Het lot van geaborteerde kinderen: volgens Bergoglio gaan ze naar de Hemel, maar dat is niet juist ze gaan naar het Voorgeborchte of Limbo. 29/1/2018

Na de slotviering van de Wereldjongerendagen in Panama keerde Bergoglio terug naar Rome en op de vlucht werden vragen gesteld door journalisten en beantwoordde Bergoglio deze. Zoals gewoonlijk werden weer schokkende dingen gezegd.

Vraag: Gedurende de Kruisweg waren er sterke woorden over abortus. Respecteren radicale meningen vrouwen?

Antwoord van Bergoglio: De boodschap van genade is voor iedereen, ook voor de menselijke persoon die in de zwangerschap is. Na deze mislukking te hebben begaan, is er ook genade. Maar het is een moeilijke genade, want het probleem is niet om vergeving te geven, maar om een ​​vrouw te begeleiden die zich bewust is geworden van de zwangerschap te hebben afgebroken. Het zijn vreselijke drama's. Ooit hoorde ik een arts die sprak over een theorie volgens welke een cel van de zojuist verwekte foetus naar het merg van de moeder gaat en daar ook een fysiek geheugen ontvangt. Dit is een theorie, maar om te zeggen wat een vrouw denkt over wat ze heeft gedaan… Ik vertel je de waarheid. Het is noodzakelijk om in de biechtstoel te zijn, en daar moet je haar troost geven. Daarom heb ik de autoriteit gegeven om een ​​abortus te ontheffen uit genade, omdat ze vaak het kind moeten ontmoeten. Vaak raad ik ze aan als ze deze angst hebben: 'Je kind is in de hemel. Praat met het kind. Zing voor het kind het slaapliedje dat je niet voor het kind kon zingen.' En ik ontdekte dat er een manier is om de moeder met het kind te verzoenen. Bij God is er al vergeving; God vergeeft altijd. Maar genade, u moet hier nader op ingaan. Om het drama van abortus goed te begrijpen, moet je in een biechtstoel zijn.

Door deze bewering zegt Bergoglio impliciet dat de mensen niet verwekt zijn in erfzonde en daarom niet beroofd zijn van heiligende genade (naturalisme), of dat de heiligende genade niet noodzakelijk is om de Hemel binnen te komen (pelagianisme). Beide beweringen zijn ketters.

Laten we in het kort eens zien wat de doctrine hierover leert:

"Erfzonde" is de erfelijke, hoewel niet persoonlijke schuld van de nakomelingen van Adam, die in hem gezondigd hebben, verlies van de genade en daarmede van het eeuwig leven, met de neiging tot het kwade, die ieder door genade, boete, strijd, zedelijk streven moet onderdrukken en overwinnen. Het lijden en sterven van den Zoon Gods heeft de wereld van de vloek van zonde en dood verlost, die op de nakomelingen overgaat. Het geloof in deze waarheden, waarop tegenwoordig in uw vaderland de goedkope spot van de tegenstanders van Christus gericht is, behoort tot het onvervreemdbaar bezit van de christelijke Godsdienst. – Paus Pius XI – encycliek Mit brennender sorge nr 30

Door [Christus’] dood werd de keten van de dood die in ons allen werd geïntroduceerd door Adam en aan elke ziel werd overgedragen door voortplanting gebroken, en niemand van onze kinderen wordt onschuldig geacht tenzij het kind bevrijdt is door het Doopsel. – H. Paus Zosimus, epistel Tractatoria ad Orientalis Ecclesias, DS 109a)

“De straf van erfzonde is de ontzegging van de aanschouwing van God…” – Paus Innocentius III, apostolische brief Ex Parte Tua, DS 410)

Evenzo bepalen wij, als personen die waarlijk berouw hebben in de liefde van God zijn overleden, voordat zij met waardige vruchten van berouw genoegdoening hebben gegeven voor de begane zonden en nalatigheden, dat hun zielen door reinigende straffen na de dood gereinigd worden: en opdat voor hen dergelijke straffen verminderd worden, zijn voor hen de smeekbeden van de levende gelovigen tot voordeel, namelijk Misoffers, gebeden en aalmoezen en andere werken van vroomheid, die gewoonlijk door gelovigen voor andere gelovigen gedaan worden volgens de instellingen van de Kerk.

En wij bepalen dat de zielen van hen, die nadat ze zijn gedoopt geen smet van enige zonde hebben opgelopen, en ook die zielen, die na het oplopen van een zondesmet of nog in hun eigen lichamen of nadat ze diezelfde lichamen hadden afgelegd gereinigd zijn, zoals eerder gezegd is, worden meteen in de hemel opgenomen en zien daar helder God zelf drievoudig en één, zoals Hij is, echter op grond van de verscheidenheid van verdiensten de een volmaakter dan de ander.

Maar de zielen van hen, die in een actuele doodzonde of alleen in de erfzonde sterven, dalen meteen naar de hel af om daar echter met verschillende straffen te worden bestraft. – Concilie van Florence, Bul Laetentur Coeli, DS 693

Maar wat betreft kinderen spoort zij aan dat wegens het doodsgevaar, dat vaak voor kan komen, wanneer voor hen geen andere remedie kan worden gevonden, behalve door het Sacrament van het Doopsel, waardoor zij worden ontrukt aan de heerschappij van de duivel en tot zonen van God worden aangenomen, het heilige Doopsel niet overeenkomstig de gewoonte van sommige mensen veertig of tachtig dagen of een andere periode moet worden uitgesteld, maar dat het zodra het passend kan gebeuren, moet worden toegediend, echter zo, dat zij bij dreigend doodsgevaar spoedig zonder enige vertraging worden gedoopt, ook door een leek of vrouw, in de vorm van de Kerk, als een priester afwezig is, zoals in het decreet van de Armeniërs. – Concilie van Florence, Bul Cantate Domino, DS 712

Wie ontkent dat kleine kinderen, gelijk uit de moederschoot komend, gedoopt moeten worden, ook als zij van gedoopte ouders stammen, of wie zegt, ze worden weliswaar gedoopt om de vergeving van de zonden, maar hebben niets gemeen met de erfzonde die stamt van Adam en die verzoend moet worden door het bad van de wedergeboorte, om het eeuwig leven te kunnen verwerven, wat betekenen dat bij hen de vorm van dopen tot vergeving van zonden niet juist maar vals verstaan wordt, hij zij verdoemd.

"Want, datgene dat de apostel zegt: "door één mens is de zonde in de wereld gekomen en door de zonde de dood, en zo ging de dood op alle mensen over" (Rom. 5, 12), kan niet anders verstaan worden, dan zó, als de wereld verbreide katholieke Kerk het altijd heeft begrepen.

Wegens deze geloofsregel, uit de traditie van de apostelen, worden kinderen, die zelf nog geen enkele zonden kunnen doen, daarom waarachtig gedoopte tot vergeving van de zonden, opdat zij door de wedergeboorte gereinigd worden, wat zij door geboorte hebben opgelopen." "Als iemand niet herboren zou worden uit water en Heilige Geest, kan hij niet binnengaan in het rijk Gods." (Joh. 3, 5) – Concilie van Trente, Besluit over Erfzonde, DS 791

Als iemand zegt: het Doopsel is vrij, d.w.z. niet noodzakelijk om tot het heil te komen, hij zij verdoemd. – Concilie van Trente, Canon 5 over het Sacrament van het Doopsel, DS 861

Men moet de gelovigen sterk aanmanen om te zorgen dat hun kinderen, zodra het zonder gevaar kan gebeuren, naar de kerk moeten gebracht worden en plechtig gedoopt moeten worden. Omdat de kinderen geen ander middel hebben om de zaligheid te bekomen dan het Doopsel, begrijpt met welke zware schuld degenen hebben die hun de genade van het Sacrament langer dan noodzakelijk is, uitstellen, voornamelijk omdat zij omwille de zwakheid van hun leeftijd met bijna oneindige gevaren zijn bedreigd. – Catechismus van het Concilie van Trente – G.C. Ubaghs 1863 – deel II Het sacrament van het Doopsel – nr.34: Het doopsel van kinderen mag niet uitgesteld worden)

Kort samengevat is de situatie als volgt: vanaf het allereerste begin toen God de mens schiep, bekrachtigde Hij de mens tot een bovennatuurlijk einde. Dit bovennatuurlijke einde is Eeuwige zaligheid, ook wel de Zalige Aanschouwing genoemd, het zien van God zoals Hij is. Het bereiken ervan is het ultieme doel van het bestaan ​​van de mens en de reden waarom God hem heeft geschapen. De Zalige Aanschouwing is het ultieme geluk dat de mens kan ervaren. Om de mens in staat te stellen dit doel te bereiken, schonk God hem, vrijelijk en zonder enige noodzaak, bovennatuurlijke genade om hem rechtvaardig en heilig te maken. Deze genade maakt geen deel uit van zijn aard, maar vervolmaakt deze. Het verheft de mens van de toestand van louter het schepsel van God tot feitelijk het geadopteerde kind van God, waardig de erfenis van de Zalige Aanschouwing (vgl. Rom 8:17).

In de Hof van Eden verloor de mens door de eerste zonde van Adam de bovennatuurlijke genade die hem heilig maakte en hem in staat stelde om uiteindelijk van de Zalige Aanschouwing te genieten. Als het fysieke hoofd van het menselijk ras, veroorzaakte de zonde van Adam het verlies van deze genade, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor al zijn nakomelingen. Om het te herstellen lag niet in de macht van de mens, en dus was er een bijzondere Verlosser nodig, iemand die een perfect zondeoffer voor de Almachtige God zou brengen en de genade van de rechtvaardiging voor de mens zou verdienen. Omdat de mens niet in een dergelijke Verlosser kon voorzien, voorzag God Zelf in Jezus Christus, die de vleesgeworden God is (zie Is 35: 4; Joh 1: 1-17). Als ware God, zouden de verdiensten van Christus’ lijden en dood oneindig in waarde zijn; als ware mens, zouden Zijn verdiensten het menselijke ras echt verlossen. De heiligmakende genade die aldus wordt verdiend, scheldt niet alleen zonde kwijt, maar maakt ook de zielen waarop het wordt toegepast, bovennatuurlijk aangenaam voor God.

Alleen zielen die zo worden geregenereerd, kunnen deel uitmaken van de Zalige Aanschouwing omdat God, die volkomen heilig is, geen hemelzielen kan toelaten die geen echte heiligheid bezitten; en deze heiligheid ontbreekt in elke ziel die zich niet in de staat van heiligende genade bevindt. Omdat een baby geen heiligende genade kan ontvangen, behalve door het Doopsel, kunnen ongedoopte baby's die sterven niet de Hemel binnengaan (schuldig aan geen enkele persoonlijke zonde maar alleen aan de erfzonde, gaan ze naar een permanente plaats van natuurlijk geluk, dat meestal het limbo van zuigelingen wordt genoemd en wordt verondersteld zich aan de rand van de hel te bevinden; zie Denz. 1526).

In een toespraak van Paus Pius XII tot de Katholieke Vereniging van Verloskundigen had hij over dit punt van redding van kleine kinderen en het belang om de pasgeborenen zo vlug mogelijk te dopen:

Wat wij tot nu toe zeiden heeft betrekking op de bescherming van en de zorg voor het natuurlijk leven; maar het geldt des te meer voor het bovennatuurlijk leven, dat het pasgeboren kind ontvangt door het Doopsel. In de tegenwoordige heilsorde bestaat er geen ander middel, dit leven mee te delen aan het kind, dat nog niet het gebruik van het verstand heeft. En toch is de staat van genade op het ogenblik van sterven absoluut noodzakelijk om zalig te worden. Zonder deze is het niet mogelijk tot het bovennatuurlijk geluk, de zaligende aanschouwing van God te komen. Voor een volwassene kan een akte van liefde volstaan om de heiligmakende genade te verkrijgen en het doopsel te vervangen; voor het nog ongeboren of pasgeboren kind staat deze weg niet open. Neemt men dus in aanmerking, dat de liefde tot de naaste ons verplicht hem bij te staan in geval van nood; dat deze plicht des te ernstiger en dringen der is, naarmate het te geven goed of het te vermijden kwaad groter is en naarmate degene, die in nood verkeert, minder in staat is zichzelf te helpen en te redden, dan begrijpt men gemakkelijk, hoe uiterst belangrijk het is te zorgen voor het doopsel van een kind, dat het gebruik van de rede volkomen mist en dat in ernstig levensgevaar verkeert of zeker zal sterven. Ongetwijfeld rust deze plicht allereerst op de ouders; maar in geval van nood, wanneer men geen tijd te verliezen heeft of geen priester kan roepen, komt aan u de verheven taak toe het doopsel toe te dienen. Blijft dus niet in gebreke deze liefdedienst te bewijzen en dit actief apostolaat van uw beroep uit te oefenen. Moge het woord van Jezus voor u een steun en een bemoediging zijn: "Zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid verwerven." (Mt. 5, 7) En bestaat er wel groter en schoner barmhartigheid dan aan de ziel van het kind tussen de drempel van het leven, die het nauwelijks heeft overschreden en de drempel van de dood, die het aanstonds zal overschrijden de intrede in de glorievolle en zalige eeuwigheid te verzekeren?  – Paus Pius XII, Vegliare con sollecitudine – over de morele aspecten van huwelijksleven en zwangerschap – congres Italiaanse unie van verloskundigen – 29/10/1951 nr 19

Hoewel een ongedoopte volwassene die het gebruik van de rede heeft, door perfect bovennatuurlijke berouw, rechtvaardiging kan verkrijgen door de zogenaamde 'doop van begeerte', is deze optie niet beschikbaar voor baby's - geboren of ongeboren - omdat, zonder het gebruik van de rede, ze niet in staat zijn tot geloof, hoop of naastenliefde.

De sleutel tot dit alles is de dogmatische waarheid dat niemand een recht kan doen gelden op de Zalige Aanschouwing. Daarom is God niet onrechtvaardig als Hij diegenen die sterven in erfzonde geen Eeuwige Zaligheid geeft. Dat Bergoglio zegt dat ongedoopte kinderen naar de Hemel gaan, is helemaal niet verwonderlijk. Bergoglio is immers een naturalist en het ontkennen van de erfzonde is een van de fundamentele componenten van het naturalisme en een fundament van de vrijmetselarij. In 1884 schreef paus Leo XIII: "Maar de natuuronderzoekers en vrijmetselaars, die geen vertrouwen hebben in die dingen die we hebben geleerd door de openbaring van God, ontkennen dat onze eerste ouders hebben gezondigd ..." (encycliek Humanum Genus, nr. 20). We zagen ook dit naturalisme aan het werk in Bergoglio toen hij vorig jaar zei dat "goede atheïsten" naar de Hemel gaan.

Als de mens niet verwekt is en geboren is met erfzonde (vgl. Psalm 50: 7), dan is er geen behoefte aan heiliging en bijgevolg geen behoefte aan een Redder. De Christelijke religie wordt dus niets meer dan een gigantische tijdverspilling. Dit is ook de reden waarom de hedendaagse Kerk zoveel nadruk legt op de tijdelijke wereld en haar problemen - van migratiekwesties tot klimaatverandering tot duurzame landbouw en integrale ecologie. Het bovennatuurlijke wordt ondergeschikt gemaakt aan en ten dienste gesteld van het natuurlijke, vooral in het pseudo-magisterium van Bergoglio, dat het ware evangelie heeft vervangen door wat wij het 'evangelie van de mens' noemen.

