Toch was het fijn, nog eens samen ontbijten. Zijn favoriete croissant van Le Pain Quotidien, een koffietje, een moment van normaliteit. Ik houd van onze ontbijtjes samen, en mis ze. Voor zijn operatie kwam hij regelmatig tot vlak bij mijn werk, en ontbeten we samen (ik was dan al 2 uur aan het werk, en hij kwam langs, een half uurtje, voor hij bij zijn dochter aankwam). Sinds 2020 lukt het niet meer. Om de meest domme reden: zijn auto mag de stad niet in. Hij gaf zijn wagen aan zijn zoon (die zijn prima auto inruilde voor een sportwagen, waar hij niet mee rondrijdt behalve in het weekend), en de andere aan zijn eega. Zelf rijdt hij nu met de "oude" wagen, die niet meer voldoet aan de normen voor stad. En hij kan geen goede reden geven waarom hij een nieuwe auto zou moeten hebben, want in principe rijdt hij enkel héél af en toe de stad in, in het weekend, en dan kan hij de auto van zijn eega nemen. Dus tot daar ontbijten vlak aan mijn werk... 

Zo zijn er nog verplichtingen. Hoogzwangere dochter wil haar 2de kindje tot 5 à 6 maanden thuis houden. Lees: de baby blijft in de zaak, zij werkt, en hij werkt weer als combi boekhouder/babysit. Dus ik weet nu al dat hij van half september tot december amper vrijheid zal hebben overdag. Ik ben verwittigd. 

Twee uitersten. Zijn grenzen, zijn "ik geloof niet in liefde"... tegenover zijn woorden bij het afscheid "je mag zeggen dat je van me houdt" (toen ik zei dat ik 'm graag zie). 

We zoeken elke gelegenheid op. Een vluggertje, gisteren, op mijn bureau, voor ik met mijn gezin vertrok voor de dag. Een koffie op een terras vanochtend, toen ik naar de winkel ging "ik kwam hem tegen op straat, en hij stelde me een koffie voor". En daarna weer elk onze eigen weg, naar onze eigen wereld. Maar we hebben onze "jardin secret", samen... en het is er goed vertoeven.

Maar het is geen liefde die ons opbrandt, of ons in gevaar brengt. We kennen beiden de grenzen van deze relatie. Willen we meer? Natuurlijk. Maar we nemen het zoals het komt. Het is zo vreemd om te merken dat ik in deze relatie de grootste realist ben. En misschien ligt daarin het verschil, én het duurzame. Want in mijn dagelijkse relatie is er ook zo veel realiteitszin, van beide kanten dan wel. Dat ik me niet laat meeslepen door de dromen van Neil, de overtuiging dat we nog wel eens samen op vakantie zullen geraken, nachten samen is ... goed. Dat is de beste omschrijving. Het is goed. Ik kan ervan genieten, maar heb geleerd te zeggen "on verra". De woorden die hij zo vaak uitspreekt, zijn ook mijn reactie geworden. Nog meer dan bij hem.

Wat me raakt, is hoe hij met affectie over mijn kinderen spreekt. Dat zijn hart een slag overslaat als één van mijn kids bij hen in de zaak langskomen, omdat ze hem aan mij doen denken. 

Is het perfect? Neen, dàt zeker niet. Onze relatie is en blijft voor een groot deel gebaseerd op lichamelijk verlangen, zeker van zijn kant uit. En dat frustreert me af en toe. Ik kan me niet anders voelen als hij, meteen na het vrijen (dat jammer genoeg nu beperkt blijft tot mijn bureau, door de lockdown), zijn telefoon neemt om te zien wélke oproep hij gemist heeft, zijn echtgenote terugbelt (want het zijn àltijd zijn eega, dochter, schoonzoon en héél soms zijn zoon), en me zegt dat hij moet gaan. Ik wéét dat elke vraag of ik die dag "tijd heb" een vraag is om me te zien en te vrijen. 

Dus het gebeurt dat ik -heel bewust- nu zeg dat ik géén zin heb in seks. Niet helemaal de waarheid. Maar ik heb ingezien dat ik het voor mezelf soms erger maak door mee op te gaan in het verlangen, en me daarna gebruikt te voelen. Dus weiger ik, en geniet ik van een moment samen zonder vrijen. Die beslissing genereert ook spijt. Maar minder... veel minder. 

