Het is weekend, zalig. Sem die bij ons in bed kruipt, 'we moeten vandaag nergens naartoe è?' Neen, we moeten vandaag niets. En juist dat niet moeten maakt dat ik het meest gedaan krijg. De was hangt buiten te drogen en we hebben een toertje gelopen met ons 3, Sem op de fiets. Ik kijk onderweg niet meer op mijn sporthorloge, het is niet meer belangrijk hoe traag ik loop, ik loop. Ik gebruik het enkel nog om achteraf het traject op de laptop te zien. Eigenlijk belachelijk, het is dikwijls dezelfde 5 km. en dat is genoeg. Roel en Sem verdwijnen al snel in de verte, geen probleem.
Cijfertjes, ik heb ze altijd graag gehad. Ik heb een bloeddrukmeter, een vetmeter, een bloedsuikermeter, een sporthorloge en natuurlijk een gewone weegschaal. Controle, controle, controle... Maar het is niet zo dat ik mij druk maak als een cijfer niet goed is. Dan weet ik dat ik er iets moet aan doen. Meten is weten!
Vandaag de dag van de Dilbekenaar. Fijn dat er iets te doen is waar ik met Sem naartoe kan. Jammer dat ik mij nog steeds ongerust maak omdat ik mensen ga tegen komen die ik misschien liever niet zie. Het heeft 'meestal' niets met de mensen persoonlijk te maken. Het is de angst om veroordeeld te worden. Marleen ziek? We hebben die nochtans gezien. Juist ja, gezien, jammer dat ze niet in mijn hoofd kunnen 'zien'. Jammer dat ze niet zien dat ik nog steeds slecht slaap, dat mijn zenuwen nog steeds onder spanning staan en dat genieten iets exclusief geworden is. Jammer allemaal... Maar ik neem mij voor niet meer in de verdediging te gaan. Ik hoop toch dat het niet alleen voor Sem maar ook voor mij een leuke namiddag wordt.
Vroeger was alles beter, hoe dikwijls hoor je dat niet zeggen? En ga ik binnen 20 jaar zo spreken over vandaag? Dus eigenlijk moet ik genieten van vandaag. Ik geniet van kleine dingen maar over de grote lijn ben ik overspoeld door een heel droevig gevoel. Ik ben teleurgesteld en moet mijn best doen om niet verbitterd te raken. Vroeger was ik naïef, nu kan dat niet meer. Moest ik kunnen, ik smeet enkele dingen van mijn harde schijf. Gisteren tijdens een wandeling zag ik plots iets klaar en duidelijk voor mij, 'Marleen: Deel 2'. Zo voelt het echt, alsof ik aan een nieuw hoofdstuk moet beginnen maar dat ik het eerste niet afgerond krijg. Ik zag een oproep voor een nieuw TV programma op één met Cath Luyten. Een drastische verandering in je leven en waar wil je binnen een jaar staan? Je kan je inschrijven. Ik zou het bijna doen. Ik ging zelfs naar de website. Maar dan...neen, er gaat te veel van mij verwacht worden en het is juist dat waar ik momenteel een probleem mee heb. Verwacht liever niets meer van mij, nog eventjes, nog een paar maand, en dan mag het weer... Als ik er klaar voor ben.
Ik ervaar de laatste dagen een soort rust. Ik merk het op omdat ik het heel lang niet meer gevoeld heb. Wat mij nog meer opvalt is dat ik dingen spontaan relativeer. Ik kan er alleen maar blij mee zijn en hopen dat het blijft duren. Zou het gewoon kunnen dat het gewoon beter begint te gaan, dat de rust die ik mijzelf opleg eindelijk vruchten afwerpt? Ik heb nooit geloofd in rust maar doe dat nu des te meer...
