Morgen ga ik naar de sporthal waar ik een tweetal weken geleden de knappe bediende heb ontmoet. Voor het eerst zal ik trainen op 8m, en volgende week op 12 m. Stiekem ben ik heel benieuwd of hij er opnieuw zal zijn! :)
Doortast is misschien wel de beste omschrijving over hoe ik me voel als ik bij Q ben. Technisch gezien ken ik Q helemaal nog niet zo lang en toch lijkt hij soms dwars door me heen te kijken.
Q is een leuke man van in de 30 met aparte hobby's, maar het klikt ergens wel. Na een paar weken dacht ik dat ik verliefd zou worden op hem, ondanks het feit dat ik dat eigenlijk niet wil. Maar nu weet ik heel goed dat dat zeer verkeerd zou zijn. Want in mijn opzicht passen ze helemaal niet bij elkaar. Onze meningen lopen geheel uit elkaar. Ik moet me zelfs vaak inhouden om geen ellelange discussies met hem te houden - in zijn opzicht heeft hij altijd gelijk. Zeker als het over politieke, culturele en/of maatschappelijke problemen gaat. Ik vind dat de 'menselijkheid' daar bij hem verloren gaat. Maar toch, op een bepaalde manier blijven we elkaar zien. Hij weet helemaal niet veel van mij; ondanks het feit dat ik een serieuze bagage heb sta ik meestal niet te popelen om die te vertellen. Het is mezelf dan zowat letterlijk blootgeven, daar voel ik me soms in een relatie nog niet goed genoeg voor.
Vreemd genoeg kijkt hij soms dwars door me heen en dat vind ik bizar en soms een beetje creepy. In mijn omgeving zijn wel meer mensen bezig met astrologie en sterrenbeelden enzo, maar telkens als hij wat zegt zit hij er helemaal op! Ik bevestig niet altijd alles, maar ik sta er wel vaak versteld van. Ergens vind ik het geruststellend ook dat Q begrijpt hoe complex ik in elkaar zit, zonder er veel van te weten. Soms vind ik het griezelig en soms vraag ik me ook af waarom hij toch niet een beetje anders is waardoor ik toch eens mijn hoofd op zijn schouder zou kunnen leggen als ik voel dat ik daar nood aan heb.
Maar, misschien is hij gewoon niet de ware voor mij.
After all dans ik dus nog steeds Argentijnse Tango. Het was lang geleden dat we tijdens de les nog eens moesten doorschuiven en dus wisselen van partners, maar afgelopen weekend was dat weer wel het geval. Ik heb er altijd wat schrik voor en voel me zeer onwennig in de handen van een andere man. Zo ook deze keer. Het ging al mis van de eerste drie stappen. De heer wou me in een kruispas zetten maar ik voelde het helemaal niet. Ik kreeg onmiddellijk een uitleg over hoe mijn houding moest zijn en mijn vormspanning. Ik knikte en probeerde opnieuw. Hoe hard ik ook mijn best deed en hoe zeer ik oplette, ik voelde zijn kruispas niet. Maar omdat wat hij deed nogal eentonig was en telkens opnieuw hetzelfde, wist ik al snel welke pas zou volgen op de vorige en deed ik hem zelf.
De man stopte regelmatig om me 'feedback' te geven over... ALLES. Toen het tijd was om naar mijn eigen partner terug te keren gaf deze heer me nog mee dat ik aan mijn partner moest vragen om meer afwisseling te gebruiken zodat ik niet kon raden wat zou komen. Stiekem moest ik een beetje lachen, maar knikte en bedankte de man.
Ik kwam bij mijn partner aan en gaf hem het advies van de vorige heer. Mijn partner keek wat vreemd, wat ook logisch is, want als iemand net wel de hele tijd passen wisselt, is hij het wel. We lachen een keer naar elkaar en beginnen opnieuw te dansen. Zoals gewoonlijk dansen we snel en zeer gevarieerd. We halen verschillende koppels in en als ik plots opkijk zie ik de priemende ogen van de man met wie ik had gedanst tijdens de wissel. Hij bleef me/ons aanstaren met een zeer vreemde blik. Ik vermoed dat hij onder de indruk was van mijn voetenwerk.
