Al een paar dagen doodmoe, het is ook winter, ik vraag mij al jaren af of een mens ook niet beter een winterslaap zou houden. Ik luister zoveel mogelijk naar mijn lichaam, het huishouden draait op een laag pitje en ik besef dat gaan werken nog niet aan de orde is. Ik lees van een lotgenoot op haar blog dat ze zich goed voelt en dat ze barst van energie. Ooit hoop ik dat ook te kunnen zeggen, en liefst zo snel mogelijk, maar ik denk niet dat het nog voor dit jaar zal zijn...
Zoals de meesten wel weten is 'gezondheid' mijn grootste passie. Het hoofdstuk 'stress' ontbrak nog maar ook daar weet ik ondertussen alles van. Ik eet terug glutenvrij. Ik weet dat ik er last mee heb maar toch is de verleiding soms te groot. Nu ben ik drastisch, het is gedaan. Ik wil mij fitter voelen. Misschien komt mijn vermoeidheid ook door het afkicken. Ik heb het er graag voor over, mijn hoofd is helder en ook andere kwaaltjes verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Wat sporten betreft schroef ik wat terug, ik zet er een rem op. 3x/Week sporten waarvan 1x yoga, 1x zwemmen en 1x lopen. Ik zwem nog max. 1km. en loop nog max. 5km. Sporten is gezond maar het kan je ook uitputten wanneer je over je grens gaat. Wat heb ik mijzelf toch allemaal aangedaan? Om half 6 opstaan om te kunnen sporten voor het werk, soms om 12 uur 's nachts nog op de crosstrainer... Je denkt dat je goed bezig bent terwijl mijn lijf na de geboorte van Sem vooral om rust vroeg en nu nog.
Misschien moet ik een gezondheidsblog maken, met tips en gerechtjes...
Het minste wat ik van deze periode kan zeggen is dat het één van de leerrijkste periodes in mijn leven is. Ik doe dingen die ik vroeger als tijdverlies zou beschouwd hebben maar waarvan ik nu weet dat mijn batterijen worden opgeladen. Ik zie het letterlijk als een gsm die in het stopcontact steekt en ik geniet, misschien word ik dan toch nog een levensgenieter...
Maandag voormiddag ga ik lezen met kindjes van het eerste leerjaar. Het is leuk en ik heb het gevoel ook iets nuttig te doen want als je de twee kan combineren is het natuurlijk ideaal. Kinderen zijn zo puur. Ik krijg regelmatig een krop in mijn keel. Ik ben nieuw voor hen en dat maakt veel van hen onzeker. Om hun onzekerheid weg te nemen begin ik met een simpele vraag en ik zie aan hun verbaasd gezichtje dat hen dat gerust stelt. Plots is er ook wat minder gewiebel op de stoel. Bij de kindjes waar het echt moeizaam gaat, gaat het plots beter als je een kleine pauze neemt en vraagt wat ze graag doen, eten... Niemand functioneert onder stress, dat weet ik uit ervaring...
's Avonds in de repetitie van ons popkoor zit ik in de groep (hoge middenstem) bij juf Mia. Mijn juf van het vierde leerjaar die pas met pensioen is. Het was altijd een leuke juf, ze is nog niets veranderd maar is vooral super grappig. De combinatie lachen/zingen doet wonderen. Wanneer we praten vallen puzzelstukken in elkaar, zij ziet mensen van vroeger nog waarvan ik mij al jaren afvraag wat die nu doen enzovoort. Ik zag juf Mia nooit meer en nu kom ik haar dinsdag ook nog eens tegen in het zwembad als Sem zwemles heeft. Juf Mia is sowieso een belangrijke schakel in mijn leven, ik zat bij haar in de klas toen ik diabetes kreeg. Ik probeer mij er niet te veel 'waarom vragen' bij te stellen en geniet van het feit dat het klikt. Ik besloot van sopraan naar hoge middenstem te gaan en voelde dat het goed was. Toen ik nog in de sopraan groep zat hoopte ik al eens met haar te kunnen praten en nu kletsen we er elke week op los.
Woensdag ontbijt ik met vriendinnen en zus. Ik heb mij daar lang schuldig bij gevoeld. Nu denk ik er anders over. Het is een luxe die ik mij permitteer. Eten en vrienden zien is voor mij de perfecte combinatie en een stroomstoot voor mijn platte batterij.
Morgen, donderdag ga ik zwemmen. Geen race meer tegen de klok, ik zwem op een gezapig tempo en neem liefst achteraf nog een stoombad. Daarna gaan we naar de cafetaria waar het ook gezellig babbelen is.
Ik probeer dicht bij mijzelf te blijven, goed te doen voor anderen zonder mijzelf tekort te doen en ik zie dingen gebeuren die ik misschien anders nooit had gezien. Het leven is goed. Dinsdag op controle bij de arts van de mutualiteit kreeg ik alleen maar begrip terwijl sommigen hier zo bang voor zijn. Ik ging er vol vertrouwen naartoe. Ik hoef geen komedie te spelen, ik ben gecrasht maar het gaat beter en daar doe ik ook alles voor. Vind ik nu de job van mijn leven dan zal ik die niet meer laten passeren maar ik wil liefst nog wat sterker staan. Er zijn nog momenten waarbij de burnout flink van zich laat horen maar ik heb het ermee gehad. Ga je mee naar de lezing over burnout? Neen danku, ik weet er ondertussen alles van en kan zelf een lezing geven. Ja, ik heb het gehad met mijn burnout en al zal hij nog een tijd in mijn vel hangen, ik heb sowieso gewonnen...
