Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
17-02-2011
Big momma
Dat kun je wel zeggen. Amai, mijn god Maar ik kan je verzekeren dat het allesbehalve nog aangenaam is voor die big momma Pff, echt niet! Ik heb het erg zwaar hoor en ik heb nog meer dan 3 maanden te gaan!!! Veeeeeel te lang naar mijn goesting. Sorry dat ik het moet zeggen, maar ik geniet er niet zo van. Het is gewoonweg lastig! Punt! Het is net alsof ik al op mijn einde loop, maar niks is minder waar! Pff! Ik ben ook erg moe. Ik slaap zoveel ik kan en nog geraak ik niet uitgerust. Ik slaap ook niet goed, wordt veel wakker. En nu zit ik ook nog met een verkoudheid. Hoesten, hoesten en nog eens hoesten tot mijn buik er pijn van doet. Ik heb precies spierpijn onderaan mijn buik van het hoesten. En probeer dan meer eens te slapen hé. Ik wordt er constant wakker van natuurlijk. Naar het schijnt is een tweede zwangerschap lichamelijk zwaarder, te meer ook omdat er al een klein peutertje rondloopt hé. Pas op, papaatje vangt veel op hoor, ook van het huishouden. Dus ik heb niet te klagen daarover, maar 't verschil zit hem gewoon in het feit dat ik mij deze keer niet kan afleggen wanneer ik daar zin in heb, want anders is die kleine stoorzender daar. Vroeger liep er niemand 'in de weg'. Tjah, 't is op de tanden bijten en doorzetten hé. Eerlijk gezegd mogen die laatste maanden snel voorbij vliegen en achteraf bekeken zal dat ook wel zo zijn, maar nu, op dit moment, gaat het veeeeeeeeeeel te traag. GELUKKIG is mamaatje momenteel in ziekteverlof. Een twee-, drietal weken geleden heb ik ook een paar daagjes thuisgezeten omdat ik het niet zag zitten en nu stond ik terug bij de dokter om te zeggen dat ik zoooooooo moe ben, dat hij me meteen 2 weken ziekteverlof heeft uitgeschreven. Jah, ik verschoot er zelf van. Ik zei nog: oei, ik mag toch terug beginnen werken als ik het zie zitten hé? Nee, zei hij, je hebt je rust nodig, enkel en alleen maar zoveel mogelijk rusten. Dus ja, veel tegenstribbelen ga ik nu ook weer niet doen Dus, ik ben superblij, want dan ben ik verlost van de stress van het werk en die kan ik missen als kiespijn! Mijn job is mentaal veel te zwaar om te doen nu. Dus ik ben erg blij dat ik daar vanaf ben. Ik voelde me wel een beetje schuldig tegenover mijn collega's, maar ja, ik kan er uiteindelijk ook niks aan veranderen hé. Trouwens, de chef had al lang voor een invalster moeten zorgen, maar ja, zo gaat dat tegenwoordig hé in de zakenwereld. Maar bon, daar moet ik mij niet ongerust over maken nu. Gewoon rusten en alles op 't gemakje en zo komen we er wel. Na die 2 weken ziekteverlof had ik toevallig een weekje gewoon verlof gepland, m.a.w. mamaatje mag 3 lange weken thuis zijn. No work, no stress! Jippie jei! Tijdens het laatste weekje verlof zitten we in ofwel Holland ofwel in Duitsland in het Landallpark. Nog eventjes genieten vooraleer kleine broer ter wereld komt. Maar eerlijk gezegd, zie ik het ook niet zo heel erg zitten hoor. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar het is nu eenmaal zo, maar ik zie momenteel niks zitten. Mijn energie is gewoonweg ver te zoeken. Geen enkele fut! Maar toch, het zal mijn gedachten verzetten hé en het zal ook wel tof en gezellig worden, zo met ons drietjes. Hopelijk wordt ik dan ook niet ziek, allé bon, ik ben het nu wel al. Ik ben de laatste tijd al zo een paar keer op en af ziekjes geworden. Da's ook het ambetante eraan hé. De ene dag ben ik goed en de andere dan weer niet. En dan voel ik mij daar soms zo wat ambetant bij, want dan zullen sommigen denken van: amai, da's ne profiteur, maar dat is het zeker niet! Echt niet! Als ik moet kiezen tussen fit en energiek de laatste maanden van de zwangerschap tegemoet gaan of het tegenovergestelde, dan weet ik het wel hoor! Och ja, mamaatje kijkt uit naar de bevalling, om 2 redenen: het einde van de zwangerschap en de last EN het zien van ons kleinste zoontje! Ik verlang er enorm naar om hem te zien. Ik ben ZO benieuwd! Ik wil gewoon dat klein ventje knuffelen en koesteren. En na de bevalling kan ik terug eens aan mezelf werken. Een ganse opknapbeurt, me terug goed in mijn lijf voelen en