Al een paar dagen doodmoe, het is ook winter, ik vraag mij al jaren af of een mens ook niet beter een winterslaap zou houden. Ik luister zoveel mogelijk naar mijn lichaam, het huishouden draait op een laag pitje en ik besef dat gaan werken nog niet aan de orde is. Ik lees van een lotgenoot op haar blog dat ze zich goed voelt en dat ze barst van energie. Ooit hoop ik dat ook te kunnen zeggen, en liefst zo snel mogelijk, maar ik denk niet dat het nog voor dit jaar zal zijn...
Zoals de meesten wel weten is 'gezondheid' mijn grootste passie. Het hoofdstuk 'stress' ontbrak nog maar ook daar weet ik ondertussen alles van. Ik eet terug glutenvrij. Ik weet dat ik er last mee heb maar toch is de verleiding soms te groot. Nu ben ik drastisch, het is gedaan. Ik wil mij fitter voelen. Misschien komt mijn vermoeidheid ook door het afkicken. Ik heb het er graag voor over, mijn hoofd is helder en ook andere kwaaltjes verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Wat sporten betreft schroef ik wat terug, ik zet er een rem op. 3x/Week sporten waarvan 1x yoga, 1x zwemmen en 1x lopen. Ik zwem nog max. 1km. en loop nog max. 5km. Sporten is gezond maar het kan je ook uitputten wanneer je over je grens gaat. Wat heb ik mijzelf toch allemaal aangedaan? Om half 6 opstaan om te kunnen sporten voor het werk, soms om 12 uur 's nachts nog op de crosstrainer... Je denkt dat je goed bezig bent terwijl mijn lijf na de geboorte van Sem vooral om rust vroeg en nu nog.
Misschien moet ik een gezondheidsblog maken, met tips en gerechtjes...
Het minste wat ik van deze periode kan zeggen is dat het één van de leerrijkste periodes in mijn leven is. Ik doe dingen die ik vroeger als tijdverlies zou beschouwd hebben maar waarvan ik nu weet dat mijn batterijen worden opgeladen. Ik zie het letterlijk als een gsm die in het stopcontact steekt en ik geniet, misschien word ik dan toch nog een levensgenieter...
Maandag voormiddag ga ik lezen met kindjes van het eerste leerjaar. Het is leuk en ik heb het gevoel ook iets nuttig te doen want als je de twee kan combineren is het natuurlijk ideaal. Kinderen zijn zo puur. Ik krijg regelmatig een krop in mijn keel. Ik ben nieuw voor hen en dat maakt veel van hen onzeker. Om hun onzekerheid weg te nemen begin ik met een simpele vraag en ik zie aan hun verbaasd gezichtje dat hen dat gerust stelt. Plots is er ook wat minder gewiebel op de stoel. Bij de kindjes waar het echt moeizaam gaat, gaat het plots beter als je een kleine pauze neemt en vraagt wat ze graag doen, eten... Niemand functioneert onder stress, dat weet ik uit ervaring...
's Avonds in de repetitie van ons popkoor zit ik in de groep (hoge middenstem) bij juf Mia. Mijn juf van het vierde leerjaar die pas met pensioen is. Het was altijd een leuke juf, ze is nog niets veranderd maar is vooral super grappig. De combinatie lachen/zingen doet wonderen. Wanneer we praten vallen puzzelstukken in elkaar, zij ziet mensen van vroeger nog waarvan ik mij al jaren afvraag wat die nu doen enzovoort. Ik zag juf Mia nooit meer en nu kom ik haar dinsdag ook nog eens tegen in het zwembad als Sem zwemles heeft. Juf Mia is sowieso een belangrijke schakel in mijn leven, ik zat bij haar in de klas toen ik diabetes kreeg. Ik probeer mij er niet te veel 'waarom vragen' bij te stellen en geniet van het feit dat het klikt. Ik besloot van sopraan naar hoge middenstem te gaan en voelde dat het goed was. Toen ik nog in de sopraan groep zat hoopte ik al eens met haar te kunnen praten en nu kletsen we er elke week op los.
