Gisteren was de denkbeeldige druppel. Ik had P nog steeds niet gehoord en had het intussen welletjes gevonden. Zo zei ik het tegen iedereen, terwijl ik vanbinnen nog steeds vurig hoopte op een berichtje van hem. Vanmorgen werd ik opnieuw wakker met het idee dat hij vannacht misschien had gestuurd, maar mijn gsm ontkende dat als mijn alarm af ging.
Het was een drukke dag vandaag. Lopen, jurk passen, berichtjes sturen, reflecteren en werken! Lang werken in de bakkerij. Toen ik thuiskwam maakte ik mezelf overheerlijke vegetarische risotto. Halfweg het recept wou ik kijken of mijn moeder me nog niet had gebeld en zei dat er een berichtje was aangekomen. Ik open mijn inbox en verslik me haast in mijn eigen speeksel als ik zie dat het van P is.
'Hey srry dat ik NT antwrde. Ma heb problemen gehad met sim kaart. Alvast goede feesten voor u en uzmw familie gewest voor 2016.'
Ik was in eerste instantie gelukkig dat hij blijkbaar toch nog eens aan mij dacht en me effectief een bericht stuurde hoewel ik helemaal geen idee heb wat ik hier moet op antwoorden.
Gisteren zag ik een collega van de dienst waar ik P leerde kennen. Blijkbaar hebben ze hem niet gespaard. Na de fuif en het verschijnen van de bijhorende foto's bleven ze hem bestoken met 'Hebben jullie gekust?', 'Heb je haar nog gehoord?', ... Ik kan me voorstellen dat dat voor iemand die wat verlegen aangelegd is geen cadeau is.
En nu? Nu ga ik mijn zelfgemaakte moelleux eten en hopen dat er in het smeltende hart van chocolade een antwoord schuilt. Iets wat ik P kan sturen.
Zondagochtend besloot ik voet bij stuk te houden en P. niet als eerste te sturen. Hij had een laatdienst, ik vermoed met een wat pushende vrouwelijke collega die hem aanspoorde me een bericht te sturen, want ineens kreeg ik dit:
P - 19.57: Hey cava? Hoe staat het met de stageopdracht? L - 19.57: Dag P! Ze is AF! Eindelijk. :) Ik was het kotsbeu. Nu weer tijd voor leuke dingen. Hoe gaat het met jou? P - 20.23: CV met mij, gisteren was m'n pijp uit hoor. Nu veel drukker als gisteren op het werk, nog niet stil gezeten. L - 20.24: Oh, amai, het kan snel veranderen he. Gelukkig is het je laatste voorlopig! :) P - 21.20: Idd. Zitten juist neer, nu nog papier werk en het zit erop voor vandaag. L - 21.21: Veel succes ermee. Ik duim voor je dat het vlot gaat. :) p - 23.18: Net vertrokken, nog een spoedopname gehad en zo is alles uitgelopen.
Ik was al een poos in slaap gevallen en las z'n laatste berichtje pas maandagochtend. Ik antwoordde om 10.41 met 'Goedemorgen P, hopelijk maak ik je niet wakker. Het was nogal laat precies gisteren?! :/ maar je heb je enkele dagen vrijaf, toch? :) Geniet van je dag.
En intussen zijn we dinsdag laatavond en heb ik hem nog steeds niet gehoord. Ik begrijp het niet, helemaal niet. Ik weet niet eens meer wat ik moet doen; wel of niet sturen?! Ik had gehoopt dat hij nu eens wat initiatief zou nemen, maar blijkbaar is zelfs dat teveel gevraagd. Mensen zeggen we dat hij vast tussen de koeien in de stal zit. Maar moet ik het daar dan echt mee doen? Hem NOG een bericht sturen behoort ook niet echt tot mijn opties vind ik. Mijn broer adviseerde me dat er nog vis zit in de vijver. En ondanks het feit dat ik weet dat ik een man wil die ook wat initiatief neemt en hem op z'n minst eens laat horen, deed het pijn. Pijn omdat ik begreep uit m'n broer zijn woorden dat ik P moet loslaten. 'Alweer één!', dacht ik bij mezelf. Ik heb zo gehuild en B en was zo gelukkig toen P ook interesse in mij leekt te hebben en nu moet ik hem ook weer loslaten?! Het was zo ontzettend lang geleden dat ik me nog zo goed bij iemand heb gevoeld. Zo rustig als we konden babbelen kon ik volledig vrij, mezelf zijn. Ik blijf erbij dat ik bij hem het gevoel had adem te krijgen. Ergens dacht/denk ik dat hij weinig ervaring heeft met relaties, maar eigenlijk voel ik me nu vooral radeloos. Misschien had ik teveel gehoopt dat hij 'The one' zou zijn.
