A uit A had donderdag 2 juli opgegeven als datum voor onze date. Hij vroeg me naar hem toe te gaan. Eigenlijk is dat al tegen mijn principes, want ik moet de hele afstand doen, terwijl hij gewoon 5 minuten moet stappen. Dat is niet eerlijk en kost mij meer tijd en moeite. (Na zoveel dates heb je het op een keer wel gehad!) Hij stuurt me elke dag berichten. Meerdere. Zowel via Facebook als gewone sms'en.
Soms lijkt het of we beiden op een andere planeet zitten. Hij wist bijvoorbeeld dat ik naar de bioscoop zou gaan. Ik zou dan vragen: 'Hoe was de film, heb je ervan genoten?'. Maar hij doet dat helemaal niet. Daardoor bedenk ik me soms dat hij veel meer met zichzelf bezig is dan met een andere. Hij stuurt wel elke dag hoeveel keer het nog slapen is vooraleer we onze date hebben, hoe hard hij er naar uit kijkt mij te ontmoeten, wat een supervrouw ik ben, ...
Om eerlijk te zijn is het me allemaal iets te cheesy en niet in balans. Ik heb alleen een beetje schrik dat deze man reeds tot over zijn oren is verliefd en afwijzen weer 'a hell of a job' zal zijn. Langs de andere kant heb ik ook ZEER weinig verwachtingen van deze date, wat misschien wel goed is, dan kan de teleurstelling achteraf vast niet zo groot zijn! ;) Misschien valt het gewoon reuzegoed mee. We zullen het zien.
Het is zonnig en nog niet eens zo laat. Iets na 21 uur. Ik draag geen decolté, wel een short met een hoge taille, bretellen, en de broekspijpjes komen tot halverwege mijn dijen. Onder de short draag ik pumps met een klein hakje van 7 cm. In mijn hand draag ik mijn pic-nicmandje aka handtas. Mijn auto staat helemaal niet zo ver geparkeerd en toch lijkt het een eeuw te duren voor ik er aankom. Ik was lang niet de enige op straat en dat heb ik mogen merken.
Ik kreeg heel wat opmerkingen op dat korte stukje: 'Look at that booty', 'Ik wil wel door het gras rollen met jou', 'Gefluit', ... En dat op zo'n kort stukje. Ik kan er bijna nog steeds niet van over. Ik deed geen extra moeite om op te vallen en vond het best beangstigend om me op deze manier een weg te moeten banen naar mijn auto. Eigenlijk had ik totaal geen idee wat ik wel of niet moest doen. Ergens wou ik plots naar mijn auto lopen, maar dat komt dan ook zo paniekerig over dat ik besloot rustig te blijven verder wandelen, maar ik vond en vind het nog steeds geen fijn idee dat ik niet zomaar over straat kan wandelen zonder al die rotopmerkingen te krijgen.
Naar de cinema gaan vind ik stiekem altijd heel leuk! Helaas heb ik meestal niet het geluk dat ik samen met iemand kan gaan. Als er een leuke film is zeg ik dan meestal ook 1000 keer dat ik hem ga kijken, maar tegen dat ik ooit wil gaan spelen ze hem al lang niet meer.
Heel toevallig zag ik ergens een trailer van 'The Age of Adaline' passeren. Het verhaal sprak me meteen aan en ik besloot dat ik daar deze zomer naar wou gaan kijken. Gisteravond was dat het geval! Ik ging alleen, ook al koste me dat een beetje moeite. A uit A wou zichzelf last-minute nog uitnodigen om me te vergezellen en hoopte dat ik naar de bioscoop vlakbij hem zou gaan. Dat gebeurde dus niet.
Ik heb zitten huilen tijdens de film... Er waren zoveel gelijkenissen tussen Adaline en mij... Het altijd weglopen en vluchten, het leven met een geheim, een hond moeten laten inslapen, bang zijn om de waarheid aan iemand te moeten vertellen... In het naar huis rijden rolden de tranen nog steeds over mijn wangen.