Woensdag ontbijt ik met vriendinnen en zus. Ik heb mij daar lang schuldig bij gevoeld. Nu denk ik er anders over. Het is een luxe die ik mij permitteer. Eten en vrienden zien is voor mij de perfecte combinatie en een stroomstoot voor mijn platte batterij.
Morgen, donderdag ga ik zwemmen. Geen race meer tegen de klok, ik zwem op een gezapig tempo en neem liefst achteraf nog een stoombad. Daarna gaan we naar de cafetaria waar het ook gezellig babbelen is.
Ik probeer dicht bij mijzelf te blijven, goed te doen voor anderen zonder mijzelf tekort te doen en ik zie dingen gebeuren die ik misschien anders nooit had gezien. Het leven is goed. Dinsdag op controle bij de arts van de mutualiteit kreeg ik alleen maar begrip terwijl sommigen hier zo bang voor zijn. Ik ging er vol vertrouwen naartoe. Ik hoef geen komedie te spelen, ik ben gecrasht maar het gaat beter en daar doe ik ook alles voor. Vind ik nu de job van mijn leven dan zal ik die niet meer laten passeren maar ik wil liefst nog wat sterker staan. Er zijn nog momenten waarbij de burnout flink van zich laat horen maar ik heb het ermee gehad. Ga je mee naar de lezing over burnout? Neen danku, ik weet er ondertussen alles van en kan zelf een lezing geven. Ja, ik heb het gehad met mijn burnout en al zal hij nog een tijd in mijn vel hangen, ik heb sowieso gewonnen...
Maandagavond, repetitie van het popkoor. Ik heb getwijfeld om mij in te schrijven na de derde proefles. Het ging zo moeizaam, ik kon de toon niet onthouden, ik moest mij naar mijn gevoel te veel opjagen om er te geraken en ik was zo laat thuis. Nu ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. Zingen doet mij zo veel goed. Ik heb 'mijn best doen' losgelaten en volg gewoon mijn gevoel. Ik heb altijd goed liedjes kunnen opslaan en heb er nooit echt mijn best voor moeten doen. Het geeft mij gewoon zoveel stress te denken dat alles perfect moet zijn, dat ik blokkeer en stommiteiten doe. Ik moet gewoon vertrouwen hebben dat als het anderen lukt, het mij ook wel zal lukken.
Ik begin mensen te leren kennen in het koor en ik word aangetrokken door sommigen en door anderen dan weer niet. Nooit eerder heb ik dat zo duidelijk gevoeld en vooral er ook rekening mee gehouden. We praten, lachen en ik kom los. De mensen die mij kennen weten wat dat betekent als ik ergens 'op mijn gemak' ben. Vroeger genoot ik van de aandacht en het feit dat ik mensen kon entertainen, nu zet ik er op tijd een rem op. Mijn openheid heeft mij na meer dan 20 jaar de das omgedaan. Ik ben voor velen van een open boek naar een gesloten boek gegaan omdat het vertrouwen weg was. Op goeie dagen denk ik wel eens, ergens moeten ze mijn vrolijke noot in de dagdagelijkse sleur toch missen? Maar meestal denk ik nu, missen of niet, ze zijn mijn vertrouwen niet meer waard en dus ook mijn plezante anekdotes niet.
En zo dacht ik gisteren in het naar huis rijden dat ik veranderd ben, selectief geworden en ook meer geremd. Is dat slecht? Ik denk het niet. Het zal mij behoeden voor mensen die mij de aandacht niet gunnen of er zich misschien gewoon aan ergeren. Diep van binnen blijf ik altijd wie ik ben. Nu ik beter ben komt die vrolijke, praatgrage Marleen terug naar boven, al zal er altijd een lampje gaan branden wanneer ik mijzelf weer eens te veel blootgeef.