Loslaten, ook niet te onderschatten, en dat niet kwaad of gefrustreerd doen (want dan ben je er nog niet klaar voor) maar gewoon liefdevol. Denken, het was mooi maar hier scheiden onze wegen. Soms is een verhaal of een relatie gewoon op. Waarom er dan nog verder energie insteken? Hoe spijtig het soms ook is. Ik ben ervan overtuigd dat mensen komen en gaan in je leven. Wanneer je iets/iemand laat gaan is er weer plaats voor iets/iemand nieuw. Nieuwe mensen, nieuwe inzichten, nieuwe lessen... Zolang we maar vooruit gaan en niet te plaatse blijven trappelen. Soms heel traag maar ook dan kom je op je bestemming.
Ik geniet van de structuur die nu in mijn leven is. 23 Jaar onregelmatig werken heeft zijn tol geëist. Eigenlijk houd ik van structuur en regelmaat al mag die ook niet te strak zijn. Het geeft mij rust. Vrijdag voel ik terug een echt vrijdaggevoel. In het weekend werken neemt dat gevoel weg. Je ziet wel dat anderen in weekendmodus zijn maar jij moet werken. Je mist meer dan ik dacht. De compensatiedagen in de week maken weinig goed. Praktisch gezien kan je wel wat huishouden inhalen maar gezellig is het niet. Ook je gezondheid lijdt hieronder. Ik hoop het eigenlijk niet meer te doen. Er zullen altijd mensen 's avonds en ook 's nachts moeten werken maar ik heb mijn bijdrage geleverd, bijna 25 jaar, met een gezondheid die eigenlijk smeekt om regelmaat...
Ik ben moe en ik vermoed dat die zak chips van gisteren er ook voor iets tussen zit. Voeding heeft een enorme invloed op mij. Ik denk dat chips gewoon veel te vettig is voor mijn overbelaste lever. Chips moet iets zijn wat zeer ongezond is want er is niets waarbij ik het zo erg heb. Ik ben er echt mottig en lastig van maar het kan zo lekker zijn.. De vraag is, is dat kwartier genot het waard om 24 uur met mijzelf geen blijf te weten? Ik probeer er aan te denken volgende keer voor ik de zak (die altijd leeg moet) open ruk ;).
Het is dan maar zo en ik doe het rustig aan vandaag. Vanavond wil ik graag naar de zwemclub dus ik moet doseren. Iets waar ik beter en beter in word. Gisteren heeft een fietstochtje mij ook iets te veel energie gekost. Gewoon een kwartiertje gaan liggen met je ogen toe kan wonderen doen. Het zou zalig zijn moest een middagdutje iets zijn wat iedereen gewoon doet zoals je 3x/dag eet en 's avonds gaat slapen. Werknemers zouden veel productiever zijn en ik denk dat er ook heel wat minder mensen met een burn-out of depressie zouden zijn. Uiteindelijk kosten rookpauzes veel meer aan de werkgevers en ze brengen niets op. Maar over roken gaan we niet uitweiden want dan ben ik vertrokken... (Ik rookte 15 jaar geleden zelf meer dan een pakje/dag, ik weet waarover ik praat.)
Ik concentreer mij ook meer en meer op de dingen die ik graag doe, op de mensen die ik graag heb, op positieve gebeurtenissen... Als hooggevoelig persoon (er scheelt eigenlijk aardig wat met mij ;)) is dat belangrijk. Waarom de krant nog lezen? Als er iets wereldschokkends gebeurt zal ik het wel horen.
