Ik kan er mee leven dat mensen niet weten wat het is en het ook niet begrijpen maar een burn-out zit niet tussen de oren. Je bent lichamelijk ziek en het cortisol gehalte in je bloed is veel hoger dan normaal. Dat er dus misbruik van gemaakt wordt om langdurig thuis te zijn kan uiteindelijk door een simpel bloedonderzoek opgelost worden.
Ik ben gisteren avond naar muziek beginnen luisteren, niet gewoon muziek op de achtergrond, echt luisteren met de koptelefoon. Uren en uren deed ik dat als tiener. Eigenlijk was ik gewoon vergeten hoe fijn ik dat vind. Bij de psycholoog werd mij gevraagd wat ik echt graag doe, muziek is zelfs niet ter sprake gekomen, terwijl het vroeger alles voor mij was. Ik zong ook altijd op het werk. Een collega zei eens dat ze wist dat er iets scheelde als ik niet zong, maar ondertussen was het jaren geleden dat ik nog gezongen had. In mijn auto zing ik nog wel met Sem, er liggen ook alleen nog CD's voor hem. Straks probeer ik mijn auto op te ruimen en terug ruimte te voorzien voor mijn muziek. Ik weet zelf niet meer hoe ik muziek kan downloaden maar ik kom er wel achter. Of het nu goed of slecht nieuws is voor anderen, ik zal terug zingen! ;)
Pijn op mijn borstkas, alsof er een olifant op staat . WTF, hoeveel nog en wanneer gaat het eindelijk stoppen. Ik verlang naar rust, innerlijke rust. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik die nog had...
Ken je dat, je sms't over iemand iets waardoor zijn of haar naam in je hoofd zit en je het bericht per ongeluk dan ook naar die persoon stuurt. Dikwijls onschuldig maar ik kreeg zo een bericht over mij, niet zo onschuldig. Het ging over verzonnen burn-outs, een artikel. Een collega wou dit naar de andere collega's sturen maar verzond het dus per ongeluk naar mij. Dit is één van de ergste dingen die je in mijn geval kan meemaken. Relativeringsvermogen 0, adrenaline tegen 200/uur en pijn, veel pijn. 2 Maand geleden had ik ongelukken gedaan. Nu is mijn drang naar beter worden zo groot dat ik het probeer te stoppen. Het lukt moeizaam. Ik denk, ik zet mij ook hier wel over, maar mijn maag laat weten dat ik mijzelf wat wijsmaak. Ik ben misselijk, al 2 dagen en nachten. Dit is dus wat de ronde doet op het werk. Ik moet mij richten op de mensen die mij steunen. Ik geloof niet dat iemand zo'n monster kan zijn, wel dat iemand heel erg ziek is en nog meer in de knoop zit dan ikzelf.
Mochten mensen beseffen hoe wankel iemand met een burn-out op zijn benen staat, ze zouden hun woorden wikken en wegen. Alles komt zo hard binnen, iets waarvan je het ééne moment nog overtuigd bent kan het volgende moment je weer aan het twijfelen brengen. Dit heeft niets met zwakte te maken. Ik zie mijzelf helemaal niet als een zwak iemand, integendeel. Ik kreeg weinig cadeau in het leven maar ben altijd gegaan voor de dingen die ik wou. Het was nooit de makkelijkste weg maar wel de meest gelukmakende. Het verschil met andere keren is dat ik energie had om te gaan voor wat ik wou. In mijn hoofd zit er een plan, iets waarvan ik weet dat het mij gelukkig kan maken maar vandaag voel ik toch maar weer dat ik gas moet terugnemen. Ze hadden mij verwittigd, het gaat met ups en downs, maar ik geloof al van dag één dat dit mij op lange termijn iets moois zal opleveren.