Ik keek naar Once Upon A Time zag (toevallig?!) de afleving waarin Charming Snow White vond door de ring. Ik voelde een traan over mijn wangen rollen terwijl ik naar mijn replica van de ring keek om mijn middelvinger. Ik weet wat gegraveerd staat aan de binnenkant maar deed de ring toch af om het opnieuw te lezen.
'I believe - True Love'
Ik slikte de tranen en het bijhorende verdriet door terwijl ik nog een laatste keer onverhoopt op mijn gsm keek of P intussen zou gestuurd hebben. Ik bleef staren naar het scherm net zolang tot het wachtlichtje uitging en besloot in bed te gaan liggen.
P had me gestuurd dat hij me nog iets zou laten weten, maar dat bericht kwam pas gisteravond om 22.01, vlak na zijn shift dus. De conversatie ging als volgt:
P: Ga mij gaan omkleden, net gedaan L: Tot straks! P: Ok, spreken we binnen af? L: Ja, dat is goed. :)
Hoewel ik me ongemakkelijk voelde, want ik ga niet zo graag naar cafés en zeker niet naar diegenen die ik niet ken of waar ik zelf nog niet ben geweest. Als ik binnenkwam hoorde ik veel lawaai en was het druk. Er waren heel veel mensen! De kerstversiering had plaatsgemaakt voor Star Wars spullen en de muziek stond luid. Achteraan was nog een bartafeltje vrij. Ik stuurde nog wat berichtjes met mijn broer tot hij ineens voor me stond. Hij zag er opnieuw goed uit. Hij had een hemdje aan met een V-hals truitje erboven. Ik had voor mijn zwarte spy-dress gekeken, die is niet TE chique, mijn haar was gewoon los.
Ik vroeg of het druk was geweest op de afdeling, maar hij zei dat het wel meeviel omdat er maar 9 patiënten liggen. We hebben gepraat. De hele avond lang. Over verpleegkunde, patiënten, stages, jobs en stageopdrachten. Ik vroeg hem naar de boerderij en hoe hij dat doet. Zijn oudste broer zou de boerderij uiteindelijk overnemen, maar nu doen ze het nog samen. De oudste broer zorgt voor het vee, P zorgt voor de machines en al het werk dat daarmee moet gebeuren en de jongste broer voert de herstellingswerken uit. Hij zorgt hij samen met zijn broer afwisselende shifts heeft op het werk om de boerderij te kunnen blijven runnen. We hadden het over reizen omdat hij voor het eerst in zijn leven een vliegreis zal maken; een groepsreis met jongeren op zoek naar het noorderlicht. Hij wil graag naar Schotland, ik ook.
Hij vroeg waar ik wilde werken. 'I only don't know' - dacht ik bij mezelf. Hij vroeg me naar het dansen en de luchtacrobatiek. Hoeveel keer ik ongeveer optreed. Wat ik precies doe.
We hadden het over het kalf dat is gestorven toen hij net het geniale plan had om me een berichtje te sturen. Dat bericht heb ik nooit gekregen. Het kalf was een verlies voor de boerderij. Ze hebben twee honden op de boerderij: Duitse herders, lange haren. I love those!! Eigenlijk één hond op de boerderij en één hond privé. Het teefje is nogal dominant en kan het niet zo goed vinden met de reu, dus komen ze nooit samen. De honden komen nooit binnen; P is hyperallergisch aan ze. Hij had het ook dat hij drie jaar in zijn opleiding de enige man was tussen vrouwen en dat hij op de afdeling ook lang de enige man was. 'Al die vrouwen'. Dat doet me me soms afvragen of hij nu wel of geen vriendin wil.