De moderne mens heeft zijn bovennatuurlijke doel al lang uit het oog verloren en zoekt daarom zijn geluk en redding in de tijdelijke wereld, die noodzakelijkerwijs moet verdwijnen. Zo verspilt hij zijn leven aan dingen die hem alleen maar kunnen vernietigen: “Want wat een mens zal zaaien, zal hij ook oogsten. Want die in zijn vlees zaait, zal ook uit het vlees verderf oogsten. Maar wie in de geest zaait, zal uit de geest eeuwig leven maaien “(Gal 6: 8)

·         Bergoglio : de minst zware zonden zijn de zonden van het vlees (14/2/2019)

·         Bergoglio : Een Christen zijn is niet een doctrine aanhangen (1/4/2019)

Bergoglio’s veroordeling van proselitisme (tot bekering brengen) is dan ook niets nieuws, en het is niet verwonderlijk dat hij het opnieuw ter sprake had moeten brengen, gezien de gelegenheid. Hij had echter ook iets nieuws voor zijn luisteraars, iets dat niet minder schandalig is:
Ik geloof dat we ons zorgen moeten maken wanneer wij, Christenen moeite hebben met de gedachte dat we alleen belangrijk zijn als we de bloem zijn, als we alle ruimtes bezetten. U weet heel goed dat ons leven bedoeld is als 'gist', waar en met wie we ook zijn, zelfs als dit geen tastbare of onmiddellijke voordelen lijkt te brengen (vgl. Evangelii Gaudium, 210). Christen zijn gaat niet over het naleven van een leer, of een tempel of een etnische groep. Christen zijn gaat over een ontmoeting, een ontmoeting met Jezus Christus. Wij zijn Christenen omdat we geliefd en aangetroffen zijn, en niet als gevolg van proselitisme. Christen zijn gaat over ons vergeven weten en weten dat ons gevraagd wordt om anderen op dezelfde manier te behandelen als God ons behandelde. Want "hierdoor zal iedereen weten dat jullie mijn discipelen zijn, als jullie liefde voor elkaar hebben" (Joh 13:35).

15-02-2020 om 00:00 geschreven door claudia  

Bergoglio legt het 6^de gebod uit : Pleeg geen overspel 4/11/2018

Volgens Bergoglio zijn - sedert zijn exhortatie Amoris Laetitia in 2016 - de 10 Geboden gereduceerd tot de status van 10 ideale situaties, of beter gezegd: 10 Suggesties. Het zwaartepunt ligt hem in het 6^de gebod en het is duidelijk dat Bergoglio’s catechese over dat gebod ons bijzonder interesseert:

Exodus 20:14 : Pleeg geen overspel

Hij hield twee aparte audiënties op 24/10 en 31/10. We zullen een kritische blik werpen op wat hij zei in deze audiënties:

Bergoglio : Op onze tocht van catecheses over de geboden komen we vandaag bij het zesde gebod, dat te maken heeft met de affectieve en seksuele dimensie, en stelt: "Pleeg geen overspel." De onmiddellijke oproep is trouw en in feite is geen enkele menselijke relatie authentiek zonder trouw en loyaliteit. (24 oktober 2018)

Merk op dat Bergoglio onmiddellijk na het citeren van wat het gebod eigenlijk zegt, de aandacht onmiddellijk daarop verschuift naar menselijke relaties in het algemeen. Hoewel je misschien in bredere zin misschien over 'trouw' in een dergelijke catechismusles kunt spreken, is dat helemaal niet wat de primaire aandacht zou moeten krijgen.

Bergoglio gaat dan verder met liefde, trouw, vriendschap, surrogaten voor ware liefde en volwassenheid - niet los van overspel maar zeker niet de hoofdzaak. Als hij eindelijk begint te praten over huwelijkstrouw, maakt hij het vage idee duidelijk dat de betrokken partijen "zich moeten baseren op de solide grond van de trouwe liefde van God". Precies wat dit zou moeten betekenen, legt hij niet uit. Na te hebben verklaard dat "de trouw van God ons bestaan ​​moet binnendringen en vormen", wijst hij erop dat alleen in Christus "er liefde is zonder voorbehoud en nabeschouwingen, volledige overgave zonder voorwaarden en vasthoudendheid tot het einde." Nogmaals, men blijft achter om zijn eigen interpretatie eraan te geven. Zijn bewering dat "de mens onvoorwaardelijk geliefd moet worden" wordt door de meeste toehoorders ook verkeerd begrepen.

Afgezien van het citaat van het eigenlijke gebod, heeft hij maar 1 keer over het woord overspel gesproken op 24 oktober wanneer hij zegt: “Dit zesde gebod roept ons op onze blik op Christus te richten, die met zijn trouw ons overspelig hart kan verwijderen en ons een trouw hart geven."

In zijn tweede deel, dat van 31 oktober, keert Bergoglio terug naar het onderwerp en leert:
Als we ons op het pad van liefde bevinden, kunnen we ons afvragen: tot wie is dit gebod van trouw gericht - alleen tot echtgenoten? In werkelijkheid is deze opdracht voor iedereen; het is een vaderlijk Woord van God gericht aan elke man en vrouw. (31 oktober 2018)

Daar gaan we weer: Bergoglio heeft het niet over de hoofdzaak: het verbreken van de huwelijksgelofte. Zijn belangrijkste focus ligt elders.

Bergoglio gaat verder: Laten we ons herinneren dat de manier van menselijke rijping de loop van liefde zelf is, die gaat van het ontvangen van zorg naar het vermogen om zorg te bieden, van het ontvangen van leven naar het vermogen om leven te geven.
Volwassen mannen en vrouwen worden betekent in staat zijn om de echtelijke en ouderlijke houding te beleven, die zich manifesteert in de verschillende situaties van het leven, zoals het vermogen om de last van een ander op zich te nemen en van hem te houden zonder dubbelzinnigheid. Daarom is het een globale houding van de persoon die in staat is de realiteit aan te nemen en in staat is een diepgaande relatie met anderen aan te gaan. Wie is dan de overspelige, de wellustige, de ontrouwe? Het is een onvolwassen persoon, die zijn leven voor zichzelf leidt en situaties interpreteert op basis van zijn eigen welzijn en zijn eigen tevredenheid. Daarom is trouwen meer dan het huwelijk vieren! Men moet een reis ondernemen van het 'ik' naar het 'wij', van aan zichzelf denken naar het denken aan twee, van alleen te leven naar leven met twee: het is een goede reis; het is een prachtige reis. Wanneer we erin slagen onszelf niet als het middelpunt te zien, dan is elke daad echtelijk: we werken, we praten, we beslissen, we ontmoeten anderen met een verwelkomende en offerende houding. (31 oktober 2018)

Meesterlijk! Bergoglio is erin geslaagd het eenvoudige “Gij zult geen overspel plegen” te veranderen in een mengelmoes van onrijpheid, tochten, ontmoetingen, offer, enz.

Dus, volgens Bergoglio, moet "een onvolwassen persoon die zijn leven voor zichzelf leeft en situaties interpreteert op basis van zijn eigen welzijn en zijn eigen tevredenheid" nu de zonde van overspel bekennen? Of probeert Bergoglio gewoon te zeggen dat overspel een zonde van onvolwassenheid is?

De eerste is absurd; de laatste is het bagatelliseren. In feite is het hier passend om de lering van Franciscus in herinnering te brengen dat onder bepaalde omstandigheden degenen die zich schuldig maken aan echt, letterlijk overspel - dat wil zeggen, degenen die ontrouw zijn aan hun huwelijksgeloften door relaties aan te gaan met iemand anders dan hun wettige echtgenoot – rustig kunnen zitten en zich ontspannen en luisteren naar hun eigen geweten, in plaats van naar God.

Amoris Laetitia nr 303 : Gezien de invloed van zulke concrete factoren, kunnen we toevoegen dat het individuele geweten beter geïncorporeerd moet worden in de praktijk van de Kerk in situaties die ons idee van het huwelijk niet objectief belichamen. Elke inspanning moet gemaakt worden, om een verlicht geweten te bevorderen, gevormd en geleid door het verantwoordelijke en serieuze inzicht van iemand's pastor, en een steeds groter vertrouwen in God's genade aan te moedigen. Maar het geweten kan meer dan herkennen dat een bepaalde situatie niet objectief overeenkomt met de eisen van het Evangelie. Het kan ook herkennen in alle ernst en eerlijkheid wat in deze situatie de meeste genereuze reactie is die aan God gegeven kan worden, en zien met zekere morele zekerheid wat het is dat God van hem vraagt te midden van de concrete complexiteit van iemands beperkingen, ook al is dat nog niet helemaal het objectieve ideaal. Dit inzicht is dynamisch; het moet openstaan voor nieuwe stadia van groei en nieuwe beslissingen die het ideaal verder kunnen helpen verwezenlijken.

Door zulke onzin af te kondigen: "Als we erin slagen onszelf niet in het middelpunt te stellen, dan is elke daad echtelijk". Als elke onzelfzuchtige daad "echtelijk" is, en als homoseksuelen onzelfzuchtig kunnen handelen, dan volgt hieruit dat homoseksuelen op zijn minst deel kunnen nemen aan sommige echtelijke handelingen (vergeet niet, "positieve elementen"!). Van daaruit is het maar een stap te besluiten dat homoseksuelen een quasi-echtelijke relatie kunnen hebben en daarom bepaalde voorrechten, voordelen en zegeningen moeten krijgen, precies in overeenstemming met hun "echtelijke" acties. Dit, zo zal uiteindelijk worden betoogd, moet worden erkend omdat het de 'geleefde ervaring' is van bepaalde mensen, tegen wie onrechtmatige discriminatie moet worden vermeden.

Zie je hoe dit werkt? Het enige dat nu nodig is, is nog een "apostolische exhortatie" die de nodige besluiten trekt, wat meer gepraat over de authentieke dynamiek van wederzijdse zelfcommunicatie eraan toevoegen, en de puinhoop zou compleet zijn.

Bergoglio: In die zin is elke Christelijke roeping - nu kunnen we het perspectief enigszins uitbreiden en zeggen dat elke Christelijke roeping in deze zin echtelijk is. Het priesterschap is zo omdat het de oproep is, in Christus en in de Kerk, om een ​​gemeenschap te dienen met alle genegenheid, concrete zorg en wijsheid die de Heer geeft. Aspiranten voor de rol van priester zijn nutteloos voor de Kerk - nee, ze hebben geen nut; het is het beste dat ze thuis blijven -, maar mannen wiens hart de Heilige Geest raakt met een liefde zonder voorbehoud zijn nuttig voor de Bruid van Christus. In het priesterschap is het Volk van God geliefd met alle vaderschap, de tederheid en de kracht van een Echtgenoot en een Vader. Zo wordt de toegewijde maagdelijkheid in Christus ook met trouw en vreugde beleefd als een echtelijke en vruchtbare relatie van moederschap en vaderschap.

Ik herhaal: elke Christelijke roeping is echtelijk omdat het een vrucht is van de band van liefde waarin we allemaal worden wedergeboren, de band van liefde met Christus, zoals de tekst van de H. Paulus, gelezen in het begin, en die ons eraan herinnert. Van zijn trouw, van zijn tederheid, van zijn vrijgevigheid kijken we met vertrouwen naar het huwelijk en naar elke roeping, en we begrijpen de volledige betekenis van seksualiteit. (31 oktober 2018)

Wat heeft dit alles te maken met overspel? O ja, dat was het onderwerp dat Bergoglio was verondersteld over te praten. Dit is het effect van Nieuwe Theologie en het is nog duidelijker tegen de traditionele Romeinse Catechismus, die door de H. Paus Pius V werd uitgegeven in de 16^e eeuw, en met eenvoud en duidelijkheid het volgende leert:

Gij zult geen overspel plegen

De band tussen man en vrouw is het allerdichtst, niets kan aangenamer zijn voor beiden dan te zien dat zij zich wederzijds met een bijzondere liefde beminnen, en er kan hun niets ondraaglijkers zijn dan dat deze legitieme liefde op anderen wordt overgebracht. Het is dus passend dat de wet die het leven van mensen tegen doodslag beveiligt onmiddellijk gevolgd werd door de wet die overspel verbiedt, opdat niemand die heilige en oprechte huwelijksvereniging, die gewoonlijk een vruchtbare bron van liefde is, door de zonde van overspel zou worden geschonden of verbroken. […]

Twee delen van dit gebod

Waarvan het ene het overspel uitdrukkelijk verbiedt, en het andere de bewaring van de zuiverheid van ziel en lichaam.

Wat hier onder de naam van overspel wordt verboden

Overspel is verboden

Om te beginnen met hetgeen hier verboden is, is het overspel een ontering van een wettelijk huwelijk, hetzij zijn eigen of een ander’s bed onteert. Indien een getrouwde man met een ongetrouwde vrouw zondigt, onteert hij zijn eigen bed, en indien een ongetrouwde man gemeenschap heeft met een getrouwde vrouw, wordt deze andere door overspel bezoedeld.

Andere zonden tegen ontucht zijn verboden

Verder leert de H. Ambrosius en de H. Augustinus dat door het verbod op overspel alles verboden wordt wat onkuis en oneerbaar is. Ook kan men uit de boeken van het Oude en Nieuwe Testament ziend at de woorden van het 6^de gebod in die zin moeten verstaan worden. Want door de wet van Mozes worden behalve overspel ook andere soorten van ontucht bestraft.

Genesis: het doodvonnis door Juda tegen zijn schoondochter.

Deuteronomium 23:17: alle dochters van Israël is het verboden zich aan ontucht over te geven

Tobit 4:13: Wacht u, mijn zoon! zei Tobias, van alle onkuisheid.

Sirach 41:35: Schaamt u om uw ogen te slaan op een oneerbare vrouw.

Ook in het Evangelie zegt Christus onze Heer dat uit het hart de overspeligen en hoereerders voortkomen, die de mens besmetten. (Matteus 15:19)

De H. Apostel Paulus verklaart dikwijls en op verschillende wijzen zijn afkeer van deze misdaad:

1 Tess 4:3-4: Het is de wil van God dat u een heilig leven leidt: dat u zich onthoudt van ontucht, dat ieder van u zijn lichaam heiligt en in eerbaarheid weet te beheersen.

1 Kor 6:9: Weet u niet dat wie onrecht doet geen deel zal hebben aan het koninkrijk van God? Vergis u niet. Ontuchtplegers noch afgodendienaars, overspeligen, schandknapen noch knapenschenners,…

1 Kor 6:18: Ga ontucht uit de weg! Geen enkele ander zonde die een mens kan begaan tast het lichaam aan, maar wie ontucht pleegt zondigt tegen het eigen lichaam.

1 Kor 5:9: Ik heb u in mijn vorige brief gezegd dat u niet moet omgaan met ontuchtplegers,…

Ef 5:3: Laat er bij u geen sprake zijn van ontucht of zedeloosheid, of van hebzucht – deze dingen horen niet bij heiligen.

Waarom hier overspel expliciet vermeld wordt

Overspel is hier uitdrukkelijk verboden omdat deze zonde behalve de schandelijkheid die ze gemeen heeft met andere soorten ontucht, nog een onrechtvaardigheid is tegen de naaste en tegen de maatschappij. Ook is het zeker dat hij die zich inlaat met andere zonden van onkuisheid, gemakkelijk in overspel valt. Door het overspel te verbieden heeft God alle soorten van onkuisheid en onzuiverheid, die het lichaam besmetten, verboden. En wat meer is: ook alle inwendige ontucht werd door deze wet verboden. Deze geestelijke wet heeft Christus onze Heer uitdrukkelijk geleerd: Matteus 5:27-28: Jullie hebben gehoord dat gezegd werd: ‘Pleeg geen overspel.’ En ik zeg zelfs: iedereen die naar een vrouw kijkt en haar begeert, heeft in zijn hart al overspel met haar gepleegd.

Wat dit gebod gebiedt

Maar er staat hier meer op het spel dan 'alleen' de rechtstreekse kwestie dat God sommige mensen schept als aangetrokken tot hetzelfde geslacht of niet. Door God de oorzaak van homoseksuele aantrekking te maken, biedt Bergoglio een uitgangspunt voor allerlei theologische chaos die tijdig kan - en zal! worden uitgebuit door mensen die de LGBTQXYZ-agenda willen bevorderen. Het is duidelijk dat zijn opmerkingen in principe de hele absurde genderideologie legitimeren die momenteel in Westerse samenlevingen binnendringt.