Maandagavond, repetitie van het popkoor. Ik heb getwijfeld om mij in te schrijven na de derde proefles. Het ging zo moeizaam, ik kon de toon niet onthouden, ik moest mij naar mijn gevoel te veel opjagen om er te geraken en ik was zo laat thuis. Nu ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. Zingen doet mij zo veel goed. Ik heb 'mijn best doen' losgelaten en volg gewoon mijn gevoel. Ik heb altijd goed liedjes kunnen opslaan en heb er nooit echt mijn best voor moeten doen. Het geeft mij gewoon zoveel stress te denken dat alles perfect moet zijn, dat ik blokkeer en stommiteiten doe. Ik moet gewoon vertrouwen hebben dat als het anderen lukt, het mij ook wel zal lukken.
Ik begin mensen te leren kennen in het koor en ik word aangetrokken door sommigen en door anderen dan weer niet. Nooit eerder heb ik dat zo duidelijk gevoeld en vooral er ook rekening mee gehouden. We praten, lachen en ik kom los. De mensen die mij kennen weten wat dat betekent als ik ergens 'op mijn gemak' ben. Vroeger genoot ik van de aandacht en het feit dat ik mensen kon entertainen, nu zet ik er op tijd een rem op. Mijn openheid heeft mij na meer dan 20 jaar de das omgedaan. Ik ben voor velen van een open boek naar een gesloten boek gegaan omdat het vertrouwen weg was. Op goeie dagen denk ik wel eens, ergens moeten ze mijn vrolijke noot in de dagdagelijkse sleur toch missen? Maar meestal denk ik nu, missen of niet, ze zijn mijn vertrouwen niet meer waard en dus ook mijn plezante anekdotes niet.
En zo dacht ik gisteren in het naar huis rijden dat ik veranderd ben, selectief geworden en ook meer geremd. Is dat slecht? Ik denk het niet. Het zal mij behoeden voor mensen die mij de aandacht niet gunnen of er zich misschien gewoon aan ergeren. Diep van binnen blijf ik altijd wie ik ben. Nu ik beter ben komt die vrolijke, praatgrage Marleen terug naar boven, al zal er altijd een lampje gaan branden wanneer ik mijzelf weer eens te veel blootgeef.
Afschuwelijk nieuws in de krant vandaag. Als er iets met kinderen gebeurt ben ik daar kapot van, maar zo iets afschuwelijk en zo vlakbij. Ik zit aan tafel en voel mij intens verdrietig maar ook dankbaar en bijna schuldig omdat dat ik mijn vierjarig kindje nog bij mij heb, kan knuffelen en naar school brengen. Hoe doen andere mensen dat? Je kan niet al het verdriet van de wereld op je schouders dragen, niemand heeft er ook iets aan. 't Is alsof ik probeer het verdriet van de familie te voelen en zo een beetje pijn wil overnemen. Flauwekul natuurlijk, niemand kan hun verdriet overnemen. Wat is het leven toch keihard voor sommige mensen.
Sem ging dit weekend logeren bij oma en opa en wij gingen uit eten met vrienden. Ik kan mij amper herinneren hoe lang dat geleden was. Zondag gingen we samen lopen en dat gaat ook steeds beter. Bij stress ga je steeds oppervlakkiger ademen en dat heb ik gevoeld. Je kan letterlijk gebukt gaan onder stress. Nu voorzichtig zijn en niet overdrijven. Wanneer je je beter voelt heb je de neiging weer te blijven doorgaan. Alles gaat ook weer sneller als ik ergens aan begin. Ik begreep niet hoe andere mensen dat deden met slechts 24 uren op een dag. Als je zelfs een betaling moet plannen in je dag verlies je gewoon heel veel tijd. Ik krijg meer en meer zin om dingen te doen maar, de extreme vermoeidheid die mij plots kan overvallen, herinnert mij eraan dat ik nog niet klaar ben voor het echte leven.
Ik heb geleerd dat je niet iedereen te vriend kan houden en probeer daar ook mee te leren leven. Ik ben er heel lang in geslaagd (dacht ik) om bij iedereen geliefd te zijn omdat ik dacht dat het zo hoorde. Ik voel heel duidelijk nu met wie ik op dezelfde golflengte zit en dat maakt communiceren gewoon veel makkelijker. Ik heb leren zwijgen, omdat ik een hekel heb aan zinloze discussies en omdat ik nog minder mensen naar de mond wil praten. De juiste mensen geven je energie, de anderen zuigen die weg. Ik weet wat voor mij belangrijke waarden zijn in het leven en hoop mij met gelijkgestemden te omringen in de toekomst en ook een job te vinden in die richting. Zijn er mensen met andere waarden en ideeën zal ik mijn best doen om niet te oordelen. Iedereen heeft zijn eigen unieke pad te bewandelen en wie ben ik om te zeggen dat iets juist of fout is. Het voelt als een bevrijding te weten dat ik voor sommige mensen echt meer dan goed genoeg ben gewoon door te zijn wie ik ben en dat ik voor de anderen zelfs geen moeite meer moet doen.
