Zelf kwam ik 2 dagen geleden thuis van vakantie. Neil is vertrokken, 5 dagen geleden. Ons laatste gesprek was vreemd... Het begin was onschuldig, dat we elkaar zouden missen. Hij wilde weten hoe ik op vakantie omging met mijn zin in seks. Welke zin??? Toen kwam hij plots met de "toestemming" om tijdens zijn vakantie, als het te "moeilijk" werd voor mij, een avontuurtje te hebben. Op voorwaarde dat het veilige seks zou zijn. De man die zelfs weigerde ook maar iéts te horen over een ex, elke verwijzing naar mijn leven voor hem meteen afbrak... die man stelde de laatste week voor mijn vakantie plots vragen over mijn ex-en. Vroeg me te vertellen over vrijpartijen die me gemarkeerd hebben, ervaringen. En het wond hem op... Wat dus te denken van zijn voorstel plots? Een vrijgeleide om zélf ook elders te kijken? Of heeft hij "vertel-materiaal" nodig? In beide gevallen weiger ik hierin mee te gaan. En dat heb ik hem ook verteld, dat ik me gemanipuleerd voelde.

Mijn vakantie was frustrerend voor hem. Slecht internet, en dus enkel af en toe een gewoon belletje. Altijd door mij, want zijn schoonzoon pluist de gsm-facturen van de zaak van de dochter uit, en zou eens kunnen opmerken dat een bepaald nummer wel erg vaak gebeld wordt door hem... Videochat was volledig uitgesloten. Maar zoals gezegd: ergens bood het mij rust.

Ik reed dan ook in alle kalmte naar huis, 2 dagen geleden. Stuurde, net zoals hij dat deed, regelmatig mijn locatie door, om te laten weten hoe de rit vorderde. Tot thuiskomst...

Eerst een korte technische uitleg, want anders wordt wat nu volgt onbegrijpelijk. Neil en ik functioneren op 4 verschillende contactpunten, nl 2 chatprogramma's maar verspreid over 3 apparaten. Zijn privé gsm heeft zowel chat 1 als 2, maar die gebruikt hij steeds minder omdat de batterij het steeds sneller opgeeft. Op zijn werk-gsm staat enkel chat 1, op zijn ipad enkel chat 2. Maar zijn ipad heeft géén 4G, en kan dus enkel in een wifi-netwerk functioneren.

Dit gegeven maakt het me sinds december 2018 al steeds moeilijker om nog te weten wààr ik moet sturen. Want: chatprogramma 1 kan perfect worden geopend door heel zijn gezin, als er daar een bericht op binnenkomt en zij in de buurt zijn. Dus onveilig voor alles wat geen simpele "bonjour" is. Chatprogramma 2 is dan echter weer niet bereikbaar als hij ergens onderweg is... Dus meestal ga ik gewoon verder op het programma en apparaat waarin hij me contacteert.

Mijn terugweg stuurde ik via chat 2 op ipad, omdat we daarop gestart waren die dag. En dus bij thuiskomst, rond 20.30h, liet ik daarop weten dat ik thuis was. Heb me enkele uren bezig gehouden met bagage uitladen, wegleggen, bijpraten thuis... Mijn gsm lag ergens, ik verwachtte toch geen bericht meer van hem. 

Tot ik rond 23h, toen ik wilde gaan slapen, mijn gsm nam, en een bericht vond op chatprogramma 1, gestuurd rond 21h, of ik veilig was aangekomen. Mijn reactie was meteen "tuurlijk, ik heb je dat op chat 2 laten weten". 

Waarop ik, 30 min later, bericht kreeg "fout moi la paix". Waarom dat in het Frans veel negatiever klinkt, als "laat me met rust", weet ik niet, maar het is zo. Ik begreep het nog steeds niet, en stuurde terug "pourquoi??????". Waarom ik enkel nog te lezen kreeg "fout moi la paix" en "ne me répond plus", steeds opnieuw, in hoofdletters gaandeweg. 

Op dat moment had ik moeten zeggen "ok, ik laat je", en alles toegooien. Maar ik wilde begrijpen wàt ik nu weer verkeerd had gedaan, om zo'n reactie te verdienen. Bleek dat ik had moeten beseffen dat ze 's avonds zouden uitgaan, en dat zijn Ipad in het huis zou blijven liggen, en hij dus mijn bericht dat ik thuis was, niet zou kunnen lezen. Ik had dus zélf moeten inzien dat ik chat 1 op zijn werk-gsm had moeten gebruiken om te laten weten dat ik veilig thuis was.