Droom ik dan niet meer? Natuurlijk wel. Ik blijf dromen van enkele dagen samen weg. Een nacht samen. Maar ik zie er ook de beperkingen van in. We zijn té verschillend om samen te leven. Zoals hij ooit zei: "moesten we elkaar hebben ontmoet, 30 jaar geleden, hadden we samen kunnen evolueren". Maar nu, op onze leeftijd, zijn we volledige andere levens gewend. Hij de prins die bediend moet worden, en ik die een man wil die naast me staat, als gelijkwaardige. Echte gelijkwaardigheid. 

Mijn penpall heeft gelijk: een man zal àlles doen voor seks. Zelfs zich verontschuldigen, ook als hij vindt dat hij ongelijk heeft. 

Maar hij is een stukje van me kwijt, en dat voel ik aan zo veel. Ja, mijn lichaam reageert op hem, op zijn zoenen, zijn aanrakingen. Maar mijn hoofd is er niet bij. Toch blijft het gemakkelijker om toe te geven dan "neen" te blijven zeggen tegen het onvermijdelijke. Ik weet hoe ik hem moet opwinden, hem doen komen. Fake ik? Niet echt, ik geniet. Maar de momenten dat ik er volledig met mijn hoofd bij ben, zijn minder. Het is zoals eten: ook al heb je geen honger, je eet omdat het moet. Omdat je gezin verwacht dat je mee eet, omdat je nu eenmaal moet eten om recht te blijven staan, omdat iemand je uit eten heeft gevraagd. 

Toch zie ik hem graag, steeds liever. Al is hij degene die het steeds vaker heeft over "amour". De man die me zei niet in "aimer, amour" te geloven, spreekt over "amour"??? Over enkele dagen reeds 4 jaar. We hebben veel doorgemaakt in die jaren. Intense momenten, en intense ruzies. Toch geloof ik nog niet opnieuw in "liefde". Daarvoor maakte Calimero te veel stuk. Bij hem geloofde ik erin, en kijk waar het me bracht: aan de rand van de afgrond. 

Volgende week de "verjaardag" van Neil en mij. Een dag waarop ik 14 uur non stop zal werken, en hem dus niet zal zien. Het bevreemdende is dat die verjaardag ook de herinnering is aan mijn zielsmaatje, mijn Tunesische vriend. Nu, 4 jaar geleden, kwam hij me opzoeken in Amsterdam. Hij voelde al maanden aan dat het niet goed met me ging, en kwam "to the rescue". Drie volle dagen en nachten luisterde hij naar mij, naar mijn verhalen over Calimero, en praatte op me in. Deed me inzien waarin ik beland was. Hielp me om er definitief een einde aan te maken. Na die reis kwam ik thuis, een vrijdag, om 17h. En enkele uren later ontmoette ik Neil...

Ik kon hem nog vertellen dat ik een man ontmoet had die me Calimero zou doen vergeten. Enkele maanden later sprong hij uit het raam.... zonder mij de kans te geven hém te redden. 

Niet àlles is gelukt. Ergens zit Calimero nog in mijn hoofd, ver weg maar toch. Ons laatste contact dateert van de eerste week van de covid-lockdown. Ik wilde weten of hij okee was (risico-groep zijnde), en vertelde hem over mijn moeder. Hij reageerde dat hij okee was, en vroeg sindsdien niet meer naar nieuws. Een deel van me wil hem laten weten dat ze al 2 weken dood is. Een ander deel denkt "hij vraagt er niet achter, dus het interesseert hem niet".  Dàt deel denkt "er is helemaal geen link". Zijn "wij zijn verbonden, ik voel het als er iets niet goed gaat met jou" is pure onzin. Anders had hij me nu wel gecontacteerd. 

Maar Neil ... hij nam zijn plaats in mijn hart in. Ruimschoots, en zelfs meer. We vechten nog steeds. Met taal. Met cultuur. Met karakters. Maar toch... vier jaar, dat wil toch iets zeggen? Vier jaar waarin we elkaar niet los lieten. Waarin soms ik, soms hij de eerste stap terug zetten. Vier jaar... 

Vrijdag vernam ik dat mijn moeder uitbehandeld is. Stop chemo, waterkansje dat immunotherapie wordt verdergezet én dat daar respons op komt. Maar volgens de oncologe spreken we van "enkele weken". Waar wij dachten dat de euthanasie-aanvraag in orde was sinds eind december, blijkt dat niét het geval te zijn. Dus wist ik wat me vandaag te wachten stond: héél moeilijke telefoontjes om een LEIF-arts te vinden in haar regio, het palliatief team van haar regio contacteren (waarom vertelde niemand me ooit dat er daar een mobiel palliatief team bestaat??? vernam ik vrijdag pas).

