Genoeg blijven stilstaan, ik moet vooruit! Ik gunde mij die pauze, maar het leven gaat voort en stilstaan is achteruit gaan. Ik had een goed gesprek met de psychologe vandaag. Het ging moeizaam maar ik nam toch de fiets. Fietsen en wandelen, hoe rustiger hoe liever tegenwoordig, en Yoga niet te vergeten natuurlijk. Nu ik mij wat beter voel heb ik weer een klein beetje zin om te lopen. Wanneer ik erg gestresseerd ben lukt lopen echt niet. Alsof mijn lijf zegt, genoeg adrenaline. Ik heb er dan zelfs achteraf geen deugd van en geraak nog meer over mijn toeren. Er is een gouden regel die zegt dat je bij stress moet je vertragen en dat is ook zo, je jaagt jezelf anders steeds meer de kast op.
Ik heb de dagelijkse structuur kunnen behouden en ik heb goed voor mijzelf gezorgd de laatste dagen. Roel was heel de week weg maar toch heb ik gekookt voor Sem en mij, het huishouden is gedaan en ik heb leuke dingen gedaan met Sem. Allemaal met de krop in de keel maar het is gelukt. Nu wil ik weer verder. Daarvoor heb ik weer enkele knopen definitief moeten doorhakken. Mensen mogen komen en gaan in mijn leven, maar ze moeten niet in de doorgang blijven hangen. Ik voel dat ik weer wat sterker ben.
De Yoga was leuk. Precies zoals het voor mij moet zijn. Geen franjes. Gewoon een aangenaam warme zaal met houten vloer, een lieve leraar die heel veel wou vertellen, over Yoga dan, enkele kaarsjes en het gevoel dat niets moet. Ik voelde mij helemaal niet goed toen ik naar daar ging maar ik dacht, 'Het kan alleen maar beter gaan'. Een uurtje niet nadenken, dat was mijn doel.
Ik zit op mijn matje met een serieuze krop in mijn keel. Sowieso heb ik een krop in mijn keel als ik in een groep met mensen ben de laatste maanden. Ik heb mij bij het raam gezet. Ik ben altijd aangetrokken geweest door licht, liefst daglicht maar ik durf ook gewoon TL buizen aansteken om meer licht te hebben. De meeste mensen zijn ouder dan mij, ik denk ook meteen, 'Wie van mijn leeftijd kan ook zomaar overdag naar de les gaan?' Toch komt er een leeftijdsgenote naast mij zitten. Ik wil iets tegen haar zeggen. Ik zeg, 'Heb jij ook tijd om overdag te komen?' 'Ja', zegt ze, 'Ik herstel van een burn-out.' 'Ha', zeg ik, 'Ik ook.' Ik denk dat we elkaar verstaan. We hebben verder geen zin om te praten, we willen rust en zeker niet over burn-out praten. Ik voel wel tranen opkomen maar kan ze 'inslikken'. Zoveel mensen, zoveel verdriet... Het lukt mij 'bijna' om een uurtje aan niets te denken.
Ik heb gedaan wat ik moest doen om te laten zien dat ik niet meer de Marleen ben van vroeger. Ik heb het er moeilijk mee, met voor mijzelf opkomen, maar ik heb het nog moeilijker met mensen die denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Had ik niets gedaan had het zich naar binnen gekeerd, nu heb ik het uit handen gegeven.
Het is eigenlijk een heel vreemd proces waar ik nu door ga. Ik zie letterlijk de dingen op afstand. Ik voel mij veilig, omringd door mensen die het allerbeste met mij voor hebben. Nooit kwam ik zoveel gelijkgestemde zielen tegen en nooit had ik zulke fijne gesprekken. En toch is er nog die ééne, die mij, vanop afstand, volledig onderuit kan halen. Dat is ook burn-out zijn. Het belangrijke niet meer onderscheiden van het onbelangrijke...
Ik heb speeldgoed opgeruimd en naar de kringloopwinkel gebracht, ik ben naar de winkel geweest, ik heb gekookt, ik heb mijn kindje van en naar school gebracht. Ik ben niet meer verlamd door stress. We maken vorderingen. Morgen ga ik voor't eerst in jaren terug naar de Yoga les. Ik smacht naar innerlijke rust.
