Een mooie doordenker die ik onlangs doorgestuurd kreeg:

Een jonge vrouw was bij haar moeder en vertelde over haar leven en hoe moeilijk ze het had. Ze wist niet meer hoe ermee om te gaan en wilde het opgeven. Het leek wel dat als er een probleem werd opgelost er onmiddellijk een nieuwe werd gecreëerd. Ze was moe van het vechten en worstelen. Herkenbaar?

Haar moeder nam haar mee naar de keuken. Ze vulde drie potten met water en zette ze alle drie op het vuur. Van zodra het water begon te koken deed ze in de eerste pot wortelen, in de tweede eieren en in de laatste pot deed ze de gemalen koffiebonen. Zonder een woord te zeggen liet ze de potten op het vuur koken.

Na ongeveer twintig minuten draaide ze het vuur uit. Ze viste de wortelen uit de eerste pot en deed ze in een kom. Ze haalde de eieren uit de tweede pot en deed ze in een andere kom. En dan gebruikte ze een pollepel om de koffie in een andere kom te zetten.

Ze draaide zich om naar haar dochter en vroeg: “Vertel me eens, wat zie je?”

Het antwoord van de dochter was: “Wortelen, eieren en koffie.”

De moeder bracht haar dichter bij de kommen en vroeg de dochter om de wortelen eens vast te pakken en te voelen. Toen ze de wortelen vastpakte voelde ze dat ze zacht waren geworden. Daarna vroeg de moeder haar om een ei te pakken en te breken. Na het verwijderen van de schaal, kwam het hardgekookte ei te voorschijn. Ten slotte vroeg de moeder om een slokje van de koffie te nemen.

De dochter glimlachte toen ze het rijke aroma proefde. “Wat wil je me vertellen, moeder?” vroeg de dochter.

Haar moeder legde uit dat elk van deze dingen geconfronteerd werden met dezelfdetegenspoed -het kokend water, maar dat elk ding daar anders op reageerde. De wortel was eerst sterk, hard en

onverbiddelijk. Maar na te zijn onderworpen aan het kokende water, werd de wortel zacht en week.

De eieren waren breekbaar. De dunne schaal beschermde eerst de vloeibare inhoud, maar na

een tijdje in het hete water was de inhoud hard geworden. Alleen de gemalen koffiebonen waren

 uniek. Nadat ze in het hete water hadden gelegen, hadden ze het water veranderd.

“Wat ben jij?” Vroeg ze haar dochter. “Het kokende water stelt jouw problemen voor en wanneer er tegenspoed op je deur klopt, hoe reageer jij dan? Ben je dan een wortel, een ei, of een koffieboon? ”

“Ben je de wortel die sterk lijkt, maar die bij pijn en tegenspoed, zacht wordt en langzaam zijn kracht verliest?

Of ben je het ei dat begint met een smeedbaar hart, maar dat na een overlijden, een break-up, financiële problemen, een crisis gehard wordt? Je schaal ziet er nog altijd hetzelfde uit , maar aan de

 binnenkant ben je bitter en taai met een verstarde geest en een versteend hart?

Of ben je zoals de koffieboon? De boon die daadwerkelijk het warme water veranderd, de omstandigheid die eerst de pijn bracht. Als het water warm wordt, geeft de boon zijn heerlijke

 aroma en smaak af. Als je net als de boon bent en wanneer de zaken op zijn slechtst zijn, wordt jij dan ook beter en verander je dan ook de omstandigheden in je omgeving?”

Hoe ga jij om met tegenslagen? Ben je een wortel, een ei, of een koffieboon?

Toen ik ventje vertelde over de ochtendwandeling; het ging niet zo vlot vandaag, kwam Soxy onze poes terug naar binnen. Ik was onmiddellijk afgeleid, stopte met vertellen en bleef naar de poes kijken …  Tot ventje me plagend zei: “Je was aan het vertellen over de wandeling, Mieke … J”. Het leek wel alsof ik plots wakker schoot. Terwijl ik verward naar ventje keek, probeerde ik me te herinneren waar ik het over had. En ik bleef kijken, staren eigenlijk … Ik zou kunnen zeggen dat mijn hersenen op volle toeren aan het draaien waren, maar het enige wat door mijn hoofd ging was euhm … niets J

Die vergeetachtigheid/afwezigheid wordt ook wel eens een fibro-hoofd of fibro-mist hebben genoemd. Fibro-“mist” omdat het lijkt alsof je dikke wolken en mist in je hoofd hebt waardoor je problemen hebt met je geheugen en je concentratie en je gewoon niet meer helder kan nadenken.