De volgende films die ik ga kijken zijn iets luchtiger gelukkig! (Minions en Magic Mike). Hoewel het ook zou kunnen dat de tranen dan over mijn wangen rollen, als kan ik me voorstellen dat dat eerder van het lachen zal zijn! :)
A uit A hoor ik nog steeds na onze eerste berichten via de datesite. Hij voegde me toe op Facebook en intussen hebben we ook elkaars gsm nummer én 'on top of the bill' een date op donderdag.
Soms vind ik onze gesprekken wat raar. Hij vraagt amper iets aan mij en zegt dat hij me vooral leert kennen door de dingen die ik zeg. Hij schrijft dat hij zich nog nooit zo goed heeft gevoeld bij iemand en dat ik een top vrouw ben en lief en dat hij nu al zeker weet dat hij zich slecht gaat voelen na de date omdat ik weer wegga. Ik vind het zeer vreemd dat iemand dat kan zeggen na wat 'berichten'. Maar goed, een gevoel is een gevoel, dus wie ben ik om zijn gevoel te betwisten. Ik hoop alleen dat hij niet teveel zijn zinnen op mij heeft gezet. Ik wil me niet 'gevangen' voelen voor ik nog aan een relatie moet beginnen.
Out of the blue kreeg ik ineens een bericht van hem dat het misschien wel taboe is, maar dat hij wou weten hoe belangrijk seks voor mij is in een relatie. Ik stond perplex. WAT in godsnaam moest ik antwoorden. Ik zei dat ik graag even wou nadenken voor ik hierop wou antwoorden en ging virtueel aankloppen bij mijn hartsvriendin. Bloedeerlijk en recht voor de raap.
Ze schreef me dat ik moest vragen hoeveel keer hij masturbeert per dag als hij geen vriendin heeft. Ik moest zo hard lachen. Maar kon dat niet sturen, zo direct ben ik niet! :D Dus stuurde ik haar tweede advies: "Wel, ik vind seks belangrijk genoeg om me daar nu nog niet helemaal over uit te laten maar ik praat er wel graag over als we elkaar wat beter kennen!"
Ik ben al zeer benieuwd waarover we het zullen hebben tijdens de date en hoop stiekem nog steeds dat ik mijn vriendin met een mini-speaker in mijn oor kan meenemen!
Voor de laatste tangoles besloot ik mijn 'Military Dress' aan te doen. Een pencildress met een mooi decolté, daar ben ik me bewust van. Halverwege tijdens de les zegt mijn partner ineens - out of the blue: 'He, jij zou een leuke pin-up chick zijn, weet je dat?'. Ik wist even niet wat ik moest zeggen.
Soms lijkt het alsof hij mijn login heeft of me ergens volgt met een microtje of cameratje? Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik had namelijk zelf de dagen ervoor zeer actief zitten zoeken naar een Pin-up fotograaf. Na mijn traumatische misbruik begin ik eindelijk met mezelf in het reine te komen wat 'sexyness' betreft. Ik ben een vrouw, heb mooie rondingen en wil me graag helemaal ok voelen daarbij en vooral: ik wil me ok voelen bij het sexy zijn. Daar is in sé niets mis mee. Dus ik dacht dat een leuke (!!) pin-up shoot met alle attributen, toffe make-up en kapsel en vooral een goede en professionele fotograaf daar heel erg kunnen bij helpen.
Alleen zit ik nu met het idee dat als ik die pin-up shoot doe, het eerder voor mijn tangopartner is dan voor mezelf.
Diezelfde les mocht ik trouwens wisselen en dansen met een knappe jongeman! Ik dacht dat ik er niets zou van bakken. Als een man knap is, gaat dat meestal zo :P dus ik verontschuldigde mij op voorhand. Hij zei dat het vast goed zou komen en God! Zoals hij zei: het ging goed! Ik kan me niet voorstellen dat een tangowissel ooit zo goed is gegaan. Een knappe en sympathieke jongeman, die na zijn dansjes met mij terug ging naar zijn vriendin.
De man van de bar, ik heb er eerder al over geschreven. Ik ging er voor het eerst langs in september om een koffietje te drinken en hem hopelijk te zien. Ik kan niet ontkennen dat ik het een ontzettend knappe man vind en daardoor ondervind dat mijn benen week worden als hij plots voor me staat. Hij lijkt zo perfect! Hij ziet er goed uit, verzorgd, naar mijn mening knap, hij is attent, tactvol, ... Ohja! Hij danst.