Voor de dansles, bij het binnenlopen van de sporthal, zie ik aan de balie een knappe jongeman zitten. Ik heb geen excuus om iets te gaan vragen, want de weg ken ik eigenlijk al. Dus ik loop naar boven.
Na de dansles wil ik naar buiten stappen maar toch nog even naar de knappe man kijken en draai mijn hoofd. En dan mijn lijf. 'Waarom niet?' dacht ik. Dus ik stapte op hem af en vroeg of er in de sporthal een ophangpunt was voor touwen. Hij reageerde zeer enthousiast en zei me dat ze dat wel degelijk hebben. Hij sloot het loket en kwam naar me toe om me alles in geuren en kleuren uit te leggen. Hij hield de deur voor me open en liet me voorgaan, hij toonde me de ophangpunten en legde alles uit met een kamerbrede glimlach en veel geduld. Ik had er mijn plezier in. Niet alleen omdat die mooie man zoveel moeite deed, maar ook omdat ik nu een ophangpunt heb gevonden.
Ik kreeg van de man nog een kaartje met het telefoonnummer van een collega om de zaal te boeken. Ik bedankte hem hartelijk en vertelde hem dat hij mijn dag helemaal had goedgemaakt. We lachten beiden en zeiden gedag. Onderweg naar huis heb ik de hele tijd zitten lachen. Verder heb ik er niets achter gezocht, maar het was wel heel fijn om zo een positief gesprekje te hebben met een gentleman (of toch op het eerste gezicht).
Back on track? Op welk vlak? Op velen, dus misschien tijd voor een blogupdate! :)
Eind december of begin januari (ik weet het niet meer precies) kreeg ik een berichtje op Facebook van F.. Een man met wie ik tijdens een wissel tijdens de tangoles eens had gedanst. Ik herinnerde me vooral dat hij snel danst en dat ik daardoor niet de tijd kreeg om na te denken over de passen en gewoon MOEST volgen. Hij vroeg me of ik het zag zitten om de komende tangoreeks met hem te dansen. Ik schreef dat ik eigenlijk gestopt was, maar dat ik het wel wou overwegen. After all doe ik zo graag tango en ik miste het heel erg, dus ik zei 'ja'.
De eerste les, en vooral de eerste dansjes misschien, voelde ik me vrij ongemakkelijk. Het is altijd een beetje zoeken met een nieuwe partner, maar ik mag voorzichtig zeggen dat het na 4 lessen nog steeds goed gaat! Het is leuk om samen te dansen.
Ik ben nogal voor details en kleine etiquette regeltjes. Bij tango zijn er twee die ik ook belangrijk vind. De eerste is dat je moet wachten tot de muziek gestart is om in danshouding te gaan staan. Daar houd ik me nogal aan. Anders sta je daar maar. F. moet lachen af en toe, want soms nodigt hij me al uit terwijl de muziek nog niet speelt. Je begrijpt dat ik dan even wacht om op de uitnodiging in te gaan! Maar de tweede regel! Die hebben we nog nooit gevolgd! Met een beetje spijt misschien wel. Normaal mag je tijdens het dansen niet praten, F. en ik lijken wel 2 spraakwatervallen bij elkaar.
Doordat we zoveel praten 'mis' ik het tangogevoel soms een beetje of vergeet ik bepaalde figuren, maar ik vind het wel leuk om met een toffe partner eindelijk terug te zijn!
Gisteravond heb ik mijn prachtige zwarte, glinsterende tangoschoentjes opgeborgen in de even zwarte doos. De doos heb ik in plaats van in mijn tango-danstas, achterin in mijn kast geschoven. Ik heb ze niet meer nodig voorlopig. Ik stop met tango dansen, want gisteren was de zogenaamde druppel die de emmer deed overlopen.
Ik vond het niet fijn om met K. te dansen (wegens dezelfde redenen als altijd!) en op de koop toe kwam C. ook nog eens binnenwandelen. C. zocht oogcontact, ik negeeerde hem! Eikel! K. vond het nodig om af en toe 'ding-dong' te spelen door aan mijn vlecht te trekken, en als ik een nieuwe figuur leerde had hij liever dat ik met mijn voet over zijn been wreef, dat gaf meer passie voor hem. En dan weer die vieze blik in zijn ogen... Na een kwartier had ik het al meer dan gehad en wou ik weggaan, maar ik beloofde mezelf om geen 'scène' te maken en gewoon dit uur uit te dansen zonder meer.