Er is onderzoek naar gedaan en men heeft ontdekt dat het werkgeheugen -dat wat ervoor zorgt dat je informatie kan gebruiken, verwerken en opslaan op een bepaald moment, je kan het vergelijken met het werkgeheugen van je computer

… euhm … mijn draad kwijt J Effe herlezen …

Ah! Het werkgeheugen dus! Men heft ontdekt dat het werkgeheugen van een fibro-patiënt hetzelfde is als dat van een gezonde persoon die ongeveer 20 jaar ouder is. Men heeft ook ontdekt dat er niet hetzelfde gebeurd in je hoofd als wat er gebeurd bij het ouder worden, maar men weet nog niet wat er dan wel gebeurd. Ik heb geen selectief geheugen, op sommige momenten heb ik gewoon geen korte termijn geheugen. Dus neen … Het ligt niet gewoon aan het ouder worden, maar ik kan je ook niet vertellen wat het wel is ;-)   

Ik heb het niet altijd, mijn fibro-hoofd. Het lijkt te komen en te gaan en het kan soms dagen en  soms weken duren. Wanneer ik mijn fibro-hoofd heb vergeet ik hoe dingen noemen (ik gebruik dan veel het woord “dinges” J) en hoe personen heten, ik ben zeer vergeetachtig (ik raak dan bijvb. de draad kwijt halverwege een zin, ik ga naar de badkamer en weet niet meer waarom), ik heb problemen met het verwerken van wat ik zie, lees of hoor (ik hoor je wel, maar begrijp niet wat je zegt, ik lees in een boek en weet niet meer wat ik gelezen heb wanneer ik onderaan de pagina ben), ik kan niet met cijfers overweg (ik moet 100 keer naar het telefoonnummer op mijn spiekbriefje kijken vooraleer ik eindelijk het nummer ingetoetst heb, home-banken is dan absoluut geen goed idee, het ziekenhuis heeft al eens meer dan 200 euro teruggestort omdat ik me vergist had J), ik verspreek me (Mijn jeus neukt is nog altijd “de beste” volgens ventje J), ik kan mijn aandacht maar op 1 ding houden (wanneer je iets tegen me zegt terwijl de radio aanstaat bijvb. versta ik je niet en weet ik ook niet wat er op de radio gespeeld wordt), ik word dus vlug afgeleid, ik doe domme dingen (pakje sigaretten in de koelkast zetten bijvb.), ik ben dan onhandig en/of heb krachtverlies (ik laat dingen vallen of kan ze gewoon niet pakken of ik waggel als een dronken persoon, verlies mijn evenwicht of zak gewoon door mijn benen) enzoverder enzovoort … J

Het komt er dus op neer dat mijn hoofd leeg is of zoals ik ergens eens gelezen heb: Het rad draait, maar de hamster is duidelijk afwezig JJJ

Ik word wakker en open ik mijn ogen. Omdat ik altijd verward wakker word, kijk ik even rond om te zien waar ik ben en welk moment van de dag het is. Mijn eigen spelletje: Is het ’s morgens, ’s middags, ’s avonds of ’s nachts? J Omdat de overgordijnen altijd dicht zijn waar ik lig (overgevoelig aan licht), maakt dat mijn spelletje nog spannender ;-)

“Ah! Ik lig in mijn sofa/bed en de klok verteld me dat het half zes ’s morgens is.”

De volgende stap is checken of ik kan bewegen, mijn lijfje is altijd stram en stijf na een nachtje slapen, voeg daar pijn en het belabberd gevoel dat je hebt wanneer je de griep hebt aan toe en je krijgt een idee hoe ik me voel na het wakker worden ;-)

Het lijkt wel of ik al liggend als een robot dans J Ik beweeg om beurten een lichaamsdeel. Eens ik terug gevoel heb in mijn lijfje, is het tijd om te stretchen. Je moet je daar niet al te veel bij voorstellen hoor, ik kan nog niet rechtkomen of opstaan, dat doe ik dus ook al liggend. Alles om beurten een paar keer opspannen en terug ontspannen en dan kan ik aan het opstaan beginnen ;-)

Ik draai me op mijn zij, “zwier” dan mijn benen uit mijn sofa/bed en door die “zwierbeweging” kan ik mijn bovenlijfje naar omhoog brengen en zit ik rechtop. Even blijven zitten en rusten, want dit was een inspanning …

Nadat ik mezelf rechtgezet heb waggel ik richting badkamer, gebruik makend van dingen die ik onderweg tegenkom om op te steunen*. Er is de verlammende pijn en door de evenwichtsstoornissen lijkt het alsof ik over een matras loop. Dat herinner ik me nog van toen ik een kind was, het over de matras lopen J Je kan het ook vergelijken met het “waggelen” als je teveel gedronken hebt hoor, maar ik verkies “het over een matras lopen” ;-)