De zangles was een beetje confronterend. Ik had niet gedacht dat ik zo'n moeite ging hebben om mij te concentreren bij iets wat ik toch wel heel graag doe. Ik blijf het zeker doen en stel mijzelf geen te hoge eisen. Proberen focussen en gewoon mijn best doen. Vooral nu niet denken dat het allemaal perfect moet zijn. In geval van nood, playback ik wel gewoon.. ;)
Het gaat weer traag vandaag. Ik vraag mij af hoe ik ooit weer in die mallemolen van werken, huishouden doen en een sociaal leven hebben ga kunnen meedraaien. Ik moet vertrouwen hebben. Het zal anders zijn dan dat het tot nu toe was en maar goed ook. Ik mag de dingen die ik graag doe niet meer uit het oog verliezen, vertragen wanneer ik denk dat het sneller moet gaan, energie lekken dichten en dicht houden en dan heb ik het vooral over sommige mensen. Hoeveel energie heb ik niet gestoken in mensen die zelfs niet willen geholpen worden, die alleen willen dat je hun miserie bevestigt? Het lijkt wel alsof ik ze aantrek. Ik ga alleen niet meer in op hun klaagzangen. Ik laat een denkbeeldig rolluik zakken en denk, tot hier en niet verder. Ik heb massa's goede raad voor mensen klaar, maar dan wel voor de mensen die willen geholpen worden. Ik heb nooit begrepen waarom iemand 'zielig' wil zijn. Opvallen door miserie en lichamelijke kwalen. Ik was 10 toen ik de uitzondering van de school werd doordat ik 'ziek' werd. Afschuwelijk vond ik dat. Later op de middelbare school en ook op het werk hield ik het voor mij. Ik wou een grijze muis zijn die opging in de massa. Ook nu voel ik mij heel slecht bij de situatie weer uit de boot te vallen door 'ziek' te zijn. Opvallen is niet iets waar ik een probleem mee heb, wel de rede waarom...
Vanavond ga ik zingen samen met vriendinnen. Genieten, genieten, genieten... en waarschijnlijk zing ik de rest van de week gewoon verder. :)
Genoeg blijven stilstaan, ik moet vooruit! Ik gunde mij die pauze, maar het leven gaat voort en stilstaan is achteruit gaan. Ik had een goed gesprek met de psychologe vandaag. Het ging moeizaam maar ik nam toch de fiets. Fietsen en wandelen, hoe rustiger hoe liever tegenwoordig, en Yoga niet te vergeten natuurlijk. Nu ik mij wat beter voel heb ik weer een klein beetje zin om te lopen. Wanneer ik erg gestresseerd ben lukt lopen echt niet. Alsof mijn lijf zegt, genoeg adrenaline. Ik heb er dan zelfs achteraf geen deugd van en geraak nog meer over mijn toeren. Er is een gouden regel die zegt dat je bij stress moet je vertragen en dat is ook zo, je jaagt jezelf anders steeds meer de kast op.
Ik heb de dagelijkse structuur kunnen behouden en ik heb goed voor mijzelf gezorgd de laatste dagen. Roel was heel de week weg maar toch heb ik gekookt voor Sem en mij, het huishouden is gedaan en ik heb leuke dingen gedaan met Sem. Allemaal met de krop in de keel maar het is gelukt. Nu wil ik weer verder. Daarvoor heb ik weer enkele knopen definitief moeten doorhakken. Mensen mogen komen en gaan in mijn leven, maar ze moeten niet in de doorgang blijven hangen. Ik voel dat ik weer wat sterker ben.
De Yoga was leuk. Precies zoals het voor mij moet zijn. Geen franjes. Gewoon een aangenaam warme zaal met houten vloer, een lieve leraar die heel veel wou vertellen, over Yoga dan, enkele kaarsjes en het gevoel dat niets moet. Ik voelde mij helemaal niet goed toen ik naar daar ging maar ik dacht, 'Het kan alleen maar beter gaan'. Een uurtje niet nadenken, dat was mijn doel.
Ik zit op mijn matje met een serieuze krop in mijn keel. Sowieso heb ik een krop in mijn keel als ik in een groep met mensen ben de laatste maanden. Ik heb mij bij het raam gezet. Ik ben altijd aangetrokken geweest door licht, liefst daglicht maar ik durf ook gewoon TL buizen aansteken om meer licht te hebben. De meeste mensen zijn ouder dan mij, ik denk ook meteen, 'Wie van mijn leeftijd kan ook zomaar overdag naar de les gaan?' Toch komt er een leeftijdsgenote naast mij zitten. Ik wil iets tegen haar zeggen. Ik zeg, 'Heb jij ook tijd om overdag te komen?' 'Ja', zegt ze, 'Ik herstel van een burn-out.' 'Ha', zeg ik, 'Ik ook.' Ik denk dat we elkaar verstaan. We hebben verder geen zin om te praten, we willen rust en zeker niet over burn-out praten. Ik voel wel tranen opkomen maar kan ze 'inslikken'. Zoveel mensen, zoveel verdriet... Het lukt mij 'bijna' om een uurtje aan niets te denken.
