Na een maand zit ik terug bij de dokter. Het gaat niet goed. Ik dacht alles eens op een rijtje te zetten en hoe meer ik dat deed hoe slechter ik mij begon te voelen. Kwaadheid verlamt mij, samen met frustratie, zelfmedelijden probeer ik te vermijden maar heel af en toe steekt het toch de kop op. Ik heb een maand zo goed als niets gedaan maar ben absoluut niet tot rust gekomen, de gedachten zijn niet meer te stoppen nu ik er letterlijk niet meer kan van weglopen. Ik begin strips te lezen, het enige waarop ik mij nog kan concentreren. Een film kijken lukt ook niet, meestal val ik in slaap of mis ik de rode draad in het verhaal. Ik word een beetje radeloos en wil vooral niet depressief worden. Ik weet dat ik hiervoor zou moeten sporten maar heb de energie niet. De dokter windt er geen doekjes om. Ik schrijf je een antidepresivum voor...
Ik heb ze ooit een paar maand genomen en ik weet dat het helpt, maar ik weet ook dat ik toen ben beginnen lopen om er zo snel mogelijk vanaf te geraken. Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen ze nodig hebben, dat het soms niet anders kan, maar ik zie het als uitschakelen van mij emoties. Is er iets mis met gevoelig zijn? Juist hierdoor omring ik mij graag met de juiste mensen, ben ik graag in de rust en de natuur, weet ik wanneer ik beter ergens wegblijf of een krantenartikel beter niet lees. Ik hou van die krop in mijn keel als Sem op de eerste rij staat te blinken op zijn schoolfeestje, ik weet wanneer het tijd is om alleen te zijn. Ik weet ook dat mijn gevoeligheid mij dit gelapt heeft maar ik wil ervan leren ipv te negeren. Maar ik neem ze toch, 2 dagen...
Na 2 dagen stop ik ermee. Ik voel mij er niet goed bij. Ergens heb ik ook niet het gevoel depressief te zijn. Ik ben ongelukkig en weet goed waarom. De onrust is ondraaglijk maar ik weet mij te behelpen met Valeriaan. De kwaadheid is omgeslagen in vechtlust. Ik geloof echt dat tot een goed eind komt, ik weet alleen niet wanneer. Ik zal de tijd nemen die nodig is om rust te vinden, om mijn energie terug te krijgen en de dingen weer in het juiste perspectief te zien. En ik neem mij vooral plechtig voor, dit mag nooit meer zover komen. Ik zal op mijn hoede moeten zijn maar ik zal de signalen herkennen en op tijd stop zeggen...
We zijn nu anderhalve maand verder en die kasten zijn nog steeds niet uitgekuist. Ik vraag mij ondertussen eigenlijk af welke kast ik moest uitkuisen. Ze kunnen het allemaal gebruiken maar zo dringend is het niet. Soms legt een mens zich dingen op om het gevoel te hebben dat hij nuttig bezig is, om ergens voldoening uit te halen. Ik haalde nergens nog voldoening uit, hoe meer ik deed hoe groter de berg leek te worden van dingen die ik in mijn ogen nog moest doen. Een vicieuze cirkel. Ik heb gedurende anderhalve maand amper iets gedaan en de berg met dingen die ik zou moeten doen is zo goed als weg. Ze zeggen wel eens dat je bij drukte juist gas moet terugnemen. Door gas terug te nemen merk je dat die drukte zich vooral in je hoofd afspeelt. Maar dit kan je aan iemand die denkt dat hij veel te doen heeft niet wijsmaken...
