Ik ervaar de laatste dagen een soort rust. Ik merk het op omdat ik het heel lang niet meer gevoeld heb. Wat mij nog meer opvalt is dat ik dingen spontaan relativeer. Ik kan er alleen maar blij mee zijn en hopen dat het blijft duren. Zou het gewoon kunnen dat het gewoon beter begint te gaan, dat de rust die ik mijzelf opleg eindelijk vruchten afwerpt? Ik heb nooit geloofd in rust maar doe dat nu des te meer...
Loslaten, ook niet te onderschatten, en dat niet kwaad of gefrustreerd doen (want dan ben je er nog niet klaar voor) maar gewoon liefdevol. Denken, het was mooi maar hier scheiden onze wegen. Soms is een verhaal of een relatie gewoon op. Waarom er dan nog verder energie insteken? Hoe spijtig het soms ook is. Ik ben ervan overtuigd dat mensen komen en gaan in je leven. Wanneer je iets/iemand laat gaan is er weer plaats voor iets/iemand nieuw. Nieuwe mensen, nieuwe inzichten, nieuwe lessen... Zolang we maar vooruit gaan en niet te plaatse blijven trappelen. Soms heel traag maar ook dan kom je op je bestemming.
Ik geniet van de structuur die nu in mijn leven is. 23 Jaar onregelmatig werken heeft zijn tol geëist. Eigenlijk houd ik van structuur en regelmaat al mag die ook niet te strak zijn. Het geeft mij rust. Vrijdag voel ik terug een echt vrijdaggevoel. In het weekend werken neemt dat gevoel weg. Je ziet wel dat anderen in weekendmodus zijn maar jij moet werken. Je mist meer dan ik dacht. De compensatiedagen in de week maken weinig goed. Praktisch gezien kan je wel wat huishouden inhalen maar gezellig is het niet. Ook je gezondheid lijdt hieronder. Ik hoop het eigenlijk niet meer te doen. Er zullen altijd mensen 's avonds en ook 's nachts moeten werken maar ik heb mijn bijdrage geleverd, bijna 25 jaar, met een gezondheid die eigenlijk smeekt om regelmaat...
