikkelijk humeur. Ik kon niets verdragen van niemand, ik ergerde me zelfs heel erg aan de beestjes en dat wil al iets zeggen hé ;-) En dan ineens uit het niets de “Oh, ik heb het zitten” verrassing. Ik wist wel ongeveer wanneer ik ze zou moeten krijgen, maar geen krampen, geen pijntjes, geen hoofdpijn om ze aan te kondigen bij manier van spreken. Wel last en pijntjes gehad maar dus minder lang dan voor de snip-snip, vandaar mijn euforie, ik ben een nieuwe vrouw J
En ben eens benieuwd naar de volgende maandelijkse afspraak

Elke maand probeer ik rond te surfen op het net om dingen te vinden over mijn superziekte. Kwestie van onderwerpen te blijven vinden om mezelf interessant te houden, niet ;-) Neen, graptje !! Ik blijf gewoon dapper zoeken of er niet een of ander goed nieuwsje opduikt.

Maar omdat ik nog steeds thuis ben, kan je er dus vanuit gaan dat ik daar nog altijd niet in geslaagd ben ;-)

Tijdens een van zo’n zoektochten heb ik een mooie uitdrukking gevonden gemaakt door een Amerikaanse, die perfect omschrijft hoe ik me de laatste tijd voel: “Superwoman has left the body”J

Het rare en tegelijk verwarrende eraan is dat ik me beter voel in vergelijking met een jaar geleden, maar tegelijkertijd voel ik me niet al te best om het zachtjes uit te drukken …

Heel moe worden, naar het uitputtende toe na elk klein ding dat ik doe, dus ik slaap veel voor de afwisseling J

Ik slaap verschrikkelijk veel eigenlijk … , omdat ik te weinig slaap. Makes no sense hé ;-) Wacht, ik zal het anders uitdrukken: Ik slaap verschrikkelijk veel, omdat ik zo slecht slaap. Is dit beter te begrijpen?

En op sommige momenten is het echt wel eng: Ik kan gewoon niet wakker blijven, ik val gewoon in slaap en op andere momenten: wakker worden van de wekker, maar niet wakker genoeg raken om wakker te blijven …

Maar tegelijkertijd voel ik me niet zo erg slecht meer terwijl ik dat klein dingetje aan het doen ben. Ik ga tegenwoordig 2 keer per dag wandelen bijvoorbeeld. De dagelijkse ochtendwandeling met de vriendinnen en ’s avonds een frisse neus halen met mijn ventje en de woef. Nu ja, wandelen … De ochtendwandeling duurt zo tussen een half uur en een uur naargelang we de honden loslaten zodat ze eens goed gek kunnen doen met elkaar en de frisse neus ’s avonds duurt hoop en al een kwartiertje.

Dus zo super is het nu ook weer niet als je bedenkt dat op sommige dagen gaan wandelen letterlijk het enige is wat ik kan doen. Maar als je aan het wandelen bent, maak je een wandeling, niet?? Het maakt niet uit voor hoe lang, ben uiteindelijk toch wel in beweging en ga toch wel 2 keer per dag naar buiten. Ha! J

Mijn beste vriendin liet me niet zo lang geleden weten dat ik wat specifieker moet zijn in het vertellen wat mijn probleempjes nu eigenlijk zijn, zodat zij ‘gezonde’ medemens beter zou kunnen begrijpen wat er nu juist met mij aan de hand is en waar ik doormoet.

Ik vind het superlief van haar dat ze echt wel moeite wil doen om de dingen te begrijpen, maar eigenlijk ben ik daar toch niet echt zo’n voorstander van … de grens tussen gewoon vertellen en de drama-queen uit te hangen is zo klein wanneer je het over een ziekte (of syndroom) hebt, vind ik.

Toen ik het laatst met haar over de weersveranderingen had bijvoorbeeld en we hier temperaturen overdag onder de 20°C hadden … Ik zou daar dus op 2 manieren over kunnen vertellen:

Scenario 1: Ik heb het koud en moet me warmer aankleden, want de koude doet geen deugd aan mijn gewrichten.

Scenario 2: Ik bevries … en ik bedoel echt BEVRIEZEN hé !! Ik ben al overgeschakeld op mijn warme flanellen pyjama’s en dikke sokken en gebruik nog net niet mijn warm waterfles ’s nachts. Tijdens de ochtendwandeling draag ik al handschoenen, omdat ik anders de hele dag pijn heb aan mijn gewrichten en bijna niets kan vastnemen en dan zwijg ik nog maar als ik per ongeluk mijzelf aanraak met mijn ijslollies van handen.

Snap je wat ik bedoel??

Natuurlijk vond mijn vriendin scenario 2 veel leuker, omdat het “entertainment level” veel hoger was ;-) Dus weer mislukt in het specifieker omschrijven …

Zullen we eens een meerkeuzevraag doen?? OK, hier komt de vraag: Waarom was ik er de afgelopen maand niet?

1. te lui
2. mij laten gaan
3. te veel weg geweest
4. te veel op internet gezeten

“Ziet ge wel! Ik wist het wel!! Ze heeft maar wat verzonnen om aandacht te krijgen!” … Maar helaas, mis poes !!

Stout hé  Ha! … ’t is niet omdat mij lijfje niet meewerkt en mijn hersencelletje verloren gelopen is in de mist, dat ik niet meer sarcastisch of ironisch (wat is het nu ook alweer … och, ik ben goed gezind waarom niet gewoon allebei J) kan zijn

Anyway … Zal ik maar gewoon opnieuw beginnen??

De fibro doet nog steeds zijn best om mijn leven extremer te beheersen dan “normaal” en slaagt daar jammer genoeg nog in ook  Lees: toch wel een beetje te veel pijntjes dan echt goed voor me is. En het weer werkt ook niet echt mee hé … Frank en Sabine kunnen met pensioen gaan, ik zal de weersveranderingen wel voorspellen ..