Laat je niet misleiden: hoewel Bergoglio verbaal de gendergekte als 'demonisch' heeft veroordeeld, zullen zulke zeldzame verwijten niet in staat zijn om te stoppen wat logisch uit zijn onjuiste veronderstellingen volgt. Ideeën hebben consequenties. Verbaal klagen over dergelijke gevolgen ontneemt hen niet hun kracht. Bergoglio weet dat en rekent erop.
Dit is een bewezen en effectieve methode om zielsvernietigende dwalingen te verspreiden: breng gevaarlijke en schadelijke veronderstellingen in de geest van mensen en laat hen de nodige besluiten trekken. Zodra ze zijn getrokken, spreekt je je uit tegen deze besluiten, maar blijf je echter de uitgangspunten bevestigen die naar hen leiden. Zo zal je valse ideeën stevig in de geest van mensen hebben gevestigd en toch de schijn behouden dat je ze tegenwerkt. Het is een meesterlijke truc waarmee de wolf eruit ziet als een schaap terwijl hij de lammeren verslindt.

En dus verspreide leden die van elkaar zijn gescheiden, kunnen niet met één en hetzelfde hoofd verenigd zijn. “Er is 1 God en 1 Christus; en Zijn Kerk is één en het geloof is één; en het volk is één, verenigd in de vaste eenheid met het lichaam in een band van samenhang. Deze eenheid kan niet worden verbroken, en het lichaam kan niet afgescheiden worden van zijn samengestelde delen”(H. Cyprianus). En om de eenheid van de Kerk duidelijker te maken, gebruikt hij het voorbeeld van een levend lichaam, waarvan de leden onmogelijk kunnen leven tenzij ze verenigd zijn met het hoofd en er hun vitale kracht uit putten. Gescheiden van het hoofd moeten ze noodzakelijkerwijs sterven. “De Kerk” zegt de H. Cyprianus, “kan niet in delen worden verdeeld door de leden te op te delen en te scheiden. Wat van de moeder wordt afgesneden, kan niet leven of ademen.” Welke overeenkomst is er tussen een dood en levend lichaam? “Want niemand haat ooit zijn eigen lichaam, integendeel: men voedt en verzorgt het, zoals Christus de Kerk, want dat is zijn lichaam en zij zijn de ledematen. – Efeziers 5:29-30

Als mensen een ander lichaam willen stichten, moet een ander hoofd zoals Christus uitgevonden worden – dat wil zeggen: een andere Christus naast de ene Kerk, dat zijn Lichaam is. “Kijk waar je op moet letten - kijk wat je moet vermijden - kijk waar je tegenop moet zien. Het gebeurt dat, net als in het menselijk lichaam, een lid, een hand, een vinger, een voet kan worden afgesneden. Volgt de ziel het geamputeerde lid? Zolang het in het lichaam was, leefde het; gescheiden, verliest het zijn leven. Dus de Christen is Katholiek zolang hij in het Lichaam leeft: er van afgesneden wordt hij een ketter - het leven van de geest volgt niet het geamputeerde lid '(H. Augustinus, Sermoen CCLXVII, nr. 4).

De Kerk van Christus is daarom voor altijd één en dezelfde; zij die het verlaten, wijken af van de wil en het gebod van Christus, de Heer - en verlaten het pad van verlossing dat zij ingaan naar dat van verderf. 'Wie gescheiden is van de Kerk, is verenigd met een overspelige vrouw. Hij heeft zichzelf afgesneden van de beloften van de Kerk, en hij die de Kerk van Christus verlaat, kan niet tot de beloningen van Christus komen ... Hij die deze eenheid niet in acht neemt, houdt zich niet aan de wet van God, houdt niet aan het geloof van de Vader en de Zoon en klampt zich niet vast aan leven en redding' (H. Cyprianus). - Paus Leo XIII, encycliek Satis Cognitum, n. 5

Zo spreken de ware Pausen.

14-02-2020 om 01:10 geschreven door claudia  

Men moet dus de gelovigen leren en dringend vermanen de zuiverheid en onthouding te oefenen, en zich te reinigen van alle bezoedeling van het vlees en de geest, en de heiligmaking tot perfectie brengen in de vreze Gods. (2 Kor 8:1)

Men moet hun in het bijzonder leren dat hoewel de deugd der zuiverheid op een voorname wijze uitblinkt in de personen die de waarlijk religieuze gelofte van maagdelijkheid trouw en heilig onderhouden, ook beoefend kan worden door degenen die een celibatair leven leiden’ of zie in de gehuwde staat, zich van oneerbaarheid en bezoedeling bewaren tot reinheid.

Overwegingen die iemand helpen de zuiverheid te praktiseren

[…] Er zijn twee middelen: de eerste behoort tot de gedachten, de andere tot de uiterlijke werken. De eerste bestaat voornamelijk in goed te begrijpen hoe schandelijk en verderfelijk die zonde is, want als dit eens goed begrepen is, zal men er gemakkelijk de grootste afkeer voor hebben. Nu dat zij een verderfelijke misdaad is, kan men daaruit opmerken dat degenen die deze bedrijven daarom uit het Rijk Gods verdreven en uitgesloten worden, wat het grootste kwaad is.

Behalve dit onheil dat aan alle boosheden gemeenschappelijk is, heeft deze zonde de bijzondere eigenschap dat de onkuisen tegen hun eigen lichaam zondigen. De H. Apostel Paulus zegt het zo: 1 Kor 6:18: Ga ontucht uit de weg! Geen enkele ander zonde die een mens kan begaan tast het lichaam aan, maar wie ontucht pleegt zondigt tegen het eigen lichaam. Daarmee bedoelt hij dat men zijn lichaam onteert door de heiligheid ervan de schenden. Daarom zegt Paulus op een andere plaats: 1 Tess 4:3-5: Het is de wil van God dat u een heilig leven leidt: dat u zich onthoudt van ontucht, dat ieder van u zijn lichaam heiligt en in eerbaarheid weet te beheersen en dat u niet zoals de ongelovigen, die God niet kennen, toegeeft aan uw hartstocht en begeerte.

Wat nog erger is, indien een Christen zich schandelijk aan een ontuchtige vrouw overgeeft, maat hij van de ledematen van Christus een hoer. De H. Paulus zegt in 1 Kor 6:15-16: Weet u niet dat uw lichaam een deel is van het lichaam van Christus? Zou ik dan van de delen van zijn lichaam de lichaamsdelen van een hoer maken? Dat nooit! O weet u niet dat wie zich met een hoer verenigt samen met haar één lichaam wordt? Want de Schrift zegt: ‘Zij zullen één lichaam zijn.’

Bovendien is een Christen zoals de H. Apostel zegt, de tempel van de Heilige Geest (1 Kor. 6:19), en deze tempel schenden is niets anders dan de H. Geest eruit verdrijven.

Overspel is een grote onrechtvaardigheid

Het overspel bevat een grote onrechtvaardigheid. Volgens de leer van de Apostel zijn de echtlieden zodanig onder elkaar onderworpen dat niemand de macht of recht heeft op zijn of haar lichaam, maar dat beiden door een band van dienstbaarheid met elkaar zijn verbonden. De man voegt zich naar de wil van zijn vrouw en de vrouw naar de wil van haar man. Daarom is de overtreder schuldig aan een daad van grote ongerechtigheid en goddeloosheid zijn of haar recht op het lichaam van de ander te ontbinden. (1 Kor 7:4)

De vrees voor schande is een krachtig middel om de mens tot het goede aan te porren en van het kwade te schrikken, zo zal de herder (priester) opmerken met welke schandvlek een overspeler besmet is. Dit zegt de H. Schrift: Spreuken 6:32-33: Maar pleeg je overspel, dan heb je geen verstand, wie zoiets doet richt zichzelf te grond. Hij zal door smaad worden getroffen en zijn schande zal niet worden uitgewist.

Straffen die op deze ondeugd volgen

De grootheid van deze misdaad kan ook gezien worden in de strengheid van zijn straf. In de oude wet die in het Oude Testament werd toegepast werd de overspelige gestenigd tot de dood (Leviticus 20:10, Johannes 8:5). Meer zelfs omwille van dergelijke zonde werd soms een hele stad verdelgd, zoals we kunnen lezen over de Sichemieten. (Genesis 34:25) De H. Schrift verhaalt verschillende voorbeelden van goddelijke wraak tegen deze zonde, zoals de vernietiging van Sodom en de nabijgelegen steden (Genesis 19:24), de straf van de Israëlieten die ontucht pleegden in de woestijn met de dochters van Moab (Numeri 25:4), en de slachting van de Benjamieten (Rechters 20).

Die de dood ontkomen, ontsnappen echter de ondraaglijke pijn en verdriet niet waarmee zij dikwijls in dit leven gestraft worden. Deze voorbeelden kan een priester gemakkelijk gebruiken om de mensen van hun schaamtevolle wellust af te helpen. Met verblindheid van geest geslagen, die een zeer zware straf is, gaan zij zover dat zij noch God, noch eer, noch waardigheid, noch kinderen, noch hun eigen leven ontzien, en zo worden zij zo boosaardig en onnuttig dat men hun niets van belang vertrouwen kan en dat zij tot geen ernstige zwaarwichtige taak bekwaam zijn. We vinden voorbeelden in de personen van David en Salomo. David was na zijn wandaad van overspel zodanig van karakter veranderd dat hij van een zachtmoedig persoon, wreed was geworden en Urias aan wie hij zoveel verplicht was, de dood injoeg (2 Kon (2 Sam) 11-12). Salomo, die zich had overgegeven aan wellustigheid voor vrouwen, gaf de ware religie op om vreemde goden te volgen (3 Kon (1 Kon) 11). Deze zonde ontneemt dus zoals Hosea opmerkt, de mens zijn hart en verblind dikwijls zijn verstand (Hos 4:11). – Catechismus van het Concilie van Trente - G.C. Ubaghs 1863 p. 356

De catechismus spreekt verder over de middelen om deze verschrikkelijke wandaad van onzuiverheid tegen te gaan en hoe de deugd te praktiseren. (leegheid en luiheid vermijden, overdaad vermijden, de zintuigen beheersen, soberheid en eenvoud koesteren, onzuivere gesprekken mijden, veel te biecht gaan en de H. Communie ontvangen, gebed, vasten)

Op het eerste gezicht lijkt het erop dat Bergoglio opzettelijk en strategisch een tegenspraak heeft geplaatst tegen zijn bevestiging dat de gedoopten worden wedergeboren als kinderen van God die voor altijd in die staat blijven. We zeggen dat deze tegenspraak strategisch is omdat het lijkt alsof hij deze alleen opneemt om zichzelf enige ruimte te geven voor mogelijke ontkenning. Hij spreekt zichzelf moedwillig tegen om het te laten lijken alsof hij misschien in de war is of niet goed wordt begrepen. Deze methode om verward te lijken, zelfs zichzelf soms tegen te spreken, om de verspreiding van ketterij te vergemakkelijken, werd door pausen Pius VI en Pius X aan de kaak gesteld (zie respectievelijk Bul Auctorem Fidei, en encycliek Pascendi, nr. 4).

Een ander bezwaar kan naar voren worden gebracht: zou Bergoglio de term 'kinderen van God' in louter natuurlijke zin kunnen gebruiken volgens welke ALLE mensen door God de Vader zijn geschapen? In theorie is dit mogelijk, vooral omdat hij, als naturalist, zo graag de term gebruikt; zoals hij onlangs deed toen hij kinderen vertelde dat leden van de maffia, criminelen, kinderen van God zijn: "Die van de maffia zijn ook kinderen van God, maar gedragen zich liever als kinderen van de duivel".

Deze natuurlijke betekenis is echter niet waarin Bergoglio in zijn catechese op 9 mei de term 'kinderen van God' gebruikt. We weten dit omdat hij expliciet spreekt in de onmiddellijke context van regeneratie en zegt dat “de Kerk ons ​​heeft geregenereerd tot het eeuwige leven. We zijn kinderen geworden in Zijn Zoon Jezus…. Wedergeboren als kinderen van God, zijn we zo voor altijd.” Het is daarom duidelijk dat Bergoglio het heeft over het zijn van kinderen van God door bovennatuurlijk adoptief Zoonschap.

Wat denken we echter van de beweringen van Bergoglio dat God zijn kinderen nooit verwerpt of in de steek laat?

Opnieuw kijken we naar de leringen van het Concilie van Trente. Onder vermelding van de H. Augustinus verklaart de heilige synode dat "God degenen die eens gerechtvaardigd zijn door Zijn genade niet in de steek laat, tenzij Hij eerst door hen wordt verlaten" (sessie VI, Hoofdstuk 11, DS 804). Let op de waarschuwing: "... tenzij Hij eerst door hen wordt verlaten." Bergoglio vermeldt dat gedeelte niet omdat hij de indruk wil wekken dat onze vriendschap met God, eenmaal verkregen, nooit kan worden vernietigd. Wat een ketterij.

13-02-2020 om 00:13 geschreven door claudia  

Het maakt Bergoglio niet uit welke religie je aanhangt 16/9/2014

In een video uit 2013 toen Bergoglio de wereldjongerendagen in Rio de Janeiro bezocht, verklaarde hij dat het niet belangrijk is als iemand gebrek heeft aan voedsel en onderwijs, Katholiek, Protestants, Orthodox of Joods onderwijs krijgt.  Het hele interview werd toen uitgezonden op de Braziliaanse tv. Laten we eens kijken wat hij zei:

…Ik denk dat we een cultuur van ontmoeting moeten koesteren over de hele wereld… over heel de wereld, waar iedereen de noodzaak voelt om de mensheid de ethische waarden mee te geven wat de mensheid nodig heeft en deze menselijke realiteit te verdedigen.

In dit opzicht denk ik dat het belangrijk is dat we allen werken voor elkaar, om het egoïsme uit te roeien… werken voor elkaar volgens de waarden van iemands eigen geloof. Elk geloof heeft zijn eigen geloofspunten, maar volgens de waarden van iemands geloof, werken voor de andere mensen. Laten we allen tezamen werken voor de anderen.

Als er een kind is dat honger heeft en geen onderwijs heeft genoten, zouden we moeten bezorgd zijn dat het voedsel heeft en onderwijs. Het maakt mij niet uit als dit onderwijs gegeven wordt door Katholieken, Protestanten, Orthodoxen of Joden. Wat van belang is, is dat het kind een educatie ontvangt en niet meer in hongersnood verkeert. We moeten allen daarmee akkoord gaan.

Tegenwoordig is dringend dat we niet in onenigheid verkeren onder ons ten koste van anderen.

Eerst moeten we werken voor onze naaste, en dan kunnen we gesprekken voeren over hogere principes waar elk van ons de reden van onze geloofsovertuigingen uitdrukt, en proberen een wederzijds begrip te bereiken.

Maar, vooral tegenwoordig, is het helpen van onze naaste meer dringend. Naar buiten treden om de grote problemen van de wereld op te lossen.

Ik geloof dat religies… de vele belijdenissen – zoals ik verkies ze te benoemen – kunnen geen gemoedsrust hebben terwijl er nog een kind van honger sterft, er nog een kind is zonder onderwijs, een jongere of oudere zonder gezondheidszorg.

Het is echter waar dat het doel van religie – of de vele belijdenissen – geen naastenliefde is, maar ten minste in ons Katholiek geloof, in ons Christelijk geloof, we zullen geoordeeld worden door deze werken van barmhartigheid.

Als humanistische onverschilligheid van Bergoglio is schaamteloos. Het is duidelijk dat de man het Katholicisme gewoon als een religie onder de vele ziet, gewoon een waar hij “in gelooft” en “verkiest” (ahum). Een religie die geen grotere waarde heeft dan een andere religie.

Hij legt uit wat hij bedoelt: Zolang we de arme hongerige kinderen voeden en ze een soort van educatie geven, maakt het mij niet uit of het door Katholieken, Protestanten, Orthodoxen of Joden wordt gegeven. Maar hela, wie is er bezorgd of de ziel van een kind op de weg naar EEUWIGE verdoemenis wordt geplaatst door de ketterijen van de Lutheranen, Orthodoxen, of Joden? Het lichaam is zoveel belangrijker dan de ziel, niet? Laten we eens kijken wat de H. Schrift zegt hierover:

Wees niet bang voor hen die wel het lichaam maar niet de ziel kunnen doden. Wees liever bang voor hem die in staat is ziel en lichaam om te laten komen in de Gehenna. – Matteüs 10:28

Er zijn veel dwaalleraren in de wereld verschenen die de komst van Jezus Christus als mens niet belijden. Dat nu is de verleider, de antichrist! Wees op uw hoede en verspeel niet wat we bereikt hebben, maar zorg dat u het volle loon ontvangt. Wie niet bij de leer van Christus blijft maar verder wil gaan, heeft God niet. Wie bij die leer blijft, heeft zowel de Vader als de Zoon. Als er iemand bij u komt die deze leer niet uitdraagt, ontvang hem dan niet in uw huis en groet hem niet, want wie zo iemand groet, is medeplichtig aan zijn kwalijke praktijken. – 2 Johannes 1:7-11

Natuurlijk moeten we de hongerigen voeden. Natuurlijk moet een kind dat honger heeft, eerst gevoed worden vooraleer je het in het Evangelie onderwijst en het een goede educatie heeft. OLHeer deed hetzelfde – Hij zorgde eerst voor de lichamelijke noden, en onderwees hen erna (Johannes 6:26) De lichamelijke noden zoals voedsel, hoewel het op zichzelf niet zo belangrijk is als de geestelijke noden van de ziel, is ondanks alles dikwijls dringender.