Ik zie dat er nog maar weinig bezoekers zijn hier. Ik vind het niet erg, ik was in de eerste plaats beginnen schrijven om wat structuur te krijgen in de chaos en dat is gelukt. Ik kom van ver, ik heb echt dikwijls het gevoel dat ik mijzelf heb teruggevonden en dit na slechts 5 maand. Ik mag mijzelf gelukkig prijzen. Mijn grootste probleem is mijn geheugen en mijn concentratie maar de dokter zegt dat dit een jaar kan duren. Daar ga ik niet op wachten. Ik wil mijn verstand terug gebruiken en heb nood om dingen te doen. Ik ga mij inschrijven voor een opleiding als rookstopconsulente. Mensen die mij kennen weten dat dit iets voor mij is en ik zie het als iets extra bij mijn diploma van gezondheidsconsulente. Ik weet nog niet of ik er echt iets mee ga doen, misschien niet direct, maar ik hoop wel ooit.
Het is precies een jaar geleden dat iets mij zo diep geraakt heeft dat het mij niet meer losliet. Vanaf dan kwam er een opeenvolging van teleurstellingen en verdriet. Het heeft zo lang aangesleept dat het mij vanbinnen kapot gemaakt heeft. Ik was nog maar een schim van wie ik ooit was. Beetje bij beetje kan je met de grond gelijk gemaakt worden. Er wordt gezegd dat bij een burn-out het licht plots uitgaat. Het licht is niet plots uitgegaan, het was al maanden aan het knipperen. Ik ben blij dat het uiteindelijk uitging zodat ik mijzelf terug heb kunnen opbouwen. Nooit of nooit mag iets of iemand mij nog zover krijgen.
Achteruit kijken doe ik nog zelden en vanaf nu wil ik alleen nog vooruit. Ergens weet ik dat daar iets op mij wacht. Zo is het altijd al gegaan. Wanneer je een deur sluit gaat een ander op het gepaste moment open. Benieuwd waar ik binnen een jaar sta..
Ik denk dat ik het nu wel met zekerheid kan zeggen, het gaat beter, ook al kreeg ik van de dokter nog 3 maand bij. In mijn vertrouwde wereld loopt alles redelijk vlot maar ik weet dat het allemaal nog broos is. Ik merk dat ik veel minder snel op mijn paard zit en dat de dingen overzichtelijker worden. Ik heb het gevoel dat ik in een volgend stadium zit en dat ik nu gewoon moet aansterken en mij mijn nieuwe levensstijl moet eigen maken om niet te hervallen. Ik heb een hoofdstuk definitief afgesloten dus er is ruimte om aan een nieuw te werken. Doordat het beter gaat lijk ik nu pas te beseffen hoe zwaar het geweest is maar ik probeer daar niet te lang bij stil te staan. Sommige mensen zijn hierdoor voor mij wel voor eeuwig en altijd verleden tijd. Het is geen kwestie van rancuneus zijn maar ze interesseren mij gewoon niet meer.
Ik was er niet gerust in woensdag. Voor de meesten lijkt het waarschijnlijk niets, een beetje de fotograaf gaan helpen in een kleuterschool, voor mij was het een beproeving. Ik was bang om verward te raken in het rumoer van de school. Een kleuterschool is niet bepaald een rustige omgeving. Ik heb uiteindelijk geen seconde last ondervonden van de drukte. De drukte op mijn werk was eigenlijk helemaal anders, voor mij dikwijls niet meer te verdragen. Het lawaai van kinderen, zelf gehuil maken deel uit van het leven. Een zwaar mentaal gehandicapte die heel de dag roept, je weet dikwijls niet waarom, is zeer zenuwslopend. Vooral het niet weten waarom vreet aan je. Dat ik het zo lang volgehouden heb is mij vandaag een raadsel. Ik vermoed dat mijn collega's mij jarenlang op de been hielden. Ook een soort gewenning die je onbewust toch beetje bij beetje kapot maakt.
Ik kreeg telefoon van de buurman vandaag om 7 uur. Zijn vrouw (ze zijn beiden hoogbejaard, 90+) was uit bed gevallen. Ik ben gaan helpen, haar op de WC stoel geholpen en terug in bed gelegd. Ze waren zo dankbaar. Al die jaren deed ik hetzelfde werk maar dan zonder dankbaarheid. Niet uit slechte wil, de mensen die ik verzorgd heb zijn te laag van niveau om dankbaar te zijn en je verwacht het ook niet, net zoals je van een baby die je verschoont niet verwacht dat hij/zij dankbaar is. Maar toch maakt dankbaarheid het grote verschil in je gewaardeerd voelen. Ik zie mij niet meer terug gaan in een job als verzorgende, maar ik weet nu wel dat ik er goed in was, ook al heeft niemand mij ervoor bedankt.