Daarnaast nog steeds problemen in de slaapafdeling … Op een of andere manier mislukt mijn plan om bij te slapen … euhm, even denken … wel … eigenlijk altijd L  ’t Is dat ik zo licht slaap meestal, dus het kleinste geluidje krijgt me wel wakker. De lieve buurman die de haag komt knippen, “Knip! Knip!” … een feestje bij de buren waarbij gillende kinderen natuurlijk niet konden ontbreken, een uil die midden in de nacht zijn “oehoe” lied zingt, regendruppeltjes die naar beneden vallen, en ga zo maar door … Ik hoor alles, maar ja, ben dan natuurlijk ook supermuis hé

En om het allemaal nog wat spannender te maken ook, is het serieus mistig in mijn koppeke. Zo mistig zelfs dat ik een mistlamp nodig heb ;-) Ik raak in de war van alles en niets … heej, ik kan zelfs mezelf verwarren zonder daar mijn hand voor te moeten omdraaien ;-)

Iemand misschien een mistlamp op overschot?? J Iemand ???

En, en, en … JJJ

Ik moet toegeven dat het zo ongeveer vanaf de namiddag niet zo tof is om mij te zijn voor de moment, want dan is de fibro op zijn best, maar ik kan er meestal wel nog mee lachen. Het is dat of traantjes hé … en omdat ik niet graag een bleitkous ben …

Dat zijn zo een beetje de redenen dat ik er niet was de afgelopen maand … Niet zo leuk, maar tja …

Veel pogingen ondernomen om stukjes te schrijven, ’t is niet dat ik helemaal niets te vertellen had. Dat zou nog eens de dag zijn, bibi die niets te vertellen heeft  Maar om de dingen die rondzwerven in mijn koppeke ook op een deftige manier op papier (klinkt mooier dan op het scherm J) te krijgen … Ho maar!

Mijn buikje is nog serieus opgezwollen, maar geen last meer van druk en krampen in het buikje. Ik heb begrepen dat ikgeduldig moet zijn. Een kennis die ook de snip-snip heeft laten doen heeft ook nog altijd last van een opgezwollen buik en bij haar was het al 3 weken geleden en … ze is toch wel aan de gezondere kant dan ik ;-) En omdat het bij mij pas 2 weken geleden zal zijn morgen … 

Vandaag zijn de draadjes eruit gehaald en dat voelde wel raar aan. Of helemaal niet om het duidelijker te stellen, ik heb helemaal niets gevoeld van de draadjes eruit te halen, alsof mijn putteke ongevoelig was. Maar nadien had ik er wel een semi-pikkend gevoel in, dus ik ben niet compleet ongevoelig J

Wel sinds vanmorgen een probleempje: daar waar de plakker kleeft op mijn buikje om mijn putteke te beschermen, heb ik nu een allergische reactie. Rode boebels die een onaangenaam gevoel tussen jeuk en irriteren geven L

Voor de rest veel last van het drukkend warme weer hé L En daardoor ook problemen sinds een paar dagen met mijn bloeddruk. Ik ben al 2 keer bijna flauwgevallen en dat is niet zo goed hé. Dus geen trappen doen of alleen douchen voor mij voor de moment  zonder babysit L En het lijkt alsof ik nog steeds enorm opgezwollen gewrichten hebben, waardoor ik ze niet zo goed kan gebruiken en pijntjes heb hier en daar..

Dus het héél kalmpjes aandoen hé … In de voormiddag wanneer het nog koel is (natuurlijk te koel voor mij J Wat had je verwacht J) probeer ik kleine dingetjes in en rond het huis te doen en natuurlijk gaan wandelen met de woef en de wandelvriendinnen en in de namiddag is het platte rust.

Niet alleen om ongelukken te vermijden, maar ook omdat ik dan helemaal geen pif meer heb. Alsof alles aan mijn lijfje loodzwaar geworden is. Zelfs een arm bewegen kost dan veel energie. Hopelijk gaat dit gevoel vlug voorbij. De pijn daar “wen” je op een of andere manier aan, je leert ermee leven, maar als je helemaal geen pif meer hebt … hmm …

Maar alles gaat goed met mijn ventje en de meisjes J

Ok … zij hebben het allemaal veel te warm, maar geen mysterieuze ziektes of zo ;-)

Hoewel … ons klein heeft een dansend buikje J We hebben haar niet echt-echt verwend, maar misschien toch wel een beetje. Toen iemand me vroeg of ze zwanger was, zag ik het pas en sindsdien zijn we onmiddellijk gestopt met het niet echt-echt verwennen en we zorgen ervoor dat ze meer beweegt.

Wanneer we al spelend “Ik ga u pakken hè” zeggen tegen haar en doen dat we haar gaan pakken, gaat ze in een mini-looppasje weg van ons en wij blijven dan achter haar stappen en doen dat we haar gaan pakken J

En ik heb ook een oplossing gevonden voor het balspel:

Ik laat de woef zitten en wachten, roep de poes haar naam en gooi de bal, ze hopt er enthousiast achter en wanneer ze er mooi naast gaat zitten, mag de woef de bal gaan zoeken, pakken en terug brengen J Heej … slim gezien van mij hé J En 3 blije meisjes JJJ

We hebben al een boompje verloren en er zijn er 3 anderen in quarantaine die ook ziek zijn en waar we geen goed oog op hebben L Mijn ventje is dus in de rouw ;-)

Te vochtig weer en veel te weinig zon hebben ervoor gezorgd dat sommige boompjes schimmels zijn beginnen krijgen en hoewel ze daartegen behandeld worden, zijn er toch een paar die het erg te pakken hebben. Diegene die we al verloren hebben, heeft niet meer kunnen genezen van wortelrot² … (blaadjes verliezen en de worteltjes zagen eruit als plat gekookte spaghetti) en de andere zijn aangetast door meeldauw³. Veel bomen en jonge scheuten in onze omgeving zijn erdoor aangetast en we kunnen die dingen nu eenmaal niet uit onze tuin houden hé.