Daar gaat het niet over. We hebben een probleem met de onverschilligheid of een persoon onderwijs krijgt van een Katholiek of andere geloofsbelijdenis. Hij vermeldt de verschillen tussen de religies als wat “onenigheden onder ons”. Het verschil tussen de ware religie die door de Almachtige God werd ingesteld en de diabolische sekten die deze ware religie tegengaan doet hij af als louter academische discussies en dat ze van minder belang zijn dan de werken van naastenliefde.

Laten we kijken wat Paus Clemens XIII zegt over dit punt:

In het veld van de Heer, voor de herderstaak waarvan de Goddelijke Voorzienigheid ons als opzichter plaatste, is er niets dat zoveel waakzame zorg en niet-aflatende arbeid in zijn ontwikkeling vereist dan het bewaken van het goede zaad van de Katholieke Leer dat de Apostelen van Jezus Christus ontvingen en doorgaven aan ons. Als dit in luiheid wordt verwaarloosd, zal de vijand van het menselijk ras onkruid zaaien terwijl de arbeiders slapen. Dan zal onkruid worden gevonden dat moet in de vlammen worden geworpen in plaats van goed graan om in de schuren op te slaan. De H. Paulus moedigt ons echter sterk aan om het geloof te beschermen dat de Heiligen ons hebben overgedragen. Hij zei tegen Timoteüs dat hij het heilig vertrouwen moest behouden omdat er gevaarlijke tijden zouden komen waarin slechte en bedrieglijke mannen in de Kerk van God zouden komen. De verraderlijke verleiders zouden hun werk gebruiken om te proberen onbewuste geesten te infecteren met dwalingen die vijandig staan ​​tegenover de evangelische waarheid.

Het komt vaak voor dat bepaalde onwaardige ideeën in de Kerk van God naar voren komen die, hoewel ze elkaar rechtstreeks tegenspreken, samen plannen maken om de zuiverheid van het Katholieke geloof op de een of andere manier te ondermijnen. Het is heel moeilijk om voorzichtig te spreken tussen beide vijanden op een manier dat we geen van hen de rug lijken toe te keren, maar beide vijanden van Christus op gelijke wijze mijden en veroordelen. Ondertussen is de zaak zodanig dat de duivelse dwaling zijn leugens kunstig heeft gekleurd, en zich gemakkelijk onder het mom van de waarheid begeeft, terwijl zeer korte toevoegingen of veranderingen de betekenis van uitdrukkingen vervormen; en de geloofsbelijdenis, die meestal redding bewerkt, soms, met een kleine verandering, naar de dood leidt.

De gelovigen - vooral de eenvoudigen of degenen die er onwetend in zijn - moeten worden weggehouden van gevaarlijke en smalle paden waarop ze nauwelijks voet kunnen zetten zonder te wankelen. De schapen mogen niet op ongebaande plaatsen naar grasland worden geleid ... – Paus Clemens XIII, encycliek In Dominico Agro nr.1-3

Ook de H. Paulus moet Bergoglio’s evangelie hebben bedoeld toen hij schreef:

Zonder geloof is het onmogelijk God vreugde te geven; wie hem wil naderen moet immers geloven dat hij bestaat, en wie hem zoekt zal door hem worden beloond. – Hebreeën 11:6

Bergogio openbaart dat hij gelooft in een soort van "ethische waarden die de mensheid nodig heeft" die door elke religie kunnen worden gegeven en dus onafhankelijk zijn van het Katholicisme, waarvan gezegd kan worden dat het alle religies "overstijgt". Daarom maakt het hem niet uit of deze waarden worden bijgebracht door "katholieken", protestanten, joden, enz.

Maar dit is natuurlijk volslagen onzin, en werd reeds door de Kerk veroordeeld lang voor het Tweede Vaticaans Concilie. Dezelfde God die de mensheid heeft geschapen, heeft ook het Katholicisme opgericht. Dezelfde God die alle mensen naar Zijn beeld heeft gemaakt, wil ook dat zij eeuwige redding bereiken in en door de ware Rooms-Katholieke Kerk, de enige ark van redding. Dit heeft de ware Kerk altijd gepredikt. Bergoglio daarentegen predikt de vrijmetselaarsleer van een broederschap van de mens die moet worden bereikt door een 'cultuur van ontmoeting' en die intrinsiek gescheiden is van de ware religie en religieuze waarheid. Het is ongetwijfeld een inleiding tot één wereldreligie die op een gegeven moment zal worden voorgezeten door de antichrist, die "alle godsdiensten met elkaar wil verzoenen" op de schandalige maar immens populaire leugen dat uiteindelijk alle religies hetzelfde leren.

12-02-2020 om 02:44 geschreven door claudia  

Veronderstellingen zijn gevaarlijke zaken. Ze leiden onvermijdelijk tot conclusies, en zelfs als deze conclusies niet onmiddellijk getrokken worden, kunnen ze getrokken worden.

Het is niet verwonderlijk dat er sommigen zijn die gelukkig zijn om de verwarring die Bergoglio veroorzaakt verder te voeren, en hebben we gehoord in kringen van het Vaticaan dat de doodzonde van contraceptie soms niet alleen toegelaten is, maar in feite noodzakelijk, en dat er niet zoiets bestaat als een intrinsiek slechte daad (een daad dat slecht is in zichzelf en eruit voortkomend en kan daarom onder geen enkel beding worden gerechtvaardigd.) De profeet Jesaja moet een visioen van het Tweede Vaticaans Concilie hebben gehad en zijn nasleep wanneer hij donderde: “Wee degenen die het kwade goed noemen en het goede kwaad, die het licht tot duisternis maken en het duister tot licht, die van zoet bitter maken en van bitter zoet. – Jesaja 5:20

De ware Katholieke leer over het geweten is minder geheimzinnig dan de modernisten willen doen geloven:

De werking van het geweten is een daad van het intellect, die oordeelt dat een actie als verplicht moet worden uitgevoerd, of als zondig moet worden weggelaten, of als wettig kan worden uitgevoerd, of is aan te raden als de betere manier van handelen. We hebben dus vier soorten geweten - bevelen, verbieden, toestaan, raad geven.
De werking van het geweten is dus in strikte zin geen gewone kennis van goed en kwaad. Dit is morele wetenschap. De werking van het geweten in strikte zin is evenmin een gebruikelijke houding ten opzichte van morele problemen, hoewel we de term soms in die zin gebruiken, zoals wanneer we spreken van een gewetensbewust of een laks geweten. Maar in de ware zin is de werking van het geweten een handeling van het praktische intellect, het houdt zich bezig met een bepaalde actie die men overweegt te doen of achterwege te laten. (Veel mensen, met name niet-katholieken, beschouwen het geweten als een emotioneel vermogen. Ze 'voelen' dat iets goed of fout is en worden in hun gedrag door dit gevoel geleid. Natuurlijk is deze norm volkomen onbetrouwbaar. Hoe meer intelligentie en hoe minder gevoel in het geweten binnenkomt, hoe groter de kans dat het geweten correct handelt.) - (Pr. Francis J. Connell, Beginselen van Morele Theologie)

Het is waar dat geweten een norm van moraliteit is, omdat het een ingeving is van het praktische intellect: "De stem van het geweten is de gezaghebbende gids voor het morele gedrag van de mens" (Pr. Thomas Slater, Handleiding van Morele Theologie). Het geweten van een mens is echter niet de ultieme norm voor moreel gedrag: "Niet dat het individuele geweten onafhankelijk is van alle autoriteit ...". Het is eerder wat de 'nabije subjectieve norm' van moraliteit wordt genoemd. De verre objectieve norm daarentegen is "de eeuwige wet van God [en] de nabije objectieve norm is de natuurlijke wet ..." (Connell, Beginselen van Morele Theologie).

Omdat het de goddelijke missie van de Kerk is om de redding van zielen te vergemakkelijken, en deel uitmaakt van haar plicht als de "pijler en grond van waarheid" (1 Timoteus 3:15) en ontvanger van de Goddelijke Openbaring, moet de Kerk de mens de morele wet onderwijzen, die mensen anders alleen met grote moeite zouden kunnen onderscheiden door het gebruik van de rede. Het is om deze reden dat het geweten nooit kan worden ingeroepen tegen de leer van de Kerk, want de Kerk is de autoriteit die, door goddelijke bekrachtiging, het recht en de plicht heeft om het geweten in de eerste plaats te leiden en te verlichten:

Als een van je broeders of zusters tegen je zondigt, moet je die daarover onder vier ogen aanspreken. Als ze luisteren, dan heb je ze voor de Kerk behouden. Luisteren ze niet, neem dan een of twee anderen mee, zodat de zaak zijn beslag krijgt dankzij de verklaring van ten minste twee getuigen. Als ze naar hen niet luisteren, leg het dan voor aan de Kerk. Weigeren ze ook naar de Kerk te luisteren, behandel hen dan zoals je een heiden of tollenaar behandelt. Ik verzeker jullie: al wat jullie op aarde bindend verklaren zal ook in de hemel bindend zijn, en al wat jullie op aarde ontbinden zal ook in hemel ontbonden zijn. (Matteüs 18:15-18) Het individuele geweten is niet de bron van moraliteit, het is slechts de toepassing ervan.

Let op van onophoudelijk gepraat over persoonlijk geweten in onze tijd. Het is een masker om te proberen de ware rol van het geweten te overschatten en ervoor te zorgen dat de mens zijn eigen bron van goed en verkeerd gaat bepalen.

12-02-2020 om 01:39 geschreven door claudia  

ZAAD VAN MIJN VADER, WIJK GEEN ENKEL MOMENT VAN GOD, WANT DE VIJAND VAN JULLIE ZIEL LOOPT ALS EEN BRULLENDE LEEUW ROND, OP ZOEK NAAR IEMAND OM TE VERSLINDEN! 9/2/2020

Boodschap aan het volk van God van de H. Aartsengel Michael en de Aartsengelen en Engelen van de Hemelse Legers – Boodschap aan Enoch

De Vrede van de Allerhoogste is met jullie allen, Volk van God.

Wie is als God? Niemand is als God!

Zaad van mijn Vader, wijk geen enkel moment van God, omdat de vijand van jullie ziel rondloopt als een brullende leeuw op zoek naar wie hij kan verslinden. De geestelijke veldslagen in jullie geest zullen elke dag sterker worden. Bescherm je met je geestelijke wapenrusting en aanroep ten allen tijde de Kracht van het Bloed van het Goddelijk Lam van God. Aanroep ook OLVrouw en Koningin, onze Geliefde Prins Michael, de Heilige Zielen en ook de Aartsengelen en Engelen van de Hemelse Legers. We komen jullie graag verdedigen tegen de aanvallen en vuurpijlen van de Boze die jullie vrede probeert te stelen en als jullie je ziel verwaarlozen.

Ik, Michael, jullie Prins, ben reeds in jullie midden. Aanroep mij 3 keer met mijn strijdkreet: WIE IS ALS GOD? NIEMAND IS ALS GOD! En ik kom direct met mijn Broeders om jullie te helpen. Wees niet bang omdat angst niet van God komt, verwerp onmiddellijk elke vuurpijl (hoe klein ook) dat de Boze naar jullie geest stuurt, laat het niet binnendringen zodat het niet sterker wordt en jullie in verleiding brengt.

Geliefd Volk van God, blijf standvastig in het Geloof, biddend en wakend, bedenk dat hoe dichter je nadert tot de Allerhoogste, Zijn wil doet, hoe meer aanvallen en bekoringen van de Boze je zult hebben. Ik zeg jullie nogmaals, als jullie vasthouden aan God door gebed, vasten en boete, zal de vijand van jullie ziel niet in staat zijn om jullie te doen vallen in zijn bedrog en geestelijke aanvallen. Jullie, Volk van God, bevinden je reeds in de dagen van geestelijke strijd. Kijk uit en bid dat jullie niet in bekoring vallen. Versterf jullie zintuigen en jullie vlees, onthoud dat jullie zwak en fragiel zijn en dat jullie zonder de hulp van de Hemel verloren gaan. Blijf op jullie hoede, als soldaten van het aardse leger dat jullie zijn. Laat jullie bescherming, het gebed niet achterwege, omdat de vijand van jullie ziel en zijn boze geesten jullie ten allen tijde lastig vallen. Lees het H. Woord van God en zorg dat je het in je geest en hart hebt, omdat het H. Woord het Zwaard van de Geest is, die jullie zal verdedigen tegen de aanvallen en vuurpijlen van de Boze.

Ik herinner jullie eraan, Broeders en Zusters, dat de vijand van jullie ziel jullie zal aanvallen waar jullie het zwakst zijn, vooral zal hij jullie aanvallen in het vlees, de zintuigen en het geloof. Hij zoekt om jullie te bedriegen en twijfel te creëren, zodat jullie je vertrouwen in God en jezelf zouden verliezen. Daarom, Broeders en Zusters, moeten jullie elke open geestelijke deur sluiten met gebed, biecht, vasten en boetedoening, jezelf versterken met dagelijkse communie en overweging van het H. Woord van God.

Zaad van mijn Vader, goede werken en aalmoezen, gegeven met liefde aan jullie naaste en aangeboden aan God voor jullie zonden, dienen ook om jullie te versterken in de geestelijke strijd. Let er daarom op, Volk van God dat jullie deze instructies die we jullie geven in praktijk brengen en zo zullen jullie de dagelijkse geestelijke strijd overwinnen. Blijf in de Vrede van de Allerhoogste, Geliefd Volk van God.

Jullie Broeders en Dienaren, Aartsengel Michael en de Aartsengelen en Engelen van de Hemelse Legers.