Met het mooie weer besloot ik langs te gaan en een lekkere cocktail te drinken op zijn gezellige terras. Om er niet helemaal alleen te zitten nam ik mijn lievelingshondje mee en ook wat boekjes en mijn schrift om te schrijven. Toen ik kwam aanrijden zag ik dat het druk was, ik moest omkeren voor parking en een einde stappen. Samen met mijn hond vonden we toch nog een vrij plekje. Een van de obers bracht me mijn cocktail en even later hoorde ik 'He, dag Missy L.' uit zijn mond. Hij zei dat het lang was geleden, vroeg hoe het met me ging en vroeg wat naar mijn hond. Hij liep nog wat rond op het overvolle terras om mensen hun bestellingen te brengen en bracht speciaal voor mijn hond een kom vers water. Ik zei dat ik dat heel lief en attent vond.
Later die avond zag ik hem niet meer. Wat ik wel wat jammer vond, want hij is een plezier om naar te kijken! Vlak voor ik ging slapen stuurde ik hem een berichtje: 'Always a pleasure to see you! En nogmaals bedankt voor het water voor mijn hond, dat was zeer attent. Fijn weekend!' En toen ik vanochtend wakker werd had hij geantwoord met 'Idem ditto. Als het niet zo druk was geweest had ik me er graag even komen bijzetten. Prettig weekend.'
Nadien antwoordde ik op mijn beurt nog een keer dat ik best nog eens langs kon gaan als het minder druk zou zijn of als hij meer tijd had, in de hoop dat hij zou zeggen dat we misschien gewoon eens konden afspreken, maar hij heeft het berichtje enkel gelezen. Jammer.
Once upon a time... was er eens die serie die zo heet! Ik ben er helemaal WEG van! Vooral ook van de zeer knappe acteurs en het 'geloof'. Door Once upon a time lijk ik soms iets meer geloof in de liefde te hebben dan voorheen.
Ik liet me ook speciaal een ring maken. Een replica van de ring die Snow draagt, binnenin liet ik 'I believe' graveren. Omdat ik wil geloven in de ware liefde en omdat ik mezelf daar wil blijven aan herinneren.
Gisteravond was mijn broer thuis, samen met zijn vriendin. Na het avondeten stelt hij voor om nog naar een aflevering te kijken. Ik was meteen dolenthousiast en had er super veel zin in, omdat dat altijd 'onze quality time' is. Samen met de broer in de zetel en samen de complotten proberen ontrafelen.
Ik ruimde de tafel leeg en ondertussen zag ik hem met de computer heen en weer wandelen. Tot hij de deur achter zich dichttrok en ik zijn voetstappen op de trap hoorde. Hij had besloten samen met zijn vriendin te kijken op hun slaapkamer.
Even, heel even overviel me een intens gevoel van eenzaamheid.
Via de datesite had ik ook een berichtje gekregen van K uit M. Hij schreef dat mijn profiel ertussen uit sprong, tussen alle anderen. En vroeg of ik dat ook echt kon, Argentijnse Tango.
Ik antwoordde dat het een beetje raar zou zijn als ik dat zou schrijven dat ik het kan maar het dan uiteindelijk niet kan. Hij moest lachen en gaf toe dat ik gelijk had! En sindsdien overviel mij het gevoel dat ik hem precies al jaren ken! Als ik een nieuw bericht zie van hem voelt het altijd een beetje als thuiskomen en ik kan ze zo begripvol lezen, alsof hij gewoon op reis is en me een berichtje stuurt.
Wat wel opvalt is dat hij een avondmens is en ik het tegenovergestelde. Hij verstuurt zijn bericht meestal tussen 22 en 24 uur en ik het mijne tussen 6 en 8 uur. Ik moet dus wel altijd veel langer en vol ongeduld wachten; zo heb ik vandaag al wel 7 keer gekeken of hij nog niet heeft gestuurd. Geduld... Not my strongest point!
