Ik denk dat ik het nu wel met zekerheid kan zeggen, het gaat beter, ook al kreeg ik van de dokter nog 3 maand bij. In mijn vertrouwde wereld loopt alles redelijk vlot maar ik weet dat het allemaal nog broos is. Ik merk dat ik veel minder snel op mijn paard zit en dat de dingen overzichtelijker worden. Ik heb het gevoel dat ik in een volgend stadium zit en dat ik nu gewoon moet aansterken en mij mijn nieuwe levensstijl moet eigen maken om niet te hervallen. Ik heb een hoofdstuk definitief afgesloten dus er is ruimte om aan een nieuw te werken. Doordat het beter gaat lijk ik nu pas te beseffen hoe zwaar het geweest is maar ik probeer daar niet te lang bij stil te staan. Sommige mensen zijn hierdoor voor mij wel voor eeuwig en altijd verleden tijd. Het is geen kwestie van rancuneus zijn maar ze interesseren mij gewoon niet meer.
Ik was er niet gerust in woensdag. Voor de meesten lijkt het waarschijnlijk niets, een beetje de fotograaf gaan helpen in een kleuterschool, voor mij was het een beproeving. Ik was bang om verward te raken in het rumoer van de school. Een kleuterschool is niet bepaald een rustige omgeving. Ik heb uiteindelijk geen seconde last ondervonden van de drukte. De drukte op mijn werk was eigenlijk helemaal anders, voor mij dikwijls niet meer te verdragen. Het lawaai van kinderen, zelf gehuil maken deel uit van het leven. Een zwaar mentaal gehandicapte die heel de dag roept, je weet dikwijls niet waarom, is zeer zenuwslopend. Vooral het niet weten waarom vreet aan je. Dat ik het zo lang volgehouden heb is mij vandaag een raadsel. Ik vermoed dat mijn collega's mij jarenlang op de been hielden. Ook een soort gewenning die je onbewust toch beetje bij beetje kapot maakt.
Ik kreeg telefoon van de buurman vandaag om 7 uur. Zijn vrouw (ze zijn beiden hoogbejaard, 90+) was uit bed gevallen. Ik ben gaan helpen, haar op de WC stoel geholpen en terug in bed gelegd. Ze waren zo dankbaar. Al die jaren deed ik hetzelfde werk maar dan zonder dankbaarheid. Niet uit slechte wil, de mensen die ik verzorgd heb zijn te laag van niveau om dankbaar te zijn en je verwacht het ook niet, net zoals je van een baby die je verschoont niet verwacht dat hij/zij dankbaar is. Maar toch maakt dankbaarheid het grote verschil in je gewaardeerd voelen. Ik zie mij niet meer terug gaan in een job als verzorgende, maar ik weet nu wel dat ik er goed in was, ook al heeft niemand mij ervoor bedankt.
Ons moeder had een mooi kleed gezien bij Damart, zei ze mij vrijdagochtend. Het stond in het foldertje. Dus rijd ik naar Damart en haal het kleed, dat gelukkig paste. Ons moeder onvoorbereid zeggen, kom we zijn weg, is moeilijk. Dan is ze niet klaar. Eigenlijk moet ze niets speciaal doen om mee te gaan maar ik denk dat ze daar vooral in haar hoofd dan niet klaar voor is. Eerlijk gezegd, als ze mij plots ergens naartoe nemen moet ik mijzelf ook ff resetten maar bij iemand van bijna 80 gaat dat resetten niet zo vlot meer. Ik dacht, ik ben hier nu, ik doe het ook nu. Dit weekend telefoon, ze had ook een mooi gilet in datzelfde foldertje gespot. Ff mijn frustratie verbijten en dan toch zeggen, we zullen maandag samen nog eens naar Damart gaan. Ik zou het vroeger ook gedaan hebben maar ons moe zou geweten hebben dat het niet met mijn goesting was waardoor ik eigenlijk wel iets deed maar er toch 2 mensen ongelukkig waren. Zeg je dan niet beter dat het niet gaat en plan je het niet beter voor een andere keer? Of gewoon vragen of een andere zus het niet kan doen. Wanneer je rustiger wordt in je hoofd zie je pas dat er nog andere mogelijkheden zijn. Bij stress moet je gewoon vertragen en dan komen de oplossingen vanzelf. Dit heb ik al zoveel ondervonden de laatste maanden. Ook al ga ik niet werken, ik heb nog steeds het gevoel dat ik het druk heb. Waarschijnlijk is dat de grote frustratie van elke huismoeder.
Uiteindelijk is iets voor iemand doen, en dat ook graag en goed doen, één van de meest gelukkig makende dingen. Wanneer je leert 'neen' zeggen, heeft je 'ja' zoveel meer betekenis.
Dus deze ochtend aan de schoolpoort vroeg een mama of ik woensdag vrij was. Zij maakt de foto's voor de schoolkalender maar heeft hulp nodig om de kindjes in de juiste positie te krijgen. Mijn natuurlijke reflex was zeggen dat het waarschijnlijk niet ging, dat ik het eens moest bekijken. Achteraf dacht ik, waarom doe je dat niet gewoon? Je kan iemand helpen, je hebt tijd en je ziet graag kindjes. Ik ben gewoon heel hard op mijn hoede geworden met 'ja' zeggen en dat is ook niet slecht. Gewoon jezelf de tijd geven om erover na te denken, en als ik dan 'ja' zeg, dan is dat omdat ik het echt wil. Ik heb net een sms naar de mama gestuurd dat ze woensdag op mij kan rekenen..