Ik heb gedaan wat ik moest doen om te laten zien dat ik niet meer de Marleen ben van vroeger. Ik heb het er moeilijk mee, met voor mijzelf opkomen, maar ik heb het nog moeilijker met mensen die denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Had ik niets gedaan had het zich naar binnen gekeerd, nu heb ik het uit handen gegeven.
Het is eigenlijk een heel vreemd proces waar ik nu door ga. Ik zie letterlijk de dingen op afstand. Ik voel mij veilig, omringd door mensen die het allerbeste met mij voor hebben. Nooit kwam ik zoveel gelijkgestemde zielen tegen en nooit had ik zulke fijne gesprekken. En toch is er nog die ééne, die mij, vanop afstand, volledig onderuit kan halen. Dat is ook burn-out zijn. Het belangrijke niet meer onderscheiden van het onbelangrijke...
Ik heb speeldgoed opgeruimd en naar de kringloopwinkel gebracht, ik ben naar de winkel geweest, ik heb gekookt, ik heb mijn kindje van en naar school gebracht. Ik ben niet meer verlamd door stress. We maken vorderingen. Morgen ga ik voor't eerst in jaren terug naar de Yoga les. Ik smacht naar innerlijke rust.
Ik kan er mee leven dat mensen niet weten wat het is en het ook niet begrijpen maar een burn-out zit niet tussen de oren. Je bent lichamelijk ziek en het cortisol gehalte in je bloed is veel hoger dan normaal. Dat er dus misbruik van gemaakt wordt om langdurig thuis te zijn kan uiteindelijk door een simpel bloedonderzoek opgelost worden.
Ik ben gisteren avond naar muziek beginnen luisteren, niet gewoon muziek op de achtergrond, echt luisteren met de koptelefoon. Uren en uren deed ik dat als tiener. Eigenlijk was ik gewoon vergeten hoe fijn ik dat vind. Bij de psycholoog werd mij gevraagd wat ik echt graag doe, muziek is zelfs niet ter sprake gekomen, terwijl het vroeger alles voor mij was. Ik zong ook altijd op het werk. Een collega zei eens dat ze wist dat er iets scheelde als ik niet zong, maar ondertussen was het jaren geleden dat ik nog gezongen had. In mijn auto zing ik nog wel met Sem, er liggen ook alleen nog CD's voor hem. Straks probeer ik mijn auto op te ruimen en terug ruimte te voorzien voor mijn muziek. Ik weet zelf niet meer hoe ik muziek kan downloaden maar ik kom er wel achter. Of het nu goed of slecht nieuws is voor anderen, ik zal terug zingen! ;)
Pijn op mijn borstkas, alsof er een olifant op staat . WTF, hoeveel nog en wanneer gaat het eindelijk stoppen. Ik verlang naar rust, innerlijke rust. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik die nog had...
Ken je dat, je sms't over iemand iets waardoor zijn of haar naam in je hoofd zit en je het bericht per ongeluk dan ook naar die persoon stuurt. Dikwijls onschuldig maar ik kreeg zo een bericht over mij, niet zo onschuldig. Het ging over verzonnen burn-outs, een artikel. Een collega wou dit naar de andere collega's sturen maar verzond het dus per ongeluk naar mij. Dit is één van de ergste dingen die je in mijn geval kan meemaken. Relativeringsvermogen 0, adrenaline tegen 200/uur en pijn, veel pijn. 2 Maand geleden had ik ongelukken gedaan. Nu is mijn drang naar beter worden zo groot dat ik het probeer te stoppen. Het lukt moeizaam. Ik denk, ik zet mij ook hier wel over, maar mijn maag laat weten dat ik mijzelf wat wijsmaak. Ik ben misselijk, al 2 dagen en nachten. Dit is dus wat de ronde doet op het werk. Ik moet mij richten op de mensen die mij steunen. Ik geloof niet dat iemand zo'n monster kan zijn, wel dat iemand heel erg ziek is en nog meer in de knoop zit dan ikzelf.