K is een sportieve jongeman van 28 jaar. Hij ziet er zeer goed uit op zijn foto's, werkt als technieker, is ook gek van honden en klimt. Stiekem hoop ik dat hij misschien hetzelfde gevoel heeft als mij en we eens kunnen afspreken.
Omdat ik op mijn mobieltje alle profielen had bekeken, of toch op zijn minst 23, hadden al deze mannen daar een melding van gekregen. Van sommigen kreeg ik dus een bericht, al had ik dat niet verwacht!
Ik krijg een berichtje van A die woont in A en werkt voor een VZW die ik ken. Hij omschrijft zijn uiterlijk als een pandabeer. Hij ziet er niet onknap uit! We sturen wat heen en weer en hij voegt me toe op Facebook. Hij stuurt me op elk mogelijk tijdstip van de dag en schrijft er ook bij dat hij zich moet inhouden omdat hij zo graag met me wil babbelen. Soms zie ik wel dat er een berichtje aankomt maar ik ga echt niet de hele dag zitten chatten met iemand, zeker niet nu ik net voor mezelf had besloten af te kicken van de hele dag online te zijn.
Dus af en toe kijk ik naar zijn berichtjes en antwoord ik hem. Daarna moet ik weer studeren zeg ik. Hij babbelt heel erg veel over zichzelf. Ondanks dat hij me wel elke telkens succes wenst voor mijn examen heb ik verder nog maar heel weinig vragen gekregen. Ik vind het een beetje bizar. Zeker omdat ik zelf zo'n babbelaar ben. Er moet een soort evenwicht zijn en dat gevoel heb ik nu nog niet. Maar misschien als we elkaar zien en afspreken in het echt dat het allemaal we beter meevalt.
Het was lang geleden dat ik mijn profiel op de datingsite nog had bezocht. Maar ik moest studeren voor een examen en had mijn hele huis al gekuist en zocht dus een ander excuus om even niet te moeten studeren. DUS, logde ik me nog een keer in.
Ik had een aantal ongelezen berichten die niet verder gingen dan een knipoog of een 'vind-ik-leuk' op mijn beroep of karaktereigenschappen. In de lijst zie ik dat er voor mij 663 mannen beschikbaar zijn voor mij. Ik begin te bladeren. Na 23 profielen sluit ik af en ga opnieuw studeren.
Morgen ga ik naar de sporthal waar ik een tweetal weken geleden de knappe bediende heb ontmoet. Voor het eerst zal ik trainen op 8m, en volgende week op 12 m. Stiekem ben ik heel benieuwd of hij er opnieuw zal zijn! :)
Doortast is misschien wel de beste omschrijving over hoe ik me voel als ik bij Q ben. Technisch gezien ken ik Q helemaal nog niet zo lang en toch lijkt hij soms dwars door me heen te kijken.
Q is een leuke man van in de 30 met aparte hobby's, maar het klikt ergens wel. Na een paar weken dacht ik dat ik verliefd zou worden op hem, ondanks het feit dat ik dat eigenlijk niet wil. Maar nu weet ik heel goed dat dat zeer verkeerd zou zijn. Want in mijn opzicht passen ze helemaal niet bij elkaar. Onze meningen lopen geheel uit elkaar. Ik moet me zelfs vaak inhouden om geen ellelange discussies met hem te houden - in zijn opzicht heeft hij altijd gelijk. Zeker als het over politieke, culturele en/of maatschappelijke problemen gaat. Ik vind dat de 'menselijkheid' daar bij hem verloren gaat. Maar toch, op een bepaalde manier blijven we elkaar zien. Hij weet helemaal niet veel van mij; ondanks het feit dat ik een serieuze bagage heb sta ik meestal niet te popelen om die te vertellen. Het is mezelf dan zowat letterlijk blootgeven, daar voel ik me soms in een relatie nog niet goed genoeg voor.
