Ik ben moe en even terug de structuur kwijt die ik gevonden had. Bij een burn-out is de chaos in je hoofd nooit ver weg. Lawaai, heel veel lawaai, overal. Alsof er geen filter meer op zit. Het geluid van de dampkap komt even hard binnen als Roel die iets wilt vertellen. Hij ziet dat ik niet luister. De TV staat op. Sem roept mij. Ondertussen de stem in je hoofd die ook iets probeert te zeggen. Ik ben ff het juiste spoor kwijt maar niet terug naar af, ik moet gewoon terug geloven dat ik op de goeie weg ben. Bedankt Griet voor je reactie, het was net wat ik nodig had!! :)
Het gaat trapsgewijs beter en nu zit ik gewoon op een trap. Achterom kijken probeer ik niet meer te doen maar door het sterfgeval op het werk ben ik toch weer naar daar geslingerd. Ik heb te veel met mijn hoofd daar gezeten en zo de focus naar waar ik naartoe wil verloren. Ik heb mij weer veel te veel geërgerd aan kleine zaken, waarschijnlijk omdat ik mij niet goed voelde. Ben een toertje gaan lopen om mijn hoofd leeg te maken, het was nodig. Ik loop niet verder meer dan 5 km. omdat ik weet dat ik anders meer kwaad dan goed doe maar mijn hoofd heeft het nodig. (Verder lopen kan ik ook niet meer.) Ik moet terug wat gezonder eten, zeker niet overdrijven maar voeding heeft, gezien mijn diabetes, gewoon een enorme invloed op mij en zeker op mijn geestelijk welzijn. Ik moet aan mijn werk voor de loopbaancoaching beginnen zodat ik concreet met mijn toekomst bezig ben. Moeten moeten moeten... Ik mag eraan beginnen. Maar eerst 'moet' ik mijzelf terug bijeenrapen.
Ik lees het zoveelste boek over burn-out. Typisch ik. Ik wil er alles van weten zodat ik er mij kan tegen wapenen. Ik wil het uitpluizen tot op het bot en alle valkuilen kennen. Ik wil hier van af en wel voorgoed. Rust maar goed uit, zeggen ze mij. Alsof de lichamelijke vermoeidheid het grootste probleem is. Voor mij is dat het minst erg. 'Je kan toch al fietsen', zei de controle-arts van het ziekenfonds. Ja, idd, ik kan fietsen maar ik zou veel liever helder kunnen denken, relativeren, niet voor het minst over mijn toeren gaan en mijn hoofd terug onder controle hebben. Ik lees veel over het reptielenbrein dat de bovenhand krijgt en je gezond denken uitschakelt. Ik haat het reptielenbrein ondertussen want ik herken het. Het brein dat alleen zou mogen werken wanneer je in gevaar bent neemt het soms nog steeds over van mijn gezond verstand. Soms over iets banaals, maar dat besef je pas wanneer de rust is teruggekeerd. Het grote verschil is dat ik het nu herken, dat ik weet dat ik overdrijf en niet meer relativeer en dat ik mij moet beheersen of dat ik heel veel spijt krijg. De adrenaline raast door je lijf, voor iets wat achteraf ronduit belachelijk is. Ik wil het reptielenbrein het liefs gewoon uitschakelen want ik heb er alleen maar last van. Het duurt lang eer de rust terugkeert. Altijd weer die 'minstens 6 maand' en daar komt dan nog bij 'wanneer je eraan werkt'. Wat kan ik nog meer doen?
Mensen die mij zien merken waarschijnlijk amper iets maar met momenten is dit de hel. Mensen beschrijven een burn-out in mijn boek als iets afschuwelijk wat ze nooit meer willen meemaken. Ik kan dit alleen maar bevestigen. Mijn zoontje heeft hier nooit iets van ondervonden besef ik nu. Voor hem was er net altijd dat beetje kracht over, ik noem het oerkracht. Misschien dat ik in september toch maar met yoga begin.