Mochten mensen beseffen hoe wankel iemand met een burn-out op zijn benen staat, ze zouden hun woorden wikken en wegen. Alles komt zo hard binnen, iets waarvan je het ééne moment nog overtuigd bent kan het volgende moment je weer aan het twijfelen brengen. Dit heeft niets met zwakte te maken. Ik zie mijzelf helemaal niet als een zwak iemand, integendeel. Ik kreeg weinig cadeau in het leven maar ben altijd gegaan voor de dingen die ik wou. Het was nooit de makkelijkste weg maar wel de meest gelukmakende. Het verschil met andere keren is dat ik energie had om te gaan voor wat ik wou. In mijn hoofd zit er een plan, iets waarvan ik weet dat het mij gelukkig kan maken maar vandaag voel ik toch maar weer dat ik gas moet terugnemen. Ze hadden mij verwittigd, het gaat met ups en downs, maar ik geloof al van dag één dat dit mij op lange termijn iets moois zal opleveren.
Toen ik de totale uitputting nabij was dacht ik dat ik vooral moest gaan schipperen in de dingen die ik deed. Op dat moment kon het ook niet anders, ik kon nog maar heel weinig echt doen. Maar nu dat een beetje beter gaat ontdek ik heel andere energierovers. Dingen die je graag doet moet je je niet laten, ook al kosten ze je soms veel (lichamelijke) energie, je krijgt er massa's (geestelijke) energie voor terug.
Laatst ging ik uit eten met, laat ons zeggen, zeer dichte kennissen. De organisatie verliep, zoals altijd met hen, zeer moeizaam. Ik had al langer het gevoel dat we niet op dezelfde golflengte zaten. Toch keek ik er ook naar uit, het zou wel gezellig worden. Maar het is juist op gebied van gezelligheid en sfeer dat we niet op dezelfde golflengte zitten. Het viel dus dik tegen. Ik had ff een dipje maar ik maakte mij er niet druk om, iets wat ik vroeger wel zou gedaan hebben, en zou beginnen plannen zijn hoe ik mij voor de volgende keer kon wapenen. Dat doe ik niet meer, er komt gewoon geen volgende keer. Zo simpel is het soms. Het is ook niet de moeite om hierover een gesprek te voeren als je op een heel ander niveau praat. Een hele opluchting. We zullen elkaar nog zien, ik zal vriendelijk zijn maar bij de volgende uitnodiging om samen iets te gaan eten zeg ik gewoon, 'neen, danku'. Mijn energie is kostbaar, ik ga er voortaan zuinig mee om.
Het weekend was niet echt je dat. Ik ben er meer dan eens van overtuigd dat ieder normaal mens een doel nodig heeft. In mijn toestand thuis zitten is soms zo doelloos. Van de dokter mag ik ook absoluut niets doen, zelfs niet aan werk denken. Wel dokter, dat gaat niet. Dus vandaag ging ik aan tafel zitten werken voor de cursus loopbaanbegeleiding. Ik heb een beetje een haat-liefde relatie met die cursus. Het geeft stress, wat absoluut te vermijden is nu, maar ook een doel. En ik heb dat doel gevonden. Ik ben op dit moment wild-enthousiast. Het is plots allemaal zo duidelijk maar er zijn ook nog zoveel vragen die ik mij stel. Gewoon laten bezinken en stap voor stap de juiste dingen gaan doen. Ook al is mijn enthousiasme misschien van korte duur (denk het niet want het spookt al langer door mijn hoofd) ik ben toch blij dat ik vandaag de energie mag hebben die bij enthousiasme hoort. En als ik die energie elke dag zou mogen ervaren, dan heb ik de job van mijn leven gevonden...