weer stralen, want op dit moment ben ik niet echt moeders mooiste. Ik zie er uiteraard moe uit, bleke huid, donkere kringen rond mijn ogen, DIK, lomp, pff, allesbehalve elegant. En dan trek ik er mij ook niet zo veel van aan hé. Zo ben ik hé, ik kleed me zoals ik me voel, terwijl ik weet dat ik me mooi zou moeten opmaken om me wel goed te doen voelen, maar dan denk ik van, pff, ik heb er toch geen zin in. Ma bon, na de zwangerschap ga ik eraan werken, een nieuwe start zeg maar. Beetje (veel) afvallen, kleurtje krijgen, haartjes knippen, dan wat nieuwe kleertjes kopen van zodra ik wat afgevallen ben. Grote plannen hé, die hopelijk ook werkelijkheid zullen worden. Maar het kan ook niet anders, want het is gewoon nodig. En vooral, het allerbelangrijkste, genieten van mijn gezinnetje.
Jawel hoor, de kuren van de befaamde peuter merken we nu ook aan ons klein groot manneke Roanneke!!!! Het testen is begonnen. Mama en papa staan te popelen Tjah, we staan ervoor en we moeten erdoor hé Niks aan te doen. We zullen ons best doen, maar 't is niet altijd even makkelijk. Da's zeker! Soms krijgen we het zodanig op ons heupen dat we willen schreeuwen, maar de boodschap is rustig blijven en er vooral zo weinig mogelijk op reageren. Het positieve lonen en het negatieve negeren. Da's de leuze die je tegenwoordig langs alle kanten hoort hé: op TV, boeken ... En dat proberen we toch tenminste, maar er komt veel geduld bij kijken. Pas op, het valt nog wel mee hoor, denk ik, bij ons Roanneke ... denk ik, want ik kan natuurlijk niet vergelijken, alhoewel, mamaatje heeft toch al wat ervaring opgedaan vroeger tijdens stages in crèches en zo. Ik denk nog steeds dat het bij ons Roanneke nog wel meevalt, maar we kunnen er niet onderuit. Je wordt groot en je WILT ook gewoon vanalles hé. Het woordje 'nee' kan je altijd laten merken door met je hoofdje te schudden. Hoe je dat geleerd hebt, is ons een raadsel. Niet van ons in elk geval! Vreemd hoe die kleine mannen sommige dingen opnemen hé. Onlangs had je een echte eerste erge driftbui. Jij en ik kwamen thuis na het werk. Papaatje en nonkel Jurgen waren op de oprit aan het prutsen aan de auto. Jij en ik gingen gedag zeggen. We hebben zo eventjes een wandelingetje op 't straat gemaakt tot ik het tijd vond om naar binnen te gaan, want het was ook enorm kou en je was verkouden. MAAR dat was niet naar de zin van JOU! En toen stak het protest van de kleine peuter de kop op! Huilen, krijsen, stampen, al wat je wilt, om toch maar duidelijk te maken dat je niet naar binnen wou. Niks was goed. Ik heb jou genegeerd, proberen te kalmeren, proberen af te leiden ... niks hielp. Je was En dat heeft geduurd tot je naar bedje ging. Dus reken en tel: om 16u30 waren we thuis en om 19u ben je gaan slapen! Driftkikker Jah jah, een zaaaalig moment was dat. Ma bon, één troost: het is een teken dat je evolueert, haha Het lastigste is het moment om je pamper te vervangen. Telkens opnieuw stribbel je tegen. Pff, altijd stampen en neuten. En je wilt maar niet meehelpen hé. Nee nee! Het vreemde is ook dat je wel ALTIJD flink bent bij meter Bibi, oma en Tante Pug! En thuis begin je pas je peuterstreken boven te halen. Ik denk dat dit komt doordat je bij anderen gewoon meer mag dan thuis, wat ook logisch is. Thuis gelden er ook meer regels dan bij een ander. En die regels wil je maar al te graag verbreken en kijken hoe ver je kan gaan. Dat ligt ook in de natuur van de mens. Jij moet gewoon nog leren dat niet alles kan en mag en dat er grenzen bestaan. Iemand anders dan de ouders zelf zijn daar veel soepeler in hé. Wij zijn ook gewoon strenger. Hier gelden er regels en bij een ander veel minder, dus daar valt ook minder uit te testen hé. Natuurlijk komt dat bij een ander over als: ze hebben geen grip op hun zoon, of ze kunnen het niet, of dit of dat ... Kritiek geven op een ander is natuurlijk altijd gemakkelijker dan wanneer je zelf voor de realiteit staat hé. Dat besef ik nu ook maar al te goed. Mea culpa, ik heb dat ook al gezegd hoor in de tijd toen ik nog kinderloos was, maar ik heb ook altijd verkondigd dat het zeker niet simpel moet zijn als je er zelf voor staat.