Ik vind het leuk om naar hem te luisteren. Zijn ogen twinkelen als hij praat over de dingen die hij het liefst doet. Langs de andere kant is hij de rust zelve. Ik denk niet dat P ooit op te jagen is. Soms vraag ik me ook af of er wel genoeg pit in zit voor mij. Hij had snel genoeg door dat ik een vrij sterk karakter heb, maar of hij mans genoeg is om daar goed te kunnen mee omgaan weet ik niet.
Dus nu... weet ik het even niet. Het was een leuke avond. Ik was pas thuis om 2 uur, dat had ik niet meteen verwacht. Maar de 'Et après' blijft in mijn hoofd spoken. Ik weet niet wat er nu moet... Ik vind hem leuk, maar ik weet niet hoe het verder moet nu. Ik denk dat ik hem geen bericht ga sturen. Ik vraag me oprecht af hoeveel dagen het gaat duren vooraleer hij me stuurt, of er aan denkt om me te sturen.
For the first time in forever I'm having a second date! A second date!!! With P. The one I met in the hospital. I didn't heard him a lot last week because he clearly doesn't have a tight connection with his mobile, but tonight we'll meet at a bar after his work. I'm so glad!! :)
I'm running a new internship in a non-psychiatric environment. No other students from my class or that I know, no friendly nurses who let me work together, ask how I'm doing, ... When I went to the toilet, from the moment I locked the door and stood there in that tiny room I realized how lonely and alone I felt.
Today is the last day of school for this year. That also means the very last day I'll be sitting next to him. Last day I get to talk to him and sink into his beautiful green eyes. I'll miss him!
We had an excursion with school. Because R and I had to come back to the same place we said we'ld go together. So, I went to pick him up. He was silent in the car. Busy on his phone. I was jealous to whomever he was texting. I want to talk with him so badly, but once again, I don't want to destroy his allready broken relationship. But it's hard to keep it all in. Yet we were sitting the whole day next to each other, so close, we're still so far.
But I'm not. I've busted myself yesterday - AGAIN. It always happens without me even noticing. It's always after I spoke the words that I actual feel like a liar. Yet I don't know how to say I'm not okay. It always happens so fast. You say hello to the ones you met and when they ask how I'm doing I answer with a great big smile on my face: 'I'm fine, thank you!'. It happens every single time.
Even when I had my appointment at the physiotherapist. I thought to maybe talk to him about the nightmares and anxiety and so on. So I came in, he asked 'How are you?' and there my face with the smile popped up and said 'I'm fine, thank you!'. I was so mad at myself. Because sometimes I don't feel okay at all. I just wish I could find a way to express that. To make it visible for others.
Stands for Post Traumatic Stress Disorder. I have that shit. I always hoped to be able to say; 'I have had that, but it's gone now.' It comes in waves. It's been a very long way from where I come. I couldn't sleep at night because of nightmares, during the day I had flashbacks, I freaked out if someone touched my arm or shoulder, I only wore baggy clothes to be not sexy at all, I've been biting myself till I had giant bruises, I even wanted to end my life. That quite a sum up.
But after all, I'm happy with all the progress I've made in between! I sleep at night, am okay with touches, trust others again, dress up like a lady and do sexy things like burlesque. So you know, that made me feel like I had everything in control. It made me feel so powerfull because I had the feeling that I had conquered the PTSD.
Yet, today, I'm wide awake in bed. Afraid to close my eyes and fall asleep. I had to go to the gynaecologist earlier this week. I never knew this would be SUCH a trigger for me. I came back crying and lost from the hospital. Ever since, the PTSD is controlling me instead of the other way around. I cry for nothing, I'm terrified all the time, I've had so horrible nightmares and flashbacks last nights that right now, I don't even dare to close my eyes anymore because I'm afraid for what will come.
Come on, you know the feeling. The feeling that someone hugs you SO tight you could barely breath. A hug so tight that you just couldn't fell down because someone had you. So tight that this cold frozen heart of yours started to melt. So tight that you could set yourself on fire again. So tight that all of your broken, shattered pieces came back together and you finally felt whole again. A hug so tight you realised again for what you're doing it. So tight that you finally felt loved and humble and worthy and amazing again.