Ons moeder had een mooi kleed gezien bij Damart, zei ze mij vrijdagochtend. Het stond in het foldertje. Dus rijd ik naar Damart en haal het kleed, dat gelukkig paste. Ons moeder onvoorbereid zeggen, kom we zijn weg, is moeilijk. Dan is ze niet klaar. Eigenlijk moet ze niets speciaal doen om mee te gaan maar ik denk dat ze daar vooral in haar hoofd dan niet klaar voor is. Eerlijk gezegd, als ze mij plots ergens naartoe nemen moet ik mijzelf ook ff resetten maar bij iemand van bijna 80 gaat dat resetten niet zo vlot meer. Ik dacht, ik ben hier nu, ik doe het ook nu. Dit weekend telefoon, ze had ook een mooi gilet in datzelfde foldertje gespot. Ff mijn frustratie verbijten en dan toch zeggen, we zullen maandag samen nog eens naar Damart gaan. Ik zou het vroeger ook gedaan hebben maar ons moe zou geweten hebben dat het niet met mijn goesting was waardoor ik eigenlijk wel iets deed maar er toch 2 mensen ongelukkig waren. Zeg je dan niet beter dat het niet gaat en plan je het niet beter voor een andere keer? Of gewoon vragen of een andere zus het niet kan doen. Wanneer je rustiger wordt in je hoofd zie je pas dat er nog andere mogelijkheden zijn. Bij stress moet je gewoon vertragen en dan komen de oplossingen vanzelf. Dit heb ik al zoveel ondervonden de laatste maanden. Ook al ga ik niet werken, ik heb nog steeds het gevoel dat ik het druk heb. Waarschijnlijk is dat de grote frustratie van elke huismoeder.
Uiteindelijk is iets voor iemand doen, en dat ook graag en goed doen, één van de meest gelukkig makende dingen. Wanneer je leert 'neen' zeggen, heeft je 'ja' zoveel meer betekenis.
Dus deze ochtend aan de schoolpoort vroeg een mama of ik woensdag vrij was. Zij maakt de foto's voor de schoolkalender maar heeft hulp nodig om de kindjes in de juiste positie te krijgen. Mijn natuurlijke reflex was zeggen dat het waarschijnlijk niet ging, dat ik het eens moest bekijken. Achteraf dacht ik, waarom doe je dat niet gewoon? Je kan iemand helpen, je hebt tijd en je ziet graag kindjes. Ik ben gewoon heel hard op mijn hoede geworden met 'ja' zeggen en dat is ook niet slecht. Gewoon jezelf de tijd geven om erover na te denken, en als ik dan 'ja' zeg, dan is dat omdat ik het echt wil. Ik heb net een sms naar de mama gestuurd dat ze woensdag op mij kan rekenen..
Ok, dit was de laatste week 'zoekende' zijn. Iemand in mijn situatie zoekt naar antwoorden en hulp. Je kan die krijgen bij zeer bekwame mensen maar er zijn ook veel charlatans. Wat is het verschil tussen een goede therapeut en iemand die vooral geld wil verdienen? Bij een goede therapeut kom je opgeladen buiten, rustig met nieuwe moed en handvaten om iets mee te doen. Bij de andere kom je overstuur buiten en voel je je in't zak gezet. Bij mij is het gelukkig zo duidelijk maar ik vrees dat er nog veel mensen zich laten vangen.
Ik kreeg een gratis consultatie (daar heb ik al vragen bij maar kom) en aangezien ik de lezing die hij gegeven had niet slecht vond nam ik dat aanbod gretig aan. Uiteindelijk sta ik open om bij te leren en heb ik tijd om nieuwe dingen te proberen. Ik heb de luxe dat ik daar nu tijd voor heb. Het gesprek ging vlot. 't Is te zeggen, hij bevestigde de dingen die ik zei maar van zijn kant kwam er weinig nieuws voor mij. Een ontspanningsoefening op een massagetafel met een vreemde man die naast je zit, het is idd een heel goede oefening om je op de meest ongemakkelijke momenten te kunnen ontspannen. En dat was het dan. Plots kwamen er contracten en doorlopende opdrachten met de bank aan te pas. Een contract van 18 maand (euh, ik hoop dat ik tegen dan met heel ander dingen bezig ben) en dat zou mij 210 per maand kosten. Voor die prijs mag ik elke week eens bij hem komen. Om wat te doen? Op de massagetafel liggen? Ik weet begod meer dan hij over voeding, daar was ik ondertussen al achter. Hij wou mij een schema maken om te bewegen. Ik beweeg meer dan genoeg, ik heb eerder een schema nodig om mijn grenzen op dat gebied te bewaken en ook daar heb ik zelf voor gezorgd. Dan bleef er de stressbeheersing nog over maar hoe het er nu uitzag kreeg ik serieus op mijn heupen van hem.
En wat hebben we geleerd? Neen, zeggen en dat menen uit het diepst van je hart en stoppen met zoeken. Ook al heb ik tijd, dit is tijdverlies. Ik denk aan Claudine Drees, de loopbaanbegeleidster waar ik bij ga en waarvan ik van het eerste moment wist dat ik juist zat. Maar ik heb ook geleerd dat ik zelf meer in mijn mars heb dan sommigen die zich lifecoach noemen. Ik ken ook persoonlijk iemand die in de val getrapt is. Iemand die het helemaal niet breed heeft. Ik zeg niet dat hij haar totaal niet zal helpen maar ik durf nu met grote zekerheid zeggen, ik sta gewoon al verder dan wat hij mij nog kan leren. Ik hoop echt dat ik ooit mijn kennis en ervaring met mensen kan delen. Gewoon omdat het zonde is er niets mee te doen en omdat mensen helpen gewoon in mijn genen zit... Amen ;)
Mediteren, het was eigenlijk altijd iets waar ik verschrikkelijk veel stress van kreeg want daarvan 'moest' je rustig worden, en hoe meer iets moet, hoe minder het lukt. Door de cursus mindfulness en ook door de yoga ben ik gaan inzien dat wanneer er niets moet er ook niets fout kan gaan. Heb je moeite met een oefening dan doe je ze niet of je doet ze gewoon in de mate dat het wel gaat. Uiteindelijk zal het elke keer beter gaan. Bij mediteren is het net hetzelfde. Je kan onmogelijk zomaar je verstand uitzetten terwijl je daarvoor nog met 101 dingen tegelijk bezig was. Je hoeft niet doodstil te zitten want let erop, juist dan ga je ergens moeten krabben of zal er een kledingstuk niet goed zitten. Ik heb geleerd om gewoon rustig te worden, gedachten te laten passeren zoals bootjes op een rivier. Soms komen er dingen langs die je 'dringend' zou moeten doen, dan denk ik, nu niet, straks...Er is uiteindelijk niets wat geen 20 minuten kan wachten.