En hoe zit het met dat klein spookje in mamaatjes buik? Goed hé. Blij dat je laat weten dat je er ook nog bent, alhoewel ik soms wel heel aandachtig moet zijn, want die stampjes van jou zijn nog altijd zo licht, maar wel altijd op dezelfde plaats en da's heeeeeeelemaal onderaan. Alsof je weinig of niks bougeert. Grote broer deed veel tuimelingen hoor in mijn buik. Maar misschien voel ik gewoon niet zo goed waar je schopt. Misschien schop je op plaatsen waar ik het gewoon niet zo goed kan voelen. Ik vind dat wel jammer, want de schopjes van broer waren toch wel leuker. 't Mag best was heviger zijn. Ge moet geen schrik hebben hoor! Mamaatje is wel een straffe Mamaatje en papaatje zijn er nog altijd niet over uit hoe we jou gaan noemen. Al tientallen namen heb ik vernoemd, maar geen één waar we het over eens zijn of echt mooi klinken vinden. We zullen nog wat verder moeten zoeken vrees ik, maar ik vraag me af of er nog wel meer namen bestaan dan hetgeen ik al zien passeren heb op het internet Mamaatje begint ook al last te ondervinden van die dikke buik. Mijn rug begint weer pijn te doen hé. En ik ga ook al wat trager vooruit en ben wat sneller buiten adem. Slapen is ook niet meer wat het geweest is. Maar ja, die buik is wel mooi natuurlijk en we doen het voor ons klein spruiteke hé! We zitten ondertussen al over de helft. 22 weken om precies te zijn. En binnen 4 dagen alweer 23 weken! Het gaat snel, zeg dat wel! Maar mamaatje staat te popelen hoor om je te zien. Echt waar! Ik heb er zin in! Papaatje daarentegen krijgt dan weer meer stress. Hij is bang voor de drukte en het vele werk. Pas op, ik ook hoor, maar momenteel weegt het verlangen om jou te knuffelen meer op dan de schrik. Gezellig samenzijn met jou! Dikke kus klein sus. Love ya!
Eindelijk leven in mijn buik / grote broer wordt groot
Jippieeeeeeeeeeeeeeeeeeee! Het zal tijd worden!!! Eindelijk voel ik dat kleine broer daar wel echt zit in mijn buik. Eindelijk voel ik kleine schopjes. Ik had al een keer of vier beweging gevoeld hoor, maar dat was zo zachtjes dat ik twijfelde of het wel degelijk kleine broer was. MAAR nu voel ik hem zeker. 't Is nog altijd licht maar zeker al sterker en het is ook meerdere keren per dag. Hihi! Joepie, ik ben zo blij. Sinds eergisteren is hij er aan begonnen. Eindelijk! Volgende week hebben we weer een afspraak op het scherm. Ik kijk er enorm naar uit om je terug te zien. Ik moet toch eerlijk zeggen dat ik terug meer geniet van mijn zwangerschap want die bewegingskes zijn toch wel HET speciaalste aan zwanger zijn hoor, vind ik. Op de tweede plaats komt de mooie dikke ronde buik waarmee je mag pronken. En als derde, het uitkijken naar het langverwachte cadeautje dat je krijgt op het einde van de rit en al die fantasieën en dromen die er bij komen. Super gewoon! Mamaatje is weer druk in gang geschoten met al de voorbereidingen. Het versje van het kaartje is klaar. Momenteel ben ik bezig met het ontwerpen van de tekening. Ik ben ook bezig met het organiseren van de babyborrel, want hoogstwaarschijnlijk zullen we dus dit doen ipv het bezoek thuis te ontvangen. Bij Roan was dat wel eens tof hoor, maar niet ZO tof om het nu opnieuw te doen. Het bedje voor onze nieuwkomer is ook aangeschaft. Het eerste halfjaar zul je bij mamaatje en papaatje op de kamer slapen, zodat je grote broer niet wakker maakt met jouw huilbuien, maar vermijden dat je hem niet wakker maakt, kunen we natuurlijk niet beloven, maar het zal het toch wel al wat verzachten. De eerste kleertjes zijn ook al in huis gehaald. Hihi Tjah, grote broer is een winterkindje en kleine broer een zomerkindje, dus dat zijn andere kleertjes hé! Des te leuker voor mamaatje. Ik heb al überschattige kleertjes gekocht. Niet te veel natuurlijk, want uiteraard zul je wel veel van