A hug so tight for as long you need it to believe all of the above. Because a hug is powerful and can actually do so.
To be honest: I need a hug. I need that kind of hug because I don't feel ME anymore. I feel like I'm shattered into thousand pieces. I don't feel loved, though I know I am. I need a hug SO tight I can't barely breath. A hug SO tight to know someone got me. So tight.
A little longer than two years ago I was talking with a female friend about R, a common male friend. We both agreed that he was a warm, positive and good man, but we also both concluded we'ld never be able to fall in love with him. In fact, that was even out of the question, because he had a girlfriend and they were happy together!
Yet I sit here today, mad in love with him. It took me quite some time to be able to admit that I actually fell for him because I can still hear myself saying that I could never fall in love with him. Looks like I did. :/ I'm very confused. First of all because I had to admit it to myself and second: he's still together with his girlfriend.
It hurts, because during the time we've spent together, it's not that I got to know him better, I got this remembrance of him like we've known each other before. I would love to talk to him about it. If he doesn't love me, that's fine, I even completely understand that! But hearing him say that out loud, would help me so much to get over it and move on. And yet, sometimes, his eyes, the way he looks at me, his smile, the way he knows me better than I sometimes do, ... It makes me wander sometimes if he'ld possibly 'remember' me too... I wander, because I can not open up to him about it. I would never take the risk to put his current relationship on doubts because of me. Because his happiness is after all the only thing that matters. He makes such a lovely friend too.
But still, everytime we're togheter and every time I think of him and also every single time I miss him, I wander...
When I was in London on a holiday last time, I bought a book. It has a gorgeous blue cover with silver linings on it. I loved it instantly. It's a story, some kind of a fairytale. I didn't bought it the first time I saw it, but I was so mezmerised it kept on popping up in my mind. So the other day I walked on in, in every single book store and I bought this beautiful book.
When I came home I felt bad about it, because I have 'no one' to read it too. When I realized I could've been reading this to my baby-daughter I lost, I bursted out in tears. I would have loved reading it to her. I wanted to read it to myself in my bed earlier this week, but I didn't had the courage.
This afternoon, together with my lovely dog R. We crawled up close in his basket. He rested his head on my legs when I opened the book 'The fox and the star'. I've been reading the whole book while I imagined my daughter crawling onto my lap too. Just the three of us.
R. listened very carefully and I was happy to be finally able to read it without crying that much.
Guess that's my equivalent of reading bedtime stories. I miss her! <3
'I don't know how it is you are so familiar to me- or why it feels less like I am getting to know you and more as though I am remembering who you are. How every smile, every whisper brings me closer to the impossible conclusion that I have known you before, I have loved you before- in another time, a different place- some other existence.'
When I wanted to go to the toilet this morning and pulled down my pyjama's, I wasn't fast enough to sit down. Before I sat down they're was a huge blood clot falling on the floor. I hurried to sit down and felt chills down my spine. This means I'm having me period again, and just as the last time it promises to be heavy.
I'm so afraid that I will loose so much blood again till I collapse or feel so weak. 18 more days before I have my appointment at the gynecologist. It's scary to not know where this period is taking me...
It's a very thin line between just enough and too much. Yesterday I crossed the line. I gave too much from myself to someone who actually didn't deserve it that much. So in fact: I have let taken out all my energy and what is left of me today is nothing more than a tired, emotional and sick little girl.
I almost haven't slept last night; I had nightmares about yesterday. I was wide awake, overthinking. This morning I woke up with dark circles under my eyes, very white skin and a slight headache. I felt so tired. I walked into the bathroom and was shocked from seeing that face in the mirror. It's a face I haven't seen in years. Because that face has always been the one that shows up when I do not take enough care of myself. So while looking at myself in the mirror I felt guilty because I suddenly understood how far I had crossed that line.
Thought I could fix it with concealer, but didn't do that much. Arrived at school, had to speak in front of the class, bursted out in tears.
I got a real bad headache, nausea, dizzyness, ... I had it all... Because I've had crossed that line. I'm mad at myself. I couldn't even study today for my evaluation tomorrow because I had to catch up with sleep this afternoon.
And you know what, I'm even madder (that's probably not the right word) at myself for I'll be the one picking her up tomorrow morning, risking to be late for that specefic evaluation.