Het probleem is dat we ze niet kunnen verpotten, omdat ze ofwel het verpotten nu in de zomer niet gaan overleven en moesten ze het wel overleven dan zijn de wortels niet sterk genoeg om eventuele vriestemperaturen in de winter te overleven … aaarghhh !!!

Het enige wat we nu kunnen doen is de geïnfecteerde bomen weg zetten van de andere, diegene die niet aangetast lijken behandelen en hopen …

Wortelrot²: De symptomen verschijnen als het vergelen van bladeren en een progressieve, algemene afsterven van takken. De schimmel doordringt de wortels en/of de schors op grondniveau en omringt geleidelijk aan de basis van de plant.

Meeldauw³: Sterke temperatuurschommelingen, evenals vochtig warm weer, bevorderen de echte meeldauw of witziekte. De bladeren, bloesems en jonge loten zijn bedekt met een fijn, wit poedervormig schimmellaagje. Bij een sterke infectie verdrogen de bladeren en vallen deze af.

En daarnaast hebben we ook een aantal boompjes die zo in de war zijn door het tekort aan zon, dat ze al in herfstkleur aan het gaan zijn.

Kortom … het gaat echt wel niet goed in bonsailand L

Vorige week hadden we het tijdens de ochtendwandeling over de manier waarop je iets tegen je hond zegt zodat hij/zij zou luisteren. Schreeuwen en een heel verhaal vertellen haalt bijvoorbeeld niets uit, het ligt hem aan het commando en de klank van je stem.

Softieke als ik ben heb ik altijd meer de neiging om een verhaal te vertellen en dingen te vragen aan mijn woef in plaats van kort en bondig een woord te commanderen. Commanderen ligt niet echt in mijn natuur. Wel … tenzij ik een slecht humeur heb

Mijne woef is bijvoorbeeld verzot op apporteren, ik gooi iets en zij gaat het halen en brengt het terug en verwacht dat ik het terug weggooi zodat zij het opnieuw kan gaan halen en terug brengen en zo blijven we bezig  Nu ja verzot … eerder geobsedeerd is ze

Op een keer tijdens de zondagse wandeling (elke zondag gaan we met Miss Marple en haar woef ergens anders wandelen) zat mijn woef enthousiast rond de mensjes te springen om ons te vertellen dat we iets (lees: een bal) moesten weggooien zodat zij dat kon halen en terug brengen, maar omdat we geen bal bij hadden die dag, ik haar “verteld” dat we vandaag niet zouden kunnen spelen, omdat ik niets bij had.

Komt ze een paar minuutjes later toch met een lege plastieken fles aan die ze hier of daar in het bos gevonden had en die ze ostentatief voor mijn voeten neerlegde .. En natuurlijk kon ik haar dat niet weigeren …

Maar dan komen we uit op een weggetje dat we gebruiken om een stukje op straat te wandelen en over-beschermend als ik ben … “Laat de fles mooi los en dan spelen we straks voort als we terugkomen” tegen mijn woef gezegd en ze liet effectief de fles los en we wandelden verder.

Groot was mijn verbazing dat ze haar fles direct terug voor onze voeten zette, eens we terug aan dat weggetje kwamen. Amai! Ik heb echt wel een slimme woef hé !!

Totdat ik het later aan mijn ventje vertelde en hij me antwoordde dat toen ik haar vroeg om de fles los te laten en dat we verder gingen spelen als we terug kwamen, zij alleen maar “blablabla los blablabla” hoorde en dat toen we terugkwamen zij haar fles zal zien liggen hebben en opnieuw zal willen spelen hebben …

“Hmm … misschien, maar toch hebben we een heel slimme woef” was mijn koppig antwoord

Soit … Miss Marple ging de proef op de som nemen met haar woef tijdens de ochtendwandeling  Er is een stukje weg (daar aan dat huis met “het gras” ) waar we de honden vastleggen om er zeker van te zijn dat ze niet op “het gras” gaan rondrennen en pakkertje spelen en zo het mos gaan los lopen en eens we daar voorbij zijn mogen de honden terug een stukje los rondrennen en hun ding doen.

Miss Marple zegt tegen haar woef “staan”, de woef wil naar onze honden gaan die ondertussen al los waren. Met een strengere stem “STAAN”, de woef tot de orde geroepen en ze blijft staan en dan om de theorie uit te testen dat het commando belangrijker is dan de volume waarop je iets zegt, fluistert ze “vrij” zodat haar woef weet dat ze mag gaan en … er gebeurde niets  Haar woef bleef gewoon staan en zuske en ik in een deuk van het lachen

Nog eens al fluisterend geprobeerd en de woef deed één klein stapje naar voren en … bleef dan terug staan met een hele grote vragende blik naar haar vrouwtje …  Wij konden ondertussen al niet meer van het lachen en dan toch maar op de gewone manier “vrij” gezegd en de woef … die hopte gelukkig naar de andere honden

Ons kleinste heeft een nieuw spelletje uitgevonden … Een spelletje dat zij heel graag speelt, maar waar ik de muren van oploop ;-)

Je herinnert je misschien nog wel dat naar buiten gaan via de voordeur een absolute no-go is voor de katten? Wel … raad eens?? ;-)

Ja hoor … het nieuwe spelletje is om naar buiten te sprinten als de voordeur open is en dan kat en muis met mij te spelen om terug naar binnen te komen en ik ben niet de muis ;-)

Omdat we niet willen dat de poes buiten blijft op onze oprit en misschien verleid wordt om de straat over te steken (auto’s !!), is het de bedoeling om haar terug binnen te krijgen. Langs achteren mag ze naar buiten zoveel en zo dikwijls als ze wil, maar langs voren … ho nee!

En natuurlijk heeft ze ondertussen al door dat wanneer ze op de oprit is, wij alle moeite van de wereld doen om te proberen haar terug binnen te krijgen. Wel … ik moet alle moeite van de wereld doen, want natuurlijk moet mijn ventje maar 1 keer zeggen dat ze moet komen en dan is ze direct daar.

