Het is een drukke week naar mijn normen. De auto op dinsdag in de garage en woensdag ik op consultatie in het ziekenhuis in Vilvoorde, dus de ring trotseren. (Allebei in groot onderhoud, zeg maar. ) Het ging vrij goed. Alles goed organiseren, oma vragen of ze Sem van school kan halen zodat ik mij daarover al geen zorgen kan maken. Gelukkig, ik zat ongeveer 2 uur in de wachtzaal. Geen stress, geen facebook meer om elke leegte op te vullen. Nu pas valt mij op hoeveel mensen in de wachtzaal naar hun smartphone zitten staren. Ik heb er geen zin meer in, ik kijk gewoon naar de mensen en ik heb zo meer dan genoeg afleiding. Ik neem mijn gsm om te kijken hoe laat het is (sinds het gsm tijdperk draag ik geen uurwerk meer) en kan mij net bedwingen om niet zonder nadenken op het facebook icoontje te klikken. Mails kan ik wel ff checken. Ik schakel 4G aan en het 'gepingel' begint, want natuurlijk zijn er ook heel wat messenger boodschappen. Daar had ik mij niet aan verwacht en of je nu wil of niet, de berichten stromen binnen en vragen om antwoord. Snel dan, 1x/dag mocht tenslotte. Iemand die geïnteresseerd is in mijn jas op Dilbeek verkoopt. Daar moet je dus op antwoorden en ook nog eens hun antwoord afwachten. De tijd die je op sociale netwerksites doorbrengt beperken is niet makkelijk...
Ondertussen dus toch naar mijn mailbox. Weinig interessant zoals gewoonlijk en dan...een mail van het werk. Heel onschuldig met een simpele vraag van de groepschef, maar mijn hart bonst in mijn keel. Mevrouw Verhasselt? Ik ga binnen en ben helemaal in de war. Bloeddruk 15/10. Stress gehad in de file? Euh, neen, net mijn mails bekeken.
Ik begrijp het niet, wat blijft mij dwars zitten en waarom kan ik het allemaal niet achter mij laten? Er ligt nog veel te veel op mijn lever. 's Avonds antwoord ik rustig op die mail. Ik vraag of het mogelijk is om eens af te spreken maar op een andere plaats. Ik weet dat wanneer we op het werk afspreken ik ga blokkeren. Ik weet dat het riskant is, dat ik misschien verkeerd begrepen word maar ik verwacht niets, het moet alleen allemaal eens gezegd worden zodat ik hopelijk eindelijk verder kan...
