Nog 1 dagje na vandaag! Op dit moment voel ik nogal wat krampen die verdomd goed gelijken op die hatelijke duivels, maar … ze zijn nog altijd niet doorgebroken. Maar ik blijf redelijk realistisch nu, want hoe dichter we D-day naderen, hoe meer nuchter ik het bekijk. Ik vertrouw m’n eigen lichaam niet meer! Gisteren heb ik er eigenlijk niet zo heel veel aan gedacht. Ik voelde toen ook niet zo veel in mijn buik. Wat ik wel had, was veel vochtafscheiding. Echt wel veel, want ik heb meerdere keren gedacht dat het mijn regels waren. Dju seg, het is niet simpel hoor. Maar ik heb het nu al zo lang uitgehouden, dus dan zal ik deze dag ook nog wel overleven. Vandaag ga ik een test kopen en morgenvroeg doe ik die meteen. Amai, dat zal spannend zijn! We zullen zien! Ik maak het kort vandaag, want door te schrijven, maak ik me op dit moment, zo kort voor D-day, alleen maar zenuwachtiger. Dus, tot morgen voor meer nieuws … of tot morgen lieveling … XXXxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vervolg: 10u26

Jij deugniet! Je wil nog wat verstoppertje spelen zo te zien! Geen probleem! Jouw mama zal het spelletje meespelen, maar dan wel voor een tijdje hé, niet te lang met mijn voeten spelen ook hé ;-) Ja hoor,  ’t is van dat, de russen zijn in ’t land!!! Jammer, maar we geven de hoop niet op. Volgende keer meer geluk. Onze tijd komt wel. We moeten alleen wat meer geduld hebben. Jou mama en papa zijn altijd al speciaal geweest en anders dan de meeste koppels. Dus waarom zou het dan nu wel normaal verlopen bij ons. We wisten al van in het begin dat het niet evident zou zijn. Ik wist het trouwens al sinds mijn puberteit. Mijn cyclus is altijd al heel onregelmatig geweest. Nu lijk ik hier wel heel positief, en dat ben ik ook hoor, maar toch moest ik daarnet even bekomen van de schok! Zoals ik deze morgen al zei, had ik erge buikkrampen net zoals bij het doorbreken van mijn regels. Het was redelijk hevig hoor en kijk, ik ging naar het toilet en bij het afvegen zag ik bloed en slijm. Duidelijk de duivels! Vandaag moet ik de gynae bellen om een afspraak te maken voor dag 12 om opnieuw een follikeltest te doen, want morgen moet ik terug starten met clomid om een nieuw eitje te aan te maken. Het handige aan die pilletjes is dat we perfect kunnen weten wanneer ik een rijpklaar eitje zitten heb. Dan hoeven we enkel goed te oefenen en in de roos te mikken. Het vervelende eraan komt daarna. Daarna is het wachten in onzekerheid, maar 1 ding heb ik nu wel duidelijk geleerd: GELOOF NOOIT WAT JE LICHAAM JOU VERTELD!!! Je kunt er niet op rekenen. Het kan gewoonweg vanalles zijn. Nu zal ik pas overtuigd zijn wanneer ik merk dat ik overmatig moet overgeven en me echt misselijk voel. En wanneer ik merk dat ik echt over tijd ben, een week of twee. Trouwens, ik mag nog van geluk spreken en eigenlijk is dit allemaal nog heel normaal. We zijn nog geen jaar bezig. Nog een dikke 3 maanden en dan zijn we een jaar verder. En dan nog zijn we eigenlijk nog geen jaar bezig, want ik ben nog maar 4 keer ongesteld geworden in die 9 maanden. Uiteraard is dit niet normaal, maar technisch gezien hebben we nog maar 4 rondes gehad in die 9 maanden, maar dan wel met wat meer tijd tussen iedere ronde. En bij deze laatste ronde kunnen we pas met zekerheid zeggen dat er een kans was op bevruchting omdat we wisten wanneer exact de eisprong plaatsvond. Dit was de eerste echte kans die we hadden, maar die hebben we duidelijk gemist. Het kan ook niet van de eerste keer patat zijn hé! Er volgen meer kansen na deze. En die gaan we volop benutten. Bij ons verloopt het natuurlijk allemaal wat stroever en anders dan normaal, een beetje geforceerd eigenlijk, maar we moeten er iets voor over hebben hé. We zullen moeten vechten voor jou, maar we kunnen er tegen. Mamie en papie zijn hard en kunnen tegen een stootje! Niet tot morgen dan maar, maar tot later lieve schat.