De regels van haar spelletje zijn keer op keer anders:

-         Ik roep haar en ze komt en we gaan samen naar binnen

-         Ik roep haar en ze komt en blijft in sluiphouding naast de voordeur liggen en ik moet haar naar binnen lokken door een geluid te maken (haar bijnaam is niet voor niets “de kleine Miss Marple”, ze is heel nieuwsgierig J)

-         Ik roep haar en ze komt en blijft in sluiphouding naast de voordeur liggen en weerstaat de verleiding van het nieuwsgierig zijn, waarop ik haar dan moet pakken en naar binnen dragen

-         Ik roep haar en ze komt, blijft naast de voordeur liggen en als ik haar wil pakken springt ze een half metertje opzij en blijft zo voort springen tot ik het moe moet opgeven … en na een kwartiertje rusten ga ik terug en sleep een touw of de riem van mijn badjas over te grond en terwijl zij dat probeert te vangen ga ik terug naar binnen met een kat aan de lijn ;-)

-         Ik roep haar en ze komt niet, maar blijft zitten waar ze is. En dan moet ik naar haar gaan, mooie woorden geven en strelen en dan kan ik haar oppakken

-         Ik roep haar en ze komt niet, maar kruipt onder de auto en bekijkt me met een “Ha! Nu kan je me niet pakken” air en dan kan ik op mijn knieën mooie woorden geven totdat ze er genoeg van heeft en spinnend kopjes komt geven en dan gaan we samen naar binnen

-         Ik roep haar en ze komt niet en blijft zitten net tot het moment dat ik bij haar ben en dan begint ze enthousiast rond te lopen en te springen en ik erachter tot ik haar kan oppakken

Ik moet toegeven dat ze veel afwisseling brengt in haar spelletje, als het haar gelukt is om naar buiten te rennen, maar de laatste tijd vindt ze het toch wel heel plezant om het laatste te “spelen” tot grote ergernis van mij natuurlijk, want ik zit maar als een onnozele geit achter haar te stappen en we weten allebei dat IK de onnozele geit ben J

Ik weet dat negeren eigenlijk het beste resultaat geeft als ze haar “met mijn voeten rammelen” kuren heeft, maar ik ben zo bang dat ze de straat op zou lopen …

Wanneer ik het bij momenten over pijn heb (die ik ironisch-liefkozend “mijn pijntjes” noem), heb ik soms het gevoel dat andere mensen denken dat ik een watje of softieke ben. OK … Ik geef toe dat wanneer ik een slecht moment heb (bijvoorbeeld midden in de nacht wanneer ik mijn super pijnstiller heb genomen en nog altijd ongelooflijk veel pijn heb en dus niet kan slapen), ik mezelf ook wel een heel groot watje vind … ;-)

Het is niet makkelijk om uit te leggen wat “pijn” nu is. Gewoon omdat pijn verschilt van persoon tot persoon. Ik heb mettertijd al verschillende voorbeelden gegeven hier op mn blog in een poging om een vergelijking te maken tussen mijn pijn en “normale” pijn. Maar ik weet en begrijp ook dat het heel moeilijk is om de pijn van iemand anders te begrijpen. Omdat iedereen pijn op een andere manier ervaart. ‘Jouw pijn’ is ‘mijn pijn’ niet en ‘mijn pijn’ is ‘jouw pijn’ niet, dus hoe kunnen we dan elkaar’s pijn begrijpen?

Het is waar dat wij, fibro-ers pijn voelen wanneer anderen dat niet voelen. Maar anderzijds moeten fibro-ers ook wel met meer pijn omgaan dan andere mensen en -al zeg ik zelf- kunnen ze dat over het algemeen toch wel heel goed in vergelijking met anderen. (Mijn ventje bijvoorbeeld doet alsof hij gaat doodbloeden wanneer hij in zijn vinger gesneden heeft J)

Het gaat hier dus om het verschil tussen de pijngrens (of drempel) en de pijntolerantie. De pijngrens is het punt waarop een persoon zegt dat dit of dat (dus een bepaald iets, stimulans) pijn doet. Pijntolerantie is dan weer de hoeveelheid pijn die een persoon kan verdragen.

Dus ja …mijn pijngrens is onvoorstelbaar gekrompen en laag geworden ;-) Wanneer ik geconfronteerd word met bepaalde stimulansen dat de lichamen van andere mensen beschouwen als onschadelijk, gaat er een groot alarm af in mijn zenuwstelsel en wordt de volumeknop van “pijn” naar omhoog gedraaid. Het is heel moeilijk voor mij om iets uit de diepvries te nemen bijvoorbeeld, verschrikkelijke pijnscheuten die via mijn handen tot in mijn ellebogen schieten. Maar wat de pijntolerantie betreft (of ‘het omgaan met pijn’) daarentegen, kunnen anderen nog iets van mij leren ;-) Ik moet dag in, dag uit met zoveel pijn omgaan, dat het gewoon een stukje geworden is van wie ik ben. “Ik ben bibi en ik ben een zotte mie en ik heb pijn.” Ik word wakker met pijn, doe huishoudelijke dingen met pijn, schrijf met pijn, speel met de beestjes met pijn en ik ga slapen met pijn. En pas als het echt niet meer te houden is (zoals bijvoorbeeld midden in de nacht wanneer ik mijn super pijnstiller heb genomen en ik roze olifantjes zie voorbij vliegen en ik nog altijd ongelooflijk veel pijn heb en niet kan slapen) zal ik toegeven dat ik wat last van pijntjes heb ;-)

Te koud … te warm …

Gisteren, toen het zo plakkerig bweik! warm en laf was, had ik het eindelijk ook te warm. Jippie !!J

Wel … toch voor even ;-) Na een uurtje was de fun er wel al af ;-) De fibro kan duidelijk ook niet tegen de warmte, amai L En geprotesteerd dat die heeft !! ;-) Het voelde aan alsof ik zo opgezwollen was dat ik uit mijn voegen zou barsten. Toen mijn ventje me vroeg wat er was en ik zei dat ik last van pijntjes had, hadden we de volgende conversatie:

-Te koud … te warm … ’t is ook wel altijd iets met uw lijf hé

-Tja … oud en versleten hé J

-met opgetrokken wenkbrauwen: “Wie is er oud hier??”