En na mijn “klein onderhoud” en het gevecht met mijn kleren ben ik klaar om de dag te plukken op mijn tempo! J

* Ik heb krukken hoor, maar die wil ik alleen gebruiken wanneer de pijn zo erg is dat ik niet kan stappen zonder hun hulp. Ik wil niet voor het minste mijn krukken gebruiken, mijn egootje hé ;-)

Ik ga door een fase waarbij ik er slechter aan toe ben dan “normaal”. Ik heb (veel) meer pijn dan anders, ben (veel) meer moe dan anders, heb (veel) meer last van bijkomende kwaaltjes. En die “(veel) meer” begint op te vallen, waardoor mensen uit mijn omgeving opnieuw met allerlei vragen zitten. Vragen waardoor ik merk dat sommigen nog steeds niet goed begrijpen wat het nu juist is om CVS en fibro te hebben.

Wanneer je CVS en Fibro hebt veranderen er vele dingen in je lichaam. En net omdat veel van deze dingen onzichtbaar zijn (je kan ze niet zien in bloedtesten of op foto’s of ik loop niet rond met mijn been in de plaaster bijvb.), is het moeilijk om te begrijpen. Mensen weten wel wat “moe zijn” of “pijn hebben” is, want iedereen is wel eens moe of heeft wel eens pijn hier of daar. En het is ook logisch om het te vergelijken met situaties uit je eigen “normale” leven. Maar jammer genoeg is er een verschil tussen “moe zijn” of “pijn hebben” en “altijd uitgeput zijn” of “altijd pijn hebben”.

Kort samengevat:

het chronisch vermoeidheidsyndroom (CVS/ME) is een ‘ziekte’ die gekenmerkt wordt door ernstige vermoeidheid die het lichamelijk en geestelijk functioneren beïnvloedt. Ze is niet het gevolg van grote inspanningen. Ze verdwijnt of vermindert niet door te rusten.

fibromyalgie (Fibro of FM) valt onder de reumatische ziekten en is een vorm van weke delen reuma. Fibromyalgie betekent letterlijk "pijn in de bindweefsels en spieren". Tot het bindweefsel horen banden, pezen en gewrichtskapsels: alles wat voor stevigheid in het bewegingsapparaat zorgt. Bindweefsel en spieren worden ook aangeduid met "weke delen", waarmee een tegenstelling met de harde botten wordt uitgedrukt.

Naast de vermoeidheid en de pijn zijn er nog een hele rits andere symptomen (concentratie- en geheugenproblemen - woorden niet vinden tijdens een gesprek - slaapproblemen - extreme gevoeligheid voor licht, geuren, geluiden en drukte om je heen en voedingsintoleranties zijn er een paar). Kenmerkend voor zowel CVS als fibro is dat de ernst van de symptomen verschilt van persoon tot persoon, van dag tot dag en zelfs van uur tot uur. Dat wil zeggen dat je het ene moment vrij veel kan doen, terwijl je het andere moment amper iets kan doen vanwege de vermoeidheid en/of de pijn.

De weersomstandigheden (koud, warm, vochtig weer), stress (zowel psychisch: spanningen door een bepaalde situatie  – als fysisch: wanneer je je been gebroken hebt bijvoorbeeld, heb je lichamelijke stress), voeding, piekeren en hoe je met je beschikbare energie omgaat, beïnvloeden de ernst van de symptomen. Maar er zijn ook vele momenten dat je gewoon geen idee hebt hoe het komt dat je er vandaag slechter aan toe bent in vergelijking met gisteren en waarom je gisteren bijvoorbeeld wel een half uur kon stappen en vandaag amper vooruit kan

Ik kreeg bezoek gisterennamiddag nadat ventje vertrokken was naar het werk. Hij was zo vriendelijk om eerst te bellen om te vragen of het ging. En hoewel ik het echt niet zag zitten, ik leef halftijds (J), heb ik toch maar voor de minste weerstand gekozen en gezegd dat het oké was.

“Oei, was je aan het slapen”? Neen, ik ben speciaal wakker gebleven voor jou, maar ik ben wel moe. “Je ziet er echt niet goed uit.” (verontschuldigend) Ik weet het, ik heb veel pijn. “Oei, weer jouw rug?” (glimlachend) Neen, de pijn komt van mijn ziek zijn, weet je nog? CVS en fibromyalgie.