Deze week had ik een mailtje gekregen van de lesgever waarin hij bevestigde dat ik met M. de halfgevorderdenreeks mocht verder dansen, omdat C. toch niet meer kwam opdagen. Maar vlak voor de les kwam M. bij mij om te zeggen dat de lesgever (jawel, dezelfde als die mijn mail had beantwoord!) het geen goed idee vond dat ik voor de halfgevorderden zou blijven ook. Het zou te moeilijk voor me zijn. Terwijl ik in de tangoles alleen nog maar complimenten heb gekregen over hoe mooi ik mijn figuren afwerk en hoe ik mijn voetjes en benen gebruik kon ik vanavond blijkbaar niets goed doen. Telkens als ik voorbij de lesgever danste kreeg ik te horen dat mijn benen teveel gestrekt waren, dat ik niet stabiel sta (probeer dat eens met een beschonken man!) en zo verder.
Na de les ga ik zitten om mijn gewone schoenen aan te doen en slik mijn tranen in. C. komt over de tafel hangen en vraagt of hij er mag komen bij zitten. Ik stamel 'ja' maar had helemaal geen zin dat hij bij ons kwam zitten. M. was teleurgesteld dat ik mijn enthousiasme was verloren en dat ik zo ongelukkig leek te zijn na elke les.
Ik neem mijn jas en stap naar mijn auto. Huilend rijd ik naar huis. Ik vind Argentijnse Tango zo mooi én leuk, maar al dit gedoe met mannen is er meer dan teveel aan!
"Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the burriers within yourself that you have built against it."
Slik. Elk woord in bovenstaande quote is waar. Het voelt als een klap in mijn gezicht. Rumi heeft gelijk, alweer. Altijd! Ik ben mannen gaandeweg niet meer leuk gaan vinden. Ik heb vooroordelen over hen en over hoe ze zijn in relaties.
Argentijnse Tango is bij uitstek de dans van de liefde. Daar ga je me niet horen over klagen! Maar de grens tussen de aanrakingen is klein - vooral tussen wat wel nog gepast is en wat net niet meer.
Met de moed in mijn schoenen besloot ik naar de tangoles te gaan dit weekend. Mijn linkerbeen bont en blauw, mijn rechterbeen getaped. Ik had een kleedje aan dat ik zelf niet zo bijzonder vind en mijn haar was makkelijk opgestoken met een donut. Als ik aankom krijg ik het ene compliment na het andere over mijn jurk en de bloem in mijn haar. 'Fijn', dacht ik.
K. kwam aan, maar hij leek nog in een andere wereld te vertoeven. Hij zegt ook dat hij er niet zo goed bij is vandaag. Die ondertiteling had ik niet nodig gehad en ik walg van het feit dat ik straks met hem moet dansen. Het duurt een eeuw voor hij zijn schoenen aanheeft en zelfs met praten heeft hij moeite. Ik ga naar de danszaal en wacht op K.. Hij komt naar me toe en ik schrik van zijn ogen. Ze lijken zo verdwaasd en verdoofd en toch kijken ze gruwelijk op een bepaalde manier. Danshouding. Ik besluit niet na te denken over het feit waar hij zijn handen legt. We dansen. Of beter gezegd: IK DANS met hem. Hij heeft de kans niet om te leiden. Ondanks het feit dat ik met mijn rug naar de dansrichting staat -wat zo hoort als vrouw- ben ik diegene die de touwtjes in handen heeft. Karel volgt, zegt niets en heel af en toe lijken we te struikelen. De lesgever komt naar ons toe en maakt me zeer duidelijk dat wat ik doe incorrect is. Dat wist ik intussen ook al wel, maar ik heb bijna echt een fysieke afkeer van K., hoe kan ik dan nog dansen met hem?
K. maakt opmerkingen over de tape op mijn been. Hij zou liever willen dat die tot net onder mijn jurkje komt zodat hij kan fantaseren over waar het einde van de tape zich zou bevinden. Komaan, serieus??? Als de lesgever zegt dat we moeten rekening houden met het 'heupcontact' reageren we beiden met onze ogen. Ik rol mijn ogen omdat ik weet wat komen zal en ik dat niet wil. K. zijn ogen glimmen plots, daar heeft hij wel zin in, ja.