Wanneer ik naar de yoga ga of ik ga wandelen is dat voor mij tijd om tot rust te komen. De andere dagen maak ik 20' tijd om te mediteren. Het is de som van de dingen die het verschil maken. Ik voel soms een rust die ik jaren niet gevoeld heb en vandaag dacht ik op zo'n rustmoment, ik mag mijzelf nooit meer in de steek laten zoals ik het laatste jaar deed...
Het voelt alsof ik eindelijk aan een nieuw hoofdstuk mag beginnen. Ik had een aangenaam gesprek met de groepschef, in het oude gebouw, het gebouw waar ik wel nog gelukkig ging werken. Het was een beetje thuis komen en afscheid nemen tegelijk. Ik heb de dingen die ik wou zeggen in alle rust kunnen vertellen, er was veel begrip, misverstanden werden uitgeklaard en ook dingen gewoon aanvaard. Soms moet je dat gewoon doen om verder te kunnen. Ik voel meer dan ooit dat mijn plaats ergens anders is dus heb ik ook gezegd dat terugkomen geen optie meer is. Oorspronkelijk wou ze dit nog stilhouden maar heb gevraagd dat niet te doen. Ik heb nog heel sterk het gevoel dat er over mij gepraat wordt en ik vermoed dat wanneer ze weten dat ik toch niet meer kom, ze vlug uitgepraat zullen zijn.
Ik hoop dat dit mij nu zal helpen om verder te gaan en rustig stappen te ondernemen naar een nieuwe job die ik met hart en ziel zal doen.
Niemand krijgt een programma van het leven. Je denkt dat je het zelf kan schrijven maar soms beslist het lot daar anders over. Ik heb er het volste vertrouwen in dat het lot het beste met mij voor heeft...
Ik was vandaag bij de loopbaancoach al werd er weinig over mijn loopbaan gesproken. Zolang sommige dingen niet afgerond zijn heeft het geen zin om daarover te praten. Ik moet mij eerst ook weer optimaal voelen. Soms denk ik dat dit jaren gaat aanslepen zoals ik dikwijls lees. 'Neen, helemaal niet', zei ze. Je bent bijna onmiddellijk in therapie gegaan en er is al veel vooruitgang. Veel mensen wachten eerst 6 maand af en gaan dan pas op zoek naar ondersteuning. Eigenlijk is het waar. Als ik al de kleine stappen op tel, is er al veel veranderd maar er zijn ook veel nieuwe dingen boven water gekomen. Vroeg of laat ging dat toch gebeuren. We kunnen die beerput maar beter eens tot op de bodem leeg maken nu we toch bezig zijn.
Het was een verademing om nog eens bij haar te gaan. De tips die ik krijg zijn zoveel waard. Telkens komt er een ander mens buiten dan diegene die binnen gegaan is. Ik denk dat ik haar voortaan gewoon life coach noem. We krijgen geen handleiding bij het leven maar af en toe zou ik die wel ergens willen downloaden.
Zelfvertrouwen, dat moet ik terug krijgen. Ik denk terug aan die de vrouw in de yoga die zei dat ik met mijn uitstraling, zeker mijn plaats wel ergens ging vinden. Of toen ik vandaag aan Claudine vroeg waarom ze zo zeker wist dat het allemaal goed kwam zei ze, 'omdat jij het type bent waarbij het goed komt'. Zo'n dingen zijn zalig om te horen als je je zelfvertrouwen terug van 0 moet opbouwen. Ik ben er heel dankbaar voor...
Roel is thuis, ik heb 2 machines gewassen, ik heb eten gemaakt en het piekeren is veel beter. Ook al ben ik graag alleen, het is beter voor mij dat er iemand is waarvoor ik in actie moet schieten en waarmee ik kan praten en lachen. Ik heb 13 jaar alleen gewoond. Mensen die alleen wonen worden heel vaak met zichzelf geconfronteerd. Kom je van een feestje is er weer het grote contrast wanneer je terug alleen bent. Ik weet er alles van. Het is niet slecht om een tijd alleen te zijn en ik raad het iedereen aan maar ik denk niet dat een mens gemaakt is om lang alleen te zijn.
Misschien begint het St.Janskruid ook eindelijk te werken. Ik ben er een paar weken geleden mee begonnen omdat ik mijn strijd om een beetje levensvreugde begon op te geven. Een constant gevoel van ontevredenheid en verdriet leek zich te vereenzelvigen met mij terwijl het ooit toch anders was. Ik wou zo niet verder, niet voor mijzelf en niet voor mijn omgeving. Ik wil terug gelukkig zijn, ondanks alles. Er is veel meer in de wereld dan de plaats en de mensen waarmee het fout liep. Ik had het voorgeschreven anti-depressiva hier nog liggen maar daar wil ik liever niet mee beginnen. Uiteindelijk heeft Sint Janskruid hetzelfde effect, de dokter zei het zelf. Het is mijn een raadsel waarom ze dan nog steeds andere medicatie blijven voorschrijven met heel veel bijwerkingen. Sint Janskruid heeft er ook maar veel minder.
