Ik denk dat ik het nu wel met zekerheid kan zeggen, het gaat beter, ook al kreeg ik van de dokter nog 3 maand bij. In mijn vertrouwde wereld loopt alles redelijk vlot maar ik weet dat het allemaal nog broos is. Ik merk dat ik veel minder snel op mijn paard zit en dat de dingen overzichtelijker worden. Ik heb het gevoel dat ik in een volgend stadium zit en dat ik nu gewoon moet aansterken en mij mijn nieuwe levensstijl moet eigen maken om niet te hervallen. Ik heb een hoofdstuk definitief afgesloten dus er is ruimte om aan een nieuw te werken. Doordat het beter gaat lijk ik nu pas te beseffen hoe zwaar het geweest is maar ik probeer daar niet te lang bij stil te staan. Sommige mensen zijn hierdoor voor mij wel voor eeuwig en altijd verleden tijd. Het is geen kwestie van rancuneus zijn maar ze interesseren mij gewoon niet meer.
Ik was er niet gerust in woensdag. Voor de meesten lijkt het waarschijnlijk niets, een beetje de fotograaf gaan helpen in een kleuterschool, voor mij was het een beproeving. Ik was bang om verward te raken in het rumoer van de school. Een kleuterschool is niet bepaald een rustige omgeving. Ik heb uiteindelijk geen seconde last ondervonden van de drukte. De drukte op mijn werk was eigenlijk helemaal anders, voor mij dikwijls niet meer te verdragen. Het lawaai van kinderen, zelf gehuil maken deel uit van het leven. Een zwaar mentaal gehandicapte die heel de dag roept, je weet dikwijls niet waarom, is zeer zenuwslopend. Vooral het niet weten waarom vreet aan je. Dat ik het zo lang volgehouden heb is mij vandaag een raadsel. Ik vermoed dat mijn collega's mij jarenlang op de been hielden. Ook een soort gewenning die je onbewust toch beetje bij beetje kapot maakt.
Ik kreeg telefoon van de buurman vandaag om 7 uur. Zijn vrouw (ze zijn beiden hoogbejaard, 90+) was uit bed gevallen. Ik ben gaan helpen, haar op de WC stoel geholpen en terug in bed gelegd. Ze waren zo dankbaar. Al die jaren deed ik hetzelfde werk maar dan zonder dankbaarheid. Niet uit slechte wil, de mensen die ik verzorgd heb zijn te laag van niveau om dankbaar te zijn en je verwacht het ook niet, net zoals je van een baby die je verschoont niet verwacht dat hij/zij dankbaar is. Maar toch maakt dankbaarheid het grote verschil in je gewaardeerd voelen. Ik zie mij niet meer terug gaan in een job als verzorgende, maar ik weet nu wel dat ik er goed in was, ook al heeft niemand mij ervoor bedankt.