-Op papier misschien wel, maar fysiek en psychisch …

-Psychisch ... ahum …

-‘No doubt’ zeker? J

-Nee, nee, nee … ‘no contest’ J

De laatste tijd amuseert mijn ventje zich rot door ofwel zo’n doordenkertjes te verzinnen of door het rammelen met mijn hersencelletje J

De kinesist is daar ook goed in:

De week voor de snip-snip bel ik naar hem om mijn afspraak komende donderdag om 9h af te zeggen, omdat ik een afspraak met de euthanasist … euhm anasthasist … shoot, hoe noemt dat nu ook al weer? Soit .. De dokter om mij in slaap te doen …

Kine: Geen probleem, laat me eens kijken … Wat denk je van donderdag 9h?

Bibi: stilte … (wel behalve in mijn hoofd, waar alles op volle toeren aan het draaien was, want er klopte      iets niet J)

Bibi: (nadat mijn euro gevallen is) … euhm  … Zeg! Ge bent met mijn voeten aan’t rammelen!! En niets anders dan gelach aan de andere kant van de lijn …

Af en toe wanneer ik een poging doe om aan iemand te vertellen dat ik “CVS, het chronisch vermoeidheidsyndroom” heb, krijg ik  “de”  blik en de zuchtende mededeling als antwoord: “Jaah, ik ben ook moe”. “Maar met een beetje slaap of rust of oefeningen (of andere ‘goed bedoelde’ adviezen), gaat dat wel weer over.”

Dokters vinden het ook niet altijd even “spannend” als je met het woord ‘moe’ aankomt. Ook wel een beetje begrijpelijk als je weet dat het een van de meest gehoorde klachten is. Meestal komt het door overwerkt te zijn, stress, slecht slapen of iets simpels waar je van moet uitzieken zoals een snotvalling.

En af en toe zijn ze een beetje verrast als het moe zijn langer duurt dan verwacht en dan wordt er een beetje verder gekeken zoals naar “Eet je wel gezond?”, “Heb je een ziekte?” of naar het beruchte “d” woord: depressie. En soms is dat het ook gewoon en is de naam chronisch vermoeid. Valt het je op dat “syndroom” ontbreekt?? ;-)

Want soms is het toch niet zo simpel en heb je spierpijnen, griepachtige toestanden en werkt het koppeke niet meer zoals het moet en dan hoort “syndroom” er wel bij.

Het lijkt wel hetzelfde, er is alleen maar dat ene woord verschil, maar wanneer het neerkomt op wat je eraan kan doen en niet te vergeten hoe het je leven beïnvloedt, is dat derde woord toch wel iets belangrijker …

 Wat is dan het verschil tussen chronisch vermoeid en chronisch vermoeidheidsyndroom?

Bij zowel chronisch vermoeid als chronisch vermoeidheidsyndroom is het moe zijn extremer en altijd aanwezig. Ook al slaap je erg veel, je wordt niet meer uitgerust wakker. Zelfs zodanig dat het je het moeilijk maakt (of soms zelfs onmogelijk) om gewoon te functioneren. Denk eens even terug aan die tijd dat je serieus ziek was, een serieuze slaapachterstand had of dat je net uit een algemene verdoving komt … dat is de soort van “moe zijn” wat ik bedoel.

Wanneer je chronisch vermoeid bent, is het meestal een symptoom van iets anders zoals:

- auto-immune chronisch inflammatoire aandoeningen (b.v. multiple sclerose) of kanker;

- bacteriële, parasitaire, HIV- of schimmelinfecties;

- chronische long-, hart-, maag-, darm-, lever-, nier-, bloed- of endocrinologische aandoeningen;
- neuromusculaire aandoeningen;
- bekende psychiatrische aandoeningen of slaapstoornissen;
- bijwerkingen van geneesmiddelen, misbruik van drugs of alcohol;
- blootstelling aan toxische stoffen.

- depressie

Wanneer je het chronisch vermoeidheidsyndroom hebt, ben je meer dan uitgeput of moe gedurende een periode van 6 maand of langer …  De vermoeidheid is niet te vergelijken met de 'gewone' vermoeidheid, die gezonde mensen wel eens voelen na een grote inspanning, maar is te omschrijven als lichamelijke uitputting; alle energie die uit het lichaam is weggezogen. Vaak is het zo dat je dagen of zelfs weken moet herstellen van een feestje of een dagje winkelen.

Je hebt ook last van op zijn minst 4 van de volgende dingen:

- beperkingen in korte termijngeheugen en/of concentratieproblemen; (dingen vergeten die men je zojuist nog had verteld, vaak ontzettend vergeetachtig zijn en daardoor slecht nieuwe informatie kunnen op nemen. Hoe meer uitgeput een patiënt is hoe moeilijker het wordt om helder te zijn en hoe verwarder en vergeetachtiger de patiënt is. Ook gekend als “brainfog” J Niet alleen fysieke maar ook mentale inspanning kan erge uitputting veroorzaken.)

- keelpijn;

- gevoelige hals- of okselklieren;

- spierpijn of gewrichtspijn zonder zwelling of roodheid;

- hoofdpijn;

- slaapklachten;

- malaiseklachten na inspanning die langer dan 24 uur duren.