grote broers kleertjes nog kunnen aandoen hé. Andere praktische regelingen, zoals het ouderschapsverlof op het werk, verlopen iets minder vlot dan verwacht. Het is geen simpele bevalling hoor! Pff! Veel plannen, uitzoeken, rekenen en tellen. Ik moet al een agenda opstellen tot en met mei 2012, want dan zal Roan naar school gaan. En mijn chef doet moeilijk ivm het ouderschapsverlof. Hij heeft me al gezegd dat ik er niet te veel op moet rekenen! Man toch, hoe moet ik dat aanpakken? Nu moet ik een soort van back-up-plan opstellen zodat onze kindjes niet op straat staan hé als ik terug aan het werk ben. 't Is echt puzzellen hoor! Ik MOET gewoon die goedkeuring krijgen. Ik ga zomaar niet over me heen laten lopen hoor. Ik zal er druk achter zetten en regelmatig aan zijn oren staan zagen! Van school gesproken! Ja ja, we moeten ons Roanneke vrijdag gaan inschrijven in 't school. We moeten er vroeg bij zijn, want de plaatsen zijn beperkt, zei onze onthaalmoeder. Dus dat gaan we dan meteen maar in orde brengen hé voor onze kabouter! En onze kabouter, die wordt ook groot hé. Amai! Ongelooflijk toch hoor! Zo snel dat het gaat, maar zoals eerder al gezegd, ik blijf het alsmaar plezanter vinden! Roanneke kan al flink stappen hoor. Ik had gelezen dat de kindjes het de eerste weken normaal rustig aanpakken en nog de voorkeur geven aan kruipen omdat dat nog altijd gemakkelijker gaat en minder vermoeiend is, maar dat was zo niet bij jou hoor Roanneke. Jij hebt jouw eerste zelfstandige stapjes gezet toen je ziek was en je bent snel vooruit gaan. Je hebt zo goed als niks meer gekropen dan. Echt grappig om jou te zien stappen. Net een mini-pinguïntje! Begrijpen doe je ook weer al meer. Je wilt ons zelfs soms iets duidelijk maken. Zo geef je ons soms de bavet aan als je ziet dat jouw melkje wordt klaargemaakt. Je hebt ook zo een paar keer 'gevraagd' om een boterham. Je wees de broodzak aan. Verleden weekend heb je jouw eerste stapjes op straat gezet. En grappig dat je dat vond!!!! Papaatje en ik hebben met jou een kleine wandeling gemaakt in ons straatje. Je hebt ook een ritje op jouw winnie the pooh-fietsje gemaakt. Van zodra we stopten, protesteerde je met jouw voetjes. En als we volle gas vooruit gingen, dan hield je jouw hoofd achterover, precies alsof je 70km/u ging Zo komisch! Nu je zo goed kunt stappen, kun je al op veel plaatsen geraken. Onlangs stond je halverwege de trap. Ik kreeg het bijna aan mijn hart! Gelukkig kan dat nu niet meer, want er staat nu een deur in de gang, dankzij papaatje die zo'n handige Bob de Bouwer is. Je bent een muziekman. Je begint altijd te dansen als je muziek hoort en je geeft de voorkeur aan het speelgoed met al die leuke deuntjes. Gelukkig worden wij daar niet zot van. We kunnen het zeker verdragen. Daar had ik wat schrik voor, maar het valt mee. Als er hier zo twee kleine prutsen tegelijkertijd zullen bezig zijn, dan zal dat al iets anders zijn waarschijnlijk En natuurlijk zag je ook al eens meer hé, want je hebt ook jouw goestingskes hé en je hebt ook jouw slechte dagen zoals wij die ook hebben. Je kunt niet altijd lachen hé, maar je bent en blijft een lief kereltje. Echt wel! Nu is het toch wel al zeker dat je altijd wel zo'n lief kind zult zijn. Dat is je aard. En mamaatje is nog altijd jouw allerbeste vriend Ik mag meer doen bij jou dan papa. Op slechte momenten, als je verdriet hebt of je pijn gedaan hebt of zo, dan kom je ook altijd bij mij. Dat is nu eenmaal zo hé. Ieder kind heeft zijn favoriete ouder. Natuurlijk hoop ik voor papaatje dat kleine broer een papa's kindje zal worden hé, want moest dat niet zo zijn, dan zou dat toch wel triestig zijn hé voor papaatje! Mijn twee kereltjes zijn goed bezig, zoveel is zeker. Wat ik zie jullie toch zo graag, mijn twee patatjes!!!!!!!!!!!!!!!