Afschuwelijk nieuws in de krant vandaag. Als er iets met kinderen gebeurt ben ik daar kapot van, maar zo iets afschuwelijk en zo vlakbij. Ik zit aan tafel en voel mij intens verdrietig maar ook dankbaar en bijna schuldig omdat dat ik mijn vierjarig kindje nog bij mij heb, kan knuffelen en naar school brengen. Hoe doen andere mensen dat? Je kan niet al het verdriet van de wereld op je schouders dragen, niemand heeft er ook iets aan. 't Is alsof ik probeer het verdriet van de familie te voelen en zo een beetje pijn wil overnemen. Flauwekul natuurlijk, niemand kan hun verdriet overnemen. Wat is het leven toch keihard voor sommige mensen.
Sem ging dit weekend logeren bij oma en opa en wij gingen uit eten met vrienden. Ik kan mij amper herinneren hoe lang dat geleden was. Zondag gingen we samen lopen en dat gaat ook steeds beter. Bij stress ga je steeds oppervlakkiger ademen en dat heb ik gevoeld. Je kan letterlijk gebukt gaan onder stress. Nu voorzichtig zijn en niet overdrijven. Wanneer je je beter voelt heb je de neiging weer te blijven doorgaan. Alles gaat ook weer sneller als ik ergens aan begin. Ik begreep niet hoe andere mensen dat deden met slechts 24 uren op een dag. Als je zelfs een betaling moet plannen in je dag verlies je gewoon heel veel tijd. Ik krijg meer en meer zin om dingen te doen maar, de extreme vermoeidheid die mij plots kan overvallen, herinnert mij eraan dat ik nog niet klaar ben voor het echte leven.
Ik heb geleerd dat je niet iedereen te vriend kan houden en probeer daar ook mee te leren leven. Ik ben er heel lang in geslaagd (dacht ik) om bij iedereen geliefd te zijn omdat ik dacht dat het zo hoorde. Ik voel heel duidelijk nu met wie ik op dezelfde golflengte zit en dat maakt communiceren gewoon veel makkelijker. Ik heb leren zwijgen, omdat ik een hekel heb aan zinloze discussies en omdat ik nog minder mensen naar de mond wil praten. De juiste mensen geven je energie, de anderen zuigen die weg. Ik weet wat voor mij belangrijke waarden zijn in het leven en hoop mij met gelijkgestemden te omringen in de toekomst en ook een job te vinden in die richting. Zijn er mensen met andere waarden en ideeën zal ik mijn best doen om niet te oordelen. Iedereen heeft zijn eigen unieke pad te bewandelen en wie ben ik om te zeggen dat iets juist of fout is. Het voelt als een bevrijding te weten dat ik voor sommige mensen echt meer dan goed genoeg ben gewoon door te zijn wie ik ben en dat ik voor de anderen zelfs geen moeite meer moet doen.
Ik zie dat er nog maar weinig bezoekers zijn hier. Ik vind het niet erg, ik was in de eerste plaats beginnen schrijven om wat structuur te krijgen in de chaos en dat is gelukt. Ik kom van ver, ik heb echt dikwijls het gevoel dat ik mijzelf heb teruggevonden en dit na slechts 5 maand. Ik mag mijzelf gelukkig prijzen. Mijn grootste probleem is mijn geheugen en mijn concentratie maar de dokter zegt dat dit een jaar kan duren. Daar ga ik niet op wachten. Ik wil mijn verstand terug gebruiken en heb nood om dingen te doen. Ik ga mij inschrijven voor een opleiding als rookstopconsulente. Mensen die mij kennen weten dat dit iets voor mij is en ik zie het als iets extra bij mijn diploma van gezondheidsconsulente. Ik weet nog niet of ik er echt iets mee ga doen, misschien niet direct, maar ik hoop wel ooit.
Het is precies een jaar geleden dat iets mij zo diep geraakt heeft dat het mij niet meer losliet. Vanaf dan kwam er een opeenvolging van teleurstellingen en verdriet. Het heeft zo lang aangesleept dat het mij vanbinnen kapot gemaakt heeft. Ik was nog maar een schim van wie ik ooit was. Beetje bij beetje kan je met de grond gelijk gemaakt worden. Er wordt gezegd dat bij een burn-out het licht plots uitgaat. Het licht is niet plots uitgegaan, het was al maanden aan het knipperen. Ik ben blij dat het uiteindelijk uitging zodat ik mijzelf terug heb kunnen opbouwen. Nooit of nooit mag iets of iemand mij nog zover krijgen.
