Het voelt alsof ik eindelijk aan een nieuw hoofdstuk mag beginnen. Ik had een aangenaam gesprek met de groepschef, in het oude gebouw, het gebouw waar ik wel nog gelukkig ging werken. Het was een beetje thuis komen en afscheid nemen tegelijk. Ik heb de dingen die ik wou zeggen in alle rust kunnen vertellen, er was veel begrip, misverstanden werden uitgeklaard en ook dingen gewoon aanvaard. Soms moet je dat gewoon doen om verder te kunnen. Ik voel meer dan ooit dat mijn plaats ergens anders is dus heb ik ook gezegd dat terugkomen geen optie meer is. Oorspronkelijk wou ze dit nog stilhouden maar heb gevraagd dat niet te doen. Ik heb nog heel sterk het gevoel dat er over mij gepraat wordt en ik vermoed dat wanneer ze weten dat ik toch niet meer kom, ze vlug uitgepraat zullen zijn.
Ik hoop dat dit mij nu zal helpen om verder te gaan en rustig stappen te ondernemen naar een nieuwe job die ik met hart en ziel zal doen.
Niemand krijgt een programma van het leven. Je denkt dat je het zelf kan schrijven maar soms beslist het lot daar anders over. Ik heb er het volste vertrouwen in dat het lot het beste met mij voor heeft...