Hij keek me aan alsof ik chinees praatte. Hij had echt geen idee waar ik het over had, hoewel het niet de eerste keer is dat ik geprobeerd heb om uit te leggen wat ik juist heb. Maar elke keer opnieuw wanneer we zeggen dat ik pijn heb, denkt hij dat het mijn rug is en wanneer we zeggen dat ik ziek ben, denkt hij dat ik de griep heb J

Je kan het vergelijken met een vorm van reuma. “Oei ja, dat kan pijn doen.” (troostend) Ik heb het nu ook wel heel erg. Je ziet me normaal niet als ik het zo erg heb. Dat zijn de momenten wanneer we zeggen dat het niet gaat om elkaar te zien omdat ik te ziek ben. Je ziet me alleen op de goede momenten. Hij knikte begrijpend en bleef me aankijken ... “ Zal ik even met de hond naar buiten gaan om met de bal te spelen, dan heeft ze haar plezier ook gehad en hoef jij het niet meer te doen?” (glimlachend) Ja doe maar J

Toen hij terug binnen kwam: “Kan je er niets aan doen dan?” Op momenten als deze kan ik alleen proberen de pijn draaglijk-met-aanhalingstekens te maken door allerlei medicijnen te nemen en hopen dat het vlug terug beter gaat. Hij knikte begrijpend, maar ik zag dat hij er over aan het nadenken was.

Na een half uurtje ging hij terug weg, keek me heel medelevend aan en zei terwijl hij troostend in mijn schouder kneep (Auw! Maar ik liet het niet merken J): “Rust jij nu maar goed uit, dat je je vlug terug beter voelt, hé.” Ik knikte en zei dank je.

Zou het dan toch echt kunnen? Zou hij het dan toch echt begrepen hebben? Dat het niet zomaar pijn aan mijn rug is of de griep, maar iets serieuzer? Hoewel ik doodop was van het bezoek en verging van de pijn, was ik ook blij. Blij dat hij het begrepen leek te hebben …

We zullen wel zien of het zo is de volgende keer dat hij langskomt.

Mijn kleine verkoudheid is een volwassen verkoudheid geworden, die maar niet wil weggaan. En weet je wat? Ik wil niet langer “normaal” zijn, laat me maar het speciale geval zijn dat ik ben ;-) Ik wil die verkoudheid dus niet meer. Ik voel me zo net als een kind dat eindelijk hetzelfde speelgoed heeft als haar vriendjes, maar wanneer ze ermee speelt beseft ze dat het toch niet zo’n leuk speelgoed is en moet ze het niet meer hebben. Jammer genoeg zeiden haar ouders: “Je wou het, wel nu zal je ermee spelen ook. Je krijgt geen ander speelgoed!” Of zoiets … want ik lig niet op de grond een scene te maken, omdat ik een ander speelgoed wil ;-)

Waar ik ook euforisch over ben is dat ik een doodgewone verkoudheid heb. Jipie! Een normale ziekte! JJJ En ik ga ermee om zoals een echt man … Ik lig het grootste deel van de dag in bed met papieren zakdoekjes en warme chocomelk J Oké, oké … ik heb misschien een beetje overdreven … Ik gebruik geen papieren zakdoekjes JJJ

Neen grapje, zover gaat het goed. Het is maar juist het begin van een verkoudheid, je kent dat wel, verstopte neus, niezen en een beetje snotteren. Ik had wat koorts vanmorgen en dat tezamen met moe zijn en de koude buiten heeft me veel doen slapen. Maar ik ben met de woef gaan wandelen en ik heb eten kunnen koken, ik ben nog geen doodzieke man ;-)

Ik neem terug extra vitaminen, omdat ik terug problemen heb met eten. Ik krijg gewoon niets binnen. Ik moet mezelf echt dwingen om iets te eten. Na een paar hapjes heb ik het gevoel alsof ik ga ontploffen en ik voel me ook gewoon ziek. En wanneer je niet kan eten, verlies je gewicht, maar in mijn geval verlies je vooral energie en kracht. Acht kilo ben ik nu al kwijt en dat is echt niet goed … Ik weet het en ik probeer echt om iets te eten (het is niet dat ik op dieet ben of zo), maar het is heel moeilijk om iets te eten als je jezelf moet dwingen om iets binnen te werken en ziek wordt van het eten. Zelfs ijs, iets waar ik verzot op ben, krijg ik gewoon niet binnen. Het is alsof mijn keel en buik zich afgesloten hebben en niets doorlaten.

Maar ik werk eraan, hapje per hapje en als het niet beter gaat met de medicijnen en de vitaminen ga ik naar de dokter om terug de “sapjes” te halen bij de apotheek.

