Weer een nachtmerrie. Dingen van vroeger vermengd met het heden en dan roept Sem mij wakker. Ik ben slecht gezind en doodmoe. Ik probeer mij te herpakken, het is tenslotte weekend, het moet leuk worden.
Nog geen antwoord van het werk. Vorige keer heb ik ook geen antwoord gehad. Ik begin mij af te vragen of mijn mails wel in de juiste mailbox terechtkomen. Ik heb al 2x het adres nagekeken. Ik begrijp dat mensen het druk hebben maar een korte, 'ok, ik bekijk het eens' zou het mij een stuk makkelijker maken. Het lijkt of niets nog makkelijk mag gaan.
Sem mag straks naar een verjaardagsfeestje. Ik ben blij voor hem want ik heb weinig energie om iets te doen en onze wekelijkse wandeling valt een beetje in het water. Terwijl hij naar het feestje is hoop ik een vriendin te zien en iets te gaan drinken. Ik kijk er naar uit. Ik heb de psychologe gisteren afgebeld. Ik heb het gevoel dat ik naar haar loop als er iets is om dan tot de conclusie te komen dat ik het antwoord zelf wel wist. Ik weet dat ze er is mocht ik echt weer in de put geraken en dat stelt gerust, voor de rest probeer ik er wat van los te komen. Ik vind het duur en als ik met een vriendin iets kan gaan eten, kletsen en lachen kost het mij minder en heb ik ook therapie gehad.
De vermoeidheid is lastig. Waarschijnlijk moet mijn lichaam wennen aan de lagere bloeddruk. Ik moest de medicatie opdrijven omdat mijn ogen en nieren anders in gevaar komen. 't Is altijd iets...
Het is een drukke week naar mijn normen. De auto op dinsdag in de garage en woensdag ik op consultatie in het ziekenhuis in Vilvoorde, dus de ring trotseren. (Allebei in groot onderhoud, zeg maar. ) Het ging vrij goed. Alles goed organiseren, oma vragen of ze Sem van school kan halen zodat ik mij daarover al geen zorgen kan maken. Gelukkig, ik zat ongeveer 2 uur in de wachtzaal. Geen stress, geen facebook meer om elke leegte op te vullen. Nu pas valt mij op hoeveel mensen in de wachtzaal naar hun smartphone zitten staren. Ik heb er geen zin meer in, ik kijk gewoon naar de mensen en ik heb zo meer dan genoeg afleiding. Ik neem mijn gsm om te kijken hoe laat het is (sinds het gsm tijdperk draag ik geen uurwerk meer) en kan mij net bedwingen om niet zonder nadenken op het facebook icoontje te klikken. Mails kan ik wel ff checken. Ik schakel 4G aan en het 'gepingel' begint, want natuurlijk zijn er ook heel wat messenger boodschappen. Daar had ik mij niet aan verwacht en of je nu wil of niet, de berichten stromen binnen en vragen om antwoord. Snel dan, 1x/dag mocht tenslotte. Iemand die geïnteresseerd is in mijn jas op Dilbeek verkoopt. Daar moet je dus op antwoorden en ook nog eens hun antwoord afwachten. De tijd die je op sociale netwerksites doorbrengt beperken is niet makkelijk...
Ondertussen dus toch naar mijn mailbox. Weinig interessant zoals gewoonlijk en dan...een mail van het werk. Heel onschuldig met een simpele vraag van de groepschef, maar mijn hart bonst in mijn keel. Mevrouw Verhasselt? Ik ga binnen en ben helemaal in de war. Bloeddruk 15/10. Stress gehad in de file? Euh, neen, net mijn mails bekeken.
Ik begrijp het niet, wat blijft mij dwars zitten en waarom kan ik het allemaal niet achter mij laten? Er ligt nog veel te veel op mijn lever. 's Avonds antwoord ik rustig op die mail. Ik vraag of het mogelijk is om eens af te spreken maar op een andere plaats. Ik weet dat wanneer we op het werk afspreken ik ga blokkeren. Ik weet dat het riskant is, dat ik misschien verkeerd begrepen word maar ik verwacht niets, het moet alleen allemaal eens gezegd worden zodat ik hopelijk eindelijk verder kan...
Niemand gezien die ik niet wou zien op de dag van de Dilbekenaar. Sem had een leuke namiddag, ik vond er niet echt veel aan maar als Sem gelukkig is ben ik dat ook. Die angst om mensen tegen te komen moet maar eens stoppen, ik doe tenslotte niets verkeerd. Als ik geen zin heb om te praten dan houd ik het kort, de tijd van 'small talk' is voorbij. Ik weet, het is allemaal goed bedoeld maar ik merk dat mijn aandacht al snel verlapt is als mensen tegen mij praten om te praten. Gewoon zeggen wat er te zeggen valt. Daarom dat ik ook enkel telefoneer met mensen waar ik iets tegen te vertellen heb en zij ook tegen mij. Ons moeder zei laatst nog dat ze het zo op haar zenuwen kreeg van iemand van vroeger, die haar steeds weer belt, om over haar buren te vertellen, die ons moeder niet eens kent. Ik dacht, juist ja, ik hoop dat ik op mijn 78ste echt komaf kan maken met zo'n dingen. Het levert echt niets op. Die persoon kan dan beter haar verhaal kwijt bij iemand die wel geïnteresseerd is. Die zijn er ongetwijfeld ook.
Het was een interessant weekend met gisteren een lezing over mindfulness. Veel te veel prikkels, van overal maar we hebben zelf de keuze hoeveel we er toelaten. Interessant omdat het juist dat is waar ik de laatste weken mij ook in verdiep. Vooral als je hooggevoelig bent moet je die dingen spaarzaam toelaten om niet overweldigd te worden. De wifi van mijn smartphone staat af. Enkel 's morgens mails en sociale media ff checken (30'), de krant probeer ik achterwegen te laten, ik hoor het nieuws wel op de radio. Een enorme uitdaging voor mij maar ik voel nu al een soort bevrijding die ik ook had toen ik stopte met roken. Er komt een zee van tijd vrij. Deze morgen al een curryschotel en spaghettisaus gemaakt en straks probeer ik gewoon 20 minuten niets te doen dan te ademen. Ook gisteren geleerd. Ondanks alles zijn het boeiende tijden...
