Weer een nachtmerrie. Dingen van vroeger vermengd met het heden en dan roept Sem mij wakker. Ik ben slecht gezind en doodmoe. Ik probeer mij te herpakken, het is tenslotte weekend, het moet leuk worden.
Nog geen antwoord van het werk. Vorige keer heb ik ook geen antwoord gehad. Ik begin mij af te vragen of mijn mails wel in de juiste mailbox terechtkomen. Ik heb al 2x het adres nagekeken. Ik begrijp dat mensen het druk hebben maar een korte, 'ok, ik bekijk het eens' zou het mij een stuk makkelijker maken. Het lijkt of niets nog makkelijk mag gaan.
Sem mag straks naar een verjaardagsfeestje. Ik ben blij voor hem want ik heb weinig energie om iets te doen en onze wekelijkse wandeling valt een beetje in het water. Terwijl hij naar het feestje is hoop ik een vriendin te zien en iets te gaan drinken. Ik kijk er naar uit. Ik heb de psychologe gisteren afgebeld. Ik heb het gevoel dat ik naar haar loop als er iets is om dan tot de conclusie te komen dat ik het antwoord zelf wel wist. Ik weet dat ze er is mocht ik echt weer in de put geraken en dat stelt gerust, voor de rest probeer ik er wat van los te komen. Ik vind het duur en als ik met een vriendin iets kan gaan eten, kletsen en lachen kost het mij minder en heb ik ook therapie gehad.
De vermoeidheid is lastig. Waarschijnlijk moet mijn lichaam wennen aan de lagere bloeddruk. Ik moest de medicatie opdrijven omdat mijn ogen en nieren anders in gevaar komen. 't Is altijd iets...