Ik hoop dat ik op goeie weg ben. Gewoon gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven...
Antwoord van het werk. Volgende week donderdag kunnen we afspreken om te praten en het is niet op het werk zelf. Ik heb geen keuze meer, ook al loop ik het risico van achteraf helemaal in de put te zitten, ik zal tenminste wel verder kunnen. Ze kennen de anderen hun verhaal, nu mogen ze ook naar dat van mij luisteren. Het is niet mijn bedoeling om mensen te gaan beschuldigen of dingen over anderen te zeggen die laag bij de grond zijn, maar ik mag wel de dingen zeggen die volgens mij niet door de beugel kunnen. Ik laat mij door niemand meer in een hoek duwen. Daar begint het herstel.
Het zijn wel emotioneel geladen dagen geweest, nu ik weet dat ik voor't eerst in meer dan 4 maand mijn verhaal ga doen. Ik hoop op een beetje begrip maar volgend de huisdokter mag ik niets verwachten. Hij heeft trouwens 4 maand geleden voorspeld dat ik nood zou hebben om naar daar te gaan en te praten. Hij moedigde dat ook aan. Anders blijf je ermee rondlopen, Marleen. Hij had weer eens gelijk...
Ik probeer een beetje de structuur te bewaren maar nu Roel weer een week weg is, is het moeilijk. Verder dan soep maken ben ik niet geraakt, gelukkig heb ik voor Sem altijd genoeg porties in de vriezer. Zelf heb ik echt niet gezond gegeten. Mijn internet gebruik zit wel terug op het goede spoor en ben bijna 2 uur gaan wandelen deze middag. Het was ideaal wandelweer, fris maar zonnig. Ik heb een toer gevonden die ik eventueel ook joggend kan doen, 6 km. door de natuur en geen pottenkijkers. Ik blijf een beetje paranoia. Ik betrap mijzelf erop dat ik naar winkels ga waar ik weet dat ik geen bekend volk tegen kom. Op de wandeling daarstraks iemand gezien die ik vaag ken van vroeger en die telkens weer een praatje wilt slaan, sorry, geen zin. Misschien moeten onschuldige mensen het nu uitzweten maar langs de andere kant ben ik wel eerlijk. Voor mensen die belangrijk zijn voor mij maak ik graag tijd.
Jaarmarkt Dilbeek en dus geen school voor Sem. Ik hoop dat het straks opklaart en dat we even naar daar kunnen. 2 Dagen samen chillen in de zetel is mij wat te veel. De vermoeidheid is over. Misschien moet ik straks wild enthousiast roepen dat we avontuurlijke regenwandeling gaan doen. Hmm, ik hoop dat het opklaart...
Sem heeft genoten van een feestje in de binnenspeeltuin en ik had een fijne babbel met een vriendin. Ik had wel het gevoel dat het niet echt geapprecieerd werd dat ik vertrok. Waarom kunnen andere ouders ongegeneerd hun kind afzetten en vertrekken en denk ik dat ik moet blijven? Ik had hier echt geen zin in, veel te veel lawaai en drukte en ik weet dat Sem echt wel een paar uur zonder mij kan en erg zelfstandig en sociaal is. Er waren ook een paar vriendinnen van de mama die bleven. En dan gebeurt het, 'Heb je misschien liever dat ik blijf?' Waarom doe ik dat? Ik wil zelf niet blijven, heb een afkeer van drukte en heb met Sofie afgesproken. Nee, vertrek maar.. Hm, dat was precies niet oprecht. En ik ben vertrokken, schuldgevoelens, mij lastig maken, ze had het maar op voorhand moeten zeggen... Ik was zelf mijn afspraak waar ik erg naar uitkeek aan het verbrodden. STOP, Marleen. Je weet helemaal niet wat ze denken en ze heeft gezegd dat je weg mocht. Dat zijn de feiten, de rest verzin je erbij. Toch ff ventileren bij Sofie en dan bijkletsen en koffie drinken. Zalig. De beste therapie die er is..
Toch op tijd terug gegaan en ruim een uur langer gebleven dan de anderen om nog wat te helpen met opruimen en inladen. De ergste drukte was voorbij. Deed ik dat nu uit schuldgevoel of omdat ik het wou? Waarschijnlijk een mengeling van de twee..
Weer een nachtmerrie. Dingen van vroeger vermengd met het heden en dan roept Sem mij wakker. Ik ben slecht gezind en doodmoe. Ik probeer mij te herpakken, het is tenslotte weekend, het moet leuk worden.
Nog geen antwoord van het werk. Vorige keer heb ik ook geen antwoord gehad. Ik begin mij af te vragen of mijn mails wel in de juiste mailbox terechtkomen. Ik heb al 2x het adres nagekeken. Ik begrijp dat mensen het druk hebben maar een korte, 'ok, ik bekijk het eens' zou het mij een stuk makkelijker maken. Het lijkt of niets nog makkelijk mag gaan.