Nu kan ik, zelfs op zo'n moment, nog wel begrip opbrengen voor het feit dat iemand zo ongerust is over een ander, dat die ongerustheid er als pure razernij uitkomt. Maar waar ik geen begrip voor kan opbrengen, zijn de hele tirades die ik tot 2 uur 's ochtends heb gekregen dat het volledig mijn fout, mijn verantwoordelijkheid was. Nergens is het zijn schuld. Op geen enkel moment is hij in staat zich te verontschuldigen voor zijn gedrag. Immers, hij moet zich niet verontschuldigen, maar ik... voor mijn domheid, mijn onnadenkendheid. 

De volgende ochtend is het weer "een nieuwe dag". Moet ik alles achter me laten, want het is voorbij. Maar het is niet voorbij. Ik voel me een automaat. Ja, ik heb kunnen functioneren gisteren (gelukkig waren we bij vrienden, en was er dus een hoop afleiding). Ik heb kunnen werken vandaag, omdat werken altijd lukt. Maar verder??? 

Ik ben jaloers op Jules, die me zonet zei dat hij een valium (weet zelfs niet of hij 5 of 10mg in huis heeft) ging nemen om even van de wereld te kunnen zijn, om even alles wat er bij hem gebeurt te kunnen vergeten. Ik ben jaloers, omdat voor hem een valium volstaat. Gisteren had ik 20 mg valium, een gram dafalgan codeine, een brufen 600mg, 100mg trazodone en een flinke portie gin nodig om éindelijk in een comateuze slaap te kunnen vallen. 

Ik ben jaloers op Neil, voor wie de vakantie weer hervat is. Hij stuurt me, alsof er niets gebeurd is, een goedemorgen, een goede nacht, en af en toe tussendoor een smiley met een zoentje. Ik zeg "dank je" voor de zoen, maar stuur er geen terug. Ik kan het niet. Ik kan niét doen alsof dit alles nooit gebeurd is.

Ik kan over zijn razernij heenstappen, omdat ik besef dat het uit extreme ongerustheid voortkwam. Maar ik kan niét de schuld aanvaarden voor het feit dat hij mijn bericht van 20.30h niét gelezen had, en dus ongerust was. Hij had me kunnen laten weten dat ze buitenshuis gingen eten, en dat zijn ipad (dus chat 2) niet meer leesbaar zouden zijn. Dàn had ik hem vanzelf op zijn gsm verwittigd van mijn thuiskomst. Hij zou zelfs mijn gsm hebben kunnen laten rinkelen (hij staat er met een schuilnaam in, met vermelding "werk", dus voor mijn gezin is het gewoon mijn werk dat me dan belt.. en dàt weet hij). Dan zou iemand me mijn gsm gebracht hebben, en zou ik zijn berichtje veel eerder gelezen hebben. 

Elke mens moet verantwoordelijkheid durven opnemen voor zijn eigen daden, zijn eigen beslissingen. Ik heb er geen probleem mee om mijn fouten toe te geven, en me te verontschuldigen. Maar ik weiger me te verontschuldigen voor het feit dat ik niet helderziende ben.

Maar hij heeft àlle kaarten in handen. Nog meer dan de afgelopen 7 maanden... Dacht ik nog dat ik het 3 maanden gaf, in december...zijn we intussen ruim 7 maanden verder. Elke keer als ik er een opmerking over maakte, kreeg ik te horen dat het "over een maand beter zou gaan". 

Hij noemt ons "gelijken". Maar er is geen gelijkheid. Hij beslist wanneer we elkaar kunnen zien, en verwacht dan dat ik me aanpas. Omdat ik hem graag zie, pas ik me aan. Maar het weegt, steeds zwaarder. Ik moet toegeven: elke middag, wanneer hij weg geraakt, komt hij met me lunchen. Alleen beseft hij niet dat ook dit weegt om mijn organisatie, nog meer dan vroeger. Want ipv de snelle hap voor de pc, of een half uurtje met de collega's in de keuken, ben ik nu anderhalf uur weg van het werk. Hij doet zijn best, binnen zijn mogelijkheden. Maar de limieten van onze ontmoetingen worden bepaald door zijn mogelijkheden, nooit door de mijne. Dus hoe zou er sprake kunnen zijn van enige gelijkheid?

Toch moet ik ook de komende 4 weken beschikbaar blijven, in contact blijven. Wat zou ik hem graag gewoon willen kunnen zeggen: laat me maar gedurende die 4 weken. In plaats van te hopen, te smachten naar een berichtje, wil ik liever gewoon niéts horen. Dan moet ik ook niets verwachten, niet hopen. Neil vindt dat ik gewoon niets moet verwachten, en dan blij moet zijn wanneer we even kunnen chatten. Dat dit voor mij een vreselijke positie is, gaat er bij hem niet in. Hij vindt dat hij nu ook "beperkt" wordt door mijn vakantie? Welke beperking? Ik ben continu bereikbaar, neem elke keer de telefoon op, wie er ook bij me zijn. Zoëven heb ik een beslissing genomen: ik heb alle meldingen op mijn gsm uitgezet. Mijn hoop en verwachtingen kan ik niet uitzetten, maar ik kan hem wél laten voelen hoe het voor mij is... de ander niet rechtstreeks kunnen bereiken. Kinderachtig? Misschien wel. Maar ik moet iéts doen om me minder afhankelijk te voelen. 