Daarnaast zijn er nog een hele hoop symptomen die kunnen afwisselen: je voelt je vaak erg ziek, alsof je griep hebt, je kan last hebben van misselijkheid, duizeligheid en evenwichtsproblemen, allergies en overgevoeligheid, keelpijn en pijnlijke hals- of okselklieren, rillingen, spierzwakte of spierpijn, en vaak heb je een wisselende lichaamstemperatuur. (Vaak reageer je sterk op kou of erge hitte, en heb je het snel koud.). Wat ook erg vaak voorkomt zijn spijsverteringsproblemen zoals constipatie, diarree, een opgeblazen gevoel en pijn in de buik, vaker moeten plassen en door je ziekte kan je ook emotionele problemen en soms zelfs depressies* krijgen.

*CVS is geen depressie
Ook al lijken ze er wat op, de typische cvs-klachten wijzen op iets anders dan op een depressie. Je bent wel degelijk lichamelijk ziek. Iemand met CVS zegt niet ‘Ik zie het niet meer zitten’, maar ‘Ik wil wel, maar mijn lichaam wil niet meer mee.’ Heel wat mensen waren vlak voor ze ziek werden net heel dynamisch, echte doordouwers die er altijd tegenaan bleven gaan. Net het tegenovergestelde van een depressieve mens.
Wel kun je als gevolg van de ziekte een bijkomende depressie ontwikkelen. Je vecht immers de hele tijd tegen uitputting en pijn, moet misschien stoppen met werken en krijgt daardoor financiële problemen. Voeg daarbij het onbegrip dat vaak nog heerst. Je zou van minder depressief worden.

Tot nu toe is er nog altijd geen wondermiddel voor gevonden, maar het ziet er wel naar uit dat men meer middelen begint te steken in de zoektocht naar … (nu ja, vooral in het buitenland J)

Niet dat ik verwacht dat mijn vrienden dat nu allemaal gaan doen voor ons ;-) Neen, dit lijstje is eigenlijk een samenvatting van wat vrienden al allemaal voor ons gedaan hebben EN doen en een paar tips om jullie te helpen om te gaan met iemand uit je kennissenkring die ook een chronische ziekte heeft.

xxx 

Allereerst, niet vergeten dat ze ziek zijn. Een beterschapkaartje of een geschenkje krijg je niet de hele tijd als je chronisch ziek bent. En behalve misschien wanneer een verblijf in het ziekenhuis nodig is, is het vrij makkelijk te vergeten dat iemand ziek is. Als je weet dat iemand met een chronische ziekte een dipje heeft of een terugval of gewoon “daarom”, stuur een kaartje of een smsje. Het hoeft niet groot of bijzonder te zijn, maar het gedacht alleen kan deugd doen.

Zieken zijn niet altijd geneigd om hulp te vragen, hoewel ze het soms wel nodig hebben. Als je wil helpen probeer dan niet “Wat kan ik doen?” te vragen of “Bel maar als ik iets kan doen.” te zeggen. Automatisch is het antwoord toch “Oh niets” of “Jaja, zal ik doen” en wordt het toch niet gedaan, ook al omdat het betekent dat de zieke erover moet nadenken en dat is niet altijd zo eenvoudig. Bedenk in de plaats iets dat je zou kunnen of willen doen voor de zieke en vraag “Is het OK dat ik … voor je doe?”.

Wanneer de zieke kinderen of huisdieren heeft, vraag of ze af en toe eens een break willen. Je hoeft de kinderen/huisdieren zelfs niet te komen halen, gewoon iemand die eens langs wil komen en op hen wil passen kan al veel betekenen (bijvoorbeeld tijd voor een deftig slaapje of een lang ontspannen bad …).

Als je dichtbij woont, kunnen gemakkelijke maaltijden in een doosje ook al eens helpen. Vooral als je je doosje niet onmiddellijk terug moet hebben zodat het kan ingevroren worden. Let er wel op dat je op voorhand weet wat de zieke al dan niet kan en mag eten. Veel chronische ziektes komen met speciale diëten en die kunnen regelmatig veranderen.

Wees flexibel en laat ze zich niet schuldig voelen over dingen die ze niet kunnen. Chronische ziektes komen niet

met een agenda waar terugvallen of dipjes in staan. Ze weten dus nooit op voorhand hoe ze zich gaan voelen.

Vraag of je een boodschap kan doen of iets meebrengen voor je langskomt.

Luister gewoon … zieken hebben meestal allerlei dingen aan hun hoofd, maar voelen zich meestal schuldig omdat ze er anderen niet lastig mee willen vallen. Laat hun weten dat ze met je kunnen praten en dat je ook zal luisteren.

Geef iets om ze op te beuren nadat je terug weggaat van een bezoekje. Een grappige cartoon, een beertje, … het hoeft niet groot zijn.

Blijf volhouden met ze uit te vragen voor een spontaan iets, zelfs iets simpels als gewoon een tripje naar de stad. Hoewel het lijkt dat ze nooit ergens heen kunnen zonder een hoop planning op voorhand, kan je ze een immens plezier doen als je ze op een goede dag hebt.

Probeer te begrijpen dat ze dag in dag uit leven met het constant maken van keuzes en beslissingen (Is dit goed voor me of niet? Kan ik het aan om dit te doen of niet?) en dat ze niet altijd weten dat ze de juiste keuze of beslissing gemaakt hebben.

Ga zelf een beetje op zoek naar info over hun ziekte. Het helpt al veel als ze niet elk klein ding van hun ziekte moeten uitleggen zodat je de dingen beter begrijpt.

Maar gebruik je kennis niet om ze proberen te genezen. Veel zieken zijn ondertussen zelf experts in hun ziekte geworden, toen ze zelf op zoek waren naar antwoorden en … ze blijven verder zoeken.

Als je info vindt dat interessant kan zijn, stuur dan het artikel of de link door naar de zieke met een “No-pressure ik heb dit of dat gevonden en denk dat dat misschien interessant is voor jou” berichtje.

Vergeet de partners niet die voor een zieke zorgen. Als je de partner hier en daar kan helpen, kan die beter voor de zieke zorgen en de zieke zal zich niet zo schuldig voelen omdat de partner altijd voor hun moet zorgen.