Als de les over is kijk ik rond. C. is opnieuw nergens te bespeuren. Er is geen 'extra' man vrij die met me zou kunnen dansen. Ik ga naar de bar, trek m'n schoenen uit en doe mijn jas aan. Ik zeg ieder gedag en ga naar buiten. Het is donker en stil in het steegje waar mijn auto geparkeerd staat. Het geluid dat mijn hakken maken als ze neerkomen op grond lijkt oorverdovend in de stilte, net als het gekraak van de afgevallen herfstbladeren onder mijn voeten. Ik voel me niet op mijn gemak, hier. Ik stap verder en ben EINDELIJK aan mijn auto.
Nog nooit, echt nog nooit heb ik zoveel spijt gehad van gespendeerd lesgeld! Ik heb dus 2 reeksen betaald. De eerste was voor de beginnersles met K., de tweede voor de halfgevorderden met C.. Ik dans heel graag tango, maar niet met mannen op deze manier. Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik stoppen en wachten op de man, mijn man, en dan hopen dat hij ooit met mij wil tangoles volgen?
Imagine diving in, past the surface, into the quiet & calming depths below.
Vandaag was een dag waar ik zo ontzettend lang heb naar uitgekeken. Ik had mijn watsu behandeling vandaag. Sinds lang! Heel lang. Het was bijna een jaar geleden dat ik nog in het water was geweest. Veel te lang dus.
Ik kom aan in mijn favoriete wellness en kan me niet snel genoeg omkleden. T. zegt met dat ik alvast in het water mag gaan, dat ze er zo aankomt. Ik zet mijn rechtervoet op het eerste trapje. Het water is groen/geel vandaag en warm. Lekker warm. Ik stap verder naar beneden en ga zitten op het voorlaatste trapje. De geur is zo vertrouwd. Ik voel me letterlijk als een visje die in het water komt. Maar ik ben moe en besef dat het veel te lang geleden was dat ik was gekomen. Het water omarmd me en ik voel hoe een last van mijn schouders valt. Ik mag gewoon mezelf zijn hier, in het water en ik moet niets, helemaal niets, doen!
T. komt naar me toe en vraagt hoe ik aan al die blauwe plekken kom. Ze zegt dat ze voorzichtig zal zijn tijdens de behandeling om me geen pijn te doen. We testen even op de neusklip goed blijft zitten en dan mag ik op de bodem van het zwembad gaan staan. Ze neemt mijn handen vast en vraagt me mijn ogen te sluiten. Bij elke uitademing voel ik hoe ik lichter en zwaarder lijk te worden op hetzelfde moment. Ik kom thuis. In het water. T. komt dichter naar me toe en neemt me vast. Ze heeft me vast zoals een moeder haar kind zou vastnemen en ik voel me veilig. Zo geborgen en warm. Ze zorgt voor mij. Heeft me elke seconde in de gaten. Ze laat me glijden door het water en is er altijd om me vast te houden.
Deze sessie is anders dan alle andere die ik ooit al heb gehad. Ik voel dat ik veel heb losgelaten, maar ik zit ergens nog 'vast'. Mijn lichaam is zwaar en laat niet alles toe. Ik vraag me af of het de afstand is die ik heb opgebouwd door tango, maar besluit meteen om er niet verder over na te denken en te genieten.
Ik krijg het neusklipje op mijn neus en de eerste drie tikjes op mijn schouder die me waarschuwen dat ik onder water zal gaan. Het is heerlijk. Ik wil onmiddellijk veel langer onder blijven, maar T. laat me weer even op adem komen. Ik denk na, maar wil niet nadenken. Ik ben maar voor 85 % IN het water. Het neusklipje gaat af, iets vroeger dan normaal en ze wiegt me. Ze omarmt me stevig en ontspant me. Het is heerlijk hoe ik haar kan vertrouwen zonder haar eigenlijk goed te kennen.
Als ik mijn voeten op de grond voel en mijn handen op mijn hart weet ik dat de sessie over is. T. en ik praten nog even. Ze zegt dat ze heel hard voelde dat mijn lichaam anders was dan alle vorige keren. Dat ze daarom iets meer watsu heeft gedaan dan healing dance, maar ik vond het helemaal prima. Ik maak onmiddellijk voor mezelf de beslissing dat ik heel snel terug wil komen. Dit is voor mezelf.