Ik moet die 4 weken opvullen, zien door te komen. Ergens speelt de nieuwe speler op het veld daarin een rol. Hij biedt me veel afleiding, vult mijn avonden met lange chats waardoor ik even niét zit te wachten op een bericht van Neil. We hebben afgesproken om samen 36 uur door te brengen. Hopelijk volstaat dit om deze 4 weken heelhuids door te komen. Om rustig te blijven naar Neil toe. Om afstand te bewaren. Om hem minder te missen. Verder is deze man een leuke droom, maar zal het ongetwijfeld ook wel doodbloeden, en daar ben ik okee mee.

Hij zal me missen, dat weet ik uit ervaring. Hij zal me missen wanneer hij alleen in zijn bed ligt, tijdens een siësta. Hij zal me missen wanneer hij denkt aan onze vrijpartijen, en dàt zijn de momenten dat hij me contacteert, in de hoop dat ik vrij ben om te chatten. In de hoop op videosex. Ik ben nu een week ver, met amper wifi, en ik merk dat het hem frustreert en irriteert, dat hij niet kan videochatten. Mij brengt het rust daarentegen. Ik kan het beeld niet uit mijn hoofd krijgen, het moment dat hij me zei dat hij dat ook met zijn eega doet, op momenten dat ze niet samen zijn. 

Ik wil elke gelijkenis tussen mij en zijn eega uitwissen, weigeren. Amper 48 uur geleden kreeg ik het weer te horen... een domme aanleiding... zijn vraag in welke kleur ik mijn nagels gelakt had die dag. Een foto van de kleur leverde als reactie op "je moet eens naar een pedicure. Ik kan je iemand aanbevelen, vlak bij je bureau". De pedicure waarvan ik wéét dat zijn eega er ook gaat (iets wat hij me al zo vaak vertelde). Hij beseft het zelfs niet, hoe hij me steeds weer in dezelfde richting als zijn eega duwt. Volgende week komt de kapster. Ik heb zin in een rebelse daad... een kapsel waarvan ik wéét dat hij het niet mooi zal vinden. Neen, mijn haar moet iéts langer geknipt, zoals hij het haar van zijn eega knipt. Dus ik heb zin om het extreem kort te laten knippen, om duidelijk te maken dat ik IK ben. 

Steeds vaker komen er kleine barstjes in dat beeld. Momenten van kritiek op de beslissingen van zijn dochter. Opmerkingen over zijn vrienden, het inzicht dat hij ze soms gewoonweg niét zo interessant of aangenaam gezelschap vindt als hij me altijd doet uitschijnen. opmerkingen over zijn eega of zoon... Ik ga er niet meer op in, want als er één ding is dat ik intussen heb ingezien, is dat hij àltijd zal ageren op elk woord van mij. 

De voorvallen stapelen zich op. Een eenvoudige opmerking van mij dat hij me een ochtend niet gebeld heeft (terwijl het toch écht het enige moment is dat we zeker zijn dat we even kunnen praten, wanneer ik net op het werk ben maar nog inloop, en hij aan zijn ochtendritueel begint). Het was geen kritiek, enkel een opmerking dat ik gewend was geraakt aan ons belletje 's morgens en hem gemist had. De week erna kreeg ik elke dag ofwel géén telefoontje, ofwel een telefoontje 3 minuten voor ik een wekelijkse vergadering moet binnenstappen (en hij kent die dagen intussen). Volgens hem toeval, voor mij een onbewuste tegenzet "ik weiger te voldoen aan de verwachtingen, dus als je op dat ochtendlijke telefoontje rekent, moet die gewoonte doorbroken worden". Vandaag weer zo'n reactie: sinds ik op vakantie ben, probeert hij me af en toe even te bellen. Meestal is dat rond 19h, moment waarop hij in de auto zit, na zijn werk op weg naar huis. Gisteren kon ik niet echt praten want we zaten aan tafel te eten. Slecht getimed van mij... dus ik stuurde dat ik zou proberen op te letten om niet om 19h aan tafel te zitten. Zijn reactie was dat ik me daar geen zorgen over moest maken, en mijn uren niet aan hem moet aanpassen. Maar het resultaat was onmiddelijk: vandaag heeft hij me dus niets laten horen tijdens zijn rit naar huis. Een onverwacht immature kant, die hij ofwel niet wil toegeven, ofwel niet bewust uitvoert. 

