Nog 5 dagen en dan ben ik zeker of we zwanger zijn of niet?!?! Het wachten duurt een eeuwigheid! Ik word er hoorndol van!!! Mijn gevoel zegt dat het prijs is en ik merk ook allerlei vroege kwaaltjes zoals vaak plassen, veel vochtafscheiding, gevoelige tepels, steken in mijn buik en bloedverlies onlangs tijdens het vrijen. Deze laatste 2 kunnen duiden op een innesteling van het eitje. Ja ja, ik heb er al veel over gelezen en heb ook al veel gelijkaardige scenario’s gelezen op verscheidene forums op het internet, wat mijn vermoeden alleen nog maar vergroot. Maar o wee zal de teleurstelling des te groter zijn, wanneer blijkt dat het vals alarm is. Ook te meer omdat ik een beetje druk op mijn nek gewerkt heb, namelijk tijdens de jaarmarkt. Ik kon het ook niet wegsteken. Ik dronk geen alcohol wegens het vermoeden van zwanger te zijn en uiteraard viel het meteen iedereen op dat dit niet mijn normale doening was (ja ja, mama kon er wat van ;-D ). Iedereen begon dan maar te speculeren à volonté, terwijl ik het toch nog niet zeker wist. Ik heb niet ja, maar ook niet neen gezegd tegen onze vrienden, maar ondertussen weten ze wel dat we aan het oefenen zijn. Maar toch denkt iedereen dat het patat is. Ze wilden ons nog net niet feliciteren. En net dat zal zo vervelend zijn, wanneer het niks wordt! De hele avond door waren ze me aan het ‘pesten’, wat ik als gevolg met een dubbel gevoel onderging: blijdschap en bezorgdheid. Op een gegeven moment heb ik Veronique dan maar eventjes in vertrouwen genomen (vooral omdat zij er het meeste mee begaan was en omdat ik mijn ei kwijt wou (niet letterlijk dan uiteraard!!!)) en heb haar gezegd hoe het in mekaar zat: dat ik aanstaande donderdag, 20 november, pas definitief uitsluitsel zou hebben. Net die avond wordt ik bij haar thuis verwacht voor een tupperwaredemonstratie en alle andere vrouwen zullen er ook zijn uiteraard, en of course, zal iedereen heel nieuwsgierig zijn en ongeduldig zitten wachten op meer nieuws, want ja, zoiets gaat snel de ronde hé en ze willen het wel eens uit mijn mond horen! Opnieuw kijk ik hier met een dubbel gevoel tegenaan. Ofwel wordt het des te leuker, ofwel des te bedroefder …xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Voor alle duidelijkheid, zal ik ook eventjes ‘het begin’ schetsen: half februari 2008 ben ik gestopt met de pil op vraag van jouw papa. Hij begon er op een avond over. We waren toen net thuis van een bezoek, namelijk bij Nico en Veerle, die net een baby’tje gekocht hadden. Dat zal wel wat losgemaakt hebben in hem. Eindelijk!!!!! Ja, ik was er al langer klaar voor hoor, maar voor zoiets moet je met twee zijn.

Maar zoals ik al heel lang vermoedde, had ik een heel onregelmatige cyclus, met als gevolg dat we al oktober waren en ik van februari tot oktober slechts drie keer gemenstrueerd had. De huisarts zei toen ook dat het niet eerlijk was dat ik zo weinig kansen kreeg om zwanger te geraken. Dat vonden wij ook en dus heeft ze me doorverwezen naar de gynaecoloog voor verdere stappen. Deze laatste (aangenaam en supervriendelijk, not!!!) heeft me pilletjes voorgeschreven, namelijk clomid en orgametril, om de boel een beetje op gang te krijgen. Op 2 november had ik een afspraak om een follikeltest te doen. Bleek dat ik slechts 1 eitje had aangemaakt, maar dat kan, zoals misschien blijkt nu, meteen ook het goeie zijn! De gynae zei: “morgenavond is dit eitje rijpklaar, dus veel succes!”, m.a.w. geef maar van katoen!

Die bewuste avond, 3 november, was het niet rozengeur en maneschijn tussen jouw mama en papa, want er was een beetje onenigheid (ik treedt nu beter niet in details), maar de plicht riep. Die ene keer (ja meer kon er niet van af) was misschien meteen wel raak! Het was niet de meest romantische avond, maar dat was nu eenmaal de realiteit. Ik moet hier nu ook niks gaan verbloemen hé!

Enkele dagen erna begonnen de verschijnselen al op te treden. Op 8 november had ik een bloeding nadat we gevreeën hadden. Het was weinig en lichtrozig. Ik kreeg ook steken in mijn buik. Soms leek het op gewone menstruatiepijnen, maar toch was het nog anders. Het viel ook net binnen de termijn van ongeveer 5 dagen na de vermoedelijke bevruchting. Zou dit de innesteling zijn???

Tot op vandaag voel en merk ik vanalles zodat ik echt compleet zot aan het worden ben. Ik ben ook beginnen lezen als een gek en zoek vanalles op over vroege zwangerschapsverschijnselen. Die onwetendheid is echt moordend! Dat kun je je niet voorstellen! Soms denk ik, o nee, zouden het mijn maandstonden zijn die er gaan doorkomen, of toch niet, of wel, of niet … Grrr, gruwelijk is dit! Het lichaam is ook zo onvoorspelbaar hé. Iedere dag dat ik goed doorkom, dus zonder regels welteverstaan, maakt me blijer, maar ook nog zenuwachtiger. Het is zo onwezenlijk spannend! Normaal gezien zouden vanaf morgen, maandag 17 november, mijn regels er moeten doorkomen. Misschien zelfs vandaag al, of pas dinsdag of woensdag. Iedere dag die ik overwin en zo dichter bij donderdag kom, maakt onze kansen groter. Wat zal ik blij zijn als het donderdag is. Die dag zal ik wel enorm gestresseerd zijn, daarom is het misschien beter dat ik er ’s morgens een testje tegenaan gooi of misschien net niet, want als hij positief test, zal ik erg ongeduldig zijn omdat ik het tegen iedereen zal willen vertellen, ofwel enorm teleurgesteld zijn, omdat het negatief blijkt te zijn. Misschien moet ik dan wachten tot zaterdag, dan heb ik de tijd om het te verwerken, op welke manier dan ook.

Sinds gisteren ongeveer is er ook nog een nieuw verschijnsel opgetreden maar wel in heel lichte vorm, namelijk misselijkheid en braakgevoelens … of zit het allemaal tussen de oren. Toch zijn het heel veel verschijnselen dat ik bijna niet kan geloven dat ik niet zwanger zou zijn!!! Als ik niet zwanger blijk te zijn, dan heeft mijn lichaam me enorm misleid! Ik kan alleen maar doen dan ongeduldig zitten af te wachten en de dagen af te tellen. Ondertussen kan ik alleen maar hopen dat je gedwee verder groeit, lief klein wondertje … tot binnen een 38 weken …