Vrijdag was ook mijn verjaardag. Voor ik de lange rit naar mijn ouders aanvatte, even afspraak met Neil in mijn bureau, die zijn teleurstelling dat seks er niet in zat, maar amper kon verbergen. 

Zaterdagmiddag ging ik naar mijn bureau, in de hoop om hem dan te kunnen zien. Initieel wel, om 12.30h, op weg van werk naar huis. Maar dan ging er plots een klant langskomen tijdens het sluitingsuur, dus moest ik niet meer wachten. Mij niet gelaten, enkel jammer. In de namiddag bleken eega en dochter dan samen de tuincentra af te lopen voor plantjes, en was hij vrij. Uiteindelijk zijn we iets meer dan 2 uur samen gaan wandelen, door de velden. Een zalige namiddag, in de zon, pratend over allerlei. Niet enkel over ons, onze dromen, maar ook gewoon over zaken die we lazen, hoorden, dachten... 's Avonds stuurde hij me nog hoe moeilijk hij het had om me "los te laten" na onze wandeling (hij moest immers de andere kant op fietsen, ik had nog een klein half uurtje te wandelen tot thuis). Hoe hij me meer mist, naargelang hij me vaker ziet. Kortom, een perfecte dag.

Zondag verliep ook rustig, elk bezig aan onze kant. Ik heb aanvaard dat er zondag weinig contact is. Af en toe een "hoi", een foto van wat we doen,... Vanzelfsprekend met de hoop op een chatmoment 's avonds. Aangezien de kids absoluut wilden dat ik iets mee keek op tv, was dat pas mogelijk om 21.30h. Na enkele minuten chatten moest hij "even weg, 5 min". Die 5 minuten werden er 10, 15.... en ik werd meer en meer slaperig. Aangezien het me niet bepaald mooi leek om hem gewoon een goedenacht te sturen, zeggende dat ik in slaap viel (wat voor mij meestal 30 min tot 2 uur duurt, tenzij ik medicatie neem), dwong ik mezelf zelfs doezelig wakker te blijven, om hem toch persoonlijk goedenacht te wensen. Toen hij dan eindelijk na 18 min terugkwam, zei ik hem dan ook eerlijk dat ik intussen héél slaperig was, en hem een goede nacht wenste. Initieel leek dat goed te verlopen, en ik zette ons chatprogramma, zoals élke avond na ons laatste bericht, op mute.

Tot hij 10 min later via whatsapp dan 3 berichten stuurde. De tijd dat ik hiervan terug wakker genoeg werd om te kijken wie me iets stuurde, had het zijn berichten al verwijderd. Toen ik dan op ons chatprogramma ging kijken, had hij daar hetzelfde gedaan: gestuurd en verwijderd. Mijn vraag was dan ook welk spelletje hij speelde... Zijn reactie? "ahaaaaa, zie je dat je nog niet slaapt!". Absoluut peutergedrag, en dat heb ik hem dan ook verteld. Hij vond dat we nu quitte stonden, want ik had hem valse hoop gegeven op een chat, en hij had me terug gewekt. Na enkele minuten heen en weer schrijven, heb ik afgesloten, hem een goedenacht gewenst. Op whatsapp heb ik hem geschreven dat ik, gezien zijn spelletje, hem voor de nacht blokkeerde. 

Toen begon het lange proces om terug mijn slaap te vinden, want dié was natuurlijk verdwenen... Een uur later ben ik dan eindelijk in slaap gevallen.

Vanochtend wilde ik hem, bij ontwaken, zoals altijd een "goedemorgen " sturen. Om dan te merken dat hij 11 berichten nog had geschreven én gewist. Dat verdiende voor mij geen reactie, maar hij reageerde ook niet op mijn goedemorgen, las 'm zelfs niet. Ik heb hem dan over heel de ochtend heen stickers gestuurd met groetjes, hoi, ... Ze werden wél gelezen, maar geen enkele reactie. Dàt was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij wéét dat ik vandaag heel wat telefoontjes moet doen om de euthanasie-aanvraag voor mijn mama in orde te krijgen. Hij is zich bewust van het feit dat dit een zware dag is voor mij. Maar er komt geen reactie. Geen antwoord. Niets. Enkel stilte...

