Het is weekend, zalig. Sem die bij ons in bed kruipt, 'we moeten vandaag nergens naartoe รจ?' Neen, we moeten vandaag niets. En juist dat niet moeten maakt dat ik het meest gedaan krijg. De was hangt buiten te drogen en we hebben een toertje gelopen met ons 3, Sem op de fiets. Ik kijk onderweg niet meer op mijn sporthorloge, het is niet meer belangrijk hoe traag ik loop, ik loop. Ik gebruik het enkel nog om achteraf het traject op de laptop te zien. Eigenlijk belachelijk, het is dikwijls dezelfde 5 km. en dat is genoeg. Roel en Sem verdwijnen al snel in de verte, geen probleem.
Cijfertjes, ik heb ze altijd graag gehad. Ik heb een bloeddrukmeter, een vetmeter, een bloedsuikermeter, een sporthorloge en natuurlijk een gewone weegschaal. Controle, controle, controle... Maar het is niet zo dat ik mij druk maak als een cijfer niet goed is. Dan weet ik dat ik er iets moet aan doen. Meten is weten!
Vandaag de dag van de Dilbekenaar. Fijn dat er iets te doen is waar ik met Sem naartoe kan. Jammer dat ik mij nog steeds ongerust maak omdat ik mensen ga tegen komen die ik misschien liever niet zie. Het heeft 'meestal' niets met de mensen persoonlijk te maken. Het is de angst om veroordeeld te worden. Marleen ziek? We hebben die nochtans gezien. Juist ja, gezien, jammer dat ze niet in mijn hoofd kunnen 'zien'. Jammer dat ze niet zien dat ik nog steeds slecht slaap, dat mijn zenuwen nog steeds onder spanning staan en dat genieten iets exclusief geworden is. Jammer allemaal... Maar ik neem mij voor niet meer in de verdediging te gaan. Ik hoop toch dat het niet alleen voor Sem maar ook voor mij een leuke namiddag wordt.