Sem mag straks naar een verjaardagsfeestje. Ik ben blij voor hem want ik heb weinig energie om iets te doen en onze wekelijkse wandeling valt een beetje in het water. Terwijl hij naar het feestje is hoop ik een vriendin te zien en iets te gaan drinken. Ik kijk er naar uit. Ik heb de psychologe gisteren afgebeld. Ik heb het gevoel dat ik naar haar loop als er iets is om dan tot de conclusie te komen dat ik het antwoord zelf wel wist. Ik weet dat ze er is mocht ik echt weer in de put geraken en dat stelt gerust, voor de rest probeer ik er wat van los te komen. Ik vind het duur en als ik met een vriendin iets kan gaan eten, kletsen en lachen kost het mij minder en heb ik ook therapie gehad.
De vermoeidheid is lastig. Waarschijnlijk moet mijn lichaam wennen aan de lagere bloeddruk. Ik moest de medicatie opdrijven omdat mijn ogen en nieren anders in gevaar komen. 't Is altijd iets...
Het is een drukke week naar mijn normen. De auto op dinsdag in de garage en woensdag ik op consultatie in het ziekenhuis in Vilvoorde, dus de ring trotseren. (Allebei in groot onderhoud, zeg maar. ) Het ging vrij goed. Alles goed organiseren, oma vragen of ze Sem van school kan halen zodat ik mij daarover al geen zorgen kan maken. Gelukkig, ik zat ongeveer 2 uur in de wachtzaal. Geen stress, geen facebook meer om elke leegte op te vullen. Nu pas valt mij op hoeveel mensen in de wachtzaal naar hun smartphone zitten staren. Ik heb er geen zin meer in, ik kijk gewoon naar de mensen en ik heb zo meer dan genoeg afleiding. Ik neem mijn gsm om te kijken hoe laat het is (sinds het gsm tijdperk draag ik geen uurwerk meer) en kan mij net bedwingen om niet zonder nadenken op het facebook icoontje te klikken. Mails kan ik wel ff checken. Ik schakel 4G aan en het 'gepingel' begint, want natuurlijk zijn er ook heel wat messenger boodschappen. Daar had ik mij niet aan verwacht en of je nu wil of niet, de berichten stromen binnen en vragen om antwoord. Snel dan, 1x/dag mocht tenslotte. Iemand die geïnteresseerd is in mijn jas op Dilbeek verkoopt. Daar moet je dus op antwoorden en ook nog eens hun antwoord afwachten. De tijd die je op sociale netwerksites doorbrengt beperken is niet makkelijk...
Ondertussen dus toch naar mijn mailbox. Weinig interessant zoals gewoonlijk en dan...een mail van het werk. Heel onschuldig met een simpele vraag van de groepschef, maar mijn hart bonst in mijn keel. Mevrouw Verhasselt? Ik ga binnen en ben helemaal in de war. Bloeddruk 15/10. Stress gehad in de file? Euh, neen, net mijn mails bekeken.
Ik begrijp het niet, wat blijft mij dwars zitten en waarom kan ik het allemaal niet achter mij laten? Er ligt nog veel te veel op mijn lever. 's Avonds antwoord ik rustig op die mail. Ik vraag of het mogelijk is om eens af te spreken maar op een andere plaats. Ik weet dat wanneer we op het werk afspreken ik ga blokkeren. Ik weet dat het riskant is, dat ik misschien verkeerd begrepen word maar ik verwacht niets, het moet alleen allemaal eens gezegd worden zodat ik hopelijk eindelijk verder kan...
Niemand gezien die ik niet wou zien op de dag van de Dilbekenaar. Sem had een leuke namiddag, ik vond er niet echt veel aan maar als Sem gelukkig is ben ik dat ook. Die angst om mensen tegen te komen moet maar eens stoppen, ik doe tenslotte niets verkeerd. Als ik geen zin heb om te praten dan houd ik het kort, de tijd van 'small talk' is voorbij. Ik weet, het is allemaal goed bedoeld maar ik merk dat mijn aandacht al snel verlapt is als mensen tegen mij praten om te praten. Gewoon zeggen wat er te zeggen valt. Daarom dat ik ook enkel telefoneer met mensen waar ik iets tegen te vertellen heb en zij ook tegen mij. Ons moeder zei laatst nog dat ze het zo op haar zenuwen kreeg van iemand van vroeger, die haar steeds weer belt, om over haar buren te vertellen, die ons moeder niet eens kent. Ik dacht, juist ja, ik hoop dat ik op mijn 78ste echt komaf kan maken met zo'n dingen. Het levert echt niets op. Die persoon kan dan beter haar verhaal kwijt bij iemand die wel geïnteresseerd is. Die zijn er ongetwijfeld ook.
Het was een interessant weekend met gisteren een lezing over mindfulness. Veel te veel prikkels, van overal maar we hebben zelf de keuze hoeveel we er toelaten. Interessant omdat het juist dat is waar ik de laatste weken mij ook in verdiep. Vooral als je hooggevoelig bent moet je die dingen spaarzaam toelaten om niet overweldigd te worden. De wifi van mijn smartphone staat af. Enkel 's morgens mails en sociale media ff checken (30'), de krant probeer ik achterwegen te laten, ik hoor het nieuws wel op de radio. Een enorme uitdaging voor mij maar ik voel nu al een soort bevrijding die ik ook had toen ik stopte met roken. Er komt een zee van tijd vrij. Deze morgen al een curryschotel en spaghettisaus gemaakt en straks probeer ik gewoon 20 minuten niets te doen dan te ademen. Ook gisteren geleerd. Ondanks alles zijn het boeiende tijden...