Ik heb getracht hem te bellen, met de vaste lijn van het werk. Hij herkent dit nummer, maar voor zijn eega is dat een anoniem nummer. Hij weigert de oproep. 

Het is genoeg. Mijn laatste woorden naar hem zijn dat hij me kwijt is geraakt. Alles weggegooid voor een kinderachtig spelletje. Ik heb hem 2 weken geleden verwittigd dat ik niet zou meedoen aan "opbieden" van niet-reageren. Toen was een eenvoudig "neen" zeggen tegen seks omdat mijn hoofd er niet naar stond, genoeg om hem te laten zeggen dat hij dan "als zijn hoofd er niet naar stond, me een dag niet zou spreken". Ik doe niet mee aan zandbak-gedrag. We zijn geen kinderen meer. 

Precies één maand voor onze 4de verjaardag gooit hij alles weg. Of het onherstelbaar is, weet ik niet. Maar ik neem geen contact meer op. Mijn laatste woorden zijn gesproken. Deze keer mag hij herstellen, als hij me niet kwijt wil. Ik heb het vaak genoeg gedaan, ook in zijn plaats.

Maar hij houdt ook niet van op zijn plaats gezet worden. En dàt is precies wat ik vanavond deed. Hij sloot de chat af, met een "goedenacht". 

Corona woedt nog steeds. De lockdown werd 15 april met 15 dagen verlengd, en ik heb het sterke vermoeden dat die nog eens verlengd zal worden. Dit is ernstig, en we moeten élk overbodig contact vermijden. Maar vandaag mochten tuincentra en doe-het-zelf-zaken terug open. Sommigen stellen uit tot maandag, om zich voor te bereiden, en petje af voor hen. Want zij hebben klanten verloren vandaag aan degenen die niét gewacht hebben.

Deze namiddag kreeg ik een chatje van Neil, dat hij in de Aveve was. Mijn eerste idee was nog dat hij iets nodig had voor zijn tuin, of het huis. Draad voor de randenmaaier of zo. Ik kon me niet voorstellen dat hij een overbodig contact zou hebben, zo voorzichtig als ik hem weet. Wanneer we elkaar zien, is dat immers op 3 meter afstand, en hij vlak voor de open deur.

Vanavond chatten we even, en ik vroeg of er veel volk was in de Aveve. Bleek hij in de auto gezeten te hebben, omdat zijn eega zo graag naar de Aveve wilde. Want "ze had zin om een paar dingetjes te kopen". Nu weet ik van hem dat zijn eega élke dag naar de supermarkt gaat voor boodschappen, want het is zo zielig, telewerken... ze komt niet buiten anders. Daar heb ik het al moeilijk mee, wij doen onze boodschappen gewoon 1 keer per week. 

Mijn vraag of het "noodzakelijke" zaken waren, die ze ging kopen, werd al niet meer beantwoord. Hij was boos omdat ik hem "de les spelde", "of ik zijn beoordeling, dat een Aveve-bezoek weinig risicovol is" niet vertrouwde. 

Zoals altijd kàn hij gewoon niet toegeven dat ik ook eens gelijk heb. Dus ik kreeg een kille "je zoekt weer het conflict op". Terwijl het voor mij een discussie was.

Gaan slapen met dit gevoel...niet fijn. Hij sloot het gesprek af, met een "genoeg voor vanavond, goedenacht". Oh, hij kwam wél nog lezen wat ik schreef daarna, maar zonder reactie. Toch blijf ik bij mijn standpunt. We zien morgen dan wel weer...

Zelf ben ik bij de eersten om te sneuvelen... zit 15 dagen in quarantaine in mijn eigen huis, mijn eigen slaapkamer.

Neils grootstse zorg? Dat ik hem besmet zou kunnen hebben (want hij is momenteel natuurlijk risico-pt). Met elke dag die voorbij gaat, daalt zijn risico, en stijgt het mijne. Dus zegt hij ongerust te zijn over mij... terwijl ik stabiel ben, gewoon in huis mag uitzieken. 

Het ging goed tussen ons, de afgelopen maanden. Ik ben de zorgende, de "voice of reason" om hem tijdig te laten rusten, en niet voortdurend bij zijn dochter te laten gaan werken. Hij geniet van zijn hervonden energie, vooral seksueel, en wil mij daar (als eerste??? ik stel de vraag bewust niet) van laten genieten.

