Antwoord van het werk. Volgende week donderdag kunnen we afspreken om te praten en het is niet op het werk zelf. Ik heb geen keuze meer, ook al loop ik het risico van achteraf helemaal in de put te zitten, ik zal tenminste wel verder kunnen. Ze kennen de anderen hun verhaal, nu mogen ze ook naar dat van mij luisteren. Het is niet mijn bedoeling om mensen te gaan beschuldigen of dingen over anderen te zeggen die laag bij de grond zijn, maar ik mag wel de dingen zeggen die volgens mij niet door de beugel kunnen. Ik laat mij door niemand meer in een hoek duwen. Daar begint het herstel.
Het zijn wel emotioneel geladen dagen geweest, nu ik weet dat ik voor't eerst in meer dan 4 maand mijn verhaal ga doen. Ik hoop op een beetje begrip maar volgend de huisdokter mag ik niets verwachten. Hij heeft trouwens 4 maand geleden voorspeld dat ik nood zou hebben om naar daar te gaan en te praten. Hij moedigde dat ook aan. Anders blijf je ermee rondlopen, Marleen. Hij had weer eens gelijk...
Ik probeer een beetje de structuur te bewaren maar nu Roel weer een week weg is, is het moeilijk. Verder dan soep maken ben ik niet geraakt, gelukkig heb ik voor Sem altijd genoeg porties in de vriezer. Zelf heb ik echt niet gezond gegeten. Mijn internet gebruik zit wel terug op het goede spoor en ben bijna 2 uur gaan wandelen deze middag. Het was ideaal wandelweer, fris maar zonnig. Ik heb een toer gevonden die ik eventueel ook joggend kan doen, 6 km. door de natuur en geen pottenkijkers. Ik blijf een beetje paranoia. Ik betrap mijzelf erop dat ik naar winkels ga waar ik weet dat ik geen bekend volk tegen kom. Op de wandeling daarstraks iemand gezien die ik vaag ken van vroeger en die telkens weer een praatje wilt slaan, sorry, geen zin. Misschien moeten onschuldige mensen het nu uitzweten maar langs de andere kant ben ik wel eerlijk. Voor mensen die belangrijk zijn voor mij maak ik graag tijd.