-Toon Hermans

Wat ben ik blij dat we aan het nieuwe jaar kunnen beginnen! Het voorbije jaar was, zoals elk jaar, een jaar met ups en downs. Er is de minder goede periode geweest waarbij ventje serieus gesukkeld heeft met zijn nieren (met alles erop en eraan, we hadden een abonnement in het ziekenhuis), maar er is ook de super goede periode geweest in de zomer waarbij ik zelfs een paar uitstappen heb kunnen maken en ik zowaar een halve dag volledig pijnvrij ben geweest! Zalig! In november ben ik dan geopereerd geweest aan mijn tanden, gelukkig had ik toen “50 tinten grijs” om me af te leiden (giechel giechel). En december zal ik ook niet vlug vergeten, want toen ben ik voor de eerste keer in jaren naar de film geweest!

Ik zag door het keukenraam dat de poes iets gevangen had in de tuin en dat ze van plan was het naar binnen te brengen. “Oh neen, dat zal niet waar zijn!” ging door mijn hoofd en ik “sprintte” naar buiten en kon haar nog net tegenhouden op het terras. Ik vroeg haar wat ze meegebracht had en ze zette voorzichtig een piepjong muisje voor me neer. Omdat ik niet wou dat ze met dat muisje zou spelen, probeerde ik het muisje te pakken (om het weg te nemen van de poes en ergens anders in de tuin terug vrij te laten). Ja hallo! Snel dat dit muisje was! Voor ik het goed en wel besefte, zat dat kleine ding al in mijn mouw! Ik ben absoluut niet bang van muizen, maar om ze zo maar te laten rondkruipen in mijn mouw, dat nu ook weer niet. Daar stond ik dus … Ik probeerde het muisje uit mijn mouw te krijgen door zo een beetje met mijn arm te schudden, maar neen hoor …Ze kroop gewoon verder naar omhoog. Ik legde mijn hand voorzichtig over het bultje in mijn mouw om het muisje tegen te houden en natuurlijk … Terwijl ik daar stond na te denken hoe ik dat muisje uit mijn mouw zou kunnen krijgen, kwam ventje net thuis van het werk. Hij vroeg bezorgd of alles oké was en toen realiseerde ik me hoe ik daar stond en hoe lachwekkend die hele situatie was. Ik begon te lachen en zei de memorabele woorden: “Ik heb problemen met mijn muis”. Gelachen dat wij hebben J

Voor diegenen die het willen weten; we kregen het muisje veilig uit mijn mouw en hebben het terug vrijgelaten in de tuin ver weg van de poes. Wel … de poes was nog steeds naar het muisje aan het zoeken (op het terras) wanneer wij al terug naar binnen gingen. Wij zijn zo’n perfect koppel, de poes en ik ;-)

Ik had het gevoel dat ik alles wat er te vertellen viel ondertussen wel verteld had, waardoor de zin en de behoefte om te schrijven veel minder was geworden. Maar nu, na een “pauze” van een jaar, begint het terug te kriebelen. Ik ben dus terug!

Hey, dat is lang geleden, hoe gaat het met je?

Na een heel goede zomer; de warme dagen hebben me echt deugd gedaan en ik heb zelfs een paar uitstapjes kunnen maken, is het nu terug naar de dagelijkse realiteit ... Met de koude zijn de "ongemakken" weer terug.

Oh, maar je ziet er niet ziek uit – Ik ben ook moe – Het is gewoon de leeftijd – Je moet er tegen vechten – Je moet meer bewegen – Oh, ik voel daar ook iets – Je moet gewoon harder proberen – Kruip eens vroeger in je bed, een nachtje goed slapen en je zal je al veel beter voelen – Ik ken iemand die dat ook heeft en die werkt voltijds – Ik weet een goed middel – Als je er minder aan zou denken, zal het wel weggaan – Iedereen vergeet wel eens iets – Ik wou dat ik ook gewoon thuis kon zitten – Als je zou gaan werken, zou je er minder aan denken – Het komt gewoon door stress, je moet je gewoon ontspannen – Stress?? Hoe kan jij nu stress hebben, je bent de hele dag thuis – Je moet gezonder eten – Natuurlijk krijg je spierpijn, je bent het niet meer gewoon om te bewegen – Ben je nog altijd ziek?? Je moet je echt wel beter verzorgen hoor- …

Een bloemlezing van de dingen die door de jaren heen al eens tegen me gezegd werden. Vorige maand zelfs ging een buurvrouw me eens vertellen wat ik nu juist had en wat ik moest doen om te genezen. “Het is gewoon een depressie, je mag je niet laten gaan.” En toen ik antwoordde dat het geen depressie was en haar uitlegde waarom niet: “Oh, dan is het gewoon een burn-out”. En toen ik uitlegde waarom het geen burn-out was: “Je bent gewoon overwerkt dan”. Met die betweterige, koppige ondertoon van “Luister nu toch eens naar mij, ik zal het toch wel weten zeker?!” ;-) Hoewel het op het puntje van mijn tong lag om te vragen hoe het kon dat ik na al die jaren ziek thuis nog steeds “overwerkt” kon zijn, heb ik het maar zo gelaten ;-)