Steeds vaker ontsnappen hem uitspraken als "ik heb al heel mijn leven gezocht naar een vrouw als jij, die geniet van seks, die er grapjes over kan maken, ermee kan lachen,...". Maar ik zal nooit de vrouw van zijn leven zijn. Daar heeft hij al een vrouw voor, eentje die hem in alles wil behagen, die in alles mee gaat. 

Hij draagt zo veel. Financiële zorgen.. hij bespreekt ze met mij, want wil zijn familie sparen. Zij mogen zich vooral géén zorgen maken. Resultaat is dat ik hoor dat zijn eega en dochter op zaterdag gezellig gaan shoppen, terwijl het financieel niet verantwoord is. Ik begrijp het niet, en zal het nooit begrijpen. 

Neen, ik ben te eigenzinnig voor hem. Te zelfstandig. Te vrij. 

Vanavond stelde hij me de vraag of ik nog steeds mijn "confident" had... mijn dagboek-vriend. Hij pikt het niet dat ik met een volstrekt vreemde over onze relatie zou kunnen praten... En de realiteit is dat ik met die persoon eigenlijk niet bepaald over Neil praat, al wat het al maar omdat hij andere en belangrijkere zaken aan zijn hoofd heeft. Maar vanavond kwam het terug boven "cela enlève une partie de toi de mon coeur". WTF???? Omdat ik een andere vertrouweling heb dan hem, los van het feit waarover we het hebben (wat eigenlijk bitter weinig Neil is) heb ik minder plaats in zijn hart??? Ja hoor, idd: "dois je couper les ponts? oui, selon ta promesse d'être fidèle".  Ik heb het gesprek afgesloten voor de avond.

Het is voor mij onaanvaardbaar dat iemand mij keuzes doet maken tussen vrienden en vertrouwelingen. Zijn leventjes is mss zo klein dat hij amper vertrouwelingen heeft, maar dat is niét mijn leven. Ik heb vrienden, collega's.... Sommigen weten dit, anderen weten dat. Maar zonder vertrouwelingen zou ik mijn job niet volhouden, zo simpel is het. Nochtans is dat precies wat hij van mij vraagt: alle contact verbreken met mijn dagboek-vriend. Ik zie niet in hoe, of waarom. We praten al zolang over compleet andere zaken, en Neil is daarin zelfs maar een fait divers. 

Ik heb ons gesprek voor vanavond afgesloten, duidelijk gesteld dat ik het er niet meer over wil hebben. Morgen is een nieuwe dag. Een nieuwe dag waarin we kunnen doen alsof vandaag niet bestond. Dàt is zijn manier... negeren. 

Zijn ongerustheid over mij... ze is vooral egocentrisch. Als ik corona heb, is hij ook "at risk". Meer zie ik er niet in.... 

Neil en ik: we brachten samen 3 dagen door. Drie zalige dagen, die zonder enig probleem verliepen. Niet in het minst omdat ik ook wel élke eigen inbreng negeerde, en me liet leiden. Maar hij deed zijn best: toonde me per scooter de omgeving, terwijl hij eigenlijk ginder was om te werken. Er valt hem niets te verwijten, en we hadden een fijne tijd samen.

Té fijn, zou je denken... Bij thuiskomst vroeg hij gelukkig een tweede advies cardio, en plots ging het heel snel: hij moest een triple bypass ondergaan. 12 januari was het zo ver, en dat was frustrerend. Want je wil zo veel doen, zo veel betekenen, maar je hebt geen enkel recht. Geen recht om op intensieve op bezoek te gaan. Geen recht om er uberhaupt te zijn. 

Gedurende zijn verblijf in het ziekenhuis werd ik geconfronteerd met zijn wrede kant. Meerdere keren waren zijn reacties ronduit wreed. Ik vergaf hem, bedacht mezelf dat hij nog confuus was, post-anesthesie. Maar intussen zie ik het anders. Een conflict vandaag, hoe zeer ik ook mijn best doe, bracht het aan de oppervlakte. Toch laat ik het passeren. 

Ik wil hem niét als partner. Ik wil niét met hem samenleven. Good luck voor zijn eega en dochter, om hem te verdragen. 