Broeders en Zusters, laat onze boodschappen weten aan de hele mensheid

12-02-2020 om 00:42 geschreven door claudia  

Opdat niettemin de dienende gehoorzaamheid van ons geloof in overeenstemming zou zijn met de rede, behaagde het God aan de innerlijke bijstand van de Heilige Geest uitwendige tekenen van zijn openbaring te verbinden: namelijk goddelijke werken, in de eerste plaats wonderen en profetieën. Daar zij Gods almacht en onbegrensde weten in rijke mate bewijzen, zijn zij volkomen zekere en binnen het bevattingsvermogen van allen gelegen passende tekenen van de goddelijke openbaring. Daarom verrichtte Mozes, verrichtten de profeten en zeer in het bijzonder Christus de Heer, zelf vele wonderen in het openbaar en profeteerden zij aangaande de toekomst. – VC 1, Dei Filius, DS 1790

Wie zegt, dat de goddelijke openbaring niet door uiterlijke tekenen geloofwaardig kan worden, maar dat zij dus door zuiver innerlijke ervaring van een ieder of door persoonlijke verlichting de mensen tot het geloof zou bewegen, die zij uitgesloten. – Dei Filius, DS 1812

Het is de functie van apologetiek om de redelijkheid van het Geloof aan te tonen. Mgr. Fenton legt uit:

... Het is het centrale en essentiële doel van apologetiek om  duidelijke aanwijzingen te geven dat het katholieke dogma, aangeboden als een boodschap van God aan de mens, feitelijk door God zelf is geopenbaard. Omdat deze leer naar voren komt als bemiddeling in plaats van onmiddellijke openbaring, kunnen we niet alleen vertrouwen op de ervaring van diegene die rechtstreeks de goddelijke communicatie heeft ontvangen. We kunnen het juiste goddelijke auteurschap van deze boodschap vaststellen in het licht van de natuurlijke rede, op dezelfde manier waarop we het auteurschap van elke andere communicatie die via indirecte kanalen tot ons komt kunnen onderscheiden.
De kerk zelf doet een duidelijk beroep op al deze motieven van geloofwaardigheid. Zonder aarzeling verklaart zij dat haar leer rationeel aanvaardbaar is als goddelijke openbaring, omdat het wordt gegarandeerd door onmiskenbare tekenen van Gods getuigenis hierover. (Fenton, We Stand with Christ)

Het doel van de motieven van geloofwaardigheid is om de daad van goddelijk geloof redelijk en voorzichtig te maken, in plaats van willekeurig of gebaseerd op het gevoel:
De instemming van het geloof is een daad van deugdzaamheid. Het zou daarom verstandig en redelijk moeten zijn. Maar voorzichtigheid dicteert dat er niets standvastig wordt geloofd, tenzij bewijs het geloofwaardig maakt. Daarom moeten de mysteries van het geloof die we het meest standvastig moeten geloven, duidelijk geloofwaardig zijn. (Pr. Reginald Garrigou-Lagrange, O.P., De Theologische Deugden vol 1, p. 104)

Onze Heer Jezus Christus bewerkte Zijn mirakels als motieven van geloofwaardigheid van de waarheid van Zijn beweringen en Zijn openbaring:

Als wat ik doe niet van mijn Vader komt, geloof me dan niet, maar als dat wel het geval is en u gelooft me toch niet, geloof dan tenminste wat ik doe. Dan zult u begrijpen dat de Vader in mij is en dat ik in de Vader ben. – Johannes 10:37-38

Paus Pius IX heeft het over de rol van de motieven van geloofwaardigheid in het leiden van zielen tot Geloof in zijn eerste encycliek Qui Pluribus nr 7-8:

Onze heilige religie werd niet uitgevonden door de menselijke rede, maar werd genadig geopenbaard door God; daarom kan men vrij gemakkelijk begrijpen dat religie zelf al haar kracht verwerft van het gezag van God die de openbaring heeft gedaan, en dat het nooit door menselijke rede kan worden bereikt of vervolmaakt. Om niet misleid te worden en te dwalen in een zaak van zo’n groot belang, moet de menselijke rede inderdaad zorgvuldig het feit van goddelijke openbaring onderzoeken. Na dit gedaan te hebben, zou men er absoluut moeten van overtuigd zijn dat God heeft gesproken en Hem daarom rationele gehoorzaamheid moeten tonen, zoals de Apostel Paulus ons leert [Rom 13: 1]. Want wie kan mogelijk niet weten dat alle geloof moet worden gegeven aan de woorden van God en dat het in volledige overeenstemming is met de rede zelf om doctrines te accepteren en krachtig te ondersteunen waarvan het heeft vastgesteld dat deze door God zijn geopenbaard? En God kan niet bedriegen of bedrogen worden.
Hoeveel prachtige bewijzen zijn er om de menselijke rede op de duidelijkste manier te overtuigen dat de religie van Christus goddelijk is en dat "het hele principe van onze leerstellingen voortkomen van de Heer van de Hemel"; daarom bestaat er niets duidelijker, vaster of heiliger dan ons geloof, dat op de sterkste fundamenten rust. Dit geloof, dat voor het leven onderwijst en wijst op redding, dat alle ondeugden uitdrijft en de vruchtbare moeder en verpleegster van de deugden is, is gevestigd door de geboorte, leven en dood, opstanding, wijsheid, wonderen en profetieën van Christus Jezus, zijn goddelijke auteur en vervolmaker! Door het licht van onderwijs van boven, verrijkt met de schatten van Hemelse rijkdom werd dit geloof beroemd en opmerkelijk door de voorspellingen van zoveel profeten, zoveel prachtige wonderen, de standvastigheid van zoveel Martelaren, en de glorie van zoveel Heiligen!

Het is echter belangrijk om te begrijpen dat de instemming van goddelijk geloof in wezen verschilt van en beter is dan de instemming met de motieven van geloofwaardigheid. De ziel is in staat om de waarheid en de kracht van de motieven van geloofwaardigheid te begrijpen door het licht van de rede, zelfs zonder genade. Deze motieven wijzen naar geloof maar creëren het niet. Geloof is niet de som van de motieven van geloofwaardigheid. Integendeel, door geloof accepteren we, met behulp van Gods genade, de bovennatuurlijke waarheden van God omdat Hij ze heeft geopenbaard en God kan ons niet bedriegen of in verwarring brengen.

Mgr. Fenton legt het zo uit:
[De Kerk] beseft natuurlijk dat de instemming met het goddelijk geloof, als aanvaarding van een leer die intrinsiek bovennatuurlijk is, moet gebeuren met behulp van bovennatuurlijke genade die van God zelf komt. Deze in wezen bovennatuurlijke hulp, die de mens in staat stelt standvastig in te stemmen met de waarheid van een geopenbaarde leer die absoluut buiten de natuurlijke competentie van enig wezen ligt, is wat de kerk de innerlijke hulp van de Heilige Geest noemt. Volgens de leer van het Vaticaans Concilie zijn de motieven van geloofwaardigheid heel verschillend van deze innerlijke hulp van de Heilige Geest. Het is hun functie om van ons geloof iets redelijks en verstandigs te maken. (Fenton, We Stand with Christ)

De instemming met het goddelijk Geloof is een bovennatuurlijke en reddende daad en vereist goddelijke genade, waarvoor reden een “kostbare gave” is en het “begin van menselijke redding” (DS 801):

Hoewel echter de instemming van het geloof geenszins een blinde beweging van het hart is, toch kan niemand "de prediking van de heilsboodschap beamen', zoals dat voor het verkrijgen van het heil noodzakelijk is, 'zonder verlichting en inspiratie van de Heilige Geest, die alleen de zoetheid van de instemming met en de aanname van het geloof verleent". Daarom is het geloof ook daar, waar het niet in liefde tot uitdrukking komt, toch in zichzelf een geschenk Gods en de geloofsdaad is een tot het heil geordend werk, waardoor de mens God zelf vrije gehoorzaamheid betoont, doordat hij met Zijn genade, die hij ook zou kunnen weerstaan, instemt en meewerkt. - DS 1791

Wie zegt, dat de instemming met het christelijk geloof niet vrij is, maar noodzakelijk zou plaatsvinden op grond van de bewijzen van het menselijk verstand, of dat alleen voor het levende geloof, dat in de liefde tot uitdrukking komt, de genade Gods nodig zou zijn, die zij uitgesloten. - DS 1814

Vandaar dat de motieven voor geloofswaardigheid het fundament zijn van Geloof voor zover ze ons Geloof redelijk en geloofwaardig maken. Ze zorgen ervoor dat het Geloof niet willekeurig, blindelings en ongegrond is. Ze kunnen Geloof teweegbrengen, maar ze zijn echter niet de oorzaak van Geloof, dat “God is die de mens innerlijk beweegt door genade” (H. Tomas van Aquino, Summa Theologica)

Doordat ons Geloof redelijk is en geloofwaardig dat een rationeel onderzoek kan worden gedaan betreffende de goddelijke waarheden, en dit is wat de wetenschap van Heilige Theologie (Sacred Theology) zich mee bezig houdt. En omdat God die de bovennatuurlijke waarheid aan ons openbaarde, dezelfde is die ons met rede heeft begiftigd, kunnen Geloof en rede nooit in conflict zijn:

Hoewel het geloof boven het verstand staat, zo kan er toch nooit een werkelijke tegenstelling zijn tussen geloof en rede, omdat dezelfde God, die de geheimenissen openbaart en het geloof ingeeft, de mensenziel ook het licht van de rede heeft gegeven. God echter kan zichzelf niet verloochenen en de waarheid kan met de waarheid niet in tegenspraak zijn. De oppervlakkige schijn van zulk een tegenspraak komt meestal daaruit voort, dat de geloofswaarheden niet in de zin van de Kerk opgevat of uitgelegd worden of dat tijdgebonden meningen voor uitspraken van het verstand doorgaan. "Elke bewering, die de waarheid van het verlichte geloof weerspreekt, verklaren wij voor vals" – VC I, Dei Filius, DS 1797

Geloof is dan een bovennatuurlijke en onverdiende gave van God, die niet in tegenstelling is met de rede maar in harmonie ermee, en het vervolmaakt, net zoals genade de natuur vervolmaakt:

Door zijn genade bent u nu immers gered, dankzij uw geloof. Maar dat dankt u niet aan uzelf; het is een geschenk van God en geen gevolg van uw daden, dus niemand kan zich erop laten voorstaan. – Efeziërs 2:8-9

Erken Christus als Heer en eer hem met heel uw hart. Vraagt iemand u waarop de hoop die in u leeft gebaseerd is, wees dan bereid om u te verantwoorden. – 1 Petrus 3:15

De modernisten van het Tweede Vaticaans Concilie houden er echter van in verband met geloof te spreken over “ervaring”, vooral als “ontmoeting”. Als je kijkt naar de toespraken van Bergoglio over Geloof en zaken die ermee verband houden, zal je zien dat er een onophoudelijk beroep op ervaring wordt gedaan. Geloof is zelden een intellectuele instemming voor de modernisten; het wordt meestal afgeschilderd als iets dat lijkt op een gevoel, een gebeurtenis, een proces of een ontmoeting.

10-02-2020 om 21:36 geschreven door claudia  

Sluwe ontkenning van Bergoglio : Verrees Christus werkelijk uit de Doden? 26/4/2018

Een van de dogma’s die modernisten het meest haten is deze van de Verrijzenis – de Verrijzenis van Jezus Christus in 33 n. Chr. evenals de verrijzenis van het lichaam op het einde der tijden (voor de uitverkorenen, een verrijzenis tot glorie; voor de verdoemden, een verrijzenis tot schaamte – zie Joh 5:28-29). Maar de Apostolische Geloofsbelijdenis is een zeer duidelijke verkondiging van de Verrijzenis van het lichaam : Ik geloof in de heilige Geest; de heilige katholieke kerk, de gemeenschap van de heiligen; de vergiffenis van de zonden; de verrijzenis van het lichaam; het eeuwig leven. De verrijzenis van het lichaam is precies wat de Kerk dogmatisch leert (Catechismus van Trente), niet zomaar een verrijzenis van persoonlijkheid.

En een dogma is heilig en moet eeuwigdurend bewaard worden, zoals in de dogmatische constitutie Dei Filius, DS 1800: Daarom moet ook altijd aan de betekenis van de geloofswaarheden worden vastgehouden, die eenmaal door de heilige moeder de Kerk zijn uitgesproken. Nooit mag men van deze betekenis onder de schijn en de naam van een hogere kennis afwijken. "Zo groeie dan en ontvouwe zich met kracht de kennis, wetenschap en wijsheid in een ieder en in de gemeenschap, in de enkele mens zowel als in de ganse kerk, overeenkomstig de stadia van de leeftijd en van de tijdperken, maar op de hun passende wijze, in dezelfde geloofsleer namelijk, in dezelfde zin en in dezelfde betekenis".

Bergoglio zorgt voor zijn eigen bijdrage om dit dogma te ondermijnen. En hij doet dit op subtiele wijze. Op 19 april 2017 gaf Bergoglio catechese over de Verrijzenis van Christus gedurende zijn Algemene Audiëntie. Maar wat in grote mate een zeer mooi geschreven en orthodoxe tekst is, slaagt hij erin twee zware dwalingen te verkondigen:

Als in feite alles was geëindigd met zijn dood, zouden we in Hem een voorbeeld van volledige zelfverloochening hebben, maar dit zou niet in staat zijn om ons geloof te genereren. Hij was een held. Hij stierf, maar Hij is Verrezen omdat geloof uit de Verrijzenis voortkomt. Het aanvaarden dat Christus dood is en dat Hij stierf aan het Kruis is geen akte van geloof. Het is een historisch feit. Geloven dat hij verrezen is, aan de andere kant is een akte van geloof. Ons geloof begint op Paasochtend.

Voor de meesten kan dit misschien onschuldig lijken, maar het is het niet. De twee dwalingen die Bergoglio hier heeft verkondigd zijn:

1 de ontkenning van Christus’ Kruisiging en Dood als artikelen van het geloof

2 de ontkenning van de Verrijzenis als historisch feit

Bergoglio laat er geen twijfel over bestaan dat hij deze twee dwalingen aanhangt, want hij zet ze zelfs tegenover elkaar om aan te tonen dat wat hij beweert essentieel verschillend is: Christus’ Lijden/Dood aan de ene kant, en dan Zijn Verrijzenis aan de andere kant. Het eerste idee is niet zoals het tweede; het tweede is niet zoals het eerste. Laten we eens kijken naar de twee dwalingen.

Eerst en vooral is het belangrijk te begrijpen dat iets kan geaccepteerd worden door rede los van geloof, en toch tegelijk een artikel van geloof zijn. Een voorbeeld hiervan is het bestaan van God. Het kan aangetoond worden aan de hand van geschapen dingen en vandaar is het alleen kenbaar door rede (Paus Pius XI, encycliek Studiorum Ducem nr 16) en toch is het ook een dogma van het Geloof. Het is zelfs een dogma van het Geloof dat het bestaan van God kan bewezen worden uit rede alleen. Vat Con I, Dogmatische Constitutie Dei Filius :

1806 Wie zegt, dat de ene en ware God, onze Schepper en Heer, met het natuurlijke licht van het menselijk verstand, door dat wat gemaakt is, niet met zekerheid gekend kan worden, die zij uitgesloten.

1812 Wie zegt, dat de goddelijke openbaring niet door uiterlijke tekenen geloofwaardig kan worden, maar dat zij dus door zuiver innerlijke ervaring van een ieder of door persoonlijke verlichting de mensen tot het geloof zou bewegen, die zij uitgesloten.

De Kruisiging en Dood van Jezus van Nazareth zijn onbetwistbaar historische feiten. Deze gebeurtenissen kunnen bewezen worden door de geschiedkunde, en zo kunnen ze apart gekend worden los van de deugd van goddelijk Geloof. Christus’ Kruisiging en Dood zijn ook dogma’s van het Geloof – dogma’s die duidelijk goddelijke openbaringen zijn in het Nieuwe Testament en waarin we ons geloof belijden elke keer we de Apostolische Geloofsbelijdenis bidden:

Ik geloof in God, de almachtige Vader,
Schepper van hemel en aarde.
En in Jezus Christus, zijn enige Zoon, onze Heer,
die ontvangen is van de heilige Geest,
en geboren uit de Maagd Maria;
die geleden heeft onder Pontius Pilatus,
gekruisigd is, gestorven en begraven.

Ook het Concilie van Trente leert ons dat onze Heer Jezus Christus, die ons, terwijl "wij vijanden waren", (Rom. 5, 10) "wegens zijn overgrote liefde, waarmee Hij ons heeft liefgehad" (Ef. 2, 4) door zijn allerheiligste lijden op het hout van het kruis voor ons heeft verdiend en voor ons aan God, de Vader genoegdoening heeft bewerkt. (Sessie VI, Hoofdstuk 7, DS 799).

De zaak is duidelijk: het Lijden en Dood van Christus zijn niet alleen historische feiten; ze zijn ook dogma’s van het geloof. Als we ze enkel accepteren wegens de autoriteit van de menselijke geschiedenis en niet op autoriteit van de Alwetende en Waarachtige God, plegen we de doodzonde van ketterij.