Er was een tijd dat zulke dingen me konden kwetsen en kwaad maken, maar nu … ach … Het gaat er het ene oor in en het andere alweer uit. Sommige mensen kunnen of willen gewoon niet geloven dat je “echt” zo uitgeput kan zijn en “echt” zoveel pijn kan hebben. Of ze weten het gewoon beter en kunnen het niet laten om je te zeggen wat je nu “echt” hebt en wat je ertegen moet doen. Ik heb ervoor gekozen mijn energie niet meer te verspillen in zo’n situaties. Ik heb een zogenaamde onzichtbare ziekte, je kan niet echt aan me zien dat er iets mis is met mij ( Alhoewel … Wanneer ik foto’s vergelijk van een gezonde Mieke met de huidige Mieke ^^). Als je je been gebroken hebt, krijg je een plaaster en dan kan iedereen zien dat er iets mis is met je been. Ik? Ik ben “gewoon” moe en heb pijntjes (mijn koosnaampje voor de pijn die ik heb).  Ondertussen weet ik zo zelf wel wat ik heb en wat ik voel en ik steek liever de energie die ik nog heb in “het leven met” J

De idee was eigenlijk om gisteren al te posten wat ik tot nu toe geschreven had, maar een “woops, ik val” is er tussen gekomen. Ik voelde me de laatste paar dagen een ietsje beter en moest gisteren naar het dorp voor een paar boodschappen. Het was niet dat ik kon rondhuppelen als een blij konijn, maar ja … sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren. En natuurlijk, wanneer je je niet al te super voelt, heb je niet veel nodig om te verongelukken, ik ben dus gevallen ;-)

Wat er juist gebeurd is weet ik nu nog altijd niet. De bedoeling was om vlug een magazine te gaan halen in een krantenzaak en ja … het was het allerlaatste op mijn lijstje, dus ik was al moe en niet meer zo geconcentreerd. De krantenzaak heeft nu automatische deuren die open en dicht gaan. Open en dicht, open en dicht J Toen ik voor die deur stond, besefte ik dat ik al een andere magazine van een andere plaats bij had. Om niet in de problemen te geraken in de zaak die ik wou binnenstappen, gaf ik de tas aan mijn zuske en vroeg haar om buiten te blijven wachten, terwijl we daar mee bezig waren, gingen die automatische deuren maar open en dicht, open en dicht en ik raakte mijn kluts kwijt van alles dat tegelijkertijd leek te gebeuren (tas aan zuske geven, die deuren) en wat er dan juist gebeurde weet ik niet (Gestruikeld over een trapje? Mijn eigen voeten? Niets? J), maar voor ik het goed en wel besefte zat ik op mijn knieën op de grond, en knalde ik met mijn schouders tegen die automatische deuren die gelukkig bezig waren met open te gaan, ze bleven half open staan en mijn hoofd zat in die opening. Ik bedoel maar, nog een geluk dat ze open waren, anders was ik met mijn hoofd tegen die deuren geknald J

Ik raakte vrij makkelijk recht en heb nog mijn magazine gekocht met bibberbenen, maar voelde voor de rest niets. Totdat ik in de auto ging zitten om naar huis te gaan. Alles waar ik ergens tegen geknald was deed pijn, vooral mijn knieën en mijn schouders en … mijn ellebogen. Mijn ellebogen?? Ik heb geen idee wat ik daarmee uitgestoken heb ;-) Ik heb me nog dapper kunnen houden tot ik alleen thuis was en dan … heb ik gehuild als een klein kind … Van het verschieten, ik voelde me draaierig en bibberig, had pijn … en een gekwetst ego ;-) Ventje moest mij ’s avonds weer helpen met omkleden, ik probeer het nu te zien alsof ik een persoonlijke assistent heb voor het omkleden ;-)

Vandaag voel ik me dus niet zo schitterend, ik zit vast in mijn berucht vastgeroest harnas en heb toch wel pijn aan mijn ellebogen en schouders. Maar er is niets te zien, ik veronderstel dat het een combinatie is van forceren en fibro pijntjes,want uiteindelijk heb ik daar toch wel een smak gemaakt J

Ik lig hier goed met een verzameling bonte kussens rondom mij om het liggen makkelijker te maken. Een groot kussen onder mijn knieën, een kussentje onder elke elleboog en dan nog een hoop kussens in mijn rug en nek. Heb ik al gezegd dat wij veel kussens hebben?? ;-) Alles is dus terug ok in mijn hoofd, na een tijdje leer je de dingen wel relativeren hoor ;-)

