Naar de cinema gaan vind ik stiekem altijd heel leuk! Helaas heb ik meestal niet het geluk dat ik samen met iemand kan gaan. Als er een leuke film is zeg ik dan meestal ook 1000 keer dat ik hem ga kijken, maar tegen dat ik ooit wil gaan spelen ze hem al lang niet meer.
Heel toevallig zag ik ergens een trailer van 'The Age of Adaline' passeren. Het verhaal sprak me meteen aan en ik besloot dat ik daar deze zomer naar wou gaan kijken. Gisteravond was dat het geval! Ik ging alleen, ook al koste me dat een beetje moeite. A uit A wou zichzelf last-minute nog uitnodigen om me te vergezellen en hoopte dat ik naar de bioscoop vlakbij hem zou gaan. Dat gebeurde dus niet.
Ik heb zitten huilen tijdens de film... Er waren zoveel gelijkenissen tussen Adaline en mij... Het altijd weglopen en vluchten, het leven met een geheim, een hond moeten laten inslapen, bang zijn om de waarheid aan iemand te moeten vertellen... In het naar huis rijden rolden de tranen nog steeds over mijn wangen.
De volgende films die ik ga kijken zijn iets luchtiger gelukkig! (Minions en Magic Mike). Hoewel het ook zou kunnen dat de tranen dan over mijn wangen rollen, als kan ik me voorstellen dat dat eerder van het lachen zal zijn! :)
Reacties op bericht (0)
Write me
Hit below if you want to write me! I would love to read it!
Mailinglist
You don't want to miss anything new? Awesome! Fill in your emailadress and you'll get an email everytime there's something new to read!