Zorgen dat de partner af en toe een break heeft, vragen “En hoe gaat het met JOU?” en hun hun hart laten luchten zoals je zou doen voor de zieke vriend kan veel helpen.

Eenvoudig, kleine gebaren zoals bijvoorbeeld deuren open houden (Die kunnen heeel zwaar zijn ;-)) kunnen gewoon super zijn.

Probeer niet om symptomen te minimaliseren als troost. De meeste zieken hebben al de neiging om de dingen te minimaliseren naar de buitenwereld toe. Je kan er dus van uitgaan dat als een chronisch zieke laat zien dat hij bijvoorbeeld pijn heeft, dit meestal wil zeggen dat hij HEEL VEEL pijn heeft en niet gewoon even de dramaqueen wil uithangen.

Accepteer dat de chronische ziekte er voor de rest van hun leven kan zijn en niet meer weggaat. Als ze leren het te aanvaarden wil dat niet zeggen dat de ziekte de strijd aan het winnen is en dat ze eraan toegeven en hun laten gaan. Neen, ze zijn gewoon realistisch.

Ga er niet van uit dat ze iets niet meer kunnen doen. Het kan zijn dat het iets is wat ze wel kunnen doen als ze een goede dag hebben of dat het voor hen de moeite is om dagen ervoor en erna al rustend door te brengen.

Check welk moment van de dag goed is voor bezoek of telefoontjes. Het kan zijn dat ze overdag slapen op een bepaald tijdstip of dat ze zich slechter voelen op een bepaald moment van de dag.

Wees bewust dat wat lijkt als ‘peanuts’ voor jou, een groot iets kan zijn voor een zieke. Wandelen van winkel naar winkel bijvoorbeeld, kan een immense inspanning zijn. Stel zelf voor om even te gaan zitten en te rusten. Ze willen er meestal zelf geen ophef over maken en dat jij op die manier aan hun denkt kan een groot verschil maken.

Zeg nooit dat ze geluk hebben en dat je ook wel de hele dag zou willen thuiszitten. De meeste chronisch zieken zouden dolgraag zelf terug kunnen gaan werken en onafhankelijker zijn. Trouwens letterlijk “gewoon thuiszitten” kan best wel frustrerend zijn als dat het enige is wat je kan doen ;-)

Wees niet lastig als je vriend een speciaal evenement in je leven mist. Kom langs met foto’s en vertel er alles over zodat de zieke weet dat je nog altijd wil dat hij/zij een onderdeel van je leven is hoewel ze er die dag niet bij konden zijn.

Als je langskomt of als je van plan bent om samen ergens heen te gaan, bel nog even om te vragen of het nog altijd OK is vooraleer je vertrekt.

Vraag altijd of het kan vooraleer je iemand aanraakt of knuffelt en geef ze niet zomaar een sterke handdruk of een klapje op de schouder. Veel chronisch zieken hebben veel pijn, waarbij elke aanraking voor meer pijn kan zorgen. Dit varieert constant, dus niet stoppen met knuffelen, maar even op voorhand checken en doe het voorzichtig aan.

Heb er begrip voor dat pijn en extreme moeheid iemand geïrriteerd kan maken en dat verschillende medicijnen het gedrag kunnen beïnvloeden. Heb jij nooit gebeten naar iemand toen jij ziek in bed lag??

Check of je parfum/aftershave/deo te doen is voor hun. Veel mensen met een chronische ziekte kunnen overgevoelig zijn aan geuren en kunnen echt fysiek ziek worden van bepaalde geuren. Ze zullen je zelf niet willen beledigen zelfs als je ze onbewust zieker maakt.

En vooral: hoewel hulp altijd welkom is, maak geen project van een chronisch zieke. Of op het minst niet dat ze het zelf merken. Constant suggesties en tips geven over van alles en nog wat, kan ook stress veroorzaken bij de zieke omdat die zich schuldig voelt (omdat die er niet aan gedacht heeft of omdat het gewoon niet lukt).

Wees dus subtiel …

Sinds mijn ventje met tram 4 meerijdt, zijn zijn verjaardagen “dikke rampen!” J Hij rijdt nog maar 2 jaar mee met deze tram, maar toch … Het liefst van al wil hij dat die dag in alle stilte voorbij gaat zonder al te veel tralala er rond en mosselen gaan eten J

Hij is echt verzot op mosselen. En ikke natuurlijk niet JJJ Bweik! Diegene die dat uitgevonden heeft …

Zaterdag was het zover … Wij tweetjes samen iets gaan eten, laaaang geleden J Het was spannend om kleren uit te kiezen en me op te lappen zodat ik er niet al te ziekelijk uitzag, want nu dat ik mijn boobs terug op de juiste plaats heb, moet de rest van het plaatje ook wel kloppen hé ;-)

We hebben een tof plaatsje waar ik kan gaan eten zonder al te veel problemen en waar het ook lekker is. Een restaurant met een groot terras dat overdekt is met een soort tent-dak en wanneer we op een uur gaan eten wanneer de meeste mensen niet gaan eten … super! J

We waren allebei wat uitgelaten: “De eerste keer terug gaan eten sinds lange tijd” J

Na een goed plaatsje uitgekozen te hebben (een beetje afgezonderd van de paar andere mensen die er nog waren), ikke geïnstalleerd (stoel zo dicht mogelijk tegen de tafel zodat ik volop de steun van de stoel kan gebruiken om mij recht te houden) en besteld te hebben, amuseerden we ons met het observeren van de mensen en de omgeving.

Het was redelijk warm en mijn ventje vroeg of alles goed was met mij en ik goed zat hier buiten. “Ja hoor en ik heb mijn “golfje” mee voor moest ik het koud krijgen” antwoordde ik. “Mijn golfje, zegt ze … Ge hebt uw moonboots toch ook wel meegebracht voor moest ge te koud krijgen hier in de volle zon hé?” J

Onze drankjes werden gebracht en er was ook een schoteltje met radijsjes bij. Terwijl mijn ventje een radijsje nam zei hij verlekkerd “mmm … radijsjes!”, “Hoe? Lust jij dat dan?” vroeg ik verbaasd. “Neen, maar ik heb honger” was het antwoord J

Terwijl we een zipje van ons drankje namen, hadden we het over hoe lang het wel geleden was dat we nog eens samen uit eten geweest zijn. En stelden we vast dat het een jaar geleden was, vorig jaar hebben we ook mosselen gaan eten voor de verjaardag van mijn ventje.