Achteruit kijken doe ik nog zelden en vanaf nu wil ik alleen nog vooruit. Ergens weet ik dat daar iets op mij wacht. Zo is het altijd al gegaan. Wanneer je een deur sluit gaat een ander op het gepaste moment open. Benieuwd waar ik binnen een jaar sta..
Ik denk dat ik het nu wel met zekerheid kan zeggen, het gaat beter, ook al kreeg ik van de dokter nog 3 maand bij. In mijn vertrouwde wereld loopt alles redelijk vlot maar ik weet dat het allemaal nog broos is. Ik merk dat ik veel minder snel op mijn paard zit en dat de dingen overzichtelijker worden. Ik heb het gevoel dat ik in een volgend stadium zit en dat ik nu gewoon moet aansterken en mij mijn nieuwe levensstijl moet eigen maken om niet te hervallen. Ik heb een hoofdstuk definitief afgesloten dus er is ruimte om aan een nieuw te werken. Doordat het beter gaat lijk ik nu pas te beseffen hoe zwaar het geweest is maar ik probeer daar niet te lang bij stil te staan. Sommige mensen zijn hierdoor voor mij wel voor eeuwig en altijd verleden tijd. Het is geen kwestie van rancuneus zijn maar ze interesseren mij gewoon niet meer.
Ik was er niet gerust in woensdag. Voor de meesten lijkt het waarschijnlijk niets, een beetje de fotograaf gaan helpen in een kleuterschool, voor mij was het een beproeving. Ik was bang om verward te raken in het rumoer van de school. Een kleuterschool is niet bepaald een rustige omgeving. Ik heb uiteindelijk geen seconde last ondervonden van de drukte. De drukte op mijn werk was eigenlijk helemaal anders, voor mij dikwijls niet meer te verdragen. Het lawaai van kinderen, zelf gehuil maken deel uit van het leven. Een zwaar mentaal gehandicapte die heel de dag roept, je weet dikwijls niet waarom, is zeer zenuwslopend. Vooral het niet weten waarom vreet aan je. Dat ik het zo lang volgehouden heb is mij vandaag een raadsel. Ik vermoed dat mijn collega's mij jarenlang op de been hielden. Ook een soort gewenning die je onbewust toch beetje bij beetje kapot maakt.
Ik kreeg telefoon van de buurman vandaag om 7 uur. Zijn vrouw (ze zijn beiden hoogbejaard, 90+) was uit bed gevallen. Ik ben gaan helpen, haar op de WC stoel geholpen en terug in bed gelegd. Ze waren zo dankbaar. Al die jaren deed ik hetzelfde werk maar dan zonder dankbaarheid. Niet uit slechte wil, de mensen die ik verzorgd heb zijn te laag van niveau om dankbaar te zijn en je verwacht het ook niet, net zoals je van een baby die je verschoont niet verwacht dat hij/zij dankbaar is. Maar toch maakt dankbaarheid het grote verschil in je gewaardeerd voelen. Ik zie mij niet meer terug gaan in een job als verzorgende, maar ik weet nu wel dat ik er goed in was, ook al heeft niemand mij ervoor bedankt.