Het resultaat is echter dat ik me niet meer moe maak. Ik ben gestopt met te willen mijn gelijk te halen. Ik geef toe, of ik het nu meen of niet. Ja, hij maakt van mij steeds meer zijn eega... en ik ben er steeds meer van overtuigd dat hij eigenlijk zijn eega zoekt maar dan mét een andere sexuele beleving. Echter, ik zal nooit zijn eega zijn, daarvoor ben ik toch té koppig. 

En dan, nét in deze periode, ontmoet ik een man. 20 jaar jonger dan mij, vluchteling in Nederland (wel geregulariseerd). Vanaf die eerste ontmoeting was er een gevoel van herkenning. Het maakt me doodsbang, en tegelijkertijd wil ik dit ontdekken, exploreren. Ik ben te sceptisch geworden om te geloven in liefde op het eerste gezicht. Om zelfs maar te geloven in liefde. Maar deze man fascineert me. Ik wil zijn verhaal kennen. Ik wil hem leren kennen. En dat gevoel is heel sterk wederzijds.Dus we gaan dit uitpluizen. Misschien ligt onze ontmoeting op een heel ander vlak dan je initieel zou denken. We zien wel. Maar we voelen beiden dat we erin moeten duiken. Dat is de enige manier om niet met een fixatie te blijven zitten. Misschien brengt enige tijd samen meer duidelijkheid waarom we elkaar moesten ontmoetten, en waarin de aantrekkingskracht zit. Gevaarlijk, maar ik wil geen vragen open laten. We zien wel. We plannen binnenkort 36 uur samen, omdat het kan. Hopelijk brengt dat al wat duideiljkheid...

Waarom gaan mensen eigenlijk vreemd? Wat zoeken ze? Ik kan enkel voor mezelf spreken, trachten te omschrijven wat ik zoek. Ervaringen leerden me dat ik wil dat iemand me niét "for granted" neemt. Ik wil dat iemand het bijzonder vindt dat ik er ben, dat ik hem graag zie, en dat die iemand mij ook graag ziet. Op een bepaald vlak beantwoordt Neil aan deze criteria. Maar het is een spel geworden "wat zoekt een vrouw zoals jij in een man zoals mij?". Een zoeken naar bevestiging van zijn kant uit... 

Ik liet het Neil weten "we gaan naar ons einde toe". Hij reageerde precies op de manier die ik van hem verwachtte... beleefd, kalm, geruststellend, relativerend. En daar sta ik dan.. met mijn temperament, mijn behoefte aan conflict. Want op de één of andere manier bewijst "conflict" dat ik er toe doe, besef ik. Als je niet vecht om me, kan het je ook niet schelen om me te verliezen... 

Toch wil ik hem niet kwijt. Hij is comfort, bekend terrein. Ik word geconfronteerd met mijn leeftijd. Zeg nog eens dat het maar een "cijfer" is... het is geen niet zo maar een "cijfer". Het is een kantelmoment, 50 worden. Ik heb een aantal jaren genoten, van de aandacht, de complimenten. Nu ben ik echter een andere fase ingestapt, en ergens, onbewust, denk ik "dit was het dan". 

En de waarheid is: ik zie hem ook gewoon graag. Neil is lief, vol goede bedoelingen, en verloren in de wereld die "ik" ben. Zijn eega, hij nam haar -zoals hij zelf zegt- in huis toen ze nog jong was. Vormde haar tot de eega die hij wilde, zoals hij het zag. Dus zij is ergens een verlengstuk van hem. Wat hem in mij aantrekt, mijn vrijgevochten kant, mijn rebelse kant, mijn eigenzinnige kant.. het zijn al die kanten die hem tegelijkertijd frustreren. Die hij wil temmen. Zodat ze enkel nog van hem zijn... tot ze niet meer bestaan. Zal hij me dan beu worden? Is dat het moment waarop hij me aan de kant zal schuiven, zal beseffen dat dit alles het risico niet waard is?

Hij ziet me graag, daar twijfel ik intussen niet meer aan. Hij ziet me graag, op zijn manier. De enige manier die hij kent, of wil vrijgeven. 

Enkele dagen geleden deed Neil een grote bekentenis. Seks tussen hem en zijn eega wordt steeds minder, want hij "is tevreden en voldaan met mij". Maar de seks doet er me minder toe dan de intimiteit die ze delen. Ik kan niet op tegen ruim 30 jaar huwelijk. Maar ik wil exclusiviteit op enkele domeinen, op enkele vlakken. Wat ik echt wil, is dat hij een aantal zaken enkel met mij deelt... dat ik op de één of andere manier bestaansrecht heb. 