Als ik rondkijk zie ik een man zijn vrouw ook een sessie geven in het zwembad. De man leert het pas, hij heeft nog instructiekaartjes langs de rand van het zwembad staan, maar de rust die ze samen uitstralen is heerlijk. Ik wil ook graag een man die watsu en healing dance doet zeg ik tegen mijn zus. Ze zegt dat ik veel wil van een man.
Ik antwoord dat hij maar niet zo lang op zich moet laten wachten. Hoe langer ik wacht, hoe meer ik wil. Met mijn hoofd nog steeds in het water ga ik uiteindelijk toch naar huis, maar wou ik liever nog wat drijven en gewiegd worden. Ik wil proberen om mezelf meer als een rivier te zien. Als water door het leven gaan, ik vind wel een weg.
Ik vond ook de mooie woorden die boven- en onderaan deze post staan. Je moet het je echt eens proberen voor te stellen. Gedragen zijn en onder water zijn, voorbij het oppervlak, waar alleen maar rust en stilte is...
Imagine diving in, past the surface, into the quiet & calming depths below.
Ik die dacht dat ik geen nieuw verhaaltje zou hebben om te schrijven, heb me mispakt. Ik heb er teveel om in een keer te posten. En dat na slechts één weekend!
Maar ik ga voor wat me vandaag het meeste is bijgebleven, of wat met het meest heeft geraakt op een bepaalde manier.
Vandaag was perfect; ik voelde me uitgeslapen, at wafels (!!!) voor ontbijt, dronk rijkelijk koffie, studeerde, maakte goede samenvattingen, genoot van een hete douche en als afsluiter hadden we een etentje voor mijn kleine broer zijn verjaardag. Ik hou van die jongen! Omdat het te laat zou zijn voor hem om nog met de trein naar zijn kot te reizen, hadden we op voorhand afgesproken dat ik hem met de wagen zou brengen, ook al zou dat laat zijn voor mij.
En onderweg had ik een heel leuk en goed gesprek met hem. Tot hij plots zei dat hij me iets 'lastig' moest vertellen. 'Niet schrikken he', zei hij. Ik had nooit kunnen denken wat hij me zou zeggen tot hij zei: T. heeft een relatie met L..
Even verduidelijken: T. is een jongeman die even oud is als mij. We woonden ooit op een boogscheutje van elkaar, zagen elkaar elke dag. We waren verliefd, elk om beurt op elkaar. Werden nooit een koppel. Beiden spijt en opnieuw werden we verliefd op elkaar op verschillende tijdstippen. We zijn beiden koppig, te trots om de ander gelijk te geven als we er zelf van overtuigd zijn. Veel ruzies en bekvechten, maar evenveel mooie momenten later besloot ik geen contact meer met hem te zoeken omdat ik een storende last zou zijn geweest voor zijn toenmalige relatie. Blijkt dus dat die ook op de klippen is gelopen (dat wist ik al veel langer dat het er zou van komen) en dat hij ondertussen zo'n 5 maanden samen is met de zus van het meisje waar m'n broer een crush op heeft. Ik kon mijn oren niet geloven.
Nog steeds kan ik me zijn sms herinneren, die hij me ooit stuurde nadat ik hem een gelukkige verjaardag had gewenst. 'Merci Missy L., ik hoop echt dat ik ooit iemand mag vinden zoals jij.' Wel, hij zal er nog veel mogen verslijten om iemand te vinden zoals mij. Dat zal hij nooit doen, ik ben uniek. Er loopt geen tweede van mij rond. Maar goed. Ik schrok dat ik een rush van emoties voelde die ik niet had verwacht. Onderweg naar huis staat de radio op en hoor ik 'Another love' en 'Let her go'. Met een druk op de knop zet ik de radio uit.
Toen ik gisteren mijn warme chocomelk dronk bij mijn kaarsje, in de stilte, las ik ook in mijn 'DanceJournal'. Ik herlas onderstaan gedicht zeker 7 keer.
'Dance me to you beauty with a burning violin. Dance me through the panic till I'm gathered safely in. Lift me like an olive branch and be my homeward dove. Dance me to the end of love.'