Vreemd genoeg kijkt hij soms dwars door me heen en dat vind ik bizar en soms een beetje creepy. In mijn omgeving zijn wel meer mensen bezig met astrologie en sterrenbeelden enzo, maar telkens als hij wat zegt zit hij er helemaal op! Ik bevestig niet altijd alles, maar ik sta er wel vaak versteld van. Ergens vind ik het geruststellend ook dat Q begrijpt hoe complex ik in elkaar zit, zonder er veel van te weten. Soms vind ik het griezelig en soms vraag ik me ook af waarom hij toch niet een beetje anders is waardoor ik toch eens mijn hoofd op zijn schouder zou kunnen leggen als ik voel dat ik daar nood aan heb.
Maar, misschien is hij gewoon niet de ware voor mij.
After all dans ik dus nog steeds Argentijnse Tango. Het was lang geleden dat we tijdens de les nog eens moesten doorschuiven en dus wisselen van partners, maar afgelopen weekend was dat weer wel het geval. Ik heb er altijd wat schrik voor en voel me zeer onwennig in de handen van een andere man. Zo ook deze keer. Het ging al mis van de eerste drie stappen. De heer wou me in een kruispas zetten maar ik voelde het helemaal niet. Ik kreeg onmiddellijk een uitleg over hoe mijn houding moest zijn en mijn vormspanning. Ik knikte en probeerde opnieuw. Hoe hard ik ook mijn best deed en hoe zeer ik oplette, ik voelde zijn kruispas niet. Maar omdat wat hij deed nogal eentonig was en telkens opnieuw hetzelfde, wist ik al snel welke pas zou volgen op de vorige en deed ik hem zelf.
De man stopte regelmatig om me 'feedback' te geven over... ALLES. Toen het tijd was om naar mijn eigen partner terug te keren gaf deze heer me nog mee dat ik aan mijn partner moest vragen om meer afwisseling te gebruiken zodat ik niet kon raden wat zou komen. Stiekem moest ik een beetje lachen, maar knikte en bedankte de man.
Ik kwam bij mijn partner aan en gaf hem het advies van de vorige heer. Mijn partner keek wat vreemd, wat ook logisch is, want als iemand net wel de hele tijd passen wisselt, is hij het wel. We lachen een keer naar elkaar en beginnen opnieuw te dansen. Zoals gewoonlijk dansen we snel en zeer gevarieerd. We halen verschillende koppels in en als ik plots opkijk zie ik de priemende ogen van de man met wie ik had gedanst tijdens de wissel. Hij bleef me/ons aanstaren met een zeer vreemde blik. Ik vermoed dat hij onder de indruk was van mijn voetenwerk.
Voor de dansles, bij het binnenlopen van de sporthal, zie ik aan de balie een knappe jongeman zitten. Ik heb geen excuus om iets te gaan vragen, want de weg ken ik eigenlijk al. Dus ik loop naar boven.
Na de dansles wil ik naar buiten stappen maar toch nog even naar de knappe man kijken en draai mijn hoofd. En dan mijn lijf. 'Waarom niet?' dacht ik. Dus ik stapte op hem af en vroeg of er in de sporthal een ophangpunt was voor touwen. Hij reageerde zeer enthousiast en zei me dat ze dat wel degelijk hebben. Hij sloot het loket en kwam naar me toe om me alles in geuren en kleuren uit te leggen. Hij hield de deur voor me open en liet me voorgaan, hij toonde me de ophangpunten en legde alles uit met een kamerbrede glimlach en veel geduld. Ik had er mijn plezier in. Niet alleen omdat die mooie man zoveel moeite deed, maar ook omdat ik nu een ophangpunt heb gevonden.
Ik kreeg van de man nog een kaartje met het telefoonnummer van een collega om de zaal te boeken. Ik bedankte hem hartelijk en vertelde hem dat hij mijn dag helemaal had goedgemaakt. We lachten beiden en zeiden gedag. Onderweg naar huis heb ik de hele tijd zitten lachen. Verder heb ik er niets achter gezocht, maar het was wel heel fijn om zo een positief gesprekje te hebben met een gentleman (of toch op het eerste gezicht).