Toch loopt het weer goed intussen. Geen escape rooms, geen domme dingen. Als je 50 wordt, is het tijd om kalm te worden, denk ik.

En dus kàn het niet goed blijven gaan. De ergernissen stapelen zich op. Ik doe zo hard mijn best om alles binnen te houden, geen druppeltje irritatie te laten doorsijpelen in onze contacten. Maar het wordt steeds moeilijker. 

Wat zou ik graag in staat zijn om Jules zijn voorbeeld te volgen (ja, je weet het sjoe, en je mag het nog eens lezen). Geen geheimen meer. En mogen/durven/kunnen zeggen: we nemen een maand afstand, drukken de pauzeknop in. Wat zou ik dat graag willen doen. Nog enkele weken, en ik zie Neil sowieso 5 weken niet. Zoals altijd overlappen onze vakanties perfect: 2 dagen voor mijn thuiskomst vertrekt hij met zijn eega. Ik droom ervan om te zeggen "laten we een maand geen contact met elkaar opnemen, zien wat we voelen". 

Anderzijds: het is Jules ook niet gelukt. Een dubbelleven, of het nu geheim is of openbaar, het is en blijft een dubbelleven. En als puntje bij paaltje komt, wil ik hetzelfde als hem: mijn gezin én die plusrelatie. Neil moet voor mij zijn eega niet verlaten... ik wil hier immers niet weg.

Maar... ik zou willen dat hij er wel ergens van droomde. Van "ons", wij samen. Niet enkel een uurtje, een nacht, of een weekend samen, maar "wij". Niet alle dromen moeten gerealiseerd worden, soms is het zelfs mooier om te mogen blijven dromen. Voor hem blijf ik echter zijn "zoete zonde", zijn "me-time". 

Ik heb een vreselijk weekend achter de rug. Twee avonden op rij met Neil en zijn eega. Zien hoe hij steeds weer zijn arm rond haar legt, zijn hand op haar schouder of in haar hals, even een streling. Horen hoe hij haar ophemelt tegenover de anderen. Ik heb volgehouden, zonder ongelukken, zonder excessief alcoholgebruik, zonder  één opmerking. Maar het lukt me niet meer. Volgend jaar gebruik ik mijn verstand, en ga ik niet meer naar deze avonden. 

Gisteren ben ik het trouwens gewoon afgetrapt. Ben, midden in een gesprek, vertrokken voor een wandeling. Toen ik een half uur later terug kwam, waren ze verdwenen van het feest. 

Het einde nadert... 

wedervraag; "wat trok jou aan in mij, buiten het evidente fysieke?". "prestige. Weten dat een vrouw van jouw kaliber, met jouw uitstraling, jouw positie in de maatschappij, in jouw vakgebied, geïnteresseerd kan zijn in een migrant, een werknemer."

conclusie: het draait enkel om hém. 

Uiteindelijk, wat doet het er nog toe? Vorige week maakte me duidelijk dat het einde van deze relatie geen kwestie is van "als" maar van "wanneer". Ooit ga ik in de fout. Onvermijdelijk. 

Neem ik dan beter de zaken zélf in handen? 

Hij noemt zichzelf "simple", "heureux dans le moment" en "optimiste". Hij noemt mij "sombre", "noir-blanc" en "pessimiste". Maar vandaag werd onder woorden gebracht dat ik eigenlijk de grootste optimist van ons beiden ben. In mijn ogen dan wel weer. 

Het gesprek komt, via een ingewikkelde omweg van politiek, op "ons". Hoe ik het "bilan" zie van "3 jaar ons", vandaag. En waar ik dat bilan als positief zie, over die 3 jaar heen, blijkt hij het positief te zien omdat ik de afgelopen maanden rustig ben, kalm, "geen crisis". Komt het eigenlijk neer op "you're only as good as your last book/picture/fight/haircut/record" bij hem. Hij geeft het ook toe: zijn eega, zijn kids hebben geleerd om àltijd de rust te bewaren, omdat hij enkel gelukkige momenten wil kennen, geen ruzies. 

Kort samengevat: wàt ik ook "goed" gedaan zal hebben tijdens al onze momenten samen, al onze jaren samen, op onze laatste dag (wat die "laatste dag" ook inhoudt, iets dat hem/mij/ons overkomt) zal hij zich enkel baseren op dat laatste moment met mij, mijn laatste woorden, mijn laatste houding naar hem toe. Dàt zal zijn "bilan" over ons inhouden. Het versterkt en bevestigt mijn gevoel van "amour conditionnel". 