Wat ik me afvraag: is hij bij hen voorzichtiger, of niet? Let hij meer op zijn woorden, of ondergaan zij hetzelfde als mij? Ik kan het niet checken, en ik wil het antwoord eigenlijk niet kennen. Ik wil niet degene zijn bij wie hij zijn duivels loslaat, zonder risico. Hij zegt steeds weer dat hij me graag ziet. Dat hij meer dan goed voor hem is zich aan me hecht. Zoekt hij ruzie om afstand te creëren??? 

Ik was zo rustig vanochtend Ik bleef rustig. Ik bleef redelijk. Maar hij lokte me uit mijn tent, en ik liep erin. Dom dom dom. Ik moet het leren, me niet meer uit mijn tent te laten lokken. Ik moet ... ik ken het woord niet in het Nederlands... être irréprochable. Zo vaak ging het goed, deze laatste weken. Ik ontweek elk conflict. Maar ik ben niet perfect. Ik ben niét zijn eega, veronderstel ik. Hoe doet zij het??? 

Toch: ik zie hem graag. Hij vroeg me of ik van hem houd, op een moeilijk moment. Houden van... het zijn maar woorden, nietwaar? Want wat is het waard, als gevoel? Als woorden? Ik zie hem doodgraag. Ik wil bij hem zijn. Maar niet altijd. Houd je dan van iemand? Wat is houden van? Ik zocht al naar de definitie van "houden van". Ik vind vage definities, maar ze komen neer op "je wil het beste voor de ander, wat dan ook". Ik weet het niet... het is gewoon complex. Ja op een zeker niveau houd ik van hem. Maar niet in die zin dat ik alles voor hem zou opgeven.  Hij zou ook niet alles voor mjj opgeven. Integendeel: zijn dochter is zijn god, en daar kom ik niet in tussen. 

Ik laat de beslissing aan hem. Wil hij een weekend weg met mij? Dan moet hij het plannen. Wil hij me zien? Idem (want hij mag niet rijden, en mijn agenda is beperkt). Hij heeft alles in handen. We zien wel. Ben ik hierover aan het stressen? Neen, mijn leven gaat verder. Ik plan, ik organiseer, ik amuseer me. Op een correcte manier, maar toch...

Ik bespeur in Neil een angstige kant... gisteren kreeg ik reeds de vraag of ik mijn online incheck wel al deed, of ik mijn plaats al koos. Vanochtend idem. Heb hem kort geantwoord dat ik vanochtend "bezig" was en dat later zou doen. Zelfs dié hint kon hem er niet aan herinneren dat ik vanochtend om 11h onder het mes ging. Pas tegen 13h reageerde hij daarop, of het al achter de rug was, om hoe laat het ook weer doorging... Ik besef dat zijn onverschilligheid me steeds minder en minder raakt. Veranderen zal hij niet. Dus ik maak een scène, of ik laat het gewoon passeren. Hij is sowieso niet de man met wie ik mijn leven wil doorbrengen, dus de foutjes, die zijn voor een ander. Zij moeten hier ongetwijfeld veel vaker aan geconfronteerd worden als mij. Dat hij bij hen wél attent zou kunnen zijn, negeer ik. 

Ik besef dat we evolueren naar precies datgene wat hij wilde: goede vrienden die af en toe vrijen. Ik laat het voor wat het is. Met in mijn achterhoofd: wàt gebeurt er wanneer ik iemand tegenkom die me meer kan bieden? Als die iemand me dan ook nog aantrekt, fysiek en mentaal? Ga ik dan die keuze kunnen maken, in de wetenschap dat ik voor Neil nooit meer dan een soort sateliet, een optioneel aanhangsel zal zijn. 

Regelmatig verwijt hij me dat ik "vergelijk". Dat ik een verhaal van hem counter met mijn eigen ervaring. Erg menselijk, zou ik denken, maar voor hem is het een teken van mijn egoïsme. Maar telkens als hij een probleem bij mij countert met een gelijkaardige situatie bij hem, zegt hij "niet om te vergelijken maar..." waardoor hij nét precies hetzelfde doet. 

Ik heb geleerd te negeren. Onverschilligheid. Ik geniet van de goede momenten, en de minder goede, die laat ik gewoon passeren; Hij stelt zich terecht de vraag: hoe veel van mijn houdige gedrag is "écht", en "doen alsof". Maar zelfs dàt ga ik hem niet vertellen... het gaat hem niet aan. De dag dat de conclusie komt, zal ze an mij alleen zijn... 

Laat ik nu maar even genieten van 3 dagen, 2 nachten samen.