Maar ik kan je verzekeren dat het allesbehalve nog aangenaam is voor die big momma 
Pff, echt niet! Ik heb het erg zwaar hoor en ik heb nog meer dan 3 maanden te gaan!!! Veeeeeel te lang naar mijn goesting. Sorry dat ik het moet zeggen, maar ik geniet er niet zo van. Het is gewoonweg lastig! Punt! Het is net alsof ik al op mijn einde loop, maar niks is minder waar! Pff! Ik ben ook erg moe. Ik slaap zoveel ik kan en nog geraak ik niet uitgerust. Ik slaap ook niet goed, wordt veel wakker. En nu zit ik ook nog met een verkoudheid. Hoesten, hoesten en nog eens hoesten tot mijn buik er pijn van doet. Ik heb precies spierpijn onderaan mijn buik van het hoesten. En probeer dan meer eens te slapen hé. Ik wordt er constant wakker van natuurlijk. Naar het schijnt is een tweede zwangerschap lichamelijk zwaarder, te meer ook omdat er al een klein peutertje rondloopt hé. Pas op, papaatje vangt veel op hoor, ook van het huishouden. Dus ik heb niet te klagen daarover, maar 't verschil zit hem gewoon in het feit dat ik mij deze keer niet kan afleggen wanneer ik daar zin in heb, want anders is die kleine stoorzender daar. Vroeger liep er niemand 'in de weg'. Tjah, 't is op de tanden bijten en doorzetten hé. Eerlijk gezegd mogen die laatste maanden snel voorbij vliegen en achteraf bekeken zal dat ook wel zo zijn, maar nu, op dit moment, gaat het veeeeeeeeeeel te traag. GELUKKIG is mamaatje momenteel in ziekteverlof. Een twee-, drietal weken geleden heb ik ook een paar daagjes thuisgezeten omdat ik het niet zag zitten en nu stond ik terug bij de dokter om te zeggen dat ik zoooooooo moe ben, dat hij me meteen 2 weken ziekteverlof heeft uitgeschreven. 
Dus, ik ben superblij, want dan ben ik verlost van de stress van het werk en die kan ik missen als kiespijn! Mijn job is mentaal veel te zwaar om te doen nu. Dus ik ben erg blij dat ik daar vanaf ben. Ik voelde me wel een beetje schuldig tegenover mijn collega's, maar ja, ik kan er uiteindelijk ook niks aan veranderen hé. Trouwens, de chef had al lang voor een invalster moeten zorgen, maar ja, zo gaat dat tegenwoordig hé in de zakenwereld. Maar bon, daar moet ik mij niet ongerust over maken nu. Gewoon rusten en alles op 't gemakje en zo komen we er wel. Na die 2 weken ziekteverlof had ik toevallig een weekje gewoon verlof gepland, m.a.w. mamaatje mag 3 lange weken thuis zijn. No work, no stress! Jippie jei! Tijdens het laatste weekje verlof zitten we in ofwel Holland ofwel in Duitsland in het Landallpark. Nog eventjes genieten vooraleer kleine broer ter wereld komt. Maar eerlijk gezegd, zie ik het ook niet zo heel erg zitten hoor. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar het is nu eenmaal zo, maar ik zie momenteel niks zitten. Mijn energie is gewoonweg ver te zoeken. Geen enkele fut! Maar toch, het zal mijn gedachten verzetten hé en het zal ook wel tof en gezellig worden, zo met ons drietjes. Hopelijk wordt ik dan ook niet ziek, allé bon, ik ben het nu wel al. Ik ben de laatste tijd al zo een paar keer op en af ziekjes geworden. Da's ook het ambetante eraan hé. De ene dag ben ik goed en de andere dan weer niet. En dan voel ik mij daar soms zo wat ambetant bij, want dan zullen sommigen denken van: amai, da's ne profiteur, maar dat is het zeker niet! Echt niet! Als ik moet kiezen tussen fit en energiek de laatste maanden van de zwangerschap tegemoet gaan of het tegenovergestelde, dan weet ik het wel hoor! 