De Verrijzenis van Christus is natuurlijk ook een dogma van ons Geloof, maar ook een historisch feit. De H. Paus Pius X veroordeelde de volgende dwaling: De verrijzenis van de Verlosser is eigenlijk niet een historisch feit maar enkel een feit van de bovennatuurlijke orde dat bewezen noch bewijsbaar is en dat het Christelijke bewustzijn allengs uit andere feiten heeft afgeleid. (Decreet Lamentabili Sane, DS 2036)

Het is deze dwaling die Bergoglio introduceert bij de luisteraars, vooral omdat hij het in contrast gebruikt met waarheden waarvan hij zegt dat ze historische feiten zijn. Hij doet dit niet herhaaldelijk en zegt verschillende keren in dezelfde Algemene Audiëntie dat de Verrijzenis van Christus een feit is – maar daarmee bedoelt hij duidelijk niet historisch feit, anders zou er niets moeten apart duidelijk gemaakt worden voor ons over de Kruisiging en Dood van de Heer. Laat Bergoglio jullie niet misleiden wanneer hij lijkt de Verrijzenis als feit te erkennen, want als het niet een historisch feit is, wat wil zeggen het niet als objectieve gebeurtenis zich in de menselijke geschiedenis voordeed, dan is het helemaal geen feit. De hele Katholieke religie hangt eraan vast. Zoals de H. Paulus het zo mooi omschrijft in zijn eerste brief aan de Korintiërs, als de Verrijzenis geen historisch feit is, dan is ons Geloof tevergeefs:

1 Korintiërs 15:12-20 : Maar wanneer nu over Christus wordt verkondigd dat hij uit de dood is opgewekt, hoe kunnen sommigen van u dan zeggen dat de doden niet zullen opstaan? Als de doden niet opstaan, is ook Christus niet opgewekt; en als Christus niet is opgewekt, is onze verkondiging zonder inhoud en uw geloof zinloos. Dan blijkt dat wij als getuigen van God over hem hebben gelogen, omdat we verklaard hebben dat hij Christus heeft opgewekt – want als er geen doden worden opgewekt, dan kan hij dat niet hebben gedaan. Wanneer de doden niet worden opgewekt, is ook Christus niet opgewekt. Maar als Christus niet is opgewekt, is uw geloof nutteloos, bent u nog een gevangene van uw zonden en worden de doden die Christus toebehoren niet gered. Als wij alleen voor dit leven op Christus hopen, zijn wij de beklagenswaardigste mensen die er zijn. Maar Christus is werkelijk uit de dood opgewekt, als de eerst van de gestorvenen.

De Verrijzenis van Christus als historisch feit is het ultieme criterium dat de Katholieke religie geloofwaardig maakt. Mgr. Joseph Clifford Fenton die kerkelijke eerbetuigingen ontving van Paus Pius XII voor zijn voortreffelijke bijdrage aan de Heilige Theologie, roept de het historisch feit van de Verrijzenis van het hoogste bewijs voor de geloofwaardigheid van de Rooms Katholieke religie:

Jezus van Nazareth is gestorven. Hij werd begraven. Daarna leefde Hij terug en liep Hij terug rond. Deze onweerlegbare waarheid vormt het allerhoogste bewijs voor de betrouwbaarheid van Zijn leer als goddelijke openbaring. Het feit van de verrijzenis is zo nauw verbonden met de geloofwaardigheid van het goddelijke geloof, dat de H. Paulus kon stellen dat de aanvaardbaarheid van de Christelijke boodschap als zodanig ervan afhing [zie 1 Kor. 15: 13-20]. (Mgr. Joseph Clifford Fenton, We Stand with Christ)

Met andere woorden, als de Verrijzenis van Christus geen historisch feit was geweest, zou ons Geloof het fundament missen, omdat de Verrijzenis het ultieme bewijs is dat Christus de Zoon van God is en dat als gevolg alles wat Hij verkondigde waar is. Als we in plaats daarvan beweren dat we gewoon moeten geloven dat Christus uit de dood is opgestaan - zonder enig rationeel bewijs - is dit de ketterij van het fideïsme bevestigen, waarmee een systeem wordt bedoeld dat de functie van geloof veel hoger stelt dan de kennis van de waarheid. (Pietro Parente, Dictionary of Dogmatic Theologie, fideϊsme). (volgens Wikipedia: In de christelijke theologie is fideïsme de naam voor een aantal opvattingen die, op verschillende gronden, beweren dat de rede niet relevant is voor het geloof.)

Geloof is niet iets geloven zonder bewijs; geloof is in zijn meest algemene betekenis, het accepteren van iets als waar op autoriteit van een ander. Maar opdat deze acceptatie geen dwaasheid zou zijn (Sirach 19:4), moeten we eerst zorgen dat de ander geloofwaardig is: dat hij competent is, waarheidsgetrouw en feitelijk een getuigenis heeft afgelegd van de zaak die ter overweging is.

De Katholieke Encyclopedie van 1909 legt het zo uit:
... [A] utoriteit, zelfs de autoriteit van God, kan niet het hoogste criterium van zekerheid zijn, en een daad van geloof kan niet de voornaamste vorm van menselijke kennis zijn. Deze autoriteit moet om een instemmingsmotief te zijn, eerst als ‘zeker geldig’ worden erkend. Vooraleer we geloven in een propositie zoals geopenbaard door God, moeten we eerst met zekerheid weten dat God bestaat, dat Hij een of andere propositie openbaart, en dat Zijn leer de moeite waard is om mee in te stemmen, waarover uiteindelijk alleen maar kwesties kunnen en moeten worden beslist door een daad van intellectuele instemming op basis van objectief bewijs. Het fideïsme ontkent dus niet alleen intellectuele kennis, maar tast logischerwijs ook het geloof zelf aan.
(…) Openbaring is inderdaad het ultieme motief van het geloof in bovennatuurlijke waarheden, maar het bestaan van dit motief en de geldigheid ervan moeten door de rede worden vastgesteld.

Met andere woorden, het populaire protestantse “sola fide” leer (de mens kan uitsluitend door geloof in Jezus Christus van zijn zonden worden gered) is een ketterij. (met natuurlijk de andere sola gratia, sola scriptura die ook onjuist zijn)

Het Eerste Vaticaans Concilie zet duidelijk de Katholieke leer over de redelijkheid van het Geloof verder tegen de proto-modernisten, wiens dwalingen voornamelijk wortelen in de valse filosofie van Immanuel Kant (1724-1804): ( zijn filosofie : De opvatting over het godsbewijs is als een rode draad in Kants kritieken aanwezig. In zijn kritieken betoogt hij dat een godsbewijs volgens de zuivere rede onmogelijk is. Desondanks bleef hij theϊst. Al kan de rede het bestaan van God niet bewijzen door de transcendentale theologie, de moraaltheologie kan in de leemte voorzien. Als die moraaltheologie het bewijs levert van het godsbestaan, blijkt het godsbegrip in de rede onmisbaar. De zuivere rede "bepaalt het begrip van de moraaltheologie".)

Ons geloof moet in overeenstemming zijn met ons verstand. Zie Zijn onzichtbare eigenschappen zijn vanaf de schepping van de wereld zichtbaar in zijn werken, zijn eeuwige kracht en goddelijkheid zijn voor het verstand waarneembaar. Er is niets waardoor zij te verontschuldigen zijn, want hoewel ze God kennen, hebben ze hem niet de eer en dank gebracht die hem toekomen. Hun overpeinzingen zijn volkomen zinloos en hun onverstandig hart is verduisterd. – Romeinen 1:20-21

God heeft het beschikt dat met de innerlijke hulp van de H. Geest  er extern bewijs van Zijn openbaring is, namelijk: goddelijke feiten, vooral mirakels en profetieën die, omdat ze duidelijk de almacht en oneindige kennis van God tonen, zeer zeker tekenen zijn van een goddelijke openbaring, en aangepast zijn aan de intelligentie van allen. Niet alleen bewerkten Mozes en de profeten vele echte mirakels en profetieën, maar vooral Christus de Heer Zelf.

Johannes eindigde zijn evangelie met de volgende zin: Jezus heeft nog veel meer gedaan: als al zijn daden, een voor een, opgeschreven zouden worden, zou de wereld, denk ik, te klein zijn voor de boeken die dan geschreven moesten worden. – Johannes 21:25

En we lezen betreffende de Apostelen: En zij gingen op weg om overall het nieuws bekend te maken. De Heer hielp hen daarbij en zette hun verkondiging kracht bij met de tekenen die ermee gepaard gingen. – Markus 16:20

En er staat nog geschreven: Ons vertrouwen in de woorden van de profeten is daardoor alleen maar toegenomen. U doet er goed aan uw aandacht altijd daarop gericht te houden, als op een lamp die in een donkere ruimte schijnt, totdat de dag aanbreekt en de morgenster opgaat in uw hart. – 2 Petrus 1:19

10-02-2020 om 19:09 geschreven door claudia  

Bergoglio en de Afgoderij van het Geweten 30/1/2018

We zijn het reeds lang gewoon dat Bergoglio nooit de doodzonde van afgoderij verwerpt in zijn letterlijke betekenis, zoals het gepleegd wordt door Hindoes en Voodoo-isten bijvoorbeeld. Integendeel, hij is zeer gecharmeerd door het heidendom en zijn tradities. Hij houdt er echter van de metaforische afgoderijen te bekritiseren, zoals de afgoderij van geld, van immanentie, van ideeën, van zichzelf, van ruimte die groter is dan tijd of valse filantropie bijvoorbeeld.

Tegelijk is er een metaforische afgoderij die hij nooit verwerpt maar in feite actief promoot. Het is de afgoderij van het geweten.

Hoewel Bergoglio in een recente toespraak tot het tribunaal van de Romeinse Rota, een van de gerechtshoven van het Vaticaanse gerechtelijke systeem dat zich bezighoudt met nietigverklaring van het huwelijk, de nadruk legde op het vormen van een juist geweten in overeenstemming met de leer van de kerk (nou ja, zijn kerk), levert het weinig op wanneer uiteindelijk diezelfde kerk effectief de toelaatbaarheid van overspel en hoererij leert, of, in elk geval het geweten boven Gods wet en de katholieke leer stelt. In zijn duivelse aansporing Amoris Laetitia, dat deel uitmaakt van zijn "authentiek Magisterium", leert Bergoglio het volgende:

37. Wij hebben er ook moeite mee ruimte te laten voor het geweten van de gelovigen, die geconfronteerd met hun grenzen vaak zo goed mogelijk beantwoorden aan het Evangelie en met hun persoonlijke onderscheiding verder gaan met betrekking tot situaties waarin alle schema’s stuklopen. Wij zijn geroepen om het geweten te vormen, niet om te pretenderen het te vervangen.

298. Er is ook het geval van degenen die zich grote inspanningen hebben getroost om het eerst huwelijk te redden en onterecht in de steek zijn gelaten, of dat van “hen die een nieuwe verbintenis zijn aangegaan met het oog op de opvoeding van de kinderen en die soms subjectief in geweten ervan overtuigd zijn dat het vorig huwelijk, dat onherstelbaar verbroken is, nooit geldig is geweest.”

303. Natuurlijk moet men de rijping van een verlicht geweten, dat gevormd is en is begeleid door een verantwoorde en serieuze onderscheiding van een pastor, aanmoedigen en een steeds groter vertrouwen in de genade voorhouden. Dit geweten kan echter niet alleen erkennen dat een situatie objectief niet beantwoordt aan hetgeen het evangelie in het algemeen voorhoudt; het kan ook eerlijk en oprecht datgene erkennen wat voor het ogenblik het edelmoedig antwoord is dat men God kan bieden, en met een zekere morele zekerheid ontdekken dat dit de gave is die God zelf verlangt te midden van de concrete complexiteit van de beperkingen, hoewel het nog niet geheel het objectieve ideaal is.

Er zijn veel voorbeelden, maar jullie hebben het door.

De methode dat modernisten gebruiken is altijd als volgt: Prijs het subjectieve geweten de hemel in, verafgood en verkondig het in de praktijk. Meng een beetje geloofwaardige ontkenning in de mix door niet te vergeten ergens te vermelden dat het geweten goed gevormd moet zijn. Dit zal je nodige speelruimte geven om je vrij te stellen van beschuldiging van misleiding van de mensen, terwijl iedereen de bedoelde boodschap luid en duidelijk krijgt: Doe wat je denkt (of 'voelt') is goed, ongeacht wat Gods Wet of de Kerk zegt.

Bergoglio belde eens met een vrouw en vertelde haar dat als haar priester haar niet de H. sacramenten liet ontvangen omdat ze in een overspelige relatie leeft, dat ze dan maar een andere parochie moest zoeken. Dit is “afgoderij van het geweten”-leer in actie!

In schril contrast hiermee, veroordeelde Paus Pius XII de zogenaamde nieuwe moraliteit, of ook wel situatiemoraal genoemd (Soyez Les Bienvenues) :

4. Wij zouden dit verschijnsel kunnen noemen "een nieuwe opvatting van de zedenwet", omdat het gaat over een streven op het gebied van de zedelijkheid. Men zou haar kunnen noemen "ethisch existentialisme", "ethisch actualisme", "ethisch individualisme", mits genomen in de beperkte zin, die wij gaan uiteenzetten en gelijk men ze vindt in wat men elders "Situationsethik" (situatiemoraal) genoemd heeft.

6. Het karakteristieke kenmerk van deze moraal is, dat zij in werkelijkheid niet op de algemene zedenwetten zoals bijv. de tien geboden steunt, maar op de feitelijke en concrete toestanden of omstandigheden, waarin men moet handelen en volgens welke het persoonlijk geweten heeft te oordelen en te beslissen. Deze situatie is enig en geldt slechts één keer voor ieder menselijk handelen. Daarom, zo beweren de voorstanders van deze ethica, kan de beslissing van het geweten niet worden bepaald door algemene begrippen, beginselen en wetten.

7. Het christelijk geloof baseert zijn zedelijke eisen op de kennis van de wezenlijke waarheden en haar onderlinge betrekkingen. Dit doet St. Paulus in de brief aan de Romeinen (Romeinen 3) met betrekking tot de godsdienst als zodanig, zowel de christelijke godsdienst als die uit de tijd vóór het Christendom. Vanaf de schepping, zegt de apostel, bespeurt de mens en tast hij als het ware de Schepper, Zijn eeuwige macht en Zijn godheid, en wel zo duidelijk, dat hij zich verplicht weet en voelt God te erkennen en Hem eer te bewijzen, zodat het nalaten van deze eredienst of de vervalsing er van door afgoderij een zware zonde is voor allen en in alle tijden.

8. De situatiemoraal, waarover wij spreken, houdt dit niet. Zij ontkent niet zonder meer de algemene zedelijke begrippen en beginselen (al komt zij dergelijke ontkenning vaak zeer nabij), maar zij verschuift ze van het middelpunt naar de uiterste periferie. Het is mogelijk, dat de beslissing van het geweten er dikwijls mee overeenstemt, maar ze zijn om zo te zeggen geen geheel van premissen, waaruit het geweten in het bijzonder geval, het geval van de "éne keer", de logische gevolgtrekkingen afleidt. Neen, in het middelpunt staat het goed, dat men moet verwezenlijken of bewaren, in zijn feitelijke en individuele waarde, bijv. op het gebied van het geloof onze persoonlijke betrekking tot God. Als het geweten na ernstig overleg zou beslissen, dat het prijsgeven van het katholiek geloof en het toetreden tot een andere confessie de mens dichter tot God brengt, dan zou deze stap "gerechtvaardigd" zijn, al wordt hij dan ook algemeen betiteld als "afval van het geloof". Of ook, op zedelijk gebied, de lichamelijke en geestelijke overgave van jonge mensen aan elkaar. Hier zou het geweten na ernstig overleg kunnen beslissen, dat op grond van de oprechte wederzijdse genegenheid lichamelijke en zinnelijke intimiteiten wenselijk zijn, en zo zouden deze, ofschoon alleen tussen echtgenoten toelaatbaar, geoorloofde uitingen worden. Het open geweten van tegenwoordig zou aldus beslissen, omdat het uit de rangorde der waarden het beginsel afleidt, dat de persoonlijkheidswaarden, als zijnde de hoogste, zich van de lagere waarden van lichaam en zintuigen al of niet kunnen bedienen naar gelang de situatie het ingeeft. Men heeft uitdrukkelijk beweerd, dat men - inzake het recht van de echtgenoten - juist overeenkomstig dit beginsel, in geval van conflict, aan het ernstig en eerlijk geweten van de gehuwden volgens de eisen van de concrete situatie de vrijheid moet laten om de verwezenlijking van de biologische waarden rechtstreeks onmogelijk te maken ten bate van de persoonlijkheidswaarden.