Ons moeder had een mooi kleed gezien bij Damart, zei ze mij vrijdagochtend. Het stond in het foldertje. Dus rijd ik naar Damart en haal het kleed, dat gelukkig paste. Ons moeder onvoorbereid zeggen, kom we zijn weg, is moeilijk. Dan is ze niet klaar. Eigenlijk moet ze niets speciaal doen om mee te gaan maar ik denk dat ze daar vooral in haar hoofd dan niet klaar voor is. Eerlijk gezegd, als ze mij plots ergens naartoe nemen moet ik mijzelf ook ff resetten maar bij iemand van bijna 80 gaat dat resetten niet zo vlot meer. Ik dacht, ik ben hier nu, ik doe het ook nu. Dit weekend telefoon, ze had ook een mooi gilet in datzelfde foldertje gespot. Ff mijn frustratie verbijten en dan toch zeggen, we zullen maandag samen nog eens naar Damart gaan. Ik zou het vroeger ook gedaan hebben maar ons moe zou geweten hebben dat het niet met mijn goesting was waardoor ik eigenlijk wel iets deed maar er toch 2 mensen ongelukkig waren. Zeg je dan niet beter dat het niet gaat en plan je het niet beter voor een andere keer? Of gewoon vragen of een andere zus het niet kan doen. Wanneer je rustiger wordt in je hoofd zie je pas dat er nog andere mogelijkheden zijn. Bij stress moet je gewoon vertragen en dan komen de oplossingen vanzelf. Dit heb ik al zoveel ondervonden de laatste maanden. Ook al ga ik niet werken, ik heb nog steeds het gevoel dat ik het druk heb. Waarschijnlijk is dat de grote frustratie van elke huismoeder.
Uiteindelijk is iets voor iemand doen, en dat ook graag en goed doen, één van de meest gelukkig makende dingen. Wanneer je leert 'neen' zeggen, heeft je 'ja' zoveel meer betekenis.
Dus deze ochtend aan de schoolpoort vroeg een mama of ik woensdag vrij was. Zij maakt de foto's voor de schoolkalender maar heeft hulp nodig om de kindjes in de juiste positie te krijgen. Mijn natuurlijke reflex was zeggen dat het waarschijnlijk niet ging, dat ik het eens moest bekijken. Achteraf dacht ik, waarom doe je dat niet gewoon? Je kan iemand helpen, je hebt tijd en je ziet graag kindjes. Ik ben gewoon heel hard op mijn hoede geworden met 'ja' zeggen en dat is ook niet slecht. Gewoon jezelf de tijd geven om erover na te denken, en als ik dan 'ja' zeg, dan is dat omdat ik het echt wil. Ik heb net een sms naar de mama gestuurd dat ze woensdag op mij kan rekenen..
Ok, dit was de laatste week 'zoekende' zijn. Iemand in mijn situatie zoekt naar antwoorden en hulp. Je kan die krijgen bij zeer bekwame mensen maar er zijn ook veel charlatans. Wat is het verschil tussen een goede therapeut en iemand die vooral geld wil verdienen? Bij een goede therapeut kom je opgeladen buiten, rustig met nieuwe moed en handvaten om iets mee te doen. Bij de andere kom je overstuur buiten en voel je je in't zak gezet. Bij mij is het gelukkig zo duidelijk maar ik vrees dat er nog veel mensen zich laten vangen.
Ik kreeg een gratis consultatie (daar heb ik al vragen bij maar kom) en aangezien ik de lezing die hij gegeven had niet slecht vond nam ik dat aanbod gretig aan. Uiteindelijk sta ik open om bij te leren en heb ik tijd om nieuwe dingen te proberen. Ik heb de luxe dat ik daar nu tijd voor heb. Het gesprek ging vlot. 't Is te zeggen, hij bevestigde de dingen die ik zei maar van zijn kant kwam er weinig nieuws voor mij. Een ontspanningsoefening op een massagetafel met een vreemde man die naast je zit, het is idd een heel goede oefening om je op de meest ongemakkelijke momenten te kunnen ontspannen. En dat was het dan. Plots kwamen er contracten en doorlopende opdrachten met de bank aan te pas. Een contract van 18 maand (euh, ik hoop dat ik tegen dan met heel ander dingen bezig ben) en dat zou mij 210 per maand kosten. Voor die prijs mag ik elke week eens bij hem komen. Om wat te doen? Op de massagetafel liggen? Ik weet begod meer dan hij over voeding, daar was ik ondertussen al achter. Hij wou mij een schema maken om te bewegen. Ik beweeg meer dan genoeg, ik heb eerder een schema nodig om mijn grenzen op dat gebied te bewaken en ook daar heb ik zelf voor gezorgd. Dan bleef er de stressbeheersing nog over maar hoe het er nu uitzag kreeg ik serieus op mijn heupen van hem.