Ik doe nu mijn best om niet in lachen uit te barsten terwijl ik me probeer voor te stellen in welke “elegante” houding ik daar aan die automatische deuren op de grond zat JJJ

Of “terugval” in Nederlands, maar dat staat niet zo leuk in mijn titeltje J

Phew … Het was alweer een tijdje geleden dat ik me zo voelde, amai. Pijn in mijn gewrichten waardoor ik amper kon stappen of dingen doen. De wat ik liefdevol (J) “mijn pijntjes” noem. De pijn die je kan vergelijken met moest je een hele tijd je arm in ijswater houden. Na een tijdje krijg je zo van die pijnscheuten door je arm, juist? Wel, ik krijg die pijn zonder mijn arm een tijdje in ijswater te houden, nana naaa J Ik heb ook de schone slaapster opnieuw van haar troon gestoten ;-) En dan waren er nog de bloopers omdat mijn hersencelletje vermist was ;-) De drinkkommetjes van de beestjes vullen bijvoorbeeld en die dan in de kast zetten. Een zakdoek willen nemen uit de kast en met een handdoek terugkomen (hilarisch eens ik die door had J). De waterkoker opzetten voor een kop thee en na een tijdje ongerust zijn of de waterkoker wel nog werkt, omdat het water nog altijd niet kookt en dan blijkt dat ik hem vergeten aan te zetten was. De microgolf laat me weten met een “ping” dat mijn eten opgewarmd is en ik ga in de koelkast zoeken naar mijn bord J

Daarnaast heb ik ook een kortsluiting gehad in mijn lijfje. Ik had het zo koud dat ventje mij in bad gestopt had. Dat kan je letterlijk nemen, hij moest mij uitkleden en in bad zetten (niet goed voor mijn ego, kan ik je wel vertellen …). Ik lig ontspannen te plonsen in bad en na een tijdje kreeg ik het ineens zooo warm. Zo warm dat “Eender wat, ik moest uit bad en ik MOET uit bad nu!”, zodat ik op de koude vloer kon gaan afkoelen, want ik voelde dat ik ging flauwvallen. Ik weet niet of anderen dat ook hebben, maar ik voel zo net een beetje op voorhand dat ik ga flauwvallen. Ik heb dan een gevoel en geluid in mijn hoofd van een bruisend tablet in water en ik voel me heel onaangenaam en slecht. Niet goed.

Soit, terug naar de badkamer ;-) Wanneer ik op de badkamervloer lag met mijn benen in de lucht gezwierd, nog altijd oververhit (ik kon niet voelen of de vloer koud was) en vechtend tegen het onplezierige gevoel van het gaan flauwvallen, ben ik beginnen hyperventileren. En dan kan ik me niet meer herinneren wat er juist gebeurd was, maar ventje zei dat ik niet was flauwgevallen, maar dat ik “weg” was. Wat dat ook moge wezen ;-) Hij kon tot mij doordringen om samen gecontroleerde ademhalingsoefeningen te doen, je kent dat wel: “En nu inademen en dan uit. In … en Uit …” en na een tijdje kon ik terug normaal ademhalen en was ik “terug”. Ik herinner mij wel nog ventje zijn gezicht en zijn mond die zo grappig ging toen hij zei “inademen” en meedeed met mij en “uitademen” en hij ook aan het blazen was J Grappig J Het is sindsdien niet meer gebeurd, dus we veronderstellen dat mijn bloeddruk naar beneden “gevallen” is toen ik het te warm kreeg, maar misschien toch wel iets om tegen de doctor te zeggen bij mijn volgende check up.

Later zijn we te weten gekomen dat “Plotseling opkomende aanvallen van duizeligheid of misselijkheid na lichamelijke of geestelijke inspanning. Soms gepaard gaande met flauwvallen en verschijnselen die op verlamming lijken” een van de zovele symptomen zijn die cvs-ers kunnen voorhebben. Zie! Ik blijf origineel. Van zodra we denken dat we alles al wel gehad hebben, komt er iets nieuws. ’t Zou anders maar gaan vervelen, niet J

… moet het maar voelen, juist? Maar wat als er niets tegen je wordt gezegd?

Een paar weken geleden belde ventje van het werk om te checken of ik goed genoeg was om mee eentje te gaan drinken met zijn collega’s. Omdat we het er onlangs nog over gehad hadden om nog eens samen iets buitenshuis te doen en ik me vrij goed voelde, zei ik natuurlijk niet nee.