En plots besefte ik dat het niet het plan is om te stoppen met tango. Niet nu. Ik heb mijn les nog niet geleerd. Als ik toch zou stoppen met tango nu, stel ik de 'te leren les' uit en dat wil ik niet. Het is lastig, maar ik dans me er wel doorheen!
Ik heb een handboek. Van mezelf. Vroeger was dat een mooi klein roze boekje dat vol stond met gekke gewoontes van me, mijn lievelingseten, uitstapjes, ... Ik gaf het ooit aan een man - van wie ik dacht dat het de ware was - om er eens in te lezen, maar ik heb het nooit terug gekregen. Heel lang heb ik me daardoor onvolledig gevoeld, omdat dat boekje een deel van mezelf was. Daarna besloot ik dat GEEN enkele man nooit nog een handleiding van me zou krijgen. En als ik er ooit nog eens zou schrijven, zou ze voor altijd van mij blijven. Want we verliezen allemaal de weg wel eens soms, toch?
Nee, ik ben de weg niet kwijt, het is alleen wat mistig! Ik ben moe en heb nood aan wat vakantie. Ook wat mannen betreft denk ik. Zaterdag heb ik 2 tangolessen en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om met K. of C. te dansen. Ik weet niet of ik beter kan thuisblijven, of toch beter kan gaan en hopen dat ik met iemand anders kan dansen. B., de osteopaat misschien?
Ik blader door mijn ochtendpagina-boekje en blijf hangen op de 'How to take care of me'-Pagina. Ik lees alle puntjes door en 'Find stillness, book a watsu & let your hair down' blijven hangen. Maandag heb ik mijn watsu behandeling, het is meer dan een jaar geleden! Ik heb het zo gemist en kijk er naar uit om opnieuw 'geboren' te worden en nieuwe energie op te doen. 'Find stillness' is het werkpunt voor de komende dagen. Vooral ook wat de mannen betreft. Ik laat los. Deze lessen zal ik nog doen en ik besluit daarna wel of ik nog tango wil dansen met K. en/of C. of later opnieuw zal starten bij de beginners met 'MIJN' man.
En nu... tijd voor warme chocomelk, een kaarsje en stilte! <3
Onderstaande tekst kreeg ik van een vriendin. Ik vind hem zo mooi dat ik hem graag met jullie wou delen, en stiekem ook omdat ik hoop dat ik echt op zo iemand verliefd mag worden! <3
"I hope you fall in love
With someone who always texts back and never lets
You fall asleep thinking youre
Unwanted.
I hope you fall in love with someone
Who holds your hand during the scary parts of
Horror movies and burns
Cookies with you when youre
Too busy dancing around the
Kitchen.
I hope you fall in love with
Someone who sees galaxies in your eyes
And hears music in your
Heartbeats.
I hope you fall in love with someone who
Tickles you and makes you smile
On hard days and on easy
Ones.
But beyond all that I hope
You fall in love with someone
Who will never leave you behind
And who will never take you
For granted, someone who
Will stand by you when youre
Right and stand by you
When youre wrong,
Someone who has seen you at your worst
And has loved you
Still.
I hope you fall in love
With someone who
Kisses you in the rain
And hugs you in the cold and
Wouldnt have you any other
Gisteren waren de tangolessen waar ik al de hele week had naar uitgekeken! Ik zou met C. mogen dansen. Dat heb ik op zijn minst 5 keer aan mijn broer verteld op amper 4 uur tijd. 'Ik mag straks met C. dansen!'. Maar eerst met K. natuurlijk. Zoals altijd (behalve die ene keer!) was ik op tijd en piekfijn uitgedost. Rode pencildress, ingevlochten haar, make-up. (Dat doe ik trouwens niet voor de mannen, maar voor mezelf, ik zie er graag op mijn best uit, dat geeft een heel ander gevoel!) De migraine probeerde ik met voldoende pijnstillers en wilskracht te onderdrukken omdat ik C. niet meer zou kunnen bereiken om te zeggen dat ik niet zou komen. Ik zou het jammer gevonden hebben voor hem als hij daar voor niets stond.