We waren aan het denken hoe het kwam dat we maar 1 keer gaan eten waren:

-          Uw tanden?

-          Neen, dat was vanaf februari

-          Ikke dan waarschijnlijk?

-          (twijfelend) Hmm …  waarschijnlijk  J

Maar dan schoot het ons terug te binnen, mijn ventje zijn rugproblemen .. En dus toostte ik “Allee dan … op ons en op minder problemen om met een positieve noot te eindigen J”

“Noot?? ‘Peanut’ zeker J Laat ons op een dikke kokosnoot toosten J”

En zo bleven we de hele tijd verder grappen en lachen met onnozele dingen J Het eten was goed. Ik miste een slaatje bij mijn kip, maar ik heb goed gegeten en mijn ventje was natuurlijk in de zevende hemel met de mosselen ;-)

Kort nadat we gedaan hadden met eten, was het tijd om terug naar huis te gaan, zodat ik kon gaan rusten. Het lukte me niet om discreet de aandacht te trekken van de ober, maar mijn ventje had meer geluk.

“Zal ik betalen” vroeg ik, “Awel ja … ikke hem roepen en gij betalen, wat gaat hij niet van mij denken” … Ik lag in een deuk van het lachen met de ijdelheid van mijn ventje J “Weet ge wat? Zal ik de volgende keer dan betalen” zei ik grootmoedig en we moesten daar allebei om lachen omdat het uiteindelijk toch allemaal uit dezelfde pot komt en we absoluut geen idee hadden wanneer we nog eens uit eten zouden gaan ;-)

Eens terug thuis werden we natuurlijk enthousiast verwelkomd door een zeurende poes en een piepende woef met een balletje in haar mond en na hun allebei de nodige aandacht gegeven te hebben, heb ik me omgekleed en heb ik me uitgeput neergeploft in de zetel.

Nadien wakker geworden met barstende hoofdpijn, maar ik gunde het die hoofdpijn echt niet om mijn dag te verpesten. Nah! J

Sinds ik ziek geworden ben, ben ik niet meer op BH jacht geweest. En vermits ik al sinds 2004 thuis ben … Yep, het is al 5 jaar geleden …

En geloof me, nu was het écht wel dringend tijd om op zoek te gaan naar de nodige steun. De wet van de zwaartekracht hé  Ok, we zijn bijlange nog niet op kniehoogte, laat staan navelhoogte, maar ik vind het toch niet zo leuk als ik zie welke richting ze uitgaan

Ondertussen is er natuurlijk veel met mijn lijfje gebeurd (waaronder een paar kilootjes erbij, terug eraf, terug erbij), waardoor ik absoluut geen idee meer had wat mijn juiste maat nu is. En ik moest ook wel op zoek gaan naar de juiste steun die me geen pijn zou doen. Er zijn namelijk momenten dat ik geen BH kan verdragen omdat de bandjes een drukkende pijn aan mijn schouders geven en dan loop ik rond met een bikini en een nauwsluitend topje om alles gewoon op zijn plaats te houden. Kwestie dat mijn boobs geen eigen leven beginnen te leiden als ik beweeg

Ik had dus de nodige hulp nodig op mijn zoektocht, edus hup naar de boetiek  Ik legde uit aan de verkoopster waar ik naar op zoek was, de juiste maat werd bepaald* en de verkoopster ging op zoek naar modelletjes in mijn maat.

*De juiste maat vind je door jouw onder- en bovenwijdte te meten. De onderwijdte (het getal) is de omvang van je lichaam direct onder je borsten. De bovenwijdte of cupmaat is de omvang van je lichaam op het volste deel van je borsten. Bij een goede BH zitten de borsten comfortabel binnen de cup, de voorkant van de BH ligt plat tegen je lichaam aan en de BH is stevig maar zit niet te strak.

Wel … Het vinden van een goed passende BH is niet altijd even gemakkelijk. De juiste pasvorm en het juiste type, kun je eigenlijk alleen bepalen door een BH aan te passen … Ik heb er dus meer dan 20 gepast en samen met de verkoopster (die echt eerlijk was door te zeggen of dit of dat modelletje bij mij -of beter gezegd mijn boobs- paste of niet) had ik er daar een 10-tal van uitgekozen.

En dan had mijn ventje te zware verantwoordelijkheid om uit die10 een paar te kiezen die me goed stonden en ik mee naar huis zou nemen. Uiteindelijk kan een man toch wel ietsje beter zien of een BH je goed staat of niet hé  Dus yep … de 10 finalisten opnieuw om beurten aanpassen en laten keuren  En daar zijn dan 5 winnaars uitgekomen

Omdat ik echt geen deftige BH meer had (de rek was er uit ), heb ik ze dan maar alle 5 meegenomen. Wel even serieus geslikt bij het afrekenen, maar dat woog toch niet op tegen het feit dat ik “mijn boobs” terug had

Natuurlijk wisten de wandelvriendinnen wat ik ging doen. Ik was er dan ook wel vol van en BH’s waren de topic van onze gesprekken tijdens de laatste wandelingen  Dus de volgende morgen Bibi zo fier als een gieter “Heej! Kijk eens!! Ik heb mijn boobs terug!! J”  En ze gaven me nog gelijk ook  Er was toch wel een verschil te zien met het oud vodje dat ik de dag voordien nog aanhad, ze zijn terug op hun plaats

Zo sindsdien loop ik dus trots rond met boobs op de juiste plaats (en neen, ze zijn niet gepusht tot achter mijn oren J).