Afschuwelijk nieuws in de krant vandaag. Als er iets met kinderen gebeurt ben ik daar kapot van, maar zo iets afschuwelijk en zo vlakbij. Ik zit aan tafel en voel mij intens verdrietig maar ook dankbaar en bijna schuldig omdat dat ik mijn vierjarig kindje nog bij mij heb, kan knuffelen en naar school brengen. Hoe doen andere mensen dat? Je kan niet al het verdriet van de wereld op je schouders dragen, niemand heeft er ook iets aan. 't Is alsof ik probeer het verdriet van de familie te voelen en zo een beetje pijn wil overnemen. Flauwekul natuurlijk, niemand kan hun verdriet overnemen. Wat is het leven toch keihard voor sommige mensen.
Sem ging dit weekend logeren bij oma en opa en wij gingen uit eten met vrienden. Ik kan mij amper herinneren hoe lang dat geleden was. Zondag gingen we samen lopen en dat gaat ook steeds beter. Bij stress ga je steeds oppervlakkiger ademen en dat heb ik gevoeld. Je kan letterlijk gebukt gaan onder stress. Nu voorzichtig zijn en niet overdrijven. Wanneer je je beter voelt heb je de neiging weer te blijven doorgaan. Alles gaat ook weer sneller als ik ergens aan begin. Ik begreep niet hoe andere mensen dat deden met slechts 24 uren op een dag. Als je zelfs een betaling moet plannen in je dag verlies je gewoon heel veel tijd. Ik krijg meer en meer zin om dingen te doen maar, de extreme vermoeidheid die mij plots kan overvallen, herinnert mij eraan dat ik nog niet klaar ben voor het echte leven.
Ik heb geleerd dat je niet iedereen te vriend kan houden en probeer daar ook mee te leren leven. Ik ben er heel lang in geslaagd (dacht ik) om bij iedereen geliefd te zijn omdat ik dacht dat het zo hoorde. Ik voel heel duidelijk nu met wie ik op dezelfde golflengte zit en dat maakt communiceren gewoon veel makkelijker. Ik heb leren zwijgen, omdat ik een hekel heb aan zinloze discussies en omdat ik nog minder mensen naar de mond wil praten. De juiste mensen geven je energie, de anderen zuigen die weg. Ik weet wat voor mij belangrijke waarden zijn in het leven en hoop mij met gelijkgestemden te omringen in de toekomst en ook een job te vinden in die richting. Zijn er mensen met andere waarden en ideeën zal ik mijn best doen om niet te oordelen. Iedereen heeft zijn eigen unieke pad te bewandelen en wie ben ik om te zeggen dat iets juist of fout is. Het voelt als een bevrijding te weten dat ik voor sommige mensen echt meer dan goed genoeg ben gewoon door te zijn wie ik ben en dat ik voor de anderen zelfs geen moeite meer moet doen.