K. kwam aan als de les al begonnen was. Ik was teleurgesteld toen hij de zaal kwam binnenwandelen en ik zijn gezicht zag, hij was opnieuw al goed aangeschoten, had net nog gerookt (zo stinken!!) en kwam zo met me dansen. Ik suste mezelf dat het gelukkig enkel was om 'in te dansen' en dat ik m'n frustratie later met C. wel kon wegdansen. Ik danste met K. maar voelde me niet meer dan een pop die gewoon de passen maakte die hij aangaf. Fysiek en/of mentaal had ik me volledig voor hem afgesloten, onze lichamen waren niet langer 1 tijdens de dans. Het viel de lesgever op, want hij kwam er een opmerking over maken. ik voelde mijn ogen regelmatig wegglijden over de schouder van K. naar de deur, om te kijken of C. er al zou zijn. En ik moest denken aan een stukje uit een van mijn favoriete boekjes: 'De kleine prins' waarin een hoofdstukje gaat over vriendschap en het wachten en verlangen naar elkaar.
Intussen ontweek ik elk oogcontact met K.. Zijn gezicht zag er niet uit, hij kon amper zijn (en mijn) evenwicht houden en zijn handen trilden zo hard als een trilplaat. Ik vroeg me heel even af of het enkel alcohol was dat hij had gebruikt?! Hij was opnieuw heel aantastelijk terwijl ik mijn armen stijf hield om hem niet te dicht te laten komen. Toen hij opnieuw een vettige seksistische opmerking maakte wou ik veel liever eens heel hard mijn knie toevallig zo hoog optrekken dat ik zou eindigen in zijn kruis dan nog langer met hem te dansen. Ik deed het niet, omdat het ongepast zou zijn. Juist? K. lijkt geliefd door de lesgevers dus durf ik geen scène of opmerkingen maken. Het schoentje wringt. Heel hard! Ik zou moeten blij zijn dat ik een danspartner 'gekregen heb', maar tegelijk mag hij wel zonder meer aan mijn lijf zitten en zijn wilde fantasieën en seksistische opmerkingen uiten? Dat is wel aanvaardbaar? Het is onzichtbaar, voor iedereen, behalve mij.
Het uurtje is voorbij en K. vraagt of ik meega naar de bar. Ik bedank en ga mijn handen wassen. In de gang spreekt een vrouw me aan. Ze danst nu 10 jaar en heeft zitten kijken naar me zegt ze. Ze complimenteert me met mijn uitstraling, flair, houding én prachtig voetenwerk. 'Je maakt je figuren bijzonder mooi af, je gaat een hele goeie worden.' zei ze. Ik voelde me gevleid en zocht C. in de massa. Hij was er niet. Ik ging zitten, de les begon. Naast me zaten nog een man en een vrouw. Een kwartiertje later, als C. er nog steeds niet was en net toen ik besloten had voor mezelf om naar huis te gaan, vraagt de man naast me of ik het ok vind om met hem te dansen. Dus even later sta ik met B. op de dansvloer. Hij danst goed, is groot, goed gebouwd en knap. Het is een beetje stroef, ik heb moeite om me alweer aan te passen aan een andere man, de figuren die we moeten maken zijn lastig, maar het lukt uiteindelijk wel! Als het tijd is om van partner te wisselen kom ik bij M. terecht. 'Gelukkig', dacht ik. M. danst altijd met me op salons en oefenavonden. We babbelen een beetje en ik vertel dat ik normaal met C. zou dansen, maar dat er misschien een misverstandje was omdat hij er niet was. M. antwoordde onmiddellijk met: 'Oh, typisch C., met al zijn vrouwen zal hij het vast niet meer geweten hebben.'. Ik voelde me nog zo groot (of klein?!) als een mier. Ik heb me blijkbaar vergist. C. is dus ZO iemand.
Ik ben serieus pissed en vraag me af wat ik met de rest van de halfgevorderdenlessen ga doen war ik me net voor ingeschreven heb. Onderweg naar huis probeer ik niet te denken, maar mijn gedachten dwalen de hele tijd af. Ik ben lastig op mezelf. Alweer een man verkeerd ingeschat. Ik vraag me af of ik hem een bericht zou sturen of niet. Om 1u04 licht mijn gsm op. Met een half slaperig oog zei ik dat het C. is. Zonder het bericht te openen lees ik wat hij schreef: "Aie, gemist. Prettig weekend'. Zoveel gentleman of prince charming schiet er dus niet meer van over. Ik voel hoe ik het muurtje rondom mijn hart ophoog met minstens 1 rij stenen. Niet dat ik dat wil of wou, maar het gaat vanzelf, als een soort bescherming.