Maar eens ik de telefoon neerlegde kwam de spanning en stress, want wat moest ik aantrekken? J Daar stond ik dan: Bibi die bijna altijd in gemakkelijke trainingsbroeken en pyjama’s rond host en nu naar een drink ging … Omdat al mijn kleren om er netjes voor te komen boven waren, moest ik eerst de trap “beklimmen”. Trede per trede, stapje voor stapje, halverwege even uitblazen en dan voortgaan. En na een tijdje stond ik dan voor mijn kleerkast door mijn kleren te gaan op zoek naar iets dat niet te opgekleed was. Uiteindelijk dan maar gekozen voor de combinatie van een jeansbroek met twee neutrale donkere pulletjes en een geklede vest erover. Gelukkig viel mijn haar goed waardoor ik er niet al te veel werk aan had, een beetje mascara en lippenstift, een origineel sjaaltje erbij en hop, twee uur later was ik klaar J Amai, ik was vergeten hoeveel “werk” je eigenlijk hebt om er “casual” uit te zien ;-) Maar het verschil tussen de bibi in trainingsbroeken en de bibi die ik nu in de spiegel zag was toch wel groot. Ik zag er goed uit en was klaar om naar buiten te stappen. Heb er eigenlijk spijt van dat ik geen foto van mezelf heb genomen. Niet om er over op te scheppen, maar gewoon als iets om naar terug te kijken als ik me minder goed voel. Soit …

Een beetje later kwam ventje thuis, kleedde zich om en weg waren wij! Ik was best wel zenuwachtig. Het was alweer een tijdje geleden dat ik onder andere mensen ging zijn waarvan ik de meeste niet kende en dan nog buitenshuis ook! Ik had de kriebels alsof het voor de eerste keer was dat ik wegging J Maar ventje zijn collega’s hebben me goed opgevangen. Ik werd onmiddellijk warm ontvangen in de groep alsof er niets mis was met mij. Raar waar je allemaal aan denkt op zo’n moment, niet dat er iets mis was met mij, ik zag er tenslotte “gezond” uit, maar zij weten natuurlijk wel dat ik ziek ben plus ik was uiteindelijk een vreemde voor de meeste van hen. Veel van de gesprekken heb ik niet kunnen volgen, ik kan mijn concentratie niet vasthouden omdat ik voortdurend afgeleid word door van alles en nog wat eens we met meer dan twee zijn. Iemand die een beweging maakt, ik wil eens drinken van mijn glas water, er wordt door elkaar gesproken, er komen andere mensen binnen in de zaak, er speelt muziek op de achtergrond, noem maar op. Alles is goed om afgeleid te worden en dan ben ik de draad kwijt ;-) Maar eens het groepje kleiner werd (sommigen gingen naar huis, anderen gingen snookeren) en ik nog met twee andere vrouwen aan tafel zat ging het beter en kon ik zowaar meepraten over de gewone vrouwendingen als kleren, wasmachines en drogers  ;-)

Tijdens ons uitje met de collega’s ben ik ook gaan fitnessen. Fitnessen?? Wel, het nadelige aan de plaats waar de drink was, was dat de toiletten boven waren en je een steile trap op moest gaan. Uiteindelijk heb ik niet alleen twee keer die trappen gedaan (hela!J), ik heb ook serieus kunnen oefenen in het ophouden van mijn mini-blaas JJJ

De eerste keer ging een goede kennis mee. Tegen dat zij bovenaan was, had ik toch wel al zeker een derde van de trap gehaald J De tweede keer zei ik gewoon al lachend dat ik terug ging fitnessen en dan wisten ze dat ik wel even weg ging zijn ;-)

Het was pas onderweg naar huis dat ik besefte hoe moe ik wel was van een namiddagje op café en het duurde niet lang nadat ik omgekleed was dat ik in slaap viel. De volgende morgen ben ik ziekjes en met koorts opgestaan en sindsdien ben ik “out”. Pijntjes hier en daar en zowat overal, veel mist in mijn hoofd waardoor ik de simpelste dingen niet meer begreep of kon doen en zooo moe. Ik ging er met een “Pah! Wat ik gehad heb, heb ik toch maar mooi gehad”, ik heb een leuke namiddag gehad en ik voelde me goed. Ventje voelde zich schuldig en vond dat we vroeger hadden moeten vertrekken, zodat ik me nadien niet zo slecht zou voelen. Maar ik ga daar natuurlijk niet mee akkoord ;-) Voor een keer dat ik me goed voelde en we ons buitenshuis geamuseerd hebben. Ik heb niet veel gevoeld, heb geen signalen gekregen of zo die me zeiden: “Ok, tijd om naar huis te gaan en te rusten juffrouw!”. Of zoiets … J Ja, ik werd moe tegen het einde, maar dan zijn we ook naar huis gegaan, dus …