Het is weekend, zalig. Sem die bij ons in bed kruipt, 'we moeten vandaag nergens naartoe è?' Neen, we moeten vandaag niets. En juist dat niet moeten maakt dat ik het meest gedaan krijg. De was hangt buiten te drogen en we hebben een toertje gelopen met ons 3, Sem op de fiets. Ik kijk onderweg niet meer op mijn sporthorloge, het is niet meer belangrijk hoe traag ik loop, ik loop. Ik gebruik het enkel nog om achteraf het traject op de laptop te zien. Eigenlijk belachelijk, het is dikwijls dezelfde 5 km. en dat is genoeg. Roel en Sem verdwijnen al snel in de verte, geen probleem.
Cijfertjes, ik heb ze altijd graag gehad. Ik heb een bloeddrukmeter, een vetmeter, een bloedsuikermeter, een sporthorloge en natuurlijk een gewone weegschaal. Controle, controle, controle... Maar het is niet zo dat ik mij druk maak als een cijfer niet goed is. Dan weet ik dat ik er iets moet aan doen. Meten is weten!
Vandaag de dag van de Dilbekenaar. Fijn dat er iets te doen is waar ik met Sem naartoe kan. Jammer dat ik mij nog steeds ongerust maak omdat ik mensen ga tegen komen die ik misschien liever niet zie. Het heeft 'meestal' niets met de mensen persoonlijk te maken. Het is de angst om veroordeeld te worden. Marleen ziek? We hebben die nochtans gezien. Juist ja, gezien, jammer dat ze niet in mijn hoofd kunnen 'zien'. Jammer dat ze niet zien dat ik nog steeds slecht slaap, dat mijn zenuwen nog steeds onder spanning staan en dat genieten iets exclusief geworden is. Jammer allemaal... Maar ik neem mij voor niet meer in de verdediging te gaan. Ik hoop toch dat het niet alleen voor Sem maar ook voor mij een leuke namiddag wordt.
Vroeger was alles beter, hoe dikwijls hoor je dat niet zeggen? En ga ik binnen 20 jaar zo spreken over vandaag? Dus eigenlijk moet ik genieten van vandaag. Ik geniet van kleine dingen maar over de grote lijn ben ik overspoeld door een heel droevig gevoel. Ik ben teleurgesteld en moet mijn best doen om niet verbitterd te raken. Vroeger was ik naïef, nu kan dat niet meer. Moest ik kunnen, ik smeet enkele dingen van mijn harde schijf. Gisteren tijdens een wandeling zag ik plots iets klaar en duidelijk voor mij, 'Marleen: Deel 2'. Zo voelt het echt, alsof ik aan een nieuw hoofdstuk moet beginnen maar dat ik het eerste niet afgerond krijg. Ik zag een oproep voor een nieuw TV programma op één met Cath Luyten. Een drastische verandering in je leven en waar wil je binnen een jaar staan? Je kan je inschrijven. Ik zou het bijna doen. Ik ging zelfs naar de website. Maar dan...neen, er gaat te veel van mij verwacht worden en het is juist dat waar ik momenteel een probleem mee heb. Verwacht liever niets meer van mij, nog eventjes, nog een paar maand, en dan mag het weer... Als ik er klaar voor ben.
Ik ervaar de laatste dagen een soort rust. Ik merk het op omdat ik het heel lang niet meer gevoeld heb. Wat mij nog meer opvalt is dat ik dingen spontaan relativeer. Ik kan er alleen maar blij mee zijn en hopen dat het blijft duren. Zou het gewoon kunnen dat het gewoon beter begint te gaan, dat de rust die ik mijzelf opleg eindelijk vruchten afwerpt? Ik heb nooit geloofd in rust maar doe dat nu des te meer...
Loslaten, ook niet te onderschatten, en dat niet kwaad of gefrustreerd doen (want dan ben je er nog niet klaar voor) maar gewoon liefdevol. Denken, het was mooi maar hier scheiden onze wegen. Soms is een verhaal of een relatie gewoon op. Waarom er dan nog verder energie insteken? Hoe spijtig het soms ook is. Ik ben ervan overtuigd dat mensen komen en gaan in je leven. Wanneer je iets/iemand laat gaan is er weer plaats voor iets/iemand nieuw. Nieuwe mensen, nieuwe inzichten, nieuwe lessen... Zolang we maar vooruit gaan en niet te plaatse blijven trappelen. Soms heel traag maar ook dan kom je op je bestemming.
Ik geniet van de structuur die nu in mijn leven is. 23 Jaar onregelmatig werken heeft zijn tol geëist. Eigenlijk houd ik van structuur en regelmaat al mag die ook niet te strak zijn. Het geeft mij rust. Vrijdag voel ik terug een echt vrijdaggevoel. In het weekend werken neemt dat gevoel weg. Je ziet wel dat anderen in weekendmodus zijn maar jij moet werken. Je mist meer dan ik dacht. De compensatiedagen in de week maken weinig goed. Praktisch gezien kan je wel wat huishouden inhalen maar gezellig is het niet. Ook je gezondheid lijdt hieronder. Ik hoop het eigenlijk niet meer te doen. Er zullen altijd mensen 's avonds en ook 's nachts moeten werken maar ik heb mijn bijdrage geleverd, bijna 25 jaar, met een gezondheid die eigenlijk smeekt om regelmaat...