Tot zover de vlinders en de passie. Ik vraag me af hoe ik volgende week tango moet dansen met misschien twee mannen die ik eigenlijk liever niet meer in de ogen wil kijken...
Héél regelmatig krijg ik te horen dat ik altijd zo positief ben, altijd een glimlach heb tot achter mijn oren en zowat elke dag op zijn minst 1 keer compleet verga ik een slappe lach. Mensen zeggen me dat ik altijd zo enthousiast ben, nooit een uitdaging uit de weg ga, altijd goedgezind ben, ...
Ja. Dat is waar. Ik ben nogal hard van de overtuiging dat je zelf in de hand hebt of je gelukkig bent. Of ik zeg dat dat makkelijk is? Nee! Dat zal ik ook nooit beweren. En ik heb op zijn minst even veel respect voor mensen die depressief zijn, door een moeilijke periode gaan, ... Dat moet iedereen uiteindelijk doen. Iedereen maakt elke dag keuzes. Of moet keuzes maken. En zo vind ik dat je ook kan kiezen om gelukkig te zijn.
Stiekem moet ik lachen met mensen die het leven voor zichzelf ZO zwaar maken door te tobben en piekeren, en door van een mug een olifant te maken. Door de wereld te willen verbeteren, maar niet naar zichzelf te willen kijken, door de schuld ALTIJD bij een ander te willen vinden, door excuses te zoeken in plaats van een mogelijke weg, ... De lijst is eindeloos. Ik vind het zo ongelooflijk jammer dat mensen dit doen. Het is pure zelfdestructie. Echt waar. Het is zelfs vreselijk om te zien soms. Vaak blijven mensen hier ook in 'hangen' omdat het een soort van veilig gevoel geeft, denken ze. Of ze gebruiken het als excuus, als levenslang stokpaardje achter de deur om zich te verantwoorden als iets niet gaat zoals het hoort.
Nogmaals; ik zeg niet dat het makkelijk is, ik heb zelf al genoeg te verwerken gekregen om dat te willen beweren. Maar ik wil wel graag beamen dat het kan! Elke dag heb je de keuze of je gelukkig wil zijn of niet. Zelfs al heb je zorgen. Je kan nog steeds proberen in het nu te leven door bijvoorbeeld 5 minuten te genieten van een lekkere tas koffie of thee. Gewoon in dit moment. Zonder zorgen. Enkel jij en je tasje koffie of thee. Dat is perfect. En zo'n momenten zouden we elke dag meer voor onszelf moeten inplannen. Want net die maken het verschil! Als ik dit aan mensen zeg krijg ik vaak het antwoord: 'Ja, ik heb daar geen tijd voor hoor.'. FOUT ANTWOORD! Natuurlijk heb je tijd! Soms moet je tijd verliezen om daarna tijd te winnen. En waarom, in Godsnaam, zou je alleen maar tijd besteden aan soms banale dingen en anderen zonder 5 minuutjes in 24 uur aan jezelf te willen besteden? Heb je zo weinig zelfwaardering dat je jezelf dat niet wil gunnen?
Ik vind het vreselijk om te zien hoe mensen een verslaving hebben en familie dan zegt: 'Ja, maar hij heeft toch een moeilijk jaar achter de rug.' Echt, dat maakt me opstandig. Ik heb ook moeilijke jaren gehad, maar gevochten als een leeuw. Dat niet iedereen zijn draagkracht even groot is kan ik begrijpen. Maar toch blijf ik er rotsvast van overtuigd dat je ALTIJD ZELF KIEST! Er is hulp. Het begint met de intentie om *iets* te willen doen voor jezelf. Zelfs als je helemaal geen idee hebt hoe je er moet aan beginnen zijn er boeken, coaches en therapeuten om je verder op weg te helpen.
Je slaagkans hangt voor 97% af van je wilskracht! Dat is bijzonder veel, dus waarom zou je het geen kans geven?
"Hey, merci voor 't compliment. Ik dans in elk geval ook de volgende reeksen, dus ben beschikbaar. Lijkt me wel een aanrader om ook 'ns buiten les te dansen. Groeten, C."