And all I could fish for right now was someone to pamper me with a hug and touching my hair. That would've been great. But I've crossed the line. I did all of this to someone yesterdag while forgetting myself. I will now not forget about that.
Met nee zeggen heb ik al zowat mijn hele leven moeite. Hoewel ik er steeds beter begin in te worden en mezelf eindelijk wel eens op de eerste plaats durf te plaatsen. Het is een proces van groeien en eigenlijk doet me dat beseffen dat de mensen rondom mij me hierin positief ondersteunen. Dat is fijn.
Begin deze maand nam een danseres met dansschool die een show organiseert volgende week contact met me op voor een performance luchtacrobatiek. Een week later werden het twee performances in duo, of dat kon vroeg ze. Ik contacteerde mijn lieve luchtacropartner en ook zij zag het helemaal zitten. Ik vroeg bij de organisator regelmatig naar timing, veiligheid van de ophangpunten, verloop, muziek, ... Er werd telkens heel enthousiast gereageerd maar nooit verkreeg ik de gevraagde informatie.
Afgelopen vrijdag raapte ik al mijn moed bij elkaar om haar te sturen dat ik de performances niet kon laten doorgaan. Als we nu nog 2 stukken in elkaar moesten steken waarvan we nog steeds geen muziek hadden, laat staan veiligheidsvoorschriften, dat we het beter konden verplaatsen naar een latere show. Pas op zaterdagochtend kreeg ik voor het eerst antwoord van haar. DRINGEND. Ik moest dringend mijn facebook checken, want ze had me daar gestuurd. Op mijn email was intussen de muziek aangekomen. Ze schreef dat ze begreep dat ik de performance niet zou doen, maar dat ik toch diezelfde dag bij haar in het theater nog langs mocht gaan om de technische bespreking te doen. Ik schreef dat ik de performance niet zou doen. Ik kreeg antwoorden terug waarin ze schreef dat zij en de crew nu in de shit zitten, dat ze niet weten hoe ze het moeten oplossen, dat het jammer is dat ik 1 week voor datum het optreden annuleer.
Elke keer na zo'n bericht deed ik een beetje afstand om terug op adem te komen omdat ik me letterlijk schuldig voel. Ik ben diegene die haar show om zeep hebt, door mij zit zij, haar hele crew en al haar dansers met een gigantisch probleem, want de tijd dat onze nummers zouden duren konden zij zich omkleden.
Vandaag kreeg ik weer zo'n berichten. Zo inspelend op mijn moraal dat ik alleen maar kon huilen om wat 'ik hen aandeed'. In mijn hoofd had in na haar laatste sms toegegeven aan haar en haar emotionele chantage. Mijn broer zag me en reageerde fel. Hij zou haar opbellen, maar dat wou ik niet. Omdat ze me dan precies heeft waar ze wil; in een hoekje, klein en bang. Dus haalde ik opnieuw diep adem en verstuurde haar het bericht dat ik het niet doe. En nu heb ik het hoofdstuk voor mezelf afgesloten.
Ik heb al vaker shows georganiseerd en heb nog nooit iemand later dan een week voor datum zulke cruciale info gegeven. Ja, ze heeft een grote naam, de halve stad zo ongeveer ligt aan haar voeten en ze doet ook nog aan politiek. Ik hoop vooral dat ze het probleem niet verschuift en aan de hele wereld laat weten dat IK de beuzak ben.
Langs de andere kant zal ik trots zijn op mezelf dat ik eindelijk voet bij stuk heb gehouden. Maar het is toch wat emotionele chantage. Mijn hart gaat uit naar alle mensen die op deze manier gevangen zijn in een relatie!
I'm quite in class... Everything that's happing is too overwhelming somehow. It makes me very still. And even aching! I FEEL pain. Like the mental pain is coming out in physical pain. Call me weird or wathever you like, I feel it that way.
One teacher asked about what was going on. I said that I'd probably lost all my fairy dust that keeps me flying.
She said she'ld leave me alone and wouldn't ask me a lot of thing when I answered that that would be awesome. She went back to her chair, looked at me and said: 'I miss you'.
All I could think by myself was... It's okay. Today is okay to be not okay.