Tjah, we staan ervoor en we moeten erdoor hé
Niks aan te doen. We zullen ons best doen, maar 't is niet altijd even makkelijk. Da's zeker! Soms krijgen we het zodanig op ons heupen dat we willen schreeuwen, maar de boodschap is rustig blijven en er vooral zo weinig mogelijk op reageren. Het positieve lonen en het negatieve negeren. Da's de leuze die je tegenwoordig langs alle kanten hoort hé: op TV, boeken ... En dat proberen we toch tenminste, maar er komt veel geduld bij kijken. Pas op, het valt nog wel mee hoor, denk ik, bij ons Roanneke ... denk ik, want ik kan natuurlijk niet vergelijken, alhoewel, mamaatje heeft toch al wat ervaring opgedaan vroeger tijdens stages in crèches en zo. Ik denk nog steeds dat het bij ons Roanneke nog wel meevalt, maar we kunnen er niet onderuit. Je wordt groot en je WILT ook gewoon vanalles hé. Het woordje 'nee' kan je altijd laten merken door met je hoofdje te schudden. Hoe je dat geleerd hebt, is ons een raadsel. Niet van ons in elk geval! Vreemd hoe die kleine mannen sommige dingen opnemen hé. Onlangs had je een echte eerste erge driftbui. Jij en ik kwamen thuis na het werk. Papaatje en nonkel Jurgen waren op de oprit aan het prutsen aan de auto. Jij en ik gingen gedag zeggen. We hebben zo eventjes een wandelingetje op 't straat gemaakt tot ik het tijd vond om naar binnen te gaan, want het was ook enorm kou en je was verkouden. MAAR dat was niet naar de zin van JOU! En toen stak het protest van de kleine peuter de kop op! Huilen, krijsen, stampen, al wat je wilt, om toch maar duidelijk te maken dat je niet naar binnen wou. Niks was goed. Ik heb jou genegeerd, proberen te kalmeren, proberen af te leiden ... niks hielp. Je was 
En dat heeft geduurd tot je naar bedje ging. Dus reken en tel: om 16u30 waren we thuis en om 19u ben je gaan slapen! Driftkikker 
Het lastigste is het moment om je pamper te vervangen. Telkens opnieuw stribbel je tegen. Pff, altijd stampen en neuten. En je wilt maar niet meehelpen hé. Nee nee! 
Zo komisch! Nu je zo goed kunt stappen, kun je al op veel plaatsen geraken. Onlangs stond je halverwege de trap. Ik kreeg het bijna aan mijn hart! Gelukkig kan dat nu niet meer, want er staat nu een deur in de gang, dankzij papaatje die zo'n handige Bob de Bouwer is. Je bent een muziekman. Je begint altijd te dansen als je muziek hoort en je geeft de voorkeur aan het speelgoed met al die leuke deuntjes. Gelukkig worden wij daar niet zot van. We kunnen het zeker verdragen. Daar had ik wat schrik voor, maar het valt mee. Als er hier zo twee kleine prutsen tegelijkertijd zullen bezig zijn, dan zal dat al iets anders zijn waarschijnlijk 
Ik mag meer doen bij jou dan papa. Op slechte momenten, als je verdriet hebt of je pijn gedaan hebt of zo, dan kom je ook altijd bij mij. Dat is nu eenmaal zo hé. Ieder kind heeft zijn favoriete ouder. Natuurlijk hoop ik voor papaatje dat kleine broer een papa's kindje zal worden hé, want moest dat niet zo zijn, dan zou dat toch wel triestig zijn hé voor papaatje! 