Back on track? Op welk vlak? Op velen, dus misschien tijd voor een blogupdate! :)
Eind december of begin januari (ik weet het niet meer precies) kreeg ik een berichtje op Facebook van F.. Een man met wie ik tijdens een wissel tijdens de tangoles eens had gedanst. Ik herinnerde me vooral dat hij snel danst en dat ik daardoor niet de tijd kreeg om na te denken over de passen en gewoon MOEST volgen. Hij vroeg me of ik het zag zitten om de komende tangoreeks met hem te dansen. Ik schreef dat ik eigenlijk gestopt was, maar dat ik het wel wou overwegen. After all doe ik zo graag tango en ik miste het heel erg, dus ik zei 'ja'.
De eerste les, en vooral de eerste dansjes misschien, voelde ik me vrij ongemakkelijk. Het is altijd een beetje zoeken met een nieuwe partner, maar ik mag voorzichtig zeggen dat het na 4 lessen nog steeds goed gaat! Het is leuk om samen te dansen.
Ik ben nogal voor details en kleine etiquette regeltjes. Bij tango zijn er twee die ik ook belangrijk vind. De eerste is dat je moet wachten tot de muziek gestart is om in danshouding te gaan staan. Daar houd ik me nogal aan. Anders sta je daar maar. F. moet lachen af en toe, want soms nodigt hij me al uit terwijl de muziek nog niet speelt. Je begrijpt dat ik dan even wacht om op de uitnodiging in te gaan! Maar de tweede regel! Die hebben we nog nooit gevolgd! Met een beetje spijt misschien wel. Normaal mag je tijdens het dansen niet praten, F. en ik lijken wel 2 spraakwatervallen bij elkaar.
Doordat we zoveel praten 'mis' ik het tangogevoel soms een beetje of vergeet ik bepaalde figuren, maar ik vind het wel leuk om met een toffe partner eindelijk terug te zijn!
Gisteravond heb ik mijn prachtige zwarte, glinsterende tangoschoentjes opgeborgen in de even zwarte doos. De doos heb ik in plaats van in mijn tango-danstas, achterin in mijn kast geschoven. Ik heb ze niet meer nodig voorlopig. Ik stop met tango dansen, want gisteren was de zogenaamde druppel die de emmer deed overlopen.
Ik vond het niet fijn om met K. te dansen (wegens dezelfde redenen als altijd!) en op de koop toe kwam C. ook nog eens binnenwandelen. C. zocht oogcontact, ik negeeerde hem! Eikel! K. vond het nodig om af en toe 'ding-dong' te spelen door aan mijn vlecht te trekken, en als ik een nieuwe figuur leerde had hij liever dat ik met mijn voet over zijn been wreef, dat gaf meer passie voor hem. En dan weer die vieze blik in zijn ogen... Na een kwartier had ik het al meer dan gehad en wou ik weggaan, maar ik beloofde mezelf om geen 'scène' te maken en gewoon dit uur uit te dansen zonder meer.
Deze week had ik een mailtje gekregen van de lesgever waarin hij bevestigde dat ik met M. de halfgevorderdenreeks mocht verder dansen, omdat C. toch niet meer kwam opdagen. Maar vlak voor de les kwam M. bij mij om te zeggen dat de lesgever (jawel, dezelfde als die mijn mail had beantwoord!) het geen goed idee vond dat ik voor de halfgevorderden zou blijven ook. Het zou te moeilijk voor me zijn. Terwijl ik in de tangoles alleen nog maar complimenten heb gekregen over hoe mooi ik mijn figuren afwerk en hoe ik mijn voetjes en benen gebruik kon ik vanavond blijkbaar niets goed doen. Telkens als ik voorbij de lesgever danste kreeg ik te horen dat mijn benen teveel gestrekt waren, dat ik niet stabiel sta (probeer dat eens met een beschonken man!) en zo verder.
Na de les ga ik zitten om mijn gewone schoenen aan te doen en slik mijn tranen in. C. komt over de tafel hangen en vraagt of hij er mag komen bij zitten. Ik stamel 'ja' maar had helemaal geen zin dat hij bij ons kwam zitten. M. was teleurgesteld dat ik mijn enthousiasme was verloren en dat ik zo ongelukkig leek te zijn na elke les.
Ik neem mijn jas en stap naar mijn auto. Huilend rijd ik naar huis. Ik vind Argentijnse Tango zo mooi én leuk, maar al dit gedoe met mannen is er meer dan teveel aan!