Ik ben moe en even terug de structuur kwijt die ik gevonden had. Bij een burn-out is de chaos in je hoofd nooit ver weg. Lawaai, heel veel lawaai, overal. Alsof er geen filter meer op zit. Het geluid van de dampkap komt even hard binnen als Roel die iets wilt vertellen. Hij ziet dat ik niet luister. De TV staat op. Sem roept mij. Ondertussen de stem in je hoofd die ook iets probeert te zeggen. Ik ben ff het juiste spoor kwijt maar niet terug naar af, ik moet gewoon terug geloven dat ik op de goeie weg ben. Bedankt Griet voor je reactie, het was net wat ik nodig had!! :)
Het gaat trapsgewijs beter en nu zit ik gewoon op een trap. Achterom kijken probeer ik niet meer te doen maar door het sterfgeval op het werk ben ik toch weer naar daar geslingerd. Ik heb te veel met mijn hoofd daar gezeten en zo de focus naar waar ik naartoe wil verloren. Ik heb mij weer veel te veel geërgerd aan kleine zaken, waarschijnlijk omdat ik mij niet goed voelde. Ben een toertje gaan lopen om mijn hoofd leeg te maken, het was nodig. Ik loop niet verder meer dan 5 km. omdat ik weet dat ik anders meer kwaad dan goed doe maar mijn hoofd heeft het nodig. (Verder lopen kan ik ook niet meer.) Ik moet terug wat gezonder eten, zeker niet overdrijven maar voeding heeft, gezien mijn diabetes, gewoon een enorme invloed op mij en zeker op mijn geestelijk welzijn. Ik moet aan mijn werk voor de loopbaancoaching beginnen zodat ik concreet met mijn toekomst bezig ben. Moeten moeten moeten... Ik mag eraan beginnen. Maar eerst 'moet' ik mijzelf terug bijeenrapen.
Ik lees het zoveelste boek over burn-out. Typisch ik. Ik wil er alles van weten zodat ik er mij kan tegen wapenen. Ik wil het uitpluizen tot op het bot en alle valkuilen kennen. Ik wil hier van af en wel voorgoed. Rust maar goed uit, zeggen ze mij. Alsof de lichamelijke vermoeidheid het grootste probleem is. Voor mij is dat het minst erg. 'Je kan toch al fietsen', zei de controle-arts van het ziekenfonds. Ja, idd, ik kan fietsen maar ik zou veel liever helder kunnen denken, relativeren, niet voor het minst over mijn toeren gaan en mijn hoofd terug onder controle hebben. Ik lees veel over het reptielenbrein dat de bovenhand krijgt en je gezond denken uitschakelt. Ik haat het reptielenbrein ondertussen want ik herken het. Het brein dat alleen zou mogen werken wanneer je in gevaar bent neemt het soms nog steeds over van mijn gezond verstand. Soms over iets banaals, maar dat besef je pas wanneer de rust is teruggekeerd. Het grote verschil is dat ik het nu herken, dat ik weet dat ik overdrijf en niet meer relativeer en dat ik mij moet beheersen of dat ik heel veel spijt krijg. De adrenaline raast door je lijf, voor iets wat achteraf ronduit belachelijk is. Ik wil het reptielenbrein het liefs gewoon uitschakelen want ik heb er alleen maar last van. Het duurt lang eer de rust terugkeert. Altijd weer die 'minstens 6 maand' en daar komt dan nog bij 'wanneer je eraan werkt'. Wat kan ik nog meer doen?
Mensen die mij zien merken waarschijnlijk amper iets maar met momenten is dit de hel. Mensen beschrijven een burn-out in mijn boek als iets afschuwelijk wat ze nooit meer willen meemaken. Ik kan dit alleen maar bevestigen. Mijn zoontje heeft hier nooit iets van ondervonden besef ik nu. Voor hem was er net altijd dat beetje kracht over, ik noem het oerkracht. Misschien dat ik in september toch maar met yoga begin.
Over bijgeloof gesproken... Vandaag telefoon van het werk, Gerarda, mijn aandachtsgast waar ik meer dan 20 jaar voor gezorgd heb, is deze nacht onverwachts overleden. Gerarda die zo sterk was en niet eens oud.
8 Jaar geleden zijn we met het werk verhuisd. Er kwam een nieuwe leefgroep bij en we moesten uitbreiden. 4 Gasten van mijn leefgroep toen verhuisden naar de nieuwe groep, het zou een stil en rustig nieuw groepje worden. Dat zag ik wel zitten na bijna 15 jaar in de drukste groep gestaan te hebben. Mijn 4 favoriete gasten verhuisden mee dus de keuze was snel gemaakt. Vandaag is dus de laatste van de 4 er ook niet meer. RIP lieve Gerarda...
