Maandagavond, repetitie van het popkoor. Ik heb getwijfeld om mij in te schrijven na de derde proefles. Het ging zo moeizaam, ik kon de toon niet onthouden, ik moest mij naar mijn gevoel te veel opjagen om er te geraken en ik was zo laat thuis. Nu ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. Zingen doet mij zo veel goed. Ik heb 'mijn best doen' losgelaten en volg gewoon mijn gevoel. Ik heb altijd goed liedjes kunnen opslaan en heb er nooit echt mijn best voor moeten doen. Het geeft mij gewoon zoveel stress te denken dat alles perfect moet zijn, dat ik blokkeer en stommiteiten doe. Ik moet gewoon vertrouwen hebben dat als het anderen lukt, het mij ook wel zal lukken.
Ik begin mensen te leren kennen in het koor en ik word aangetrokken door sommigen en door anderen dan weer niet. Nooit eerder heb ik dat zo duidelijk gevoeld en vooral er ook rekening mee gehouden. We praten, lachen en ik kom los. De mensen die mij kennen weten wat dat betekent als ik ergens 'op mijn gemak' ben. Vroeger genoot ik van de aandacht en het feit dat ik mensen kon entertainen, nu zet ik er op tijd een rem op. Mijn openheid heeft mij na meer dan 20 jaar de das omgedaan. Ik ben voor velen van een open boek naar een gesloten boek gegaan omdat het vertrouwen weg was. Op goeie dagen denk ik wel eens, ergens moeten ze mijn vrolijke noot in de dagdagelijkse sleur toch missen? Maar meestal denk ik nu, missen of niet, ze zijn mijn vertrouwen niet meer waard en dus ook mijn plezante anekdotes niet.
En zo dacht ik gisteren in het naar huis rijden dat ik veranderd ben, selectief geworden en ook meer geremd. Is dat slecht? Ik denk het niet. Het zal mij behoeden voor mensen die mij de aandacht niet gunnen of er zich misschien gewoon aan ergeren. Diep van binnen blijf ik altijd wie ik ben. Nu ik beter ben komt die vrolijke, praatgrage Marleen terug naar boven, al zal er altijd een lampje gaan branden wanneer ik mijzelf weer eens te veel blootgeef.