Ik kaats hem terug dat ik mezelf dan als de grootste optimist van ons beiden zie. Want wàt er ook tussen ons gebeurt, na élke ruzie, na élk moeilijk moment, ben ik in staat om me ook alle mooie momenten te herinneren, en in te zien dat de balans positief is. En dat lijkt me een véél positievere levenshouding dan zijn "you're only as good as your last...". 

Het kost me geen moeite om toe te geven dat ik zwart-wit leef, met momenten. Dat mijn leven bestaat uit toppen en dalen. Maar op het einde van de rit ben ik wél in staat om al dat zwart-wit te mengen tot grijs... 

Er is veel gebeurd sinds dat laatste weekend. En tezelfdertijd is alles hetzelfde. De verandering zit in mij.

Daags na ons weekend samen vertrok Neil. Naar zijn land. Zijn familie. Zijn origine. Hij miste me, liet hij me weten. Zo vaak mogelijk contacteerde hij me, wanneer hij internet had. Stuurde me foto's. Filmpjes. Een ontspannen Neil. Een rust in hem die ik in België eigenlijk nooit zie. Ik zie het in zijn ogen, zijn houding, de sereniteit in zijn gelaat. 

Na een week kwam hij terug. In de wetenschap dat ik 5 dagen later zelf zal vertrekken voor een week, zien we elkaar zo vaak mogelijk. Vrijen met een intensiteit die ik nooit voor mogelijk hield. Ik kan niet voor hem spreken, waar die intensiteit vandaag komt. Maar de mijne komt vanuit een gevoel van fataliteit... 

Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat we elkaar ontmoetten. 27 mei 2016 kwam ik thuis, van precies dezelfde plek waar ik nu ben. Een week vol tranen. De week waarin ik een definitieve streep trok onder het verleden. Calimero. Ik kwam thuis, en vond alles precies zoals ik het achterliet. Mijn stabiele thuis-basis. Het buurtfeest... de kids wilden absoluut gaan. Mijn wederhelft lag ziek op de zetel, dus ik had geen keuze. Alles had zo anders kunnen lopen, als hij niet ziek was geweest. Dan zou hij met de kids gegaan zijn, en ik zou ... de waarheid is dat ik me op het huishouden gestort zou hebben. Dat ik de rommel die zich gedurende 5 dagen had opgehoopt zou geordend hebben. Wassen. Strijken. Met het geluid van het buurtfeest op de achtergrond.

Maar ik stap dat pleintje op, groet de buren, praat over de kids, dat ze toch zo groot geworden zijn. Vraag hoe het met de gezondheid van iedereen gaat. Ik drink een glaasje, maar niet te veel. En dan... ontmoet ik Neil. Hij stelt me zijn dochter en schoonzoon voor, mijn achterburen, zo blijkt. Zijn echtgenote. En we praten... we blijven praten. Over zijn afkomst, zijn werk, mijn werk, bier, onze gemeente, de studies van zijn dochter. We praten, passionneel. We kunnen niet meer stoppen met praten. Subtiele aanrakingen: een hand op zijn onderarm, zijn hand op mijn onderrug wanneer hij zich naar me toebuigt om me iets te zeggen, boven al het lawaai uit. 

Ik wil dat er geen einde komt aan de avond. Het is een warme lente-avond. Tegen middernacht ruimen we op. Ik nodig hen allevier uit voor nog een laatste biertje in onze tuin. Zijn dochter en echtgenote willen gaan slapen. Neil en zijn schoonzoon besluiten om op de uitnodiging in te gaan. Iedereen vertrekt, en op de korte tijd dat zijn schoonzoon iedereen goedenacht wenst, lopen Neil en ik al onze tuin binnen. Het is donker. Wanneer we bij het huis aankomen, stelt Neil me eenvoudigweg de vraag "wil jij mijn maitresse zijn?". Hij heeft gedronken, anders zou hij de vraag nooit hebben gesteld, zal hij later zeggen. Een jarenlange wens, het hebben van een maitresse... en dan ontmoet hij mij. Hij zegt iemand te willen die er "enkel voor hem is". Hij zegt iets te willen dat "enkel van hem is". 

De rest is gekend. We zijn 3 jaar later. Hoogtes en laagtes. Ik  tracht mezelf lang te beschermen tegen te veel gevoelens, door escape rooms. Intussen besef ik dat het zinloos is, en me enkel schuldgevoel oplevert. De jacht is leuker dan de vangst. Dit wordt verondersteld het gevoel van de man te zijn, maar zo voel ik het. Het is leuk, het idee... het uitdagen... de fantasie. Maar de realiteit is dat ik Neil trouw wil zijn. 