Veel huiswerk van de loopbaancoach. Ik ben van eerste naar tweede versnelling gegaan en moet al gas terugnemen. In mijn hoofd kan er al veel maar mijn lijf wil nog niet mee. Misschien moet ik gewoon blij zijn dat ik het protest deze keer opmerk en er ook rekening mee houd. Ik ging gisteren de laatste keer bij de psychologe, voorlopig toch, niets zegt dat ik haar in de toekomt niet meer zal nodig hebben. Ik voelde gewoon dat het niet meer nodig was. Ze vond trouwens dat het indrukwekkend was hoeveel vorderingen ik op die korte periode gemaakt had. Euh, 2 maand? Korte periode? Blijkbaar wel dus, ofwel ben ik echt goed bezig of ik maak mijzelf wat wijs. Misschien wil ik wel te snel gaan. De huisdokter schrok dat ik al met loopbaanbegeleiding bezig was, 'veel te vroeg Marleen'. Ik voel ergens wel dat het veel van mij vraagt maar ik zal zelf wel op tijd op de rem gaan staan. Ik denk dat mijn huisdokter mij ook wel onderschat. En neem je je medicatie nog? Ja ja... Niet dus en nooit genomen. Ik neem een natuurlijke variant maar de ervaring leert mij dat hij daar toch niet in gelooft.
Een mens zou er bijgelovig van worden. Ik ben de laatste maanden omringd door fantastische mensen die mij de juiste dingen zeggen op het juiste moment. Ik lees de juiste dingen op het juiste moment en krijg de juiste dingen aangereikt, soms uit onverwachte hoek. Deze morgen een mail van de psychologe. 'Dag Marleen, ik denk dat je dit boek eens moet lezen..' Eens een bepaalde weg gekozen kruisen de antwoorden vanzelf je pad. Nu vooral niet ongeduldig worden. Ik kan vandaag alleen maar heel dankbaar zijn, ook al zit ik hier midden augustus met mijn geitenwollensokken aan..
Het gebeurt niet meer zo veel maar soms is het dan toch zover, ik kan niet slapen. Ik ging op tijd naar bed omdat het morgen, naar mijn normen, een drukke dag wordt maar een paar uur later werd ik weer wakker. Zo een wakker waarvan je weet, dit is voor minstens een paar uur. Geen gepieker of zo, gewoon klaarwakker. Ik heb gelezen, in mijn favoriet tijdschrift ;), niet in je bed te blijven liggen wanneer je langer dan 20 minuten wakker ligt. Je moet opstaan, iets warms drinken en iets saais doen. Niet dat dit zo saai is, voor mij toch niet, maar het verzet mijn gedachten wel. Wat je zeker niet mag doen is jezelf opwinden. Dus hier zit ik dan met een tas rustgevende kruidenthee. De drank is redelijk saai, da's ook al iets.
Misschien als ik iets heel saai schrijf, de slaap ook terugkomt.
Ik vind niets leuker dan wanneer het in de zomer nog klaar is buiten al naar boven te gaan. Je hoort nog leven buiten maar je doet er niet meer aan mee. Een voorwaarde is ook dat je lichtdoorlatende gordijnen hebt. Ik omring mij met boekjes en geniet, wetende dat als ik moe word ik mij enkel moet omdraaien en slapen. Ik kijk niet graag TV, als kind vond ik het al niet leuk en vooral in de zomer is het gewoon deprimerend om de TV aan te zetten. Als ik TV kijk, kijk ik naar iets wat ik opgenomen heb en zal nooit beginnen zappen, ik ken ook geen enkel reclamefilmpje. De wereld zou er heel anders uitzien zonder TV. We zouden meer doen. Gewoon al eens een gezelschapspel spelen of een avondwandeling maken. En praten ook, veel meer praten.