En wat hebben we geleerd? Neen, zeggen en dat menen uit het diepst van je hart en stoppen met zoeken. Ook al heb ik tijd, dit is tijdverlies. Ik denk aan Claudine Drees, de loopbaanbegeleidster waar ik bij ga en waarvan ik van het eerste moment wist dat ik juist zat. Maar ik heb ook geleerd dat ik zelf meer in mijn mars heb dan sommigen die zich lifecoach noemen. Ik ken ook persoonlijk iemand die in de val getrapt is. Iemand die het helemaal niet breed heeft. Ik zeg niet dat hij haar totaal niet zal helpen maar ik durf nu met grote zekerheid zeggen, ik sta gewoon al verder dan wat hij mij nog kan leren. Ik hoop echt dat ik ooit mijn kennis en ervaring met mensen kan delen. Gewoon omdat het zonde is er niets mee te doen en omdat mensen helpen gewoon in mijn genen zit... Amen ;)
Mediteren, het was eigenlijk altijd iets waar ik verschrikkelijk veel stress van kreeg want daarvan 'moest' je rustig worden, en hoe meer iets moet, hoe minder het lukt. Door de cursus mindfulness en ook door de yoga ben ik gaan inzien dat wanneer er niets moet er ook niets fout kan gaan. Heb je moeite met een oefening dan doe je ze niet of je doet ze gewoon in de mate dat het wel gaat. Uiteindelijk zal het elke keer beter gaan. Bij mediteren is het net hetzelfde. Je kan onmogelijk zomaar je verstand uitzetten terwijl je daarvoor nog met 101 dingen tegelijk bezig was. Je hoeft niet doodstil te zitten want let erop, juist dan ga je ergens moeten krabben of zal er een kledingstuk niet goed zitten. Ik heb geleerd om gewoon rustig te worden, gedachten te laten passeren zoals bootjes op een rivier. Soms komen er dingen langs die je 'dringend' zou moeten doen, dan denk ik, nu niet, straks...Er is uiteindelijk niets wat geen 20 minuten kan wachten.
Wanneer ik naar de yoga ga of ik ga wandelen is dat voor mij tijd om tot rust te komen. De andere dagen maak ik 20' tijd om te mediteren. Het is de som van de dingen die het verschil maken. Ik voel soms een rust die ik jaren niet gevoeld heb en vandaag dacht ik op zo'n rustmoment, ik mag mijzelf nooit meer in de steek laten zoals ik het laatste jaar deed...
Het voelt alsof ik eindelijk aan een nieuw hoofdstuk mag beginnen. Ik had een aangenaam gesprek met de groepschef, in het oude gebouw, het gebouw waar ik wel nog gelukkig ging werken. Het was een beetje thuis komen en afscheid nemen tegelijk. Ik heb de dingen die ik wou zeggen in alle rust kunnen vertellen, er was veel begrip, misverstanden werden uitgeklaard en ook dingen gewoon aanvaard. Soms moet je dat gewoon doen om verder te kunnen. Ik voel meer dan ooit dat mijn plaats ergens anders is dus heb ik ook gezegd dat terugkomen geen optie meer is. Oorspronkelijk wou ze dit nog stilhouden maar heb gevraagd dat niet te doen. Ik heb nog heel sterk het gevoel dat er over mij gepraat wordt en ik vermoed dat wanneer ze weten dat ik toch niet meer kom, ze vlug uitgepraat zullen zijn.
Ik hoop dat dit mij nu zal helpen om verder te gaan en rustig stappen te ondernemen naar een nieuwe job die ik met hart en ziel zal doen.
Niemand krijgt een programma van het leven. Je denkt dat je het zelf kan schrijven maar soms beslist het lot daar anders over. Ik heb er het volste vertrouwen in dat het lot het beste met mij voor heeft...