Het minste wat ik van deze periode kan zeggen is dat het één van de leerrijkste periodes in mijn leven is. Ik doe dingen die ik vroeger als tijdverlies zou beschouwd hebben maar waarvan ik nu weet dat mijn batterijen worden opgeladen. Ik zie het letterlijk als een gsm die in het stopcontact steekt en ik geniet, misschien word ik dan toch nog een levensgenieter...
Maandag voormiddag ga ik lezen met kindjes van het eerste leerjaar. Het is leuk en ik heb het gevoel ook iets nuttig te doen want als je de twee kan combineren is het natuurlijk ideaal. Kinderen zijn zo puur. Ik krijg regelmatig een krop in mijn keel. Ik ben nieuw voor hen en dat maakt veel van hen onzeker. Om hun onzekerheid weg te nemen begin ik met een simpele vraag en ik zie aan hun verbaasd gezichtje dat hen dat gerust stelt. Plots is er ook wat minder gewiebel op de stoel. Bij de kindjes waar het echt moeizaam gaat, gaat het plots beter als je een kleine pauze neemt en vraagt wat ze graag doen, eten... Niemand functioneert onder stress, dat weet ik uit ervaring...
's Avonds in de repetitie van ons popkoor zit ik in de groep (hoge middenstem) bij juf Mia. Mijn juf van het vierde leerjaar die pas met pensioen is. Het was altijd een leuke juf, ze is nog niets veranderd maar is vooral super grappig. De combinatie lachen/zingen doet wonderen. Wanneer we praten vallen puzzelstukken in elkaar, zij ziet mensen van vroeger nog waarvan ik mij al jaren afvraag wat die nu doen enzovoort. Ik zag juf Mia nooit meer en nu kom ik haar dinsdag ook nog eens tegen in het zwembad als Sem zwemles heeft. Juf Mia is sowieso een belangrijke schakel in mijn leven, ik zat bij haar in de klas toen ik diabetes kreeg. Ik probeer mij er niet te veel 'waarom vragen' bij te stellen en geniet van het feit dat het klikt. Ik besloot van sopraan naar hoge middenstem te gaan en voelde dat het goed was. Toen ik nog in de sopraan groep zat hoopte ik al eens met haar te kunnen praten en nu kletsen we er elke week op los.
Woensdag ontbijt ik met vriendinnen en zus. Ik heb mij daar lang schuldig bij gevoeld. Nu denk ik er anders over. Het is een luxe die ik mij permitteer. Eten en vrienden zien is voor mij de perfecte combinatie en een stroomstoot voor mijn platte batterij.
Morgen, donderdag ga ik zwemmen. Geen race meer tegen de klok, ik zwem op een gezapig tempo en neem liefst achteraf nog een stoombad. Daarna gaan we naar de cafetaria waar het ook gezellig babbelen is.
Ik probeer dicht bij mijzelf te blijven, goed te doen voor anderen zonder mijzelf tekort te doen en ik zie dingen gebeuren die ik misschien anders nooit had gezien. Het leven is goed. Dinsdag op controle bij de arts van de mutualiteit kreeg ik alleen maar begrip terwijl sommigen hier zo bang voor zijn. Ik ging er vol vertrouwen naartoe. Ik hoef geen komedie te spelen, ik ben gecrasht maar het gaat beter en daar doe ik ook alles voor. Vind ik nu de job van mijn leven dan zal ik die niet meer laten passeren maar ik wil liefst nog wat sterker staan. Er zijn nog momenten waarbij de burnout flink van zich laat horen maar ik heb het ermee gehad. Ga je mee naar de lezing over burnout? Neen danku, ik weet er ondertussen alles van en kan zelf een lezing geven. Ja, ik heb het gehad met mijn burnout en al zal hij nog een tijd in mijn vel hangen, ik heb sowieso gewonnen...