9. Hoezeer ook op het eerste gezicht dergelijke uitspraken van het geweten in strijd schijnen met de goddelijke geboden, toch zouden zij gelden voor God, omdat, zo zegt men, voor God een oprecht en ernstig gevormd geweten gaat boven het "gebod" en de "wet".

11. De situatiemoraal, is volgens haar voorstanders bij uitstek "individueel". Bij het nemen van zijn gewetensbesluit staat de afzonderlijke mens onmiddellijk tegenover God en beslist tegenover Hem zonder enige tussenkomst van wet, gezag, gemeenschap, godsdienst of belijdenis in niets, hoe dan ook. Hier is alleen het ik van de mens en het Ik van de persoonlijke God; niet van de God van de wet, maar van God als Vader, met wie de mens zich in kinderlijke liefde moet verenigen. Zo beschouwd is het gewetensbesluit dus een persoonlijke "risico", volgens eigen kennis en waardering, in alle oprechtheid voor God. God 'beschouwt alleen deze twee dingen: de juiste bedoeling en het eerlijke antwoord; het gaat Hem niet om de daad. En zo zou het antwoord kunnen zijn, dat men het katholiek geloof moet laten varen voor andere beginselen, dat men echtscheiding moet toepassen, de zwangerschap moet onderbreken, gehoorzaamheid moet weigeren aan het wettig gezag in huisgezin, Kerk, staat, enz.

12. Dit alles zou volkomen passen bij de toestand van "mondigheid" van de mens en in de christelijke orde bij de verhouding van het kindschap, die ons volgens de leer van Christus doet bidden: "Onze Vader". Deze persoonlijke visie vergt van de mens niet meer, dat hij ieder ogenblik moet nagaan, of de te nemen beslissing beantwoordt aan wetsartikelen of aan canons van abstracte normen en regels. Zij bewaart hem voor de huichelarij van een fariseïsche getrouwheid aan de wet; zij vrijwaart hem zowel voor pathologische gewetensangst als voor lichtvaardigheid van geweten of gewetenloosheid, omdat zij heel de verantwoordelijkheid tegenover God legt op de Christen persoonlijk. Zo spreken de voorstanders van de "nieuwe moraal".

Dit leest bijna alsof Pius XII rechtstreeks Bergoglio en zijn hele theologie verwerpt!

Maar het is niet Bergoglio die deze gedachtegang is begonnen. De verhevenheid van het geweten is een leer dat zijn oorsprong vindt in het Tweede Vaticaans Concilie. Het is een fundamentele dwaling om het geweten boven de leer van de Kerk te stellen. Deze goddeloze en dogma-vernietigende leer is vervat in het principe van oecumene. Het is als stellen dat God niet geeft om waarheid, en wat telt jouw ervaring is van God, en niet de waarheid is van God.

In het modernistisch denken is het product van je innerlijke ontmoeting met God hetgeen een religie “waarde” geeft. De objectieve dogma’s dienen voor niets; ze zijn louter uitdrukkingen van ervaringen van religieuze personen. Oecumene is daarom de leer dat voortkomt uit het principe dat het geweten boven de leer staat.

Amoris Laetitia is vervuld van dit principe. Is het niet door onderscheidingsvermogen van hun geweten dat echtparen die overspelig zijn of ontucht plegen denken dat ze niets verkeerds doen? Het is zuiver geweten boven wet. De ware notie van geweten is dat het de wet toepast. Het geweten maakt de wet niet. De wet komt van God. Het geweten brengt het in toepassing: Gij zult geen overspel, geen ontucht plegen.

10-02-2020 om 01:47 geschreven door claudia  

Het is duidelijk dat het dogma dat Jezus verrees uit de doden geen uitdrukking is van een ervaring. Het drukt een historisch feit uit en er waren getuigen die Hem hebben gezien of met Hem handelden en in de Bijbel is dan ook melding ervan gemaakt: Hem die de weg naar het leven wijst hebt u gedood, maar God heeft hem uit de dood doen opstaan, en daarvan getuigen wij. - Handelingen 3:15

Paus Leo XIII waarschuwde ons tegen ketters die het ware Geloof aantasten door een ketterij te laten binnendringen: "Er is niets gevaarlijkers dan ketters die bijna de hele leer toelaten, en toch met één woord, zoals met een druppel gif, het echte en eenvoudige geloof infecteren dat door onze Heer is onderwezen en doorgegeven door de Apostolische traditie"- encycliek Satis Cognitum nr 9

Evenmin is het voldoende om te beweren dat Franciscus bij een andere gelegenheid de opstanding als historisch feit heeft toegegeven.

In 1794 hekelde paus Pius VI dit als een tactiek van misleiding die werd gebruikt door degenen die de katholieke leer probeerden te ondermijnen:

Er is geen verontschuldiging voor de manier waarop men het [de ketterij] ziet gebeuren, onder het verkeerde voorwendsel dat de schijnbaar schokkende bevestigingen op de ene plaats verder zijn ontwikkeld, op andere plaatsen langs orthodoxe lijnen, en zelfs op nog andere plaatsen zijn gecorrigeerd. Alsof de mogelijkheid toegestaan is om de verklaring te bevestigen of te ontkennen, of deze gewoon over te laten aan de persoonlijke neigingen van het individu - dit is altijd de frauduleuze en gedurfde methode geweest die door modernisten wordt gebruikt om dwalingen te introduceren. Het biedt zowel de mogelijkheid om dwalingen te promoten als om ze te verontschuldigen. – Paus Pius VI, Bul Auctorem Fidei, voorwoord

We kunnen zien dat Bergoglio het Lijden en Dood van Christus tegenover de Verrijzenis contrasteert, en het is dubbel verkeerd en uiterst gevaarlijk: hij doet daardoor lijken alsof de opstanding geen historisch feit was, maar alleen op basis van geloof werd aanvaard, waardoor de ketterij werd gesuggereerd van het fideïsme en het beroven van de katholieke religie van alle rationele geloofwaardigheid. Bovendien wekt hij de indruk dat de kruisiging en de dood van Christus niet op geloof hoeven te worden aanvaard. Het feit is simpelweg dat alle drie de leerstellingen - de kruisiging, dood en verrijzenis van Christus - even historisch en daarom kenbaar zijn los van het geloof, en ze zijn evenzeer een kwestie van geloof om de autoriteit van God te aanvaarden die ze openbaart.
De gronden voor het aanvaarden van het Lijden/Dood en de Verrijzenis zijn allebei volkomen hetzelfde: we moeten ze zowel aanvaarden op gezag van de menselijke geschiedenis als op gezag van Gods openbaring. En God kan niet bedriegen of bedrogen worden.

AKTE VAN EERHERSTEL TOT ONZE ZALIGMAKER – Paus Pius XI 8/5/1928
Bij gelegenheid van het Hoogfeest van het Heilig Hart van Jezus

Meest barmhartige Jezus, uw onmetelijke liefde voor de mensen wordt met zo grote onverschilligheid, onachtzaamheid en minachting op de meest ondankbare wijze beantwoord. Zie ons neergeknield voor uw altaar; wij willen de zondige nalatigheid van de mensen en de smaad, die uw allerbeminnelijkste Hart overal wordt aangedaan, zo goed mogelijk herstellen door een bijzondere eerbetuiging.

Wij zijn er ons van bewust dat ook wij ons aan zo'n onwaardige bejegening wel zullen hebben schuldig gemaakt. Wij voelen daarover een diep berouw en smeken in de eerste plaats om uw barmhartigheid over onszelf. Wij willen door vrijwillige boete onze eigen slechte daden goedmaken, maar ook de slechte daden van hen die ver zijn afgedwaald van de weg naar de zaligheid, - die volharden in hun ontrouw en weigeren U als herder en leidsman te volgen,- of die de doopbeloften met voeten treden en het zoete juk van uw geboden hebben afgeworpen.

Wij willen eerherstel bieden voor deze betreurenswaardige misdrijven, zowel voor allen gezamenlijk als voor de misdaden van ieder van ons in het bijzonder: voor de onzuiverheid en schandelijkheid van leven en levensopvatting; voor zoveel arglistigheid, waarmee men de zielen van onschuldigen belaagt; voor het schenden van feestdagen; voor de verwerpelijke verwensingen tegen U en uw Heiligen; voor het lasteren van uw Plaatsvervanger op aarde en van de priesterlijke stand; voor de onverschilligheid en de afschuwelijke heiligschennissen ten opzichte van het H. Sacrament van goddelijke liefde; en in het algemeen voor de openbare misdrijven van de volkeren, die zich verzetten tegen de rechten en het leergezag van de Kerk, die Gij hebt gesticht.

Wij bieden U tot herstel van Uw geschonden goddelijke eer, de voldoening aan, die Gij eens op het Kruis aan de Vader hebt gebracht en die Gij op onze altaren dagelijks blijft hernieuwen. Wij verenigen ons daarbij met de voldoeningen van onze Hemelse Moeder, van alle Heiligen en van alle trouwe Christenen. Wij beloven U uit het diepste van ons hart, eerherstel te bieden voor zowel onze eigen vroegere zonden als die van anderen, en voor de onverschilligheid tegenover uw overgrote liefde.

Dat zullen wij doen, voor zover het ons met de hulp van uw genade mogelijk is, door een vast Geloof, door een reine levenswandel, door nauwgezette naleving van de geboden van het Evangelie, vooral van het gebod van liefde. Ook zullen wij de beledigingen, die men U nog zal willen aandoen, naar best vermogen verhinderen en zoveel mogelijk mensen tot uw dienst brengen. Meest genadevolle Jezus, wij smeken U, aanvaard de hulde van onze vrijwillige voldoening door de voorspraak van de H. Maagd Maria, die U het meest eerherstel bracht. Schenk ons de grote genade van de volharding tot het einde, zodat wij U tot onze laatste adem volkomen trouw blijven dienen. En geef, dat wij uiteindelijk het vaderland mogen bereiken, waar Gij als God met de Vader en de Heilige Geest leeft en heerst in de eeuwen der eeuwen.

Amen.

10-02-2020 om 00:00 geschreven door claudia  

En als het onderwerp verandert naar het “homohuwelijk”, zegt Bergoglio:

Huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht? “Huwelijk” is een historisch woord. Altijd in de mensheid, en niet alleen binnen de Kerk, is het tussen een man en een vrouw… we kunnen dat niet veranderen. Het is de natuur van de dingen. Dit is hoe ze zijn. Laat het “burgerlijke verbintenissen” noemen. Laten we niet met de waarheid spelen. Het is waar dat erachter een genderideologie zit. Ook in boeken leren de kinderen dat ze hun eigen geslacht kunnen kiezen. Waarom is het geslacht het zijn van een man of een vrouw, een keuze en geen feit uit de natuur? Dit zorgt nog meer voor verwarring. Maar laat ons de dingen zeggen zoals ze zijn: het huwelijk is tussen een man en een vrouw. Dit is de precieze term. Laat ons verenigingen tussen hetzelfde geslacht “burgerlijke verbintenissen” noemen.

Ongetwijfeld zullen de conservatieven in de Novus Ordo opgelucht zijn te horen dat de Paus de homoseksuele perversies geen “huwelijk” wil noemen – hoewel hij het concept zeker toelaat, stilzwijgend dan. We weten trouwens dat toen hij nog kardinaal was in Argentinië hij streed voor de introductie van “burgerlijke verbintenissen” als een tussenoplossing, en dat hij als paus in een interview in 2014 verklaarde dat de homohuwelijken door de staat moeten erkend worden: “Elk geval moet bekeken worden en geëvalueerd in zijn diversiteit.”

Het laatste punt dat we willen bekijken is Bergoglio’s suggestie dat het “goed zou zijn voor [Moslims] om een kritische studie over de Koran te doen, zoals wij deden met onze Schriften. De historische en kritische methode van interpretatie zal hen helpen evolueren.

Klinkt goed, niet? Helaas veroordeelde Bergoglio hier zichzelf, omdat de Katholieke Kerk lang de zogenaamde “historisch-kritische methode” van Bijbelse interpretatie heeft verworpen, als modernist.  

De historisch-kritische methode om de H. Schrift te interpreteren werd ontwikkeld door liberale Protestanten in de 19e eeuw. Historische kritiek leidt onherroepelijk tot een geloofsafval als het probeert de betekenis van de heilige tekst in een historisch kader te plaatsen, en zo de werkelijke zin te vervormen en het zoekt om alle bovennatuurlijke gebeurtenissen en fenomenen tot de natuurlijke orde te herleiden. Paus Leo XIII veroordeelde het in 1893:

Voor diezelfden en om dezelfde reden is ook nodig groter bekendheid met en geoefendheid in de kunst van de ware kritiek. Ongelukkigerwijze en tot groot nadeel voor de godsdienst heeft men immers een quasi-wetenschappelijk systeem ingevoerd, waaraan men de weidse naam van "hogere kritiek" heeft gegeven. Volgens dit systeem baseert zich het oordeel over de oorsprong, de integriteit en de authenticiteit van ieder boek uitsluitend op zogenaamde interne criteria. En toch, het is daartegenover evident, dat in historische vraagstukken, zoals die over de oorsprong en het bewaard blijven van boeken er zijn, historische getuigenissen van groter waarde zijn dan alle andere, en dat men die dus met de grootste zorg moet verzamelen en onderzoeken. Wat echter die interne criteria betreft, die zijn meestal niet van zoveel gewicht, dat men ze, anders dan alleen als een soort van bevestiging, in het geding kan betrekken. Doet men anders, dan volgen ongetwijfeld ernstige nadelen. Dan krijgen immers de vijanden van den godsdienst groter vertrouwen om de authenticiteit van de gewijde Boeken aan te randen en te verscheuren. Juist die zo opgehemelde hogere kritiek zal tot eindresultaat hebben, dat ieder bij het verklaren eigen smaak en vooropgezette mening volgt. Dat zal op de Schriftuur niet het gewenste licht werpen en voor de wetenschap geen enkele winst opleveren. Integendeel, men zal een bonte verscheidenheid van uiteenlopende meningen, het kenmerk van de dwaling, voor de dag zien komen. Trouwens, de hoofdvertegenwoordigers van deze nieuwe richting leveren daarvoor reeds het bewijs. Een verder gevolg zal dit zijn: daar de meeste onder hen besmet zijn met de vooroordelen van valse wijsbegeerte en rationalisme, zullen zij er niet voor terugschrikken, profetieën, wonderen, en al wat verder de natuurlijke orde te boven gaat, uit de gewijde Boeken te schrappen. – Paus Leo XIII, encycliek Providentissimus Deus, nr 51

H. Paus Pius X vermeldde de hogere kritiek in zijn veroordeling van de Modernisten in zijn encycliek Pascendi Dominici Gregis nr. 9 : Op grond van welke reden de modernisten van uit het agnosticisme, dat alleen bestaat uit "niet weten" overgaan tot een wetenschappelijk en historisch atheïsme, dat alleen berust op ontkenning - hoe men derhalve, juist redenerend, uit "niet-weten" of God in de geschiedenis der mensheid al of niet heeft ingegrepen - niettemin diezelfde geschiedenis wil verklaren met algehele uitschakeling van God, alsof Hij in feite niet heeft ingegrepen, moet ieder die het kan maar zien te begrijpen. Toch staat het voor hen onomstotelijk vast dat de wetenschap, zoals ook de geschiedenis, Godloos moet zijn. Binnen hun grenzen kan er alleen maar plaats zijn voor "verschijnselen"; God en al wat goddelijk is zijn er totaal uit verbannen. Wij zullen aanstonds zien wat men in deze uiterst onzinnige leer moet denken van de allerheiligste Persoon van Christus, van de geheimenissen van zijn leven en dood, van zijn verrijzenis en hemelvaart.