Toch besef ik dat ik niet kan zijn wat hij wil. Tegelijkertijd word ik er steeds beter in. In zijn wat hij wil. Hij probeert een tweede eega te creëren, maar dàn eentje die seksueel vrijgevochten is. Eentje met wie hij zijn fantasieën kan, mag en durft delen. Eentje met wie hij dromen durft uitproberen, grenzen opzoeken. Maar wél een versie van zijn eega. Mijn haar moest iets langer. Mijn gekke gekleurde maffe shorties moesten vervangen door slipjes met kant. Tijd om aandacht te schenken aan mijn nagels: iets langer, een kleurtje erop. Liefst een rode tint, al dat geëxperimenteer met groen of blauw vindt hij maar niets. Opnieuw tv kijken, of een film. Stoppen met plannen, en hem volgen. En iedere keer weer... de verwijzing naar zijn eega. Een manicure "zoals haar". Het haar een beetje langer, niet zo maf met piekjes "zoals haar... ik knip haar haar zodat het perfect is zoals ik het wil. Waarom mag ik het jouwe niet knippen?". Tijdens de nachten bij hem thuis zag ik haar ondergoed rondslingeren... slipjes met kant... of wat dacht je? Maar de enkele keer dat ik alludeer op deze theorie naar hem toe, blokkeert hij me in mijn reflectie. Noemt me jaloers. Dus: ik zwijg.

En toch... het is allemaal voorwaardelijk. Vlak voor we afscheid namen na ons weekend samen, viel het verdict. Er zijn 3 verboden woorden. 3 woorden die ik niet mag uitspreken, of alles is voorbij. 2 van de 3 sprak ik al uit. Wàt dat derde woord dan wel is, of wat de eerste 2 ook maar waren... dàt is zijn geheim. 

Dus ik zwijg. Weeg mijn woorden. In het besef dat ik onvermijdelijk ooit in de fout zal gaan. 

Wat er dàn zal gebeuren? In het begin zou ik geantwoord hebben: "het is gedaan". Maar intussen denk ik dat er niéts zal gebeuren. Een fikse ruzie, dàt wel. Dreiging dat het gedaan zal zijn, ongetwijfeld. Nog meer dreiging... een dreiging waar ik al zo lang mee leef.

Als ik héél eerlijk ben met mezelf, moet ik toegeven dat ik spijt heb dat ik 3 jaar geleden naar dat buurtfeest ging. Wat je nooit gekend hebt, zal je ook nooit missen. Moest ik terug kunnen gaan in de tijd, dan zou ik thuis blijven. Misschien zou ik iemand anders ontmoet hebben, misschien niet. 

Neil staat voor mijn toppen, maar ook voor mijn dalen. Of doe ik mezelf die laatste dan echt zélf aan, zoals hij steeds weer zegt? Kon ik het leven maar zo eenvoudig opnemen als hij het doet. Als hij het lijkt te doen. Want het probleem is: ik geloof hem niet. Ik geloof dat hij hetgeen wat ik voel, durf te voelen, gewoon wegsteekt. Het verschil tussen Neil in België en Neil bij zijn ouderlijke familie is zo duidelijk. Ik geloof hem niet wanneer hij me zegt dat hij alles heeft wat hij wil. Dat zijn gezin perfect is. 

Ik heb nooit een struisvogel willen zijn. Maar door zijn voorwaarden, "l'amour conditionnel" (al mogen we het woord liefde niet uitspreken trouwens), word ik verplicht me zo wel te gedragen...

En die terugblik zit vol gemengde gevoelens. Neil deed zijn best om er zo veel mogelijk te zijn. Het resultaat is dat we van vrijdagavond 19u tot zondagmiddag 11.30h samen doorbrachten, op 3 uurtjes na dat hij toch even moest gaan werken. Een blik in zijn normale leven. Want in tegenstelling tot zijn grootse plannen gingen we niét uit dansen of naar een club. Om meerdere redenen... niet in het minst omdat hij verkouden is. Maar het heeft me toegestaan om te beseffen hoe hij leeft. 

Enkele weken geleden noemde ik hem een "enfant roi". Hij vond het beledigend, alsof ik hem een verwend kind noemde. Maar hoe moet je een man van bijna 60j, die niét weet hoe hij in de diepvries of kasten ingrediënten kan vinden om een maaltijd te bereiden, anders noemen? Die, zelfs ziek, liever uit gaat eten dan samen iets klaar te maken? Die me opdraagt om niét af te wassen of op te ruimen, want "dat zou verdacht zijn"? Die weigert de fles champagne die ik meebracht te drinken, omdat er géén lege fles in huis mag liggen die niet hun gewoonlijke cava is?