Vandaag is Sem bij oma, ik ben met een vriendin gaan wandelen en daarna zijn we gaan lunchen. Ik heb best veel gedaan door voor mijzelf te zorgen, ik heb mij niet schuldig proberen voelen en ik heb genoten. Ik zie mijzelf een beetje als een platte gsm die aan het opladen is. De kunst is terug te weten komen hoe je die batterij weer opgeladen krijgt. Vandaag is er zeker weer een 'streepke' bij. :)
Ik zou mensen kunnen beschuldigen. Dat zou niet alleen makkelijk zijn, het zou ook betekenen dat ik niets moet doen, het is toch allemaal de schuld van anderen. Ik zou gewoon zielig kunnen zijn en denken, wat doen ze me aan? Misschien heb ik dat ook wel gedaan. Maar is er een schuldige wanneer je niet meer in het plaatje past? Wanneer dingen die je zegt verkeerd worden geïnterpreteerd en doorverteld? Wanneer mensen je minder goed kennen dan je dacht? Misschien moet je gewoon conclusies trekken, hoe pijnlijk het ook is, en verder gaan met de mensen waarmee je wel op dezelfde golflengte zit, want die zijn er gelukkig ook nog, meer dan ooit.
Ik ga graag met Sem op stap, vertel verhaaltjes, ga zwemmen of naar de speeltuin, zolang ik maar niet mee moet spelen. Ik doe het gewoon niet graag en weet altijd wel iets te verzinnen om het niet te doen. Mama wil je met mij spelen? Euh, wacht, ik moet nog...allé ja, wat spelen we? Met Lego, we bouwen een huis... Een uurtje later zitten we verkort met bouwstenen en stel ik zelf voor er te gaan bijhalen. Bij Lidl had ik 'generische' Lego gezien, het is toch maar voor een extra verdiep. Vlug onze schoenen aan en weg. Zalig die spanning in de auto, de ergernis naar de te trage voorligger (meestal ben ik dat), de sprint naar het speelgoed, een stralende Sem aan de kassa en de knuffel op de parking. Toen we thuis kwamen was het moment een beetje gebroken. Ik had toch nog gouw wat andere boodschappen meegenomen (alsof we niets meer in huis hadden), was al met het middagmaal bezig... Spijtig, maar morgen bouwen we een villa, een 'generische', bouwstenen genoeg ;).
Ik kan niet slapen. Om 19 uur in slaap gevallen in de zetel. Geen middagdutje nu Sem thuis is en dat voel ik. We zijn boodschappen gaan doen, besjes geplukt en naar de speeltuin geweest. Toen ik aan het avondeten begon was mijn pijp al uit. Burn-out is een energiestoornis. Iets te veel willen doen en je lichaam laat onmiddellijk weten dat het genoeg is, hoe weinig het soms ook is. Vandaag deed ik veel in vergelijking met andere dagen.
Ik zit in de wachtzaal bij de dokter. Gisteren ging ik nog werken maar het ging niet meer. Ik wist, morgen ga ik naar de dokter en overmorgen, misschien de rest van de week kom ik niet meer werken. Ik had met iemand gesproken die een burn-out had. Zover was ik niet, (dacht ik) maar het zou toch niet lang meer duren. Ik had een paar testjes gedaan op het internet en daaruit bleek dat ik meer dan burn-out was, maar ik had misschien wat overdreven met mijn antwoorden. Enkele weken voordien had ik nog allergie testen laten doen omdat ik maar verkouden en doodmoe bleef. Deze waren negatief. De diagnose was deze keer wel sneller gesteld. We beginnen met een maand thuis. Euh, een maand? Da's lang, maar tegelijkertijd ook dankbaar, dankbaar dat ik niet terug moest, dankbaar dat ik kon slapen en toen ook nog dankbaar dat ik eindelijk al die dingen kon doen die al zo lang bleven liggen. Doordat de dokter mij zei dat ik een burn-out had leek het of ik plots mocht toegeven aan alles wat ik gevoeld had. Terwijl ik de dag voordien nog gewoon mijn job deed, wel met de grootste moeite, zat ik nu in de zetel en kon ik niets meer. En nog steeds dacht ik, morgen of zeker volgende week ben ik beter en kan ik eindelijk die kasten eens opruimen...