Voor mij is het avondmaal heilig, vooral omdat ik diegene ben die het klaarmaak en al mijn liefde en energie in stop. Meestal begint het nieuws wanneer wij eten. Tot voor kort ging de TV aan voor het nieuws en moest iedereen stil zijn aan tafel. Zo fout, aan tafel moet er gepraat worden want iedereen weet dat die TV de rest van de avond niet meer uit gaat. Dus sinds kort gaat de TV op pauze tijdens het eten en wordt er weer gepraat en weet iedereen ook weer wat ze gegeten hebben.
Ik heb ze hier nog allemaal liggen, de tijdschriften die ik kocht het voorbije jaar met de bedoeling ze als ontspanning eens te lezen. Of er was gewoon nooit tijd voor ontspanning of er was iets met het lezen aan de hand maar ver ben ik nooit geraakt. Ik nam ze zeker regelmatig ter hand om ze dan terug te leggen en te denken, ik zal dat nog wel eens lezen. De waarheid is dat ik nog wel kon lezen (gelukkig) maar dingen drongen niet meer tot mij door. In mijn favoriet tijdschrift, Psychologies, staan zoveel dingen die ik toen beter gelezen had maar de stof was niet luchtig genoeg om nog door te dringen. Ik las het wel, en herlas het en nog eens en gaf het op. Verder dan Story en Dag Allemaal geraakte ik niet meer maar die vond ik dan weer zonde om te kopen. Gelukkig vindt ons moe dat niet...
Ik kreeg de opdracht om mijn verstand terug aan het werk te zetten. Nooit maakte ik zoveel sudoku's, ik probeer zoveel mogelijk te onthouden ipv op notitiebriefjes in mijn smartphone te steken en ook afspraken sla ik in mijn verstand op. Het werkt, ik lees mijn tijdschriften, ook boeken en de Jommeke's mogen terug naar de zolder.
Morgen naar de loopbaanbegeleiding. Ook daar komt klaarheid in, maar ik wil ze voorlopig nog niet zien. Ergens in de verte denk ik nog steeds, ik ga wel gewoon terug als ik er klaar voor ben. Maar misschien als ik er klaar voor ben, ik beter weet...
Ik kreeg huiswerk mee, dus ik had, in mijn ogen, weer rede om te stressen. Vroeger zou ik er meteen aan begonnen zijn, omdat ik zou denken dat ik er anders niet mee klaar geraak of gewoon om er vanaf te zijn. Nu luister ik naar mijn innerlijke mens die duidelijk zei, 'je bent over uw toeren, laat alles eerst bezinken.'
Het was eigenlijk best leuk, de loopbaancoaching. Thuis gekomen voelde ik dat het toch wel intens is. Tegenwoordig is alles nogal inspannend voor mij maar dit had duidelijk invloed op mijn innerlijke mens, die nog niet echt zenn is. Ondertussen is dat huiswerk toch al bijna klaar (moet pas tegen volgende week) en het is toch wel duidelijk wat ik zou moeten doen om een job met hart en ziel te doen. 't Is zo een beetje als 'alle wegen die naar Rome leiden'. Hoe je't ook bekijkt, je komt steeds bij hetzelfde uit. Er is nog veel werk aan de winkel om ook effectief te gaan doen wat ik graag doe en ik hoop dat ik langzaam maar zeker de kracht vind om ervoor te gaan. De gemakkelijkste weg is terug gaan, wat, gezien mijn energiepeil, het meest evident is. Dit is juist het grote probleem bij een burn-out. Mensen durven de tijd niet nemen die nodig is om te herstellen. Daardoor hebben ze de energie niet om op zoek te gaan naar iets nieuws en ook de angst dat er iets fout gaat zit er goed in. Je weet wat je had, ook al werd je er ziek van, en je weet niet wat er komt. De meeste mensen gaan terug, waarschijnlijk wel sterker en gewapend voor de toekomst. Daar knelt voor mij het schoentje al. Ik wil mij niet wapenen om te gaan werken. Ik wil gewoon met plezier en enthousiasme gaan werken zoals ik 23 jaar geleden naar mijn huidige job ging. Een glazen bol zou nu goed van pas komen...
