Het is weekend, zalig. Sem die bij ons in bed kruipt, 'we moeten vandaag nergens naartoe è?' Neen, we moeten vandaag niets. En juist dat niet moeten maakt dat ik het meest gedaan krijg. De was hangt buiten te drogen en we hebben een toertje gelopen met ons 3, Sem op de fiets. Ik kijk onderweg niet meer op mijn sporthorloge, het is niet meer belangrijk hoe traag ik loop, ik loop. Ik gebruik het enkel nog om achteraf het traject op de laptop te zien. Eigenlijk belachelijk, het is dikwijls dezelfde 5 km. en dat is genoeg. Roel en Sem verdwijnen al snel in de verte, geen probleem.
Cijfertjes, ik heb ze altijd graag gehad. Ik heb een bloeddrukmeter, een vetmeter, een bloedsuikermeter, een sporthorloge en natuurlijk een gewone weegschaal. Controle, controle, controle... Maar het is niet zo dat ik mij druk maak als een cijfer niet goed is. Dan weet ik dat ik er iets moet aan doen. Meten is weten!
Vandaag de dag van de Dilbekenaar. Fijn dat er iets te doen is waar ik met Sem naartoe kan. Jammer dat ik mij nog steeds ongerust maak omdat ik mensen ga tegen komen die ik misschien liever niet zie. Het heeft 'meestal' niets met de mensen persoonlijk te maken. Het is de angst om veroordeeld te worden. Marleen ziek? We hebben die nochtans gezien. Juist ja, gezien, jammer dat ze niet in mijn hoofd kunnen 'zien'. Jammer dat ze niet zien dat ik nog steeds slecht slaap, dat mijn zenuwen nog steeds onder spanning staan en dat genieten iets exclusief geworden is. Jammer allemaal... Maar ik neem mij voor niet meer in de verdediging te gaan. Ik hoop toch dat het niet alleen voor Sem maar ook voor mij een leuke namiddag wordt.
Vroeger was alles beter, hoe dikwijls hoor je dat niet zeggen? En ga ik binnen 20 jaar zo spreken over vandaag? Dus eigenlijk moet ik genieten van vandaag. Ik geniet van kleine dingen maar over de grote lijn ben ik overspoeld door een heel droevig gevoel. Ik ben teleurgesteld en moet mijn best doen om niet verbitterd te raken. Vroeger was ik naïef, nu kan dat niet meer. Moest ik kunnen, ik smeet enkele dingen van mijn harde schijf. Gisteren tijdens een wandeling zag ik plots iets klaar en duidelijk voor mij, 'Marleen: Deel 2'. Zo voelt het echt, alsof ik aan een nieuw hoofdstuk moet beginnen maar dat ik het eerste niet afgerond krijg. Ik zag een oproep voor een nieuw TV programma op één met Cath Luyten. Een drastische verandering in je leven en waar wil je binnen een jaar staan? Je kan je inschrijven. Ik zou het bijna doen. Ik ging zelfs naar de website. Maar dan...neen, er gaat te veel van mij verwacht worden en het is juist dat waar ik momenteel een probleem mee heb. Verwacht liever niets meer van mij, nog eventjes, nog een paar maand, en dan mag het weer... Als ik er klaar voor ben.
Ik ervaar de laatste dagen een soort rust. Ik merk het op omdat ik het heel lang niet meer gevoeld heb. Wat mij nog meer opvalt is dat ik dingen spontaan relativeer. Ik kan er alleen maar blij mee zijn en hopen dat het blijft duren. Zou het gewoon kunnen dat het gewoon beter begint te gaan, dat de rust die ik mijzelf opleg eindelijk vruchten afwerpt? Ik heb nooit geloofd in rust maar doe dat nu des te meer...
Loslaten, ook niet te onderschatten, en dat niet kwaad of gefrustreerd doen (want dan ben je er nog niet klaar voor) maar gewoon liefdevol. Denken, het was mooi maar hier scheiden onze wegen. Soms is een verhaal of een relatie gewoon op. Waarom er dan nog verder energie insteken? Hoe spijtig het soms ook is. Ik ben ervan overtuigd dat mensen komen en gaan in je leven. Wanneer je iets/iemand laat gaan is er weer plaats voor iets/iemand nieuw. Nieuwe mensen, nieuwe inzichten, nieuwe lessen... Zolang we maar vooruit gaan en niet te plaatse blijven trappelen. Soms heel traag maar ook dan kom je op je bestemming.
Ik geniet van de structuur die nu in mijn leven is. 23 Jaar onregelmatig werken heeft zijn tol geëist. Eigenlijk houd ik van structuur en regelmaat al mag die ook niet te strak zijn. Het geeft mij rust. Vrijdag voel ik terug een echt vrijdaggevoel. In het weekend werken neemt dat gevoel weg. Je ziet wel dat anderen in weekendmodus zijn maar jij moet werken. Je mist meer dan ik dacht. De compensatiedagen in de week maken weinig goed. Praktisch gezien kan je wel wat huishouden inhalen maar gezellig is het niet. Ook je gezondheid lijdt hieronder. Ik hoop het eigenlijk niet meer te doen. Er zullen altijd mensen 's avonds en ook 's nachts moeten werken maar ik heb mijn bijdrage geleverd, bijna 25 jaar, met een gezondheid die eigenlijk smeekt om regelmaat...