Hij bepaalt wàt er op tv komt. Zapt urenlang langs 100 kanalen. Wil zijn favoriete jazz-nummers op you tube laten horen. Slechts na lang aandringen is hij akkoord om één band op te zoeken, een Spaanse moderne jazz band. Een band die hij zou kunnen gaan zien wanneer ze in Spanje zijn. Het soort muziek waarvan ik weet dat hij ze kan appreciëren. Maar het is alsof enkel zijn ideeën, zijn gedachten, zijn interesses tellen. Er mag geen stilte zijn. Overal speelt er wel iets: tv in de woonkamer, Ipad in de slaap- en badkamer. Wandelen is praten. Als ik stil ben, en dat ben ik best wel regelmatig, komt de vraag of alles wel goed is. 

Ik houd van stilte. Niet altijd, en niet op elk moment. Maar ik kan genieten van stilte, in stilte wandelen, in stilte tv kijken, in stilte naast iemand zitten en gewoon zijn hand vasthouden of schouder aan schouder genieten. Hij vult elk moment op met praten. Grote theorieën over de macht van China, die de wereld willen overnemen. Over de invasie door moslims. Over de geschiedenis van de wereld, ecologie, oorsprong van groenten en fruit... je kan het zo gek niet bedenken of hij heeft er een theorie over. 

Hij maakt dat ik me dom voel, ongeïnteresseerd. Correctie: hij zegt me dit laatste. Komt de rest van het weekend, bij elk gesprek dat ik initieer, terug op het feit dat de technologische invasie door China me niets kan schelen. Domineert.

En tegelijkertijd worden beslissingen voortdurend naar mij geschoven. Wat wil ik doen? Waar wil ik gaan eten? Wat wil ik kijken op tv? Om dan mijn voorstel opzij te schuiven en met zijn eigen idee te komen. Hij noemt mij een routine-beest. Maar nergens wil hij van zijn gewoonlijke paden afwijken. Zelfs de pizzeria waar we uiteindelijk op zaterdagavond heen rijden, is een restaurant waar hij al met zijn echtgenote ging eten. We rijden richting Gent op zaterdagmiddag omdat hij zin heeft in paling in het groen. Hij geeft me instructies om een bepaald restaurant aan het Donk op te zoeken, te bellen tot hoe laat we er kunnen eten. Om dan, ter plaatse, tot de conclusie te komen dat het niét het restaurant is waar hij al eerder kwam, waardoor de maaltijd ook niét aan zijn eisen kan voldoen. 

Toch was het weekend ook zalig. Naast hem in slaap vallen én wakker worden. Midden in de nacht een arm rond mijn middel voelen, of een zoen in mijn hals. Vrijen, natuurlijk. Samen eten. Vertellen. Luisteren. Tijd hebben en eens niét voortdurend op onze horloge kijken. Gewone dingen doen, zoals kijken hoe hij het gras maait (ik mag niet in de tuin komen, want de buren mogen me niet zien, dus ik kijk toe vanuit de veranda, terwijl ik een boek lees). 

Maar zijn leven is niet het mijne. Een huis zonder orde, zonder stilte. Te veel objecten, te veel geluiden, te veel foto's, te veel alles. Te midden van dat alles zwijg ik. Geen enkel woord dat opgepakt zou kunnen worden als kritiek, als een oordeel. Ik zwijg, en verklaarde mijn zwijgen met "ik luister". 

Alles verandert. Weg is de magie, de verwondering. Ik pas in zijn leven, zoals hij alles in zijn leven een plekje gaf. Amper 6 maanden geleden belde hij me telkens wanneer we afscheid namen, of we elkaar nu 10 minuten of een uur zagen. Zodra hij in de auto zat, belde hij even, om te zeggen dat het fijn was om me te zien, om me nog een fijne dag of avond te wensen. Vandaag zette hij me terug af aan mijn auto, gaf me een zoen, en vertrok. Ik wachtte 2 minuten, en besliste toen om hem zelf even te bellen. Geen antwoord meer, hij was al aan het bellen naar iedereen. Een kwartier later een bericht, dat hij inderdaad aan de lijn hing. Geen "dank je voor alles" of "fijne dag". 

Hij maakt ontnuchteren gemakkelijk. En -hoe vreemd het ook mag klinken- hij maakt dat ik er naar uitkijk om zo dadelijk naar huis te gaan. Naar een huis waar het me wél is toegestaan om orde te scheppen in de chaos, hoezeer dat ook een Sisyphus-arbeid is. Naar een huis vol geluid, maar waar ik ruimte krijg om stilte op te zoeken. Naar een huis waar we leven in compromis, in luisteren naar elkaar, in rekening houden met elkaar. 

Kon ik hem maar zeggen dat hij nooit bang moet zijn dat ik wil dat hij zijn echtgenote verlaat. We zijn minnaars, maar geen partners.