En in 1950 veroordeelde Pius XII de historisch-kritische “schriftgeleerden” omwille van de bijbelse tekst te ontkrachten – encycliek Humani Generis nr. 22 :

Om nu terug te komen op de bovengenoemde nieuwe opvattingen: sommigen leren of insinueren ook dingen, die afbreuk doen aan het goddelijk gezag van de Heilige Schrift. Want er zijn er, die de zin van de definitie van het [Eerste] Vaticaans concilie omtrent God als auteur van de Heilige Schrift durven verdraaien. Zij verkondigen opnieuw de reeds meermalen veroordeelde mening, dat de Heilige Schrift vrij is van dwaling alleen daar, waar zij spreekt over God en over punten van zedelijke en godsdienstige aard. Zij spreken zelfs ten onrechte over de menselijke zin van de heilige boeken, waaronder hun goddelijke zin, die volgens hen de enig onfeilbare is, schuil zou gaan. Bij het verklaren van de Heilige Schrift willen zij volstrekt geen rekening houden met de "analogie van het geloof" en met de "overlevering" van de Kerk. Men zou dus de leer van de Heilige Vaders en van het gewijde leergezag eigenlijk moeten toetsen aan de heilige Schrift, zoals die op zuiver menselijke wijze door de exegeten wordt verklaard, en niet de Heilige Schrift zelf moeten interpreteren volgens de opvatting van de Kerk, die door Christus de Heer is aangesteld om heel de schat van de geopenbaarde waarheid te bewaren en te verklaren.

Hogere kritiek, is daarom niet Katholiek, en dit verklaart waarom Bergoglio ervoor te vinden is. De man heeft een afkeer van de ware godsdienst, en hij doet er alles aan om het te vernietigen. Hij zal er niet in slagen, natuurlijk, maar zal talloze zielen naar de Hel meeslepen intussen.

Noot Claudia : Alle trouwe Katholiek gelovigen hebben het reeds gehad met Bergoglio en hij kan geen enkele ervan nog overtuigen van “zijn gelijk”. Zij weten dat in alles wat hij zegt of doet “ZOEK DE FOUT” is! Dit is ook een manier om degenen die lauw zijn en eigenlijk geen interesse hebben in het Katholiek geloof als rotte appels van de boom te doen vallen. En Jezus zal blijven aan de boom schudden tot de laatste rotte appel van de goede boom valt!!!

Andere hoogtepunten-NOT van Bergoglio’s commentaren die gepubliceerd werden in Le Figaro waren:

Bergoglio over secularisme: “De seculiere staat is een gezond iets.”

Bergoglio over de missionarissen in de Kerk: “Ze zorgen voor echte revoluties. Niet in het bekeren – spreken over bekering behoort tot een ander tijdperk – maar in het dienen.”

Bergoglio over “strengheid”: “Het is een vorm van fundamentalisme. Wanneer ik een strenge persoon tegenkom, vooral een jonge persoon, denk ik onmiddellijk dat hij ziek is… Men voelt dat deze mensen onbewust voelen dat ze ‘psychologisch ziek’ zijn. Ze weten het niet, maar ze voelen het. En ze gaan op zoek naar machtige structuren die hen beschermen in het leven. Ze worden politie, ze gaan bij het leger of de Kerk. Machtige instellingen om zich te beschermen. Ze doen hun werk goed, maar eens ze zich veilig voelen, onbewust, manifesteert de ziekte zich. En daar rijzen de problemen. Ikzelf vrees strengheid. Ik verkies een jonge persoon die ongeordend is, met normale problemen, die zich opwerkt… omdat al deze tegenstrijdigheden hem zullen helpen groeien.”

Wolton’s boek zal in het Frans in de rekken verschijnen. Hoewel Franciscus geen Frans spreekt begrijpt hij het en er was een vertaler (“Pr.” Louis de Romanet) aanwezig bij al de interviews. Het boek zal ook in andere talen te krijgen zijn, waaronder Engels, tegen Kerstmis dit jaar (joepie!).

Natuurlijk heeft Bergoglio ook iets te zeggen over moraliteit:

Hoe kunnen wij, Katholieken moraliteit leren? Je kunt het niet leren met geboden zoals: “Je kan dit niet, je mag dat niet, moet dit doen, mag niet dat doen…”. Moraliteit is een gevolg van de ontmoeting met Jezus Christus. Het is een gevolg van een ontmoeting met een ideaal, of met God, of met zichzelf, maar met het betere deel dan van zichzelf. Moraliteit is altijd een gevolg… er is een groot gevaar voor verkondigers, dat van in middelmatigheid te vervallen. Het alleen veroordelen van moraliteit onder de gordel.”

O wat is de zever van deze idioot ondraaglijk! Je kunt geen moraliteit met geboden (en verboden) leren? Echt? Wat heeft OLHeer hierover gezegd hierover?

Toen hij zijn weg vervolgde, kwam er iemand naar hem toe die voor hem op zijn knieën viel en vroeg: “Goede meester, wat moet ik doen om deel te krijgen aan het eeuwige leven?” Jezus antwoordde: “Waarom noemt u mij goed? Niemand is goed, behalve God. U kent de geboden: pleeg geen moord, pleeg geen overspel, steel niet, leg geen vals getuigenis af, bedrieg niemand, toon eerbied voor uw vader en moeder.” – Markus 10:17-19

De H. Apostel Johannes, ook gekend als de Geliefde Leerling, wist ook een paar dingen over Katholieke moraliteit en onderwees: Dat wij Gods kinderen liefhebben weten we doordat we God liefhebben en zijn geboden naleven. Want God liefhebben houdt in dat we ons aan zijn geboden houden. Zijn geboden zijn geen zware last. - 1 Johannes 5:2-3

En niet te vergeten het feit dat elke Katholieke Catechismus moraliteit onderwijst door de 10 Geboden uit te leggen. Maar natuurlijk voor Bergoglio is dat juist het verschrikkelijk strenge verleden, waarvoor hij is gekomen om ons te bevrijden.

Nee, moraliteit is niet het gevolg van een ontmoeting. De katholieke encyclopedie definieert het als "menselijk gedrag voor zover het vrijelijk ondergeschikt is aan het ideaal van wat juist en passend is". Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het niet uit ons geloof zou moeten voortvloeien (hoewel geloof trouwens ook geen ontmoeting is); het is gewoon om te zeggen dat het "gevolg van een ontmoeting" niet is wat het in wezen is.

In het gesprek spreekt Bergoglio ook over zijn duivelse exhortatie Amoris Laetitia en het nooit eindigend drama over het al dan niet toelaten van de onberouwvolle publieke overspeligen om de “Heilige Communie” te ontvangen:

Over het onderwerp van gewonde gezinnen, zeg ik in het 8ste hoofdstuk dat er vier criteria zijn: het verwelkomen, het vergezellen, het onderscheid tussen omstandigheden, en het integreren. En dat is geen strenge norm. Dat opent een weg, een pad van communicatie. Ik kreeg de vraag: “Maar kunnen we de communie geven aan de gescheidenen? “ Mijn antwoord is: “Spreek dan met de echtgescheiden man, spreek met de echtgescheiden vrouw, verwelkom ze, vergezel hen, integreer hen, en onderscheid!” Helaas, zijn wij priesters gewoon aan strenge normen. Aan vastgelegde normen. En dit “vergezellen op de weg, het integreren, het onderscheid maken, het spreken van het goede” is moeilijk voor ons. Maar mijn bewering is exact datgene. Wat er in werkelijkheid gebeurt is dat we mensen horen zeggen: “Ze kunnen de communie niet ontvangen,” “ze kunnen dit of dat niet” – de verleiding van de Kerk is het. Maar nee, nee en nee! Deze types van verboden, dit zijn de zaken die we vinden in Jezus’ drama met de Farizeeën. Hetzelfde! De groten van de Kerk zijn degenen die een visie hebben dat dit overstijgt, degenen die begrijpen – de missionarissen.

Het is hier zeer duidelijk dat Bergoglio degenen die nog zouden twijfelen van antwoord dient. Zijn overspeligen verboden om de sacramenten te ontvangen? “Nee, nee, en nee!” is zijn antwoord.

08-02-2020 om 23:22 geschreven door claudia  

Bergoglio : Hoe hij over God denkt:

Dit is een greep uit de ketterijen aangaande wat Bergoglio eigenlijk denkt over God.

* God bestaat niet! Er is de Vader, de Zoon en de H. Geest! (9/10/2014)

Zo dikwijls vragen mensen: “Maar geloof je?: Ja! Ja!”, “Waar geloof je in? In God!”, “Maar wie is God voor jou?” “God, God”. Maar God bestaat niet: Wees niet geschokt! God bestaat dus niet! Er is de Vader, de Zoon en de H. Geest, ze zijn personen, ze zijn niet een vaag idee in de wolken… Deze God spray bestaat niet! De drie personen bestaan. – Vaticaans Nieuws

·        God is Vader en Moeder volgens Bergoglio (een transgender-god) (5/12/2015)  

·        Bergoglio beweert dat Jezus moest smeken om vergeving van Maria en Jozef omdat Hij in de tempel te Jeruzalem was gebleven en drie dagen vermist was (godslastering) (28/12/2015)

·        Bergoglio beweert dat de H. Johannes de Doper twijfelde dat Jezus de Messias was (5/2/2016)

·        Bergoglio zegt in zijn preek dat Onze Heer “zonde werd” en een “slang” voor ons (15/3/2016)

·        Jezus had autoriteit omdat Hij een dienaar was van het volk, niet omwille van Wie Hij is, maar van wat Hij deed! (ketterij) (11/1/2017) –

·        Bergoglio maakt grapjes over de H. Drie-eenheid: ze redetwisten achter gesloten deuren, maar geven naar buiten toe het beeld van eenheid. (25/3/2017)

·        Jezus Christus “maakte Zichzelf de Duivel” voor ons (4/4/2017)

Bergoglio mist alleen nog de horens, drietand en staart. In zijn homilie van 4 april 2017 zei Bergoglio dat Onze Heer Jezus Christus zich tot “duivel” had gemaakt voor ons! Het was nieuws op de voorzijde van de krant in Italie. Antonio Socci, de journalist die een Italiaan is, had het er ook over op zijn Faceboekpagina. Zijn artikel in Libero luidde: “Die Duivel Jezus. Woorden van Bergoglio.” Dit was te vinden op de website van het Vaticaan: een officiële en complete Engelse vertaling werd niet uitgegeven, maar de Vaticaanse radio gaf wel een Engelse samenvatting, maar laat het meest explosieve deel van de preek weg en doet de originele Italiaanse tekst geen gerechtigheid aan.

Deze keer slaagde Bergoglio erin zich te overtreffen en zette zijn eerdere uitspraken bijna in de schaduw. Sprekend over het Kruis, de Crucifix, sprak Bergoglio over een badge van de Christen, en hij noemde het “een herinnering aan degene die zichzelf tot zonde maakte, die zich de duivel maakte, de slang, voor ons. Hij heeft zich vernederd tot het punt van volledige annihilatie.”

Onder het mom van Gods nederigheid te loven, beweert Bergoglio dat Jezus Christus de duivel is! Opnieuw heeft Bergoglio bewezen tot welk kamp hij behoort en welke zijn meester is. Hij beledigde Christus op dezelfde manier als de afvallige Joden, want dit was dezelfde belediging die de ongelovige Farizeeën richten tot onze Heer, toen Hij klaagde: “Als ze de heer des huizes al Beëlzebul genoemd hebben, waarvoor zullen ze dan zijn huisgenoten wel niet uitmaken?” (Matteüs 10:25; Matteüs 12:24-30, Johannes 8:52)

Bergoglio heeft bewust verschillende Bijbelteksten van de dag tot een uit de context getrokken geheel gemengd:

Numeri 21:6-9 : Toen stuurde de Heer giftige slangen op de Israëlieten af, die hen beten, zodat velen van hen stierven. Daarop ging het volk naar Mozes. ‘We hebben gezondigd’, zeiden ze, ‘want we hebben de Heer en u verwijten gemaakt. Bid tot de Heer dat hij ons van die slangen verlost.’ Mozes bad voor het volk, en de Heer zei tegen hem: ‘Laat een slang maken en bevestig die op een staak. Iedereen die gebeten is en daarnaar kijkt, blijft in leven.’ Mozes liet een koperen slang maken en bevestigde die op een staak. En iedereen die door een slang gebeten was en opkeek naar de koperen slang, bleef in leven.

2 Korintiërs 5:21 : God heeft hem die de zonde niet kende voor ons één gemaakt met de zonde, zodat wij door hem rechtvaardig voor God konden worden.

Wat is het correcte begrip van deze bijbelteksten volgens de traditionele Katholieke Schriftstudie?

Laten we eerst een kijkje nemen naar de bronzen slang in Numeri. De koperen slang was een figuur van de gekruisigde Christus, en van de efficiëntie van een levend geloof in Hem tegen de beten van de helse slang (Johannes 3:14). Zoals de oude slang het hele menselijk ras had besmet, geeft Jezus Christus leven aan degenen die naar Hem kijken met vertrouwen. De koperen slang had geen gif, hoewel het leek op een giftig dier. Zo was het ook Jezus Christus die onze zondige natuur aannam, maar toch ZONDER ZONDE WAS EN BLEEF.

Er is dus geen sprake van Jezus Christus die een slang is of duivel. De koperen slang was een beeld of type van Christus in de zin dat Hij onze menselijke natuur op zich nam, en toch zonder zonde was, en hij op het kruis werd genageld. Deze koperen slang was een voorafbeelding, het was zonder gif en op een staak geplaatst: “En als Mozes de slang in de woestijn optilde, zo moet de Mensenzoon opgetild worden” (Johannes 3:14).

Wat de tekst van 2 Korintiërs betreft: Christus die geen zonde kende (die nooit had gezondigd, noch in staat was te zondigen) heeft God tot zonde gemaakt voor ons. Hij heeft Jezus tot offer voor de zonde gemaakt, zoals het ook geschreven is door de H. Augustinus en vele anderen. Het kan ook zo uitgelegd worden: God heeft Christus gemaakt zoals zondaars, een sterfelijke mens, met de gelijkenis aan zonde. Of dat God Christus zoals de goddelozen gemaakt was en verworpen was (Markus 15:28) of dat God op Christus alle onze ongerechtigheden heeft gelegd (Jesaja 53:6). – Dat we gerechtvaardigd en geheiligd zouden worden in Hem door Gods heiligmakende genade, en de gerechtigheid die we van Hem ontvangen.

God had Christus tot zonde gemaakt: God liet toe dat Christus een straf moest ondergaan die enkel voor zondaars was gepast, en in die betekenis maakte het Christus tot een zondaar. Onze Heer werd NIET LETTERLIJK zonde, en werd Hij zelfs figuurlijk enkel zonde in de betekenis hierboven uitgelegd: Hij nam onze menselijk natuur aan en geleek op zonde, door verstoten te zijn met de goddelozen wegens Zijn Kruisiging, en vooral door zich te offeren als een Perfect Offer voor de zonde.

Het is ironisch dat Bergoglio zou prediken over het Kruis omdat het juist dit teken is dat hij zoveel mogelijk wil vermijden. Hij verbergt zijn kruis voor de Joodse rabbijnen van Jeruzalem, hij vermijd zijn kruis in Pauselijke video’s te tonen en hij weigert het volk te zegenen met het Kruisteken (gewoonlijk “zegent” hij mensen door handoplegging of raakt hen op een andere manier aan), hij laat het kruisteken volledig weg gedurende een liturgische “zegening”, en liet het Kruisteken weg als zogenaamde “stille zegen” om degenen die niet Katholiek waren niet voor het hoofd te stoten (2013). Ondanks zijn soms bloemig woordgebruik haat Bergoglio het Kruis. Hij haat God. Dit laat hij duidelijk zien.

·        Bergoglio : De H. Geest is bijna een apostel van Babel (10/4/2017) – Onze wederzijdse openheid heeft ons geholpen om volgzaam te zijn voor de werking van de H. Geest. Hij, de Parakleet, is de ultieme bron van elk initiatief en manifestatie van geloof. Het is een eigenaardige zaak: het doet mij denken aan het volgende. De Parakleet creëert al de verschillen onder de Kerken, als hij een Apostel van Babel was. Maar aan de andere kant is hij het die eenheid uit deze verschillen creëert, niet in “gelijkheid”, maar in harmonie.

·        Bergoglio : God kan niet God zijn zonder de Mens (ketterij van 8/6/2017) – Het Evangelie van Jezus Christus openbaart ons dat God niet zonder ons kan; Hij zal nooit een God zijn “zonder de mens”; het is Hij die niet zonder ons kan, en dit is een groot mysterie! God kan God niet zijn zonder de mens: dit is een groot mysterie!

08-02-2020 om 03:41 geschreven door claudia